Ιερομόναχος Ευθύμιος Τρικαμηνάς. Eρμηνεία του 15ου Κανόνος από το νέο βιβλίο του, που μόλις κυκλοφόρησε.

Αὐτό τό κείμενο εἶναι πολύ ἀποκαλυπτικό καί ἀποδεικνύει τά μέσα πού μεταχειρίσθηκε ὁ νέος Πατριάρχης, ὁ «πρᾶος» καί «εἰρηνικός», προκειμένου νά φιμώση τά στόματα τῶν ἁγιορειτῶν Πατέρων. Δέν ἤθελε ὁ ἄνθρωπος τους καλογήρους νά γίνουν ἐμπόδιο καί τροχοπέδη στά ἑνωτικά του σχέδια.Καί βεβαίως ἐγνώριζε καλά καί αὐτός καί τά κέντρα ἀπό τά ὁποῖα κατευθύνετο ὅτι δέν εἴμεθα εἰς την πρωτοχριστιανική περίοδο τῶν διωγμῶν, μέ τούς ὁποίους ἡ Ἐκκλησία ἐδυνάμωσε, ἐδοξάσθηκε καί ἐνίκησε τή βία μέ τήν θυσία καί τήν ἐμμονή στήν ἀλήθεια, οὔτε ἀκόμη στήν ἐποχή τοῦ λατινόφρονος Βέκκου κατά τήν ὁποία στό

ἅγ. Ὄρος κατοικοῦσαν μοναχοί οἱ ὁποῖοι στά θέματα τῆς πίστεως δέν ὑπεχώρουν οὐδέ βῆμα ποδός. Τώρα, προκειμένου νά γίνη στό Ὄρος κάποιος ἡγούμενος, χρειάζεται νά κάνη ὄχι ὅπως ἄλλοτε ὁμολογία πίστεως, ἀλλά ὁμολογία συμβιβασμοῦ, εἰδάλλως δέν θά ἀναγνωρίζεται ἀπό τό Πατριαρχεῖο ἡ κατά τά ἄλλα νόμιμη ἐκλογή του. Ἡ πνευματική δέ δικαιοδοσία τοῦ Πατριαρχείου ἐπί τοῦ ἁγ. Ὄρους μεταβάλλεται σέ τυραννία καί ὁ βασικός σκοπός καί στόχος τοῦ ἁγιορείτικου πλέον μοναχισμοῦ ἀπό τή δημιουργία φυλάκων τῆς πίστεως, κατά τά πρότυπα τῶν ὁσιομαρτύρων τῶν ἐπί Βέκκου, μεταλλάσσεται στη δημιουργία πειθήνιων ὀργάνων τοῦ Πατριάρχου κατά τά πρότυπα τοῦ παπικοῦ μοναχισμοῦ. Ἡ δέ μνημόνευσις τοῦ ὀνόματος τοῦ Πατριάρχου εἶναι πλέον τό σύμβολον τῆς ὑποτελείας καί τό δεῖγμα τοῦ ἀνθρωποκεντρισμοῦ πού ἀντικατέστησε ἄδοξα τήν χριστοκεντρική Παράδοσι τῆς Ἐκκλησίας. Κάποια τελευταῖα λείψανα ἀγωνιστικότητος ἤ ὅπως θα λέγαμε διασώσεως τῆς τιμῆς τῶν ὅπλων μᾶς δίδει στό ἴδιο φύλλο ὁ «Ὀρθόδ. Τύπος». Ἀναφέρει συγκεκριμένα τά ἑξῆς:

«Ἡ στάσις τῆς μονῆς Ἁγ. Παύλου. Κατά πληροφορίας μας, μεγάλος ὑπῆρξεν ὁ ἐνθουσιασμός διά τήν στάσιν τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγ. Παύλου, μεταξύ τῶν ὀρθοδόξων. Ὡς ἀνέγραψεν ὁ «Ὀρθόδ. Τύπος» εἰς τό προηγούμενον φύλλον, ὁ καθηγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγ. Παύλου, π. Ἀνδρέας, ἐδήλωσε ρητῶς εἰς τόν πολιτικόν Διοικητήν τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ὅτι δεν πρόκειται νά ἐπαναλάβη τό μνημόσυνον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου, ἐφ’ ὅσον οὖτος δέν ἀποκηρύξη τήν γραμμήν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί τοῦ φιλενωτισμοῦ. Μέ τήν δήλωσιν τοῦ Ἡγουμένου συνεφώνησεν ὁλόκληρος ἡ Ἀδελφότης, ἐπί τούτῳ προσκληθεῖσα εἰς τό Ἡγουμενεῖον. Ἡ στάσις αὕτη τῆς Ἱερᾶς Μονῆς ἐνεδυνάμωσε πολλούς καί οἱ ὀφθαλμοί τῶν ἀγωνιζομένων εἶναι προσηλωμένοι ἐπάνω της» («Ὀρθόδ.Τύπος», 15ης Ἰουλίου 1974).

Συνεχίζεται.

Ὁ Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ἰερεμίας : "ἄς ἔχουμε τό νοῦ μας λέγω, μή συμβοῦν καί στήν πόρτα μας τέτοιες προδοσίες"

 Τό γραπτόν μήνυμα τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου πρός τόν ἱερόν κλῆρον καί τόν πιστόν

λαόν  ἔχει ὡς ἀκολούθως:

«Καί πάλι στό σημερινό μου κήρυγμα, ἀδελφοί χριστιανοί, θέλω νά σᾶς μιλήσω γιά

τήν θεία Λειτουργία. Ὅσα καί νά πεῖ κανείς γι᾽ αὐτό τό παμμέγιστο Μυστήριο, δέν θά

μπορέσει νά ἐκφράσει ποτέ τό μεγαλεῖο Του. Ἄς πῶ λοιπόν καί στό κήρυγμά μου

αὐτό μερικά ἐπεξηγηματικά τῶν ὅσων εἶπα στά προηγούμενα δύο κηρύγματα γιά τήν

θεία Λειτουργία.

1. Ἡ θεία Λειτουργία εἶναι Μυστήριο ἑνότητος.

Εἶναι ἕνωση μέ τόν Θεό, ἀλλά καί ἕνωση μεταξύ μας. Γιατί, μέ τήν θεία Κοινωνία πού λαμβάνουμε στήν θεία Λειτουργία, ἔχουμε μέσα μας τό ἴδιο Αἷμα, τοῦ Χριστοῦ τό Αἷμα,

καί εἴμαστε λοιπόν ἀδελφοί. Γι᾽ αὐτό καί πρέπει νά εἴμαστε ἀγαπημένοι μεταξύ μας,

ὅπως μᾶς λέει ὁ ἱερέας, «ἀγαπήσωμεν ἀλλήλους», γιά νά γευόμαστε τήν θεία

Κοινωνία, πού εἶναι Μυστήριο ἑνότητος, ξαναλέω. Ἄς θυμηθοῦμε αὐτό πού μᾶς εἶπε ὁ

Χριστός μας: Ἄν προσφέρουμε τό πρόσφορό μας στόν Θεό – μᾶς εἶπε – καί θυμηθοῦμε

ὅτι κάποιος ἔχει κάτι ἐναντίον μας, ἄς ἀφήσουμε τό δῶρο μας, ἄς μή τό προσφέρουμε,

προτοῦ πρῶτα συμφιλιωθοῦμε μέ τόν ἀντίδικό μας (Ματθ. 5,23-24). Θυμήθηκα αὐτόν

τόν λόγο τοῦ Χριστοῦ μας, ἀδελφοί, γιατί θέλω νά πῶ κάτι ἄλλο πολύ σημαντικό γιά τίς συμπροσευχές μέ τούς αἱρετικούς. Μέ τούς αἱρετικούς, καί συγκεκριμένα μέ τούς

Παπικούς, δέν εἴμαστε σέ συμφωνία καί διαφέρουμε σέ πολλά. Ἀφοῦ λοιπόν ἔχουμε

διαφορές μ᾽ αὐτούς, καί μάλιστα δογματικές διαφορές, πῶς εἶναι δυνατόν νά προσφέρουμε μαζί τους τό Μυστήριο τῆς ἑνότητος, τήν θεία Λειτουργία; Ἄν γίνεται κάτι τέτοιο – ὅπως

μετά λύπης ἀκοῦμε ὅτι γίνεται – αὐτό εἶναι προδοσία πίστεως, αὐτό εἶναι παράβαση τῶν Ἱερῶν Κανόνων τῶν ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἄς ἔχουμε τό νοῦ μας,

χριστιανοί μου, καί ἐμεῖς οἱ κληρικοί καί ἐσεῖς οἱ λαϊκοί, πού τά ἱερά μας κείμενα σᾶς ὀνομάζουν “φρουρό” καί “φύλακα” τῆς πίστης μας, ἄς ἔχουμε τό νοῦ μας λέγω, μή

συμβοῦν καί στήν πόρτα μας τέτοιες προδοσίες· καί ἄν ἀκούσουμε ἤ δοῦμε ὅτι

συμβαίνουν νά μήν εἴμαστε ἀπαθεῖς, ἀλλά νά διαμαρτυρηθοῦμε γιά τέτοιες παραβάσεις

τῶν ἱερῶν Κανόνων, πού εἶναι φοβερές. Αὐτήν τήν ὥρα πού σᾶς γράφω αὐτά μοῦ εἶπαν

καί μοῦ ἔδειξαν ἀπό τό διαδίκτυο καί εἶδα μέ τά μάτια μου τήν ἑξῆς φοβερή εἰκόνα: Ἕνας καθολικός ἱερέας χρίει τόν Μητροπολίτη Γερμανίας κ. Αὐγουστῖνο στό μέτωπό του. Σημεῖο

τῶν καιρῶν αὐτό! Καί νά γίνεται αὐτό τό προδοτικό ἀπό Ἐπίσκοπο!... Φύλαξέ μας, Χριστέ

καί Παναγιά, ἀπό χειρότερα!...

H συνέχεια, ‘’κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more

Η μέρα αύριο είναι αφιερωμένη από την Εκκλησία μας στη μνήμη των Πρωτοκορυφαίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου.

Παιδί ψαρά από τη Βηθσαϊδά της Γαλιλαίας και αδελφός του πρωτόκλητου Αντρέα, ο  Πέτρος, ζούσε μια  δύσκολη ζωή και είχε ως μοναδική περιουσία τα αλιευτικά του εργαλεία. Η αγνότητα της ψυχής, η ευθύτητα , η αποφασιστικότητα  και η αφοσίωσή του στην πατρική πίστη ήταν οι προϋποθέσεις για να γίνει εκλεκτός απόστολος του Χριστού. «Ευθέως», όπως λέγει ο ευαγγελιστής ,  αυτός και ο αδελφός του εγκατέλειψαν τα δίχτυα και τον πατέρα τους για να ακολουθήσουν τον Χριστό, που υποσχέθηκε να τους κάνει ψαράδες ανθρώπων.

H συνέχεια, ‘’κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more

From General Hospital to the Hospital of Souls:

February 27, 2012 

Four-time Emmy award-winner Jonathan Jackson, star of General Hospital andTuck Everlasting, talks with Fr. Andrew Stephen Damick about his journey into Orthodox Christianity, his family, how he lives his faith as a Hollywood actor, music and writing, on this special episode of Roads From Emmaus.

Fr. Andrew Stephen Damick: This is Fr. Andrew Stephen Damick, and this is kind of a different episode of Roads From Emmaus. You’re used to hearing me talk in front of a microphone to a bunch of people listening in at a lecture, but today actually we’re doing a conversation. I’m doing an interview with someone. Why would I do that? The reason is that I’m very dedicated to questions of communion and place and what is local and what is connected directly. So once I had heard that my guest for today was out on the East Coast, we worked out a way to connect in person. We’re currently sitting in the parking lot of Newark Liberty International Airport, where he is getting ready to get on his plane to head back to the West Coast.

My guest today is Mr. Jonathan Jackson, who is an actor and a musician perhaps best known for his guest role as Lucky Spencer onGeneral Hospital, which has played for the last couple of years—well, they think you’re taking a break now—but also you’re in a film, Tuck Everlasting, from about ten years ago. He’s won four Emmys, and he also had a recurring role on the Fox series The Sarah Connor Chronicles, which is a spin-off from the Terminator movies, and he has his own band, which is called Enation, and that is why he was here on the East Coast.

Why, you may ask, am I interviewing a man who is a soap opera star? Well, the reason is that right now, he and his family are catechumens in the Orthodox Church. So, thank you very much for meeting with me. I am very honored to be with you, truly.

Mr. Jonathan Jackson: Thank you, Father. I am honored as well. I appreciate it. Glad to be here.

Fr. Andrew: My first question is: how did you get here? What is your religious background?

ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΑΙ ΣΥΝΟΔΟΙ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

π. Ιωάννης Σ. Ρωμανίδης

I. Εισαγωγή

1) Ρωμαίοι και Φραγκο-Λατίνοι Πάπες της Ρώμης

Το κλειδί δια την κατανόησιν της μεταβολής της Ορθοδόξου Καθολικής Παραδόσεως από παρανόμου εις νόμιμον θρησκείαν και κατόπιν εις επίσημον Εκκλησίαν, έγκειται εις το γεγονός, ότι η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία διεπίστωσε, ότι δεν είχε απέναντί της απλώς μίαν επί πλέον μορφήν θρησκείας ή φιλοσοφίας, αλλά μίαν καλώς ωργανωμένην Εταιρίαν Ψυχιατρικών Κλινικών, αι οποίαι εθεράπευον την αναζητούσαν την ευδαιμονίαν ασθένειαν της ανθρωπότητος και παρήγον φυσιολογικούς πολίτας με ανιδιοτελή αγάπην, αφιερωμένους εις την ριζικήν θεραπείαν των προσωπικών τους και των κοινωνικών νοσημάτων. Η σχέσις που ανεπτύχθη μεταξύ Εκκλησίας και Πολιτείας, ήτο ακριβώς αντίστοιχος προς την σχέσιν μεταξύ Κράτους και συγχρόνου Ιατρικής.

Η προσάρτησις και ο έλεγχος του επισκοπάτου της Καρολιγγίας Φραγκίας από τον φραγκικόν στρατόν, με την κατάληψίν του από πολεμάρχους (661 και εξής), των οποίων καθήκον ήτο να ειρηνεύσουν δια της βίας και της θρησκείας τον επαναστατημένον Γαλλο-Ρωμαϊκόν πληθυσμόν, είναι το κλειδί κατανοήσεως του Μεγάλου Σχίσματος μεταξύ Φραγκο-Λατινικής και Ρωμαϊκής Χριστιανοσύνης. Αυτοί οι Φράγκοι επίσκοποι και οι διάδοχοί των δεν κατενόησαν ποτέ την σημασίαν της αποστολικής παραδόσεως και διαδοχής, ôçí οποίαν υπεβάθμισαν εις επισκοπικήν εξουσίαν εντός ενός συστήματος μυστηριακής μαγείας, η οποία στέλλει τους ανθρώπους ή εις τον παράδεισον ή εις την κόλασιν. Αυτό το σύστημα μαγείας μετέφεραν εις το Πατριαρχείον της Ρώμης, όταν το κατέκτησαν δια της βίας μετά από αγώνα του οποίου το τελευταίον στάδιον διήρκησε από το 983 μέχρι το 1012. Η ολοκλήρωσις της εθνικής Τευτονοποιήσεως ή Φραγκοποιήσεως του Πατριαρχείου της Ρώμης συνετελέσθη το 1046. Το Σχίσμα δεν έγινε το 1054. Άρχισε το 794 και ωλοκλυρώθη το 1008-12 με την εκδίωξιν των Ρωμαίων Ορδοδόξων από το Πατριαρχείον της Πρεσβυτέρας Ρώμης και την κατάλειψίν του από Ρωμαίους δούλους των Φράγκων. Οι Φράγκοι έδιωξαν τους δούλους αυτούς το 1046 και έκτοτε οι πάπες της Ρώμης είναι Φραγκο-Λατίνοι.

Το ρήγμα αυτό της αποστολικής διαδοχής και παραδόσεως προεκλήθη και διετηρήθη υπό της στρατιωτικής και πολιτικής εξουσίας ωσάν φυσιολογικόν λειτούργημα της Φραγκολατινικής Χριστιανοσύνης. Εξ ίσου φυσιολογική εθεωρείτο και η διαστρέβλωσις της πραγματικότητος της Εκκλησίας και του Πολιτισμού της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας εις την Ανατολήν, την ονομαζομένην σήμερον "Βυζαντινήν Αυτοκρατορίαν."

Συνεχίζεται.

Η πλάνη των «αδελφών εκκλησιών» και ο αντίχριστος.

Ευχαριστούμε τον αδελφό μας  justin   για το κείμενό του. 

