Αλέξ. Παπαδιαμάντης : ΙΑΤΡΕΙΑ ΤΗΣ ΒΑΒΥΛΩΝΟΣ

Ἐθεραπεύσαμεν τὴν Βαβυλῶνα, καὶ οὐκ ἰάθη. (Προφητικὸν λόγιον.)

Μ᾿ ἐτίμησε δι᾿ ἰδιορρύθμου ἀνακοινώσεως εἷς γηραιὸς κύριος, ὅστις ἐπαγγέλλεται τὸν ἠθικολόγον καὶ κοινωνιολόγον. Ἀγνοῶ ἂν ὑπάρχουν πολλοὶ εἰς τὰς Ἀθήνας ―ἢ μᾶλλον εἶμαι βέβαιος ὅτι δὲν ὑπάρχουν― τόσον ἰδιόρρυθμοι εἰς τὰς σκέψεις των ὅσον ὁ περὶ οὗ ὁ λόγος. Ἀλλ᾿ ἐπειδὴ καὶ οἱ παραλογισμοὶ εἰς τὸν κόσμον δὲν εἶναι σπάνιοι, ἔχουν μάλιστα πέρασιν εἰς τὴν ἐποχήν μας καὶ εἰς τὴν κατάστασίν μας τὴν νοσηράν, λαμβάνω τὸ θάρρος ν᾿ ἀναγράψω ἐνταῦθα, σχεδὸν κατὰ λέξιν, ὅλα ὅσα μοῦ εἶπε μὲ τὴν παραξενιάν του ὁ ρηθεὶς φίλος μου.

“Εἶχα τὴν σπανίαν εὐχαρίστησιν νὰ συνομιλήσω χθὲς μὲ ἕνα Ἕλληνα ἐφευρέτην. Μάθετε, εἶπεν, ὅτι ἔχω ἀπόφασιν νὰ σώσω ―ναί, ἐγώ, μόνος ἐγὼ θὰ σώσω― τὴν Ἑλληνικὴν φυλὴν καὶ τὴν κοινωνίαν μὲ τὰς πρωτοτύπους καὶ τόσον τολμηρὰς ἐφευρέσεις μου. Ἐν πρώτοις, ἐγὼ ἐφεῦρον πρὸ χρόνων τὰ σφριγοφόρα ― γνωρίζετε τί εἶναι τὰ σφριγοφόρα; Εἶναι ὅ,τι τὰ μάγια, τὰ ὁποῖα ἐθεράπευον τὸ πάλαι τὸ ἀμπόδεμα  εἰς τὰς ἡμέρας τῶν προπάππων μας. Παρομοίως καὶ τὰ σφριγοφόρα θεραπεύουν τὴν ἀναφροδισίαν, τὴν ὁποίαν οἱ ἡμιμαθεῖς ἐπαγγελματίαι μας ὀνομάζουν βαναύσως «ἀνικανότητα», κακοζήλως ξενίζοντες.

Εἶμαι βέβαιος ὅτι ἔσωσα ἀπὸ τὸ ὀλίσθημα τόσας θυγατέρας τῆς Εὔας, τῶν ὁποίων ἡ Εἱμαρμένη ἠθέλησε νὰ λάβωσι συζύγους παρήλικας ἢ ἄλλως πάσχοντας, χάριν τοῦ Μαμωνᾶ καὶ τῆς κοινωνικῆς θέσεως· ― προσέτι διετήρησα, ὅσον τὸ ἐπ᾿ ἐμοί, λεῖα καὶ χωρὶς ἴχνη ἀποφύσεων τὰ μέτωπα πολλῶν ἀνδρῶν συζύγων.

Δεύτερον, ἐγὼ ἐφεῦρον τὴν ἄτοκον. Γνωρίζετε τί εἶναι ἡ ἄτοκος; Μήπως ὑποθέτετε ὅτι πρόκειται περὶ χρημάτων δανειζομένων ἀτόκως, περὶ Λαϊκῆς Τραπέζης, περὶ ἐνεχυροδανειστηρίου ἢ ἄλλου τινός; Πλανᾶσθε. Εἶναι ἡ μέθοδος πῶς νὰ μὴ τίκτῃ τις, ἐνῷ ἔχει τὰ συστατικὰ καὶ τὰ προηγούμενα διὰ νὰ γίνῃ μήτηρ. Ἔσωσα τόσας κόρας τοῦ λαοῦ, ὅπως καὶ τῆς ἀνωτέρας τάξεως, ἀπὸ τὸ ἔγκλημα τῆς παιδοκτονίας. Ἔσωσα καὶ τὰς μαίας (μία μόνον ἐξ αὐτῶν γνώριμός μου μοὶ ἐξωμολογήθη ὅτι εἶχεν ἐκτελέσει 23 ἐκτρώσεις μὲ σχετικὴν ἐπιτυχίαν) ἀπὸ τὸ ἀνόσιον τῆς συνεργίας αὐτῆς.

