Πώς φθάσαμε στον τορπιλισμό της ΕΛΛΗΣ! Τήνος 15 Αυγούστου 1940

Η βύθιση του καταδρομικού ΕΛΛΗ στο λιμάνι της Τήνου τον Δεκαπενταύγουστο του 1940 από το ιταλικό υποβρύχιο ΝΤΕΛΦΙΝΟ, στοίχισε ανθρώπινες ζωές, αλλά τον στόχο δεν τον πέτυχε. Η ιταλική ενέργεια συσπείρωσε τους Έλληνες πολίτες που γνώριζαν από καιρό ότι η σύγκρουση με την Ιταλία του Μουσολίνι ήταν αναπόφευκτη.

Από τον Απρίλιο του 1939 η Ιταλία είχε μπει στην Αλβανία.

Στις 10 Ιουνίου του 1940 κήρυξε τον πόλεμο στη Γαλλία και στην Αγγλία. Όλα τα εδαφικά κέρδη στις Άλπεις βέβαια  τα πήραν οι Γερμανοί  και ο Μουσολίνι ήλπιζε ότι θα “ρεφάρει” με εδάφη άλλων χωρών. Στις 10 Ιουνίου την ημέρα κήρυξης του πολέμου σε Γαλλία και Ιταλία έλεγε στον λόγο που εκφώνησε:

ΑΘΕΪΑ, Η ΣΙΩΠΗ ΔΙΑ ΤΗΝ ΠΙΣΤΙΝ -- Τοῦ αειμνήστου Στεργίου Σάκκου, Ὁμοτ. Καθηγητοῦ Α.Π.Θ.

Εἶναι γεγονός ὅτι ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος δέν πολυενδιαφέρεται γιά τά πνευματικά καί μάλιστα γιά τά δογματικά θέματα, πού ἀποτελοῦν τό θεμέλιο καί τήν πηγή τῆς πνευματικῆς ζωῆς καί τῆς σωτηρίας. Ἡ σημερινή κουλτούρα καί γενικότερα ἡ περιρρέουσα ἀτμόσφαιρα ὄχι μόνο εὐνοεῖ μιά τέτοια νοοτροπία ἀλλά καί ἐξωθεῖ σʼ αὐτήν. Ἄλλωστε τό στίγμα τοῦ «φονταμενταλισμοῦ» καί ἡ μομφή τῆς μισαλλοδοξίας συνοδεύουν ἀνεξέλεγκτα κάθε προσπάθεια γιά τήν διατήρηση τῶν παραδεδομένων ἀξιῶν, πού ἀποτελοῦν τά θεμέλια τοῦ πολιτισμοῦ καί τῆς πνευματικῆς μας οἰκοδομῆς. Κάτω ἀπό ὅλες αὐτές τίς ἔμμεσες πιέσεις ὁ σημερινός ὀρθόδοξος χριστιανός ἀβασάνιστα ἀποδέχεται τά δελεαστικά κηρύγματα Οἰκουμενισμοῦ, αὐτοῦ τοῦ ὁδοστρωτήρα καί ἰσοπεδωτῆ τῶν δογμάτων, καί περνᾶ στά «ψιλά γράμματα» τίς δογματικές διαφορές. Ὡστόσο, εἶναι λάθος καί παράπτωμα πνευματικό νά ἀδιαφοροῦμε γιά τά δόγματα· νά τά  θεωροῦμε σχολαστική ἐνασχόληση τῶν θεολόγων, ἀνούσιο καί ἐνοχλητικό πονοκέφαλο γιά μᾶς τους «ἁπλούς χριστιανούς». 

Ζοφερές προτυπώσεις ενός εφιαλτικού μέλλοντος… -- του Νεκτάριου Δαπέργολα, Διδάκτορος Ιστορίας

