http://apotixisis.blogspot.ca/
᾿Ολίγες σκέψεις εἰς τὴν Μεγάλη ῾Εβδομάδα
Ομολογώ αδελφοί μου ότι είμαι από τους Χριστιανούς που νευριάζουν πολύ εύκολα, που δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους. Ομολογώ ότι είμαι φυγόπονος και ότι όταν μου χτυπούν την πόρτα πειρασμοί και θλίψεις, γογγύζω κατά του Παναγάθου Θεού, θεωρώντας ότι είναι υποχρέωσή Του να παρέχει κάθε άνεση σε μένα τον Χριστιανό που τηρώ τις εντολές Του. Πολλές φορές ζητώ από τον Πνευματικό μου Πατέρα να προσευχηθεί για να φύγουν οι πειρασμοί… Αυτός μου είπε μία φορά με απλότητα: μα παιδάκι μου, όλα εύκολα θα μας έρχονται; Χρειάζεται και καμία θλίψη!
Ομολογώ ότι τον τελευταίο καιρό είχα τόσους πολλούς ακούσιους και εκούσιους πειρασμούς που ένιωθα ότι κουβαλούσα ένα βουνό στους ώμους μου. Τότε, σε αυτές τις δύσκολες και νεφελώδεις στιγμές έκανα το ανέλπιστο: άνοιξα τον Αββά Ισαάκ και την Αγία Γραφή. Και τα δύο τα έχω διαβάσει πολλές φορές, όμως αυτή την φορά κάτι είχε αλλάξει: οι θλίψεις, με έκαναν να συντονιστώ σε μία άλλη συχνότητα, αυτή των Αγίων Πατέρων, και εντός αυτής να κατανοώ με εντελώς διαφορετικό τρόπο τα ήδη κατανοηθέντα εκ μόνου του νοός. Τώρα είχε αρχίσει να συμμετέχει και η καρδιά… ΄Οταν δεν έχεις ξενιτευτεί έστω και μία φορά στην ζωή σου, πως μπορείς να καταλάβεις τον Κύριο όταν λέει ότι ακόμα και οι αλεπούδες έχουν φωλιές, όμως ο Υιός του Ανθρώπου δεν έχει που να ακουμπήσει το σώμα του για να ξαποστάσει;
Θέλω δηλαδή να πω ότι όλοι οι ΄Αγιοι της Εκκλησίας μας, έγραψαν τα κείμενά τους σε μία συγκεκριμένη συχνότητα, αυτή της ταπείνωσης, της ξενιτειάς, της αποταγής, της απροσπάθειας κ.α., και ότι χωρίς θλίψεις, δεν μπορούμε να μπούμε σε αυτή την σωτήρια συχνότητα. Ας δοξάσουμε λοιπόν ειλικρινώς αδελφοί μου τον Θεό για όλες τις θλίψεις που μας βρίσκουν. Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν.
Ο Λόγος του Θεού, βλέποντας τα χάλια μας, έκανε το απίστευτο, το ασύλληπτο: έλαβε την στενότητα του ανθρωπίνου σώματος, ο ασώματος και απερινόητος… Μπήκε στην πιο ευλογημένη Μήτρα και γεννήθηκε, όχι σε παλάτια και λούσα, αλλά σε μία σπηλιά. Πριν προλάβει καλά καλά να χαρεί η Παναγία του Μητέρα, μεταναστεύει για να γλυτώσει από τους φονιάδες Του. Μόλις αρχίζει ο δημόσιος βίος Του, έχει σαν σκόλοπες στη σάρκα Του, τους γραμματείς και φαρισαίους που δεν Τον αφήνουν ούτε ένα λεπτό να ησυχάσει. Στην κυριολεξία βλέπουμε στο Ευαγγέλιο να τον έχουν στο κατόπι… Στην Ναζαρέτ, την ίδια Του την πατρίδα, Τον κυνηγούν να Τον σκοτώσουν. Αυτός, το μόνο που έκανε συνεχώς, ήταν να συγχωρεί αμαρτίες και να γιατρεύει τα σώματα. Εμείς; Ω, εμείς. Του ζητήσαμε πρωτοκαθεδρίες, ενώ Αυτός μας είπε ότι πρέπει να γίνουμε δούλοι για να γίνουμε πρώτοι. Το είπε πλένοντας μας τα πόδια… Στις δύσκολες στιγμές; Τον αφήσαμε μόνο Του. Τον αρνηθήκαμε. Τον συλλάβαμε σαν κοινό ληστή. Τον δικάσαμε με ψευδομάρτυρες. Αυτός παρέμεινε σιωπηλός χωρίς να βγάλει λέξη για να υπερασπιστεί το Εγώ Του. Τον χαστουκίσαμε. Τον γεμίσαμε με ροχάλες. Τον μαστιγώσαμε. Του καρφώσαμε αγκάθινο στεφάνι στο κεφάλι Του. Του δώσαμε μερικές δεκάδες κιλά ξύλου να κουβαλήσει στις πληγωμένες πλάτες Του. Τον ξεγυμνώσαμε, την ίδια την Αγνότητα. Δεν αφήσαμε την Μανούλα Του να τον πλησιάσει και να κλάψει… Εκ του μακρόθεν έκλαιγε γιατί πλέον η μορφή του Υιού της είχε χαθεί από τα βασανιστήρια. Μας συγχώρεσε πάνω στους πόνους Του. Πέθανε! Και η ανταμοιβή που μας έδωσε για όλα αυτά που Του κάναμε; Άφεση αμαρτιών και ζωή αιώνιο…
Δόξα τη μακροθυμία σου Κύριε! Εσύ ταπεινώθηκες έως εσχάτων οικειοθελώς, εγώ δεν μπορώ να σκύψω ούτε λίγο την μύτη μπροστά σε έναν λόγο που θα μου πουν οι αδελφοί και δεν θα μου αρέσει…
Εν ταις λαμπρότησι των Αγίων Σου, πως εισελεύσομαι ο ανάξιος Χριστέ μου;
Καλή Ανάσταση Αδελφοί. Κάντε κάνα κομποσχοινάκι για την αθλιότητά μου σας παρακαλώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου