Η έννοια τής αποστολικής διαδοχής συνδέεται άρρηκτα μέ τήν αυτονόητη προοπτική τής διαδοχής τών αποστόλων μετά τον θάνατό τους στή συνέχεια τού αποστολικού έργου, ενώ η χειροτονία υπήρξε ο μόνος τρόπος γιά τήν παραχώρηση εξουσιών από τούς αποστόλους σέ δοκιμασμένους συνεργούς τους γιά τή διασφάλιση όχι μόνο τής ευρύτερης κατανομής αρμοδιοτήτων εν τόπω, αλλά καί τής αδιάκοπης συνέχειας τής αποστολικής λειτουργίας τής επισκοπής εν χρόνω. Εντούτοις, ενώ η ανάπτυξη τού αποστολικού έργου εν τόπω καλύφθηκε εξ αρχής μέ τή χειροτονία από τούς αποστόλους τού τοπικού ιερατείου (επισκόπων καί διακόνων ή πρεσβυτέρων), όπως μαρτυρείται στήν αποστολική γραμματεία, η κατοχύρωση τής αδιάκοπης συνέχειας τής αποστολικής λειτουργίας τής επισκοπής εν χρόνω, δηλαδή η αντιμετώπιση τού ζητήματος τής διαδοχής τών αποστόλων μετά τόν θάνατό τους, δέν ήταν κατά τήν αποστολική περίοδο μία άμεση ή πιεστική ανάγκη, γι’ αυτό καί οι σχετικές μαρτυρίες είνε περιστασιακές καί οπωσδήποτε ασαφείς, ιδιαίτερα μετά τή συστηματική αμφισβήτησή τους από τήν προτεσταντική θεολογία. Υπό τήν έννοια αυτή, η σχέση χειροτονίας καί αποστολικής διαδοχής είναι η μόνη ασφαλής οδός γιά μία συστηματική προσέγγιση τού κρισίμου ζητήματος είναι οι σχετικές μαρτυρίες, οι οποίες υπάρχουν στίς επιστολές τού αποστόλου Παύλου, αφ’ ενός μέν γιατί σέ αυτές έχουν επικεντρωθή οι κύριες θεολογικές διαφωνίες, αφ’ ετέρου δέ γιατί αυτές παρέχουν τή δυνατότητα κριτικής καί συγκριτικής αξιολογήσεως τών σημαντικών μαρτυριών τής γραμματείας τής πρώιμης μεταποστολικής εποχής (70-100 μ.Χ.), οι οποίες παρουσιάζουν εντυπωσιακή συγγένεια πνεύματος καί ορολογίας πρός τίς μαρτυρίες τών παυλείων επιστολών. Συνεπώς, τά κρίσιμα ερωτήματα είναι: Ποιός χειροτονεί, Ποιόν χειροτονεί καί ποιό λειτούργημα αναλαμβάνει ο χειροτονούμενος στήν αποστολική λειτουργία τής επισκοπής;
The Church cannot be divided.
From the Church it is possible
only to fall away. In truth, the Church is an organism of the God-man, His
Body, His Personality, and thus the Church is One, in all worlds. Contemporary
ecumenism offers false christ, false messiahs and false prophets. Contemporary
ecumenism is clearly secular, communistic and papal, because these share with
ecumenism a high regard for the "social", temporal and worldly. For
contemporary ecumenism the God-man does not occupy the center, from where we
must look first of all for the Kingdom of God and His Righteousness. True unity
is not possible through "dialogue", but only by repentance before the
God-man and His Body, the Church. Without the God-man Christ, the so-called
churches are the abode of Satan (Rev.B:9)
(Father
Justin Popovich:The Hidden Conscience Of Orthodoxy: An Interview With Father
Peter Milosevich).
Ιδιώνυμος Ολοκληρωτισμός -- Χαράλαμπος Β Κατσιβαρδάς Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω
«Για τους ανθρώπους που ποθούν την δύναμη, ή παρακμή είναι μέσον. Επιθυμούν ζωηρώς να νοσήσουν την ανθρωπότητα και να αντρέψουν τις έννοιες του Καλού και του Κακού, του Αληθούς και του Ψευδούς»
Φρ. Νίτσε «ο Αντίχριστος»
Βιώνουμε πρωτόφαντα γεγονότα,
δια τα οποία τα μέχρι τούδε επιστημονικά εργαλεία της μετανεωτερικότητας,
ωχριούν εις το να ερμηνεύσουμε συλλήβδην την βίαιη εγκαθίδρυση της Νέας τάξης
Πραγμάτων, η οποία καταλύει πάσα έννοια Δικαίου, Συντεταγμένου Κράτους και
Νομικού Πολιτισμού.
