Ευλογητός ο Θεός ο καταξιώσας ημάς διαδραμείν την κυκλικήν του χρόνου περίοδον και προς την κορωνίδα του έτους ελθείν, εξ ης ώσπερ αφ’ ύσπληγγος (αφετηρίας) αύθις του δρόμον του βιοτικού κατερχόμεθα τον αυτόν κύκλον δια πάσης της ζωής ημών ανελίττοντες, έως αν ο άπειρος ημάς εκείνος αιών διαδέξηται, ο διαστήματι χρόνου και ηλίου φορά μη μετρούμενος. Η μεν παρούσα ημέρα, (προκείσθω γαρ τω λόγω οίον ήδυσμα τοις φιλοκάλοις υμίν), κατά μεν το ιστορικώς γενόμενον και τελούμενον, αρχή της χρονικής υπάρχει ανακυκλήσεως, Ίνδικτα λεγομένη τη Ρωμαίων φωνή· ούτω γαρ εκείνοι τον ορισμόν ονομάζουσιν. Εβραίοις μεν γαρ αρχή του χρόνου νενόμισται ο Νισάν (Μάρτιος), παρ’ αυτοίς ούτως ονομαζόμενος, αρχή τυγχάνων της εαρινής ισημερίας και της κοσμογενέσεως, ως δηλοί των βοτάνων και θάμνων και δένδρων η βλάστησις. Ρωμαίοις δε πάλαι μεν ο Ιανουάριος ην του έτους αρχή· αφού δε ο Αύγουστος Καίσαρ τον Αντώνιον ετροπώσατο κατά τον Σεπτέμβριον μήνα, περιφανή ποιήσαι την νίκην βουλόμενος, μεταμείβει το Ρωμαϊκόν έθος και χαρίζεται τω μηνί τούτω τα πρεσβεία καθάπερ πρωτόλεια.
Δυο αναμμένα κάρβουνα… --- του Νεκτάριου Δαπέργολα
Πολύ οδυνηρή ήταν στ’ αλήθεια αυτή η πρόσφατη υπόθεση του εκούσιου κι αυτοδιαφημισμένου αποσχηματισμού. Και ειλικρινά, δεν διστάζω να το ομολογήσω: προσωπικά πόνεσα πάρα πολύ. Όχι μόνο βλέποντας την ολοκλήρωση του πολυετούς κατήφορου για τον δύσμοιρο κληρικό, που μπορεί προσωπικά να μου ήταν εδώ και πολύ καιρό μάλλον ανυπόφορος (όπως εξάλλου κι όλοι συνολικά αυτοί οι μελιστάλαχτοι αγαπούληδες ρασοφόροι life coach της παρεκκλησιαστικής σόου μπιζ και μετανεωτερικοί νανουριστές Φάροι, Λίβυοι, Θερμοί και κάθε λογής ακόμη παρόμοιοι θλιβεροί φιλοσοφούντες άνευ σοφίας, ψυχολογούντες άνευ ψυχής, θεολογούντες άνευ Χριστού και βασικά ερωτευμένοι με το απατηλό είδωλο στον καθρέφτη τους).
ΝΑΙ ΜΕΝ, ΑΛΛΑ…» -- Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση
ΤΟ ΘΕΜΑ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἀπασχολεῖ ἰδιαίτερα τους συνειδητούς χριστιανούς, οἱ ὁποῖοι ζητοῦν ἀπό τους κληρικούς ἐνημέρωση και καθοδήγηση. Ὅμως περισσεύει ἡ σιωπή ἀπό καιροσκοπισμό και δειλία. Ἐλάχιστοι εἶναι ἐκεῖνοι, πού δημοσίως ἐπικρίνουν τους Οἰκουμενιστάς και διατυπώνουν τη γνώμη τους ἐλεύθερα. Και αὐτό εἶναι πολύ ἀνησυχητικό φαινόμενο, γιατί ἀποκαλύπτει ὅτι δεν ὑπάρχει ἱερός ζῆλος και παρρησία. Δέν ὑπάρχει πνεῦμα ὁμολογίας και ὑπεράσπισης τῆς πίστεώς μας. Ὡστόσο, δεν μᾶς λείπουν τά κείμενα, πού ἐπισημαίνουν τις αἱρετικές διδασκαλίες τῶν παπικῶν και τῶν προτεσταντῶν. Ἔχουμε θεολόγους, ἀλλά δεν ἔχουμε ὁμολογητές. Το πρόβλημα δεν εἶναι στην ἐπισήμανση τῶν διαφορῶν με τους ἑτεροδόξους, ἀλλά στήν κριτική