Η απάτη του Οικουμενισμού -- του αειμνήστου Στεργίου Σάκκου, Ομ. Καθηγητού Α.Π.Θ.

Η οικουμενιστική κίνηση διαστρέφοντας την ευαγγελική αλήθεια θεοποιεί την αγάπη. Αλλά αγάπη χωρίς την αλήθεια είναι απάτη. Και ο οικουμενισμός είναι η πιο βδελυρή απάτη. Παρουσιάζεται και προβάλλεται ως μία αγαπητική κίνηση, φιλάνθρωπη και φιλενωτική, που δεν ενοχλείται από τα δόγματα, στην πραγματικότητα όμως όχι απλώς τα κονιορτοποιεί, αλλά τα υποκαθιστά. Ισοπεδώνει την αλήθεια και την εξισώνει με την πλάνη, υποβιβάζει τη Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία στη σειρά της πανσπερμίας των αιρέσεων. Αν πρότυπο της αγάπης είναι η αγαπητική σχέση, που ενώνει τα τρία πρόσωπα της αγίας Τριάδος, δεν πρέπει να λησμονούμε ότι αυτά τα πρόσωπα έχουν το ομοούσιον και δι΄ αυτού συνιστούν τον ένα Θεό. Αντίστοιχα, χωρίς ομοφροσύνη και ταύτιση στα δογματικά θέματα, κάθε λόγος και εκδήλωση περί αγάπης μόνο σατανική παγίδα μπορεί να είναι.

O Συναξαριστής της ημέρας.

Κυριακή, 27 Αυγούστου 2017

ΙΒ ΜΑΤΘΑΙΟΥ. Ποιμένος οσ., Φανουρίου μάρτ., Ανθούσης.

Ο Όσιος Ποιμήν, μαζὶ μὲ τὰ ἄλλα ἀδέλφια του ἔκανε μικρὴ μοναχικὴ ἀδελφότητα σὲ μία μικρὴ σκήτη στὴν Αἴγυπτο. Ἡγούμενος αὐτῆς τῆς ἀδελφότητας ἦταν ὁ Ποιμήν, ποὺ εἶχε ὅλα τὰ προσόντα πραγματικοῦ ποιμένας ψυχῶν. Ἡ φήμη του εἶχε φθάσει σὲ μακρινὲς περιοχὲς καὶ πολὺς κόσμος ἐρχόταν νὰ τὸν δεῖ καὶ νὰ τὸν συμβουλευθεῖ. Αὐτός, ὅμως, δεχόταν μόνο τοὺς μικροὺς καὶ ταπεινούς. Ὅσοι ἔρχονταν ἀπὸ περιέργεια, δὲν τοὺς δεχόταν, ἔστω καὶ ἂν ἦταν ἄρχοντες. Κάποτε ἕνας ἀπ' αὐτοὺς θύμωσε ποὺ δὲν τὸν δέχθηκε. Καὶ ἐπειδὴ ἦταν δικαστής, συνέλαβε τὸν μοναχογιὸ τῆς ἀδελφῆς του Ὁσίου, μὲ τὴν ἰδέα ὅτι τώρα θὰ ἐρχόταν ὁ ἴδιος ὁ Ποιμὴν σὲ αὐτόν. Ὁ Ὅσιος, ὅμως, ἔγραψε πρὸς αὐτόν: «Ἐξέτασον τὸν ἀνεψιόν μου κατὰ τοὺς νόμους. Εἶναι ἔνοχος; Τιμώρησέ τον. Ἐὰν ὅμως δὲν εἶναι, κᾶμε ὅπως θέλεις». Ὁ δικαστὴς θαύμασε τὰ γραφόμενα τοῦ Ὁσίου καὶ ἀμέσως ἀπέλυσε τὸν ἀνεψιό του.
Ὅλα αὐτά βέβαια, τὰ κατάφερνε ὁ Ποιμήν, διότι καλλιεργοῦσε τὸ θεμέλιο τῶν ἀρετῶν, τὴν ταπεινοφροσύνη. Συχνὰ μάλιστα ἔλεγε: «Ὁ ἄνθρωπος ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ τὴν ταπείνωσιν, ὅσην ἀπὸ τὸν ἀέρα τὸν ὁποῖον εἰσπνέει. Ἡ ταπεινοφροσύνη τοῦ πνεύματος εἶναι ἡ ζωὴ τῆς ψυχῆς». Ὁ Ὅσιος Ποιμὴν πέθανε εἰρηνικά, προκύπτοντας σὲ ὅλες τὶς χριστιανικὲς ἀρετές.

