Μετάνοια--Θεοφάνη του εγκλείστου

Τα αμαρτήματά σας είναι μεγάλα και φοβερά. Τίποτε όμως δεν υπερβαίνει την άπειρη ευσπλαχνία του Θεού. Η άφεσις των αμαρτιών δεν δίνεται σύμφωνα με την αξία μας, αλλά σύμφωνα με το έλεος του φιλανθρώπου Θεού. Ο Θεός είναι έτοιμος να συγχωρήσει, όταν υπάρχει ειλικρινής μετάνοια. Αυτό που κάνει ανάξιο τον άνθρωπο να συγχωρηθεί δεν είναι το μέγεθος και το πλήθος των αμαρτιών, αλλά η αμετανοησία του.
Μόλις μετανοήσετε με συντριβή και εξομολογηθήκατε σας δόθηκε η άφεσις στον ουρανό. Κατά την εκφώνηση της συγχωρητικής ευχής, αυτή η ουράνια απόφασις σας γνωστοποιήθηκε.
Το χειρόγραφο των αμαρτιών όλων των ανθρώπων το έφερε ο Κύριος πάνω στον Σταυρό και εκεί με την θυσία Του το έσχισε. Στο μυστήριο της εξομολογήσεως έχουμε την εφαρμογή στον κάθε εξομολογούμενο αυτής της θεϊκής ενεργείας. Μετά την εξομολόγηση ο πιστός στέκεται ενώπιον του Θεού ακατάκριτος.

Η Ακολουθία του Νυμφίου - Greek Orthodox Matins of Great Wed

ΟΤΙ ΗΓΑΠΗΣΕ ΠΟΛΥ (Ε΄)

Έμεινα εκεί. Θα πρέπει να με μπέρδεψαν με τις πέτρες έτσι όπως ήμουν κουλουριασμένη γιατί κανένας δε με ενόχλησε. 
Ήμουν εκεί όταν ζήτησε μονολεκτικά κάτι να δροσίσει τα χείλη του. Η ξινή μυρωδιά του ξιδιού έφτασε ως τα ρουθούνια μου. 

Ήμουν εκεί όταν έδωσε στη μάνα Του έναν καινούργιο γιο για να χει να αγαπάει. 

Ήμουν εκεί σαν φώναξε το τρομερό εκείνο “Τετέλεσται”. 

Ήταν λυγμικό και θριαμβικό μαζί. 

Είχε κάτι από ρωμαϊκό θρίαμβο και από την ήσυχη καληνύχτα ενός ανθρώπου που κουράστηκε και κλείνει τα βλέφαρα. 
Ήμουν εκεί, ακίνητη, να ρουφώ κάθε λόγο του, να αποτυπώνω κάθε κίνηση του προσώπου Του να ρουφώ την ανάσα Του μέχρι τέλους. 
Ίσως γαντζωμένη στην ελπίδα ότι κάτι μπορεί να συμβεί ως την έσχατη ώρα. 
Ήμουν εκεί σαν παρέδωσε στον Πατέρα Του το πνεύμα και γέρνοντας το κεφάλι ανεχώρησε. 
Ήμουν εκεί όταν άνοιξε ο ουρανός και μ΄ αστραπές σκοτάδι και βροντές Τον υποδέχτηκε. 
Ένιωσα τη γη να συγκλονίζεται κάτω από τα πόδια μου κι άκουσα τη φωνή του φόβου ν' ανεβαίνει από την πόλη. 
Είδα το Σταυρό Του να ταλαντώνεται κι άκουσα το ρωμαίο εκατόνταρχο να μουρμουρίζει λέξεις μεταμέλειας. 
Μα εμένα δε με ένοιαζε τίποτε από όλα αυτά. 
Το βλέμμα μου, το είναι μου είχε καρφωθεί στα παγωμένα μάτια του. 
Στο σώμα Του που άλλαζε σιγά-σιγά χρώμα παίρνοντας το χρώμα του κεριού. Είχε φύγει. Τότε μόνο πήρα το βλέμμα από πάνω Του. 