Απάντηση στο μεγάλο ψέμα του Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίου . Το Βατικανό ΔΕΝ είναι «αδελφή εκκλησία» διότι:

α. Δεν έχει αποστολική διαδοχή επειδή κατέλαβε βιαίως την έδρα της Ρώμης επί Όθωνος Α΄ το 963-1009. Έκτοτε οι φραγκόπαπες πραγματοποιούν το όνειρό τους , να κυβερνήσουν τα εκατομμύρια των ορθοδόξων της Ρωμιοσύνης με αρχηγό τον επι γης διάδοχο του Χριστού που έχει το αλάθητο, πέμπει το Άγιο Πνεύμα( αφού είναι διάδοχος του Χριστού) και που όλοι – κυριολεκτικώς – οφείλουν να τον προσκυνούν και να του φιλούν το πόδι!

( βλ. το καταπληκτικό βιβλίο – βόμβα του π. Ιωάννου Ρωμανίδη «Ρωμιοσύνη-Ρωμανία-Ρούμελη» εκδ. Πουρνάρα, Θεσσαλονίκη και την δογματική του, στο παρακάτω site)

β. Δέν έχει αποστολική διαδοχή ο πάπας, άρα δεν είναι βαπτισμένος χριστιανός, ούτε Άγιο Πνεύμα έχει.

( βλ. και το βιβλίο του πατρός Μεταλληνού « ομολογώ έν βάπτισμα» εκδ. Τήνος, http://www. oodegr.)

γ. Δεν είναι ο πάπας ιερέας, ούτε χριστιανός βαπτισμένος, ούτε Άγιο Πνεύμα έχει. Eίναι όμως αδελφός;
Αδελφοί είναι αυτοί που βγαίνουν από την ίδια μήτρα                  ( κολυμβήθρα) και έχουν τον ίδιο πατέρα  και το ίδιο αίμα          ( Ιησού Χριστού). Άρα ο πάπας δεν είναι ούτε αδελφός. Τότε τι είναι; Είναι παιδί του Θεού; 

δ. Τήν απάντηση μας την διδουν ο Άγιος Ιωάννης ο θεολόγος και ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός και ο Άγιος Νεκτάριος.
Ο Άγιος Ιωάννης ο θεολόγος μας αποκαλύπτει ποιά είναι η πραγματική αγάπη: “ εν τούτω φανερά εστί τα τέκνα του Θεού και τα τέκνα του διαβόλου. Πάς ο μη ποιών δικαιοσύνην ουκ εστιν εκ του Θεού, και ο μη αγαπών τον αδελφόν αυτού. Ότι αύτη εστιν η αγγελία ην ηκούσατε απ’ αρχής, ίνα αγαπώμεν αλλήλους, ΟΥ ΚΑΘΩΣ Ο ΚΑΪΝ ΕΣΦΑΞΕ ΤΟΝ ΑΔΕΛΦΟΝ ΑΥΤΟΥ. Και χάριν τίνος έσφαξε αυτόν; ότι τα έργα αυτού πονηρά ήν τα δε του αδελφού αυτού δίκαια....πάς ο μισών τον αδελφόν αυτού ανθρωποκτόνος εστί,....Εν τούτω έγνωμεν την αγάπην, ότι εκείνος υπέρ ημών την ψυχήν αυτού έθηκε. Και ημείς οφείλομεν τας ψυχάς υπέρ των αδελφών τιθέναι» . Αυτό είναι και το μοναδικό κριτήριο της αληθινής αγάπης.

Ερώτηση: πότε ο πάπας, μας ηγάπησε και έθηκε την ψυχήν του υπέρ ημών;  Στην άλωση; Στην φραγκοκρατία; Στην τουρκοκρατία; Στην βαυαροκρατία; Στην μικρασιατική καταστροφή; Στον Β παγκόσμιο; Στην κατοχή; Στην Κύπρο; Στην Κωνσταντινούπολη, στην Ίμβρο, στην Σερβία....( ). Δώστε την απάντηση μόνοι σας , αν ο πάπας είναι τέκνον του Θεού...

