Μια μικρά παρατήρησις επί της προσφάτου διενέξεως των κ.κ Ρίζου και Πανταζή. -- του αδελφού μας Ιουστίνου

Υπάρχει η αντίληψις ότι επί ήδη κατεγνωσμένης αιρέσεως τα μυστήρια των αιρετικών επισκόπων είναι άκυρα ακόμη και προ οικουμενοσυνοδικής διαγνώσεως. Επ' αυτού εξεφράσθη η αντίρρησις ότι η ακυρότης των μυστηρίων των αιρετικών απαιτεί οικουμενοσυνοδική απόφασιν, επειδή τούτο είναι γεγονός επιβεβαιούμενον υπό της ιστορικής πρακτικής της Εκκλησίας.

Νομίζω ότι οι κκ Ρίζος και Πανταζής έχουν και οι δύο δίκαιον!

Και  πρώτον διότι ο αιρετικός έχει   χάσει την  Χάριν   ακόμη και πριν καθαιρεθή υπό οικουμενοσυνοδικής αποφάσεως, διότι η αίρεσις ισοδυναμεί με  ΑΡΝΗΣΙΝ ΧΡΙΣΤΟΥ.

Ο Πέτρος πχ  ηρνήθη τον Κύριον και εξέπεσεν πάραυτα  του Αποστολικού-τουτέστιν Επισκοπικού-αξιώματος. Ο Πέτρος ήτο πλέον αιρετικός.  Αλλά η συγχώρησίς του, δηλ. η αναγνώρισις της ιερωσύνης του, έγινε μόνον  όταν ο Κύριος δια των μυροφόρων  τον εκάλεσε μαζί με τους υπολοίπους Αποστόλους (είπατε τοις μαθηταίς και τω Πέτρω) ώστε να συγχωρηθή  η ΑΡΝΗΣΙΣ ΤΟΥ από τους υπολοίπους Αποστόλους δια του Αγίου Πνεύματος που ο Κύριος ενεφύσησε (λάβετε Πνεύμα Άγιον, εάν αφίετε κλπ) στην -ούτως ειπείν- πρώτη   Σύνοδο αμέσως μετά την Ανάστασιν.

Επομένως η αίρεσις, ως άρνησις Χριστού, ακυρώνει αυτομάτως τα μυστήρια του αιρετικού αρχιερέως ενώπιον του Κυρίου, αλλά δια να προστατευτή το ποίμνιον και να ενημερωθή επισήμως ο κλήρος και ο λαός απαιτείται και η δημόσια συνοδική καθαίρεσις του αρνητού-αιρετικού.

Εις τούτο άλλωστε αποσκοπούσαν και δια τούτον και μόνον τον λόγον εγίνοντο και οι Οικουμενικαί Σύνοδοι, δια την παγκόσμιον τουτέστιν   κατάδειξιν και καταδίκην της οιασδήποτε αιρέσεως, η οποία καταδίκη σημειωτέον καθιερούτο πλέον ως επίσημος νόμος του Ορθοδόξου Ανατολικού και Δυτικού κράτους!

Αν δηλαδή κάποιος ησπάζετο μίαν καταδικασμένην  υπό Οικουμενικής Συνόδου αίρεσιν τότε εφυλακίζετο, εξορίζετο και η περιουσία του εδεσμεύετο είτε ήταν Έλλην είτε Φράγκος! (Ιωάννης Ρωμανίδης) 

Το συμπέρασμα λοιπόν είναι ότι ο αιρετικός αρχιερεύς-ιερεύς έχει διαπράξει άρνησιν Χριστού και αυτομάτως τα μυστήριά του είναι άκυρα ενώπιον του Κυρίου και δυστυχώς μολύνουν δια των δαιμόνων  και αδαείς και γνωστικούς. Λέοντες και μη λέοντες.

 Δια τούτο  τον απλούστατον λόγον  η αποτείχισις είναι υποχρεωτική και όχι δυνητική, όπως ισχυρίζονται οι στρουθολαμηλίζοντες. Η απομάκρυνσις εκ της λέπρας και της χολέρας των  αιρετικών οικουμενιστών και ψευδο-αντιοικουμενιστών είναι πράξις επιβιώσεως εντός και διά της θείας Χάριτος.

Απαιτείται  πάντως  συνοδική καθαίρεσις του αιρετικού Πατριάρχου και καταδίκη της αιρέσεώς του  με αποκλειστικόν σκοπόν  την προστασίαν του παγκοσμίου απλού και αδαούς ορθοδόξου ποιμνίου.

 Ταύτα με αγάπη  προς ειρήνευσιν πάντων.