Τρίτον, ἐγὼ ἐφεῦρον ἐσχάτως τὴν ἀσπίδα. Γνωρίζετε τί εἶναι ἡ ἀσπίς; ― ἡ νεωτέρα, ὄχι ἡ ἀσπὶς τοῦ ἀρχαίου ὁπλίτου; Μήπως φαντάζεσθε ὅτι εἶναι τὸ φοβερὸν ἐκεῖνο ἑρπετόν, τὸ ὁποῖον δὲν ἠξεύρω ἂν εἰσάγουν οἱ νεώτεροι Ἕλληνες δραματικοί, ἐντὸς τοῦ καλαθίου μὲ τὰ σῦκα, ὅταν δραματουργοῦσιν ἐπὶ τῆς σκηνῆς τὸν θάνατον τῆς βασιλίσσης Κλεοπάτρας; Ἡ ἀσπὶς αὕτη εἶναι, κατὰ τὸν στίχον τοῦ Ψαλτηρίου, «κωφὴ καὶ βύουσα τὰ ὦτα αὑτῆς, ἥτις οὐκ ἐπακούσεται φωνῆς ἐπᾳδόντων». Πλανᾶσθε ὅμως. Ἀσπὶς εἶν᾿ ἐκεῖνο τὸ νέον φάρμακον, τὸ ὁποῖον προλαμβάνει ὥστε ὁ νέος νὰ μὴ κολλήσῃ κανέν᾿ ἀφροδίσιον νόσημα καὶ μετὰ τὴν πεῖραν. Ἐννοήσατε;

Ἦτο καιρὸς νὰ ἐφευρεθῇ ἓν τοιοῦτον φάρμακον. Ἀφοῦ πρὸ ὀλίγων ἐτῶν διακεκριμένος ἐπαγγελματίας, ἀποκτήσας ὄχι ὀλίγα χρήματα ―φροντίζων τακτικὰ νὰ δημοσιεύωνται εἰς τὰς ἐφημερίδας εὐχαριστήρια πρὸς τὸ ἴδιον ἄτομόν του ἀπὸ ἀνθρώπους αἰσχυνομένους τάχα νὰ ὑπογράψουν ὁλογράφως τ᾿ ὄνομά των «ἕνεκα τῆς φύσεως τοῦ νοσήματος»― ἀφοῦ, λέγω, ὁ τοιοῦτος καὶ τόσα ἔχων προσόντα ἔφθασε νὰ κατηγορηθῇ ὅτι ἄφηνεν ἀνιατρεύτους τὰς τροφίμους τοῦ εἰδικοῦ Νοσοκομείου, εἰς τὰς ὁποίας ἔδιδε πιστοποιητικὰ ἄκρας ὑγείας.

Ἂν ἦτον ἄλλος, ὀλιγώτερον καπάτσος, καὶ ἂν ἦτον ἄλλη κοινωνία, ὁ τοιοῦτος πρὸ πολλοῦ θὰ εἶχε χάσει τὴν θέσιν του. Ἀλλ᾿ ὁ ἀσκληπιάδης περὶ οὗ ὁ λόγος τίποτε δὲν ἔχασε, καὶ μάλιστα «ἐβγῆκε λάδι».

Τοιοῦτοι ὅμως εἶναι σπάνιοι, ἀκόμη καὶ εἰς τὴν κοινωνίαν τὴν ὁποίαν ἔχω ἀποφασίσει νὰ σώσω. Χάριν αὐτῆς τῆς κοινωνίας, καὶ πρὸς πρόληψιν τοῦ τελείου ἐκφυλισμοῦ τοῦ Γένους, ἐφρόντισα ἐγὼ νὰ ἐφεύρω τὴν ἀσπίδα. Ἐννοήσατε;”

― Βεβαίως, ἐννόησα, ἐξηκολούθησεν, ὡς ν᾿ ἀπετείνετο πρὸς τὸν ὑποτιθέμενον ὁμιλητήν του, ὁ φίλος μου ὁ κοινωνιολόγος. Τώρα, τί ἄλλο θέλετε νὰ σᾶς πῶ; Θέλετε ταλανισμούς, κοινοτοπίας, ἱερεμιάδας;… Πιστεύομεν ὅλοι, καὶ σχεδὸν τείνω νὰ πιστεύσω κ᾿ ἐγώ, ὅτι εἴμεθα πολὺ εὐφυέστερος λαὸς ἀπὸ τὰ ἄλλα τῆς Ἀνατολῆς ἐθνάρια· πλὴν ἀναντιρρήτως εἴμεθα ἐπιπολαιότερος λαὸς καὶ ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς Ἀνατολίτας καὶ ἀπὸ πολλοὺς ἄλλους.

