Ἡ δική μας ἐθνικὴ ἀναδίπλωσις καὶ θετικὴ στάσις ἔναντι τῆς Ἱστορίας μας

Τοῦ κ. Παύλου Ἀθ. Παλούκα, Ἐπ. Σχολικοῦ Συµβούλου ∆.Ε

«Στοὺς σκοτεινοὺς αἰῶνες µετὰ τὸ 1453 ἡ Ὀρθόδοξη πίστη ὑπῆρξε τὸ καταφύγιο καὶ ἡ παρηγορία τοῦ ὑποδούλου ἑλληνικοῦ λαοῦ καὶ ἡ Ἐκκλησία τὸ κύριο στήριγµα καὶ ὁ πολύτιµος συµπαραστάτης του, στὴν ἀγωνιώδη προσπάθειά του νὰ ἐπιβιώσει καὶ νὰ διασώσει τὸν πολιτισµό του καὶ τὴν ἐθνική του αὐθυπαρξία» . Γι᾽ αὐτὸ συµµεριζόµαστε τὴν ἄποψη τοῦ π. Γεωργ. Μεταλληνοῦ καὶ πιστεύουµε ὅτι «ἡ σηµαντικότερη προσφορὰ τοῦ Ράσου στὸ Ἔθνος µας δὲν ἦταν τόσο ἡ συµµετοχὴ τοῦ Κλήρου στὶς ἔνοπλες ἐξεγέρσεις καὶ συγκρούσεις, ὅσο ἡ συµβολὴ τοῦ Ράσου στὴ συντήρηση τοῦ ἑλληνορθόδοξου φρονήµατος τοῦ Γένους καὶ τῆς ἀγάπης του πρὸς τὴν ἐλευθερία». Τὸ ἴδιο συµβαίνει καὶ στοὺς δύσκολους, ἐθνικά, καιρούς, ποὺ διανύοµε σήµερα καὶ ποὺ κινδυνεύοµε νὰ χάσοµε τὴν ἐθνικοθρησκευτική µας ἐλευθερία καὶ ὑπόσταση. Τώρα, ποὺ ἡ ἔνταξή µας στὴν Ἑνωµένη Εὐρώπη -τὴν Αὐτοκρατορία τῆς Φραγκιᾶς- (κατὰ τὸν π. Γ. Μεταλληνό) ἔγινε πραγµατικότητα, «ἀνακαλύπτουµε, µὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ πάλι τὴν παιδεία τῶν Πατέρων µας, ποὺ µπορεῖ νὰ διασώσει τὴν Ἑλληνορθόδοξη ταυτότητά µας».

