O Koσμάς:

μέρος Α'
3. Η ιστορία της Ορθοδοξίας δεν είναι τίποτε άλλο από ιστορία της πάλης της με την κακοδοξία. Από τη στιγμή που ο διάβολος εξέπεσε από την ουράνια κατάστασή του και ειπώθηκε η προτροπή του αρχαγγέλου «Στώμεν καλώς», άρχισε ο πόλεμος της κακοδοξίας για τον αφανισμό της Ορθοδοξίας, που σκοπό έχει να ανεβάσει τον άνθρωπο στην κατάσταση που ήταν ο διάβολος πριν τη πτώση του.
Ορθοδοξία είναι ο ορθός τρόπος της θεραπείας του ανθρώπου, για να φτάσει στην ουράνια κατάσταση, τη θέωση, που βρίσκονταν τόσο οι άγγελοι, όσο και οι άνθρωποι προτού οι τελευταίοι εκπέσουν. Αίρεση και κακοδοξία είναι ο λανθασμένος τρόπος της θεραπείας του ανθρώπου, που δεν οδηγεί στον Παράδεισο. Όσοι αξιώνονται να φτάσουν στη θέωση, που χαρίζει ο Θεός σ’ εκείνους που αγωνίζονται ασκητικά να καθάρουν τον εαυτό τους από τα πάθη και τις αμαρτίες τους, αυτοί γίνονται και δικοί μας θεραπευτές. Με τέτοια πρόσωπα, που αναλαμβάνουν ρόλο «θεραπευτή», και πρέπει πράγματι να είναι «θεραπευτές», ασχολούμαστε στο σημείωμά μας αυτό. Είναι μερικά απ’ τα καταξιωμένα πρόσωπα, που διαδραμάτισαν κάποιο σημαντικό ρόλο στο χώρο της Ορθοδοξίας τα τελευταία αυτά χρόνια.

Συνεχίζεται.

Byzantine chant - Φωτίζου, φωτίζου

Η φυλακή της καρδιάς

Στην καρδιά είναι η θέληση, στην καρδιά είναι η αγάπη, στην καρδιά είναι η κατανόηση, στην καρδιά είναι, το πρόσωπο της Παναγίας και Θείας Τριάδος. 

Η καρδιά είναι ο οίκος του Πατρός, τό ιερό του Υιού και το εργαστήριο του Αγίου Πνεύματος. 

Ο Θεός θέλει την καρδιά: «Υιέ μου, δός μοι σήν καρδίαν» (Παρ. κγ' 26). 

Ας αναποδογυρίσουν τα βουνά, ας στεγνώσουν οι θάλασσες, ας σε εγκαταλείψουν οι φίλοι σου, ας χαθεί ο πλούτος σου, ας φαγωθεί το σώμα σου από σκουλήκια, ας σε περιλούσει ο κόσμος με όλες τις κοροϊδίες πού έχει, μη φοβάσαι, μόνον φύλαξε την καρδιά σου, φύλαξε και ένωσε την με τον Κύριο και δώσε την στον Κύριο. 

Από την καρδιά προέρχεται η ζωή΄ από που η ζωή στην καρδιά θα προέλθει, αν η πνοή του Κυρίου και η πηγή της ζωής, ο Θεός, δεν κατοικεί σε αυτήν;


«Ο αγαθός άνθρωπος εκ τον αγαθού θησαυρού εκβάλλει αγαθά, και ο πονηρός άνθρωπος εκ τού πονηρού θησαυρού εκβάλλει πονηρά» (Ματθ. ιβ' 35). 

Αυτοί είναι οι λόγοι του Κυρίου, ο οποίος γεμίζει τον θησαυρό της καρδιάς σου με τα πλούτη Του. 

Τι είναι αυτός «ο αγαθός άνθρωπος»; 

Είναι ο αγαθός θησαυρός της καρδιάς. Και τι είναι «ο πονηρός άνθρωπος»; Είναι ο πονηρός θησαυρός της καρδιάς. «Εκ γαρ της καρδίας [του πονηρού ανθρώπου] εξέρχονται διαλογισμοί πονηροί, φόνοι, μοιχείαι, πορνείαι, κλοπαί, ψευδομαρτυρίαι, βλασφημίαι» (Ματθ. ιε' 19)' και από την αγαθή καρδιά εκπορεύονται «αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, αγαθωσύνη, πίστις, πραότης, εγκράτεια» (Γαλάτ. ε' 22-23). Βλέπεις τι μεγάλος αποθηκευτικός χώρος είναι η καρδιά του ανθρώπου; Βλέπεις πόσα μπορούν να προσαρμοσθούν στην καρδιά του ανθρώπου;...


Ω αδελφέ, ο Θεός, το Άγιον Πνεύμα το ίδιο, όταν το παρακαλείς, μπορεί να χωρέσει στην καρδιά του ανθρώπου. Όχι μόνο μπορεί, αλλά και θέλει. Περιμένει μόνο εσένα να προετοιμάσεις την καρδιά σου γι' Αυτό. Να την μετατρέψεις σε ναό, διότι ο Θεός, το Άγιο Πνεύμα μόνο σε ναό κατοικεί!...


Όπως ο όφις προστατεύει την κεφαλή του, έτσι και συ επίσης, υιέ, φύλαξε την καρδιά σου. Πάνω απ' όλα πού φυλάσσονται, υιέ, φύλαξε την καρδιά σου! Διότι στην καρδιά εισέρχεται ζωή και από αυτήν εξέρχεται ζωή, ζωή πού προέρχεται από τον Ζώντα Θεό.


Ω Ζωοδότα Κύριε, βοήθησε μας να φυλάξουμε τις καρδιές μας για Σένα, για Σένα τον Κύριο! Σοι πρέπει δόξα και ευχαριστία εις τους αιώνας. 

Περιοδικό «ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ» Αριθμός 74, Φθινόπωρο 2004
Νικολάου Βελιμήροβιτς

Saint John Chrysostom : HOMILY XXVI. ROM. XIV. 14.

"I know, and am persuaded by (Gr. in) the Lord Jesus, that there is

nothing unclean of itself, but to him that esteemeth anything to be

unclean, to him it is unclean."

AFTER first rebuking the person who judgeth his brother, and

moving him to leave off this reproaching, he then explains himself

further upon the doctrinal part, and instructs in a dispassionate tone

the weaker sort, displaying in this case too a great deal of

gentleness. For he does not say he shall be punished, nor anything

of the sort, but merely disburdens him of his fears in the matter, and

that with a view to his being more easily persuaded with what he

tells him; and he says, "I know, and am persuaded." And then to

prevent any of those who did not trust him (or "believe," twn ou

pistwn) saying, And what is it to us if thou art persuaded? for thou

art no trustworthy evidence to be set in competition with so great a

law, and with oracles brought down from above, he proceeds, "in the

Lord." That is, as having learned from Him, as having my confidence

from Him.

Ο Παπισμός δεν διέπραξε το σφάλμα να μετάσχει ως μέλος στο Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών και να μεταλλαγεί σε μία από τις πολλές «εκκλησίες».

Ο Παπισμός διεκδικώντας για τον εαυτό του μέχρι και σήμερα την εκκλησιολογική αποκλειστικότητα, υπεύθυνος και πρωτουργός της διαιρέσεως, δεν διέπραξε το σφάλμα να μετάσχει ως μέλος στο Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών και να μεταλλαγεί σε μία από τις πολλές «εκκλησίες». Φραστικά πάντως και υποκριτικά επαινεί την Οικουμενική Κίνηση, την οποία επευλογεί ως προεργασία για την μετά της Ρώμης του Πέτρου και του πάπα ενότητα. Ιδιαίτερα επιχαίρει και συγχαίρει για την συμμετοχή της Ορθοδόξου Εκκλησίας, η οποία αυτοκαταργήθηκε στην πράξη ως η μοναδική ενσάρκωση και συνέχεια της Una Sancta, εκχωρήσασα το ιδικό της πεδίο, την ιδική της ταυτότητα, στην σχισματική και αιρετική Ρώμη, στη Ρώμη του filioque, του πρωτείου εξουσίας του πάπα, των αζύμων, του καθαρτηρίου πυρός, της κτιστής χάριτος και όλων των άλλων καινοτομιών και παρεκκλίσεων.

O Koσμάς:

μέρος Α'

1. Ωρισμένοι αδελφοί με παρακάλεσαν να εκθέσω ό,τι γνωρίζω απ’ την αναστροφή μου με ωρισμένα καταξιωμένα πρόσωπα, που διαδραμάτισαν τα τελευταία χρόνια σημαντικό ρόλο στο χώρο της Ορθοδοξίας.
Το πράττω με πολύ δισταγμό, ικανοποιώντας έτσι την παράκληση των καλών αυτών αδελφών. Ας με συγχωρήσουν οι αναγνώστες του κειμένου αυτού για την τόλμη μου.

2. Νομίζω, ότι είναι πολύ εύκολο να παραθέσω ένα κατάλογο τέτοιων προσώπων, που είχα την ευλογία του Θεού να γνωρίσω εδώ και πενήντα χρόνια περίπου, άλλους περισσότερο και άλλους λιγώτερο. Επίσης, με την ίδια ευκολία μπορώ να παραθέσω μερικά απ’ τα λόγια, τις απόψεις και τα έργα των προσώπων αυτών, που έχουν κάποια σχέση με το μεγάλο ζήτημα που απασχολεί σήμερα τους πιστούς, και είναι η αυτοσυνειδησία της Ορθοδοξίας, ως και ο μεγάλος κίνδυνος που διατρέχει να αφομοιωθεί από την κακοδοξία, και ιδιαίτερα τον παπισμό.
Αυτό όμως, δεν βοηθάει καθόλου το να σχηματίσει κάποιος μιά ορθή και σαφή γνώμη για τα πρόσωπα αυτά και για την πραγματική σημασία των λόγων και των πράξεων τους, αν δεν γνωρίζει τα πλαίσια της εποχής που έζησαν και διαμόρφωσαν το πιστεύω τους. Αυτό μπορεί να γίνει, μόνο αν εντάξουμε τα πρόσωπα αυτά μέσα στην εποχή τους, οι καταστάσεις της οποίας διαμόρφωσαν την προσωπικότητά τους και με τους προβληματισμούς της, που ασχολήθηκαν. Ήταν «τέκνα της εποχής» τους! Και αυτή την εποχή, αν θέλουμε, να είμαστε τίμιοι «προς εαυτούς και αλλήλους», πρέπει να «ακτινογραφήσουμε» προσεκτικά , περιγράφοντας, έστω επιγραμματικά, τα πλαίσιά της. Αυτό κάνουμε στη συνέχεια.

Συνεχίζεται.

«ΟΝΟΜΑΤΟΚΡΥΠΤΙΣΜΟΣ», Ἡ παρασιτικὴ αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ

«ΟΜΕΛΕΤΑ ΧΩΡΙΣ ΑΥΓΑ» ΕΙΝΑΙ Η ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΠΕΡΙ ΑΙΡΕΣΕΩΣ ΧΩΡΙΣ ΟΝΟΜΑΤΑ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ

Νὰ ἀποκαλυφθοῦν τὰ ὀνόματα τῶν αἱρετικῶν
στὴν αὐριανὴ Ἡμερίδα

Τὴν Πέμπτη 14/3/2013 πραγματοποιεῖται ἀπὸ τὸν «Πανελλήνιο Χριστιανικὸ Ὅμιλο Ὀρθοδόξου Ἱεραποστολῆς» Ἡμερίδα μὲ θέμα «Παγκοσμιοποίηση, Οἰκουμενισμὸς καὶ Οἰκουμενικότητα τῆς Ἐκκλησίας» στὴν αἴθουσα «Παρνασσός» (πλατεῖα Καρύτση).
Εἶναι, λοιπόν, μιὰ καλὴ εὐκαιρία νὰ τεθοῦν καὶ πάλι τὰ πρακτικὰ καὶ οὐσιαστικὰ ἐρωτήματα πρὸς τοὺς ἐκλεκτοὺς ὁμιλητὲς τῆς Ἡμερίδος, πέρα ἀπὸ ὅσα θεωρητικὰ θὰ μᾶς παραθέσουν.
Τὸ ζητούμενο ἐν προκειμένῳ, περὶ τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, δὲν εἶναι τὸ ἂν εἶναι αἵρεση. Τοῦτο τὸ ἀποδέχονται ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι ἐδῶ καὶ δεκαετίες, μὲ πρῶτο τὸν ἅγιο Ἰουστῖνο Πόποβιτς, ὁ ὁποῖος ὀνόμασε τὸν Οἰκουμενισμὸ Παναίρεση. Ἀκόμα καὶ ὁ οἰκουμενιστὴς Ἀρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος τὸ δέχτηκε καὶ τὸ ὁμολόγησε ἀπὸ μικροφώνου τοῦ Ραδιοφωνικοῦ σταθμοῦ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἀπαντώντας ἐπίσημα σὲ ἐρώτηση ποὺ τοῦ ἔγινε (ἀπὸ τὸν π. Κωνσταντῖνο Στρατηγόπουλο): Περὶ τοῦ ὅτι ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶναι αἵρεση, εἶπε, οὐδεμία ἀμφιβολία ὑπάρχει.
Τὸ ζητούμενο, λοιπόν, καὶ καίριο καὶ ἐπεῖγον, δὲν εἶναι τόσο, ἡ ἐνημέρωση τοῦ λαοῦ, ἔτσι μάλιστα, ὅπως ἐπὶ δεκαετίες πραγματοποιεῖται. Διότι ἡ μέχρι τώρα ἐπίσημη ἐνημέρωση, ἀναφέρεται στὸ φάντασμα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ ὄχι στὸν πραγματικὸ καὶ σαρκωμένο Οἰκουμενισμό.

H συνέχεια, “κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more

Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ του Αγίου Ιουστίνου (Πόποβιτς)

Δια πρώτην φοράν με την εμφάνισιν του Θεανθρώπου μεταξύ των ανθρώπων οι άνθρωποι απέκτησαν την επίγνωσιν τι είναι ο τέλειος άνθρωπος και ποίος είναι ο τέλειος άνθρωπος, διότι Τον είδαν εις την πραγματικότητα, εν μέσω των. Το ερώτημα είναι: Πως θα φθάσωμεν εμείς «εις άνδρα τέλειον»; Η μοναδικότης του Μοναδικού έγκειται, ακριβώς, εις το ότι Αυτός και είναι τέλειος άνθρωπος και έδωκεν εις όλους την δυνατότητα όχι μόνον να έλθουν με μοναδικόν τρόπον εις επαφήν με τον «τέλειον άνθρωπον», αλλά και να γίνουν σύσσωμοί Του, κοινωνοί και «μέλη του σώματος αυτού εκ της σαρκός αυτού και εκ των οστέων αυτού» (Εφ. 5, 30). Πως; Μόνον από κοινού «συν πάσι τοις αγίοις», μέσω των αγίων ευαγγελικών αρετών και μέσω της καθολικής και αγίας ζωής της Εκκλησίας. Διότι η Εκκλησία δεν είναι άλλο παρά ο «τέλειος άνθρωπος» εις την πορείαν του δι΄ όλων των αιώνων προς την τελικήν πραγμάτωσιν του θείου σχεδίου περί του κόσμου. Ούτως εδόθη δυνατότης και εις τον ελάχιστον μεταξύ μας, εις τον πλέον περιφρονημένον και ευτελή να καταντήση από κοινού «συν πάσι τοις αγίοις» με την βοήθειαν των ευαγγελικών αρετών, εις «άνδρα τέλειον». Ελέχθη «μέχρι καταντήσωμεν οι πάντες…  εις άνδρα τέλειον». Τούτο σημαίνει ότι αυτό δεν δίδεται εις τον υπερήφανον απομονωμένον, αλλ΄ εις τον ταπεινόν «καθολικόν» άνθρωπον, δίδεται δια την κοινωνίαν «συν πάσι τοις αγίοις».

 

Συνεχίζεται.

A hymn for the first week of Great Lent offers us the approach that we should have:

 “Let us begin, O people, the pure fast that is our soul's salvation. Let us serve the Lord with fear; let us anoint our heads with the oil of alms giving and let us wash our faces in the waters of purity; let us not use vain repetitions in our prayers but as we have been taught, so let us cry: Our Father, who art in heaven, forgive us our trespasses in Your love for mankind.” 

(Apostichon, Tuesday Matins).