Καὶ ὅλος αὐτὸς ὁ ἀφρὸς τῆς μωρίας καὶ ἡ ὑποστάθμη τῆς ἀγυρτείας αὐτὴ θὰ ἐξακολουθῇ τακτικὰ νὰ ἐπανθῇ καὶ νὰ κατακαθίζῃ εἰς τὰς στήλας τῶν ἀθηναϊκῶν ἐφημερίδων! Ὕστερον ἀπὸ τόσας ἄλλας ἐφευρέσεις, ἀπὸ ἐκείνας ὁποὺ ἐμύριζαν μόσχον ψευτιᾶς (ἐτολμήθη νὰ τυπωθῇ καὶ ἡ εἰκὼν τοῦ Χριστοῦ πρὸς ὑποστήριξιν τῆς ψευτιᾶς αὐτῆς), καὶ ἀπὸ ἐκείνας αἵτινες ἐξέβαλλον ἦχον πρά… πρά… καὶ ἤχουν ὡς σκάζον πικράγγουρον, καὶ ἀπὸ τὰ αἰώνια ἐκεῖνα χάπια ἀνυπάρκτου δόκτωρος, καιρὸς ἦτο νὰ ἐπέλθωσι καὶ ἀσπίδες καὶ ἄτοκοι καὶ τόσα ἄλλα. Ἀλλὰ μὴ σοῦ κακοφαίνεται τυχόν, φίλε μου;

―Ἐμένα;… πρὸς τί νὰ μοῦ κακοφανῇ; Μήπως εἶμ᾿ ἐφευρέτης;

―Ὄχι, ἀλλ᾿ ἰδού. Νομίζω πὼς εἶσαι ὀλίγον δημοσιογράφος. Καὶ ὁ τύπος εὑρίσκεται πάντοτε πρόθυμος εἰς κάθε τι τὸ ὁποῖον παρουσιάζεται ὡς χάπι ― πρόθυμος νὰ τὸ χάφτῃ αὐτὸς καὶ νὰ πείθῃ καὶ τὸ κοινὸν νὰ τὸ χάψῃ… Ἐνθυμεῖσαι, πρὸ ὀλίγων ἐτῶν, ὅταν κάποιος ἰθύντωρ μεγάλου «ἐθνικοῦ» ἱδρύματος ἔβγαλε, νομίζω, μίαν ἐγκύκλιον, διὰ τῆς ὁποίας ἀπηγόρευεν εἰς τοὺς ὑπ᾿ αὐτὸν ὑπαλλήλους νὰ νυμφεύωνται, ἐκτὸς ἂν λάβουν μεγάλην προῖκα; Πῶς ὅλος ὁ τύπος ἀνεδημοσίευσε μὲ θαυμασμοὺς καὶ ἐγκώμια τὸ ἔγγραφον ἐκεῖνο; Οὐδὲ ἓν φύλλον εὑρέθη νὰ ἐκφέρῃ ἐπίκρισιν τινά, ἢ νὰ διατυπώσῃ μικρὰν ἐπιφύλαξιν.

―Ἔ, καὶ τί; Ποίαν σχέσιν ἔχει τοῦτο;

― Τίποτε, καμμίαν, ὡς φαίνεται. Πλὴν τὰ τοιαῦτα παρασκευάζουν τὸ ἔδαφος διὰ τὰς ἀσπίδας καὶ διὰ τὰς ἀτόκους. Ἐδῶ θεοποιεῖται φανερὰ ὁ Μαμωνᾶς. Χιλιάκις καλύτερον θὰ ἦτο ἐὰν ὑπῆρχεν ἀκόμη ἡ ἀρχαία ποιητικὴ εἰδωλολατρία. Τώρα ὅμως ἡ πράγματι ἐπικρατοῦσα θρησκεία εἶναι ὁ πλέον ἀκάθαρτος καὶ κτηνώδης ὑλισμός. Μόνον κατὰ πρόσχημα εἶναι ἡ Χριστιανοσύνη.

(1925)

ΕΟΡΤΟΔΡΟΜΙΟΝ

Τροπάριον.

Της Εύας νυν, δι΄ εμού καταργείσθω κατάκριμα αποδότω, δι΄ εμού το οφείλημα σήμερον· δι΄ εμού το χρέος, το αρχαίον δοθήτω πληρέστατον.

Ερμηνεία.

Δια του Τροπαρίου τούτου αναφέρει η Παρθένος την καταδίκην όπου έλαβεν η Προμήτωρ Εύα, το να γεννά δηλαδή με λύπας και αναστεναγμούς· «Πληθύνων, φησί, τας λύπας σου και τον στεναγμόν σου· εν λύπαις τέξη τέκνα, και προς τον άνδρα σου η αποστροφή σου και αυτός σου κυριεύσει» (Γέν. γ: 16). Διατί δε επληθύνθησαν αι λύπαι της γυναικός, και διατί με λύπας γεννά τα τέκνα; Εις τούτο αποκρινόμεθα ότι δια τρία αίτια, πρώτον δια τους κόπους και βάρη όπου δοκιμάζει η ταλαίπωρος γυνή εν όσω έχει εγγαστρωμένον το έμβρυον· δεύτερον, δια τους πόνους όπου υποφέρει, όταν το γεννά· και τρίτον, δια τας λύπας όπου πάντοτε λαμβάνει εις την ψυχήν της δια τας ασθενείας και δια τον θάνατον του υιού της· και αφ΄ ου γαρ το τέκνον γεννηθή, στοχαζομένη η δυστυχής μήτηρ ότι εγέννησεν ένα υιόν, ο οποίος υπόκειται εις διαφόρους ασθενείας, και τελευταίον έχει να θερισθή από το κοπτερόν δρέπανον του θανάτου, αυτοί οι στοχασμοί δεν αφίνουν την ταλαίπωρον να απολαύση καθαράν και αμιγή την χαράν, αλλά πάντοτε η χαρά της είναι μεμιγμένη με λύπην, μάλλον δε, αι λύπαι της είναι περισσότεραι από την χαράν της. Λέγει λοιπόν η Παρθένος εν τω Τροπαρίω τούτω ότι η καταδίκη αύτη της λύπης όπου έλαβεν η Προμήτωρ Εύα, κατηργήθη και αφανίσθη δια μέσου εαυτής· καθότι η Παρθένος εχάρη με χαράν άρρητον και αμιγή δια τα ευαγγέλια του παμφιλτάτου Υιού της· πρώτον, διότι εκ Πνεύματος Αγίου συνέλαβε· το οποίον είναι όλον χάρις και χαρά· δεύτερον, διότι εβάστασε το προαιώνιον έμβρυον εν τη κοιλία της, χωρίς κανέν κόπον και βάρος· τρίτον, διότι εγέννησεν αυτό χωρίς ωδίνας (κοιλοπονήματα)· και τέταρτον έχαιρεν η Παρθένος, διότι εστοχάζετο ότι εγέννησε τέκνον ζωής, όπου έχει να καταργήση τον θάνατον· ει γαρ και παθητός και θνητός ήτον ο Υιός της κατά το σώμα, αλλά τοιούτον αυτό προσέλαβεν, ίνα δια του πάθους του αφανίση τα των ανθρώπων πάθη, και δια του ιδικού του θανάτου καταλύση τον θάνατον. Δια της αφάτου λοιπόν ταύτης χαράς της Παρθένου αφανίσθη η πρώτη εκείνη της Εύας αρά και καταδίκη της λύπης. Λέγει δε ακολούθως η Θεοτόκος και ότι η Προμήτωρ Εύα ας πληρώση σήμερον πληρέστατον δια μέσου εμού το παλαιόν χρέος όπου εχρεώστει προς τον άνδρα της Αδάμ· επειδή γαρ η Εύα κατά λήψιν οικοδομήθη από την πλευράν του Αδάμ, καθώς λέγει η θεία Γραφή, «Και επέβαλεν ο Θεός έκστασιν επί τον Αδάμ, και ύπνωσε· και έλαβε μίαν των πλευρών αυτού και ανεπλήρωσε σάρκα αντ΄ αυτής, και ωκοδόμησεν ο Θεός την πλευράν ην έλαβεν από του Αδάμ εις γυναίκα» (Γέν. β: 21-22), επειδή λέγω, η Εύα εχρεωστούσε εις τον Αδάμ, τούτου χάριν, λέγει η Θεοτόκος, ας πληρώση το χρέος τούτο η Εύα σήμερον, όχι δια μέσου ιδικού