Η οικουμενιστική κίνηση
διαστρέφοντας την ευαγγελική αλήθεια θεοποιεί την αγάπη. Αλλά αγάπη χωρίς την
αλήθεια είναι απάτη. Και ο οικουμενισμός είναι η πιο βδελυρή απάτη.
Παρουσιάζεται και προβάλλεται ως μία αγαπητική κίνηση, φιλάνθρωπη και
φιλενωτική, που δεν ενοχλείται από τα δόγματα, στην πραγματικότητα όμως όχι
απλώς τα κονιορτοποιεί, αλλά τα υποκαθιστά. Ισοπεδώνει την αλήθεια και την
εξισώνει με την πλάνη, υποβιβάζει τη Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική
Εκκλησία στη σειρά της πανσπερμίας των αιρέσεων. Αν πρότυπο της αγάπης είναι η
αγαπητική σχέση, που ενώνει τα τρία πρόσωπα της αγίας Τριάδος, δεν πρέπει να
λησμονούμε ότι αυτά τα πρόσωπα έχουν το ομοούσιον και δι΄ αυτού συνιστούν τον
ένα Θεό. Αντίστοιχα, χωρίς ομοφροσύνη και ταύτιση στα δογματικά θέματα, κάθε λόγος
και εκδήλωση περί αγάπης μόνο σατανική παγίδα μπορεί να είναι.
Παράδειγμα, η
συνάντηση της Ασσίζης, που μας έκανε περίγελω του κόσμου και έδωσε επιχειρήματα
και σ΄ αυτούς τους χιλιαστές. Για του λόγου το αληθές παραπέμπω στο χιλιαστικό
βιβλίο «Αποκάλυψη, το μεγαλειώδες αποκορύφωμά της πλησιάζει», έκδ. 1988. Στη
σελίδα 249 παρατίθεται φωτογραφία με αντιπροσώπους των θρησκευμάτων του κόσμου
– μεταξύ των οποίων βεβαίως και ο εκπρόσωπος της Ορθοδόξου Εκκλησίας – «που
ανέπεμψαν μία βαβυλωνία προσευχών στην πόλη της Ασσίζης, αλλά κανείς δεν
προσευχήθηκε στο ζωντανό Θεό, τον Γιαχβέ»! Δυστυχώς, η κατάντια των ημερών μας
δικαιώνει για πολλοστή φορά την προφητική φωνή του πολιού γέροντα επισκόπου
πρώην Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτη, ο οποίος κατ΄ επανάληψιν έχει
στιγματίσει τα οικουμενιστικά ανοίγματα της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Δεν δίστασε
μάλιστα να διακόψει το μνημόσυνο του οικουμενιστή πατριάρχη Αθηναγόρα, ενέργεια
στην οποία τον ακολούθησαν και τρείς άλλοι, ήδη αείμνηστοι επίσκοποι, ο
Ελευθερουπόλεως Αμβρόσιος, ο Παραμυθίας Παύλος και ο Μηθύμνης Ιάκωβος. Πριν
μισό αιώνα, λοιπόν, το 1954, εξ αφορμής της Β΄ συνελεύσεως του Π.Σ.Ε. στο
Έβανστον, ο τότε αρχιμανδρίτης π. Αυγουστίνος έγραφε στο υπ΄ αριθμ. 161 φύλλο
της «Χριστιανικής Σπίθας»: «Με τοιαύτα συνέδρια η διαχωριστική γραμμή αληθείας
και πλάνης, η καθαρώς άλλοτε διακρινομένη και από τα αμαθέστατα της Ορθοδοξίας
τέκνα, σβήνεται, εξαλείφεται. Ορθόδοξοι και αιρετικοί μέσα εις το ιγδίον
(=γουδί), το οποίον κρατούν και κτυπούν οι προτεστάνται γίνονται μία
συναλοιφή». Πρόσφατα η γλοιώδης οικουμενιστική «συναλοιφή» έκανε την εμφάνισή
της και σ΄ αυτό το βήμα του αποστόλου Παύλου, στον Άρειο Πάγο. Στα πλαίσια του
τελευταίου συνεδρίου του Π.Σ.Ε., στον Άγιο Ανδρέα Αττικής, πραγματοποιήθηκε
ειδική φιέστα στον Άρειο Πάγο, όπου εκπρόσωποι της Ορθοδόξου Εκκλησίας
αναμειγμένοι με το ποικιλώνυμο προτεσταντικό συνονθύλευμα ζήτησαν από το άγιο
Πνεύμα «ίαση και συμφιλίωση»!
Αυτοαδικούμαστε
και αδικούμε
Πότε επιτέλους,
θα το καταλάβουμε ότι δεν είναι φανατισμός και μισαλλοδοξία η αποστροφή προς
την οικουμενιστική κίνηση; Στο όνομα της αγάπης και της ενότητος επιχειρείται η
αλλοίωση της ποιότητος και της ίδιας της οντότητος της Εκκλησίας. Αμφισβητείται
η μοναδικότητά της. Αλλά για ποιο Χριστό θα μιλήσουμε και σε ποια σωτηρία θα
καλέσουμε τον κόσμο, όταν θα έχουμε αλλοιώσει την ίδια την υπόσταση της
Εκκλησίας; Με τέτοιες τακτικές μπορεί να αρέσουμε στους ανθρώπους, αδυνατούμε,
όμως, να τους προσφέρουμε αυτό που μόνο η Εκκλησία διαθέτει. Το χειρότερο,
καθιστούμε άχρηστη και αζήτητη την σωτηρία, διότι εν ονόματι της απατηλής
οικουμενιστικής αγάπης δημιουργούμε στους αιρετικούς την ψευδαίσθηση ότι η
πλάνη τους δεν διαφέρει από τη δική μας αλήθεια, άρα δεν υπάρχει λόγος να
μετανοήσουν και να επιστρέψουν στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Τους καταδικάζουμε,
λοιπόν, να μείνουν για πάντα εκτός σωτηρίας. Χαρακτηριστική επί του προκειμένου
είναι η ομολογία του μεταστραφέντος πρώην προτεστάντη F. Schaeffer: «Αποτελεί τραγική ειρωνεία το γεγονός ότι οι χιλιάδες
προτεστάντες, οι οποίοι έχουν πρόσφατα μεταστραφεί στην Ορθοδοξία… δεν ήρθαν
στην Ορθοδοξία από την Ορθόδοξη μαρτυρία στις οικουμενιστικές συναντήσεις, αλλά
συνέβη το ακριβώς αντίθετο. Το κύμα των προσφάτων προτεσταντών προσηλύτων ήρθε
μέσα στην Εκκλησία… εξ αιτίας της αιώνιας πατερικής κι αποστολικής μαρτυρίας.
Σ΄ αυτή μπορεί να συμπεριληφθεί και η μαρτυρία εκείνη, η οποία διακηρύττει με
δύναμη την αποκλειστική φύση της Ορθόδοξης Εκκλησίας ως της αληθινής Εκκλησίας»
(Χορεύοντας μόνος, μτφρ. Αρχιμ. Αυ. Μύρου, σελ. 508-509). Πότε επιτέλους εμείς,
οι Ορθόδοξοι χριστιανοί, που δίνουμε την εντύπωση ότι εξισώνουμε την Ορθόδοξη
πίστη μας με τις μύριες αιρετικές παραφυάδες, θα αντιληφθούμε το τριπλό σφάλμα
μας έναντι του ίδιου του εαυτού μας, ότι: Δυσαρεστούμε και πικραίνουμε τον ίδιο
τον Χριστό, περιφρονούμε τη διδαχή των αποστόλων, και μιμούμενοι τους
αιρετικούς διαγράφουμε όλους τους αγίους πατέρες της Εκκλησίας, οι οποίοι
αγωνίσθηκαν μέχρις αίματος γι΄ αυτή τη διδαχή;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου