Η ελληνική ορθόδοξη Ανάσταση -- του Φώτη Κόντογλου

Όλα όσα γίνονται στον κόσμο, γίνονται και ξαναγίνονται πολλές φορές τα ίδια· μονάχα ένα πράγμα έγινε μόνο μια φορά και δεν θα ξαναγίνει πια, η Ανάσταση του Χριστού. Αυτό είναι το μοναδικό θαύμα των θαυμάτων, το «ἄφραστον θαῦμα», που αναποδογύρισε τον κόσμο, κ’ έδωσε ελπίδα στο απελπισμένο γένος των ανθρώπων. Με την Ανάσταση του Χριστού, μας προσκάλεσε να πιστέψουμε στην αφθαρσία ο Θεός ο «ζωοποιῶν τούς νεκρούς καί καλῶν τά μή ὄντα ὡς ὄντα». Κι’ όπως λέγει πάλι ο Παύλος: «πιστός ὁ καλῶν ὑμάς, ὅς καί ποιήσει». Όποιος δεν πιστεύει στην Ανάσταση του Χρίστου, ψέμματα λέγει πως πιστεύει σ’ αυτόν τον βασιλέα της αθανασίας, κατά τον απόστολο Παύλο που λέγει: «εἰ δέ Χριστός οὐκ ἐγήγερται, κενόν τό κήρυγμα ἡμών, κενή δέ καί ἡ πίστις ἡμῶν».

"Ecumenism -- A Path to Perdition"

As the worldwide apostasy is increasingly gaining momentum in the modern world and dragging along more and more souls with itself, we, as True Orthodox Christians, are called to "stand fast in Truth" and to remain unswayed by its onslaught. Remembering the words of St. Ignatius, we are not trying to stop it with our weak hand, but rather intend to provide to those, who sincerely seek the Truth, some help on this sorrowful and narrow way, which leads to Heaven. In our last times, the Truth is very hard to come by. Almost everywhere, where it is not rejected outright, it is being diluted by servants of devil with lies and fallen human (often, even demonic) wisdom.

Ecumenism -- is one of the mechanisms by which this mixing is achieved in practice. It is a relatively recent satanic invention, which already proved to be a huge success. Under the guise of "super-Christian love" it attempts to blur and, eventually, destroy the boundaries of the Holy, Catholic and Apostolic Church, depriving the faithful of the Holy Mysteries and corrupting their souls.

Another, even more widespread temptation of our last times is so-called "Sergianism" which, essentially, is an erroneous notion that the Divine Truth can be defended, if absolutely necessary, by compromise with evil and upheld with hypocrisy and lies.

Παληό και Νέο ημερολόγιο -- Του αειμνήστου Αθανασίου Σακαρέλλου, Θεολόγου

2. Έπρεπε να δέχονται την «κοινωνία» με τους επισκόπους του Νέου

1. Όσοι δέχτηκαν την αλλαγή του ημερολογίου, όταν λένε ότι οι πιστοί στο Παληό έφυγαν από την Εκκλησία, εννοούν ότι οι Ορθόδοξοι αυτοί αρνήθηκαν και αρνούνται να έχουν «κοινωνία» μαζί τους. Τους κατηγορούν δε, ότι αν είχαν μαζί τους «κοινωνία», όλοι μαζί θα αγωνίζονταν να επανέλθει το Παληό ημερολόγιο στη ζωή της Εκκλησίας. Με άλλα λόγια, αυτοί που «φράγκεψαν», με την αποδοχή του Νέου ημερολογίου, λένε πως έπρεπε και όσοι έμειναν πιστοί στο Παληό ημερολόγιο να «φραγκέψουν», και όλοι μαζί στη συνέχεια να αγωνισθούν για το «ξεφράγκεμά» τους! Όσοι αρνήθηκαν να δεχθούν το Νέο ημερολόγιο, το έκαναν, γιατί έκαναν υπακοή στις αποφάσεις των Οικουμενικών και Πανορθοδόξων Συνόδων, αλλά και τις εντολές των αγίων Πατέρων. Έτσι, η Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδος αναθεματίζει όσους κοινωνούν «εν γνώσει» με τους καινοτόμους. Ο Μέγας Βασίλειος λέγει, ότι πρέπει να αποκόπτεται κάθε πιστός από όσους προσποιούνται ότι έχουν την ορθή πίστη και κοινωνούν με κακοδόξους. Αυτούς, λέγει, δεν πρέπει να τους ονομάζουμε καν αδελφούς. Ο άγιος Μάξιμος χαρακτηρίζει καινοτομία και την ελάχιστη παρέκκλιση. Ο άγιος Θεόδωρος Στουδίτης λέγει, ότι στους επισκόπους δεν έχει δοθεί εξουσία να παραβαίνουν τους Κανόνες, αλλά να συντονίζονται μ’ αυτούς και ν’ ακολουθούν τους Πατέρες. Οι αγιορείτες μοναχοί τον 13 ο αιώνα, επί ημερών του λατινόφρονα Πατριάρχη Βέκκου, στην Επιστολή την οποία έστειλαν στον αυτοκράτορα Μιχαήλ Παλαιολόγο, λέγουν ότι «μολυσμόν έχει η κοινωνία, εκ μόνου του αναφέρειν αυτόν, καν ορθόδοξος είη ο αναφέρων». Η δε Σύνοδος της Κπόλεως του 1724 αποφάνθηκε:

ΛΟΓΟΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΘΕΟΣΩΜΟΝ ΤΑΦΗΝ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΕΙΣ ΤΟΝ ΘΡΗΝΟΝ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΙΣ ΑΔΟΥ ΚΑΘΟΔΟΝ

Ποία είναι η σημερινή μας κατάπαυσις, ευλογημένοι Χριστιανοί; Που είναι οι κρότοι και αι ψαλμωδίαι της Εκκλησίας μας; Τις είναι η σιγή και η σιωπή η πολλή των ανθρώπων και η έκπληξις των Αγγέλων; Ο Βασιλεύς υπνοί και τις δύναται να τον εξυπνήση; Καθώς προείπε και ο δίκαιος Ιακώβ «Αναπεσών εκοιμήθη ως λέων και ως σκύμνος. Τις εγερεί αυτόν»; (Γεν. μθ: 9). Χθες ήτο εις τον Σταυρόν, σήμερον εις τον Άδην· εις τον Σταυρόν το Σώμα, εις τον Άδην η Ψυχή· χθες ως κατάδικος εις τον Σταυρόν, σήμερον ως εξουσιαστής εις τον Άδην. «Πάντα τα έθνη κροτήσατε χείρας» (Ψαλμ. μστ: 2). Και εάν μη πάντα, αλλ’ όμως όσα ελυτρώθησαν από την κόλασιν και από του διαβόλου τας χείρας. Διατί; Διότι η σωτηρία έρχεται, διότι ο Σωτήρ παραγίνεται, ο ρύστης έφθασεν, ο λυτρωτής παραγέγονεν. Χθες ως ωνειδισμένος, σήμερον ως δεδοξασμένος· χθες ως καταφρονημένος, σήμερον ως υμνημένος· χθες ως υβρισμένος, σήμερον ως δοξολογημένος· χθες εκρίνετο, χθες υβρίζετο, χθες επτύσθη, χθες ερραπίσθη, χθες εκολαφίσθη, χθες εμαστιγώθη, αλλά σήμερον υμνείται και δοξάζεται· χθες ως άνθρωπος, σήμερον ως Θεός. Ευφραίνεσθε, δίκαιοι, και χορεύσατε, Πατριάρχαι, οι απ’ αιώνος νεκροί αγαλλιάσθε, διότι δι’ υμάς εσταυρώθη ο Σωτήρ, δι’ υμάς ο Τάφος, δι’ υμάς η λόγχη, οι ήλοι, αι ύβρεις. Όσα έπαθε και υπέμεινεν ο Χριστός, όλα δι’ υμάς τα εκαταδέχθη· δια τον Αδάμ, ο Χριστός· δια την Εύαν, η Παναγία· δια το ξύλον της γνώσεως, ο Σταυρός· δια την Εδέμ, ο κήπος του Τάφου· δια τα φύλλα της συκής, η πορφύρα· δια τον όφιν, ο Γαβριήλ· δια την λύπην, η χαρά· δια την παράβασιν του Αδάμ η Σταύρωσις του Κυρίου.

Incarnation of Jesus Christ

Together with the belief in the Holy Trinity, the doctrine of the Incarnation occupies a central position in the teaching of the Orthodox Church. According to Orthodox Faith, Jesus is much more than a pious man or a profound teacher of morality. He is the "Son of God who became the Son of Man.” The doctrine of the Incarnation is an expression of the Church's experience of Christ. In Him, divinity is united with humanity without the destruction of either reality. Jesus Christ is truly God who shares in the same reality as the Father and the Spirit. Moreover, He is truly man who shares with us all that is human. The Church believes that, as the unique God-man, Jesus Christ has restored humanity to fellowship with God.

By manifesting the Holy Trinity, by teaching the meaning of authentic human life, and by conquering the powers of sin and death through His Resurrection, Christ is the supreme expression of the love of God the Father, for His people, made present in every age and in every place by the Holy Spirit through the life of the Church. The great Fathers of the Church summarized the ministry of Christ in the bold affirmation, "God became what we are so that we may become what He is.”

Του εν Αγίοις Πατρός ημών Επιφανείου Αρχιεπισκόπου Κύπρου

Λόγος εις την Θεόσωμον Ταφήν του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού και εις τον Ιωσήφ τον από Αριμαθαίας και την εν τω Άδη του Κυρίου κατάβασιν, μετά το σωτήριον Πάθος, παραδόξως γενομένην.                                                                                                                      

Τί τοῦτο; σήμερον σιγὴ πολλὴ ἐν τῇ γῇ· σιγὴ πολλὴ καὶ ἠρεμία λοιπόν· σιγὴ πολλὴ, ὅτι ὁ Βασιλεὺς ὑπνοῖ· γῆ ἐφοβήθη καὶ ἡσύχασεν, ὅτι ὁ Θεὸς σαρκὶ ὕπνωσε, καὶ τοὺς ἀπ' αἰῶνος ὑπνοῦντας ἀνέστησεν. Ὁ Θεὸς ἐν σαρκὶ τέθνηκε, καὶ ὁ ᾅδης ἐτρόμαξεν. Ὁ Θεὸς πρὸς βραχὺ ὕπνωσε, καὶ τοὺς ἐν τῷ ᾅδῃ ἐξήγειρε.
Ποῦ ποτε νῦν εἰσιν αἱ πρὸ βραχέος ταραχαὶ, καὶ φωναὶ, καὶ θόρυβοι κατὰ τοῦ Χριστοῦ, ὦ παράνομοι; ποῦ οἱ δῆμοι, καὶ ἐνστάσεις, καὶ τάξεις, καὶ τὰ ὅπλα, καὶ δόρατα; ποῦ οἱ βασιλεῖς καὶ ἱερεῖς καὶ κριταὶ οἱ κατάκριτοι; ποῦ αἱ λαμπάδες καὶ μάχαιραι καὶ οἱ θρύλλοι οἱ ἄτακτοι; ποῦ οἱ λαοὶ, καὶ τὸ φρύαγμα, καὶ ἡ κουστωδία ἡ ἄσεμνος; ἀληθῶς ὄντως, ἐπεὶ καὶ ὄντως ἀληθῶς λαοὶ ἐμελέτησαν κενὰ καὶ μάταια.

Εγκώμιον εις τον μέγαν Προφήτην Ιερεμίαν.