Η κατάλυση της Συνταγματικής νομιμότητας, καθίσταται κατάφωρη, όταν αντιθεσμικά, η « Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων», εν άλλοις λόγοις η ανεξάρτητος Δικαστική Αρχή κατ’ άρθρο 26 του Συντάγματος, παρενέβη ευθέως, δια ανακοινώσεως της, περί της αντισυνταγματικότητας της απαγορεύσεως των συναθροίσεων, ενόψει της επετείου της εορτής του Πολυτεχνείου, όμως το εύλογο δε ερώτημα ενός νουνεχούς ανάγεται εις τον εξής συλλογισμό : πόθεν προβλέπεται η δικαιοδοσία της Δικαστικής και Εισαγγελικής αρχής να παρεμβαίνει δια πολιτικές εκδηλώσεις, εντούτοις όμως εάν η ευαισθησία της δεν ήτο πολιτική αλλά αμιγώς νομική, διατί δεν επέδειξε την αυτή ευαισθησία δια την ρητή απαγόρευση συναθροίσεων, δια την προσήκουσα και δέουσα αποτίμηση φόρου τιμής προς τους τεθνεώτες- θυσιασθέντες, κατά την εποποιία του 1940, δια του «ΟΧΙ» κατά της Φασιστικής Ιταλίας; Δύο μέτρα και δύο σταθμά;
Υστερόγραφο : " Η «παραδιοσιακότητα» τής ορθόδοξης Λαβίδας -- Του ιατρού κ. Κυπριανού Χριστοδουλίδη
Κυπριανός Χριστοδουλίδης (σέ τοίχο φέησμπουκ)
Θά ήθελα νά τού γράψω κι άλλα ...
Ότι άν δέν είναι ζωντανή πίστη, η πίστη όλων εκείνων που πέθαναν εδώ καί 2000 χρόνια, κοινωνόντας μέ ΜΙΑ λαβίδα, παρένθεση, τό ίδιο κάνουν οι σημερινοί, σεβόμενοι καί τιμώντας τήν Παράδοση, τότε θά ήταν καλύτερο νά αφήσει τήν θέση, που τού επιβάλλει νά λέει "Παράδοση" τά 100 χιλ. κουταλάκια, επειδή είναι φτιαγμένα ακριβώς σάν τήν λαβίδα τού Πατριαρχείου του, καί προορίζονται γιά ατομική Μετάληψη ισάριθμων ακατήχητων "πιστών" τής Προτεσταντικής Αμερικής. ...
Θυμάμαι όμως τήν πρός Τιμόθεον Επιστολή : «1 Πρεσβυτέρῳ μὴ ἐπιπλήξῃς» (1Τμ ε΄) καί τό αποφεύγω.
Ανάπαυση μέσα στο μόχθο …! -- του αειμνήστου Ιωάννου Κορναράκη, Καθηγητού Παν. Αθηνών
Η βασική επιδίωξη των τεχνολογικών κατακτήσεων εντοπίζεται εύστοχα στην εξασφάλιση κάθε φορά και τελειότερων ανέσεων μέσα στην περιοχή του ανθρωπίνου βίου. Η τεχνολογική πρόοδος δηλαδή υπηρετεί δουλικά και ασταμάτητα μια βασική αδυναμία της ανθρωπίνης προσωπικότητος, την ακατάσχετη τάση για άνεση, για ανάπαυση!
Φαίνεται ότι η νοσταλγία του Παραδείσου, την οποία και ο Μπερδιάγιεφ υπογραμμίζει, συμπυκνώνεται σήμερα (στην κοσμική της διαστροφή) σε μια ψυχική ροπή προς την αμεριμνησία, τη νωχέλεια, την ανάπαυση του σώματος και του νου. Ο τεχνολογικός αιώνας μας, όπως διαμορφώνει τη ζωή μας, εντείνει συνεχώς την ψυχική δίψα για άνεση, για ανάπαυση. Ήδη ο αιώνας αυτός κατόρθωσε να περιορίσει πολλές αναγκαίες εργασίες του ανθρώπου στην απλή πίεση ενός διακόπτη ή ενός ηλεκτρικού πλήκτρου. Έτσι ο σύγχρονος τεχνολογικός άνθρωπος εμπιστεύεται τις προσδοκίες και τις κρυφές αγωνίες του, για ανάπαυση και άνεση, σε μερικά θαυματουργικά κουμπιά. Θέλει να κινεί μόνο το δακτυλάκι του σε κάθε βασικό ή δευτερεύον έργο της ζωής και … τίποτε περισσότερο!! Ο σωματικός κόπος και μόχθος του φαίνεται σαν μια αδικαιολόγητη αδικία της φύσεως, σαν μια προσβολή της «αριστοκρατικής» του υποστάσεως. Θέλει, όσο μπορεί, να … κάθεται! Να αναπαύεται και να τρυγά τις ευχάριστες μόνο εμπειρίες της ζωής! Η τεχνολογική πρόοδος τον έχει κακομάθει αθεράπευτα..!
