Ιερομόναχος Ευθύμιος Τρικαμηνάς. Eρμηνεία του 15ου Κανόνος από το νέο βιβλίο του, που μόλις κυκλοφόρησε.

Αὐτό τό κείμενο εἶναι πολύ ἀποκαλυπτικό καί ἀποδεικνύει τά μέσα πού μεταχειρίσθηκε ὁ νέος Πατριάρχης, ὁ «πρᾶος» καί «εἰρηνικός», προκειμένου νά φιμώση τά στόματα τῶν ἁγιορειτῶν Πατέρων. Δέν ἤθελε ὁ ἄνθρωπος τους καλογήρους νά γίνουν ἐμπόδιο καί τροχοπέδη στά ἑνωτικά του σχέδια.Καί βεβαίως ἐγνώριζε καλά καί αὐτός καί τά κέντρα ἀπό τά ὁποῖα κατευθύνετο ὅτι δέν εἴμεθα εἰς την πρωτοχριστιανική περίοδο τῶν διωγμῶν, μέ τούς ὁποίους ἡ Ἐκκλησία ἐδυνάμωσε, ἐδοξάσθηκε καί ἐνίκησε τή βία μέ τήν θυσία καί τήν ἐμμονή στήν ἀλήθεια, οὔτε ἀκόμη στήν ἐποχή τοῦ λατινόφρονος Βέκκου κατά τήν ὁποία στό

ἅγ. Ὄρος κατοικοῦσαν μοναχοί οἱ ὁποῖοι στά θέματα τῆς πίστεως δέν ὑπεχώρουν οὐδέ βῆμα ποδός. Τώρα, προκειμένου νά γίνη στό Ὄρος κάποιος ἡγούμενος, χρειάζεται νά κάνη ὄχι ὅπως ἄλλοτε ὁμολογία πίστεως, ἀλλά ὁμολογία συμβιβασμοῦ, εἰδάλλως δέν θά ἀναγνωρίζεται ἀπό τό Πατριαρχεῖο ἡ κατά τά ἄλλα νόμιμη ἐκλογή του. Ἡ πνευματική δέ δικαιοδοσία τοῦ Πατριαρχείου ἐπί τοῦ ἁγ. Ὄρους μεταβάλλεται σέ τυραννία καί ὁ βασικός σκοπός καί στόχος τοῦ ἁγιορείτικου πλέον μοναχισμοῦ ἀπό τή δημιουργία φυλάκων τῆς πίστεως, κατά τά πρότυπα τῶν ὁσιομαρτύρων τῶν ἐπί Βέκκου, μεταλλάσσεται στη δημιουργία πειθήνιων ὀργάνων τοῦ Πατριάρχου κατά τά πρότυπα τοῦ παπικοῦ μοναχισμοῦ. Ἡ δέ μνημόνευσις τοῦ ὀνόματος τοῦ Πατριάρχου εἶναι πλέον τό σύμβολον τῆς ὑποτελείας καί τό δεῖγμα τοῦ ἀνθρωποκεντρισμοῦ πού ἀντικατέστησε ἄδοξα τήν χριστοκεντρική Παράδοσι τῆς Ἐκκλησίας. Κάποια τελευταῖα λείψανα ἀγωνιστικότητος ἤ ὅπως θα λέγαμε διασώσεως τῆς τιμῆς τῶν ὅπλων μᾶς δίδει στό ἴδιο φύλλο ὁ «Ὀρθόδ. Τύπος». Ἀναφέρει συγκεκριμένα τά ἑξῆς:

«Ἡ στάσις τῆς μονῆς Ἁγ. Παύλου. Κατά πληροφορίας μας, μεγάλος ὑπῆρξεν ὁ ἐνθουσιασμός διά τήν στάσιν τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγ. Παύλου, μεταξύ τῶν ὀρθοδόξων. Ὡς ἀνέγραψεν ὁ «Ὀρθόδ. Τύπος» εἰς τό προηγούμενον φύλλον, ὁ καθηγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγ. Παύλου, π. Ἀνδρέας, ἐδήλωσε ρητῶς εἰς τόν πολιτικόν Διοικητήν τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ὅτι δεν πρόκειται νά ἐπαναλάβη τό μνημόσυνον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου, ἐφ’ ὅσον οὖτος δέν ἀποκηρύξη τήν γραμμήν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί τοῦ φιλενωτισμοῦ. Μέ τήν δήλωσιν τοῦ Ἡγουμένου συνεφώνησεν ὁλόκληρος ἡ Ἀδελφότης, ἐπί τούτῳ προσκληθεῖσα εἰς τό Ἡγουμενεῖον. Ἡ στάσις αὕτη τῆς Ἱερᾶς Μονῆς ἐνεδυνάμωσε πολλούς καί οἱ ὀφθαλμοί τῶν ἀγωνιζομένων εἶναι προσηλωμένοι ἐπάνω της» («Ὀρθόδ.Τύπος», 15ης Ἰουλίου 1974).

Συνεχίζεται.