Τί θὰ πρέπη νὰ κάνωµε; Τὸ ἱστορικὸ παρελθόν µᾶς διδάσκει (καὶ ἀπὸ δῶ καὶ πέρα ἂς µὴ λησµονοῦµε ποτέ): Ἡ Ἐκκλησία, ἡ Ὀρθοδοξία νὰ γίνει καὶ πάλι κέντρο ἐθνικῆς συσπείρωσης. Κιβωτός, Σκέπη καὶ Τροφὸς τοῦ Ἔθνους. Εὐτυχῶς ἀναγνωρίστηκε, ἐπιτέλους, ἀπὸ τοὺς ἐκπροσώπους κάθε πολιτικῆς ἀποχρώσεως ἡ ἀξία καὶ ὁ ἐθνικὸς ρόλος τῆς Ὀρθοδοξίας µας. Γιὰ παράδειγµα ἀναφέρω τὸν µακαρίτη πλέον Γρηγ. Φαράκο (ποὺ κάθε ἄλλο παρὰ «συντηρητικὸς» µπορεῖ νὰ θεωρηθεῖ), ὁ ὁποῖος σὲ συνέντευξή του στὸν δηµοσιογράφο Γεώργιο Ν. Παπαθανασόπουλο, τόνισε ὅτι «πρέπει καὶ σήµερα νὰ ἀναγνωρίζεται ὁ ρόλος καὶ ἡ προσφορὰ τῆς Ὀρθοδοξίας στὴν ἐπιβίωση καὶ τὴν ἀνάπτυξη τοῦ Ἑλληνισµοῦ». Θὰ σταυρωθοῦµε καὶ θὰ σωθοῦµε καὶ τώρα, χάρη στὴν Ὀρθοδοξία µας, ἡ ὁποία φαίνεται τούτη τὴν ὥρα «ἡ µόνη ἄφθαρτη δύναµη τοῦ Γένους. Καὶ τὰ βλέµµατα ὅλων συγκεντρώνονται σ᾽ αὐτήν. Γιὰ µιὰ ἐκ βαθέων ἀνάκαµψη τῆς µοιραίας πορείας τοῦ Ἑλληνισµοῦ». Νὰ παραµείνουµε  Ἕλληνες µαζὶ καὶ Χριστιανοί, ὅπως ἐπιτάσσει τὴ διατήρηση αὐτῆς τῆς σχέσης ἡ λαµπρὰ Ἱστορία µας καὶ µᾶς τὴ θυµίζει ὁ διακεκριµένος φιλόλογος καθηγητὴς πανεπιστηµίου, ὁ ἀείµνηστος Ἰ. Θ. Κακριδῆς: «Ἡ ἀρχαία Ἑλλάδα καὶ ἡ Χριστιανοσύνη δένονται ἀξεχώριστα µέσα στὰ χρόνια τοῦ Εἰκοσιένα. Ἀπὸ τὴν ἡµέρα ἐκείνη ὥς σήµερα, ἑκατὸν ἑβδοµήντα χρόνια (187 σήµερα τὸ 2008) ἐλευθερίας, τὸ νεώτερο ἔθνος τῶν Ἑλλήνων παλεύει -συνειδητὰ καὶ ἀσυνείδητα- γιὰ µιὰ καινούργια σύνθεση τοῦ ἑλληνισµοῦ καὶ τοῦ χριστιανισµοῦ. Ἡ σύνθεση αὐτή, ὅταν κάποτε ὁλοκληρωθεῖ, θὰ εἶναι ἕνας κόσµος, ποὺ δὲ µοιάζει µὲ κανενὸς ἄλλου λαοῦ τὶς ἀνάλογες προσπάθειες γιὰ τὴ σύνθεση ἑνὸς ἑλληνοχριστιανικοῦ πολιτισµοῦ. Ἀπὸ τὴ µία, γιατὶ ἡ ἀρχαία Ἑλλάδα γιὰ µᾶς, δὲν εἶναι ἕνα ἐκπολιτιστικὸ ἀγαθὸ ξένο· εἶναι κάτι δικό µας, κάτι ποὺ κυκλοφορεῖ µέσα στὸ αἷµα µας. Ἀπὸ τὴν ἄλλη, γιατὶ ἡ ὀρθόδοξη πίστη, ποὺ συντρόφεψε καὶ στήριξε τὴν ψυχή τοῦ βυζαντινοῦ πρῶτα, τοῦ ὑπόδουλου Ἕλληνα ὕστερα, ἔχει βάλει ἀπαραχάρακτη τὴ σφραγίδα της πάνω στὸν νέον Ἕλληνα, εἴτε τὸ ξέρει εἴτε δὲν τὸ ξέρει. Σ᾽ αὐτὴ τὴν ἐπίµοχθη πορεία τοῦ νέου Ἑλληνισµοῦ γιὰ ἕνα καινούργιο ἄνθρωπο, Ἕλληνα µαζὶ καὶ Χριστιανό, ἂς τοῦ παρασταθοῦν οἱ µεγάλες σκιὲς τῶν Ἀγωνιστῶν τοῦ Εἰκοσιένα, ποὺ πολέµησαν γιὰ τὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ καὶ ἀνάστησαν τὸ ὄνοµα τῶν Ἑλλήνων καὶ τὴν Ἑλλάδα».