H Θεοτόκος -- του αειμνήστου Παναγιώτου Γκιουλέ

Ως προεγνωσμένον και κρύφιον Μυστήριον της Αγίας Τριάδος και ως Μήτηρ της Νοεράς Ησυχίας εις τα Άγια των Αγίων

Ιλιγγιά ο ανθρώπινος νους προ του ασυλλήπτου Θεολογικού Μυστηρίου της Υπεραγίας Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας και ο ανθρώπινος λόγος μένει άφωνος και σιωπών, γιατί αδυνατεί να εκφράση το ασύλληπτο, απερινόητο, άρρητο και ανέκφραστο αυτό μυστήριο της ευσεβείας!...                                                                      
Γιατί όντως και «ομολογουμένως μέγα εστί το της ευσεβείας μυστήριον· Θεός εφανερώθη εν σαρκί(1)» δια της Θεοτόκου. Γιατί η Παρθένος εγέννησε «εν σαρκί», τον ενυπόστατο Λόγο του Πατρός, την ενυπόστατη Αλήθεια και Ζωή(1^α) και έγινε η ουράνιος παστάς του Λόγου, που μέσα Της ετελεσιουργήθη το μέγα Μυστήριο της υποστατικής ενώσεως θείας και ανθρωπίνης φύσεως. Γι΄ αυτό ο ιερός Ιωάννης ο Δαμασκηνός θεολογεί: «Δικαίως και αληθώς Θεοτόκον την Αγίαν Μαρίαν ονομάζομεν· τούτο γαρ όνομα, άπαν το μυστήριον της οικονομίας συνίστησιν»(2). Αυτό σημαίνει ότι το Μυστήριο της Θεοτόκου, ως συνιστών και εκφράζον «άπαν το μυστήριον της θείας οικονομίας», είναι «κρύφιον».

Οικουμενισμός= τό μυστήριο της ανομίας (11ον ) μέρος

ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΣ ΚΑΝΩΝ ΣΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΓΟΡΓΟΫΠΗΚΟΟΥ ~ Ι.Μ.ΔΟΧΕΙΑΡΙΟΥ

O Συναξαριστής της ημέρας.

Σάββατο, 18 Αυγούστου 2018

Τη ΙΗ΄ (18^η) του Αυγούστου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων ΦΛΩΡΟΥ και ΛΑΥΡΟΥ.                                                                                                               

Φλώρος και Λαύρος οι Άγιοι Μάρτυρες ήσαν μεν αδελφοί δίδυμοι, λιθοξόοι την τέχνην, εκμαθόντες αυτήν παρά του Αγίου Πατρόκλου και του Αγίου Μαξίμου, μαρτυρησάντων και αυτών δια τον Χριστόν. Αφού δε οι διδάσκαλοι ούτοι εμαρτύρησαν, αφήκαν την εν Βυζαντίω διατριβήν και απήλθον εις το Ιλλυρικόν (την Σλαβονίαν), εις την χώραν της Δαρδανίας και εις πόλιν Ουλπιανά καλουμένην· εκεί δε ευρισκόμενοι ηρεύνων ίνα εύρωσι μεταλλικάς πέτρας, παρά τω ηγεμόνι Λουκίωνι, όπου και ειργάζοντο την τέχνην των. Είτα αστάλησαν παρ’ αυτού εις τον Λικίνιον, ο οποίος ήτο υιός της βασιλίσσης Ελπιδίας· ο δε, δώσας χρήματα εις τους Αγίους, διέταξεν αυτούς να κτίσωσι ναόν των ειδώλων, τον οποίον εσχεδίασεν επί διαγράμματος και χάρτου.

Η ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ -- Πρεσβ. Διονύσιος Τάτσης

Ἡ ἐποχὴ μας εἶναι μοιχαλίδα καὶ ἁμαρτωλή. Οἱ ἄνθρωποι, ἐννοῶ τοὺς βαφτισμένους χριστιανούς, ντρέπονται νὰ ὁμολογήσουν τὴν πίστη τους στὸ Χριστὸ καὶ νὰ μιλήσουν γιὰ τὴ διδασκαλία Του. Τὸ φαινόμενο αὐτὸ δὲν εἶναι σημερινό. Ἀπὸ παλιὰ ὑπῆρχαν χριστιανοί, ποὺ δὲν ὁμολογοῦσαν τὴν πίστη τους, γιὰ τοὺς ὁποίους ὁ Χριστὸς εἶχε πεῖ: «Ὅποιος, ζώντας μέσα σ᾽ αὐτὴ τὴ γενιὰ τὴν ἄπιστη καὶ ἁμαρτωλή, ντραπεί γιὰ μένα καὶ γιὰ τὴ διδασκαλία μου, θὰ ντραπεῖ γι᾽ αὐτὸν κι ὁ Υἱὸς τοῦ Ἀνθρώπου, ὅταν ἔρθει μὲ ὅλη τὴ λαμπρότητα τοῦ Πατέρα του, μαζὶ μὲ τοὺς Ἁγίους Ἀγγέλους» (Μάρκ. η´ 38). Ἔθεσα τὸ θέμα στὸ Νήφωνα κι ἐκεῖνος εἶπε: «Ὁ Χριστὸς μᾶς τὸ εἶπε τόσο καθαρά. Δὲν φτάνει νὰ πιστεύεις ἢ νὰ διαβάζεις τὸ Εὐαγγέλιο. Χρειάζεται νὰ ὁμολογεῖς τὴν πίστη σου καὶ νὰ ὑπερασπίζεσαι τὴ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ. Στὴν ἐποχὴ μας οἱ ἄνθρωποι ἀποφεύγουν κάτι τέτοιο, γιατὶ ὑπολογίζουν τὶς ἀντιδράσεις τῶν κοσμικῶν καὶ ἀθρήσκων. Ἔξω στὴν κοινωνία σπάνια ν᾽ ἀκούσεις κάποιον νὰ ὁμολογεῖ πίστη στὸ Χριστό.

Κοινὴ διαπίστωσις ΚΡΙΣΙΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ -- Τοῦ κ. Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου

Τοῦτο τό θεοκάμωτο πλάσμα, ὁ ἄνθρωπος, ἀπ’ τή στιγμή πού πῆρε θεία πνοή, ἔγινε «ψυχή ζῶσα» καί «εἰκόνα Θεοῦ». Πρωτόπλαστες καί πρωτόγνωρες μέσα του, πνευματικές δυνάμεις, τόν ἀνακηρύττουν καί τόν καθιστοῦν κυρίαρχο καί βασιλιᾶ τῆς ὅλης κτιστῆς δημιουργίας τοῦ ἄκτιστου Θεοῦ. Ὁ ἄνθρωπος εἶναι «γῆ και σποδός», μά ταυτόχρονα εἶναι καί «ἔνσαρκος ἄγγελος». Εἶναι «οὐράνιο φυτό, τοῦ ὁποίου οἱ ρίζες βυθίζονται στό χῶμα, οἱ δέ κλάδοι ἐπεκτείνονται προς τό γαλανόμορφο τοῦ πνεύματος στερέωμα», λέγει ὁ διάσημος πρωτοπρεσβύτερος Κωνσταντῖνος Καλλίνικος. Ὁ δε Παν. Κανελλόπουλος τόν χαρακτηρίζει πώς εἶναι, «μηδέν σέ σύγκριση μέ τό ἄπειρο, ἀλλά εἶναι τό πᾶν σέ σύγκριση μέ το μηδέν». Εἶναι γήϊνος καί ὑπεργήϊνος, ἀδύναμος καί παντοδύναμος, μικρός καί μέγας, δημιούργημα καί δημιουργός. Μέ τά μοναδικά χαρίσματα πού τοῦ ἔδωκε ὁ Θεός —το λογικό, τήν ἐλευθερία καί τη συνείδηση—ὁ ἄνθρωπος γίνεται «συνεργός Θεοῦ» (Homocreator). Ἐπεξεργάζεται ὅλες τίς μεγάλες ἀξίες τῆς ζωῆς. Ἄλλωστε πολιτισμός εἶναι το σύνολο τῶν πνευματικῶν ἀξιῶν, πού πραγματοποίησε και ἀναγνώρισε ἡ ἀνθρώπινη κοινωνία μέσα στήν ἱστορία. Εἶναι ἐσφαλμένη ἡ ἀντίληψη ὅτι πολιτισμός σημαίνει τη μονόπλευρα ὑλική, τεχνική και οἰκονομική πρόοδο, πού παρατηρεῖται καθολικά. Αὐτή εἶναι ἡ μιά ὄψη τοῦ πολιτισμοῦ.

Σχόλιο Ανωνύμου :

Ανώνυμος είπε...

Νομίζω ότι είναι άστοχη η παρομοίωση με τον Απόστολο Πέτρο...
ακόμη δεν είχε γίνει η Πεντηκοστή...