της, επειδή αυτή δεν εδύνετο, αλλά δια μέσου εμού της Θυγατρός και απογόνου της· διότι εγώ η Θυγάτηρ αυτής εδάνεισα σάρκα εις τον νέον Αδάμ Χριστόν· όθεν επλήρωσα το χρέος της Προμήτορός μου, και ηλευθέρωσα αυτήν από το οφείλημα και το δάνειον· νόμος γαρ είναι, όταν οι γονείς δεν έχουν να πληρώσουν το χρέος των, το πληρώνουν οι τούτων Υιοί και αι Θυγατέρες, ως κληρονόμοι της περιουσίας των. Άριστα Ιωσήφ ο Βρυέννιος φιλοσοφεί περί τούτου εν τω εις τον Ευαγγελισμόν πρώτω λόγω αυτού λέγων· «Ώσπερ πρότερον από ανδρός πλευράν λαβών ο αυτός, τέλειον άνθρωπον· ούτω και ύστερον από γυναικός σάρκα λαβών ο αυτός, τέλειον άνθρωπον έδειξε· και ον τρόπον ο Αδάμ τη του Θεού κελεύσει γυναικός δίχα γυναίκα προήγαγε· τον αυτόν τρόπον η Μαριάμ τη του Θεού επινεύσει ανδρός άνευ, άρρεν τέτοκεν αληθέστατα· τούτο και γαρ ο λόγος πιστούμενος, άνωθεν εκείνο παρέδειξε, κακείνο υπέρ έννοιαν, και τούτο υπέρ λόγον. Και ώσπερ τότε εκ των εαυτού σαρκών και οστέων πλευράν άσπορον εις διάπλασιν ο Προπάτωρ έχρησε τη Προμήτορι· ούτω νυν αντ΄ αυτής η ταύτης Θυγάτηρ τούτο το χρέος αποδιδούσα εκ των εαυτής παναγίων αιμάτων, άσπορον σάρκα δεδάνεικε τω νέω Αδάμ εις ανάπλασιν του ταύτης Προπάτορος· εκεί εις γυναικείας διάπλασιν υποστάσεως εκ παρθένου ανδρός η λήψις εγένετο· ώδε εις θεανδρικής υποστάσεως σύστασιν εκ Παρθένου γυναικός η σύλληψις γέγονεν· εκεί ο Αδάμ και την πλευράν αφηρέθη και πόνον ουχ υπέστη· ώδε η Μαριάμ και βρέφος έτεκε και οδύνην ουκ έγνω· όπου γαρ μεθ΄ ηδονής η σύλληψις, εκεί κατά λόγον μετ΄ οδύνης η γέννησις· ένθα δε το πρώτον ουδαμώς έσχε χώραν, ενταύθα επομένως κατά πάσαν ανάγκην το δεύτερον άπεστι. Σώος έμεινεν ο Αδάμ και μετά την αφαίρεσιν της πλευράς· άφθορος έμεινε και η Παρθένος, και προ της προόδου, και μετά την πρόοδον του βρέφους. Παρθένον ούσαν την Εύαν ηπάτησεν ο όφις, και Παρθένον ούσαν την Μαρίαν ευηγγελίσατο ο Γαβριήλ. Απατηθείσα η Εύα λόγον προήνεγκε θανάτου αίτιον· ευαγγελισθείσα η Μαριάμ, Λόγον εν σαρκί τέτοκε ζωής αιωνίου τοις άπασι πρόξενον. Ο λόγος της Εύας το της γνώσεως έδειξε ξύλον, δι΄ ου τον Αδάμ του Παραδείσου εξώρισεν· ο Λόγος ο εκ της Παρθένου τον Σταυρόν έδειξε ζωής ξύλον, δι΄ ου τον Αδάμ και τους εξ Αδάμ, εισάγει πάλιν εις τον Παράδεισον». Έφη δε και ο θείος Κύριλλος Ιεροσολύμων Κατηχήσει ιβ΄ «Έπρεπε γαρ τω αγνοτάτω και διδασκάλω της αγνείας εξ αγνών εξεληλυθέναι παστάδων· ει γαρ ο τω Υιώ καλώς ιερατεύων απέχεται γυναικός, αυτός ο Υιός, πως έμελλεν εξ ανδρός και γυναικός προέρχεσθαι; (ήτοι γεννηθήναι) ότι συ ει (φησίν εν ψαλμοίς) ο εκσπάσας με εκ γαστρός, σημαίνων το χωρίς ανδρός εκ Παρθένου γαστρός και σαρκός αυτόν