Τη Λ΄ (30η) Νοεμβρίου, μνήμη του Αγίου ενδόξου και πανευφήμου Αποστόλου ΑΝΔΡΕΟΥ του Πρωτοκλήτου.
Ανδρέας ο ένδοξος Απόστολος του Κυρίου κατήγετο από μικράν περίχωρον της Ιερουσαλήμ, ήτις ωνομάζετο Βηθσαϊδά, και η οποία ήτο πατρίς και των Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Φιλίππου· είχε δε ο Άγιος Ανδρέας αδελφόν τον κορυφαίον Απόστολον Πέτρον. Βηθσαϊδά δε είναι όνομα Εβραϊκόν και ερμηνεύεται Ελληνιστί τόπος αλιείας· αύτη κατά τους χρόνους εκείνους ήτο άσημος, καθό πόλις μικρά, νυν όμως τυγχάνει επισημοτάτη, διότι εκ ταύτης εξήλθον οι Μαθηταί και Απόστολοι και ιδίως οι αδελφοί Πέτρος ο Κορυφαίος και Ανδρέας ούτος ο Πρωτόκλητος. Όθεν είναι αύτη σήμερον ιστορικωτάτη και ενδοξοτάτη και ταύτην όλος ο κόσμος, βασιλείς και άρχοντες, μικροί και μεγάλοι, τιμώσι και θαυμάζουσι, διότι εις εκείνην την πόλιν ο Κύριος ημών εύρεν αγαθούς και ταπεινούς ανθρώπους, τους οποίους εκάλεσε Μαθητάς του και οι οποίοι αμέσως τον ηκολούθησαν προθύμως.
ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η «ΤΕΘΛΙΜΜΕΝΗ ΟΔΟΣ»
Ἐρώτησαν τὸν Ἀββᾶ Ἀμμωνᾶ, γράφει τὸ «Γεροντικόν», τί εἶναι «ἡ στενὴ καὶ τεθλιμμένη ὁδός» καὶ ἐκεῖνος ἀποκρίθηκε: «Εἶναι τὸ νὰ βιάζη κανεὶς τοὺς λογισμούς του καὶ νὰ κόβη τὸ δικό του θέλημα γιὰ χάρη τοῦ Θεοῦ»
Πολωνός πρωθυπουργός : «Δεν θα άρουμε το βέτο – Δεν θα πουλήσουμε την ανεξαρτησία μας»
Δεν προδίδει ο Πολωνός Πρωθυπουργός την ανεξαρτησία της χώρας του και δεν ενδίδει στις πιέσεις της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας ως αντάλλαγμα 1,8 τρισεκατομμυρίων ευρώ. Αν όλοι οι ηγέτες είχαν αυτή την στάση δεν θα ήταν ο κόσμος μας σήμερα σε αυτήν την κατάσταση.
Ο πρωθυπουργός της Πολωνίας Ματέους Μοραβιέτσκι επιβεβαίωσε σε τηλεδιάσκεψη με την Γερμανίδα καγκελάριο Α.Μέρκελ την απόφασή του να μπλοκάρει τον προϋπολογισμό της ΕΕ με βέτο, αν οι Βρυξέλλες επιμείνουν να ζητούν από την Πολωνία άνοιγμα των συνόρων στους μετανάστες από Ασία και Αφρική, την αναγνώριση του γάμου των ομοφύλων, την υιοθεσία παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια κλπ.
«Η Πολωνία είναι έτοιμη να θέσει οριστικό βέτο, αν δεν βρούμε μια λύση που να είναι καλή για ολόκληρη την ΕΕ και όχι μόνο για ορισμένα από τα μέλη της. Η Πολωνία εμμένει σταθερά στη θέση της ότι οι ρυθμίσεις της ΕΕ πρέπει να είναι σύμφωνες με τις Συνθήκες της και τις αποφάσεις του Συμβουλίου της Ευρώπης και πρέπει να εγγυώνται τη νομική ασφάλεια και την ανεξαρτησία της χώρας μας.