πού πρέπει στους δικούς μας ὀρθοδόξους οἰκουμενιστές, οἱ ὁποῖοι ἀναπτύσσουν ἐνοχλητικές πρωτοβουλίες και ἐξισώνουν την πίστη μας με ἐκείνη τῶν αἱρετικῶν. Αὐτούς τους οἰκουμενιστές ἀποφεύγουν ἐπιμελῶς οἱ σοφοί θεολόγοι μας να τους κρίνουν καί να τους ἀπομονώσουν. Και αὐτό συμβαίνει γιατί εἶναι οἱ μεγαλόσχημοι τῆς Ἐκκλησίας και δεν θέλουν να ἔλθουν σε ἀντίθεση μαζί τους. Δεν θέλουν να δυσαρεστήσουν και τους πατριαρχικούς κύκλους, παρόλο πού διαφωνοῦν. Ἔτσι κυλάει ὁ χρόνος με συμβιβασμούς, ἰδιωτικούς ψιθύρους και σιωπή. Τά ἐπιχειρήματά τους εἶναι παιδαριώδη. Ἔχουν ὡς κανόνα τους το «Ναι μέν, ἀλλἀ…», πού σημαίνει τελικά ὄχι στη δημόσια ἀντίδραση, ὄχι στη δυναμική διαφωνία, ὄχι στην ἄρνηση τῶν διαφόρων προκλητικῶν ἐκδηλώσεων. Καί ὅλα αὐτά, γιατί τους περισσεύει ἡ διάκριση και ἡ κατά Θεόν σοφία… Ἡ τακτική πού περιγράφω εἶναι προσφιλής και σε ἀρκετούς ἁγιορεῖτες πατέρες και σε σχεδόν ὅλους τους Μητροπολίτες τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Ἔτσι ὁ δόλιος Οἰκουμενισμός ἐξαπλώνεται παντοῦ και το ὀρθόδοξο κριτήριο ἀμβλύνεται. Σε λίγο οἱ ἀνυποψίαστοι χριστιανοί μας θα πάθουν πλήρη σύγχυση και θά ἀποδέχονται τον Πάπα ὅπως και τον Πατριάρχη, και τους καρδινάλιους ὅπως και τους μητροπολίτες!
ΛΟΓΟΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΡΧΗΝ ΤΗΣ ΙΝΔΙΚΤΟΥ του εν Αγίοις πατρός ημών Ιωάννου Αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως του Χρυσοστόμου.
Θαυμασταί των Ορθοδόξων αι πανηγύρεις φαιδραί των Μαρτύρων αι μνήμαι, ανεπαίσχυντοι των ευσεβών αι ευωχίαι. Ουχ εορτάζομεν χρόνον τον αστάτως κινούμενον· ου σεβόμεθα ενιαυτόν την της ανθρώπων ζωής δαπάνην· ου προσκυνούμεν αιώνα τον εις φθοράν ημάς έλκοντα. Ου λατρεύομεν τη κτίσει· σύνδουλα γαρ τα γεγονότα. Ου θεραπεύομεν την ύλην· εξ ούκ όντων γαρ υπέστη. Ως γαρ αρχήν γενέσεως έσχε ταύτα, και φθοράς υπόκεινται τέλει. Ου σεβόμεθα ουρανόν· ως καπνός γαρ εστερεώθη. Ου σεβόμεθα στερέωμα· εκρυσταλλώθη. Ου σεβόμεθα το φως· λόγω γαρ εδημιουργήθη. Ου σεβόμεθα την σελήνην· σχήματι γαρ εκοσμήθη. Ου σεβόμεθα την γην· εξ ύδατος γαρ ανειλκύσθη. Ου σεβόμεθα το πυρ· υλικόν γαρ το στοιχείον. Ου προσκυνούμεν το ύδωρ· ρέουσα γαρ η φύσις. Ου λατρεύομεν τω χρόνω· ουχ έστηκε γαρ, αλλ’ αφίσταται. Ου σεβόμεθα την ημέραν· διατάξει γαρ γουλεύει. Πάντα χρόνω γηρά, και χρόνος μετά πάντα γηρά. Θεός δε μόνος παλαιότητος ανώτερος· και δείκνυσιν η της συντελείας ημέρα. Έλληνες μεν ουν και Ιουδαίοι αδελφοί ανομίας, του διαβόλου τα λάφυρα, της αμαρτίας τα έκγονα, της πλάνης τα θρέμματα, της δυσσεβείας η πώρωσις, της γεέννης οι ναυτολόγοι, οι όφεις της ασεβείας, οι υιοί της κατάρας. Ούτοι εορταζέτωσαν δυσσεβώς, επειδή φρονούσιν ανοσίως.
Ἀπολυτίκιον Γενέσεως τῆς Θεοτόκου
Η πάντιμος
των Ορθοδόξων Παράδοση, μας διδάσκει, ότι η Αειπάρθενος Κόρη ευρέθη η μόνη καθαρά
και άμωμος, ώστε να σαρκωθή εξ Αυτής ο πάσης επέκεινα καθαρότητος Υιός και Λόγος
του Θεού. Είναι Ναός του Υψίστου υγιασμένος πρώτα με την προσωπικήν Της αγιότητα
και αρετήν και ύστερα με την επιφοίτησιν της αγιαστικής δυνάμεως του Αγίου Πνεύματος.
Κάθε άλλη υπερτίμηση ή υποτίμηση της Ορθοδόξου αυτής θεωρήσεως αποτελεί ασέβεια
και βλασφημία στο πρόσωπό Της και οδηγεί σε αίρεση και πλάνη.
Τη Α΄ (1η) του μηνός Σεπτεμβρίου αρχή της Ινδίκτου, ήτοι του νέου έτους.
Η Αγία του Θεού Εκκλησία εορτάζει σήμερον την Ινδικτιώνα, δια τρεις αιτίας· πρώτον, επειδή αυτή είναι αρχή του χρόνου· δια τούτο δε και παρά των παλαιών Ρωμαίων πολλά ετιμάτο εξ αρχαίων χρόνων. Ινδικτιών δε κατά την ρωμαϊκήν, ήτοι την λατινικήν γλώσσαν, θέλει να είπη ορισμός. Και δεύτερον εορτάζει ταύτην η Εκκλησία, επειδή κατά την σημερινήν ημέραν μετέβη ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός μέσα εις την Συναγωγήν των Ιουδαίων, και εδόθη εις αυτόν το βιβλίον του Προφήτου Ησαϊου, καθώς γράφει ο Ευαγγελιστής Λουκάς (Λουκά δ: 16), το οποίον ανοίξας ο Κύριος ημών, ω του θαύματος! ευθύς εύρε τον τόπον εκείνον, ήτοι την αρχήν του εξηκοστού πρώτου κεφαλαίου του Ησαϊου, εις το οποίον είναι γεγραμμένα δια τον Ίδιον τα λόγια ταύτα· «Πνεύμα Κυρίου επ’ εμέ, ου είνεκεν έχρισέ με, ευαγγελίσασθαι πτωχοίς απέσταλκέ με, ιάσασθαι τους συντετριμμένους την καρδίαν, κηρύξαι αιχμαλώτοις άφεσιν και τυφλοίς ανάβλεψιν, αποστείλαι τεθραυσμένους εν αφέσει, κηρύξαι ενιαυτόν Κυρίου δεκτόν» (Λουκ. δ: 18-19). Αφ’ ου δε ανέγνωσεν ο Κύριος τα περί αυτού λόγια ταύτα, έκλεισε το βιβλίον και το έδωκεν εις τον υπηρέτην· έπειτα καθίσας, είπεν εις τον λαόν· «Σήμερον πεπλήρωται η Γραφή αύτη εν τοις ωσίν υμών» (αυτ. 21). Όθεν ο λαός, ταύτα ακούων, εθαύμαζε δια τους κεχαριτωμένους λόγους, οίτινες εξήρχοντο από του στόματός του, ως γράφει ο αυτός Ευαγγελιστής Λουκάς (αυτ. 22). Είναι δε και Τρίτη αιτία, δια την οποίαν η Εκκλησία του Χριστού κάμνει σήμερον ενθύμησιν της Ινδίκτου, και εορτάζει την αρχήν του νέου έτους· ήτοι, ίνα δια μέσου της υμνωδίας και ικεσίας, τας οποίας προσφέρομεν εις τον Θεόν εν τη εορτή ταύτη, γίνη ο Θεός ίλεως εις ημάς, και ευλογήση το νέον έτος, και χαρίση τούτο εις ημάς ευτυχές και πλήρες από όλα τα σωματικά αγαθά, και ίνα φωτίση τας διανοίας μας, εις το να περάσωμεν όλον τον χρόνον καθαρώς και με αγαθήν συνείδησιν, και εις το να ευαρεστήσωμεν τον Θεόν με την φύλαξιν των εντολών του και ούτω να τύχωμεν των εν ουρανοίς αιωνίων αγαθών.