εκσπασθέντα γεγεννήσθαι»· κατωτέρω, «Εχρεωστείτο τοις ανδράσι παρά του θήλεος γένους η χάρις· η γαρ Εύα εκ του Αδάμ εγεννήθη, ουκ εκ μητρός συλληφθείσα, αλλ΄ εκ μόνου του ανδρός ώσπερ αποτεχθείσα. Απέδωκεν ουν η Μαρία της χάριτος το χρέος, ουκ εξ ανδρός, αλλ΄ εξ αυτής μόνης αχράντως εκ Πνεύματος Αγίου δυνάμει Θεού γεννήσασα». Και ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέγει: «Ώσπερ ο Αδάμ άνευ γυναικός γυναίκα ήνεγκεν· ούτω σήμερον η Παρθένος άνευ ανδρός άνδρα έτεκεν· επειδή γαρ εχρεώστει το γυναικείον γένος τοις ανδράσι την χάριν, ως του Αδάμ άνευ γυναικός γυναίκα πλάσαντος· δια τούτο σήμερον η Παρθένος έτεκεν άνευ ανδρός άνδρα υπέρ της Εύας εκτίνουσα το χρέος τοις ανδράσιν. Ίνα γαρ μη μέγα φρονή ο ανήρ, ως άνευ γυναικός γυναίκα πλάσας, δια τούτο σήμερον η Παρθένος άνευ ανδρός άνδρα έτεκεν, ίνα τω κοινώ του θαύματος δείξη το ομότιμον της φύσεως» (Λόγος εις την Χριστού Γέννησιν ρλβ΄ Τόμ. ε΄). Εγώ δε και τούτο προσθέτω ενταύθα, ότι, επειδή ύστερον ο Δεσπότης Χριστός επί του Σταυρού κρεμάμενος εκεντήθη εις την πλευράν από την λόγχην του στρατιώτου, και ανέβλυσεν εξ αυτής αίμα και ύδωρ, με τα οποία ανέπλασε την φθαρείσαν Εύαν, την εκ της πλευράς πλασθείσαν του Αδάμ, τούτου χάριν πάλιν έμεινεν εις το χρέος η γυνή, και πάλιν χρεωστεί εις τον νέον Αδάμ Χριστόν το γένος όλον των γυναικών· επειδή, όταν εις συνερισίαν έλθουν Κτίστης και κτίσμα, αδύνατον είναι να νικήση το κτίσμα τον Κτίστην εις τας δωρεάς, καν εις όσον αγιότητος προκόψη και χάριτος· αλλά πάντοτε ο Κτίστης νικά το κτίσμα και υπόχρεων τούτο ποιεί· όθεν είπεν ο Θεολόγος Γρηγόριος: «Ουδέποτε νικήσεις μεγαλοδωρεάν Θεού, καν πάντα πρόη τα όντα, αν τοις ούσι σαυτόν προσθής· και τούτο γαρ εστι λαβείν το τω Θεώ δοθήναι· όσον αν εισενέγκης, πλείον αεί το λειπόμενον· και ουδέν δώσεις ίδιον, ότι πάντα παρά Θεού. Και ώσπερ ουκ έστιν υπερβήναι την εαυτού σκιάν, υποχωρούσαν καθόσον προϊεμεν· ούτως ουδ΄ οις δίδομεν νικήσαι Θεόν· ου γαρ έξω τι των αυτού δίδομεν, ουδέ υπέρ την εκείνου φιλοτιμίαν» (Λόγος περί φιλοπτωχείας). Ο δε ανώνυμος απορεί, διατί η Παρθένος είπε να αποδώση δι΄ αυτής η Εύα το χρέος ουχί πλήρες, αλλά πληρέστατον; Λύων ουν την απορίαν λέγει ότι πληρέστατον αυτό είπε δια δύο αίτια, ή διότι μίαν πλευράν εκ του Αδάμ η Θεοτόκος δανεισαμένη δια της Προμήτορος Εύας, ολόκληρον άνδρα τον Χριστόν αντιδέδωκεν, ή διότι η Εύα μεν ηπάτησε τον Αδάμ και του Παραδείσου αυτόν εξέβαλεν· όθεν ήτον υπόχρεος και την απάτην και την εκβολήν του Παραδείσου επανορθώσασθαι· η δε Θεοτόκος τον Χριστόν έτεκεν, όστις και την απάτην εθεράπευσε, και την εν τω Παραδείσω πάλιν διαγωγήν εχαρίσατο.

