Επιστολαί Αγ. Νεκταρίου,

Επιστολή 31^η

Εν Αθήναις τη 15 Νοεμβρίου 1907

Θυγάτηρ εν Κυρίω αγαπητή Ξένη, εύχομαί σοι πατρικώς.

Χθες λειτουργήσας εις τον άγιον Νικόλαον του Πειραιώς, ωμίλησα περί αρετής, λαβών το θέμα εκ του Αποστόλου, εν ω ο Παύλος νουθετών τον Τιμόθεον γράφει: «Συ ουν, τέκνον μου, ενδυναμού εν τη χάριτι τη εν Χριστώ Ιησού κλπ.» (Β΄ Τιμοθ. Β΄ 1-10) και ανέπτυξα μεν εν ολίγοις όλον το νόημα του Αποστόλου, ενδιέτριψα όμως, ομιλήσας επί ημίσειαν ώραν, αναπτύσσων την πρότασιν ή μάλλον ειπείν το θείον απόφθεγμα, «εάν δε και αθλή τις ου στεφανούται, εάν μη νομίμως αθλήση». Την ομιλίαν ταύτην εγερθείς σήμερον και οκνών προς εργασίαν άλλην, έκρινα καλόν δια βραχέων να την γράψω και την στείλω προς υμάς, πιστεύων, ότι θέλετε ωφεληθή τι. Είπον λοιπόν τάδε. Φοβερόν όντως αδελφοί, το αθλείν και μη στεφανούσθαι, διότι και οι αγώνες (ημών) των εναθλούντων εις κενόν απολήγουσι, και αι ελπίδες κεναί, και οι πόθοι, υπέρ ων τους αγώνας ανελάβομεν απλήρωτοι έμειναν και τον δρόμον τον εν σταδίω ει μάτην διεδράμομεν, και τας θλίψεις και τας κακουχίας άνευ μισθού υπεμείναμεν, και τον χρόνον ακάρπως κατηναλώσαμεν και τον βίον εδαπανήσαμεν, μηδέν κομισάμενοι και το τέλος εφθάσαμεν έσχατοι και κατησχυμένοι. Φοβερόν ναι, διότι και η σταδιοδρομία έληξε δι΄ ημάς εις το παντελές και το στάδιον εκλείσθη δια τους διανύσαντας τον δρόμον. Τις δε ο λόγος της μεγάλης ταύτης απωλείας; Η μη νόμιμος άθλησις. Ώστε ου μόνον άθλησις απαιτείται, αλλά και νόμιμος άθλησις. Τις δε αύτη η νόμιμος άθλησις, η τον στέφανον χαριζομένη, η τους αγώνας βραβεύουσα, η τους πόθους πληρούσα, η τας ελπίδας επαληθεύουσα, η τας θλίψεις εις χαράν μεταβάλλουσα, η το τέλος ένδοξον έχουσα, η αμεταμέλητον την δράσιν έχουσα, η τον χρόνον αντί πολυτίμων λίθων ανταλλάσσουσα, η αληθείς στρατιώτας Χριστού αναδεικνύουσα; Αληθώς σπουδαιοτάτη και αναγκαιοτάτη άμα η τε ερώτησις και η γνώσις της νομίμου ταύτης αθλήσεως, διότι εκ της ταύτης κατανοήσεως εξαρτάται η ημετέρα σωτηρία, η πλήρωσις των υποκαρδίων ημών πόθων, η των ελπίδων ημών επαλήθευσις, και η των πόνων ημών αμοιβή. Η νόμιμος άθλησίς εστιν η άθλησις, η βάσιν έχουσα την αρετήν και τέλος την ηθικήν τελείωσιν. Ο όρος εστίν ειλημμένος εκ των σωματικών αθλήσεων, διότι, ως λέγει ο Θεοφύλακτος, ερμηνεύων τούτο το χωρίον, «ουκ εάν συμπλακή, αλλ΄ εάν μη και τους περί βρωμάτων και πομάτων και σωφροσύνης αθλητικούς νόμους φυλάξη, και τους εν τρόπω της πάλης. Ου γαρ απλώς και ως θέλει έκαστος εφείται αυτώ παλαίειν, αλλά νόμοι και περί τούτου αθλητικοί». Επίσης και ο Θεοδώρητος λέγει: «και η αθλητική νόμους έχει τινάς, καθ΄ ους προσήκει τους αθλητάς αγωνίζεσθαι, ο δε παρά τούτους παλαίων, των στεφάνων διαμαρτάνει». Άρα κατά τους νόμους τους ηθικούς της χριστιανικής ηθικής δέον εστί, να αθλή τις, αφού αθλεί υπέρ της ηθικής αυτού τελειώσεως, εις ην ο αφικνούμενος στεφανούται. Τους ηθικούς νόμους της χριστιανικής ηθικής πάντες γινώσκομεν. Νόμος πρώτος η αγάπη του Θεού, η εξ όλης ψυχής, εξ όλης καρδίας, εξ όλης της ισχύος και εξ όλης της διανοίας, και η αγάπη του πλησίον ως αδελφού, από δε της αγάπης του Θεού και της αγάπης του πλησίον πηγάζουσιν οι νόμοι της αγάπης του καλού, του αγαθού, του αληθούς και του δικαίου. Ως δε αγαπώμεν τον Θεόν, διότι είναι η αυταγάπη και το μόνον επιπόθητον αγαθόν, και τον πλησίον ημών, ως γενόμενον καθ΄ ομοίωσιν Θεού, ούτω οφείλομεν να αγαπώμεν και το καλόν δια τον ηθικόν αυτού ή πνευματικόν χαρακτήρα, διότι είναι καλόν, το αγαθόν διότι είναι αγαθόν, το δε αληθές δια την αλήθειαν και το δίκαιον δια την δικαιοσύνην. Η αγάπη των νόμων τούτων εστίν εντεθειμένη εν τη καρδία ημών, διότι, ως είπομεν, πηγάζουσιν εκ της θείας αγάπης, η δε αγάπη του θείου είναι νόμος έμφυτος εις την ανθρωπίνην καρδίαν, διότι αύτη επλάσθη, ίνα γινώσκη το θείον, αισθάνεται την παρουσίαν αυτού, αγαπά αυτό και λατρεύη αυτό. Η αγάπη του θείου είναι έμφυτος, διότι ο άνθρωπος επλάσθη ον λογικόν και αυτεξούσιον, ηθικόν, και ηθικώς ελεύθερον και έδει ως κατ΄ εικόνα Θεού ν΄ αγαπά την εικόνα εκείνου, καθ΄ ην αυτός εγένετο όμοιος, ίνα η αγάπη αύτη έλκη τον άνθρωπον αείποτε εις τον Θείον αυτού Δημιουργόν. Αφού λοιπόν η αγάπη του Θεού εστιν εν τω ανθρώπω έμφυτος, το δε καλόν, αγαθόν, αληθές, δίκαιον, πηγάζουσιν ως νόμος από του αρχικού νόμου τηε θείας αγάπης, αύτη δε εστιν εν ημίν έμφυτος δια το γεγενήσθαι ημάς κατ΄ εικόνα Θεού, έπεται ότι και οι προελθόντες εκ του νόμου της θείας αγάπης, νόμοι, εισί και ούτοι εν ημίν έμφυτοι. Διο ως αγαπώμεν τον Θεόν ορμεμφύτως, ούτως αγαπώμεν και το καλόν, το αγαθόν, το αληθές, το δίκαιον ορμεμφύτως δια τον ηθικόν αυτών χαρακτήρα. Η αυθόρμητος αύτη αγάπη, ο έμφυτος προς τον ηθικόν νόμον έρως μαρτυρεί, ότι ο θείος νόμος ήτοι το θείον θέλημά εστιν εν ημίν εγγεγραμμένον, ως ημέτερον θέλημα, διο εμφύτως θέλομεν, ότι θέλει ο Θεός. Διότι θέλημα του Θεού εστιν το καλόν, το αγαθόν, το αληθές, το δίκαιον. Ο Θεός άρα έθετο εν τη καρδία ημών ως θέλημα ημών το ίδιον θέλημα, αφού αγαπώμεν ό,τι θέλει ο Θεός. Και ούτως αληθώς εδημιούργησεν η θεία αγαθότης τον άνθρωπον, αφού εποίησεν αυτόν κατ΄ εικόνα ιδίαν και έπλασεν αυτόν, ίνα καταστήση αυτόν κοινωνόν της ιδίας αγαθότητος και μακαριότητος. Ώστε ο άνθρωπος, ίνα τελειωθή και αποβή κοινωνός της θείας αγαθότητος και μακαριότητος, ήτις εστίν ο στέφανος, οφείλει να τηρήση τον νόμον του Θεού, τον εγγεγραμμένον εν τη καρδία αυτού και να τείνη, να ομοιωθή προς το θείον, αγωνιζόμενος τον αγώνα της αρετής κατά τας υπαγορεύσεις του ηθικού νόμου, παλαίων, πυκτεύων και ανθιστάμενος προς τον νόμον της σαρκός, προς τον νόμον της αμαρτίας. Κατά την πάλην και τους αγώνας οφείλει, να μη εξέρχηται του ηθικού νόμου, ουδέ να πλανώσιν αυτόν τα εαυτού πάθη. Οι ηθικοί νόμοι δέον να έχωσιν εν ημίν απόλυτον κράτος. Μη συμμαχήσωμεν μετά του ψεύδους της απάτης και του δόλου της αδικίας, όπως επιτύχωμεν φθαρτού τινος πράγματος εν τω βίω. Ο βίος απάντων ημών εστιν αγών και πάντες σπεύδομεν, ίνα στεφανωθώμεν υπό του Κυρίου. μη λοιπόν, μη προς Θεού, απατηθώμεν υπό του πατρός του ψεύδους και εκκλίνωμεν της ευθείας και απολέσωμεν το στέφανον, δι΄ ον πάντες στενάζομεν και δι΄ ον αγωνιζόμεθα. Η απώλεια είναι ανεπανόρθωτος και ο απολέσας έσται αναπολόγητος ενώπιον του Θεού, διότι έπραξε παρά τον έμφυτον αυτού πόθον προς την αλήθειαν και την δικαιοσύνην παρά την διαμαρτυρομένην συνείδησιν αυτού, παρά την αληθή αυτού θέλησιν και εδούλευσε τη κακία εκ πλάνης προς τον αληθή χαρακτήρα του αγαθού, ένεκα σκοτασμού της διανοίας αυτού, της προελθούσης εκ της του Θεού απομακρύνσεως. Μακράν αφ΄ υμών η του κακού εργασία, μακράν αφ΄ υμών η καταπολέμησις των αγαθών έργων, μακράν αφ΄ υμών το ψεύδος το πολυσχιδές και πολύμορφον και πολυώνυμον, μακράν αφ΄ υμών η αδικία του πλησίον, του αδελφού, του ανθρώπου. Η αδικία και το ψεύδος αναστατούσι τας κοινωνίας, ταράττουσι την ειρήνην και φέρουσι παντοίας και μεγάλας καταστροφάς. Προς τους χριστιανούς, τους αγωνιζομένους τον αγώνα τον καλόν, ο Παύλος γράφων, νουθετεί ταύτα: «το λοιπόν, αδελφοί, όσα εστίν αληθή, όσα σεμνά, όσα δίκαια, όσα αγνά, όσα προσφιλή. Όσα εύφημα, ει τις αρετή και ει τις έπαινος, ταύτα λογίζεσθε, α και εμάθατε και παρελάβετε, και ηκούσατε και είδετε εν εμοί, ταύτα πράσσετε και ο Θεός της ειρήνης έσται μεθ΄ υμών». Αμήν!

+Ο Πενταπόλεως  Νεκτάριος.       

Ιερομόναχος Ευθύμιος Τρικαμηνάς. ερμηνεία του 15ου Κανόνος από το νέο βιβλίο του, που μόλις κυκλοφόρησε.

Εἶναι ἀνάγκη στήν πολύ παραστατική αὐτή διήγησι νά παραθέσωμε καί μία οὐσιαστική προσθήκη παρμένη ἀπό τόν βίο τοῦ ὁσίου Νικήτα, ἀπό τόν μέγα Συναξαριστή.

Ἀναφέρονται λοιπόν στό σημεῖο τῆς ἐξαπατήσεως τοῦ ὁσίου τά ἑξῆς: «Ἐξέρχεται λοιπόν ὁ πρᾶος καί ἄκακος, ἀλλά μετά ζήλου. Καί μεταβαίνει μετά τῶν Πατέρων πρός τόν Θεόδοτον (τόν εἰκονομάχο Πατριάρχη), ὅπου, τελουμένης τῆς ἱερουργίας, προετίθεντο τά Ἅγια, τῶν ὁποίων ὅμως δέν ἠδύνατο νά μετάσχῃ τις, ἐάν δέν ἔλεγε, λέγοντος ὁμοίως καί τοῦ Θεοδότου, τό “Τοῖς μή προσκυνοῦσι τήν Εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ, ἀνάθεμα”. Τούτων οὕτω πραχθέντων ἀπηλευθερώθησαν ἀπό τάς φυλακάς καί ἐπανῆλθον ἕκαστος εἰς τήν Μονήν του. Ἀλλ’ ὄχι καί ὁ τήν τελικήν νίκην ἐπιτυχών μετά τήν νομισθεῖσαν ἧτταν, ὁ Ὅσιος, λέγω, Νικήτας. Διότι οὗτος δέν ἐπανῆλθεν εἰς τήν Μονήν του» (Μέγας Συναξαριστής, Ἀπρίλιος, σελ. 64).

Ἄς θαυμάσωμεν λοιπόν μετά ἀπό ὅλη αὐτήν τήν διήγησι τήν ὁμολογία τοῦ ὁσίου Νικήτα καί ἄς τήν συγκρίνωμε μέ τήν ἰδική μας ἐποχή. Ἐνῶ δηλαδή στό ναό πού προσῆλθε

ὑπῆρχον εἰκόνες τίς ὁποῖες τιμοῦσαν, ἐνῶ ἐκφωνοῦσαν πρίν κοινωνήσουν τήν ὁμολογία «Τοῖς μή προσκυνοῦσι τήν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ ἀνάθεμα», ἐνῶ τελικά ἀφέθη ἐλεύθερος, αὐτός μέ αὐτήν τήν ἐκκλησιαστικήν ἐπικοινωνία ἐθεώρησε ὅτι ἐπρόδωσε τήν πίστι καί, ὡς ἐκ τούτου, δέν ἐπέστρεψε στή μονή του ποτέ πλέον ὡς ἡγούμενος, ἀλλά τόν μετέφεραν μετά τήν ὁμολογία του καί τόν μαρτυρικό του θάνατο νεκρό οἱ μοναχοί του. Αὐτή τήν ἐξαπάτησι τῶν ἡγουμένων πολύ τήν ἐκατηγόρησε στίς ἐπιστολές του ὁ ἅγ.

Θεόδωρος ὁ Στουδίτης, ὅπως ἐπίσης ἐπήνεσε καί τήν ἐκ τῶν ὑστέρων ἐπανόρθωσι διά νέου ἀγῶνος καί ὁμολογία τοῦ ὁσίου Νικήτα. Γράφει ὁ ὅσ. Θεόδωρος ὁ Στουδίτης σέ

ἐπιστολή του πρός τόν Ἐπίσκοπο Μιλήτου Ἰγνάτιο, περί τοῦ ὁσ. Νικήτα:

«Πάντως γάρ ἔγνως ὅσοι καί πηλίκοι οἱ κατά τάς ἁμαρτίας μου ὠλισθηκότες · ἐφ’ οὓς τίς οὐ στενάξειεν δάκρυον; καί γε ἐπί τῷ Μηδικιώτῃ, συληθέντι ἐκ τῶν περί Ἰωσήφ οἰκονομίας χάριν ἠσεβηκέναι εἰς Χριστόν. Τοῦτο δέ, ὦ θεόσοφε, ἀπηχές πάνυ καί ἔκτοπον · ἐάν γάρ τις τό κακόν ἐν προσχήματι ἀγαθοῦ ποιῇ, διπλοῦν ἐργάζηται τό ἁμάρτημα, ὅτι αὐτός τε τό οὐκ ἀγαθόν ποιεῖ καί κέχρηται οἱονεί παραπετάσματι τῷ τοῦ ἀγαθοῦ ὀνόματι, φωνή ἐστι τοῦ θείου Βασιλείου. Οὕτω μέν ἐκεῖνοι πρός τῇ οἰκείᾳ πτώσει καί πολλοῖς ἄλλοις ὄλισθος γενόμενοι, πλήν ὅτι ὁ Μηδικιώτης, ἐπιγνούς τήν

ἧτταν, καί ὡμολόγηκεν ὠλισθηκέναι καί μεταμεμέληται σφόδρα, ὡς μεμάθηκα, καί διά τοῦτο φυγάς ᾤχετο, μέγιστον δεῖγμα μετανοίας καί ὠφελείας ἐγκαταλείψας τοῖς τε οἰκείοις φοιτηταῖς καί τοῖς εὖ φρονοῦσιν» (Ἐπιστ. 267, Ἰγνατίῳ ἐπισκόπῳ Μιλήτου, Φατοῦρος, 395, 15). Δηλαδή ὁ ὅσιος θεωρεῖ, καί τό ὅτι ἐξαπατήθηκε ὁ ὅσ. Νικήτας, ὡς

πτῶσι περί τήν πίστι καί δι’ αὐτό, κατά τόν ὅσιο, ἡ μετάνοιά του ἔγινε «μέγιστον δεῖγμα μετανοίας καί ὠφελείας».

Ἀπό ὅλα αὐτά βλέπομε ὅτι ἡ ἐκκλησιαστική ἐπικοινωνία μέ τούς αἱρετικούς, πού ἐδραστηριοποιοῦντο μέσα στήν Ἐκκλησία, ἦτο διά τούς Πατέρες μεγίστη πτῶσις καί προδοσία τῆς πίστεως. Σήμερα ὅμως αὐτό ὀνομάζεται σύνεσις, διάκρισις καί ἀποφυγή σχίσματος.

Η τελετή του Αγίου Φωτός 2012

Published on Apr 15, 2012 by RomiosiniTV

14-4-2012-Η τελετή του Αγίου Φωτός 2012 στον Πανάγιο και Ζωοδόχο Τάφο του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.

St. John Chrysostom's Paschal Oration

The Paschal sermon of St John Chrysostom is read aloud in every Orthodox parish on the morning of the Great and Holy Pascha Jesus Christ. According to the tradition of the Church, no one sits during the reading of St John's sermon, but all stand and listen with attentiveness.

If any man be devout and loveth God,
Let him enjoy this fair and radiant triumphal feast!
If any man be a wise servant,
Let him rejoicing enter into the joy of his Lord.

ΕΥΛΟΓΗΤΑΡΙΑ ΑΝΑΣΤΑΣΙΜΑ

Άγιος Ιουστίνος (Πόποβιτς),

To  Άγιον Πνεύμα ψυχή της Εκκλησίας.

Τα πάντα εν τη Εκκλησία είναι θεανθρώπινα: ο Θεός πάντοτε κατέχει την πρώτην, ο δε άνθρωπος την δευτέραν θέσιν. Χωρίς την θείαν δύναμιν οι άνθρωποι δεν δύνανται να ζουν την θεανθρωπίνην θείαν ζωήν ούτε να προκόπτουν εν αυτή. δια παν το θεανθρώπινον, ο άνθρωπος έχει ανάγκην βοηθείας. Μόνον ενδυθέντες με την «δύναμιν εξ ύψους» (Λκ. 24,19. Πραξ. Απ. 1,8), δηλαδή με την θείαν δύναμιν του Αγίου Πνεύματος, οι άνθρωποι δύνανται να ζουν ευαγγελικώς επί της γης. Δια τούτο και εφανέρωσεν ο Σωτήρ, κατά τον Μυστικόν Δείπνον, την θείαν αλήθειαν περί του Αγίου Πνεύματος ως του πραγματοποιούντος και εκτελούντος την σωτηρίαν των ανθρώπων τη θεία ενεργεία Του εν τω Θεανθρωπίνω σώματι της Εκκλησίας (πρβλ. Ιω. 14, 16-17. 26,15,26. 16,7-13). Ο Κύριος Ιησούς Χριστός ενοικεί δια του Αγίου Πνεύματος εις τον άνθρωπον, τον ανακαινίζει, τον αγιάζει και τον χριστοποιεί (Εφ. 3, 16-17). Χωρίς το Άγιον Πνεύμα, το πνεύμα του ανθρώπου φθείρεται και διασκορπίζεται δια των αμαρτιών εις αναριθμήτους θανάτους, εις αναρίθμητα μη όντα και ψευδοόντα. Το Πνεύμα το Άγιον ήλθεν εις τον κόσμον δια τον Χριστόν και δια του Χριστού, και έγινε η ψυχή εις το σώμα της Εκκλησίας: και μόνον δια του Χριστού και δια τον Χριστόν δίδεται εις τους ανθρώπους. Τούτο σημαίνει ότι το Άγιον Πνεύμα μόνον δια τον Χριστόν και δια του Χριστού ζη εν τη Εκκλησία. Όπου δεν υπάρχει ο Θεάνθρωπος, εκεί δεν υπάρχει ούτε το Άγιον Πνεύμα, εκεί δεν υπάρχει ο Θεός διότι δεν υπάρχει η Τριαδική Θεότης. Διότι ο Χριστός ζη εν τη Εκκλησία δια του Αγίου Πνεύματος το οποίον αποτελεί την ψυχήν της, και η Εκκλησία ζη δια του Αγίου Πνεύματος εν τω Χριστώ ο οποίος αποτελεί την Κεφαλήν της. 

Α΄ ΔΙΔΑΧΕΣ ΑΓ. ΚΟΣΜΑ ΤΟΥ ΑΙΤΩΛΟΥ.

Ήθελα, χριστιανοί μου, να είμαι πάντοτε με το σώμα μαζί σας να σας λέγω πότε το ένα πότε το άλλο, μα τι να σας κάμω και εγώ οπού είναι χιλιάδες χωρία και χώρες οπού δεν ήκουσαν ποτέ τον λόγον του Θεού και με καρτερούν να πηγαίνω. Δια τούτο σας παραγγέλλω, άγιοι ιερείς, να φροντίζετε δια τους κοσμικούς πώς να σωθούν και εκείνοι και να σωθήτε και η αγιωσύνη σας. Ομοίως πάλιν οι κοσμικοί να τιμάτε και να ευλαβείσθε τους παπάδες σας και να μη τους ρίχνετε χρέγια και χαράτσια και άλλα δοσίματα δια να έχουν καιρόν άδειον να παρακαλούν τον Θεόν δια την ψυχήν σας και δια την ζωήν σας. Και δια εκείνο το δόσιμον οπού θέλουν να σας δώσουν οι παπάδες, δεν πλουταίνετε, αδελφοί μου, αμή, ωσάν τους το χαρίσετε, έχουν καιρόν δια να παρακαλούν τον Θεόν δια την ψυχήν σας και δια την ζωήν σας. Και αν τύχη ένας παπάς και ένας βασιλεύς, τον παπά σου να βάλης επάνω από τον βασιλέα να καθίση. Και αν σου τύχη ένας παπάς και ένας άγγελος, τον παπά σου να πρωτοχαιρετήσης πρωτύτερα και από τον άγγελον, διότι ο παπάς είναι ανώτερος και από τους αγγέλους εις το αξίωμα. Αυτά να τα κάνετε οι κοσμικοί δια εδικόν σας καλόν. Ο παπάς πάλιν, όταν θέλει το καλόν του, ας διαβάση τον Νόμον να καταλάβη το χρέος του. Δια τους αγίους ιερείς δεν έχω να ειπώ τίποτες. Εγώ έχω χρέος, όταν απαντήσω κανένα ιερέα, να σκύψω να φιλήσω τα χέρια και τα ποδάρια και να τον παρακαλέσω να παρακαλή τον Θεόν δια τας αμαρτίας μου, διότι όλοι οι βασιλείς, όλος ο κόσμος να παρακαλούν τον Θεόν χιλιάδες χρόνους δεν δύνανται να τελειώσουν τα Άχραντα Μυστήρια, και ένας παπάς, ας είναι και αμαρτωλός, δύναται με την χάριν του αγίου Πνεύματος και τα τελειώνει. Και έτσι δεν έχω να ειπώ τίποτες.