«Εγκωμιαζομενου δικαίου ευφρανθήσονται λαοί» (Παρ. κθ:2)                                                         

Νόμος είναι μεταξύ των ευγενεστέρων και δικαιοτέρων ανθρώπων να σέβωνται περισσότερον όλων και φιλικώς να συμπεριφέρωνται προς εκείνους, οίτινες διετήρησαν το της φιλίας αυτών δείγμα αμόλυντον και αγνόν υπέρ των φίλων και όταν ακόμη ούτοι περιέπεσαν εις δυσκόλους περιστάσεις και πειρασμούς. Δια του νόμου τούτου νομίζω, ότι πρέπει να τιμάται και Αυτός ο της Δικαιοσύνης Θεός, περισσότερον παντός άλλου, διότι άπασαν την δικαιοσύνην ενομοθέτησε δια τους ανθρώπους. Εάν δε καιροί πονηροί και στενοχωρίαι δοκιμάζουσι τους προς τον Θεόν φίλους, τίνες άλλοι θα ηδύναντο τάχα να κριθώσιν ως περισσότερον φίλοι προς τον Θεόν, εκτός των παλαιών Αγίων Προφητών, οίτινες έζησαν εις εποχήν, κατά την οποίαν τα έργα της ευσεβείας καθ’ ολοκληρίαν απεπνίγοντο και πάντες οι άνθρωποι, οι μεν δεν εγνώριζον ουδέ ότι υπάρχει Θεός, οι δε, θαυμάζοντες φάσματα τινά και σκοτεινά απεικονίσματα δαιμονίων, εσύροντο όπισθεν της πεπλανημένης αυτών διανοίας.

TΩ ΑΓΙΩ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΩ ΣΑΒΒΑΤΩ

Τω αγίω και Μεγάλω Σαββάτω, την Θεόσωμον Ταφήν και την εις Άδου Κάθοδον του Κυρίου και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού εορτάζομεν, δι’ ων της φθοράς το ημέτερον γένος ανακληθέν, προς αιωνίαν ζωήν μεταβέβηκε.

Πασών των ημερών του έτους, αι άγιαι Τεσσαρακοσταί είναι ανώτεραι κατά το σέβας· και πάλιν από τας άλλας Τεσσαρακοστάς, ανωτέρα είναι η αγία και μεγάλη Τεσσαρακοστή· από ταύτην δε πάλιν, ανωτέρα και μεγαλυτέρα είναι η Μεγάλη Εβδομάς· και πάλιν από την Μεγάλην Εβδομάδα, μεγαλύτερον και θειότερον είναι τούτο το μέγα και άγιον Σάββατον.

Τη Α΄ (1η) Μαϊου, μνήμη του Αγίου Προφήτου ΙΕΡΕΜΙΟΥ.

Ιερεμίας, ο θαυμάσιος του Κυρίου Προφήτης, ήτο ηγιασμένος εκ κοιλίας μητρός του, διότι ούτω λέγει περί αυτού ο Θεός· «Προ του με πλάσαι σε εν κοιλία, επίσταμαί σε και προ του σε εξελθείν εκ μήτρας, ηγίακά σε, Προφήτην εις έθνη τέθεικά σε» (Ιερεμ. α: 5)· κατήγετο δε εκ της Αναθώθ και ήκμασε χκ΄ (620) έτη προ Χριστού. Ούτος ο Άγιος Προφήτης μετά την άλωσιν της Ιερουσαλήμ υπό του Ναβουχοδονόσορος, βασιλέως της Βαβυλώνος, κατήλθεν εις τας Τάφνας της Αιγύπτου, τας ελληνιστί ονομαζομένας Δάφνας και εκεί, προφητεύων, ελιθοβολήθη υπό του λαού του Ισραήλ, του καταφυγόντος εις Αίγυπτον, αποθανών δε ενεταφιάσθη εις τον τόπον του παλατίου του βασιλέως Φαραώ, οπότε οι Αιγύπτιοι εδόξασαν και ετίμησαν αυτόν, διότι ευηργετήθησαν παρ’ αυτού, επειδή, δια προσευχής του, ενεκρώθησαν αι ασπίδες, αι οποίαι εξωλόθρευον τους Αιγυπτίους, καθώς ενεκρώθησαν επίσης και τα θηρία, τα οποία ευρίσκονται εντός των υδάτων της Αιγύπτου και τα οποία οι μεν Αιγύπτιοι ονομάζουσιν εφώθ, οι δε Έλληνες κροκοδείλους.

The Communion of Saints

The Orthodox Church is not just another human organization, it is a gathering of people who profoundly share the life of faith, the new life in Christ, the life in the Holy Spirit, the life of God. The Church can best be characterized as a “communion of saints”. For all its members are called to holiness, through their rite of incorporation into the Holy Body of Christ, the Temple of the Holy Spirit, the People of God. Militant on earth and triumphant in heaven, the Church is only one family sharing in the same means of grace, the holy sacraments.

Εἰς τὰ φρικτὰ πάθη τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ

«Τί ἀνταποδώσωμεν τῷ Κυρίῳ περὶ πάντων, ὧν ἀνταπέδωκεν ἡμῖν;» Τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Μάρκου Κ. Μανώλη

Ἀδελφοὶ καὶ Πατέρες, πάντοτε τὰ ἅγια Πάθη τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὅταν τὰ ἐνθυμηθῆ ὁ εὐλαβὴς ἄνθρωπος, προκαλοῦν κατάνυξιν καὶ δάκρυα καὶ φέρουν τὴν ψυχὴν εἰς μεγάλην ταπείνωσιν. Ἀναφέρει τὸ «Γεροντικὸν» τὴν ἑξῆς διήγησιν. «Εἶπεν ὁ Ἀββᾶς Ἰσαὰκ ὅτι ἐκαθήμην κάποτε κοντὰ εἰς τὸν ἀββᾶ Ποιμένα· καὶ τὸν εἶδα ὅτι ἦλθε εἰς θείαν ἔκστασιν καὶ ἐπειδὴ εἶχα πολὺ θάρρος εἰς αὐτόν, τοῦ ἔβαλα μετάνοια καὶ τὸν παρεκάλεσα λέγοντας: πές μου, ποῦ ἤσουν; Ὁ δὲ Γέροντας, ἀφοῦ τὸν ἠνάγκασα, εἶπε ὁ λογισμός μου ἦτο ὅπου ἡ ἁγία Μαρία ἡ Θεοτόκος ἔστεκε καὶ ἔκλαιε πλησίον τοῦ Σταυροῦ τοῦ Σωτῆρος· καὶ ἐγὼ ἤθελα πάντοτε ἔτσι νὰ κλαίω». Ἰδιαιτέρως ὅμως ἀπόψε, κατὰ τὴν ἱερὰν ἀκολουθίαν τοῦ Νυμφίου τῆς Μ. Πέμπτης, τὰ φρικτὰ πάθη τοῦ Σωτῆρος μας Χριστοῦ μαλακώνουν καὶ τὴν πιὸ σκληρὴ καρδιά, τὴν κατανύσσουν καὶ τὴν κάμνουν νὰ χύνη δάκρυα σωτήρια. Ποῖα δὲ εἶναι τὰ Πάθη τοῦ Χριστοῦ μας; Ὅπως μνημονεύει τὸ ὑπόμνημα τοῦ Τριωδίου «Τῇ ἁγίᾳ καὶ μεγάλῃ Παρασκευῇ τὰ ἅγια καὶ σωτήρια καὶ φρικτὰ πάθη τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐπιτελοῦμεν, τοὺς ἐμπτυσμούς, τὰ ραπίσματα, τὰ κολαφίσματα, τὰς ὕβρεις, τοὺς γέλωτας, τὴν πορφυρᾶν χλαῖναν, τὸν κάλαμον, τὸν σπόγγον, τὸ ὄξος, τοὺς ἥλους, τὴν λόγχην· καὶ πρὸ πάντων τὸν σταυρὸν καὶ τὸν θάνατον, ἃ δι’ ἡμᾶς ἑκὼν κατεδέξατο…»

St. Paul's Mission to Greece A Patristic Anthology

Clement of Alexandria

Stromata

 1.14.59

 [...] The Greeks say, that after Orpheus and Linus, and the most ancient of the poets that appeared among them, the seven, called wise, were the first that were admired for their wisdom. Of whom four were of Asia--Thales of Miletus, and Bias of Priene, Pittacus of Mitylene, and Cleobulus of Lindos; and two of Europe, Solon the Athenian, and Chilon the Lacedaemonian; and the seventh, some say, was Periander of Corinth; others, Anacharsis the Scythian; others, Epimenides the Cretan, whom Paul knew as a Greek prophet, whom he mentions in the Epistle to Titus, where he speaks thus: "One of themselves, a prophet of their own, said, The Cretans are always liars, evil beasts, slow bellies. And this witness is true." You see how even to the prophets of the Greeks he attributes something of the truth, and is not ashamed, when discoursing for the edification of some and the shaming of others, to make use of Greek poems. Accordingly to the Corinthians (for this is not the only instance), while discoursing on the resurrection of the dead, he makes use of a tragic Iambic line, when he said, "What advantageth it me if the dead are not raised? Let us eat and drink, for to-morrow we die. Be not deceived; evil communications corrupt good manners." [...]

«Διασκορπισθήτωσαν οἱ ἐχθροὶ αὐτοῦ καὶ ΦΥΓΕΤΩΣΑΝ ΟΙ ΜΙΣΟΥΝΤΕΣ ΑΥΤΟΝ» -- Τοῦ αειμνήστου Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου

Ὑπέροχος καί μεσσιανικός ὁ 67ος ψαλμός τοῦ Δαβίδ. Ἕνα διαμάντι ποιητικό καί πολύ ἐκλεκτό. Ὁ πρῶτος κιόλας, στίχος, μοιάζει μέ θριαμβευτικό ἐμβατήριο: «Ἀναστήτω ὁ Θεός, καί διασκορπισθήτωσαν οἱ ἐχθροί αὐτοῦ, καί φυγέτωσαν ἀπό προσώπου αὐτοῦ οἱ μισοῦντες αὐτόν». Ποιός νά τά βάλει μέ το Θεό, μπορεῖ; Ποιός νά Τόν καταβάλει; Ποιός νά σταθεῖ ἀγέρωχος μπροστά Του; Ποιος εἶναι δυνατό καί μόνο, νά Τον ἀτενίσει; Ὅπως διαλύεται και ἐξαφανίζεται ὁ καπνός, ἔτσι ἐξαφανίζονται οἱ ἐχθροί τοῦ Θεοῦ καί ὅπως λυώνει τό κερί μπροστά στή φωτιά, ἔτσι κι αὐτοί λυώνουν μπροστά στη θεία παρουσία. Ὅσα εἶπε ὁ θεόπνευστος ψαλμωδός γιά τούς ἐχθρούς τοῦ Θεοῦ, ταιριάζουν ἀπόλυτα καί μεσσιανικά, στήν περίπτωση τῶν ἐχθρῶν τῆς Ἀνάστασης τοῦ Χριστοῦ.

Holy Friday

When Friday dawned, Christ was sent bound from Caiaphas to Pontius Pilate, who was then Governor of Judea. Pilate interrogated Him in many ways, and once and again acknowledged that He was innocent, but to please the Jews, he later passed the sentence of death against Him. After scourging the Lord of all as though He were a runaway slave, he surrendered Him to be crucified.

Thus the Lord Jesus was handed over to the soldiers, was stripped of His garments, was clothed in a purple robe, was crowned with a wreath of thorns, had a reed placed in His hand as though it were a sceptre, was bowed before in mockery, was spat upon, and was buffeted in the face and on the head. Then they again clothed Him in His own garments, and bearing the cross, He came to Golgotha, a place of condemnation, and there, about the third hour, He was crucified between two thieves.