ΕΞΟΜΟΛΟΓΕΙΣΘΕ ΤΩ ΚΥΡΙΩ-ΣΙΜΟΝΟΠΕΤΡΑ.

O Συναξαριστής της ημέρας.

Τρίτη, 4 Νοεμβρίου 2014

Ιωαννικίου του μεγαλομάρτυρος, Νικάνδρου, Ερμαίου, Πορφυρίου.

Γεννήθηκε στὴ Βιθυνία τὸ 740 μ.Χ. Τὸν πατέρα του ἔλεγαν Μυριτρίκη καὶ τὴν μητέρα του Ἀναστασῶ. Καὶ οἱ δυὸ ἦταν εὐσεβεῖς γονεῖς καὶ παιδαγώγησαν τὸν γιό τους σύμφωνα μὲ τὶς ἐπιταγὲς τοῦ Εὐαγγελίου.

Ὅταν ὁ Ἰωαννίκιος στρατεύτηκε, αὐτοκράτορας ἦταν ὁ τραχὺς εἰκονομάχος Κωνσταντῖνος ὁ Ε’. Αὐτὸς διέπρεψε στοὺς ἀγῶνες του κατὰ τῶν Βουλγάρων καὶ εἶχε μεγάλη ἐκτίμηση ἀπὸ τοὺς στρατιῶτες του. Ἡ ψυχολογία ποὺ καλλιεργήθηκε στὰ πεδία τῶν μαχῶν, παρέσυρε τὸν Ἰωαννίκιο καὶ στὸ θρησκευτικὸ ἔδαφος, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ γίνει εἰκονομάχος, σὰν τὸν αὐτοκράτορα.

Ὅταν, ὅμως, ἀπολύθηκε ἀπὸ τὶς τάξεις τοῦ στρατοῦ, δὲν ἄργησε νὰ καταλάβει τὴν πλάνη του καὶ σὲ τί μεγάλα σφάλματα τὸν εἶχε ὁδηγήσει αὐτή. Τί νὰ κάνει ὅμως; Μὰ τί ἄλλο. Νὰ μετανοήσει καὶ νὰ ἐπανέλθει στὴν ὀρθόδοξη διδασκαλία ποὺ τοῦ πρόσφεραν οἱ εὐσεβεῖς γονεῖς του.
Ἀμέσως, μάλιστα, ᾖλθε στὴ σκέψη τοῦ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ:«Μνημόνευε οὒν πόθεν πέπτωκας, καὶ μετανόησαν καὶ τὰ πρῶτα ἔργα ποίησον». Θυμήσου, δηλαδή, ἀπὸ ποιὸ ἠθικὸ ὕψος ἔχεις πέσει καὶ μετανόησε καὶ κᾶμε πάλι τὰ ἔργα τῆς πρώτης ἀγάπης σου.

Καὶ ὁ Ἰωαννίκιος μετανόησε εἰλικρινά. Ἐξομολογήθηκε τὸ ὀλίσθημά του, καταρτίσθηκε ἀνάλογα, ἔγινε μοναχὸς στὸν Ὄλυμπο καὶ πέθανε 94 χρονῶν στὴ Μονὴ Ἀντιδίου, διδάσκοντας στὸν κόσμο τὴν Ὀρθοδοξία.

Μητροπολίτης Ναυπάκτου κ. Ιερόθεος: Αποστολική διαδοχή και Παπισμός

…Επειδή εκτός τῆς Εκκλησίας δεν υπάρχουν μυστήρια, γι’ αυτό και οι Κληρικοί τῶν Παπικῶν και αυτός ο Πάπας, για μας τους Ορθοδόξους, δεν έχουν ιερωσύνη, δηλαδή έχει διακοπή σε αυτούς η Αποστολική Διαδοχή. Αυτό, βέβαια, μπορεί να ακούγεται λίγο παράξενα, αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα, βάσει τῆς Ορθοδόξου Θεολογίας.
Η αποστολική διαδοχή δεν είναι απλώς μια σειρά χειροτονιῶν, αλλά συγχρόνως και μετοχή στην αποκαλυπτική αλήθεια.»

Πρωτοπρεσβύτερος π. Γεωρ. Μεταλληνός:

«Ἀντὶ ἡ Ὀρθοδοξία νὰ ἐπηρεάζει σωτηριολογικὰ τὸν μὴ Ὀρθόδοξο κόσμο, ἐφθάσαμε στὴν ἀποδοχὴ στὴν πράξη τῆς “βαπτισματικῆς Θεολογίας”, τῆς ‘Θεολογίας τῶν “ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶν” (πρβλ. συμφωνίας Balamand 1993), τῆς “κοινῆς διακονίας” τῆς “διευρυμένης Ἐκκλησίας” καὶ τοῦ “πολιτιστικοῦ πλουραλισμοῦ”, ὅπως ὀρθότατα ἔχει ἐπισημανθεῖ…Ὁ Οἰκουμενισμὸς σ’ ὅλες τὶς διαστάσεις καὶ ἐκδοχὲς του ἔχει ἀποβεῖ ἀληθινὴ βαβυλώνιος αἰχμαλωσία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καὶ ὅλων των τοπικῶν ἡγεσιῶν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, μὲ ἐλάχιστες ἐξαιρέσεις, ποὺ δέχονται ὅμως ἀφόρητη πίεση. Ἡ καύχηση καὶ ὁ αὐτοθαυμασμὸς τῶν οἰκουμενιστῶν μας γιὰ μιὰ δῆθεν νέα ἐποχή, ποὺ ἄνοιξε τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο μὲ τὶς πατριαρχικὲς ἐγκυκλίους τῶν ἐτῶν 1902, 1904, καὶ 1920, δὲν δικαιώνονται, διότι αὐτὸ ποὺ κατορθώθηκε εἶναι νὰ νομιμοποιήσουμε τὶς αἱρέσεις καὶ τὰ σχίσματα τοῦ Παπισμοῦ καὶ τοῦ Προτεσταντισμοῦ».