Άγιος Ισαάκ ο Σύρος:

Kαι τι εστι καρδία ελεήμων; Και είπε: Καύσις καρδίας υπέρ πάσης της κτίσεως, υπέρ των ανθρώπων και των ορνέων και των ζώων και των δαιμόνων, και υπέρ παντός κτίσματος. Και εκ της μνήμης αυτών και της θεωρίας αυτών ρέουσιν οι οφθαλμοί αυτού δάκρυα. Εκ της πολλής και σφοδράς ελεημοσύνης, της συνεχούσης την καρδίαν, και εκ της πολλής καρτερίας σμικρύνεται η καρδία αυτού, και ου δύναται βαστάσαι ή ακούσαι ή ιδείν βλάβην τινά ή λύπην μικράν εν τη κτίσει γινομένην. Και δια τούτο και υπέρ των αλόγων και υπέρ των εχθρών της αληθείας και υπέρ των βλαπτόντων αυτόν εν πάση ώρα ευχήν μετά δακρύων προσφέρει, του φυλαχθήναι αυτούς και ιλασθήναι αυτοίς, ομοίως και υπέρ της φύσεως των ερπετών, εκ της πολλής αυτού ελεημοσύνης της κινουμένης εν τη καρδία αυτού αμέτρως καθ΄ ομοιότητα του Θεού. 

(Λόγος 81).

ΣΤΕΡΓΙΟΣ Ν. ΣΑΚΚΚΟΣ 1930--2012

Η ζωή και το έργο του καθηγητή της θεολογικής σχολής του Α.Π.Θ. και διδασκάλου των αδελφοτήτων "Απολύτρωσις" και "Χριστιανική Ελπίς", Στεργίου Σάκκου.

Published on Apr 15, 2012 by georgehour

Επιστολαί Αγ. Νεκταρίου,

Επιστολή  30^η

Εν Αθήναις τη 21 Οκτωβρίου 1907

Θυγάτριαι εν Κυρίω αγαπηταί, χαίρετε εν Κυρίω.

