ΟΤΙ ΗΓΑΠΗΣΕ ΠΟΛΥ - Αλεξανδρεύς

4ον

Έμεινα εκεί. Θα πρέπει να με μπέρδεψαν με τις πέτρες έτσι όπως ήμουν κουλουριασμένη γιατί κανένας δε με ενόχλησε.

Ήμουν εκεί όταν ζήτησε μονολεκτικά κάτι να δροσίσει τα χείλη του. Η ξινή μυρωδιά του ξιδιού έφτασε ως τα ρουθούνια μου.

Ήμουν εκεί όταν έδωσε στη μάνα του έναν καινούργιο γιο για να χει να αγαπάει.

Ήμουν εκεί σαν φώναξε το τρομερό εκείνο “Τετέλεσται”.

Ήταν λυγμικό και θριαμβικό μαζί. Είχε κάτι από ρωμαϊκό θρίαμβο και από την ήσυχη καληνύχτα ενός ανθρώπου που κουράστηκε και κλείνει τα βλέφαρα.

Ήμουν εκεί, ακίνητη, να ρουφώ κάθε λόγο του, να αποτυπώνω κάθε κίνηση του προσώπου του να ρουφώ την ανάσα του μέχρι τέλους. Ίσως γαντζωμένη στην ελπίδα ότι κάτι μπορεί να συμβεί στο τέλος.

Ήμουν εκεί σαν παρέδωσε στον Πατέρα του το πνεύμα και γέρνοντας το κεφάλι ανεχώρησε.

Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΝ ΑΥΛΗ ΜΑΣ -- π. ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΣ

Ο Ιούδας στην υμνογραφία των Παθών --- του αειμνήστου Ιωάννου Κορναράκη Καθηγητού Παν. Αθηνών

Το πρόσωπο του Ιούδα, η πράξη της προδοσίας και ο τρόπος, κατά τον οποίον έγινε αυτή, αποτελούν θέμα πολλών τροπαρίων της υμνογραφίας της περιόδου των παθών του Κυρίου (Μ. Εβδομάδος), που ανήκει στο Τριώδιο. Μάλιστα η περί του Ιούδα υμνογραφική θεματολογία είναι τόσο πλούσια, κατά την περίοδο αυτή, ώστε να αντιλαμβάνεται κανείς εύκολα ότι ο Ιούδας αποτελεί, μετά τον πάσχοντα Ιησού, τον κατ’ εξοχήν κεντρικό «ήρωα» των διαδραματιζομένων γεγονότων. Η συχνότητα αυτή της υμνογραφικής εξάρσεως και προβολής του προδότη μαθητή εξηγείται, σύμφωνα με τα όσα είπαμε, όχι μόνον από το γεγονός, ότι η πράξη της προδοσίας είναι ίσως το πλέον θεμελιακό στοιχείο στην όλη δομή των παθών του Κυρίου, αλλά και εκ του ότι οι υμνογράφοι της Εκκλησίας, όπως ακριβώς και το εν γένει πλήρωμά της, αισθάνονται βαθειά την ανάγκη να υπογραμμίσουν και να στηλιτεύσουν, ακόμη και διά της υμνολογικής οδού, το πρόσωπο και την πράξη του Ιούδα.

Ότε οι ένδοξοι Μαθηταί

Τη ΙΣΤ΄ (16η) Απριλίου, ο Άγιος Νεομάρτυς ΜΙΧΑΗΛ ο Βουρλιώτης, ο εν Σμύρνη μαρτυρήσας εν έτει αψοβ΄ (1772), ξίφει τελειούται.

Μιχαήλ ο Άγιος Νεομάρτυς κατήγετο από τα Βουρλά της Μικράς Ασίας, ήτο δε χαλκουργός την τέχνην, νέος εις την ηλικίαν έως δέκα οκτώ ετών και ωραίος πολύ εις την όψιν. Απατηθείς δε ούτος από χαλκουργόν τινα Αγαρηνόν, ηρνήθη, φεύ! την Πίστιν του Χριστού, κατά το πρώτον Σάββατον των Νηστειών και υπηρέτει τον Αγαρηνόν με μισθόν. Όταν δε ήλθεν η Αγία Ανάστασις του Κυρίου, ακούων τους συνομηλίκους του και όλους τους Χριστιανούς να εορτάζουν την λαμπροφόρον ημέραν και να ψάλλουν με αγαλλίασιν και χαράν, εντός πανδοχείου τινός, το κοσμοπόθητον τροπάριον «Χριστός Ανέστη», ήλθεν εις αίσθησιν του κακού όπερ έπαθε και μετανοήσας καθ’ εαυτόν δια τούτο, εγκατέλειψε την υπηρεσίαν του και συνέψαλλε και αυτός μετά των άλλων το «Χριστός Ανέστη».

ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΤΑΡΤΗ ΕΣΠΕΡΑΣ

Ποίον Θεόν δοξολογούν;

Ο διαθρησκειακός συγκρητισμός σχετικοποιεί την ευαγγελικήν αλήθειαν. Προχωρεί ακόμη ούτος και εις το λατρευτικόν επίπεδον. Ορθόδοξοι Ιεράρχαι ή και Πρωθιεράρχαι συμμετέχουν εις πανθρησκειακάς εκδηλώσεις ως της Ασσίζης ή εις κοινάς συμπροσευχάς και δοξολογίας μεθ’ ετεροδόξων και ετεροθρήσκων, και δη Ιουδαίων και Μουσουλμάνων. Διερωτάται τις, ποίον Θεόν δοξολογούν;  Οι Άγιοι Απόστολοι εκήρυττον εις τας Συναγωγάς, αλλά Ιησούν Χριστόν και τούτον Εσταυρωμένον, διό και ηκολούθουν διωγμοί, φυλακίσεις, βασανιστήρια και θάνατοι.... 

Κάποιος πήγε και ρώτησε τον Αββά Μωϋσή:

Βλέπω μπροστά μου έναν πειρασμό και δεν μπορώ να τον νικήσω. Τι να κάνω, πάτερ μου; Και ο άγιος Μωϋσής του αποκρίθηκε: Εάν δεν νεκρωθής, όπως αυτοί, που είναι μέσα στον τάφο, δεν μπορείς να νικήσης.

Άς εξετάζη δε κάθε άνθρωπος με προσοχήν τον εαυτόν του...

Ώστε οποιοσδήποτε τρώγει τον άρτον αυτόν και πίνει το ποτήριον της κοινωνίας του Κυρίου αναξίως, θα είναι ένοχος δι’ ασέβειαν και βεβήλωσιν, την οποίαν αποτολμά εις το σώμα και το αίμα του Κυρίου. Άς εξετάζη δε κάθε άνθρωπος με προσοχήν τον εαυτόν του και αφού προετοιμασθή με την εξέτασιν αυτήν, τότε άς τρώγη από τον καθαγιασμένον άρτον και άς πίνη από το καθαγιασμένον ποτήριον. Διότι εκείνος, που τρώγει και πίνει αναξίως από τον καθαγιασμένον άρτον και οίνον, τρώγει και πίνει κατάκριμα και καταδίκην εις τον εαυτόν του, επειδή δεν κάνει διάκρισιν του σώματος και του αίματος του Κυρίου, αλλά μεταχειρίζεται και τρώγει ταύτα, σαν να ήσαν κοιναί τροφαί. Διότι δε αναξίως και χωρίς δοκιμασίαν του εαυτού σας τρώγετε και πίνετε το σώμα και το αίμα του Κυρίου, δι’ αυτό υπάρχουν μεταξύ σας πολλοί ασθενείς και άρρωστοι και απέθαναν αρκετοί. Διότι, εάν ανεκρίναμεν και εξετάζαμεν με φόβον Θεού τον εαυτόν μας προτού να προσέλθωμεν εις την θείαν Κοινωνίαν, δεν θα κατεδικαζόμεθα από τον Θεόν με αυτού του είδους τας τιμωρίας. (Α  Κορ. ΙΑ: 27-31).

Ἡ ἁγία καί Μεγάλη Τετάρτη

Γέροντος ἱερομ. Πετρωνίου Τανάσε 

Δικαίου Ρουμανικῆς Σκήτης Τιμίου Προδρόμου Ἁγίου Ὄρους

Ἡ τελευταία Λειτουργία τῆς Μεγάλης Τετάρτης εἶναι ἡ κατακλείς καί τό ἐπιστέγασμα ὁλοκλήρου τῆς  περιόδου τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς. Μᾶς ἀποκαλύπτει τί θαυμαστά ἔργα ἠμπορεῖ νά ἐπιτελέση καί πόσες παγίδες καί πειρασμούς προξενεῖ, ὅταν ἀπουσιάζει ἀπό τήν ζωή μας.

Τό ζεῦγος τῶν γεγονότων τῆς ἡμέρας εἶναι: Ἡ ἁμαρτωλή γυναῖκα καί ὁ μαθητής Του, ὁ Ἰούδας, ὁ ἀνατροπεύς τῆς μετανοίας. Ἡ ἁμαρτωλή εὑρίσκεται στήν χειρότερη κατάστασι τῆς ἠθικῆς πτώσεώς της, στήν ἀκολασία, ἐνῶ ὁ Ἰούδας στήν τιμιώτερη θέσι: εἶναι μαθητής τοῦ Δεσπότου.
 Ἡ μετάνοια τήν ἁμαρτωλή γυναῖκα τήν ἀνυψώνει καί τήν κάνει μυροφόρο, ἐνῶ τόν Ἰούδα ἡ φιλαργυρία τόν καταβιβάζει στήν πλέον ἀπαίσια πτῶσι. Τόν κάνει προδότη τοῦ Διδασκάλου Του καί τέλος τόν ὁδηγεῖ στόν ἀπαγχονισμό του. Αὐτή ἡ ἀλλαγή τῶν δύο καταστάσεων μᾶς γεμίζει τήν καρδιά ἀπό φόβο καί ἀγωνία γιά τήν σωτηρία μας, ἀλλά καί συγχρόνως ἀπό ἐμπιστοσύνη καί ἐλπίδα στήν μεγάλη δύναμι τῆς μετανοίας.

To Find God

Saint Symeon the New Theologian tells us that to find God we must not allow ourselves to be influenced by those promoting the pleasures of this world, to discipline ourselves, and become totally focused only on Christ.

“Who ever desires to find God let him ‘deny himself,’” says Saint Symeon. This is what Jesus told His disciples if the wanted to follow Him (Mt 16:24; Mk 8:34). This involves a practice of self-sacrifice to overcome our self-centered orientation. We impose self-discipline, denying our personal desires out of our love for God and our desire to do His will. Paul affirms this, “those who are Christ’s have crucified the flesh with its passions and desires (Gal 5:24).”

Του αγίου Θεοδώρου του Στουδίτη δια την αγίαν και μεγάλην Κυριακήν του Πάσχα

Τι τούτο, Πατέρες και αδελφοί, φιλέορτοι και φιλόχριστοι; Τις η τοσαύτη λαμπροφορία; Τι το φαιδρύναν ούτω την Οικουμένην; Τι το λαμπρύναν ούτω την Εκκλησίαν; Τι το καταγλαϊσαν το ημέτερον σύστημα; Χθες εν κατηφεία και λύπη και σήμερον εν φαιδρότητι και χαρά; Χθες εν αθυμία και σήμερον εν ευθυμία; Χθες εν ολολυγμοίς και σήμερον εν αλαλαγμοίς; Ερωτάς τι τούτων το αίτιον τι το παρασκευάσαν τοσαύτην αγλαϊαν και λαμπρότητα και χαράν; Χριστός ανέστη εκ νεκρών, και πάσιν ανθρώποις την εις ουρανόν ανάβασιν εδωρήσατο· άνοιξε τον Παράδεισον και πάσι τοις εις Αυτόν πιστεύουσι προσιτόν εποίησεν. Ω βάθους μη μετρουμένου, ω ύψους μη νοουμένου, ω Μυστηρίου καινού, νοός κατάληψιν υπερβαίνοντος. Υμνούσιν Άγγελοι, την σωτηρίαν ημών επευφραινόμενοι. Προφήται χορεύουσι, τας ιδικάς τους προφητείας βλέποντας πληρουμένας· ο κόσμος όλος σκιρτά και χορεύει πνευματικώς, διότι έλαμψεν αυτή η ημέρα η σωτήριος, έλαμψεν εν τη δικαιοσύνη ο Ήλιος.