Όσα βλέπουμε εσχάτως σε Γαλλία και Αυστρία δεν είναι παρά τα απολύτως αναμενόμενα επίχειρα του ισλαμο-εποικισμού της Ευρώπης, φαινομένου που βρίσκεται σε έξαρση εδώ και πάρα πολύ καιρό – και φυσικά όχι ως απότοκο κάποιων δήθεν προσφυγικών ή οικονομικών αναγκών, αλλά ως ξεκάθαρο αποδομητικό σχέδιο που διενεργούν μεθοδικά οι διεστραμμένοι εγκληματίες της νεοταξικής αθλιότητας και αταξίας. Όλα όσα γράφουμε δηλαδή και φωνάζουμε εδώ και δεκαετίες αρκετοί άνθρωποι, χαρακτηριζόμενοι φυσικά με αξιοθαύμαστη ευκολία (κι ακόμη πιο χαρακτηριστική χυδαιότητα) ως ρατσιστές, φασίστες, συνωμοσιολόγοι και γραφικοί. Και αυτό βέβαια δεν λέγεται τώρα εν είδει απόπειρας αυτοδικαίωσης (δεν υπάρχει λόγος και κυρίως ούτε χρόνος για τέτοια πράγματα – οι καιροί γαρ ου μενετοί). Απλώς ελπίζω όλα αυτά που βλέπουμε στα δυτικά μας και τα οποία δεν θα εκτονωθούν, αλλά αντιθέτως είναι απολύτως σίγουρο ότι θα ενταθούν, να παραδειγματίσουν και να ξυπνήσουν επιτέλους και εδώ κάποιους. Μήπως και αναλογιστούν τι επέρχεται σύντομα και πάνω στα δικά μας κεφάλια.

      Και προφανώς, όταν λέω «κάποιους», δεν εννοώ τους δωσιλογικούς συρφετούς που παριστάνουν τις ελλαδικές κυβερνήσεις (και τα δήθεν αντιπολιτευτικά τους δεκανίκια και συμπληρώματα). Όλοι αυτοί είναι απολύτως βέβαιο ότι θα συνεχίσουν το άθλιο έργο του στημένου λαθροεποικισμού της πατρίδας μας και της σταδιακής αντικατάστασης του πληθυσμού της από ένα φρικτό ανεμομάζωμα αγριεμένων και αποκτηνωμένων ορδών. Θα το συνεχίσουν, γιατί αυτή ακριβώς είναι η δουλειά τους και η διατεταγμένη υπηρεσία τους.

Τη ΙΣΤ΄ (16η) του Αυγούστου, η ανάμνησις της εισόδου της αχειροτεύκτου μορφής του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ εκ της Εδεσσηνών πόλεως, εις ταύτην την θεοφύλακτον Βασιλίδα ανακομισθείσης.

Όταν ο Κύριος και Μέγας Θεός και Σωτήρ ημών Ιησούς Χριστός επί της γης ευρισκόμενος εποίει θαύματα πολλά και εξαίσια δια της αυτού αγαθότητος, - καθώς ταύτα αναφέρονται εις τα θεία και ιερά Ευαγγέλια, - και η φήμη αυτών διεδίδετο εις όλα τα μέρη του κόσμου, τότε ο Τοπάρχης Εδέσσης, Αύγαρος ονομαζόμενος, ακούσας την τοιαύτην φήμην, επεθύμησε να υπάγη εις την Ιερουσαλήμ, ίνα ίδη τον Κύριον με τους ιδίους του οφθαλμούς. Δεν ηδύνατο όμως, επειδή έπεσεν εις ασθένειαν και πάθος αθεράπευτον, διότι λέπρα μαύρη εξανθήσασα εις όλον του το σώμα κατέτρωγεν αυτό και κατέφθειρε, και προς τούτοις ετυράννει αυτόν και άλλη ασθένεια, η αρθρίτις (ούτως ονομαζομένη, διότι ευρίσκεται εις όλα τα άρθρα, ήτοι εις τας αρμονίας και κλειδώσεις του σώματος)· και η μεν λέπρα προυξένει εις αυτόν ασχημίαν και ταλαιπωρίαν μεγάλην, η δε αρθρίτις πόνους δριμυτάτους. Όθεν δια τα δύο ταύτα πάθη δεν εξήρχετο του οίκου του, ούτε όλως εφαίνετο εις τους υπηκόους του. Κατά δε τας ημέρας του σωτηρίου πάθους του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού έγραψεν επιστολήν προς τον Κύριον, την οποίαν έστειλεν εις αυτόν δια τινος Ανανίου, εις τον οποίον παρήγγειλε να ιστορήση το μέγεθος του σώματος του Κυρίου, και το χρώμα των τριχών και του αγίου προσώπου του, και απλώς να εικονίση με πάσαν ακρίβειαν το χαρακτήρα όλου του σώματός του, και να τον φέρη εις αυτόν, διότι ήξευρεν άριστα την ζωγραφικήν τέχνην ο Ανανίας· η δε επιστολή του Αυγάρου περιείχε ταύτα: 

Η ΕΙΣΗΓΗΣΙΣ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ Πῶς ἐνομοθέτουν κάποτε οἱ Ὀρθόδοξοι Κυβερνῆται!

