Κήρυττε συνεχώς εναντίον των Οικουμενιστών, και τελικά τον έδιωξε από τον Καναδά ο Οικουμενιστής "κ." Σωτήριος...

Σεβασμιώτατον

Μητροπολίτην  TORONTO  (CANADA)

κ.κ. ΣΩΤΗΡΙΟΝ

εις  TORONTO, ONT.

Σεβασμιώτατε,  Χριστός Ανέστη.

Σεβασμιώτατε, προκειμένου να με ξαναδιορίσετε σε κάποια Ενορία του LAVAL ή του MONTREAL, ύστερα από την τιμωριτική και ακαριαία παύση μου από τα ιερατικά μου καθήκοντα στον ιερό Ναό του Τιμίου Σταυρού, LAVAL, QUE. (2-4-98)-- για «ανυπακοή» διότι δεν εφήρμοσα πρόγραμμα-εντολή Σας, «Μ. Πέμπτη, Μ. Σάββατο πρωϊ 6-9 π.μ. θεία Κοινωνία δια τους εργαζομένους»--μου ζητήσατε να δηλώσω γραπτώς ότι αναγνωρίζω το της «ανυπακοής» μου «αμάρτημα» και ότι στο εξής θα πειθαρχώ σε ό,τι με προστάζετε. Και επειδή κατ΄ εμέ, τέτοια δέσμευση είναι αδιαπραγμάτευτη, εν πολλοίς και ανορθόδοξη, εγώ αρνήθηκα, με αποτέλεσμα να με απειλήτε με άλλη τιμωρία. Νάναι ευλογημένο. Πάντως αίρεση δεν κήρυξα. Ταπεινώς φρονώ, αντί της «ανυπακοής» έκανα τυφλή υπακοή στο «ΤΥΠΙΚΟΝ» της ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, που τόσο το της Ελλάδος όσο και το του σεπτού Οικουμ. Πατριαρχείου, αμφότερα ορίζουν:  Μ. Πέμπτη, Μ. Σάββατο  «τω πρωϊ (κανονική ώρα), ο εσπερινός μετά της θ. Λειτουργίας του Μ. Βασιλείου». Τίποτε άλλο!                                                                                        

Έκανα υπακοή στην πνευματική μου ευαισθησία και στην ιερατική μου συνείδηση.
                                              

 Οι κάθε είδους πιέσεις και απειλές για την εφαρμογή αυθαιρέτων σχημάτων είναι εκβιασμός της προσωπικής μου ελευθερίας, συνειδήσεως και της ιερατικής μου ιδιότητος που βαρύνεται με ιερά «ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ» αιώνων, της οποίας ο σεβασμός και η διαφύλαξη είναι έργο της προσωπικής μου ευθύνης, και ουδενός άλλου.                                                               

Πιστή υπακοή έκανα στα βαρυσήμαντα και δεσμευτικά λόγια του Κυρίου μας, που αφορούν όλους τους φορείς αυτής της βαρειάς Παρακαταθήκης. «Μη δώτε το άγιον τοις κυσί (στα σκυλιά) μηδέ βάλητε τους μαργαρίτας υμών έμπροσθεν των χοίρων, (γουρουνιών)» (Ματθ. Ζ΄6). Επίσης πειθάρχησα και υπήκουσα στην αφυπνιστική προσταγή, που επαναλαμβάνουμε σε κάθε θεία Λειτουργία: «Πρόσχωμεν. Τα Άγια τοις Αγίοις». Τέλος, εμβάθυνα στα λόγια του αποστ. Παύλου: «δοκιμαζέτω δε άνθρωπος εαυτόν, και ούτως εκ του άρτου εσθιέτω και εκ του ποτηρίου πινέτω, ο γαρ εσθίων και πίνων αναξίως κρίμα εαυτώ εσθίει και πίνει, μη διακρίνων το σώμα του Κυρίου. δια τούτο εν υμίν πολλοί ασθενείς και άρρωστοι και κοιμώνται ικανοί». (Α΄Κορ. ΙΑ΄ 28-30).   Τα λόγια αυτά του θεοπνεύστου Αποστόλου είναι σαφή και συγκλονιστικά. Η ανάλυση τους καταλήγει στο εξής συμπέρασμα: Κοινωνώντας τους ανθρώπους «εική και ως έτυχε» («για το καλό της χρονιάς»), βλαπτόμεθα, ασεβούμε και αμαρτάνουμε τόσο εμείς που μεταδίδουμε ανεξέλεκτα «το άγιον τοις κυσί» όσο και αυτοί που μεταλαμβάνουν «μη διακρίνοντες το σώμα του Κυρίου» με αποτέλεσμα να μην κοινωνούν οι άνθρωποι «εις άφεσιν αμαρτιών… εις βασιλείας ουρανών κληρονομίαν» αλλά «εις κρίμα και εις κατάκριμα». Πολύ χαρακτηριστικά είναι τα λόγια ενός Γέροντος: «Τρομακτική είναι η ευθύνη των ιερέων και των αρχιερέων,… Ποιους να θρηνήση κανείς περισσότερο; Εκείνους που προσέρχονται απροετοίμαστοι και με ασέβεια στην θεία Κοινωνία ή εκείνους που μεταδίδουν τα Άχραντα Μυστήρια σε φανερά αναξίους;».                                                                

Σεβασμιώτατε, δεν θέλω να Σας κουράζω. Πιστέψτε με. Με τα λίγα αυτά που παράθεσα, αν με την οξυδέρκεια που Σας διακρίνει εντοπίσετε κάποια πρόθεσή μου για ανυπακοή στην Αρχιεροσύνη Σας, κρίνετε και βγάλετε οποιαδήποτε εις βάρος μου Απόφαση.

Μετά βαθυτάτου σεβασμού και αγάπης Αναστάντος Κυρίου.

Δ. Βολιώτης

Ιερεύς.