Παληό και Νέο ημερολόγιο -- Του αειμνήστου Αθανασίου Σακαρέλλου, Θεολόγου

                                                              ζ΄

Η εκκλησιολογία των Παλαιοημερολογιτών

Οι Νεοημερολογίτες διατύπωσαν κατηγορίες σε βάρος των Παλαιοημερολογιτών σχετικά με την Ορθόδοξη Εκκλησιολογία τους. Τέτοιες κατηγορίες είναι το ότι «έπρεπε να μείνουν στην Εκκλησία», να δέχωνται σε «κοινωνία» τους επισκόπους του Νέου Ημερολογίου, να μην αποκηρύξουν όλα τα Πατριαρχεία και τις Αυτοκέφαλες Εκκλησίες. Όλα τα θέματα αυτά εξετάζονται στην ενότητα αυτή.

1. Έπρεπε να μείνουν στην Εκκλησία

Άλλη κατηγορία, που απευθύνουν όσοι δέχτηκαν την αλλαγή του ημερολογίου, σε βάρος όσων έμειναν πιστοί στο Παληό είναι, ότι δεν έπρεπε να φύγουν οι τελευταίοι απ’ την Εκκλησία. Έπρεπε, λένε, να μείνουν σ’ αυτή κι’ όλοι μαζί να δώσουν τη μάχη και για την επαναφορά του Παληού ημερολογίου και για την Ορθοδοξία. Η κατηγορία λοιπόν είναι, ότι οι πιστοί στο Παληό ημερολόγιο με την απόσχισή τους ζημίωσαν την Ορθοδοξία. Είναι σωστή η πιο πάνω κατηγορία; Αυτό, το εξετάζουμε στη συνέχεια.

ΤΗ ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ

Διδαχή εις το Σωτήριον Πάθος

Ηλιού Μηνιάτη Επισκόπου Κερνίκης και Καλαβρύτων.

«Περιλυπός ἐστιν ἡ ψυχή μου ἕως θανάτου» (Ματθ. κστ´ 38)

Δύο μεγάλα καί παράδοξα θαύματα εἶδεν ὁ ἄνθρωπος εἰς τόν κόσμον· ἕνα Θεόν νά κατέβη ἀπό τόν οὐρανόν εἰς τήν γῆν νά γένῃ ἄνθρωπος, – καί αὐτόν, τόν Θεόν καί ἄνθρωπον, νά ἀνέβῃ νά ἀποθάνῃ ἐπάνω εἰς ἕνα σταυρόν. Τό ἕνα ἐστάθη ἔργον μιᾶς ἄκρας σοφίας καί δυνάμεως, τό ἄλλο ἔργον μιᾶς ἄκρας φιλανθρώπου ἀγάπης, πλήν καί τά δύο ἔλαβον περιστατικά πολλά καί διάφορα. Εἰς τό πρῶτον θαῦμα, ὅταν ὁ Θεός ἔγεινεν ἄνθρωπος, ἔκαμε κοινήν πανήγυριν ὅλη ἡ κτίσις: ἄγγελοι εἰς τόν οὐρανόν ἔψαλλον χαρμόσυνον δοξολογίαν· ποιμένες εἰς τήν γῆς ἐχόρευον, διά τά εὐαγγέλια τῆς σωτηρίας καί τῆς χαρᾶς καί βασιλεῖς ἦλθον ἐξ ἀνατολῶν καί προσεκύνησαν μέ δῶρα τόν νεοτεχθέντα Δεσπότην. Εἰς τό δεύτερον θαῦμα, ὅταν ὁ Θεάνθρωπος ἀπέθανεν ἐσταυρωμένος, ὡσάν κατάδικος ἐν μέσῳ δύο ληστῶν, ὁ ἄνω καί κάτω κόσμος ἐθρήνησεν· ὁ οὐρανός ἐσκέπασε μέ βαθύτατον σκότος τό πρόσωπον· ἡ γῆ ἐσείσθη ἐκ θεμελίων ἀπό τόν τρόμον, αἱ πέτραι ἐσχίσθησαν. Ἐκείνη ἐστάθη μία λαμπρά νύχτα, πρόξενος παγκοσμίου χαρᾶς καί ἀγαλλιάσεως, αὕτη μία σκοτεινή ἡμέρα, ἀφορμή λύπης καί ἀδημονίας· εἰς ἐκείνην ἔκαμε ὅσην εὐεργεσίαν ἠδύνατο νά κάμῃ ὁ Θεός πρός τόν ἄνθρωπον· εἰς ταύτην ἔκαμεν ὅσην παρανομίαν δύναται νά κάμῃ ὁ ἄνθρωπος πρός τόν Θεόν.

“I SAW WITH MY OWN EYES THE HOLY LIGHT”

An eyewitness account of the appearing of the Holy Light

by fr. Antonios Stylianakis M.D.
 
INTRODUCTION / WOMEN HAVE GREAT IMAGINATION / WHAT WE WERE TO SEE IN JERUSALEM / PASCHA AT THE HOLY SEPULCHRE OF CHRIST / AND FINALLY THE MOMENT HAD ARRIVED FOR THE HOLY LIGHT/ UPON VIEWING THE VIDEO FILM IN THESSALONIKI / MY SECOND TRIP TO SEE THE HOLY LIGHT / A DESCRIPTION OF THE HOLY LIGHT AS WE HAD SEEN IT / THE DEAD SEA SCROLLS / FOR GOOD MEASURE / E P I L O G U E /

--------------------------------------------------------------------------------

INTRODUCTION
 

It hasn’t been that many years ago, since the events that I will describe took place; so I will try to relate them as objectively – without sentimentality – as possible, for it has to do with very significant events.

It was not easy for me to do something like this, because it is a matter of revealing such personal moments that I would never want to make known publicly, despite the fact that, as a psychiatrist, I am accustomed to hearing the personal accounts of others, all the same, my debt in the light of Eternal Truth, but also toward my brothers and sisters ( in Christ) has caused me to overcome my hesitations.

ΟΤΙ ΗΓΑΠΗΣΕ ΠΟΛΥ - Αλεξανδρεύς

Έμεινα εκεί. Θα πρέπει να με μπέρδεψαν με τις πέτρες έτσι όπως ήμουν κουλουριασμένη γιατί κανένας δε με ενόχλησε.

Ήμουν εκεί όταν ζήτησε μονολεκτικά κάτι να δροσίσει τα χείλη του. Η ξινή μυρωδιά του ξιδιού έφτασε ως τα ρουθούνια μου.

Ήμουν εκεί όταν έδωσε στη μάνα του έναν καινούργιο γιο για να χει να αγαπάει.

Ήμουν εκεί σαν φώναξε το τρομερό εκείνο “Τετέλεσται”.

Ήταν λυγμικό και θριαμβικό μαζί. Είχε κάτι από ρωμαϊκό θρίαμβο και από την ήσυχη καληνύχτα ενός ανθρώπου που κουράστηκε και κλείνει τα βλέφαρα.

Ήμουν εκεί, ακίνητη, να ρουφώ κάθε λόγο του, να αποτυπώνω κάθε κίνηση του προσώπου του να ρουφώ την ανάσα του μέχρι τέλους. Ίσως γαντζωμένη στην ελπίδα ότι κάτι μπορεί να συμβεί στο τέλος.

ΛΟΓΟΣ ΕΙΣ ΤΑ ΑΓΙΑ ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΣΤΑΥΡΩΣΙΝ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΚΑΙ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΣΩΤΗΡΟΣ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ.

Παρακαλώ υμάς, αδελφοί, αν και είσθε κοπιασμένοι από τας ακολουθίας της Αγίας και Μεγάλης ταύτης Εβδομάδος, υπομείνατε ολίγον, ίνα ακροασθήτε και εκ της εμής ταπεινότητος περί των Αγίων Παθών και της Σταυρώσεως του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού· ουχί ότι δεν τα ηκούσατε καταλεπτώς από τους θείους και Ιερούς Ευαγγελιστάς, εις τας δώδεκα στάσεις και εις τα Ευαγγέλια των ωρών, αλλ’ επειδή οι περισσότεροι εξ υμών τυγχάνουσιν αγράμματοι και εάν δεν τα ακούσουν ερμηνευμένα εις την κοινήν γλώσσαν, δεν τα καταλαμβάνουν, δια τούτο προς ωφέλειαν της ψυχής εκείνων, θέλω διηγηθή αυτά και εγώ εις απλήν και ιδιωτικήν φράσιν και θέλουν γίνει οι λόγοι μου προς εκείνους μεν, οίτινες τα γνωρίζουν ως μία επανενθύμησις των φοβερών εκείνων γεγονότων, προς τους άλλους δε, οίτινες δεν τα γνωρίζουν ουδόλως, ως διδασκαλία και μάθησις. Όθεν παρακαλώ την αγάπην σας, οσιώτατοι Πατέρες και ευλογημένοι Χριστιανοί, να μη αμελήτε και νυστάζετε, διότι άπρεπον είναι ο Ιούδας και οι χριστοκτόνοι Εβραίοι να αγρυπνούν καθ’ όλην την νύκτα ταύτην και να αγωνίζωνται, πως να συλλάβουν τον Χριστόν, πως να τον υπάγουν εις το κριτήριον των παρανόμων αρχιερέων και πως να τον καταδικάσουν, ημείς δε, οίτινες είμεθα Χριστιανοί, να μη αγρυπνήσωμεν ολίγην ώραν δια την αγάπην του Λυτρωτού και Σωτήρος ημών και δια να μάθωμεν όλα τα διαδραματισθέντα τότε γεγονότα, τα οποία ηκολούθησαν εις το Πάθος και την Σταλυρωσιν του Κυρίου μας. 

Τhe Orthodox Church

For those who are thirsting for the same Church which Christ established nearly 1966 years ago, come and drink of the knowledge that the Orthodox Church is that one and same Church. For those who hunger for the fullness of the original Christian Faith, come and partake of the wisdom of nearly 2000 years of unbroken theology. For those who have felt a sense of something missing in their prayer life, come and experience the depth of Orthodox praise and devotion and feel the real presence of Jesus Christ. For those who have never seen true worship, come and participate in the Divine Liturgy and see heaven united to the earth.

ΤΗ ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ

Τη αγία και Μεγάλη Παρασκευή, τα Άγια και σωτήρια και φρικτά Πάθη του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού επιτελούμεν· τους εμπτισμούς, τα ραπίσματα, τα κολαφίσματα, τας ύβρεις, τους γέλωτας, την πορφυράν χλαίναν, τον κάλαμον, τον σπόγγον, το όξος, τους ήλους, την λόγχην και προ πάντων τον Σταυρόν και τον θάνατον, α δι’ ημάς εκών κατεδέξατο· έτι δε και την του ευγνώμονος ληστού, του συσταυρωθέντος αυτώ, σωτήριον εν τω Σταυρώ ομολογίαν.                                                                                                                          

Αφού ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, αντί τριάκοντα αργυρίων πωληθείς, παρεδόθη υπό του φίλου και μαθητού, πρώτον άγεται προς Άνναν τον αρχιερέα. Αυτός δε πάλιν στέλλει τον Κύριον προς τον Καϊάφαν, όπου ενεπτύσθη και κολαφιζόμενος εις το πρόσωπον και εμπαιζόμενος ομού και γελώμενος ήκουσε να λέγουν προς αυτόν:

Τη Λ΄ (30η) Απριλίου, μνήμη του Αγίου ενδόξου Αποστόλου ΙΑΚΩΒΟΥ, αδελφού Ιωάννου του Θεολόγου.