π. Θεόδωρος Ζήσης - Θαύματα του Αγίου Δημητρίου. Ο Πατριωτισμός του - (mp3-2014)

http://www.impantokratoros.gr & http://katanixis.blogspot.gr

Κινδυνεύομε, ως Εκκλησία και ως Έθνος.

Οι κολυμβήθρες εστέγνωσαν δια το μη υπάρχειν βρέφη προς βάπτισι και η Ραχήλ, η αγία μας Εκκλησία, κλαίει απαρηγόρητα δια τα τέκνα Της τα αποβαλλόμενα και φονευόμενα υπό αναλγήτων μητέρων και κακούργων ιατρών. Τριάκοντα επτά περίπου χιλιάδες αθώων ψυχών φονεύονται κατά μήνα και ο εθνικός μας στρατός κατ΄ έτος ελαττώνεται, ενώ οι κύκλω ημών εχθροί υπερπληθύνονται. Οι δε Κληρικοί μας συζητούν περί ανέμων και υδάτων, περί ιερωσύνης γυναικών και στρατεύσεως αυτών… Ταλαίπωρε αιωνία Ελλάς, που πηγαίνεις; Με τρία εκατομμύρια μουσουλμάνων στα αγιοτόκα εδάφη σου, Ιέρειες ετοιμάζονται δια την Εκκλησία σου και γυναίκες δια την φύλαξι των συνόρων και της ακεραιότητός σου!!!

«Ορθόδοξος Τύπος» : Ο Πατριάρχης μας Συνοδικός του Πάπα!

«Είναι εκτός πάσης αμφιβολίας ότι με σταθερά και καλώς μελετημένα βήματα – όχι όμως με τον νόμιμον και κανονικόν τρόπον – προωθείται το πλησίασμα των κορυφών Ορθοδοξίας και Παπισμού. Όλα δείχνουν ότι δεν είναι πλέον πολύ μακριά η στιγμή, που θ΄ ακούσουμε να διακηρύσσεται και επισήμως η ένωσις των «εκκλησιών». Και τυφλοί ακόμη το βλέπουν μετά την τελευταίαν ενέργειαν του οικουμενικού μας πατριάρχου. Ποιο είναι το νέο οικουμενιστκό βήμα; Στις 18 Οκτωβρίου 2008 ο ορθόδοξος πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως κ. Βαρθολομαίος έλαβε μέρος στην σύνοδο των ρωμαιοκαθολικών επισκόπων στο Βατικανό. Όχι απλώς  παρηκολούθησε τις εργασίες ως ακροατής, αλλά και ωμίλησε αγγλιστί στους παπικούς καρδιναλίους. Με άλλα λόγια έγινε δεκτός ως μέλος στο ανώτατον διοικητικόν όργανον της παπωσύνης, σαν να ήταν ένας καρδινάλιος κι αυτός. Προσοχή, δεν ηυτομόλησεν από την Ορθοδοξίαν στον παπισμό, όπως έκαμε κάποτε ο Βησσαρίων, αλλά μετέσχε στην παπική σύνοδο παραμένοντας ορθόδοξος πατριάρχης.  Αυτό συμβαίνει για πρώτη φορά, είναι πρωτοφανές και ανήκουστο. Αποκαλύπτει πόση εξοικείωσις έχει επέλθει μεταξύ πατριάρχου και πάπα». (Περιοδικόν «Σπίθα» αρ. φ. 667). Παρακολουθούμεν μετά δέους και ανησυχίας τα αντορθόδοξα αυτά βήματα του πατριάρχου Βαρθολομαίου, αναμένοντες τα επόμενα! Άραγε θα ολοκληρωθή ως δεύτερος «Βησσαρίων»; Ίδωμεν.