οι Άγιοι Πατέρες των Οικουμενικών Συνόδων πως αντιμετώπιζαν τους αιρετικούς Επισκόπους που μετανοούσαν; Τους έδιναν το επισκοπικό αξίωμα ξανά;

Δύο χρόνια μετά τη Σύνοδο της Κρήτης παρατηρώ τόσες διαφωνίες στο διαδίκτυο και δεν μπορώ να βρω πουθενά απάντηση σε θέματα καθημερινά που άπτονται της σωτηρίας...

1) Πού βρίσκονται αποτειχισμένοι ιερείς;
2) Μπορεί να απευθύνεται ένας αποτειχισμένος και στους ΓΟΧ για τα Μυστήρια ή τον εκκλησιασμό ή είναι προτιμότερο να μην απευθύνεται ούτε σε αυτούς;
3) Πού μπορεί να παντρευτεί κανείς εφόσον απαιτείται άδεια Επισκόπου;
Να μην έρθει εις γάμου κοινωνία αν δεν βρει αποτειχισμένο Επίσκοπο, πρέπει να πάει στον Αρτέμιο της Σερβίας ή μπορεί να πάει και στους ΓΟΧ;
4) Για την Θεία Κοινωνία και το Άγιο Βάπτισμα έχω πληροφορηθεί ότι καλύτερα είναι να μην τα λάβει κανείς εάν δεν μπορεί να βρει αποτειχισμένο ιερέα. Ισχύει το ίδιο και το Μυστήριο της Μετανοίας και Εξομολογήσεως;
5) Το Μυστήριο του Χρίσματος δεν εξαρτάται από τον Οικουμενικό Πατριάρχη; Αυτό συνεπάγεται ότι δεν μπορεί να γίνει το Μυστήριο του Χρίσματος δίχως Ορθόδοξο Οικουμενικό Πατριάρχη ή υπάρχουν και άλλες δυνατότητες σύμφωνες με την ακρίβεια της Ορθοδόξου Πίστεως;
6) Για την ακολουθία της κηδείας, πρέπει να βρει κανείς αποτειχισμένο ιερέα ή δεν υπάρχουν πνευματικές επιπτώσεις για τον εκλιπόντα αν την ακολουθία κάνει και ιερέας που δεν είναι αποτειχισμένος;

Τη ΙΖ΄ (17η) του Αυγούστου, μνήμη του Αγίου και πολυάθλου Οσιομάρτυρος ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ του Νέου,

του εκ Σαμαρίνης της Ηπείρου καταγομένου και εν έτει αωη΄ (1808) αθλήσαντος.                                                 

Δημήτριος ο Οσιομάρτυς, ο νεοφανής του Χριστού αριστεύς, εγεννήθη κατά τα τέλη του δεκάτου ογδόου αιώνος εν τινι χωρίω της Ηπείρου, καλουμένω Σαμαρίνα. Αγαπήσας την μοναχικήν πολιτείαν, εγκατέλειψε πάντα τα εν τω κόσμω, και άρας τον ζυγόν του Κυρίου, προσήλθεν εις τι Μοναστήριον της πατρίδος αυτού και εγένετο Μοναχός.

Μια μικρά παρατήρησις επί της προσφάτου διενέξεως των κ.κ Ρίζου και Πανταζή. -- του αδελφού μας Ιουστίνου

Υπάρχει η αντίληψις ότι επί ήδη κατεγνωσμένης αιρέσεως τα μυστήρια των αιρετικών επισκόπων είναι άκυρα ακόμη και προ οικουμενοσυνοδικής διαγνώσεως. Επ' αυτού εξεφράσθη η αντίρρησις ότι η ακυρότης των μυστηρίων των αιρετικών απαιτεί οικουμενοσυνοδική απόφασιν, επειδή τούτο είναι γεγονός επιβεβαιούμενον υπό της ιστορικής πρακτικής της Εκκλησίας.

Νομίζω ότι οι κκ Ρίζος και Πανταζής έχουν και οι δύο δίκαιον!

Και  πρώτον διότι ο αιρετικός έχει   χάσει την  Χάριν   ακόμη και πριν καθαιρεθή υπό οικουμενοσυνοδικής αποφάσεως, διότι η αίρεσις ισοδυναμεί με  ΑΡΝΗΣΙΝ ΧΡΙΣΤΟΥ.

Ο Πέτρος πχ  ηρνήθη τον Κύριον και εξέπεσεν πάραυτα  του Αποστολικού-τουτέστιν Επισκοπικού-αξιώματος. Ο Πέτρος ήτο πλέον αιρετικός.  Αλλά η συγχώρησίς του, δηλ. η αναγνώρισις της ιερωσύνης του, έγινε μόνον  όταν ο Κύριος δια των μυροφόρων  τον εκάλεσε μαζί με τους υπολοίπους Αποστόλους (είπατε τοις μαθηταίς και τω Πέτρω) ώστε να συγχωρηθή  η ΑΡΝΗΣΙΣ ΤΟΥ από τους υπολοίπους Αποστόλους δια του Αγίου Πνεύματος που ο Κύριος ενεφύσησε (λάβετε Πνεύμα Άγιον, εάν αφίετε κλπ) στην -ούτως ειπείν- πρώτη   Σύνοδο αμέσως μετά την Ανάστασιν.

Επομένως η αίρεσις, ως άρνησις Χριστού, ακυρώνει αυτομάτως τα μυστήρια του αιρετικού αρχιερέως ενώπιον του Κυρίου, αλλά δια να προστατευτή το ποίμνιον και να ενημερωθή επισήμως ο κλήρος και ο λαός απαιτείται και η δημόσια συνοδική καθαίρεσις του αρνητού-αιρετικού.

Εις τούτο άλλωστε αποσκοπούσαν και δια τούτον και μόνον τον λόγον εγίνοντο και οι Οικουμενικαί Σύνοδοι, δια την παγκόσμιον τουτέστιν   κατάδειξιν και καταδίκην της οιασδήποτε αιρέσεως, η οποία καταδίκη σημειωτέον καθιερούτο πλέον ως επίσημος νόμος του Ορθοδόξου Ανατολικού και Δυτικού κράτους!

Αν δηλαδή κάποιος ησπάζετο μίαν καταδικασμένην  υπό Οικουμενικής Συνόδου αίρεσιν τότε εφυλακίζετο, εξορίζετο και η περιουσία του εδεσμεύετο είτε ήταν Έλλην είτε Φράγκος! (Ιωάννης Ρωμανίδης) 

Το συμπέρασμα λοιπόν είναι ότι ο αιρετικός αρχιερεύς-ιερεύς έχει διαπράξει άρνησιν Χριστού και αυτομάτως τα μυστήριά του είναι άκυρα ενώπιον του Κυρίου και δυστυχώς μολύνουν δια των δαιμόνων  και αδαείς και γνωστικούς. Λέοντες και μη λέοντες.

 Δια τούτο  τον απλούστατον λόγον  η αποτείχισις είναι υποχρεωτική και όχι δυνητική, όπως ισχυρίζονται οι στρουθολαμηλίζοντες. Η απομάκρυνσις εκ της λέπρας και της χολέρας των  αιρετικών οικουμενιστών και ψευδο-αντιοικουμενιστών είναι πράξις επιβιώσεως εντός και διά της θείας Χάριτος.

Απαιτείται  πάντως  συνοδική καθαίρεσις του αιρετικού Πατριάρχου και καταδίκη της αιρέσεώς του  με αποκλειστικόν σκοπόν  την προστασίαν του παγκοσμίου απλού και αδαούς ορθοδόξου ποιμνίου.

 Ταύτα με αγάπη  προς ειρήνευσιν πάντων.  

π. Ευθύμιος Τρικαμηνάς : θεωρία τοῦ βολέματος καί τοῦ χαρτοπολέμου

… Διά νά μήν συμμετέχη στήν αἵρεσι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὑπάρχει ἕνας καί μοναδικός τρόπος ἀπό τήν Ἁγία Γραφή, τούς ἱερούς Κανόνες καί τούς ἁγίους Πατέρες παραδεδομένος, ἡ ἀποτείχισις. Οἱ  Ἀντιοικουμενιστές ὅμως δυστυχῶς  ἔχουν ἐφεύρει σήμερα καί ἄλλον τρόπο, ὁ ὁποῖος διδάσκει ὅτι δύνασαι νά μήν συμμετέχης στήν αἵρεσι, ἐνῶ εἶσαι ἐνσωματωμένος ἐκκλησιαστικά μέ τούς αἱρετικούς, ἀρκεῖ νά ἔχης Ὀρθόδοξο φρόνημα.  Πρόκειται δηλαδή, μέ ἄλλα λόγια γιά τήν  θεωρία τοῦ βολέματος καί τοῦ χαρτοπολέμου, τήν ὁποία πολλάκις ἔχουμε ἐπισημάνει.