H ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ αὐτὴ τῆς Ὑπεραγίας
Θεοτόκου ἐξεπληρώθη κατὰ γράμμα διὰ μέσου τῶν αἰώνων. Αἱ
γενεαὶ τῶν Ὀρθοδόξων ὕμνησαν καὶ ἐμεγάλυναν τὴν Θεοτόκον ὅσον ἦτο δυνατὸν εἰς
τοὺς ἀνθρώπους. Πόσαι ἑορταὶ καὶ πανηγύρεις, ὕμνοι καὶ λόγοι διὰ τὴν Θεοτόκον,
τὴν Παναγίαν μας; Βεβαίως δὲν ὑπάρχει γλῶσσα ἀνθρώπου, μήτε ὑπερκόσμιος ἀγγελικὸς
νοῦς, λέγει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, ποὺ νὰ μπορῆ ἐπάξια νὰ Τὴν ὑμνήση. Τὴν
Μητέρα τοῦ Θεοῦ, τὴν ὕμνησαν μὲ εὐγνωμοσύνη οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ μὲ πόθον καὶ
φόβον. Αὐτὴν ποὺ εὐεργέτησεν ὅλην τὴν πλάσιν. Τὴν ἐμακάρισαν τὴν Παναγίαν μας,
αἱ γενεαὶ τῶν Ὀρθοδόξων, διότι Ἐκεῖνον,
ποὺ δὲν χωροῦσε ὅλη ἡ κτίσις, Τὸν ἐχώρεσε τὸ ἰδικόν Της σῶμα. Τὴν Παναγίαν ὁ
Πατὴρ προώρισε, οἱ Προφῆται φωτισμένοι ἀπὸ Πνεῦμα Ἅγιον Τὴν προανήγγειλαν, ἡ ἁγιαστικὴ δύναμις
τοῦ Ἁγίου Πνεύματος Τὴν ἐκαθάρισε καὶ ἁγίασε. Καὶ ἐγεννήθη ἐκ τῶν πανάγνων,
παναχράντων καὶ παναμώμων αἱμάτων τῆς ἁγίας Παρθένου ὁ Χριστός, τέλειος Θεὸς καὶ
τέλειος ἄνθρωπος. Ὁ Χριστός ἀνέλαβε τὸν Ἀδάμ, ὅπως ἦταν πρὶν ἀπὸ τὴν πτῶσιν, ἐλεύθερον
ἀπὸ τὴν ἁμαρτίαν, τὸν ἔκανε σάρκα Του, γιὰ νὰ μᾶς χαρίση τὴν σωτηρίαν καὶ τὴν
θέωσιν. Ἐργαστήριον ὅλων αὐτῶν τῶν ἀπείρων ἀγαθῶν ἀνεδείχθη ἡ ἀειπάρθενος
Θεοτόκος. Ἡ Παναγία δι᾽ αὐτὸ εἶναι τὸ πιὸ
ἐξαίσιον καὶ ἀκριβὸν δῶρον τοῦ Θεοῦ ἀπὸ ὅλα τὰ ἄλλα δῶρα Του. Καὶ ἡ περίοδος αὐτὴ
τῆς νηστείας τοῦ 15 Αὐγούστου εἴθε νὰ αὐξήσῃ μέσα μας τὴν ἐλπίδα καὶ ἀφοσίωσιν
εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον, τὴν Μητέρα
τοῦ Θεοῦ. Μέσα εἰς τὰς περιστάσεις καὶ τὰς θλίψεις, τὰς τρικυμίας τοῦ βίου, ἡ
Παναγία μας ἂς εἶναι ἡ πιὸ γερὴ καὶ ἀρραγὴς ἄγκυρα. Ἂς Τῆς παραδώσου με τὸν νοῦν, τὴν ψυχὴν καὶ τὸ σῶμα, ὅλον μας τὸν ἑαυτὸν
δοξολογώντας Την μὲ «ψαλμοὺς καὶ ὕμνους καὶ ὠδὰς πνευματικάς», ὅπως εἶναι αἱ
κατανυκτικαὶ Παρακλήσεις της. Νὰ τὴν ὑμνοῦμεν ὅσον εἶναι δυνατόν, ἐφικτόν. «Τὸ
γὰρ πρὸς ἀξίαν ἀνέφικτον». Κι᾽ ἂν ἡ τιμὴ
πρὸς ὅλους τοὺς ἁγίους φανερώνει τὴν ἀγάπη μας πρὸς τὸν Κύριον, Τὸν ἀναδείξαντα
τοὺς ἁγίους, πῶς νὰ μὴ ὑμνοῦμε ὅσον τὸ δυνατὸν τὴν Παναγίαν μας, ποὺ ἐγέννησε τὸν
Κύριον, πῶς νὰ μὴ τήν προτιμοῦμε μὲ πόθον πολὺ κι᾽ ἀπ᾽ αὐτὴν
ἀκόμη τὴν ἀναπνοήν, ποὺ μᾶς δίνει τὴν ζωὴν «τοῦ Θεοῦ μνημονευτέον ἢ ἀναπνευστέον;»
(Γρηγ. Θεολόγος). Ἔτσι καὶ γιὰ τὴν Θεοτόκον. «Μνησθήσομαι τοῦ ὀνόματός σου ἐν
πάσῃ γενεᾷ καὶ γενεᾷ». Ἔτσι θὰ
δείξουμε καλύτερα τὴν ἀγάπην μας πρὸς τὸν Κύριον. Σὲ ἐκείνους, ποὺ εὐλαβικὰ Τὴν
τιμοῦν φθάνει, πράγματι, τὸ πολυτιμότατον δῶρον τῆς μνήμης Της. Γιατί φέρνει
χαρὰ ἀναφαίρετη καὶ βαθύτατη. «Χαρᾶς μου τὴν καρδίαν, πλήρωσον Παρθένε, ἡ τῆς
χαρᾶς δεξαμένη τὸ πλήρωμα, τῆς ἁμαρτίας τὴν λύπην ἐξαφανίσασα». Καὶ πράγματι ὅποιος
τὸν νοῦν του κάνει μυστικὸν θάλαμον τῆς παναγίας μνήμης Της πλημμυρίζει ἀπὸ χαρὰν
καὶ ἀγαλλίασιν. Εἴθε ἡ Παναγία μας νὰ δεχθῆ τὴν Ἱερὰν αὐτὴν Παράκλησίν μας.
Μακάρι νὰ ἔχῃ ἐπάνω μας τὰ μάτια Της, νὰ μᾶς ὁδηγῇ ὅπου θέλει, νὰ μᾶς βοηθήσῃ νὰ
κόψουμε τὴν ὁρμὴν τῶν παθῶν μας, νὰ καταπαύση τὸν σάλον τῶν ἀδυναμιῶν μας καὶ
πρὸς τὸν ἀκύμαντον λιμένα τοῦ θείου θελήματος νὰ μᾶς ὁδηγήσῃ καὶ νὰ μᾶς ἀξιώσῃ
νὰ ἀντικρύσουμε τὴν μελλοντικὴ μακαριότητα, τὴν γλυκεῖαν λάμψιν τοῦ προσώπου τοῦ
ἰδίου τοῦ Θεοῦ Λόγου, ποὺ ἐσαρκώθη ἀπὸ τὴν Παναγίαν, εἰς τὸν Ὁποῖον πρέπει
δόξα, τιμὴ καὶ προσκύνησις καὶ εἰς τὸν Πατέρα καὶ τὸ Πανάγιον καὶ Ζωοποιὸν Πνεῦμα,
τώρα καὶ πάντοτε καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
Ὁμιλία τοῦ
μακαριστοῦ Ἀρχιμ.Μάρκου Μανώλη