Αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου:

 Αυτός που δεν υπακούει στους νόμους του Θεού, μισεί την παιδεία που προέρχεται από τους λόγους του Κυρίου και φράζει τα αφτιά του, να μην ακούσει λόγο για την έσχατη ανταπόδοση των αμαρτωλών ή για το αιώνιο εκείνο πυρ ή για τις κολάσεις στον άδη κι εκείνη την αιώνια καταδίκη, από την οποία δεν είναι δυνατόν να ξεφύγει αυτός που καταδικάστηκε άπαξ διά παντός. Και αυτός που δεν έχει πάντοτε, με όλη την ισχύ και δύναμη της ψυχής του, προ των οφθαλμών του τις εντολές του Θεού και δεν τις τηρεί αλλά τις καταφρονεί και προτιμά και πράττει τα αντίθετα, αυτός είναι που απορρίπτει τους λόγους Του. ΄Οταν ο μεν Θεός προστάζει και ρητώς φωνάζει: "Μετανοείτε, διότι πλησιάζει η βασιλεία των ουρανών",  και πάλι: "Φροντίστε να μπείτε απ' τη στενή πύλη",  αυτός δε που τα ακούει αυτά, όχι μόνο δεν έχει την πρόθεση να μετανοήσει και να βιάσει τον εαυτό του να εισέλθει δια της στενής πύλης, αλλά και περνά όλες τις μέρες του μετεωριζόμενος και διασκορπίζοντας την ψυχή ή και προσθέτοντας κάθε ώρα κακά στα κακά του και επιζητώντας άνεση του σώματος και φροντίδα παραπάνω από όσο χρειάζεται - το οποίο είναι μάλλον σημάδι της πλατιάς και ευρύχωρης οδού, και όχι της στενής και τεθλιμμένης που οδηγεί στην αιώνια ζωή -, αυτός λοιπόν και ο τέτοιας λογής απορρίπτει τους λόγους του Θεού και κάνει τα δικά του θελήματα μάλλον δε εκείνα του διαβόλου. Διότι λέει: " Εάν έβλεπες κλέφτη, έτρεχες μαζί του και με μοιχούς είχες δοσοληψίες' ενώ καθόσουν κατελάλεις εναντία του αδελφού σου και κατά του γιού της μάνα σου έβαζες εμπόδια' νόμισες ανόητα ότι είμαι ομοιός σου' θα σε εποπλήξω και θα βάλω μπροστά στα μάτια σου τις αμαρτίες σου' κατανοήστε αυτά όσοι λησμονήσατε τον Θεό."

Βλέπεις ότι ένας τέτοιας λογής άνθρωπος λησμόνησε τον Θεό; Εκείνος είναι που θυμάται τον Θεό, όποιος ελευθερώθηκε από τα έργα του διαβόλου, όχι όποιος ενώ είναι ακόμη δέσμιος στα έργα του διαβόλου, περιγράφει τα Θεία. Γιατί αυτός είναι άξιος για κόλαση βαρύτερη και από αυτή των αθέων, επειδή ενώ γνώρισε τον Θεό, όπως διηγείται, δεν τον δοξάζει ως Θεό, αλλά τον υβρίζει με το να πράττει τα έργα του διαβόλου. Αυτός είναι εχθρός του Θεού, κι αν ακόμη νομίζει ότι είναι ακριβής δάσκαλος των δογμάτων και της ορθόδοξης θεολογίας, αν και αυτό είναι αδύνατον. Γιατί πως είναι δυνατόν να βλέπει ορθά, νους που είναι θολωμένος από μολυσμένη συνείδηση;

Saint Dorotheos says:

There are three situations of man.  There is the person that allows the passions to operate and the person who does not allow them to act manifestly and the person who roots out the passions. The first is the person that adjusts his life according to the passions, the person that fully satisfies them. The person that does not live the passions manifestly is one who does not leave them free to act but neither does he cut them out but he disputes with them and lives with the passions inside him. The person that roots out the passions is one that struggles against them and always acts opposed to them.

Κάθε Τετάρτη ο ΜΙΚΡΟΣ ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΣ ΚΑΝΩΝ ΣΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΟ.

ΑΛΛΟΙΩΝΕΤΑΙ ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ «ΥΙΟΙ ΘΕΟΥ ΚΛΗΘΗΣΟΝΤΑΙ», ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΕΞΗΓΗΣΗ «ΓΙΝΟΜΑΣΤΕ ΑΓΧΙΣΤΕΙΑΚΑ ΥΙΟΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ» ΑΠΟ ΤΟΝ π. ΙΩΣΗΦ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΝΟ

Του θεολόγου κ. Β. Χαραλάμπους

_________________

Στο απομαγνητοφωνημένο κείμενο, από το διαδίκτυο του Γεωργίου Κ. Τασούδη* «Ο μακαριστός γέροντας Ιωσήφ Βατοπαιδινός  1921 - 2009» (Αλεξανδρούπολη 2013) σε μορφή pdf,  ο γέροντας Ιωσήφ Βατοπαιδινός  αναφέρει στις νουθεσίες του προς μοναχούς,  «γινόμαστε αγχιστειακά υιοί του Θεού, αδελφοί του Χριστού και επεξηγώ συγγενικά, αγχιστειακά».  Προς τι η πρόσθεση του επεξηγηματικού «αγχιστειακά;»  Ποία πατερική βάση υπάρχει;

Η σοφή υπόδειξη του Αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού «μη μεταίροντες όρια»  είναι κανών ακριβείας για την Πατερική Θεολογία.  Αρκεί ο μεγαλειώδης λόγος του Χρστού στην επί του Όρους Ομιλία  «μακάριοι οι ειρηνοποιοί, ότι αυτοί υιοί Θεού κληθήσονται» Ματθ. 5,9.  Προς τι να προσθέσομε ή να επεξηγήσομε με τη λέξη «αγχιστειακά;»

O Συναξαριστής της ημέρας.

Τετάρτη, 23 Ιουλίου 2014

Ιεζεκιήλ προφ., Φωκά ιερομ., Πελαγίας Τήνου.

Ἔζησε στὰ χρόνια του Ναβουχοδονόσορα, κατὰ τὸν ἕκτο αἰώνα π.Χ. (κατ’ ἄλλους τὸ 477 π.Χ.). Ὁ πατέρας του ἦταν Ἱερέας καὶ ὀνομαζόταν Βουζί.

Ἡ ἀνατροφὴ τοῦ Ἰεζεκιὴλ ὑπῆρξε πολὺ ἐπιμελημένη, μέσα στὰπλαίσια τῶν αὐστηρῶν ἠθῶν τῆς πατροπαράδοτης θρησκείας. Ἦταν ἀμείλικτος ἐχθρὸς κάθε κακίας καὶ ἁμαρτίας καὶ ἤλεγχε μὲ θάρρος τοὺς ὑπερόπτες καὶ ἀλαζονικοὺς ἄρχοντες. Ὁ Ἰεζεκιὴλ ἦταν πολὺ ἀγαπητὸς στὸ λαὸ καὶ πολλοὶ προσέρχονταν σ’ αὐτόν, ἀκόμα καὶ πρεσβύτεροι Ἰουδαῖοι, γιὰ νὰ ζητήσουν τὶς συμβουλές του.

Οἱ προφητεῖες του ἀναφέρονται κυρίως στὴν καταστροφὴ τῆς Ἱερουσαλὴμ καὶ μετά. Ἡ παράδοση ἀναφέρει ὅτι ὁ Ἰεζεκιὴλ φονεύθηκε ἀπὸ τὴ φυλὴ τοῦ Γάδ, ἐπειδὴ ἤλεγχε τὶς εἰδωλολατρικές τους ροπές. Τάφηκε στὴ σημερινὴ Βαγδάτη τοῦ Ἰράκ.

Ἂς ἀναφέρουμε, ὅμως, μερικὰ λόγια τοῦ προφήτη, ποὺ δίνουνἀθάνατα μηνύματα ζωῆς αἰωνίου: «Καὶ ἐγένετο λόγος Κυρίου πρὸς μὲλέγων... ὅτι πᾶσαι αἱ ψυχαὶ ἐμαὶ εἰσὶν ... ἡ ψυχὴ ἡ ἁμαρτάνουσα, αὐτὴἀποθανεῖται. Ὁ δὲ ἄνθρωπος ὃς ἔσται δίκαιος, ὁ ποιῶν κρίμα καὶ δικαιοσύνην ... ζωὴ ζήσεται, λέγει Κύριος».
Δηλαδή, ὁ Κύριος μίλησε σὲ μένα καὶ εἶπε: «κάθε ζωὴ ἀνθρώπου εἶναι δική μου. Αὐτὸς ποὺ ἁμαρτάνει, αὐτὸς καὶ θὰ τιμωρηθεῖ μὲ θάνατο. Ὁ ἄνθρωπος, ὅμως, ποὺ εἶναι δίκαιος, αὐτὸς ποὺ τηρεῖ τὶς ἐντολές μου καὶ φέρεται μὲ δικαιοσύνη, αὐτὸς θὰ ζήσει αἰώνια, λέγει ὁ Κύριος».

Εἶναι πρωτοφανὲς γεγονὸς στὴν δισχιλιετὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας, ἡ Ἱεραρχία νὰ σιωπᾶ ἐν καιρῷ αἱρέσεως καὶ νὰ συμπορεύεται δεκαετίες μὲ τὴν αἵρεση !!!

Ἡ παναίρεση (κατὰ τὸν ἅγιο Ἰουστῖνο Πόποβιτς) τοῦ Οἰκουμενισμοῦ εἶναι μιὰ κατάσταση ὑπαρκτή, ποὺ οἱ ἐπίσκοποί μας ἀρνοῦνται νὰ ἐξετάσουν καὶ νὰ καταδικάσουν Συνοδικά. Εἶναι πρωτοφανὲς γεγονὸς στὴν δισχιλιετὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας, ἡ Ἱεραρχία νὰ σιωπᾶ ἐν καιρῷ αἱρέσεως καὶ νὰ συμπορεύεται δεκαετίες μὲ τὴν αἵρεση.

Ὡς φυσικὴ συνέπεια ἔρχεται ἡ ραγδαία ἐπικράτηση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἡ ὁποία ἀλλοιώνει τὰ ὀρθόδοξα αἰσθητήρια τοῦ λαοῦ, διαγράφοντας ἀπὸ τὶς συνειδήσεις τῶν χριστιανῶν –διὰ καθημερινῶν λόγων καὶ πράξεων τῶν ἡγετῶν της– τὴν ὀρθόδοξη Παράδοση καὶ εἰσάγοντας «νέα» δῆθεν ὁδὸ σωτηρίας, διάφορη ἀπὸ ἐκείνη τῶν Ἁγίων.
Ἡ σταδιακὴ ἐπικράτηση τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ συντελεῖται μὲ τὴν ὑλοποίηση τῆς οἰκουμενιστικῆς Ἐγκυκλίου τοῦ Οικ. Πατριαρχείου τοῦ 1920 καὶ ὅσων ἐφεξῆς δρομολογήθηκαν, ἀλλὰ καὶ ὅσων ἐθέσπισε ἡ Β΄ Βατικάνειος Σύνοδος. Αὐτὸ σημαίνει πὼς σταδιακὰ γίνεται ἀλλαγὴ τῶν ἀρχῶν τῆς θεμελιώδους Πίστεως· ὅλο καὶ περισσότερο ἀμφισβητεῖται ὅτι ἡ Ἐκκλησία ταυτίζεται μὲ τὴν καθ’ ἡμᾶς Ἀνατολικὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καὶ ἀποτελεῖ τὴν μοναδικὴ «κιβωτὸ τῆς Σωτηρίας» καὶ ἐμπεδώνεται στὶς συνειδήσεις τῶν πιστῶν ἡ θέση ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία συναποτελεῖ μὲ τὶς αἱρετικὲς κοινότητες τῶν παπικῶν καὶ προτεσταντῶν (ὁρατῶς ἢ ἀοράτως) τὴν Ἐκκλησία.

St. Panteleimon, the Great Martyr.

By
His Eminence
Panteleimon
Metropolitan of Antinoes


St Evouli (the mother of ) St. Panteleimon – St Hermolaos (his teachers)

During the end of the 3rd century AD St. Panteleimon, the Great Doctor and Martyr, was  born.  His father, Eustrogios, was not only very rich but was well known for his zeal in idol worship; whereas his mother St. Euboule was a faithful Orthodox Christian full of Holy Spirit, love and kindness.  Her only interest was to guide her only begotten son in the true faith and virtuous life. 

Κήρυττε συνεχώς εναντίον των Οικουμενιστών, και τελικά τον έδιωξε από τον Καναδά ο Οικουμενιστής "κ." Σωτήριος...

Σεβασμιώτατον

Μητροπολίτην  TORONTO  (CANADA)

κ.κ. ΣΩΤΗΡΙΟΝ

εις  TORONTO, ONT.

Σεβασμιώτατε,  Χριστός Ανέστη.

Σεβασμιώτατε, προκειμένου να με ξαναδιορίσετε σε κάποια Ενορία του LAVAL ή του MONTREAL, ύστερα από την τιμωριτική και ακαριαία παύση μου από τα ιερατικά μου καθήκοντα στον ιερό Ναό του Τιμίου Σταυρού, LAVAL, QUE. (2-4-98)-- για «ανυπακοή» διότι δεν εφήρμοσα πρόγραμμα-εντολή Σας, «Μ. Πέμπτη, Μ. Σάββατο πρωϊ 6-9 π.μ. θεία Κοινωνία δια τους εργαζομένους»--μου ζητήσατε να δηλώσω γραπτώς ότι αναγνωρίζω το της «ανυπακοής» μου «αμάρτημα» και ότι στο εξής θα πειθαρχώ σε ό,τι με προστάζετε. Και επειδή κατ΄ εμέ, τέτοια δέσμευση είναι αδιαπραγμάτευτη, εν πολλοίς και ανορθόδοξη, εγώ αρνήθηκα, με αποτέλεσμα να με απειλήτε με άλλη τιμωρία. Νάναι ευλογημένο. Πάντως αίρεση δεν κήρυξα. Ταπεινώς φρονώ, αντί της «ανυπακοής» έκανα τυφλή υπακοή στο «ΤΥΠΙΚΟΝ» της ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, που τόσο το της Ελλάδος όσο και το του σεπτού Οικουμ. Πατριαρχείου, αμφότερα ορίζουν:  Μ. Πέμπτη, Μ. Σάββατο  «τω πρωϊ (κανονική ώρα), ο εσπερινός μετά της θ. Λειτουργίας του Μ. Βασιλείου». Τίποτε άλλο!                                                                                        

Έκανα υπακοή στην πνευματική μου ευαισθησία και στην ιερατική μου συνείδηση.