Τό μυστήριον τῆς Θεοτόκου

Τοῦ Ἀρχιµ. Κυρίλλου Κωστοπούλου, Ἱεροκήρυκος Ἱ. Μ. Πατρῶν ∆ρος Θεολογίας

Η ΠΕΡΙΟ∆ΟΣ τοῦ ∆εκαπενταυγούστου εἶναι περίοδος ἀφιερωµένη στὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο. Μέσῳ τῆς ὅλης ὑµνολογίας ὑπενθυµίζεται καὶ διατρανώνεται ἡ Ὀρθόδοξος Θεολογικὴ τοποθέτηση περὶ τῆς Μητρὸς τοῦ Θεανθρώπου Κυρίου. Ἀποκορύφωµα τῆς λειτουργικῆς λατρευτικῆς προσεγγίσεως τῶν ἡµερῶν συνιστοῦν τὰ τροπάρια καὶ τὰ ἀναγνώσµατα τῆς Ἀκολουθίας τῆς Κοιµήσεως τῆς Θεοτόκου, ὑπογραµµίζοντα τὴν «κένωσιν», τὴν ὁποία µοιράζεται µὲ τὸν Υἱὸ καὶ Θεό της. Ἡ ἑορτὴ αὐτὴ εἶναι τὸ δεύτερο, τὸ µυστικό Πάσχα. Ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης ἀναφωνεῖ: «Ἐκπλήσσεταί µου ὁ νοῦς τὸ τῆς κοιµήσεώς σου θαυµάσιον ἀναλογιζόµενος... καὶ γὰρ ὑπερέχεις, ὑπερβάλλεις, ὑπερτερεύεις ἀσυγκρίτως... τῆς ἀγγελικῆς ἀξίας, πάσης τῆς ἀΰλου καὶ λογικῆς οὐσίας, νοητῶν τε καὶ νοερῶν δυνάµεων» (PG 99, 720). Τὸ µυστήριο τῆς Κόρης τῆς Ναζαρὲτ εἶναι «µέγα καὶ διανοίας καὶ γλώττης ἀνώτερον» (PG 85, 429). Καὶ τοῦτο γιατὶ ἡ Ἀειπάρθενος Κόρη τῆς Ναζαρὲτ ταύτισε τὴν ὅλη φυσική της ζωὴ µὲ τὴν ζωὴ τῆς σαρκωµένης ὑποστάσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου. Μέσα στὴν Παγαγία Μήτρα της ἔζησε ὁ Θεὸς ὡς ἄνθρωπος µὲ τὴν δική της σάρκα καὶ τὸ δικό της αἷµα. Οἰκοδοµεῖ, θὰ λέγαµε, ἡ Κόρη Μαριὰµ µὲ τὴν σάρκα καὶ τὸ αἷµα της τὴν Ὕπαρξή Του. Γι᾽ αὐτὸ καὶ «Θεὸν σαρκωθέντα τεκοῦσα, Θεοτόκος ὀνοµάζεται», µᾶς λέγει ὁ Βασίλειος Σελευκείας.

«Η Μάνα – Παναγία μας… κοιμήθηκε»

Το Μάννα, εις τα Εβραϊκά, σημαίνει: «τι είναι αυτό;», και δείχνει την φιλευσπλαγχνίαν του Θεού Πατρός, κατά την έξοδον των Ισραηλιτών βαβυλώνιον αιχμαλωσίαν. Η Μάνα, εις τα Ελληνικά, είναι ο Άγγελος φύλακας και το απάνεμον λιμάνι της ανατροφής των παιδιών της, με ανεξάντλητον στοργήν και θαυμαστήν αγάπην. Η Μάνα—η Παναγία είναι η «σκάλα», ήτοι η μεσολαβήτρια, η οποία ενώνει τα Επίγεια, με τα Ουράνια και το καταφύγιον, όσων προσφεύγουν εις Αυτήν. Και εις τας τρεις, ανωτέρω καταγραφάς, ενυπάρχει αντίστοιχα, το θαύμα: της Φροντίδος, της Ζωής, της Σωτηρίας. Το γλυκοχάραμα της Ζωής, για καθεμίαν Χριστιανήν μάναν, κορυφώνεται, εις το πάνσεπτον πρόσωπον της Παναγίας, αφού η άσπιλος και αμόλυντος Μαριάμ, γίνεται η Θεοτόκος, η οποία τίκτει τον Υιόν και Λόγον, για την σωτηρίαν του Ανθρωπίνου Γένους.

O Συναξαριστής της ημέρας.

Σάββατο, 8 Αυγούστου 2015

Αιμιλιανού, Μύρωνος Κρήτης.

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος θέλοντας νὰ τονίσει τὴν μεγάλη σημασία τῆς ὁμολογίας τῆς πίστης μας πρὸς τὸν Χριστό, εἶπε: «Ἔχοντες οὒν ἀρχιερέα μέγαν διεληλυθότα τοὺς οὐρανούς, Ἰησοῦν τὸν υἱὸν τοῦ Θεοῦ, κρατῶμεν τῆς ὁμολογίας». Ἀφοῦ, δηλαδή, ἔχουμε μεγάλο Ἀρχιερέα, ποὺ ἔχει πλέον περάσει ἀπὸ τοὺς οὐρανοὺς καὶ μπῆκε στὴν αἰώνια κατάπαυση, ὅπου μᾶς περιμένει, ποὺ δὲν εἶναι ἁπλὸς ἄνθρωπος, ἀλλὰ εἶναι ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ἃς κρατᾶμε καλὰ τὴν ὁμολογία τῆς πίστης μας πρὸς Αὐτόν, τὸν Κύριο καὶ Σωτῆρα μας Ἰησοῦ Χριστό.

Ἕνα τέτοιο παράδειγμα ὁμολογίας ἦταν καὶ ὁ Ἅγιος Αἰμιλιανός, ποὺ ἔζησε μεταξὺ τοῦ 8^ου καὶ τοῦ 9^ου αἰῶνα. Ὁ Αἰμιλιανὸς ἦταν ἐπίσκοπος Κυζίκου μετὰ τὸ Νικόλαο, στὰ χρόνια 787 – 815.

Ἀγωνίστηκε μὲ ὅλη τὴν δύναμη ποὺ τοῦ παρεῖχε ὁ Θεὸς γιὰ τὴντιμητικὴ προσκύνηση τῶν ἁγίων εἰκόνων, ὅταν αὐτοκράτορας ἦτανὁ εἰκονομάχος Λέων ὁ Ε’. Ἀθλητὴς τῆς Ὀρθοδοξίας, μιλοῦσεθερμότατα γι’ αὐτὴν καὶ ἐνίσχυε τοὺς πιστοὺς νὰ ὑπομένουνκαρτερικὰ τοὺς ἀσεβεῖς διωγμούς.

Ὑπέφερε πολλὲς κακοπάθειες καὶ θλίψεις καὶ πέθανε τελικὰἐξόριστος, σὰν γνήσιος Ὁμολογητὴς τῆς ὀρθῆς πίστης.

Περί τῆς µνηµονεύσεως τοῦ Οἰκουµενικοῦ Πατριάρχου

Γράφει ὁ Πρεσβύτερος Εὐστάθιος Κολλᾶς,

Ὀρθόδοξος θεολόγος Ἐκκλησιαστικὸς Συνήγορος Ἐπ/µος Πρ/δρος Συνδέσµου Κληρικῶν Ἑλλάδος Κατὰ τὴν Ἀγρυπνία καὶ τὴν ἐν συνεχείᾳ Θεία Λειτουργία ποὺ ἐτελέσθη ἀπὸ τὸν Οἰκ. Πατριάρχη Κων/πόλεως κ. Βαρθολοµαῖο τὴν 11-7-2015 στὸ Ἡσυχαστήριο Σουρωτῆς Θεσ/κης, συµµετεῖχαν Ἐπίσκοποι τῆς Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Κατὰ τὴ Θεία Λειτουργία καὶ τὴν ὥρα τῆς µνηµόνευσης, οἱ Ἐπίσκοποι τῆς Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος µνηµόνευσαν µόνο τὸ ὄνοµα τοῦ κ. Βαρθολοµαίου, καὶ ὄχι καὶ τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, ποὺ τοὺς ἐξέλεξε καὶ τοὺς χειροτόνησε, κατὰ τὴν ἔκπαλαι τάξη καὶ πράξη τῆς κατὰ Ἀνατολάς Μιᾶς Ἁγίας Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας. Ἐρωτᾶται λοιπόν: Ἡ ἀντὶ-Ἐκκλησιολογικὴ αὐτὴ πράξη καὶ συµπεριφορὰ τῶν Μητροπολιτῶν τῆς Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἔγινε κατ᾽ ἐντολὴ τοῦ κ. Βαρθολοµαίου, ἢ µὲ τὴν ἀνοχή του; Καὶ ἐρωτᾶται τοῦτο καὶ ἀναµένεται επ᾽ αὐτοῦ ὁπωσδήποτε ἀπάντηση, καὶ µάλιστα πειστική, γιατί ἡ πανταχόθεν ἀπαράδεκτη αὐτὴ ἐκκλησιαστικὴ συµπεριφορὰ τῶν ἐν θέµατι Μητροπολιτῶν, καὶ ἡ ἀνοχή της (;), θὰ ἔχει συνέχεια γιὰ τὸν κ. Βαρθολοµαῖο καὶ τοὺς Μητροπολίτες τῆς Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος...

Ο ἀββᾶς Ἀγάθωνας πῆγε στὴν πόλη, γιὰ νὰ πουλήσει διάφορα ἀντικείμενα.

Στὴν πλατεῖα βρῆκε ἕνα κατάκοιτο ξένο ἄνθρωπο, ποὺ δὲν εἶχε κανένα νὰ τὸν φροντίζει. Τὸν λυπήθηκε πολὺ καὶ θέλησε νὰ τὸν βοηθήσει. Νοίκιασε ἕνα δωμάτιο καὶ ἀπὸ τὸ ἐργόχειρό του πλήρωνε τὸ ἐνοίκιο καὶ ξόδευε γιὰ ὅ,τι χρειαζόταν ὁ ἄρρωστος ἀδελφός. Ἔμεινε μαζί του τέσσερις μῆνες μέχρι νὰ γίνει καλά. Μετὰ γύρισε στὸ κελί του ἔχοντας βαθιὰ εἰρήνη στὴν καρδιά του. Παρόμοιο περιστατικὸ συνέβη στὸν ἀββᾶ Ἀγάθωνα καὶ μιὰ ἄλλη φορά, ποὺ βρέθηκε στὴν πόλη, γιὰ νὰ πουλήσει διάφορα μικροαντικείμενα. Συνάντησε ἕνα λεπρό, ποὺ ἦταν στὴν ἄκρη τοῦ δρόμου. Τὸν πλησίασε καὶ ὁ λεπρὸς τὸν ρώτησε: -Ποῦ πηγαίνεις; -Στὸ Κέντρο τῆς πόλης, γιὰ νὰ πουλήσω τοῦτα τὰ ἀντικείμενα, τοῦ ἀπάντησε. -Κάνε μου τὴ χάρη, σήκωσέ με καὶ πήγαινέ με ἐκεῖ. Τὸν σήκωσε καὶ τὸν πῆγε στὴν ἀγορά. Ὁ λεπρὸς μόλις εἶδε τὸν ἀββᾶ νὰ πουλάει ἕνα ἀντικείμενο, τοῦ ζήτησε νὰ τοῦ πάρει μιὰ πίττα. Ὁ ἀββᾶς τοῦ ἱκανοποίησε τὴν ἐπιθυμία του. Ὁ ἀσθενὴς ὅλο ζητοῦσε καὶ κάτι ἄλλο, καθὼς ἔβλεπε τὸν ἀββᾶ νὰ πουλάει. Ἦταν πολλὲς οἱ ἐπιθυμίες του. Ὅταν ὁ ἀββᾶς τὰ πούλησε ὅλα ὅσα εἶχε, ἑτοιμαζόταν νὰ φύγει. Ὁ λεπρὸς τὸν παρακολουθοῦσε καὶ τοῦ ζήτησε μιὰ ἀκόμα χάρη: -Σὲ παρακαλῶ πήγαινέ με ἐκεῖ ποὺ μὲ βρῆκες. Τὸν σκήκωσε ὁ ἀββᾶς καὶ τὸν πῆγε στὸν τόπο του. Κι ἐκεῖνος τοῦ εἶπε: -Εὐλογημένος εἶσαι Ἀγάθων, ἀπὸ τὸν Κύριο στὸν οὐρανὸ καὶ στὴ γῆ. Ὁ γέροντας ἔστρεψε τὰ μάτια του πρὸς τὸν ἀδελφό, ἀλλὰ δὲν τὸν εἶδε, γιατὶ ἦταν ἄγγελος Κυρίου, ποὺ εἶχε πάει, γιὰ νὰ δοκιμάσει τὴν ἀγάπη του.