Ο Άγιος Νεκτάριος ο θαυματουργός, ο μέγας αυτός Πατήρ και διδάσκαλος που τόσα υπέφερε και υπέστη απο Πατριάρχες , αρχιεπισκόπους και μητροπολίτες της εποχής του, ακριβώς επειδή είχε καταλάβει τον κίνδυνο και ομολογούσε τίνος παιδί είναι ο πάπας, γράφει στο καταπληκτικό του βιβλίο « Μελέτη ιστορική περί των αιτιών του σχίσματος» εκδ. Νεκτ. Παναγόπουλος - που σημειωτέον δεν διδάσκεται στις θεολογικές σχολές Χάλκης κλπ-επί λέξει : « η αστοργία του πάπα κατεδίκασε την Ανατολήν πάσαν να υπομείνη τα δεινά σκληροτάτης τυρρανίας , διότι η Ανατολική Εκκλησία δεν προέδιδε την πίστιν των οικουμενικών συνόδων , καίτοι τα πάντα παρεχώρει τω πάπα. Ο Θεός θελει κρίνει την δικαίαν κρίσιν κατά την ημέραν της ανταποδόσεως την μεγάλην». Κι’ από ότι φαίνεται η ημέρα αυτή πλησιάζει...

Από όλα τα παραπάνω συνάγεται αβίαστα ότι ο παπας δεν είναι ούτε αδελφή εκκλησία, ούτε αδελφός, ούτε παιδί του Θεού. Τότε τι είναι;
Την απάντηση την δίνει ο ΠΑΤΡΟΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ:
« Τον πάπα να καταράσθε.... Ο πάπας είναι ο αντίχριστος...»       ( Προφητείες). Προσοχή, δεν λέει: ο πάπας είναι αντίχριστος, δηλαδή ότι έχει μία παροδική ιδιότητα ( κατηγορηματικός προσδιορισμός), αλλά ΕΊΝΑΙ « Ο αντίχριστος», δηλαδή μόνιμη ιδιότητα τελείως και αποκλειστικώς χαρακτηριστική του υποκειμένου( επιθετικός προσδιορισμός).

Τι χρεία έχομεν μαρτύρων; Οι ίδιοι οι Άγιοί μας μαρτυρούν ποιός είναι ο πάπας.
Δυστυχώς πλανά ει δυνατόν και τους εκλεκτούς ...ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΤΥΜΠΑΝΙΑΙΟΙ ΕΚΛΕΚΤΟΙ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΚΑΘΑΡΑ ΕΠΙ ΤΩΝ ΗΜΕΡΩΝ ΜΑΣ !