Κοινωνικός Μιθριδατισμός -- Χαράλαμπος Β. Κατσιβαρδάς Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω
Ήδη φυλλομετρούμε την συναπτή τρίτη εβδομάδα ανελεύθερου εγκλεισμού μας, όντες ακουσίως αιχμάλωτοι εις τις αόρατες αλυσίδες του συστήματος, το οποίο απεργάζεται αταλάντευτα και ανενόχλητα την κατάκτηση της ανελευθερίας μας, την διαστροφή του ανθρώπινου προσώπου και την πλήρη μετάλλαξη μας, τον ακούσιο μετασχηματισμό μας σε ρυθμισμένα αθύρματα, όπου οι κοσμοεξουσιαστές θα δύναται δια ενός απλού διακόπτη, να μας ελέγχουν απολύτως, καταλύοντας παν ψήγμα ελευθερίας και αυτοπροσδιορισμού μας.
Ο καθολικός εξανδραποδισμός μου, συνάγεται ευχερώς από τις λοιπές επιμέρους συμπαρομαρτούσες συνθήκες, καθότι, δια των πλήρως ελεγχόμενων και επιδοτούμενων Μέσων Μαζικής και Εξαπατήσεως, ποδηγετούν τις μάζες, προς την κατεύθυνση της καθολικής και αδιαμαρτύρητης υποταγής.
Παναγία η Μαλεβή
Ο Πάρνωνας, το κατάφυτο βουνό της Κυνουρίας με τα πολλά μοναστήρια, φιλοξενεί στη βορεινή του πλευρά την ιερά μονή της Παναγίας Μαλεβής.
Η θεομητορική εικόνα της
Κοιμήσεως, που φυλάσσεται σε αυτή, η μυροβλύτισσα και θαυματουργή, έχει
σαγηνεύσει τις τελευταίες δεκαετίες το πανελλήνιο.
Το άγιο μύρο αναβλύζει
ευωδιαστό από την αγία εικόνα. Συχνά είναι τόσο πολύ, ώστε κατεβαίνει στο
προσκυνητάρι και φθάνει μέχρι το δάπεδο του ναού.
Η Γυναίκα με το μύρο.
Ο
αείμνηστος λαϊκός ιεροκήρυκας Δ. Παναγόπουλος, ο οποίος συνετέλεσε πολύ στη
διάδοση του θαυμαστού αυτού γεγονότος, διηγείται την εντυπωσιακή γνωριμία του
με το άγιο μύρο και το μοναστήρι της Μαλεβής.
« Μετά το τέλος μιας
ομιλίας μου, με πλησιάζει κάποια άγνωστη μαυροφορεμένη γυναίκα. Κρατούσε στο
χέρι λευκό φάκελο με αρκετό μπαμπάκι, που ανέδιδε μια πρωτόγνωρη ευωδία. Μου το
προσφέρει και μου λέει:
«Ου συγχωρεί συγκατάβασις…»
Η Ορθόδοξος Θεολογία, εχομένη στερρώς της φωνής του αγίου Μάρκου του Ευγενικού, του απορρίπτοντος πάντα συμβιβασμόν περί την Ορθόδοξον πίστιν, ουδέποτε θα καταλήξη εις προδοσίαν της Ορθοδοξίας. Οι εκ των Ορθοδόξων Θεολόγοι διστάζοντες να χαρακτηρίσουν αιρετικούς τους ρωμαιοκαθολικούς και ερωτοτροπούντες προς την παπικήν Εκκλησίαν, δεν πρέπει να αγνοούν τον λόγον του στύλου της Ορθοδοξίας Μάρκου Ευγενικού περί της αιρετικής λατινικής διδασκαλίας: «Αίρεσις, γράφει, εστί και ούτως είχον αυτήν και οι προ ημών, πλην ουκ ηθέλησαν θριαμβεύειν τους λατίνους ως αιρετικούς, την επιστροφήν αυτών εκδεχόμενοι». Παρήλθον όμως έκτοτε πέντε περίπου αιώνες και οι ρωμαιοκαθολικοί όχι μόνον δεν επέστρεψαν εις την Ορθόδοξον πίστιν, αλλ΄ εξηκολούθησαν «πλανώντες και πλανώμενοι» και προσθέτοντες εις τας παλαιάς και τας νέας αιρετικάς διδασκαλίας.
Αρχιμ. Σπυρίδων Μπιλάλης
«Ορθοδοξία και Παπισμός», τόμος Β΄ σελ. 514.