ΣΜΥΡΝΗ 27 Αυγούστου 1922: Αίμα θάνατος και φρίκη “γέννησαν” την κεμαλική Τουρκία

Στις 27 Αυγούστου 1922 οι Τούρκοι μπαίνουν στην Σμύρνη.Το τι ακολούθησε το περιγράφουν με τις εξαιρετικές τους πένες τρεις συγγραφείς -δύο ξένοι και η Διδώ Σωτηρίου- κι ένας διπλωμάτης.Το “Παρίσι της Μέσης Ανατολής” καταστράφηκε από τις ορδές των βαρβάρων του Κεμάλ…Η κεμαλική τουρκική δημοκρατία “γεννιόταν” με τον μοναδικό τρόπο που θα μπορούσε να “γεννηθεί”: με φρίκη και αίμα.Κι όπως γεννήθηκε έτσι συνεχίζει να πορεύεται στην περιοχή.Είτε με κεμαλιστές,είτε με ισλαμιστές…
Τα κείμενα που ακολουθούν περιγράφουν στιγμές του δράματος στη Σμύρνη…
Η “Γκιαούρ Ιζμίρ” καίγεται…
Στην απερίγραπτη σύγχυση και στον τρόμο που ήδη επικρατούσε είχε τώρα προστεθεί και η φρίκη της πυρκαγιάς που θρασομανούσε, μιας πυρκαγιάς που κατέτρωγε τα πάντα στο περάσμά της. Η Γκιαούρ Ιζμίρ, η «άπιστη» Σμύρνη, όπως την αποκαλούσαν οι Τούρκοι, ήταν καταδικασμένη.

Από πού να κρατηθεί ο Έλληνας; --- Του Στέλιου Παπαθεμελή*

«Η Εκκλησία και η Οικογένεια απέτρεψαν τη ρήξη του κοινωνικού ιστού» στην πολλαπλώς δοκιμαζόμενη Ελλάδα. Το είπε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, θεσμικό αντίβαρο στο αστόχημα του Προέδρου του Κοινοβουλίου. Ο τελευταίος ωστόσο βρήκε θερμό συνήγορο και δη ακαδημαίκόν, ο οποίος συνδαύλισε την πυρά ρίχνοντας και άλλο λάδι. Με το κύρος του ανωτάτου επιστημονικού Ιδρύματος, οία είναι η Ακαδημία  διακωμώδησε έτι περαιτέρω το «γηραλέο [άπαγε της βλασφημίας] τρίπτυχο πατρίς, θρησκεία, οικογένεια» (Βήμα/Νέες Εποχές 20/8/17).
O tempora, o mores!
Φωτισμένοι ομότεχνοι του αρνητή από παράπλευρες στήλες («Βήμα» ένθ’ αν.) αρθρώνουν λόγον αληθείας:
(α) Η Κοίμηση της Θεοτόκου ως πολιτική αλληγορία: «Εμείς όλοι πρέπει να αγρυπνούμε συνεχώς, καθώς σήμερα πολλοί, με τρόπο δόλιο και ανίερο, προσπαθούν να μιάνουν και να «λερώσουν» μια αδύναμη Δημοκρατία. Μέσα στη μεγάλη ήρεμη εικόνα της Κοιμήσεως, ο σπαθοφόρος Λαός πρέπει να μένει άγρυπνος» (Γιώργης Γιατρομανωλάκης).

Η δύναμη της προσευχής στη ζωή μας -- του αειμνήστου Ιωάννου Κορναράκη Ομ. Καθ. Παν. Αθηνών

Το θέμα που μου ζητήθηκε να αναπτύξω είναι: «η δύναμη της προσευχής στη ζωή μας». Είναι ένα θέμα πάρα πολύ πλούσιο σε προβληματισμούς που έχουν άμεση σχέση με την πραγματοποίηση της κατ’ εξοχήν αυτής πνευματικής λειτουργίας που λέγεται προσευχή.
Αν αναζητήσει κανείς ένα διάγραμμα αυτού του θέματος, θα δει ότι πραγματικά δεν μπορεί να ξέρη από που πρέπει ν’ αρχίσει και που πρέπει να τελειώσει. Κι αυτό γιατί, όπως καταλαβαίνουμε, η προσευχή δεν είναι μια διδακτική ενότητα, δεν είναι ένα μάθημα που μπορεί κανείς να διδάξει σε ορισμένη ώρα. Δεν είναι προσδιορισμένο θεωρητικά αυτό το βιωματικό πνευματικό γεγονός.
Όταν κανείς μιλά για την προσευχή, καταλαβαίνει ότι μιλάει για ένα μυστήριο. Γιατί, όπως ξέρουμε, η προσευχή είναι, στην απλούστερη διατύπωσή της, η σχέση του ανθρώπου με τον Θεό, ή τουλάχιστον μια βασική μορφή της σχέσεως του ανθρώπου με τον Θεό. Και ασφαλώς ό,τι προσεγγίζει τον Θεό δεν είναι εύκολο να μελετηθεί και να προσδιοριστεί. Γι’ αυτό ομολογώ, ότι κι εγώ δεν μπόρεσα πολύ εύκολα να καταλάβω τι θα έπρεπε να πω. Κατέληξα όμως στο συμπέρασμα, ότι μάλλον πρέπει κανείς να αντιμετωπίσει ένα βασικό θέμα μέσα στο όλο πρόβλημα της δυνάμεως της προσευχής, που είναι οι όροι υπό τους οποίους η προσευχή αποβαίνει ένα δυναμικό στοιχείο της ζωής του ανθρώπου.

Μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ προς τους Μουσουλμάνους:

Τὸ Ἰσλὰμ δὲν εἶναι ἀπάνθρωπο μόνο κατὰ τῶν «ἀπίστων», ἀλλὰ καὶ κατὰ τῶν ἴδιων τῶν μουσουλμάνων καὶ συγκεκριμένα κατὰ τῶν γυναικῶν σας. Ἀνοῖξτε τὸ Κοράνιο νὰ δεῖτε τί λέει γιὰ τὴ γυναίκα, ἡ ὁποία ἔχει «κατώτερη φύση» ἀπὸ τὸν ἄνδρα. Γράφει στὸ Κοράνιο: «Οἱ ἄνδρες εἶναι οἱ προστάτες καὶ οἱ κύριοι τῶν γυναικῶν, γιατί ὁ Ἀλλὰχ ἔχει χαρίσει ἀνώτερο βαθμὸ στοὺς ἄνδρες ἀπὸ τὶς γυναῖκες, καὶ ἐπειδὴ ξοδεύουν ἀπὸ τὶς περιουσίες τους» (Σούρα 4, ἐδαφ.34). Ἐπὶ πλέον ἡ γυναίκα δὲν ἔχει κανένα δικαίωμα, καμιὰ ἀξία, δὲν διαφέρει καθόλου ἀπὸ ἕνα κτῆμα καὶ εἶναι ἀπόλυτα ἐξαρτημένη ἀπὸ τὸν ἄνδρα της, ὁ ὁποῖος τὴν ἐξουσιάζει. Τοῦτο ἀποδεικνύεται καὶ ἀπὸ τὴν πολυγαμία τοῦ ἄνδρα καὶ ποτὲ τῆς γυναίκας! Ρωτᾶμε: γιατί δὲν μποροῦν νὰ εἰσέλθουν οἱ γυναῖκες μαζὶ μὲ τοὺς ἄνδρες στὸ τζαμί; Γιατί στὸν «παράδεισό» σας οἱ ἄνδρες θὰ «εὐφραίνονται» μὲ τὶς «αἰώνιες παρθένες» καὶ γιατί νὰ μὴν «εὐφραίνονται» καὶ οἱ γυναῖκες μὲ «αἰώνιους νεαρούς»; Κλείνουμε αὐτὴ τὴν ἑνότητα μὲ τὴ νομιμοποίηση τῆς δουλείας. Οἱ κατακτημένοι «ἄπιστοι» μποροῦν νὰ γίνουν δοῦλοι τῶν κατακτητῶν μουσουλμάνων οἱ ἄνδρες γιὰ ἐργασία καὶ οἱ γυναῖκες γιὰ τὰ κρεβάτια τους!

Δυνάμει απειλή από είσοδο τζιχαντιστών

Τεράστιο πρόβλημα για την Ευρώπη η επιστροφή των εμπειροπόλεμων (πια) φανατικών που είχαν πολεμήσει με το ISIS


Οταν μια ομάδα τζιχαντιστών αποκόπηκε από την Αλ Νούσρα (που δρούσε κυρίως στη Συρία, ως παρακλάδι της Αλ Κάιντα) και ίδρυσε το λεγόμενο Ισλαμικό Κράτος του Ιράκ και του Λεβάντε, είδαμε να προστρέχουν στην περιοχή κατά χιλιάδες τζιχαντιστές από όλο τον κόσμο και να στελεχώνουν τις ορδές του νεοπαγούς αυτού «κράτους».

Υπολογίζεται ότι οι ξένοι τζιχαντιστές που στελέχωσαν τις ορδές των τρομοκρατικών ομάδων του Ι.Κ. ξεπέρασαν τις 30.000, με αρκετές χιλιάδες εξ αυτών να προέρχονται από τις χώρες της Ε.Ε.