Ἡ πιὸ ὑπέροχος ὀμορφιά

Τοῦ Μιχαήλ Ε. Μιχαηλίδη (†)

Μή ψάξετε καί µή δυσκολοπροβληµατιστεῖτε. ∆έν εἶναι σταυρόλεξο. Πρόκειται γιά τήν ἀρετή τῆς ἁγνότητας, πού µέ τόση σφοδρότητα βάλλεται καταιγιστικά στίς µέρες µας. Εἶχε δίκιο πού κάποτε εἶπε κάποιος, ὅτι "σέ λίγο θά ζητᾶµε ν' ἀνοίξουµε τίς ἐγκυκλοπαίδειες, γιά νά µάθουµε τί εἶναι αὐτή ἡ ἁγνότητα"! Τί κατάντια! Τί ἠθικός σκοταδισµός! Τί συνειδησιακή πώρωση! Σάν τή χολέρα ξαπλώνεται ἡ διαστροφή καί ἡ σαρκοµανία, "διά τό εἶναι αὐτούς σάρκας". ∆ίχως Θεό, ὁ ἄνθρωπος "ἤ κτηνώδης γίνεται ἤ δαιµονιώδης" (ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαµᾶς). Ἡ ἁγνότητα, ὡστόσο, ἦταν - καί θά παραµένει στούς αἰῶνες - ἡ πιό ὑπέροχη ὀµορφιά, τήν ὁποία σέβονται κι αὐτοί ἀκόµα οἱ ἐχθροί της. Εἶναι τ' ὡραιότερο καί τ᾽ ὀµορφότερο λουλούδι, πού ἔπλασε ὁ Θεός στόν κόσµο µας. Ἡ ἁγνότητα εἶναι διαµάντι ἀτίµητο. Εἶναι κάτοπτρο πού ἀντανακλᾶ τόν οὐρανό. Εἶναι χαριτωµένη, ἀνώτερη κι εὐγενέστερη ζωή. Εἶναι µακάρια κατάσταση ἑνός ἅγιου ἀγώνα. Εἶναι σύνοψη τῶν ἀρετῶν καί καρπός τοῦ Ἁγίου Πνεύµατος.

Οἱ ἐκτός Ἐκκλησίας ἄνθρωποι

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ στήν ἐποχή µας προσέχουν πρωτίστως τούς πολιτικούς, τούς οἰκονοµολόγους, τούς ἐπιστήµονες, τούς καλλιτέχνες καί τούς ποδοσφαιριστές, ἐνῶ ἀποστρέφουν τό πρόσωπό τους ἀπό τό ἔργο τῆς Ἐκκλησίας καί κλείνουν τά αὐτιά τους στό λόγο της. ∆έν φτάνουν βέβαια στό σηµεῖο νά τήν ἀπορρίψουν, γιατί τῆς ἀναγνωρίζουν κάποιον κοινωφελῆ ρόλο, µιά καί διαθέτει ἀµύθητη περιουσία, ὅπως ἐπιπόλαια ὑποστηρίζουν. Ἀρνοῦνται ὅµως πεισµατικά τή διδασκαλία της, γιατί δέν θέλουν νά δεσµευτοῦν ἀπό τίς ἐντολές της. Ἀπό τή νοοτροπία αὐτή τοῦ κόσµου ἐπηρεάζονται δυστυχῶς καί πολλοί κληρικοί. Εἶναι ὑλόφρονες καί κοσµικοί καί ἡ ζωή τους δέν διαφέρει σχεδόν σέ τίποτα ἀπό τή ζωή τῶν ἀποµακρυσµένων ἀπό τό Θεό ἀνθρώπων, γι᾿ αὐτό καί «ἔχοµεν κάθε τόσον τήν ἐµφάνισιν νέων ἰδεῶν, εἰσηγήσεις καινοτοµιῶν, τάσεις προσαρµογῆς, ἀντιπαραδοσιακάς πρωτοβουλίας καί ἀντορθοδόξους ἐνεργείας προερχοµένας ἀπό ἐκείνους, πού ἐτάχθησαν νά εἶναι ποιµένες καί διδάσκαλοι τοῦ λαοῦ καί φρουροί τῆς πίστεως», ὅπως ἔλεγε ὁ ἁγιορείτης µοναχός Θεόκλητος ∆ιονυσιάτης (Ὀρθόδοξα µελετήµατα, 1974, σελ. 50). Ἡ ἀδιαφορία τῶν σύγχρονων ἀνθρώπων ἀπέναντι στό λόγο τοῦ Θεοῦ φαίνεται πολύ καθαρά στό θέµα τοῦ ἐκκλησιασµοῦ. ∆έν αἰσθάνονται τήν ἀνάγκη νά λατρέψουν τό Θεό καί νά συµµετάσχουν στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας. Φθάσανε στό σηµεῖο νά θεωροῦν χρήσιµη τήν Ἐκκλησία µόνο γιά ἐπιµνηµόσυνες δεήσεις!

Πρωτοπρ. Νικόλαος Μανώλης, Επίσκοποι Μουφτήδες (ποίημα μοναχού)

http://www.impantokratoros.gr & http://katihisis.blogspot.ca/