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου Βασιλείου Ἐ. Βολουδάκη

Η ΣΥΓΚΥΡΙΑ τῆς ἐφαρμογῆς τοῦ νέου «Ἀντιρατσιστικοῦ Νόμου» μᾶς ἐπιβάλλει νὰ θυμηθοῦμε πῶς νομοθετοῦσαν στὰ χρόνια τῆς πνευματικῆς ὑγείας οἱ Ὀρθόδοξοι λαοί. Γι’ αὐτὸ ἐπιχειροῦμε νὰ θυμίσουμε κάποιες ξεχασμένες ἀλήθειες, ποὺ κρύβονται στὸ νομοθετικὸ βιβλίο τῆς Αὐτοκρατόρισσας τῆς Ρωσίας Μ. Αἰκατερίνης μὲ τίτλο «ΝΑΚΑΖ= ΕΙΣΗΓΗΣΙΣ». Μέσα ἀπὸ τὴν «Εἰσήγηση» τῆς Μ. Αἰκατερίνης, ποὺ ἀπετέλεσε τὸ νομοθετικὸ πλαίσιο ἀλλὰ καὶ τὴν κατευθυντήρια ψυχὴ τοῦ Ρωσικοῦ Δικαίου, ἀναδεικνύεται ἡ ἀβυσσαλέα διαφορὰ τῆς μυωπικῆς καὶ διατεταγμένης ἀπὸ τὴ σκοπιμότητα πολιτικῆς, ἀπὸ τὴν πολιτικὴ διορατικότητα, ποὺ ἀπορρέει ἀπὸ τὰ πάνσοφα κριτήρια καὶ τὴν ἁγιοπνευματικὴ πεῖρα τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτό διέκρινε καί ὁ σοφός Διδάσκαλος τοῦ Γένους μας Εὐγένιος Βούλγαρης -Διάκονος τότε- καί τό μετέφρασε στήν Ἑλληνική γλῶσσα, γιά νά χρησιμεύση ὡς πολιτικός ὁδηγός στήν ἀνασύσταση τοῦ Ἔθνους μας. Τὸ ἴδιο διεπίστωσε καὶ ὁ Φωτιστής τοῦ Γένους μας ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης καὶ τό ἐγκωμίασε ὡς πολυτιμώτατο ὄχι μόνον διά τὴν πολιτεία ἀλλὰ καὶ «διά τὴν Ἐκκλησία». Τό Νομοθέτημα «ΝΑΚΑΖ=ΕΙΣΗΓΗΣΙΣ» τό ἔχουμε σχολιάσει διεξοδικά στήν ἐπανέκδοσή του, πού ἔγινε τό 2013. Μέ τό ἄρθρο μας αὐτό θά ἐπιχειρήσουμε νά προβάλλουμε μόνο κάποια χαρακτηριστικά σημεῖα του.

Η Παναγία της Τήνου

Δεν έχει περάσει ένας χρόνος από την ιστορική ημέρα, που ο επίσκοπος Πατρών Γερμανός ύψωσε το λάβαρο της επαναστάσεως. Στο μοναστήρι του Κεχροβουνίου, που φαντάζει κάτασπρο πάνω στο νησάκι της Τήνου, η μοναχή Πελαγία, ύστερα από τη βραδινή προσευχή αποσύρθηκε στο κελλί της να ησυχάσει. Ενώ είχε αποκοιμηθεί, ένοιωσε ξαφνικά μιαν άρρητη ευωδία, κι αμέσως άκουσε την πόρτα του κελλιού να ανοίγει με πάταγο. Μια μεγαλόπρεπη γυναίκα, που άστραφτε σαν βασίλισσα, μπήκε μέσα και στάθηκε απέναντι από το κρεβάτι της. 