Πρωτοπρ. π. Θεόδωρος Ζήσης : Λύπη και πίκρα των Ορθοδόξων

Γεμάτο πίκρα και στενοχώρια παρακολούθησε το θεοσεβές πλήρωμα της Εκκλησίας, του Χριστού όσα συνέβησαν κατά την συνάντηση του πατριάρχου Βαρθολομαίου με τον πάπα Βενέδικτο στην Κωνσταντινούπολη. Ανάμεσα στα πολλά τηλεφωνήματα που εδέχθη ο γράφων, εκφραστικά αυτής της πικρίας, από πολλές επαρχίες και μητροπόλεις και από το Άγιον Όρος, ιδιαίτερη εντύπωση του προκάλεσαν δύο: Ευλαβέστατος πνευματικός της Θεσσαλονίκης με πλήθος πνευματικών τέκνων είπε ότι δεν μπορεί να ησυχάσει, λυπάται μέχρι θανάτου, διότι εβίασαν, ατίμασαν την μάννα μας, την Ορθοδοξία. Έγγαμος ιερεύς, πολύτεκνος, της Ιεράς Μητροπόλεως Δημητριάδος, αποφασισμένος να διακόψει το μνημόσυνο του συμφωνούντος με όλα αυτά επισκόπου του, όταν διακριτικά του υπενθύμισα τις πιθανές διώξεις και ποινές μου είπε: «Προτιμώ να καλλιεργώ τα χωράφια μου, ως απλός αγρότης, και να κρατήσω την πίστη μου, παρά να συνεργήσω στην κατεδάφισή της και να πάω στην κόλαση μαζί με τον πατριάρχη και τους επισκόπους». 
Δεν ξέρω αν ο απλοϊκός αυτός και ολιγογράμματος ιερεύς είχε διαβάσει συγγράμματα Αγίων Πατέρων• αυτά που είπε όμως εκφράζουν την διαχρονική συνείδηση της Εκκλησίας για την στάση όλων των πιστών και των λαϊκών απέναντι των επισκόπων και των πρεσβυτέρων σε περίπτωση που δεν ορθοτομούν τον λόγο της αληθείας, αλλά ενισχύουν την αίρεση και την πλάνη. Το πλήθος των σχετικών πατερικών μαρτυριών υπάρχει τώρα στο βιβλίο μας «Κακή Υπακοή και Αγία Ανυπακοή». Υπενθυμίζουμε απλώς εδώ ενδεικτικά την γνώμη του μεγάλου αγωνιστού της Ορθοδοξίας εναντίον της αιρέσεως του Αρειανισμού, του Μ. Αθανασίου. Γράφει ότι στην περίπτωση που ο επίσκοπος ή ο πρεσβύτερος, οι οφθαλμοί της Εκκλησίας, συμπεριφέρονται κακώς και σκανδαλίζουν τον λαό, πρέπει να εκδιώκονται, έστω και αν υπάρχει κίνδυνος να μείνουν οι πιστοί χωρίς ποιμένα. Είναι καλύτερα, συμφέρει, χωρίς επισκόπους και ιερείς να γίνονται οι συνάξεις στους ναούς, παρά να ριφθούν οι πιστοί μαζί με τον επίσκοπο και τους ιερείς στην κόλαση, όπου πήγαν οι Εβραίοι της εποχής του Χριστού μαζί με τους αρχιερείς τους Άννα και Καϊάφα: «Συμφέρον γαρ άνευ αυτών συναθροίζεσθαι εις ευκτήριον οίκον ή μετ' αυτών εμβληθήναι, ως μετά Άννα και Καϊάφα, εις την γέενναν του πυρός»(1). Αυτό έπραξε στις ήμερες μας ο Αγιορείτης Ιερομόναχος Γαβριήλ και με μια ολιγόλογη και θαρραλέα Δήλωση και Ομολογία διέκοψε το μνημόσυνο του Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου, μετά τις συμπροσευχές και τις κοινές δηλώσεις με τον προηγούμενο πάπα, που έγιναν πριν από δύο έτη κατά την θρονική εορτή της Ρώμης στις 29 Ιουνίου του 2004 και την τελετήν των θυρανοιξίων ορθοδόξου ιερού ναού την 1ην Ιουλίου του αυτού έτους. Στο εξής, γράφει, για να μη θεωρηθεί ότι με την σιωπή μου συμφωνώ με όσα γίνονται, δεν θα συμμετέχω στις ακολουθίες που μνημονεύεται το όνομα του οικουμενικού πατριάρχου, αλλά θα παραμένω εις το κελλάκι μου «κάμνων την κανονικήν και καθωρισμένην μοναχικήν ακολουθίαν μου κατά μόνας εις ένδειξιν διαμαρτυρίας και έως ότου λάβη σαφή και συγκεκριμένην θέσιν η Ι. Κοινότης του Αγίου Όρους περί των συμβάντων γεγονότων των ως άνω ημερών»

Άγιος Ιουστίνος (Πόποβιτς) : Άνθρωπος και Θεάνθρωπος.

Η τρίτη θεανθρωπίνη αρετή είναι η θεανθρωπίνη αρετή της αγάπης. Η αγάπη αύτη δεν έχει όρια, δεν ερωτά: ποίος είναι άξιος και ποίος δεν είναι; Αλλ΄ αγαπά τους πάντας: αγαπά φίλους και εχθρούς, αγαπά αμαρτωλούς και κακούργους, δεν αγαπά όμως τας αμαρτίας των και τα εγκλήματά των, ευλογεί τους καταρωμένους, και ως ήλιος φωτίζει και τους πονηρούς και τους αγαθούς (Ματθ. 5, 45-46). Αυτή η θεανθρωπίνη αγάπη πρέπει να καλλιεργήται εις τον λαόν μας, διότι με αυτήν την καθολικότητά της διακρίνεται η χριστιανική αγάπη από τας άλλας αυτοκλήτους και σχετικάς αγάπας: από την φαρισαϊκήν, την ουμανιστικήν, την αλτρουϊστικήν, την εθνικήν, την των ζώων. Η αγάπη του Χριστού είναι πάντοτε παναγάπη. Αποκτάται δε η αγάπη αύτη δια της προσευχής, διότι είναι δώρον του Χριστού. Και η ορθόδοξος καρδία με έντασιν προσεύχεται: Κύριε της αγάπης, δώσε μου την αγάπην Σου δια τους πάντας και τα πάντα!     


Συνεχίζεται.