Το όραμα του Αγίου Κοσμά για την Ελλάδα -- του Στέλιου Παπαθεμελή

Η ιερή παρακαταθήκη του τελευταίου αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Παλαιολόγου προς το Γένος των Ελλήνων συνοψίζεται στην άρνησή του να παραδώσει την Πόλη στον Πορθητή: «Το δε σοι δούναι την πόλιν ουτ’ εμού, ούτε άλλου τινός των οικούντων εν αυτή. Κοινή γαρ γνώμη πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν και ου φεισόμεθα της ζωής ημών».
          Η απάντηση αυτή σηματοδότησε την έκτοτε αδιάκοπη αντίσταση του Ελληνισμού κατά του κατακτητή μέχρι την ανάκτηση της ελευθερίας του και την πρόσκτηση της βασικής κρατικής του ολοκλήρωσης. Η απάντηση του Κολοκοτρώνη στην ιδέα του Άγγλου ναυάρχου Άμιλτον ότι πρέπει οι Έλληνες να ζητήσουν συμβιβασμό και η Αγγλία να μεσιτεύσει, περιέχει την πεμπτουσία της ελληνικής αντίστασης απέναντι στον κατακτητή: «Αυτό δεν γίνεται ποτέ, ελευθερία ή θάνατος. Εμείς καπετάν Άμιλτον ποτέ συμβιβασμόν δεν εκάμαμε με τους Τούρκους. Άλλους έκοψε, άλλους εσκλάβωσε με το σπαθί του και άλλοι καθώς εμείς ζούσαμε ελεύθεροι από γενεά εις γενεά. Ο βασιλεύς μας εσκοτώθη, καμμία συνθήκη δεν έκαμε, η φρουρά του είχε παντοτινό πόλεμο με τους Τούρκους και δύο φρούρια ήτον πάντοτε ανυπότακτα». Με είπε: «Ποία είναι η βασιλική φρουρά του, ποία είναι τα φρούρια;» - [Η φρουρά του βασιλέως μας είναι οι λεγόμενοι Κλέφται, τα φρούρια η Μάνη και το Σούλι και τα βουνά]. Έτσι δεν ομίλησε πλέον» (Τερτσέτης, Κολοκοτρώνη Απομνημονεύματα, Α, σ.179).

ΚΑΙ ΠΑΛΙ «ΠΑΝΤΑ ΔΕ ΤΑΥΤΑ ΑΡΧΑΙ ΟΔΥΝΩΝ» ---- ΦΩΤΕΙΝΗ ΓΡΑΜΜΗ

«ΣΗΜΕΙΑ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ»
Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΙΣ ΦΛΟΓΕΣ

ΤΟ ΤΑΜΑ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ ΣΥΜΠΑΡΙΣΤΑΤΑΙ

Περιληπτικῶς περὶ διαφθορᾶς ἀνθρώπου καὶ φύσεως
quo vadis ?
                                                                                      
 1.Ὁ ἄνθρωπος, ὁ ὁποῑος, ὡς γνωστόν, ἐπλάσθη κατ' εἰκόνα Θεοῡ καὶ καθ’ὁμοίωσιν, δὲν παρέμεινε - ἐστάθη στὸ ὕψος του, ἀλλὰ ἐξέπεσε καὶ ἔγινε ὅμοιος μὲ τὰ ζῶα τὰ ἀνόητα.
Διότι πάρα πολλὰ ζῶα, συγκρινόμενα, ὡς πρὸς τὸν ἄνθρωπο, εἶναι περισσότερο τίμια, εὐπρεπῆ, ἔντιμα, πιστὰ καὶ προπαντὸς ἐνάρετα 

2.Μὲ αὐτὸν τὸν ξεπεσμό του ὁ ἄνθρωπος ἐκληρονόμησε μία εὐχή, τήν :
«ἐν τῷ ἱδρῶτι τοῡ προσώπου σου φαγεῑν τὸν ἄρτον σου».

3.Ὅμως ὁ ἄνθρωπος καὶ πάλι δὲν συνετίσθη, ἀλλὰ προσπαθεῑ ἀνέντιμα νὰ κερδίζῃ τὸν ἄρτον του, διὰ τὸν ἑαυτόν του καὶ τὴν οἰκογένεια του, μὲ τὸν ἱδρῶτα του ἀναμεμειγμένο μὲ ἄγχος, ἀβεβαιότητα, μὲ κουτοπονηριές, ραδιουργίες, τρικλοποδιές, ἐξαπατήσεις, ἀθετήσεις ὑποχρεώσεων, καθηκόντων καὶ ἀπαιτήσεων, νὰ πατήσῃ ἐπὶ πτωμάτων, γιὰ νὰ μεγαλουργῇ καὶ εὐημερῇ αὐτὸς εἰς βάρος τῶν ἀδυνάτων, τῶν πτωχῶν καὶ ἀνυπεράσπιστων, ταπεινῶν συνανθρώπων του, ἐφαρμοζομένου τοῡ γραφικοῡ «ὁ ἄδικος ἄς ἀδικῇ πιὸ πολὺ καὶ ὁ δίκαιος ἄς ὑπομένῃ μέχρι τέλους» ! ! ! . . .