- Σήκω γρήγορα, της είπε. Πήγαινε να συναντήσεις τον Σταματέλλο Καγκάδη, και πες του πως στο χωράφι του Αντώνη Δοξαρά είναι χωμένη χρόνια τώρα η εικόνα μου. Να φροντίσει να τη βγάλει και να χτίσει το σπίτι μου. 
Η γερόντισσα ξύπνησε τρομαγμένη, αλλά από ταπείνωση δεν υπάκουσε στην εντολή. 

Από την Ομολογία του αγ. Μάρκου Εφέσου:

«Οἵτινες τήν ὑγιᾶ ὀρθόδοξον πίστιν προσποιούμενοι ὁμολογεῖν, κοινωνοῦσι δέ τοῖς ἑτερόφροσι, τούς τοιούτους, εἰ μετά παραγγελίαν μή ἀποστῶσιν, μή μόνον ἀκοινωνήτους ἔχειν, ἀλλά μηδέ ἀδελφούς ὀνομάζειν..»

(ἁγ. Μάρκου Ἐφέσου, Ὁμολογία, CFDS, Ser. A. τόμ. Χ, fasc. II, σελ. 133 (24-28)

Τη ΙΕ΄ (15η) του Αυγούστου, η ανάμνησις της περί ημάς μεγίστης και ανυπερβλήτου φιλανθρωπίας του Θεού, ην επεδείξατο, αποστρέψας μετ’ αισχύνης τους αθέους Αγαρηνούς, μεσιτεία της Υπεραγίας Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και αειπαρθένου Μαρίας.

Κατά τας αρχάς της βασιλείας Λέοντος του Ισαύρου του και Κόνωνος ονομαζομένου, εν έτει ψιστ΄ (716), ανέβη δια θαλάσσης πλήθος Σαρακηνών με χίλια εννεακόσια πλοία, θέλοντες να πολεμήσωσι την μεγίστην και θεοφύλακτον Κωνσταντινούπολιν. Ούτοι λοιπόν καταστρέψαντες το βασίλειον των Περσών, όπερ εις πολύ διάστημα χρόνου επολέμησε το βασίλειον των Ρωμαίων, επήγαν έπειτα εις την Αίγυπτον και Λιβύην, και εξαπατήσαντες με ψευδείς υποσχέσεις τους εκεί Χριστιανούς, ότι εάν υποταχθώσιν εις αυτούς, δεν θα τους βιάσουν να παραβώσι την ορθόδοξον πίστιν, δεν εφύλαξαν οι άθεοι τας υποσχέσεις των· όθεν πολλούς Χριστιανούς τιμωρήσαντες σφόδρα, ίνα αρνηθώσι τον Χριστόν, εποίησαν αυτούς Μάρτυρας, επειδή εκείνοι δεν ηθέλησαν να ποδοπατήσωσι τον Τίμιον Σταυρόν του Χριστού. Αφ’ ου λοιπόν οι ανωτέρω Σαρακηνοί ελεηλάτησαν διάφορα έθνη, Ινδούς, Αβησσυνούς, και τα έθνη των Αιθιόπων, και Λίβυας και Ισπανούς, επήλθον και εις την Κωνσταντινούπολιν, θέλοντες να αλώσωσιν αυτήν.

ΛΟΓΟΣ Γ΄ Πανηγυρικός εις την Κοίμησιν της Θεοτόκου.

Παρέστη η Βασίλισσα εκ δεξιών σου, εν ιματισμώ διαχρύσω περιβεβλημένη, πεποικιλμένη. Ψαλμός μδ΄

(Του Κερνίκης και Καλαβρύτων Επισκόπου Ηλία Μηνιάτη)