Ιάκωβος ο ένδοξος του Χριστού Απόστολος ήτο υιός του Ζεβεδαίου και αδελφός πρεσβύτερος Ιωάννου του Θεολόγου. Μετά δε την κλήσιν των Αγίων Αποστόλων Ανδρέου και Πέτρου προσεκλήθη υπ’ Αυτού του Κυρίου, ίνα μαθητεύση παρ’ Αυτώ μετά του αδελφού του Ιωάννου. Ευθύς λοιπόν αφήσαντες τον πατέρα και το πλοίον των, ως και όλα τα υπάρχοντά των, ηκολούθησαν τον Κύριον. Τόσον δε πολύ ηγάπησεν αυτούς ο Δεσπότης Χριστός, ώστε εις μεν τον ένα αδελφόν, τον Ιωάννην, προσέφερε το στήθος του, ίνα ανακλιθή επ’ αυτού, εις δε τον άλλον αδελφόν, τούτον δηλαδή τον θείον Ιάκωβον, έδωκε την τιμήν να πίη το ποτήριον του θανάτου, το οποίον Αυτός ο ίδιος ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός έπιεν.

Παναγία η Κασσιωπία

Στα 1530, στη βενετοκρατούμενη Κέρκυρα, ένας τίμιος νέος, ο Στέφανος, γύριζε κάποια μέρα από την πόλη στο χωριό του. 

Στον δρόμο συνάντησε κι άλλους οδοιπόρους, κι έτσι βάδιζαν όλοι μαζί συντροφιά. Κάποια στιγμή διέκριναν μακριά μερικούς νεαρούς, που μετέφεραν αλεύρι από τον μύλο. Η παρέα του Στέφανου μπήκε σε πειρασμό. 
- Δεν τους κλέβουμε το αλεύρι; είπαν μεταξύ τους. Κανείς δεν μας βλέπει. Θα το μοιραστούμε και θα το μεταφέρουμε στα σπίτια μας.
 
Όλοι συμφώνησαν, εκτός από τον Στέφανο.
 

Ορθόδοξος Τύπος (αριθ. φύλλου: 2027) : Δὲν ἀντισκέκονται πιὰ οἱ Ἁγιορεῖτες.

…Τὸ Ἅγιον Ὄρος ἔχασε τὴ φωνή του ἀπέναντι στὶς συγκεκριμένες οἰκουμενιστικὲς πράξεις τοῦ κ. Βαρθολομαίου. Δὲν τολμοῦν οἱ Ἁγιορεῖτες Πατέρες νὰ ποῦν δημοσίως αὐτὰ ποὺ ἀδιακόπως ψυθυρίζουν μεταξύ τους. Χάθηκε ἀπὸ τοὺς μεγαλόσχημους τῆς ἁγιορειτικῆς Πολιτείας ἡ παρρησία καὶ αὐξήθηκε ὁ φόβος. Δὲν ἀντισκέκονται πιὰ οἱ Ἁγιορεῖτες.

Εξοχική Λαμπρή -- Αλεξάνδρου Παπαδιαμάντη

Καλά το έλεγεν ο μπαρμπα-Μηλιός, ότι το έτος εκείνο εκινδύνευον να μείνουν οι άνθρωποι οι χριστιανοί, οι ξωμερίτες, την ημέραν του Πάσχα, αλειτούργητοι. Και ουδέποτε πρόρρησις επλησίασε τόσον εγγύς να πληρωθή, όσον αυτή· διότι δις εκινδύνευσε να επαληθεύση, αλλ’ ευτυχώς ο Θεός έδωκε καλήν φώτισιν εις τους αρμοδίους και οι πτωχοί χωρικοί, οι γεωργοποιμένες του μέρους εκείνου, ηξιώθησαν και αυτοί να ακούσωσι τον καλόν λόγον και να φάγωσι και αυτοί το κόκκινο αυγό.

Holy Thursday

On the evening of this day, which was the eve of the feast of unleavened bread (that is, the Passover), our Redeemer supped with His twelve disciples in the city. He blessed the bread and the wine, and gave us the Mystery of the Divine Eucharist. He washed the feet of the disciples as an example of humility. He said openly that one of them was about to betray Him, and He pointed out the betrayer by revealing that it was he "that dippeth his hand with Me in the dish." And after Judas had straightway gone forth, Jesus gave the disciples His final and sublime instructions, which are contained in the first Gospel Reading of the Holy Passion (John 13:31-18:1 known as the Gospel of the Testament). After this the God-man went forth to the Mount of Olives, and there He began to be sorrowful and in anguish. He went off alone, and bending the knees He prayed fervently. From His great anguish, His sweat became as it were great drops of blood falling to the ground. As soon as He had completed that anguished prayer, lo, Judas came with a multitude of soldiers and a great crowd; on greeting the Teacher guile fully with a kiss, he betrayed Him.

The Synodikon of the Seventh Ecumenical Council

The Synodikon is the official statement of the Council. On the first Sunday of Great Lent we celebrate the triumph of orthodoxy with a procession with Icons, concluding with the solemn proclamation of the Council.

As the prophets beheld, as the Apostles have taught, as the Church has received as the teachers have dogmatized, as the Universe has agreed, as Grace has shown forth, as Truth has revealed, as falsehood has been dissolved, as Wisdom has presented, as Christ Awarded, thus we declare, thus we assert, thus we preach Christ our true God, and honor His Saints in words, in writings, in thoughts, in sacrifices, in churches, in Holy Icons; on the one hand worshipping and reverencing Christ as God and Lord; and on the other hand honoring as true servants of the same Lord of all and accordingly offering them veneration.

This is the Faith of the Apostles,
this is the Faith of the Fathers,
this is the Faith of the Orthodox,
this is the Faith which has established the Universe.

Παληό και Νέο ημερολόγιο -- Του αειμνήστου Αθανασίου Σακαρέλλου, Θεολόγου

7. Η ύπαρξη αιρετικών επισκόπων στην Εκκλησία

1. Υπάρχει μια λαθεμένη αντίληψη. Λένε πολλοί. Εμένα μ’ ενδιαφέρει εγώ να είμαι Ορθόδοξος. Δεν με νοιάζει το τι κάνει, ή τι πιστεύει ο επίσκοπός μου! Ο επίσκοπος, με τον οποίο έχω «κοινωνία», έχει το δικαίωμα, λένε, να έχει ως άτομο τις προσωπικές του απόψεις. Και αυτές οι απόψεις του, μπορεί να μην είναι πάντοτε Ορθόδοξες! Αυτό είναι τεράστιο λάθος! Οι λόγοι είναι οι εξής:

α. Ο επίσκοπος δεν μπορεί ποτέ να έχει άλλες προσωπικές απόψεις σε θέματα Ορθοδοξίας και άλλες απόψεις ως επίσκοπος. Ο επίσκοπος δεν έχει καν προσωπικές απόψεις για τα θέματα αυτά. Προσωπικές απόψεις είχαν και έχουν μόνο οι αιρετικοί. Ποτέ όμως οι Ορθόδοξοι! Οι Ορθόδοξοι έχουν ως απόψεις την Ορθόδοξη πίστη, που μας απεκάλυψε ο Θεός!

ΛΟΓΟΣ ΕΙΣ ΤΟΝ ΔΕΙΠΝΟΝ ΤΟΝ ΜΥΣΤΙΚΟΝ ΚΑΙ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΝΙΠΤΗΡΟΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ.

Ανάγκη είναι, αδελφοί μου αγαπητοί, να επαναφέρωμεν εις ενθύμησιν την αρχήν της εξηγήσεως των αγίων και φρικτών Μυστηρίων του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, δια να δοξάσωμεν τον μόνον μακρόθυμον. Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, μέλλων να σταυρωθή εκουσίως και να αποθάνη κατά το ανθρώπινον, ηθέλησε να παραδώση το μυστήριον της θείας Αυτού Κοινωνίας προς τους Ιερούς Ναθητάς Του και προς πάντας ημάς, οίτινες εμέλλομεν να τον πιστεύσωμεν Θεόν αληθινόν. Το εσπέρας λοιπόν της μεγάλης Πέμπτης λέγει προς τους Μαθητάς Του· «Μάθετε, ότι μετά δύο ημέρας γίνεται το Πάσχα και ο υιός του ανθρώπου (εννοών εαυτόν) παραδίδεται εις το να σταυρωθή» (Ματθ. κστ: 2). Του λέγουν οι μαθηταί: «Που θέλεις, Κύριε, να Σου ετοιμάσωμεν να φάγης το Πάσχα»;

The People of God: Its Unity And Its Glory

The Father George Florovsky Memorial Lecture

 A discussion of John 17:17-24 in the light of patristic thought.

 

At the very beginning of this address Ι would like to say what a high honour and distinct privilege it is for me to be asked to deliver the annual lecture in commemoration of the faith and testimony of Father Georges Florovsky.

The protopresbyter G. Florovsky was a man of great theological contribution, of genuine spiritual vision, and of humble pastoral diaconia. Ιn the memory of those who had the privilege of knowing him, he will remain as "an example of the believers, in word, in conversation, in charity, in spirit, in faith, in purity" (1 Tim. 4,12). Ιn the hearts of those who have known him through his writings he will be remembered as a theologian dedicated to bear witness to what we call "the Orthodox ethos", or,"the Orthodox way". Both as a scholar and as a pastor the late Father G. Florovsky was a living testimony to the Patristic Theology. His entire theological approach was ad mentem patrum. His constant effort was to prove that the eternal strength of Orthodox Theology lies in the patristic inheritance.

With the same intention the Orthodox Theological Society of America, honouring his memory, projects the spirit and the passion, the life and the word of our Fathers. And, indeed, to transmit the spirit and the message of the patristic inheritance is, Ι believe, the best service one can offer to modern man caught up as he is in his οwn self sufficiency and futility.

ΟΤΙ ΗΓΑΠΗΣΕ ΠΟΛΥ - Αλεξανδρεύς

3ον

Όπως απλώνει το λάδι πάνω στο νερό της θάλασσας. Έτσι άπλωσε στο πλήθος που μαζεύτηκε έξω από το πραιτόριο το μίσος κι η κακία. Δεν χρειάστηκαν πάνω από πεντέξι φαρισαίους προσεκτικά μοιρασμένους ανάμεσά τους για να απλωθεί το δηλητήριο. Κοίταζα το πρόσωπο μιας μεσόκοπης γυναίκας πως άλλαξε σιγά-σιγά. Όταν ήρθε ήταν κουρασμένη, ξενυχτισμένη. Φαινόταν καθαρά πως την τραβούσε μια περιέργεια. Μια περιέργεια άρρωστη που έχουμε όλοι μας σαν πρόκειται να δούμε να αλλάζει η μοίρα ενός ανθρώπου προς το χειρότερο. Ένας πελάτης μου, Έλληνας, που του άρεσε να μου κάνει μάθημα κάθε φορά που ερχότανε μαζί μου (ίσως να νόμιζε πως έτσι ησύχαζε λίγο τις ενοχές του) έλεγε πως κι ο δικός του λαός είχε αυτό το χούι.

Είδα εκείνη τη γυναίκα να ξυπνά σιγά-σιγά. Το πρόσωπό της να χάνει την περιέργεια που μεταβαλλόταν σε μίσος. Σε λίγο με στριγγή φωνή κραύγαζε: “Πάρτον, πάρτον και σταύρωσέ τον”. Το πλήθος την ακολούθησε και σε λίγο το ρυθμικό “πάρτον-πάρτον” έμοιαζε με τον ήχο των καρφιών που καρφώνονταν από τώρα στα χέρια και τα πόδια του. Την έβλεπα να φωνάζει και μόλο που δεν την ήξερα πίστευα πως κάπου την έχω ξαναδεί. Και τότε... Τότε θυμήθηκα! Τι βάσανο είναι στον άνθρωπο η μνήμη! Ήταν εκείνη η ίδια γυναίκα.... Στάθηκα δίπλα της και ψιθύρισα: “Ωσανά, ωσανά υιός Δαυίδ”!