Κοίταζα δίπλα Του τους δυό ληστές να προσπαθούν απεγνωσμένα να πάρουν ανάσες. 
Τον ένα τον λυπόμουν. 
Τον άλλο τον ζήλευα. Του 'χε πει πως σήμερα κιόλας θα τον έπαιρνε μαζί του στον Παράδεισο. Δε με ένοιαζε πού. 
Δεν ξέρω τι ήταν ο Παράδεισος. Ήξερα πως τίποτα δεν ήταν ωραιότερο από το να είσαι μαζί Του. 
Αυτό ήταν Παράδεισος! 

Σε λίγο ένας στρατιώτης έφτασε βιαστικός. Μουρμούρισε κάτι στον εκατόνταρχο κι έπειτα πήρε μια λόγχη και προχώρησε προς το σταυρό Του. Κάρφωσε τη λόγχη στην πλευρά. 
Το σημείο απ' όπου σε έναν ζωντανό θα τιναζόταν πίδακας το αίμα αντέδρασε με την ηρεμία των νεκρών. 
Κάμποσο διάφανο υγρό κι ένα πήγμα βγήκαν από την πλευρά Του. 
Έπειτα ο βιαστικός στρατιώτης ανεχώρησε. 
Ήθελε να μεταφέρει το νέο του θανάτου. 
Δυο τρεις στρατιώτες στην άκρη συζητούσαν το περίεργο γεγονός του να πεθάνει κανείς τόσο γρήγορα. Μου φάνηκαν αστείοι. Εκτός αν μόλις είχαν φτάσει από τη Ρώμη δεν υπηρχε κανείς στην πόλη που να μην ήξερε τα τόσα περίεργα που είχε η ζωή αυτού του ανθρώπου. Ιστορίες διέτρεχαν τους δρόμους, άνθρωποι θεραπευμένοι που τους έδειχναν οι άλλοι αναφέροντας πλήθος αρρώστιες από τις οποίες ο Ιησούς τους θεράπευσε, κι ακόμα κομμάτια ψωμί που τα κράτησαν κάποιοι σα φυλαχτό αφού διηγούνταν πώς με πέντε ή εφτά ψωμιά σαν αυτά είχε θρέψει χιλιάδες κόσμου. 

Είχε τη δύναμη να θρέφει τους ανθρώπους, να τους θεραπεύει, να τους ανασταίνει. 

Γιατί να διαλέξει το θάνατο; 

Δεν κατάλαβα πότε έφτασε η νύχτα. Το σκοτάδι που είχε απλωθεί στην ψυχή μου ήταν σαφώς βαθύτερο από κείνο που κάλυπτε σιγά-σιγά τα πάντα. Δυό σκοτεινές φιγούρες ανέβηκαν στο λόφο. Από το βάδισμα κατάλαβα πως δεν ήταν πια νέοι. Τους ακολουθούσαν υπηρέτες. 
Ένας από αυτούς κρατούσε ένα βάζο. Τα ήξερα αυτά τα βάζα. Τα είχα δει στο μυρεψό. Ήταν τεράστιο. Ήταν προφανές ότι τον ετοίμαζαν για κηδεία. Ένας από τους υπηρέτες στερέωσε μια σκάλα. Έβαλε το κεφάλι του κάτω από τη μιά του αμασχάλη και ξεκάρφωσε το ένα καρφί. Έπειτα έβγαλε το άλλο. Τον πήρε στην πλάτη και Τον κατέβασε. 
Στο κάτω μέρος περίμεναν τέσσεροι άνθρωποι: οι δυο άρχοντες, η μάνα κι ο νέος Της γιος. 
Ένα ήσυχο κλάμα Τον τύλιγε μαζί με το μεθυστικό άρωμα του ανοιγμένου δοχείου. 
Τα άσπρα λουρίδια, τα οθώνια έλαμπαν το φως της σελήνης που έλαμπε ήδη στον ουρανό. 
Όση ανθρώπινη φροντίδα είχε αρνηθεί στη ζωή Του, Εκείνος που δεν απέχτησε ούτε σπίτι ούτε κρεββάτι δικό Του, την απελάμβανε τώρα το νεκρό σώμα Του. 