Αυτή είναι η πλέον ζωντανή και πρεπώδης εικών της μεταστάσης εις ουρανούς Θεομήτορος, ην εζωγράφησε με θεοκίνητον κάλαμον ο Προφητάναξ· και προς την θεωρίαν της εικόνος ταύτης προσκαλώ σήμερον τα όμματα της ευλαβούς σας διανοίας, ω φιλέορτον σύστημα. Μη στοχασθήτε εδώ κάτω τα θλιβερά εκείνα σύμβολα του θανάτου· εκεί δηλαδή, όπου φαίνεται ένα σώμα νεκρόν ηπλωμένον επάνω εις ένα κράββατον, κηδευόμενον σεπτώς παρά των ιερών Αποστόλων, παραδόξως συνηγμένων εκ των περάτων της γης. Εις την αγιωτάτην Παρθένον όλα εστάθησαν υπέρ άνθρωπον· εις τούτο μόνον έδειξε πως ήτο φύσεως ανθρωπίνης, διότι σήμερον φαίνεται, ότι είναι φύσεως θνητής· αλλά και εις τούτο εφάνησαν και τα προνόμια της θείας χάριτος· διότι καθώς όταν η πανάμωμος Μαρία συνέλαβεν, η σύλληψις εστάθη άσπορος, και όταν εγέννησεν, η κύησις εστάθη αδιάφθορος, έτσι όταν απέθανεν, η νέκρωσις εστάθη αθάνατος. Δεν είναι θάνατος αυτός, ωσάν εκείνος ο τύραννος του γένους μας, ο υιός της κατάρας και πατήρ της φθοράς, όπου εις το σκοτεινόν του βασίλειον κρατεί αιχμάλωτον του Αδάμ την κληρονομίαν. Αυτός είναι ή ένας γλυκύς ύπνος, με τον οποίον ηθέλησεν η Πάναγνος Δέσποινα ως να αναπαυθή ολίγον εις το πέρας της επιγείου ταύτης ζωής, δια να αρχίση την οδόν εκείνης της ακηράτου· ή μία θαυμαστή έκστασις θείου έρωτος, εις την οποίαν η μεν μακαριωτάτη εκείνη ψυχή, σπεύδουσα το ογληγορώτερον να φθάση προς τον ηγαπημένον θείον Υιόν, άφησε δι’ ολίγον το ομοδίαιτον σώμα· και τούτο ομοίως αιρόμενον υπό χερουβικού άρματος ηκολούθησε τον αυτόν δρόμον, και ανέβη δεδοξασμένον εις τους ουρανούς. Ιδέτε τον τάφον εις το χωρίον Γεθσημανή, και θέλετε τον εύρει κενόν· διότι τάφος δεν δύναται να χωρήση την Μητέρα της ζωής, το δοχείον της σεσαρκωμένης Θεότητος, του οποίου τόπος αντάξιος είναι ο θρόνος της θείας δόξης.

Απολυτίκιον της Κοιμήσεως της Υπεραγίας Θεοτόκου

 

Πρός φιλομαθείς αναγνώστες -- του ιατρού κ. Κυπριανού Χριστοδουλίδη

Προλογικά σημειώνω
Αρκετές φορές τά σχόλια που καταθέτω, εδώ καί αλλού, αφορούν σέ επώνυμο αρθρογράφο. Άλλες, όμως, φορές, παραλείπω νά αναφερθώ σέ συγκεκριμένο πρόσωπο. Τούτο, επειδή αυτό ή αυτά που διαβάζω, τά έχω ακούσει ή διαβάσει σέ τυχαία αναγνώσματα ή τυχαίες επίσης συζήτήσεις. Άς πούμε σέ ένα καφενείο ή κάπου αλλού μεταξύ φίλων. Οπότε, δέν απευθύνομαι σέ συγκεκριμέο πρόσωπο ή αρθρογράφο. Άν λοιπόν κάποιος θελήσει νά σχολιάσει τά γραφόμενά μου μή απευθυνόμενος πρός εμέ, ας γράψει κι αυτός ένα άρθρο, μέ αφορμη αυτά που διάβασε ή άκουσε από εμέ καί νά είναι βέβαιος, θά απαντήσω έμμεσα. Μή κατονομάζοντάς τον καί αποφεύγοντας εμπαθείς χαρακτηρισμούς.

Έγραφα ...
Επειδή υπάρχουν άνθρωποι μέ μαθησιακή προαίρεση, δηλαδή φιλομαθείς, καί επειδή, ίσως, μερικά από αυτά που γράφω, δέν είναι σέ θέση νά τά καταλάβουν (παρένθεση, έτσι μπορεί νά νομίσουν ότι "πουλώ γνώση" καί τό χειρότερο, διαστρέφω απλές έννοιες - η περένθεση κλείνει) τούς πληροφορώ ότι στήν Φιλολογία υπάρχουν δύο λέξεις :

--------------------

Ο/Η Μοναχός Θεόδωρος είπε...