Πώς άκουσε τη φωνή μου; Θα ταν η ψυχή της που την ακούμπησε στα αυτιά της. Με κοίταξε με βλέμμα τρομαγμένο. Ύστερα πήρε δύναμη από τα “άρον, άρον” που άκουγε γύρω της. Με κοίταξε μ' οργή.

“Οι άνθρωποι κάνουν λάθη, είπε. Καλό είναι που το καταλάβαμε. Που καταλάβαμε την αλήθεια!”

ΤΗ ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΜΠΤΗ

Τη Αγία και Μεγάλη Πέμπτη, οι τα πάντα καλώς διαταξάμενοι Πατέρες, αλληλοδιαδόχως εκ τε των θείων Αποστόλων και των ιερών Ευαγγελίων, παραδεδώκασιν ημίν τέσσαρα τινά εορτάζειν τον Ιερόν Νιπτήρα, τον Μυστικον Δείπνον (δηλαδή την παράδοσιν των καθ’ ημάς φρικτών Μυστηρίων), την υπερφυά Προσευχήν και την Προδοσίαν αυτήν.                                                                                                       

Επειδή κατά την αυριανήν Παρασκευήν έμελλε να γίνη η θυσία του εβραϊκού Πάσχα, τουτέστιν η σφαγή του προς τούτο εκτρεφομένου αμνού, και εν αυτή ταύτη τη Παρασκευή έμελλε να ακολουθήση εις τον παλαιόν τύπον και η αλήθεια, ήτοι έμελλε να θυσιασθή το αληθινόν Πάσχα, τουτέστιν ο Αμνός του Θεού και Πατρός, ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου, ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, τον οποίον προετύπωνεν ο υπό των Εβραίων κατ’ έτος θυσιαζόμενος αμνός, όστις ελέγετο Πάσχα, δια τούτο, κατά το εσπέρας της σήμερον, ήτις ήτο τότε η προ των αζύμων ημέρα, τουτέστιν η του νομικού Πάσχα παραμονή, Μαρτίου κβ΄ (22α), ημέρα Πέμπτη της εβδομάδος, συνεδείπνησεν εν τη πόλει ο Ιησούς μετά των Δώδεκα Μαθητών του ποιήσας το Πάσχα. Εποίησε δε τούτο κατά το εσπέρας της Πέμπτης ο Κύριος, διότι παρ’ Εβραίοις το ημερονύκτιον άρχεται από της εσπέρας της προηγουμένης και λήγει το εσπέρας της ιδίας ημέρας.

Τη ΚΘ΄ (29η) Απριλίου, μνήμη του εν Αγίοις Πατρός ημών ΙΩΑΝΝΟΥ Μητροπολίτου Θηβών και εξάρχου πάσης Βοιωτίας του Καλοκτένους και νέου Ελεήμονος.

Ιωάννης ο εν Αγίοις Πατήρ ημών, Επίσκοπος Θηβών και πάσης Βοιωτίας, ο Καλοκτένης, εγεννήθη περί τα μέσα του ΙΒ΄ αιώνος εις την πρωτεύουσαν της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, την περιφανή Κωνσταντινούπολιν, εξ ευγενών και πλουσίων γονέων καλουμένων του μεν πατρός αυτού Κωνσταντίνου, την επωνυμίαν Καλοκτένης, της δε μητρός Μαρίας, οίτινες και ανέθρεψαν το τέκνον των τούτο εν πάση παιδεία και νουθεσία Κυρίου. Πριν ή όμως προχωρήσωμεν εις την εξιστόρησιν των λεπτομερειών του Βίου τού ευλογημένου τούτου Πατρός, καλόν θεωρούμεν να περιγράψωμεν εν γενικαίς γραμμαίς την κατάστασιν του καιρού εκείνου. Διότι δια να μάθη τις τον βίον ανθρώπου παλαιοτέρας εποχής, πρέπει να γνωρίση την κοινωνικήν και πολιτικήν κατάστασιν των χρόνων εκείνων, να γνωρίζη τον τρόπον της ζωής των τότε ανθρώπων, την χώραν, εις την οποίαν εκείνος έζησε, και επί τούτων στηριζόμενος ως επί ασφαλών θεμελίων να μελετήση και περιγράψη τον Βίον του προσώπου, περί ου πρόκειται. Διότι ο μη στηριζόμενος επί τοιούτων βάσεων διατρέχει τον κίνδυνον, ως οικοδομών επί άμμου, να μη πιστεύηται.

Μας λέτε σεις οι λατινόφρονες οικουμενιστές, ὅταν ἀποφασίζει ἡ Ἐκκλησία, τὸ ποίμνιο ἀκολουθεῖ.

Σωστό, ἀλλὰ ποιά Ἐκκλησία; Γιατὶ καὶ ἐπὶ Ἀρείου, ἀποφάσισε ἡ Ἐκκλησία, καὶ ἐπὶ Νεστορίου, καὶ ἐπὶ Βέκκου, καὶ ἐπὶ Εἰκονομαχίας κλπ. Συνοδικὰ μάλιστα! Δὲν ἔχετε διαβάσει τὸν Ἅγιο Κύριλλο Ἀλεξανδρείας γιὰ τὴν κατάσταση στην Κωνσταντινούπολη, ὅταν ἀπεδείχθη ὅτι ὁ μὴ ἀκόμη καταδικασμένος Πατριάρχης Νεστόριος (ὅπως ἀκριβῶς ὁ Βαρθολομαῖος στὶς μέρες μας) ἦταν λύκος καὶ ψευδοποιμένας: «ὁ λαὸς τῆς Κωνσταντινούπολης δὲν πηγαίνει πιὰ στὶς ἐκκλησίες του, ( τοῦ Νεστορίου), ἐκτὸς ἀπὸ λίγους ἀνόητους καὶ κόλακες...»! Καὶ συμβουλεύει (ο Άγιος Κύριλλος): «μήτε μὴν ὡς διδασκάλῳ προσέχοντες (αὐτῷ), εἰ μένει λύκος ἀντὶ ποιμένος. Τοῖς δέ ... διὰ τὴν ὀρθὴν πίστιν κεχωρισμένοις (αποτειχισμένοις) ἢ καθαιρεθεῖσι παρ᾿ αὐτοῦ, κοινωνοῦμεν ἡμεῖς...»

HOW OFTEN SHOULD WE RECEIVE HOLY COMMUNION?

by Macarius Notaras

18th Century Archbishop of Corinth

 

To receive Communion the usual two or three times a year is good and helpful, but to receive Communion more frequently is far better. Remember, the nearer a person comes to the light, the more light he gets. The closer he draws to the fire, the warmer he is. The nearer he approaches sanctity, the more saintly he becomes.

In the same way, the more often one draws near to God in Communion, the more one receives light and warmth and holiness. My friend, if you are worthy to make your Communion two or three times a year, you are worthy of making it more often, as St. John Chrysostom tells us, by maintaining your own earlier preparation and worthiness.

But what does stop us from taking Communion? The answer is our carelessness and laziness, and we give way to these faults so much that we are not sufficiently prepared to be able to receive Communion.

Ανακοίνωση "Ιερού Λόχου 2012" για την σύλληψη του ευρωβουλευτή Ιωάννη Λαγού.

Με αφορμή μία ακόμη σύλληψη χθες,

αυτή τη φορά του ευρωβουλευτή Γιάννη Λαγού,

αμέσως μετά την άρση της ασυλίας του από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο με διαδικασίες express,  (βλέπετε τι ωραία που δουλεύει το κράτος και οι κάθε είδους θεσμοί όταν διώκονται εθνικιστές;)

εκδίδεται η παρακάτω ανακοίνωση:

Με ιδιαίτερη αγανάκτηση βλέπουμε τους θεσμούς

όχι μόνον της Ελλάδος αλλά και της Ευρώπης,

να λειτουργούν ταχύτατα όταν πρόκειται για διώξεις εθνικιστών.

Όταν κράτος, δημοσιογράφοι και παρακράτος προσπαθούν να μας πείσουν για το πόσο «εγκληματική οργάνωση» ήταν ένα νόμιμο κόμμα του ελληνικού κοινοβουλίου,

θα πρέπει να μας δώσουν εξηγήσεις και για τις πραγματικές εγκληματικές οργανώσεις που καταδυναστεύουν τον τόπο τουλάχιστον από την μεταπολίτευση μέχρι σήμερα.

ΛΟΓΟΣ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΠΟΡΝΗΣ, ΗΤΙΣ ΗΛΕΙΨΕ ΜΕ ΜΥΡΟΝ ΤΟΥΣ ΠΟΔΑΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ.

Σήμερον ο Φαρισαίος τον Δεσπότην εις δείπνον εκάλεσε αναμιγνύων την ατιμίαν με την τιμήν, η δε πόρνη τον εκάλεσε με πολλήν πίστιν. Διότι όταν ήτο ει την οικίαν του Σίμωνος, επήγε και εκείνη η πόρνη. Γυνή πόρνη εις την χώραν; Μανιώδους ανθρώπου σχήμα, ο κεραυνοβόλος πόλεμος, το σιδηρούν βέλος, το γυμνόν δίστομον ξίφος, η παγίς δια της οποίας συλλαμβάνονται οι νέοι, η ακόνη της εμφύτου επιθυμίας, ο παροξυσμός της αμαρτίας, η πλανήτρια του ευολίσθου σώματος, η άτιμος και ανωφελής πραγματεία, η τον ψυχικόν θάνατον προξενούσα και εις εκείνους, οίτινες την πωλούν και εις εκείνους, οίτινες την αγοράζουν, το δίκτυον της νεότητος, η ασκέπαστος παγίς· διότι οι της πόρνης οφθαλμοί είναι παγίς δια τους δυστυχείς αμαρτωλούς. Προσέξατε το λοιπόν, ω φιλόχριστοι, να νοήσητε και απολαύσητε την καλήν διήγησιν της καλής γυναικός, πως διέβη έως εκεί, όπου ήθελε, χωρίς να την καλέσουν, πως επλησίασεν εκεί όπου εκάθητο ο Κύριος και του εξωμολογήθη εξ όλης καρδίας, όσα έπραξεν· να ίδητε πως δεν ησχύνθη ούτε εφοβήθη η ανδρειωμένη την ψυχήν, ούτε την ταραχήν των υπηρετούντων, ούτε την κατηγορίαν των εκεί παρισταμένων.

ΟΤΙ ΗΓΑΠΗΣΕ ΠΟΛΥ - Αλεξανδρεύς

2oν

Ό,τι ακολούθησε θέλω τώρα να σου πω. Αυτά που δε γράφτηκαν σε κανένα βιβλίο.

Γύριζα σαν την τρελλή στους δρόμους. Δεν είχα τίποτε από την προηγούμενη ζωή μου. Δεν είχα ούτε σπίτι, -δεν ήθελα πλέον να ζω σε εκείνο το σπίτι αλλά και ποιος να ρθει πια, ακόμα κι αν το ήθελα;-, δεν είχα κομπόδεμα, δεν είχα ούτε ρουτίνα να φωλιάσω μέσα σ’ αυτή. Έπρεπε να τα ξαναχτίσω όλα από την αρχή.

Περπατούσα στους δρόμους κι έβλεπα να με δείχνουν. Μουρμούριζαν κάποιοι, κάποιοι άλλοι έβριζαν φανερά. Μα εμένα δε με ένοιαζε. Δεν ήταν που με προστάτευε η ξετσιπωσιά της προηγούμενης ζωής μου. Ούτε η υποταγή στη μοίρα που με είχε κυβερνήσει με σιδερένιο χέρι τόσα χρόνια. Τώρα ήταν αλλιώς. Μέσα μου κρατούσα άγκυρα το πρόσωπό του. Ξεδιψούσα με τα λόγια του. Κάθε μορφή ανθρώπου νέου, γέρου αλλοιωνόταν για να γίνει τελικά η μορφή εκείνου. Κείνο το βράδυ πίστεψα ότι όλοι οι άνθρωποι μοιάζουν. Όχι μεταξύ τους. Αλλά γιατί όλοι μοιάζουν σε κείνον.