ΤΟ «ΛΙΓΟ» ΚΑΙ ΤΟ «ΠΟΛΥ» ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ. -- Ο Μακάριος ο Αιγύπτιος γράφει στην ΜΗ´ Ομιλία του τα εξής:
«Ο Κύριος θέλοντας να οδηγήση τους μαθητές του στην τέλεια πίστη τους έλεγε: “ Όποιος είναι πιστός στα λίγα, είναι πιστός και στα πολλά και εκείνος, που είναι άπιστος στα λίγα, είναι άπιστος και στα πολλά” (Λουκ. ΙΣΤ´ 10). Τι είναι το “λίγο” και τι είναι το “πολύ”; Το “λίγο” είναι οι υποσχέσεις για αυτήν την ζωή, τα όσα δηλαδή υποσχέθηκε να χορηγήση σ᾽ εκείνους, που πιστεύουν σε Αυτόν, όπως είναι οι τροφές, τα ενδύματα και τα υπόλοιπα, που συντελούν στην ανακούφιση του σώματος, όπως η υγεία και τα παρόμοια, για τα οποία επρόσταξε να μη μεριμνούμε καθόλου, αλλά να ελπίζουμε σ᾽ Αυτόν με πεποίθηση, γιατί ο Κύριος προνοεί για όλα και για όλους εκείνους, που καταφεύγουν σ᾽ Αυτόν. Το δε “πολύ” αναφέρεται στα αιώνια δώρα του αφθάρτου αιώνος, τα οποία υποσχέθηκε να δώση σε όσους πιστεύουν σ᾽ Αυτόν και μεριμνούν ασταμάτητα γι᾽ αυτά…».
Επιβουλή παγκόσμιας Κυβέρνησης καί παγκόσμιας Πανθρησκείας
Ἡ Παγκόσμια Τάξη Πραγμάτων μέ τά δύο ὀχήματά της τόν Πολιτικό καί τόν Θρησκευτικό Οἰκουμενισμό, ὡς συγκοινωνοῦντα δοχεῖα σε πλήρη συνεργασία μεταξύ τους καθορίζουν τό μέλλον τῶν λαῶν και εἰδικότερα τῶν Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων. Γνωρίζει ὅτι ἡ πίστη εἶναι το βασικότερο στοιχεῖο στήν διαμόρφωση τοῦ χαρακτήρα τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ καί γιά αὐτό προσπαθεῖ να τήν ἀλλοιώσει. Τά δύο αὐτά σχήματα στήν ἐποχή μας ἔχουν ἑνιαία γραμμή καί συνεργάζονται γιά την ἐπιβουλή τῆς παγκόσμιας Κυβέρνησης καί τῆς παγκόσμιας Πανθρησκείας. Τό Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως ἐδῶ καί ἕνα αἰῶνα πρωτοστατεῖ μέσῳ τῆς Οἰκουμενικῆς κίνησης στήν δημιουργία «ἐκκλησίας», ἡ ὁποία θα εἶναι ἡ σύνθεση ὅλων τῶν ἐκκλησιῶν συμπεριλαμβανομένης καί αὐτῆς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ἔτσι, ὄντας ἁλωμένο ἔχει ἀπεμπολήσει τήν πίστη τῶν Πατέρων.
Σε ημερίδα του «Συνδέσμου Θεολόγων», ο καθηγητής Δημήτριος Γόνης υπογράμμισε για την Ουνία:
Η Ουνία είναι μέσο που χρησιμοποίησε η Χριστιανική Δύση, για να καθυποτάξει Ορθόδοξες και μη Εκκλησίες στην Ευρώπη, Ασία και Αφρική, όταν διαπίστωσε κυρίως μετά την Δ΄ Σταυροφορία, ότι δεν είναι δυνατή η «επιστροφή» των «πλανεμένων» αδελφών στους κόλπους της με πειθώ. Οι επιστρέφοντες στην Παπική Εκκλησία βρίσκονταν στους κόλπους της, ακόμη και όταν διατηρούσαν το λειτουργικό τυπικό της εκκλησίας τους. Αρκούσε μονάχα η προσκόλλησή τους στον Πάπα και στα δόγματα της Παπικής Εκκλησίας. Τα αποτελέσματα της Ουνίας ήταν θεαματικά. Με την βοήθεια κοσμικών αρχόντων και μοναχικών ταγμάτων, με υποσχέσεις, πιέσεις, εκβιασμούς και απάτες κατόρθωσε να διεισδύσει σε διάφορες τοπικές Εκκλησίες και να εξουδετερώσει ολόκληρες Ορθόδοξες Εκκλησίες όπως η Πολωνία και η Λιθουανία.
Η ΕΥΓΕΝΕΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥ ΠΡΟΣΩΠΟΥ ΚΑΙ Η ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΠΑΡΑΧΑΡΑΞΕΩΣ ΤΟΥ -- ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ
(Ὀρθόδοξη θεώρηση)
«Ἀδελφοί,…μή γίνεσθε ἑτεροζυγοῦντες ἀπίστοις· τίς γάρ μετοχή δικαιοσύνῃ καί ἀνομίᾳ; Τίς δέ κοινωνία φωτί πρός σκότος; »[1]
Ἡ ὁμολογία αὐτή τῶν Ἁγ. Ἀποστόλων, ἀγαπητοί μου ὀρθόδοξοι χριστιανοί, ὅτι δηλαδή εἴμαστε ναός τοῦ ζῶντος Θεοῦ καί τοῦ Χριστοῦ καθώς ἐπίσης « μέλη ἐσμέν τοῦ σώματος αὐτοῦ, ἐκ τῆς σαρκός αὐτοῦ καί ἐκ τῶν ὀστέων αὐτοῦ·»[2] ἀναβιβάζει τούς πιστούς ὀρθοδόξους στή σφαίρα τοῦ μυστηρίου τῶν μυστηρίων. Τουτέστιν ὁ ἐν Χριστῷ ἄνθρωπος διά τῆς ἀκτίστου ἐνεργείας καί διά τοῦ Ἰησοῦ, ἔφθασε στά ὑπέρ τῶν χερουβίμ, θεία ὕψη, στήν τελειότητα, στήν μακαριότητα καί στήν αἰωνιότητα. Ἔγινε μέλος τίμιον καί ἔνδοξον τῆς ἁγίας ὀρθοδόξου ἐκκλησίας.
Δημ. Κούβελας Διευθυντής φαρμακολογίας ΑΠΘ:
«Τα κρούσματα δεν είναι πραγματικά, οφείλονται στο φαινόμενο της “υπερδιάγνωσης”! Μικρές οι πιθανότητες να μεταδώσει ασυμπτωματικός τον ιό» (ηχητικό):
Η πιθανότητα να μεταδώσουν τον ιό οι ασυμπτωματικοί είναι πάρα-πάρα πολύ μικρή, επειδή δεν έχουν πάνω τους αρκετό φορτίο ιών, όπως τόνισε ο διευθυντής φαρμακολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Δημήτρης Κούβελας.
Να δίνουμε σημασία στα πραγματικά ποσοστά μεταδοτικότητας και θνησιμότητας, τόνισε ο καθηγητής Δημήτρης Κούβελας στην Αγγελική Καρδιολάκα των Παραπολιτικών.«γκρεμίζοντας» την κινδυνολογία που έχει αναπτυχθεί τις τελευταίες μέρες με την αύξηση των «κρουσμάτων», για τα οποία τόνισε ότι «δεν είναι πραγματικά περιστατικά».
Σε συνέντευξή του στα Παραπολιτικά FM ο Κούβελας τόνισε ότι το 99% των υποτιθέμενων «κρουσμάτων» είναι το αποτέλεσμα «υπερδιάγνωσης» που γίνεται των «ψευδών θετικών» στον κορωναϊό, που ούτε νοσούν, αλλά ούτε και μεταδίδουν τον ιό σε άλλους ανθρώπους…
Ευχαριστώ τον αδελφό μας Σταύρο για την αποστολή του άρθρου.
Μάσκα: Πρόσωπο ή προσωπείο των κοσμοεξουσιαστών; -- Χαράλαμπος Β. Κατσιβαρδάς Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω
Η φρενίτις με εριζόμενο ζήτημα την μάσκα η όχι ένεκεν της περιλάλητης εξάρσεως του ιού, διανύοντες κατά τους αυθέντες της υγείας, την δεύτερη περίοδο της πανδημίας, προκαλεί πάμπολλα ερωτηματικά τα οποία αφεύκτως αναφύονται εκ του ιδικού τους χειρισμού.
Προφανώς, δεν είμαι ιατρός άρα, δεν υπεισέρχομαι να αξιολογήσω την συμπεριφορά του ιού καθώς και τις δημιουργηθείσες επιπλοκές περιπτωσιολογικά διότι στερούμαι στοιχείων και απτών δεδομένων, πλην όμως έχω απαίτησης εκ της νομίμου εκλεγμένης κυβερνήσεως, η οποία σέβεται το Σύνταγμα και τα θεμελιώδη ατομικά δικαιώματα των πολιτών, να μετέρχεται αμιγώς ουσιαστικά ιατρικά επιχειρήματα, υγειονομικής φύσεως και όχι με πρόσχημα την υγεία να επιβάλλει μέτρα τα οποία προσβάλλουν βαναύσως την προσωπικότητα του προσώπου, φαλκιδεύοντας την ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητας του.