"Ας μείνουμε, λοιπόν, στην Παραβολή των ζιζανίων"

Κατανοητά όλα. Τι εννοεί ο σχολιογράφος με αυτήν την Παραβολή; Μόνο αυτό δεν κατάλαβα.

------------------

Ο/Η Κυπριανός Χριστοδουλίδης είπε...

Ανώνυμος Ο/Η Μοναχός Θεόδωρος είπε... "Ας μείνουμε, λοιπόν, στην Παραβολή των ζιζανίων"
Κατανοητά όλα. Τι εννοεί ο σχολιογράφος (σ.σ. Μάλλον αρθρογράφος γιά νά είμαστε συνεπείς πρός τήν Φιλολογίαν) με αυτήν την Παραβολή; Μόνο αυτό δεν κατάλαβα.

Απάντηση
Ο κόσμος, δηλαδή ο αγρός, έχει πολλά τέκνα, πολλούς ανθρώπους ή "σπόρους". Στόν κόσμο μέσα υπάρχει καί η έρημος, περί τής οποίας γέγραπται «... ὅτι πολλά τὰ τέκνα τῆς ἐρήμου μᾶλλον ἢ τῆς ἐχούσης τὸν ἄνδρα.» (Ησαΐας 54 Π.Δ καί Γαλάτες δ΄ 27 Κ.Δ). Η Εκκλησία βρίσκεται στήν έρημο τού κόσμου. Οι κατακόμβες παρήλθαν. Καί η έρημος, παρότι δέν καρποφορεί, αποδεικνύεται υπέρτερη «τῆς ἐχούσης τὸν ἄνδρα».

Ευχαριστώ τόν Μοναχό Θεόδωρο.

ΛΟΓΟΣ Β΄ Πανηγυρικός εις την Κοίμησιν της Θεοτόκου.

«Που απήλθεν ο αδελφιδός σου η καλή εν γυναιξίν;» (Άσμα Ασμάτων)                 

(Του Μακαρίου Σκορδύλη ή Κωφού)                                                                        

Ω μακαριωτάτη και κοσμοχαρμόσυνος αύτη ημέρα της Κοιμήσεως της Παρθένου, εις την οποίαν εκπληττόμενα τα πλήθη των μακαρίων Αγγέλων, ως δεδιδαγμένα από το Πανάγιον Πνεύμα, κράζουν με το στόμα του Σολομώντος· «Που απήλθεν ο αδελφιδός σου η καλή εν γυναιξί»; Συ η ωραία και πάγκαλος κόρη, η καλή εν γυναιξίν, η νεκρά και αθάνατος, η τεθνηκυία και ζώσα, η εκ των Αποστόλων κάτω εν Γεθσημανή κηδευομένη και από ημάς τους Αγγέλους εν ουρανώ δοξαζομένη, δείξον ημίν που απήλθεν ο αδελφιδός σου, ο αγαπητός σου και μονογενής Υιός; Σήμερον όπου συνίπταται η μακαρία ψυχή σου με ημάς τας αϋλους δυνάμεις της ουρανίου ιεραρχίας, σήμερον όπου ανέρχεσαι από τον κόσμον εις τον ουρανόν, και από την Γεθσημανή εις τον Παράδεισον, φανέρωσον ημίν «Που απήλθεν ο αδελφιδός σου, η καλή εν γυναιξίν;»

The Dormition of our Most Holy Lady the Theotokos and Ever Virgin Mary

Concerning the Dormition of the Theotokos, this is what the Church has received from ancient times from the tradition of the Fathers. When the time drew nigh that our Savior was well-pleased to take His Mother to Himself, He declared unto her through an Angel that three days hence, He would translate her from this temporal life to eternity and bliss. On hearing this, she went up with haste to the Mount of Olives, where she prayed continuously. Giving thanks to God, she returned to her house and prepared whatever was necessary for her burial. While these things were taking place, clouds caught up the Apostles from the ends of the earth, where each one happened to be preaching, and brought them at once to the house of the Mother of God, who informed them of the cause of their sudden gathering. As a mother, she consoled them in their affliction as was meet, and then raised her hands to Heaven and prayed for the peace of the world. She blessed the Apostles, and, reclining upon her bed with seemliness, gave up her all-holy spirit into the hands of her Son and God.