Είχα ξεχάσει την πείνα, τη δίψα, την κούραση. Έμοιαζε ο χρόνος να χει σταματήσει. Τα πόδια μου ήταν ελαφρά κι η καρδιά μου γεμάτη δύναμη. Είχε μιλήσει για μένα. Είχε διαφωνήσει με έναν από τους μαθητές του για χάρη μου. Είχε δεχθεί την προσφορά μου.

Holy Wednesday

Two women - say the more discerning interpreters of the Gospel - anointed the Lord with myrrh; the one, a long time before His Passion; the other, a few days before. One was a harlot and sinner; the other, chaste and virtuous. The Church commemorates this reverent act today. While mentioning herein the person of the harlot, it also mentions Judas' betrayal; for, according to the account in Matthew, both of these deeds took place two days before the Passover, on Wednesday.

Παληό και Νέο ημερολόγιο -- Του αειμνήστου Αθανασίου Σακαρέλλου, Θεολόγου

6. Θεμέλιο της Ορθοδοξίας είναι η εμπειρία της θεώσεως!

1. Στην κατηγορία, που διατυπώνουν όσοι δέχτηκαν την αλλαγή του ημερολογίου σε βάρος όσων έμειναν πιστοί σ’ αυτό, ότι δηλαδή έπρεπε να προσχωρήσουν κι’ αυτοί στην Εκκλησία του Νέου ημερολογίου, οι τελευταίοι απαντούν, ότι δεν μπορούν να έχουν «κοινωνία» με τους αιρετικούς Πατριάρχες και άλλους αιρετικούς επισκόπους τους. Τίθεται επομένως ένα πρόβλημα: Πως μπορεί μέσα στην Εκκλησία να κρύβονται άνθρωποι, και μάλιστα επίσκοποι, που να μην είναι κήρυκες της αλήθειάς της, που είναι η Ορθόδοξη πίστη; Πώς είναι δυνατό δηλ. να υπάρχουν μέσα στην Εκκλησία επίσκοποι αιρετικοί; Και ποιες είναι οι συνέπειες σε μια τέτοια περίπτωση για την Εκκλησία; Τα δύο αυτά ερωτήματα είναι πολύ σημαντικά θέματα, που πρέπει να μας απασχολήσουν.

INFALLIBILITY

Infallibility is a heresy

"Through the dogma of "Infallibility" the Western church lost its spiritual freedom. It lost its beauty and balance, and was deprived of the wealth of the grace of the Holy Spirit, the presence of Christ, so that,  from spirit and soul ended up a dead body. We are truly grieved for the injustice done to the church and we pray from the bottom of our hearts that the Holy Spirit illumine the mind and the heart of the Most Blessed Pontiff to have him return to the ONE, HOLY, CATHOLIC AND APOSTOLIC CHURCH that which he took from her, something that should never have taken place".

(St. Nektarios)

ΤΗ ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΤΑΡΤΗ

Τη Αγία και Μεγάλη Τετάρτη, της Αλειψάσης τον Κύριον Μύρω Πόρνης γυναικός μνείαν ποιείσθαι οι θειότατοι Πατέρες εθέσπισαν, ότι προ του σωτηρίου Πάθους μικρόν τούτο γέγονε.                                                 

Αναβαίνοντος του Κυρίου εις Ιεροσόλυμα και παραγενομένου εν τη οικία του λεπρού Σίμωνος, προσήλθεν Αυτώ πόρνη γυνή και κατέχεεν επί της κεφαλής Αυτού το πολύτιμον εκείνο μύρον. Ετάχθη δε παρά των θεοφόρων Πατέρων, όπως επιτελήται κατά την σήμερον η ανάμνησις του γεγονότος εκείνου, ίνα, κατά τον του Σωτήρος λόγον, απανταχού και εν πάση τη οικουμένη ανακηρύττεται το θερμότατον εκείνης έργον. Πόθεν δε η γυνή αύτη κινηθείσα ήλθε και ήλειψε τον Κύριον με το μύρον; Ασφαλώς διότι είδε το συμπαθές του Σωτήρος Χριστού προς τους αμαρτωλούς και το προς πάντας κοινωνικόν και μάλιστα τώρα, ότε είδεν αυτόν εισελθόντα εις την οικίαν του λεπρού, τον οποίον ακάθαρτον και απηγορευμένον εις κοινωνίαν ορίζει ο νόμος. Διελογίσθη λοιπόν η γυνή, ότι όπως εκείνου την λέπραν υπέμεινεν, ούτω και αυτής θέλει ανεχθή την νόσον της ψυχής. Ανακειμένου λοιπόν του Κυρίου επί του δείπνου, εκχέει η γυνή επί της κορυφής Αυτού το πολύτιμον μύρον, του οποίου η αξία ήτο τριακοσίων δηναρίων. Τούτο ιδόντες οι Μαθηταί, και μάλιστα ο Ιούδας, επετίμησαν την γυναίκα. Αλλ’ ο Κύριος υπερημύνθη αυτής, ίνα μη το καλόν αυτής σκοπόν ανακόψωσιν.

Τη ΚΗ΄ (28η) Απριλίου, διήγησις ΘΑΥΜΑΤΟΣ γενομένου εν τη πόλει της εν Αφρική Καρθαγένης.

Θαύμα εξαίσιον και πάσης διηγήσεως άξιον εγένετο κατά τους χρόνους Ηρακλείου του βασιλέως και Νικήτα Πατρικίου εν έτει χκε΄ (625) εις την Καρθαγένην της Αφρικής, έχει δε τούτο ως εξής: Εις την Καρθαγένην ευρίσκετο κατά την εποχήν εκείνην στρατιώτης τις βασιλικός, επειδή δε επέπεσεν εις την πόλιν λοιμός πανώλους, παραλαβών ούτος την σύζυγόν του έφυγεν εις τι προάστιον, ίνα σωθή εκ του θανάτου. Ο διαβολος όμως παρακινήσας αυτόν εις σαρκικήν αμαρτίαν, τον ηνάγκασε να μοιχεύση την γυναίκα του γεωργού του. Μετά δε την αμαρτίαν προσβληθείς υπό της νόσου ταύτης, ήτις προσβάλλει τον βουβώνα, ήτοι τας βάσεις των μηρών, απέθανε και ετάφη. Μετά τρεις όμως ώρας ήρχισε να φωνάζη εκ του τάφου λέγων· «Ελεήσατέ με». Όθεν ανοίξαντες οι εκεί παρευρισκόμενοι τον τάφον, εύρον τούτον ζώντα, αλλά μη δυνάμενον να ομιλήση.

The Orthodox Faith

The Orthodox Church is founded on the mystery of God's Word. As the Father has sent me, I also send you (John 20: 21). It is a fundamental conviction of the Orthodox believer that the Church has been sent into the world to live and bear witness to the loving vocation, with which God enfolds humankind from the beginning of its existence, through the presence within herself of God's Word,. "For God so loved the word that he gave his only begotten Son... God did not send his Son into the world to condemn the world, but that the world through him might be saved" (John 3: 16-17).

ΟΤΙ ΗΓΑΠΗΣΕ ΠΟΛΥ - Αλεξανδρεύς

1ον

Ό,τι ξέρετε από τη ζωή μου κράτησε λίγες στιγμές. Για ό,τι προηγήθηκε κάνετε απλές υποθέσεις. Το τι ακολούθησε μοιάζει συχνά να μη σας ενδιαφέρει καν. Μοιάζετε σαν τα μικρά εκείνα παιδιά που κρατιούνται σ΄ όλη τη διάρκεια του παραμυθιού από τη βεβαιότητα του “έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα”. Σ' όλες τις δυσκολίες του ήρωα, σ' όλα τα βάσανα και τις κακοτυχιές του, σ' όλα τα λάθη και τις πτώσεις του σφιχταγκαλιάζετε την σιγουριά του καλού τέλους των πραγμάτων (κατόρθωμα κάθε καλού παραμυθά) και διώχνετε σαν ενοχλητική λεπτομέρεια όσα έγιναν πριν από εκείνο. Μακάρι να μπορούσα να κάνω κι εγώ το ίδιο. Μα ό,τι είχα ζήσει ως τα τότε ήταν αδύνατο να με κάνει να πιστέψω πως θα είχε καλό τέλος η ζωή μου.

Ὁ Λειτουργιολόγος Φουντούλης καταρρίπτει τὴν ἀπόφαση τῆς ΔΙΣ περὶ τῆς Ἀναστάσεως

Ὁ χαρακτηρισθείς καὶ «Πρύτανης τῶν Λειτουργιολόγων» ἀείμνηστος Καθηγητὴς Ἰ. Φουντούλης εἶχε ἀσχοληθεῖ μὲ τὸ ζήτημα τῆς τελέσεως τῆς Ἀναστάσεως. Παρακάτω θὰ παραθέσουμε τὸ κείμενό του, ποὺ ἀποτελεῖ κόλαφο πρὸς τὴν ΔΙΣ ἀλλὰ καὶ πρὸς τοὺς κυρίους Διονύσιο Ἀνατολικιώτη, συντάκτη τοῦ Κανοναρίου τῶν Διπτύχων τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, καὶ Ἀναστάσιο Βαβοῦσκο, Ἄρχοντα τοῦ Πατριαρχείου Κων/λεως, οἱ ὁποῖοι μὲ κείμενά τους ἔσπευσαν νὰ «διαγράψουν» τοὺς Ἱ. Κανόνες καὶ τὴν Ἱ. Παράδοση, γιὰ νὰ ἐπικροτήσουν τὴν αὐθαιρεσίαν. 

Παραθέτουμε τὸ κείμενο:

-----------------------------------

Ο/Η Δημήτριος Χατζηνικολάου είπε...

Ὁ Ἰ. Φουντούλης καταρρίπτει τά ψευδοεπιχειρήματα τοῦ Σεραφείμ «Πειραιῶς» κ.ἄ. Δέν ἐγνώριζα ὅτι ὑπάρχει καί ἱερός Κανών (ὁ 89ος τῆς Πενθέκτης) πού ρυθμίζει τό θέμα, ὅτι ἡ Ἀνάστασις πρέπει νά γίνεται ΜΕΤΑ τό μεσονύκτιον τοῦ Μ.Σ. πρός Κυριακήν. Μόλις τόν ἐδιάβασα καί ἀναρωτιέμαι πῶς ὁ «Πειραιῶς», πού εἶναι καί νομικός, δέν τόν γνωρίζει! Ἑπομένως, εἶναι θέμα Ἱ. Κανόνων καί Ἱ. Πᾳραδόσεως.

Holy Tuesday

Today we bring to mind the parable of the ten virgins, which our Saviour related as He was coming to His Passion. This parable teaches us that the accomplishment of the great work of virginity should not make us careless in other matters, especially in almsgiving, wherewith the lamp of virginity is made radiant. Furthermore, it teaches us that we should not be remiss about the end of our life, but should be prepared for it at every moment, like the wise virgins, so that we may meet the Bridegroom, lest He come suddenly and the doors of the heavenly bridechamber be shut, and we also, like the foolish virgins, hear that dread sentence: "Amen, I say unto you, I know you not" (Matt. 25:1-13).

