Ιερομόναχος Ευθύμιος Τρικαμηνάς. ερμηνεία του 15ου Κανόνος από το νέο βιβλίο του, που μόλις κυκλοφόρησε.


Εναι νάγκη στήν πολύ παραστατική ατή διήγησι νά παραθέσωμε καί μία οσιαστική προσθήκη παρμένη πό τόν βίο το σίου Νικήτα, πό τόν μέγα Συναξαριστή.
ναφέρονται λοιπόν στό σημεο τς ξαπατήσεως το σίου τά ξς: «ξέρχεται λοιπόν προς καί κακος, λλά μετά ζήλου. Καί μεταβαίνει μετά τν Πατέρων πρός τόν Θεόδοτον (τόν εκονομάχο Πατριάρχη), που, τελουμένης τς ερουργίας, προετίθεντο τά για, τν ποίων μως δέν δύνατο νά μετάσχ τις, άν δέν λεγε, λέγοντος μοίως καί το Θεοδότου, τό “Τος μή προσκυνοσι τήν Εκόνα το Χριστο, νάθεμα”. Τούτων οτω πραχθέντων πηλευθερώθησαν πό τάς φυλακάς καί πανλθον καστος ες τήν Μονήν του. λλ’ χι καί τήν τελικήν νίκην πιτυχών μετά τήν νομισθεσαν τταν, σιος, λέγω, Νικήτας. Διότι οτος δέν πανλθεν ες τήν Μονήν του» (Μέγας Συναξαριστής, πρίλιος, σελ. 64).
ς θαυμάσωμεν λοιπόν μετά πό λη ατήν τήν διήγησι τήν μολογία το σίου Νικήτα καί ς τήν συγκρίνωμε μέ τήν δική μας ποχή. ν δηλαδή στό ναό πού προσλθε
πρχον εκόνες τίς ποες τιμοσαν, ν κφωνοσαν πρίν κοινωνήσουν τήν μολογία «Τος μή προσκυνοσι τήν εκόνα το Χριστο νάθεμα», ν τελικά φέθη λεύθερος, ατός μέ ατήν τήν κκλησιαστικήν πικοινωνία θεώρησε τι πρόδωσε τήν πίστι καί, ς κ τούτου, δέν πέστρεψε στή μονή του ποτέ πλέον ς γούμενος, λλά τόν μετέφεραν μετά τήν μολογία του καί τόν μαρτυρικό του θάνατο νεκρό ο μοναχοί του. Ατή τήν ξαπάτησι τν γουμένων πολύ τήν κατηγόρησε στίς πιστολές του γ.
Θεόδωρος Στουδίτης, πως πίσης πήνεσε καί τήν κ τν στέρων πανόρθωσι διά νέου γνος καί μολογία το σίου Νικήτα. Γράφει σ. Θεόδωρος Στουδίτης σέ
πιστολή του πρός τόν πίσκοπο Μιλήτου γνάτιο, περί το σ. Νικήτα:
«Πάντως γάρ γνως σοι καί πηλίκοι ο κατά τάς μαρτίας μου λισθηκότες · φ’ ος τίς ο στενάξειεν δάκρυον; καί γε πί τ Μηδικιώτ, συληθέντι κ τν περί ωσήφ οκονομίας χάριν σεβηκέναι ες Χριστόν. Τοτο δέ, θεόσοφε, πηχές πάνυ καί κτοπον · ἐάν γάρ τις τό κακόν ν προσχήματι γαθο ποι, διπλον ργάζηται τό μάρτημα, τι ατός τε τό οκ γαθόν ποιε καί κέχρηται οονεί παραπετάσματι τ το γαθο νόματι, φωνή στι το θείου Βασιλείου. Οτω μέν κενοι πρός τ οκείᾳ πτώσει καί πολλος λλοις λισθος γενόμενοι, πλήν τι Μηδικιώτης, πιγνούς τήν
τταν, καί μολόγηκεν λισθηκέναι καί μεταμεμέληται σφόδρα, ς μεμάθηκα, καί διά τοτο φυγάς χετο, μέγιστον δεγμα μετανοίας καί φελείας γκαταλείψας τος τε οκείοις φοιτητας καί τος ε φρονοσιν» (πιστ. 267, γνατίῳ πισκόπ Μιλήτου, Φατορος, 395, 15). Δηλαδή σιος θεωρε, καί τό τι ξαπατήθηκε σ. Νικήτας, ς
πτσι περί τήν πίστι καί δι’ ατό, κατά τόν σιο, μετάνοιά του γινε «μέγιστον δεγμα μετανοίας καί φελείας».
πό λα ατά βλέπομε τι κκλησιαστική πικοινωνία μέ τούς αρετικούς, πού δραστηριοποιοντο μέσα στήν κκλησία, το διά τούς Πατέρες μεγίστη πτσις καί προδοσία τς πίστεως. Σήμερα μως ατό νομάζεται σύνεσις, διάκρισις καί ποφυγή σχίσματος.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου