Ἡ δική μας ἐθνικὴ ἀναδίπλωσις καὶ θετικὴ στάσις ἔναντι τῆς Ἱστορίας μας

Τοῦ κ. Παύλου Ἀθ. Παλούκα, Ἐπ. Σχολικοῦ Συµβούλου ∆.Ε

«Στοὺς σκοτεινοὺς αἰῶνες µετὰ τὸ 1453 ἡ Ὀρθόδοξη πίστη ὑπῆρξε τὸ καταφύγιο καὶ ἡ παρηγορία τοῦ ὑποδούλου ἑλληνικοῦ λαοῦ καὶ ἡ Ἐκκλησία τὸ κύριο στήριγµα καὶ ὁ πολύτιµος συµπαραστάτης του, στὴν ἀγωνιώδη προσπάθειά του νὰ ἐπιβιώσει καὶ νὰ διασώσει τὸν πολιτισµό του καὶ τὴν ἐθνική του αὐθυπαρξία» . Γι᾽ αὐτὸ συµµεριζόµαστε τὴν ἄποψη τοῦ π. Γεωργ. Μεταλληνοῦ καὶ πιστεύουµε ὅτι «ἡ σηµαντικότερη προσφορὰ τοῦ Ράσου στὸ Ἔθνος µας δὲν ἦταν τόσο ἡ συµµετοχὴ τοῦ Κλήρου στὶς ἔνοπλες ἐξεγέρσεις καὶ συγκρούσεις, ὅσο ἡ συµβολὴ τοῦ Ράσου στὴ συντήρηση τοῦ ἑλληνορθόδοξου φρονήµατος τοῦ Γένους καὶ τῆς ἀγάπης του πρὸς τὴν ἐλευθερία». Τὸ ἴδιο συµβαίνει καὶ στοὺς δύσκολους, ἐθνικά, καιρούς, ποὺ διανύοµε σήµερα καὶ ποὺ κινδυνεύοµε νὰ χάσοµε τὴν ἐθνικοθρησκευτική µας ἐλευθερία καὶ ὑπόσταση. Τώρα, ποὺ ἡ ἔνταξή µας στὴν Ἑνωµένη Εὐρώπη -τὴν Αὐτοκρατορία τῆς Φραγκιᾶς- (κατὰ τὸν π. Γ. Μεταλληνό) ἔγινε πραγµατικότητα, «ἀνακαλύπτουµε, µὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ πάλι τὴν παιδεία τῶν Πατέρων µας, ποὺ µπορεῖ νὰ διασώσει τὴν Ἑλληνορθόδοξη ταυτότητά µας».

Ομιλία του πατέρα Θεοδώρου Ζήση περί Οικουμενισμού

Oρθόδοξοι Ύμνοι -- Orthodox Hymns

O Συναξαριστής της ημέρας.

Τρίτη, 5 Απριλίου 2016

Δίδυμος καὶ Θεοδώρα οι Μάρτυρες, Κλαυδίου, Διοδώρου και των συν αυτοίς μαρτύρων, Θεοδώρας οσίας της εν Θεσσαλονίκη, Γεωργίου νεομάρτυρος του εν Εφέσω (1801)

).

Οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες Δίδυμος καὶ Θεοδώρα ἄθλησαν κατὰ τοὺς χρόνους τῶν διωγμῶν ἐπὶ Διοκλητιανοῦ (284 – 305 μ.Χ.) καὶ Μαξιμιανοῦ (286 – 305 μ.Χ.) καὶ ἐπὶ ἄρχοντος Ἀλεξανδρείας Εὐστρατίου. Ἡ Ἁγία Θεοδώρα συνελήφθη, ἐπειδὴ ἦταν Χριστιανὴ καί, ἀφοῦ ὁμολόγησε ἐνώπιον ὅλων τὸν Χριστό, κλείσθηκε στὴ φυλακή.

Κυπριανός Χριστοδουλίδης : Τῷ στόματι αὐτῶν εὐλόγουν καὶ τῇ καρδίᾳ αὐτῶν κατηρῶντο

4 ἕως πότε ἐπιτίθεσθε ἐπ᾿ ἄνθρωπον; φονεύετε πάντες ὑμεῖς ὡς τοίχῳ κεκλιμένῳ καὶ φραγμῷ ὠσμένῳ. 5 πλὴν τὴν τιμήν μου ἐβουλεύσαντο ἀπώσασθαι, ἔδραμον ἐν δίψει, τῷ στόματι αὐτῶν εὐλόγουν καὶ τῇ καρδίᾳ αὐτῶν κατηρῶντο. (Ψ. 61)
Την ερμηνεία καλείται να την αναζητήσει ο αναγνώστης.

Σήμερα έχουμε δυο εκκλησίες, μία των "εντός εκκλησίας" και άλλη μία των "εκτός εκκλησίας". Οι ευρισκόμενοι "εντός" κατηγορούν τους "εκτός", επειδή δεν μνημονεύουν τους, γυμνή κεφαλή, αιρετικούς αδελφούς (σε εισαγωγικά αυτά τα δυο). Κάνουν (οι "εντός") αυτό που ακριβώς διαπράττουν, στρεβλώνοντας τα νοήματα των λέξεων, οι Σιωνιστές αγαπολόγοι, φιλειρηνιστές, δημοκράτες, αλτρουιστές και προπαντός ελεύθεροι άνθρωποι. Με τα πλοκάμια των ΜΚΟ και το "συντροφάτο" (κατά το "αδελφάτο") των antifa (αντιφασίστες) κατηγορούν όποιον δεν συμμερίζεται τον ολοκληρωτικό εκφασισμό, που υπηρετούν αυτές οι σκοτεινές οργανώσεις. Φυσικά, με το αζημίωτο.

Και ο χορός της παγκοσμιοποίησης καλά κρατεί, από τη μια μεριά με τους Αμερικανούς, των οποίων η δημοκρατία πλεονάζει (ανθρώπινα δικαιώματα), και από την άλλη, να έχουμε τους ανέκαθεν συντηρητικούς - μέχρις ενός ορίου - Βρετανούς. Οι θεωρητικοί του Σιωνισμού γνωρίζουν άριστα ότι αυτή η αθλιότητα (παράδειγμα μεταξύ πολλών άλλων, τα αιωρούμενα γυμνά γεννητικά όργανα των ανδρών στο Φεστιβάλ Επιδαύρου) κάποτε θα εκραγεί και η έκρηξη, επί του παρόντος, προέρχεται από τους φανατικούς ισλαμιστές. Δεν θα καθυστερήσει να μας έλθη και από τους ιθαγενείς Ευρωπαίους, όταν οι ευγενώς ονομαζόμενοι μετανάστες ή πρόσφυγες πλημμυρίσουν και τις δικές τους πατρίδες.

Κάπως έτσι φτιάχνονται οι φασίστες και οι ναζί.

Όσο για εμάς εδώ ακόμη αντέχουμε. Δεν σφαχτήκαμε μεταξύ μας (σημ. ήταν αναμενόμενο το 2008, όταν κάηκε η Αθήνα και "μπουρλότιασε" πιο πριν όλη η Ελλάδα) και κατά τα φαινόμενα, θα σφαχτούμε με τους (λαθρο)πρόσφυγες και τους (λαθρο)μετανάστες. Οι Σιωνιστές ξέρουν ... . 

Ο Παπισμός επιχαίρει και συγχαίρει για την συμμετοχή της Ορθοδόξου Εκκλησίας, στο ΠΣΕ η οποία αυτοκαταργήθηκε στην πράξη ως η μοναδική ενσάρκωση και συνέχεια της Una Sancta

Ο Παπισμός διεκδικώντας για τον εαυτό του μέχρι και σήμερα την εκκλησιολογική αποκλειστικότητα, υπεύθυνος και πρωτουργός της διαιρέσεως, δεν διέπραξε το σφάλμα να μετάσχει ως μέλος στο Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών και να μεταλλαγεί σε μία από τις πολλές «εκκλησίες». Φραστικά πάντως και υποκριτικά επαινεί την Οικουμενική Κίνηση, την οποία επευλογεί ως προεργασία για την μετά της Ρώμης του Πέτρου και του πάπα ενότητα. Ιδιαίτερα επιχαίρει και συγχαίρει για την συμμετοχή της Ορθοδόξου Εκκλησίας, η οποία αυτοκαταργήθηκε στην πράξη ως η μοναδική ενσάρκωση και συνέχεια της Una Sancta, εκχωρήσασα το ιδικό της πεδίο, την ιδική της ταυτότητα, στην σχισματική και αιρετική Ρώμη, στη Ρώμη του filioque, του πρωτείου εξουσίας του πάπα, των αζύμων, του καθαρτηρίου πυρός, της κτιστής χάριτος και όλων των άλλων καινοτομιών και παρεκκλίσεων.

Oμιλία - ερμηνεία Ακάθιστου Ύμνου του Επισκόπου Αυγουστίνου Καντιώτη

Η έννοια και σημασία του Μνημοσύνου σημαίνει ταυτότητα Πίστεως μνημονεύοντος και μνημονευομένου,

πρέπει, εν γενικαίς γραμμαίς, να αποδεχθώμεν την δια του «Πατριαρχικού Διαγγέλματος» του 1920 παγκοσμίως διακηρυσσομένην παναίρεσιν του Οικουμενισμού, η οποία, δια της «Θεωρίας των κλάδων» καταβλασφημεί την Μοναδικότητα της Αγίας ημών Ορθοδόξου του Χριστού Εκκλησίας! Κατ΄ αναπόφευκτον δε συνέπειαν και βάσει πάντοτε του ως άνω «Πατριαρχικού Διαγγέλματος», θα πρέπη να πιστεύσωμεν ότι αι ετερόδοξοι αιρετικαί «Χριστιανικαί» ομολογίαι δηλαδή ο Πάπας και οι Προτεστάνται γενικώς, είναι «αδελφαί Εκκλησίαι» του Χριστού, «μέτοχοι απολυτρωτικής χάριτος» κ.λ.π., με Ιερωσύνην, Μυστήρια και Αποστολικήν Διαδοχήν, ώστε να δυνάμεθα να συμπροσευχώμεθα και συλλειτουργούμεθα μετ΄ αυτών, πράγμα το οποίον σήμερον διενεργούν και πράττουν, όλως κακοδόξως προς την επισκοπικήν αυτών αποστολήν, από του διαβοήτου Αθηναγόρου μέχρι σήμερον του Βαρθολομαίου, τόσον οι του Οικουμενικού Πατριαρχείου, όσον και διάφοροι άλλοι Οικουμενισταί Αρχιερείς και οι Αγιορείτες Ηγούμενοι! Δια το «σύμφωνον και ομόφωνον» της ταυτότητος Πίστεως προς την εκκλησιαστικήν μας αρχήν πρέπει να πιστεύσωμεν ακριβώς και ανενδοιάστως όλα αυτά τα καταλυτικά της Ορθοδόξου Πίστεως φρονήματα, τα οποία «Δημοσία» διακηρύττει και εμπράκτως αποδεικνύει ότι πιστεύει πράξει τε και θεωρία ο Πατριάρχης, οι άλλοι Ηγούμενοι των τοπικών «Ορθοδόξων» Εκκλησιών ως και το Άγιον Όρος, και αφού κατ΄ αυτόν τον τρόπον θα έχη τελείως διαστραφή η Ορθόδοξος ημών συνείδησις, τότε θα πρέπη να είμεθα εις θέσιν να θεωρήσωμεν επιβεβλημένον καθήκον μας την υπακοή και κοινωνία με τους Πνευματικούς μας Ποιμένας. Χάριτι Θεία, δεν μας είναι δυνατόν, μέχρι θανάτου, να απαρνηθούμε το Ορθόδοξον της Εκκλησίας φρόνημά μας και να συμφωνήσουμε και συμπορευθούμε με τοιούτους «Ποιμένας». 

Ὁ Μέγας Φώτιος σὲ κατηχητικὴ ἐπιστολή του πρὸς τὸν ἄρχοντα Μιχαὴλ τῆς Βουλγαρίας τοῦ γράφει:

«Ἔτσι λοιπὸν σκεπτόμενος καὶ πιστεύοντας, σύμφωνα μὲ τὴν παράδοση τῆς ἁγίας, καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας τοῦ Θεοῦ, σὺ τὸ ὡραῖο γέννημα τῶν κόπων μου, νὰ ἀποδέχεσαι καὶ νὰ τιμᾶς τὶς ἅγιες καὶ οἰκουμενικὲς ἑπτὰ συνόδους, ἄλλες ἀπὸ αὐτὲς γιατί εἶναι διδάσκαλοι, καὶ ἄλλες γιατί εἶναι πρόμαχοι τῆς εὐσεβείας. Γιατί μὲ αὐτὲς ἀποκρούεται κάθε καινοτομία καὶ αἵρεση, καὶ ἑδραιώνεται στὶς ψυχὲς τῶν εὐσεβῶν ὡς ἀναμφίβολη σεβασμιότητα τὸ αἰώνιο καὶ ἀρχαιοπαράδοτο φρόνημα τῆς ὀρθοδοξίας».

Δεν έχω απαντήσει ακόμη, σε αυτή την επιστολή που έλαβα.

Αγαπητέ Κωνσταντίνε, …..

Από τα γραφόμενά σου όμως διαπιστώνω, ότι οι θέσεις σου είναι καθαρά Ζηλωτικές. Προφανώς έχεις αποτειχιστεί. Εάν αυτό συμβαίνει, ποιον Πνευματικό συμβουλεύτηκες πριν λάβεις μια τόσο σημαντική απόφαση, καθοριστική για τη σωτηρία σου; Διότι, κακά τα ψέματα, μία μόνο Εκκλησία υπάρχει και αυτή μόνο οδηγεί στη σωτηρία. Οι αιρέσεις και τα σχίσματα δεν οδηγούν στη σωτηρία, αλλά στην απώλεια. Αδυνατώ να διανοηθώ ότι συμβουλεύτηκες Πνευματικό και αυτός σε προέτρεψε να αποτειχιστείς. Προφανώς έλαβες την απόφαση μόνος σου πιστεύοντας στον λογισμό σου. Αισθάνεσαι όμως τόσο αυτάρκης πνευματικά; Έχεις τόση εμπιστοσύνη στο λογισμό σου; Μακάρι να έχεις φθάσει σε τέτοια ύψη πνευματικότητος και αγιότητος, ώστε να μην έχεις ανάγκη από συμβουλές Πνευματικών. Μην ισχυριστείς ότι ακολουθείς τους Πατέρες. Οι Πατέρες δεν σώζουν. Η Εκκλησία σώζει. Έπίσης το να λέγουμε ότι ακολουθούμε του παλαιούς Πατέρες και συγχρόνως να περιφρονούμε τους συγχρόνους αγίους και χαρισματούχους Πατέρες, και να αρνούμεθα να υπακούσουμε σ' αυτούς, και να θεωρούμε εαυτούς σοφώτερους αυτών, ούτε αυτό νομίζω μπορεί να εξασφαλίσει τη σωτηρία μας. Κάθε άλλο μάλιστα.    

Δεν μου απήντησες όμως, εάν έχεις προσχωρήσει σε κάποια παράταξη του Π.Η. και σε ποια. Που ανήκεις; Που εκκλησιάζεσαι; Σε ποιον Πνευματικό κάνεις υπακοή; Αν θέλεις απαντάς. Δεν είσαι υποχρεωμένος. Ούτε θέλω να γίνω αδιάκριτος. Ο καθένας επιλέγει τον δρόμο του. Και εάν ακόμη ο δρόμος αυτός είναι λανθασμένος, εάν έχει καλή προαίρεση και ταπεινό φρόνημα, ο Θεός δεν θα τον εγκαταλείψη.

Εν Χριστώ

………

Εμπειρικαί αποδείξεις της Αναστάσεως -- του αείμνηστου Στεργίου Σάκκου Ομ. Καθηγητού Α.Π.Θ.

Η Ανάσταση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού είναι το πιο μεγάλο και πιο σπουδαίο γεγονός, που σημάδεψε την παγκόσμια ιστορία. Το φως της καταυγάζει όλη την οικουμένη και η προσφορά της δεν ικανοποιεί μόνο τις προσδοκίες του πιστού, αλλά στοχεύει στην ψυχή του κάθε ανθρώπου. Διότι ο κάθε άνθρωπος, είτε πιστεύει είτε όχι, δεν παύει να πιέζεται από το βραχνά του θανάτου, που περιορίζει τη ζωή και φαρμακώνει το είναι του, δεν παύει να διψά και να πεινά, για μια ζωή ατέλειωτη και όμορφη, απρόσβλητη από τον πόνο, γεμάτη χαρά και ελπίδα. Η ανάσταση του Χριστού δεν είναι μυστήριο, ώστε να το προσεγγίσουμε με την πίστη. Είναι ιστορικό γεγονός. Γι΄ αυτό προσκαλεί και προκαλεί να το ψηλαφήσουμε και να το ερευνήσουμε μέσα από τις πάμπολλες μαρτυρίες και αποδείξεις που το βεβαιώνουν πειστικά και αδιάσειστα. Δεν απευθύνεται στο συναίσθημα και στην ευλάβεια μόνο· πρωτίστως ικανοποιεί και πείθει τη λογική, της δίδει τα εχέγγυα για να αναχθεί από το λογικό στο υπέρλογο, να γίνει πίστη. Είναι, λοιπόν, φανερό ότι η ανάσταση του Χριστού δεν στηρίζεται στην πίστη των χριστιανών, αλλά η πίστη των χριστιανών θεμελιώνεται στο γεγονός της αναστάσεως του Χριστού. Η Καινή Διαθήκη, όπως άλλοτε έχω γράψει (Βλ. Αληθώς ανέστη ο Κύριος, Θεσσαλονίκη 2 1998) προσφέρει στον κάθε απροκατάληπτο μελετητή ατράνταχτες μαρτυρίες για την Ανάσταση· προφητικές, ιστορικές, δικαστικές. Αλλά και η Εκκλησιαστική ιστορία, με τα τόσα μαρτύρια των χριστιανών, με τα λείψανα και τα θαύματα των αγίων, αποδεικνύει περίτρανα την δύναμη της αναστάσεως του Ιησού Χριστού. Οι δωρεές και οι ευλογίες που απορρέουν στον κόσμο από την ανάσταση του Ιησού Χριστού γίνονται προσωπικό βίωμα και εμπειρία στη ζωή του κάθε χριστιανού.