Απαραίτητες διευκρινίσεις ως προς την έρευνα - μελέτη για την Ινδία --- Toυ κ. Ιωάννη Κουτσικίδη

Χαίρετε. Προς αποφυγή οποιασδήποτε «αίσθησης παραπληροφόρησης» που μπορεί να έχει προκύψει από όσους έχουν λάβει την έρευνα – μελέτη για τη στρατηγική ορισμένων ομοσπονδιακών πολιτειών της Ινδίας κατά της πανδημίας, θεώρησα απαραίτητο να γίνουν κάποιες διευκρινίσεις. Η μελέτη που σας έχω στείλει, εξετάζει ότι συνέβη στην Ινδία από το φθινόπωρο 2020 έως τις 20/04/2021. Όπως έχετε διαπιστώσει η συγκεκριμένη έρευνα, καταγράφει αποκλειστικά δημόσιες δηλώσεις και επιστημονικά στοιχεία από καταξιωμένους γιατρούς που ζουν σε όλο τον κόσμο. Δεν υπάρχει απολύτως τίποτα που επινοήθηκε από τον υπογράφοντα. Έχει γίνει μία ακριβής καταγραφή των πραγματικών γεγονότων που συνέβησαν στην Ινδία. Τα πάντα τεκμηριώνονται από τις παραπομπές της εργασίας. Πιστεύω ότι θα βρείτε πολύ ενδιαφέρον ότι αναφέρεται στις πηγές που τελικά δεν μπόρεσε να συμπεριληφθεί εξολοκλήρου στην έρευνα, για ευνόητους λόγους. Αξίζει να τις επισκεφτείτε. 

Παληό και Νέο ημερολόγιο -- Του αειμνήστου Αθανασίου Σακαρέλλου, Θεολόγου

5. Πως θα πεισθεί ένας πιστός, ότι το 1924 υπήρχαν λόγοι πίστεως.

1. Είναι δυνατόν ένας πιστός να γνωρίζει, αν ο επίσκοπός του είναι αιρετικός;

α. Βεβαίως, είναι! Έχει δικαίωμα και υποχρέωση γι’ αυτό. Ο κάθε Ορθόδοξος είναι μέλος του σώματος της Εκκλησίας, που κατά τους πατριάρχες της Ανατολής του 1848, είναι υπερασπιστής της. Ο Απ. Παύλος παραγγέλλει στους Γαλάτες «αλλά και εάν ημείς ή άγγελος εξ ουρανού ευαγγελίζηται υμίν πάρ’ ο ευηγγελισάμεθα υμίν, ανάθεμα έστω».  Αυτό σημαίνει, ότι ο κάθε πιστός οφείλει να εξετάζει, αν όσα διδάσκουν οι ποιμένες του είναι ορθόδοξα. Όσοι κηρύττουν κακοδοξίες, αυτούς ο Απ. Παύλος τους αναθεματίζει. Τους αποκόπτει δηλαδή απ’ την Εκκλησία. Και η Εκκλησία με τη σειρά της αναθεματίζει, όσους δεν αναθεματίζουν αυτούς, που η ίδια αναθεματίζει!

Ecumenism and the Ecclesiology of Saint Cyprian of Carthage

Saint Cyprian of Carthage developed with fearless consistency a doctrine of the complete absence of Grace in every sect which had separated itself from the True Church. His doctrine is one of the basic foundation blocks of Orthodox ecclesiology and it stands in direct opposition to the presuppositions of the ecumenical movement. Moreover, his warnings about the enemies of the Church have traditionally guided Orthodox in their response to those outside Her fold:

Not only must we beware of what is open and manifest, but also what deceives by the craft of subtle fraud. And what can be more crafty, or what more subtle, than for this enemy...to devise a new fraud, and under the very title of the Christian name to deceive the incautious. [139]

Saint Cyprian’s warnings about enemies of the Church who call themselves "Christians" in order to destroy the Faith can be applied to many of those who support unity through the contemporary ecumenical movement. The fact that such application is seldom made gives us evidence of just how far contemporary ecumenism has removed some Orthodox from the criterion of truth that is their Faith.

ΛΟΓΟΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΑΡΑΒΟΛΗΝ ΤΩΝ ΔΕΚΑ ΠΑΡΘΕΝΩΝ (Αγ. Ιωάννου Χρυσοστόμου)

Όταν βάλω κατά νουν του κόσμου τούτου τα πράγματα και φέρω τον λογισμόν μου εις τα καλά του, τον πλούτον, λέγω, την δόξαν την πρόσκαιρον και την φθαρτήν φαντασίαν, ως και τον χρόνον πως γυρίζει και τρέχει ως σκιά και ενθυμηθώ το τέλος, της συντελείας την ημέραν και τον φοβερόν και ακολάκευτον Κριτήν, όστις γεμίζει ημάς φόβου και τρόμου· πως τότε αστράπτει ο Κριτής εξ ουρανού καταβαίνων, πως τότε ταρασσόμεναι αι Δυνάμεις προστρέχουσι, πως ο φοβερός ετοιμάζεται θρόνος, πως μετά ταύτα ο ουρανός τυλίσσεται ως χαρτίον, πως θέλουν κατακαή τα στοιχεία και θέλουν λυθή εις το μη ον, πως θέλει κλονισθή η γη τρέμουσα· διότι έρχεται ο φοβερός Κριτής· πως θέλουν παίζει τας σάλπιγγας και θέλουν ανοιχθή με τον ήχον της θείας σάλπιγγος τα μνημεία, πως θέλουν τρέξει πάλιν αι ψυχαί εις τα ιδικά των σώματα, δια να αναστηθή των τόσων χρόνων το χώμα ως να εκοιμώντο οι νεκροί, πως θέλουν τρέξει οι Δίκαιοι εις απάντησιν του Νυμφίου, πως θέλουν αξιωθή οι Δίκαιοι της απαντήσεως του Νυμφίου, πως θέλουν αξιωθή οι έτοιμοι του νυμφώνος και θέλει αποκλεισθή προς τους οκνηρούς ο Νυμφίος.

Man is God’s special creature.

He is the only one “created in the image and likeness of God” (Gen 1.26). He is created by God from the dust at the end of the process of creation (the “sixth day”) and by the special will of God. He is made to breathe “the breath of life” (Gen 2.7), to know God, to have dominion over all that God has made.

God created humans as male and female (Gen. 1.27; 2.21) in order “to be fruitful and multiply” (Gen 1.28). Thus, according to Orthodox doctrine sexuality belongs to the creation which God calls “very good” (Gen 1.31), and in itself it is in no way sinful or perverse. It belongs to the very nature of humanity directly willed by God.

As the image of God, ruler over creation and co-creator with the Uncreated Maker, man has the task to “reflect” God in creation; to make His presence, His will and His powers spread throughout the universe; to transform all that exists into the paradise of God. In this sense man is definitely created for a destiny higher than the bodiless powers of heaven, the angels. This conviction is affirmed by Orthodox Christianity not only because of the Scriptural emphasis on man as made in God’s image to rule creation, which is not said about angels; but it is also directly affirmed because it is written of Jesus Christ, Who is truly the perfect man and the Last Adam (1 Cor 15.45) that “God has highly exalted him and bestowed upon him the name which is above every name, that at the name of Jesus every knee should bow, in heaven and on earth and under the earth, and every tongue should confess that Jesus Christ is Lord, to the glory of God the Father” (Phil 2.10–11).

ΤΗ ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΤΡΙΤΗ.

Τη αγία και μεγάλη Τρίτη, της των Δέκα Παρθένων παραβολής της εκ του Ιερού Ευαγγελίου μνείαν ποιούμεθα.                                                                   

Της των Δέκα Παρθένων παραβολής την ανάμνησιν ποιούμεθα σήμερον, την οποίαν ομού και με άλλας ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, αναβαίων εις τα Ιεροσόλυμα και επί το Πάθος ερχόμενος, είπε προς τους ιδίους Αυτού Μαθητάς. Είναι δε αύται εκείναι, τας οποίας και προς τους Ιουδαίους απέτεινε. Είπε δε την παραβολήν ταύτην των Δέκα Παρθένων ο Κύριος, ίνα εις ελεημοσύνην προτρέψη τους Αυτόν πιστεύοντας ομού δε και ίνα διδάξη, ότι πρέπει να είμεθα έτοιμοι πριν ή έλθη το τέλος. Επειδή δε πολλά περί παρθενίας και περί παρθένων είπε προς αυτούς και επειδή η παρθενία πολλήν την δόξαν έχει (διότι μέγα αληθώς κατόρθωμα είναι), δια τούτο και ίνα μη τις το έργον τούτο κατορθών, αμελή των άλλων αρετών και μάλιστα της ελεημοσύνης, δι’ ης η λαμπάς της παρθενίας φαιδρύνεται, προβάλλει εις ημάς δια του ιερού Αυτού Ευαγγελίου την παραβολήν ταύτην των Δέκα Παρθένων. Και τας μεν πρώτας πέντε αναγορεύει φρονίμους, διότι ομού μετά της παρθενίας είχον πολύ και δαψιλές το της ελεημοσύνης έλαιον· τας δε άλλας πέντε ονομάζει μωράς, διότι αν και αυταί ειργάζοντο την παρθενίαν, όμως δεν είχον και την ελεημοσύνην ανάλογον.

Τη ΚΖ΄ (27η) Απριλίου, ο Άγιος ΕΥΛΟΓΙΟΣ ο Ξενοδόχος εν ειρήνη τελειούται.

Ευλόγιος ο εν Αγίοις Πατήρ ημών ούτος, ο δια την περιάκουστον αρετήν της φιλοξενίας του αποκληθείς Ξενοδόχος, ήκμαζεν εις την Θηβαϊδα της Αιγύπτου κατά τους ευλογημένους εκείνους χρόνους, καθ’ ους ήκμαζε και ήνθει εκεί ο Χριστιανισμός, η δε περιώνυμος Σκήτη της Θηβαϊδος ήτο κατάμεστος από χιλιάδας ευσεβών Μοναχών, οι οποίοι μετήρχοντο εν αυτή παν είδος αρετής και ασκήσεως. Ανάμεσα εις τους μεγάλους εκείνους ασκητικούς Πατέρας, οι οποίοι τότε εφημίσθησαν και θα φημίζωνται μέχρι συντελείας των αιώνων δια τας υπέρ άνθρωπον αρετάς των, διέλαμψε και ο Άγιος ούτος Πατήρ ημών Ευλόγιος. Ο μακάριος Ευλόγιος δεν ήτο Μοναχός, δεν ήτο Ασκητής εις την έρημον, αλλά κοσμικός, διαμένων εις την πόλιν της Θηβαϊδος. Όμως αν και εις την πόλιν ευρίσκετο, επί τοσούτον η αρετή του εξέλαμψεν, ώστε έγινεν ονομαστός μεταξύ των Πατέρων και το όνομά του εγγράφει εις τας δέλτους της ζωής ομού με τα ονόματα των μεγάλων εκείνων Ασκητών Αντωνίου του Μεγάλου, Μακαρίου του Αιγυπτίου, Αμμούν και τόσων άλλων ευθαλών βλαστών της αυχμηράς ερήμου της Θηβαϊδος. Ποία δε ήτο η αρετή εκείνη, την οποίαν μετά τοσούτου ζήλου ειργάσθη και η οποία τοσούτον τον ανέδειξε;

Ο χρυσοχόος

Κάποτε οι μοναχοί ανέθεσαν σε ένα χιώτη χρυσοχόο να επενδύσει με χρυσό ένα μέρος της ιερής Eικόνας (της Παναγίας της Νιαμονίτισσας ), για να την προφυλάξουν από τη φθορά. Ο εκκλησιάρχης την τοποθέτησε στον κυρίως ναό, και ο τεχνίτης άρχισε την εργασία του με ευλάβεια. 

Ξαφνικά ακούει μια γλυκειά φωνή να του λέει ψιθυριστά: 
- Ελαφρά χτύπα, ελαφρά. Να ʼ χης την ευχή μου, γιατί η Eικόνα είναι παλαιά!
 

Σηκώνει τα μάτια ο χρυσοχόος και βλέπει μια μεγαλόπρεπη γυναίκα με ολόχρυση φορεσιά. Δεν πρόλαβε να τη ρωτήσει ποια ήταν, γιατί μπήκε αμέσως στο ιερό βήμα από τη νότια πύλη. Τρέχει να την προφθάσει, αλλά Εκείνη είχε εξαφανιστεί. Μπαίνει στο ιερό, και τότε αναγνωρίζει στη μορφή της πλατυτέρας τη Γυναίκα, που πριν λίγο του είχε φανερωθεί.

ΟΙ ΤΟΥΡΚΙΚΕΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΕΣ :

Τα άρθρα 1 & 2 της Συνθήκης των δικαιωμάτων του ανθρώπου περί γενοκτονίας, την θεσμοθετούν ως εξής: Γενοκτονία κατά τη διεθνή παραδοχή, υπάρχει όταν μια φυλετική ή θρησκευτική ομάδα διώκεται επειδή δεν ανήκει φυλετικώς ή θρησκευτικώς στην ίδια με αυτήν ομάδα. Η σχετική Σύμβαση του Ο.Η.Ε. για την πρόληψη και την καταστολή του εγκλήματος της «γενοκτονίας» διά του άρθρου {2}αναφέρει τα εξής: «Εις την παρούσα Σύμβαση, ως γενοκτονία νοείται οποιαδήποτε εκ των κατωτέρω πράξεων ενεργουμένη με την πρόθεση ολικής ή μερικής καταστροφής ομάδος εθνολογικής, φυλετικής ή θρησκευτικής, φόνος μελών της ομάδος, σοβαρή βλάβη της σωματικής ή διανοητικής ακεραιότητος των μελών αυτής, μέτρων αποβλεπόντων στην παρεμπόδιση των γεννήσεων στους κόλπους μιας ορισμένης ομάδος και αναγκαστική μεταφορά παίδων από τη μια ομάδα στην άλλη».

Θὰ ἀνεχθεῖ ὁ πιστὸς λαὸς τοῦ Θεοῦ νὰ ρυθμίζουν Ἰοῦδες τὴν ζωή του;

…ἐπιμένουν αὐτοὶ ἀκριβῶς οἱ «κατ᾽ ὄνομα χριστιανοὶ» νὰ θέλουν, ὅπως ὁ Ἰούδας, νὰ ρυθμίσουν τὴν ζωή καὶ τὴν πορεία τῆς Ἐκκλησίας, ὅσων δηλαδὴ γνήσια πιστεύουν στὸν Χριστό. Εἶναι οἱ ἐκσυγχρονιστὲς καὶ οἰκουμενιστές, ποὺ τίποτε δὲν βρίσκουν στὴ ζωή τοῦ πιστοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ ὀρθό. Θέλουν τὴν Ἐκκλησία κομμένη καὶ ραμμένη στὰ μέτρα τους. Νὰ πορεύεται ὄχι κατὰ τὸ αἰώνιο θέλημα τοῦ θείου της Ἱδρυτοῦ, ἀλλὰ κατὰ τὶς δικὲς των ἐπιθυμίες καὶ ὀρέξεις. Καταγγέλλουν τὴν εὐσέβεια σὰν ὑπερβολή, τὴν ἐμμονὴ στὴν πίστη καὶ παράδοση τῶν Πατέρων ὡς «εὐσεβισμό», κατηγοροῦν τὴν ἐγκράτεια καὶ εὐλάβεια σὰν καλογηρισμὸ καὶ πολεμοῦν τὴν ἀγωνιστικότητα καὶ τὸ γενναῖο φρόνημα σὰν «ταλιμπανισμὸ» καὶ ἀκρότητα. Ἰοῦδες καὶ αὐτοί, λαθρεπιβάτες τοῦ σκάφους τῆς Ἐκκλησίας, θέλουν νὰ ὑποκλέψουν τὴν γνησιότητα τῶν κανονικῶν ἐπιβατῶν της. Ὁπότε γεννᾶται τὸ ἐρώτημα. Θὰ ἀνεχθεῖ ὁ πιστὸς λαὸς τοῦ Θεοῦ νὰ ρυθμίζουν Ἰοῦδες τὴν ζωή του;

APPEAL to His Beatitude Kyr Athenagoras of Constantinople New Rome and the Ecumenical Patriarch -- 15 December1965

Your All-Holiness!

From the Holy Fathers we inherited the testament that in the Church of God, all must follow a lawful order, in unity of mind and in concordance with ancient traditions. If any of the bishops or even the leaders of autocephalous Churches commits an act in discord with that which the Church teaches, then each of Her members may declare his objection. The 15th Rule of the Double Council of Constantinople of 861 recognizes as worthy of honor suited to Orthodoxy those bishops or clergymen who depart from communion from even their own Patriarch, if he publicly preach heresy or teach it openly in Church. In this way, we all are guardians of the Church's truth, Which always protected Herself with care that nothing having general ecclesiastical significance occured without the agreement of all.

Επιθανάτιος Ρόγχος --- Χαράλαμπος Β. Κατσιβαρδάς Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω

Η Ελλάδα, κυβερνάται από ανθρώπους οι οποίοι δεν αγαπούν τον τόπο των προγόνων τους και ουδόλως έχουν γαλουχηθεί εκ των ναμάτων του παρελθόντος των Αγίων και την Ηρώων, δεδομένου ότι ουδέποτε είχαν αγνή ψυχή και πυρωμένο σθένος να τηρούν απαρεγκλίτως τις Αρχές τους και να μάχονται διαπρυσίως, προς την σιδηρά προάσπισή των Αξιών τους, έμπλεοι αγάπης και αφοσίωσης, ως έδει.

Η ως άνω φράση ονομάζεται δίψα για την ελευθερία, αρξαμένης, δια την ανεξαρτησία του έθνους, την κοινωνική και προσωπική ελευθερία έως τον νόστο για την ελευθερία του ήθους, ήτοι την οντολογική Αναγέννηση μας, καθ’ ημέρα και καθ’ ομοίωση προς τον Θυσιασθέντα Δημιουργό μας.

Περιοδικόν «Θεοδρομία» : ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑ

«Αποδεχόμαστε όλα τα δόγματα τής Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας, όλους τους Ιερούς Κανόνες της, όλες τις Οικουμενικές και Τοπικές Συνόδους και αποκρούουμε και αποκηρύσσουμε όλες τις αιρέσεις, παλαιές και νεώτερες, και μεταξύ αυτών τις πάμπολλες του Παπισμού και του Προτεσταντισμού. Όσοι τις δικαιολογούν ως θεολογούμενα, όσοι αναγνωρίζουν τα μυστήρια και την Χάρη των δήθεν αδελφών  εκκλησιών, των αιρέσεων, των δήθεν εκκλησιών, αυτοί σχίζουν και διαιρούν τους Ορθοδόξους  πιστούς και υπόκεινται στα σχετικά επιτίμια των Ιερών Κανόνων, που δεν έχουν παλιώσει, ούτε έχουν ακυρωθή, αλλά ίσχυαν, ισχύουν και θα ισχύουν πάντοτε. Η Νέα Εποχή, η καινή κτίση, άρχισε δια της ενανθρωπήσεως, δια της Γεννήσεως του Χριστού, και συνεχίζεται δια των Αποστόλων και των Πατέρων. Δεν την αρχίζουν τώρα οι πατριάρχες και οι αρχιεπίσκοποι, που διακρίνουν τις εποχές και διαιρούν την Εκκλησία, για να αποφύγουν τις συνέπειες της συνεχείας και της ταυτότητος».  

Saint Marina's miracle

 


A few years ago, a family from Lemessos, Cyprus, named Vassiliou received the following miracle. In Greece they are well known from the televised requests they made in order to find a donor for their young boy Andrea, who suffered from leukemia. The donor was indeed found and the parents began preparing for their trip to Texas, U.S.A where the bone marrow transplant was going to be performed. Meanwhile, they also prayed and begged Jesus Christ to save their boy. Before they left for the U.S.A the parents heard of St. Marina’s miracles and they called the monastery of St. Marina located on the island of Andros in Greece to ask for Her blessing. The Elder of the monastery, Archimandrite Fr. Cyprianos promised that he would pray to St. Marina. He also wished the parents for St. Marina to be with Andrea in the operating room, to help him. With Elder Cyprianos’ blessing and with strong faith that St. Marina would help indeed, the Vassiliou family went to the U.S.A.

Ecumenism

Ecumenism in the true sense, is having all of humanity embrace the truth of the gospel, having every person on this planet come to the Truth Himself, The Christ.

However, the type of ecumenism that accepts all Christians confessions as equal (Branch Theory), that is equally sharing bits and pieces of the truth and teaches love above truth, ignorance of dogma for the sake of peace, and disregard of differences which tend to divide, this type of ecumenism is the latest child of Free Masonry and the great-grandfather of the Antichrist, a true menace of the Church.
 
 
The Church is in imminent threat of being overcome by a storm of compromise and capitulation to heterodox doctrine and practice, and no sincere Orthodox Christian, layman or otherwise, can blamelessly remain idle while his path to salvation is washed away.

Παληό και Νέο ημερολόγιο -- Του αειμνήστου Αθανασίου Σακαρέλλου, Θεολόγου

4. Η αλλαγή αιτία δημιουργίας σχίσματος

1. Αναφερθήκαμε πιο πάνω στην κατηγορία σε βάρος αυτών που έμειναν πιστοί στο Παληό ημερολόγιο, ότι έφυγαν από την Εκκλησία. Οι υποστηρικτές του Νέου ημερολογίου, για να τεκμηριώσουν την πιο πάνω κατηγορία τους, ισχυρίζονται πως αυτό που προκάλεσε το «ημερολογιακό σχίσμα», ήταν η «διακοπή της κοινωνίας» το 1924, απ’ τους πιστούς του Παληού. Τον ισχυρισμό αυτό τον απορρίπτουν οι τελευταίοι, ως αβάσιμο και ανυπόστατο. Η αιτία, λένε αυτοί, ήταν μόνο η αίρεση του παπισμού και Οικουμενισμού, που έχει εισαχθεί στην Ορθόδοξη Εκκλησία με την αλλαγή του ημερολογίου. Ποιοι έχουν δίκηο;

Eκ συνειδήσεως αρνητές ή εκ πλάνης αποδέκτες Ιατρικών πράξεων; -- Χαράλαμπος Β. Κατσιβαρδάς Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω

Είναι πρόδηλο, η κυβέρνηση, επέλεξε, άκριτα και δια του νόμου, εξοβελίζοντας οιονδήποτε επιστημονικό ιατρικό διάλογο, περί της εγκυρότητας της λήψεως προφυλακτικών μέτρων, προς αποσόβηση διασποράς του ιού, αλλά ωσαύτως επέλεξε αυταρχικά, να εξαρτήσει την απρόσκοπτη πρόσβαση εις τα εκπαιδευτήρια των ανηλίκων, την κατά μόνας διεξαγωγή των φερομένων «self test» (αυτοδιαγνωστικό τεστ ταχείας ανίχνευσης αντιγόνου του ιού που χορηγείται εκ των φαρμακείων).

Το αυτό, απεφάσισε, ήτοι, όπως εξαρτήσει προδήλως την εξαναγκαστική διεξαγωγή του εν λόγω αυτοελέγχου ως προ-απαιτούμενου, ακώλυτης προσβάσεως εις την εργασία , είτε εις τον ιδιωτικό ή εις τον δημόσιο εργασιακό εν γένει τομέα, με αποτέλεσμα δια της ανευθύνου τοιαύτης προχειρότητας, να ενσπείρει διχόνοια, μισαλλοδοξία και ένταση εις τους κόλπους την κοινωνία διαταράσσοντας τοιουτοτρόπως την κοινωνική ειρήνη.