Την παρούσάν μου γράφω υμίν, άμα εγερθείς της κλίνης, όπως ανακοινώσω υμίν όνειρόν τι, το οποίον μοι ενεποίησε πολλήν εντύπωσιν. Το όνειρον είναι το εξής. Είδον, ότι ιστάμην προς τους πόδας της λάρνακος του αγίου λειψάνου του αγίου Νικολάου και παρετήρουν αυτό και μοι εφαίνετο κοιμώμενον. Εν τω μεταξύ όμως μοι εφάνη κινούμενον και μετ΄ ολίγον ήνοιξε τους οφθαλμούς αυτού, ύστερον ηγέρθη και ανεκάθησεν και υψώσας τας χείρας αυτού έτεινε προς εμέ, εγώ έκυψα εκ σεβασμού, ίνα ασπασθώ αυτόν, ο δε με ενηγκαλίσθη και με ησπάσθη τρις εις το στόμα και τον ησπάσθην και εγώ, μετά τον ασπασμόν ατενίσας με, μοι είπεν: εγώ θα σε υψώσω υψηλά υψηλά, αλλά θέλω και εγώ παρά σου να μοι κάμης ένα θρόνον αργυρούν. Ταύτά μοι είπεν και αύθις ανέπεσε και εκοιμήθη, εγώ δε αφυπνίσθην. Αφυπνισθείς ενεθυμήθην εκείνην την στιγμήν, ότι το όνειρον τούτο και προ τινων ημερών το είδον και το ελησμόνησα. Τότε ενεθυμήθην, ότι την πρώτην φοράν ο άγιος μόνον με ησπάσθη, εγερθείς, αλλά δεν μοι είπεν ουδέν. Εις την δευτέραν φοράν εγένετο η αναγγελία και η αίτησις. Τούτο είδον και σας το γράφω ως όνειρον, το οποίον μοι έκαμεν εντύπωσιν δια τον αποκαλυπτικόν αυτού χαρακτήρα και την διαβεβαίωσιν και την αίτησιν. Ίδωμεν ει αληθές το όνειρον. Φαίνεται αληθοφανές, αλλ΄ ημείς απαθώς διακείμεθα, ο Θεός να ποδηγετήση ημάς εις εργασίαν του αγαθού. Ο ναός του Καϊρου, τον οποίον διεκόσμησα και ελάμπρυνα και από πενιχρού ανέδειξα έκπαγλον, τιμάται επ΄ ονόματι του αγίου Νικολάου. Πρώτην φοράν βλέπω τον άγιον Νικόλαον καθ΄ ύπνους και ασπαζόμενον και διαλεγόμενον. Είη ευλογημένον το όνομα Κυρίου.                                                                                                      Τα χρήματα των καλτσών θα σας τα στείλω με την Ελένην Ζερβουλάκου, διότι δεν μας τα έδωκεν εισέτι και εγώ δεν έχω ούτε δια τους ναύλους δια να έλθω, διότι πλην των τακτικών εξόδων παρουσιάσθησαν και έκτατα. Ήλθεν εκ Σηλυβρίας ένας ανεψιός μου εξ αδελφής και μοι έφερε και ένα ανεψίδι του αδελφού του να το σπουδάσω και αυτός άνευ χρημάτων, και το μεν παιδί συμπαθήσας το εκράτησα να σπουδάζη εις την Σχολήν δαπάναις μου, διότι το Συμβούλιον δεν το εδέχθη ως υπότροφον και το έχω ιδιοσυντήρητον, τον δε μεγάλον, τον απέστειλα εις τα οπίσω, αφού εδαπανήσαμεν περί τας 70 δραχμάς. Άμα λάβω χρήματα θα σας στείλω δια το αμπέλι και δια τον μάστορι προς τοποθέτησιν των σωλήνων. Μοι γράφητε να έλθω και εγώ επόθησα να σας ίδω, αλλά εισέτι δεν εστείλαμεν το πρόγραμμα εις το Υπουργείον, διότι δεν διωρίσθη εισέτι καθηγητής μετά τον θάνατον του Μιλτιάδου Πανταζή και αναμένεται η συνεδρίασις του πολυμελούς συμβουλίου δια τον διορισμόν και καθηγητού της μουσικής, κωλυμάτων δε ένεκα αναβάλλεται από ημέρας εις ημέραν η συνεδρίασις και ο διορισμός των καθηγητών, εν όσω δεν διορίζονται οι καθηγηταί και δεν κανονίζονται αι ώραι της διδασκαλίας, εν όσω το πρόγραμμα δεν στέλλεται εις το Υπουργείον, αδυνατώ να έλθω. Εχάρην πολύ δια την βελτίωσιν της υγείας της Κυριακής, τη εύχομαι από καρδίας τελείαν ανάρρωσιν. Επίσης εύχομαι και τη Συγκλητική τ΄ άριστα εις τε το σώμα και την ψυχήν. Περί των χαρτίνων σταυρών ας μη κάμνη, μήπως ο κόσμος δεν λαμβάνει αυτούς εξ υποψίας, να κάμνη όμως μικρά εικονίσματα εις σανίδα εκ κυπαρίσσου, τα οποία έπειτα ας επαλείφη μία με βερνίκι έμπροσθεν και με χρώμά τι όπισθεν και ούτω πάντων η συνείδησις δια παν ενδεχόμενον μένη ήσυχος. Άμα ευκαιρήσω, θα έλθω να σας ίδω, να μοι γράψητε πως θα σας φανή το όνειρον.                                                                                                              Σας εύχομαι και διατελώ προς Θεόν ευχέτης.

Ο Πνευματικός Πατήρ σας

Υ. Γ. Να μοι γράψητε τας εντυπώσεις του Μητροπολίτου.

+Ο Πενταπόλεως Νεκτάριος

Υ. Γ.  Τη 22 Οκτωβρίου.

Ταχυδρομικώς σας στέλλω το περίσσευμα του Οκτωβρίου μηνός δραχμάς 50 δια το αμπέλι και την τοποθέτησιν των σωλήνων, δια του κυρίου Ζερβουλάκου.