Στοργικά Τον τύλιγαν οι λευκές ταινίες παστωμένες στο κολλητικό μίγμα της αλόης και της σμύρνας. 

Σαν κουκούλι που ετοιμάζεται αργά και συστηματικά άλλο να κλείσει κι άλλο να γεννήσει. 

Έπειτα οι δυο άνδρες Τον πήραν αγκαλιά. 

Τον κουβάλησαν λίγα μέτρα πιο κάτω. 

Οι υπηρέτες είχαν ανοίξει έναν τάφο τραβώντας μια τεράστια πέτρα από το στόμιο. Τον έβαλαν μέσα. Λίγο αργότερα βγήκαν αφήνοντας Τον μόνο. 
Μετά το θάνατο, σαν να μην έφτανε αυτός, κύλησαν και το βράχο ανάμεσα σε μένα κι Εκείνον. 
Φεύγουν. 
Σε αφήνουν μόνο. 
Μήπως μόνος δεν ήσουν πάντα; Κοιμήσου. 
Εγώ θα μείνω εδώ. 

Αλεξανδρεύς 
Αναρτήθηκε από Αναστάσιος στις 6:17 π.μ. 
Ετικέτες Αλεξανδρεύς 

O Συναξαριστής της ημέρας.

Τετάρτη, 16 Απριλίου 2014

ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΤΑΡΤΗ, Της αλειψάσης τον Κύριον μύρω. Αγάπης, Ειρήνης, Χιονίας, Χαριέσσης, Νίκης, Γαληνής, Καλλίδος, Νουνεχίας, Βασιλίσσης και Θεοδώρας των παρθενομαρτύρων.

Κατά τη Μ. Τετάρτη επιτελούμε ανάμνηση: (α) του γεγονότος της αλείψεως του Κυρίου με μύρο από μια πόρνη γυναίκα. Επίσης φέρεται στη μνήμη μας, (β) η σύγκλιση του Συνεδρίου των Ιουδαίων, του ανωτάτου δηλαδή Δικαστηρίου τους, προς λήψη καταδικαστικής αποφάσεως του Κυρίου, καθώς και (γ) τα σχέδια του Ιούδα για προδοσία του Διδασκάλου του.

Δύο μέρες πριν το Πάσχα, καθώς ο Κύριος ανέβαινε προς τα Ιεροσόλυμα, κι ενώ βρισκόταν στο σπίτι του λεπρού Σίμωνα, τον πλησίασε μια πόρνη γυναίκα κι άλειψε το κεφάλι Του με πολύτιμο μύρο. Η τιμή του ήταν γύρω στα τριακόσια δηνάρια, πολύτιμο άρωμα και γι' αυτό οι μαθητές την επέκριναν και περισσότερο απ' όλους ο Ιούδας. Γνώριζαν οι μαθητές καλά πόσο μεγάλο ζήλο έδειχνε πάντοτε ο Χριστός για την ελεημοσύνη προς τους φτωχούς. Ο Χριστός όμως την υπερασπίσθηκε, για να μην αποτραπεί απ' το καλό της σκοπό. Ανέφερε μάλιστα και τον ενταφιασμό Του, προσπαθώντας να αποτρέψει τον Ιούδα από τη προδοσία, αλλά μάταια. Τότε απέδωσε στη γυναίκα την μεγάλη τιμή να διακηρύσσεται το ενάρετο έργο της σε ολόκληρο την οικουμένη.

Ο Ιερός Χρυσόστομος υποστηρίζει ότι δύο ήταν οι γυναίκες που άλειψαν με μύρο τον Κύριο. Οι τρεις πρώτοι Ευαγγελιστές αναφέρουν μια και την ίδια γυναίκα, που πήρε την ονομασία πόρνη. Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης όμως κάνει λόγο για άλλη γυναίκα, αξιοθαύμαστη και σεμνή, τη Μαρία την αδελφή του Λαζάρου, που άλειψε τα άχραντα πόδια Του σκουπίζοντας τα με τις τρίχες των μαλλιών της.
Αυτή την ημέρα ψάλλεται και το περίφημο τροπάριο, τελευταίο στην ακολουθία, της ευσεβούς και λογίας ποιήτριας του Βυζαντίου, Κασσιανής. Η ηρωίδα του ποιήματός της, η γυναίκα που άλειψε με μύρο τον Κύριο ήταν η πόρνη που αναφέρουν οι Ευαγγελιστές (και όχι η ευσεβής ποιήτρια Κασσιανή).

Ένα κειμενάκι από έναν εκλεκτό νέο που αγαπά την Ορθοδοξία μας...

http://apotixisis.blogspot.ca/

᾿Ολίγες σκέψεις εἰς τὴν Μεγάλη  ῾Εβδομάδα

Ομολογώ αδελφοί μου ότι είμαι από τους Χριστιανούς που νευριάζουν πολύ εύκολα, που δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους. Ομολογώ ότι είμαι φυγόπονος και ότι όταν μου χτυπούν την πόρτα πειρασμοί και θλίψεις, γογγύζω κατά του Παναγάθου Θεού, θεωρώντας ότι είναι υποχρέωσή Του να παρέχει κάθε άνεση σε μένα τον Χριστιανό που τηρώ τις εντολές Του. Πολλές φορές ζητώ από τον Πνευματικό μου Πατέρα να προσευχηθεί για να φύγουν οι πειρασμοί… Αυτός μου είπε μία φορά με απλότητα: μα παιδάκι μου, όλα εύκολα θα μας έρχονται; Χρειάζεται και καμία θλίψη!

Ομολογώ ότι τον τελευταίο καιρό είχα τόσους πολλούς ακούσιους και εκούσιους πειρασμούς που ένιωθα ότι κουβαλούσα ένα βουνό στους ώμους μου. Τότε, σε αυτές τις δύσκολες και νεφελώδεις στιγμές έκανα το ανέλπιστο: άνοιξα τον Αββά Ισαάκ και την Αγία Γραφή. Και τα δύο τα έχω διαβάσει πολλές φορές, όμως αυτή την φορά κάτι είχε αλλάξει: οι θλίψεις, με έκαναν να συντονιστώ σε μία άλλη συχνότητα, αυτή των Αγίων Πατέρων, και εντός αυτής να κατανοώ με εντελώς διαφορετικό τρόπο τα ήδη κατανοηθέντα εκ μόνου του νοός. Τώρα είχε αρχίσει να συμμετέχει και η καρδιά… ΄Οταν δεν έχεις ξενιτευτεί έστω και μία φορά στην ζωή σου, πως μπορείς να καταλάβεις τον Κύριο όταν λέει ότι ακόμα και οι αλεπούδες έχουν φωλιές, όμως ο Υιός του Ανθρώπου δεν έχει που να ακουμπήσει το σώμα του για να ξαποστάσει;

Θέλω δηλαδή να πω ότι όλοι οι ΄Αγιοι της Εκκλησίας μας, έγραψαν τα κείμενά τους σε μία συγκεκριμένη συχνότητα, αυτή της ταπείνωσης, της ξενιτειάς, της αποταγής, της απροσπάθειας κ.α., και ότι χωρίς θλίψεις, δεν μπορούμε να μπούμε σε αυτή την σωτήρια συχνότητα. Ας δοξάσουμε λοιπόν ειλικρινώς αδελφοί μου τον Θεό για όλες τις θλίψεις που μας βρίσκουν. Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν.

Ο Λόγος του Θεού, βλέποντας τα χάλια μας, έκανε το απίστευτο, το ασύλληπτο: έλαβε την στενότητα του ανθρωπίνου σώματος, ο ασώματος και απερινόητος… Μπήκε στην πιο ευλογημένη Μήτρα και γεννήθηκε, όχι σε παλάτια και λούσα, αλλά σε μία σπηλιά. Πριν προλάβει καλά καλά να χαρεί η Παναγία του Μητέρα, μεταναστεύει για να γλυτώσει από τους φονιάδες Του. Μόλις αρχίζει ο δημόσιος βίος Του, έχει σαν σκόλοπες στη σάρκα Του, τους γραμματείς και φαρισαίους που δεν Τον αφήνουν ούτε ένα λεπτό να ησυχάσει. Στην κυριολεξία βλέπουμε στο Ευαγγέλιο να τον έχουν στο κατόπι… Στην Ναζαρέτ, την ίδια Του την πατρίδα, Τον κυνηγούν να Τον σκοτώσουν. Αυτός, το μόνο που έκανε συνεχώς, ήταν να συγχωρεί αμαρτίες και να γιατρεύει τα σώματα. Εμείς; Ω, εμείς. Του ζητήσαμε πρωτοκαθεδρίες, ενώ Αυτός μας είπε ότι πρέπει να γίνουμε δούλοι για να γίνουμε πρώτοι. Το είπε πλένοντας μας τα πόδια… Στις δύσκολες στιγμές; Τον αφήσαμε μόνο Του. Τον αρνηθήκαμε. Τον συλλάβαμε σαν κοινό ληστή. Τον δικάσαμε με ψευδομάρτυρες. Αυτός παρέμεινε σιωπηλός χωρίς να βγάλει λέξη για να υπερασπιστεί το Εγώ Του. Τον χαστουκίσαμε. Τον γεμίσαμε με ροχάλες. Τον μαστιγώσαμε. Του καρφώσαμε αγκάθινο στεφάνι στο κεφάλι Του. Του δώσαμε μερικές δεκάδες κιλά ξύλου να κουβαλήσει στις πληγωμένες πλάτες Του. Τον ξεγυμνώσαμε, την ίδια την Αγνότητα.  Δεν αφήσαμε την Μανούλα Του να τον πλησιάσει και να κλάψει… Εκ του μακρόθεν έκλαιγε γιατί πλέον η μορφή του Υιού της είχε χαθεί από τα βασανιστήρια. Μας συγχώρεσε πάνω στους πόνους Του. Πέθανε! Και η ανταμοιβή που μας έδωσε για όλα αυτά που Του κάναμε; Άφεση αμαρτιών και ζωή αιώνιο…

Δόξα τη μακροθυμία σου Κύριε! Εσύ ταπεινώθηκες έως εσχάτων οικειοθελώς, εγώ δεν μπορώ να σκύψω ούτε λίγο την μύτη μπροστά σε έναν λόγο που θα μου πουν οι αδελφοί και δεν θα μου αρέσει…

Εν ταις λαμπρότησι των Αγίων Σου, πως εισελεύσομαι ο ανάξιος Χριστέ μου;

Καλή Ανάσταση Αδελφοί. Κάντε κάνα κομποσχοινάκι για την αθλιότητά μου σας παρακαλώ.

Οικουμενισμός η εσχάτη αίρεσις.

Δός μοι τοῦτον τὸν ξένον

Τὸν ἥλιον κρύψαντα τὰς ἰδίας ἀκτίνας,
καὶ τὸ καταπέτασμα τοῦ ναοῦ διαρραγέν, τῷ τοῦ Σωτῆρος θανάτῳ,
ὁ Ἰωσὴφ θεασάμενος, προσῆλθε τῷ Πιλάτῳ καὶ καθικετεύει λέγων·
δός μοι τοῦτον τὸν ξένον, τὸν ἐκ βρέφους ὡς ξένον ξενωθέντα ἐν κόσμῳ·
δός μοι τοῦτον τὸν ξένον, ὃν ὁμόφυλοι μισοῦντες θανατοῦσιν ὡς ξένον·
δός μοι τοῦτον τὸν ξένον, ὃν ξενίζομαι βλέπειν τοῦ θανάτου τὸ ξένον·
δός μοι τοῦτον τὸν ξένον, ὅστις οἶδεν ξενίζειν τοὺς πτωχούς τε καὶ ξένους·
δός μοι τοῦτον τὸν ξένον, ὃν Ἑβραῖοι τῷ φθόνῳ ἀπεξένωσαν κόσμῳ·
δός μοι τοῦτον τὸν ξένον, ἵνα κρύψω ἐν τάφῳ, ὃς ὡς ξένος οὐκ ἔχει τὴν κεφαλὴν ποῦ κλῖναι·
δός μοι τοῦτον τὸν ξένον, ὃν ἡ Μήτηρ καθορῶσα νεκρωθέντα ἐβόα·
Ὦ Υἱὲ καὶ Θεέ μου, εἰ καὶ τὰ σπλάγχνα τιτρώσκομαι,
καὶ καρδίαν σπαράττομαι, νεκρόν σε καθορῶσα,
ἀλλὰ τῇ σῇ ἀναστάσει θαρροῦσα μεγαλύνω.
Καὶ τούτοις τοίνυν τοῖς λόγοις δυσωπῶν τὸν Πιλᾶτον
ὁ εὐσχήμων λαμβάνει τοῦ Σωτῆρος τὸ σῶμα,
ὃ καὶ φόβῳ ἐν σινδόνι ἐνειλήσας καὶ σμύρνῃ, κατέθετο ἐν τάφῳ
τὸν παρέχοντα πᾶσι ζωὴν αἰώνιον καὶ τὸ μέγα ἔλεος.

Ομιλία του μακαριστού Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου: Μεγάλη Εβδομάδα

http://agiooros.org/viewtopic.php?f=34&t=9376

Ο ἀπόστολος Παῦλος, ἀγαπητοί μου, συνιστᾷ νὰ γίνεται κήρυγμα συχνὰ – πυκνά. Λέει· «Ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ ἐνοικείτω ἐν ὑ­μῖν πλουσίως» (Κολ. 3,16). Σύμφωνα μὲ τὸ ῥητὸ αὐτὸ ἡ διδασκαλία μιὰ φορὰ τὴν ἑβδομάδα δὲν εἶνε ἀρκετή. Ὅπως κανείς ἀπὸ μᾶς δὲν τρώει μιὰ φορὰ τὴν ἑβδομάδα, ἀλ­λὰ συχνὰ κάθεται στὸ ὑλικὸ τραπέζι καὶ μετα­λαμ­βάνει ὑλικῆς τροφῆς γιὰ τὴν συντήρησι τοῦ σώματός του, κατὰ παρόμοιο τρόπο ἔ­χουμε ἀ­νάγκη νὰ πλησιάζουμε συχνὰ καὶ στὴν τράπεζα τοῦ θείου λόγου.
Δύο πράγματα εἶνε τὰ ἀπολύτως ἀναγκαῖα, καὶ γι’ αὐτὸ αὐτὰ βρίσκονται πάνω στὴν ἁγία τράπεζα· τὸ ἕνα εἶνε τὸ Εὐαγγέλιο, ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, καὶ τὸ δεύτερο τὸ δισκοπότηρο, ἡ θεία κοινωνία. Χριστιανὸς ποὺ δὲν ἀκούει συχνὰ τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ καὶ δὲν κοινωνεῖ συχνὰ τῶν ἀχράντων μυστηρίων, ὁ Χριστιανὸς αὐτὸς εἶνε νεκρός.

Η Ορθόδοξη Θεολογική Σχολή της Μέκκας

ΚΩΣΤΑΣ ΖΟΥΡΑΡΙΣ

Η ειρηνική αλλά και εριστική συνύπαρξη απαιτούν αμοιβαιότητα. Ετσι, εάν το Σεβαστόν Υπουργείον της μη Εθνικής μας Παιδείας (έκοψαν το «Εθνικής» και το Σύνταγμα, που το προβλέπει), αν ιδρύσει τμήμα Μουσουλμανικής Θεολογίας στη Θεολογική Θεσσαλονίκης, έτσι κι η Σαουδική Αραβία: το ίδιο στη Μέκκα. Ή, έστω, στη Μεδίνα. Κι όχι στην Πόλη, λόγω Χάλκης, όπως βλακωδώς μας λέει το Σεβαστόν μας τής Μη παιδείας, διότι, λέει, μας εκβιάζουν οι Τουρκαλάδες! (Η έκφρασή μου αυτή είναι πολιτικώς μη ορθή, αλλά Ορθία).

Η Χάλκη είναι εσωτερικό τουρκοτουρκικό αγκάθι για τους Νεο-Οθωμανούς, και απλώς αναδεικνύει το κτηνώδες της κεμαλικής αρβύλας. Η Ψωροκώσταινα δεν έχει καμμία δουλειά ν' ανακατευθεί, εκεί. Αρα; Αρα, η αμοιβαιότης μόνον μεταξύ Θεσσαλονίκης, που διαθέτει το παγκόσμιο κύρος για την Ορθόδοξη θεολογία της, και της Μέκκας, που διαθέτει την ιερή Πέτρα και τα πετροδολλάριά της. Τόσο ηρέμως ήμερα, ακόμη και για τον ενεστώτα γραμματέα του Υπουργείου μας της Μη Εθνικής Παιδείας. Αμοιβαιότης Μέκκας-Θεσσαλονίκης.

Μητροπολίτης Ναυπάκτου κ. Ιερόθεος: Αποστολική διαδοχή και Παπισμός

…Επειδή εκτός τῆς Εκκλησίας δεν υπάρχουν μυστήρια, γι’ αυτό και οι Κληρικοί τῶν Παπικῶν και αυτός ο Πάπας, για μας τους Ορθοδόξους, δεν έχουν ιερωσύνη, δηλαδή έχει διακοπή σε αυτούς η Αποστολική Διαδοχή. Αυτό, βέβαια, μπορεί να ακούγεται λίγο παράξενα, αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα, βάσει τῆς Ορθοδόξου Θεολογίας.
Η αποστολική διαδοχή δεν είναι απλώς μια σειρά χειροτονιῶν, αλλά συγχρόνως και μετοχή στην αποκαλυπτική αλήθεια.»

Πρωτοπρ. Νικόλαος Μανώλης, Η Κλίμακα του αγ. Ιωάννου (2η Ομιλία) και συζήτηση διαφόρων θεμάτων.

http://www.impantokratoros.gr & http://katanixis.blogspot.gr

Η ΔΟΛΙΑ ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΩΝ ΦΑΝΑΡΙΩΤΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

http://krufo-sxoleio.blogspot.ca/

Στα Ευαγγέλια βλέπουμε μια συνεχή προσπάθεια τῶν αρχόντων να διαστρέφουν την Αλήθεια και να πλανούν τον λαό. Ήθελαν να τον κρατούν στην πλάνη. Έκαναν τα πάντα για να συκοφαντήσουν το πραγματικό έργο τοῦ Χριστοῦ. Ο Χριστός πολέμησε με την Αγάπη Του και το Σταυρό το πολιτικό και θρησκευτικό κατεστημένο τῆς εποχῆς Του. Είναι ο «ποιμήν ο καλός» που ελευθέρωσε τον άνθρωπο και από άβουλο όχλο, που ήταν το θύμα τῶν επιγείων αρχόντων, τον έκανε με όλο Του το έργο λαό του Θεου, άγιο Σώμα Του.

Άγ. Ι. Χρυσόστομος : Όχι γιατί ο Κύριος ήταν άσπλαχνος, αλλά γιατί ο δούλος ήταν αχάριστος.

Ποια είναι λοιπόν η σημερινή εορτή; Είναι μεγάλη και αξιοσέβαστη και 
υπερβαίνει την ανθρώπινη λογική, και είναι αντάξια της γενναιοδωρίας 
του Θεού που την καθιέρωσε. Γιατί σήμερα συμφιλιώθηκε το ανθρώπινο 
γένος με το Θεό. Σήμερα διαλύθηκε η παλιά εχθρότητα και τερματίστηκε ο 
μακροχρόνιος πόλεμος. Σήμερα επανήλθε στους ανθρώπους μια 
αξιοθαύμαστη ειρήνη, την οποία ποτέ στο παρελθόν δεν περίμεναν οι 
άνθρωποι.