Απόσπασμα από το βιβλίο τοι Ιατρού Αλεξ.Καλόμοιρου «Οι έξι Αυγές» ----- Χριστοφ.Αμβραζίδης

Εισαγωγικά

Κύριε διαχειριστά του ιστολογίου -Ορθόδοξη φωνή.

Είμαι από τους τακτικούς αναγνώστες του ιστολογίου σας. Όπως έχω ξανατονίσει και στο παρελθόν κάποιοι αναγνώστες-σχολιαστές πάσχουν από κάποιες εμμονές. Έτσι βάζουν άσχετα σχόλια σε άσχετες αναρτήσεις.

Μερικοί δε από αυτούς (π.χ Α.Χ) βρίσκουν την ευκαιρία να αναπαράγουν θέματα στα οποία έχουν δοθεί απαντήσεις, αλλά η εμμονή τους σε αυτά κάτι άλλο δείχνει.

Επειδή και εγώ έχω  δημοσιεύσει παλιότερα άρθρο για τους προ-αδαμιαίους σας παρακαλώ να δημοσιεύσετε το παρακάτω απόσπασμα από το βιβλίο «Οι έξι Αυγές»  του ιατρού Αλ.Καλόμοιρου ο οποίος ανήκε στις τάξεις των ΓΟΧ. Το απόσπασμα να θεωρηθεί ως απάντηση σε ο,τι αυτοί υποστηρίζουν. Καλό δε θα είναι να κλείσουν το θέμα για το καλό των αναγνωστών σας.

Ο συγγραφέας του βιβλίου αυτού, πιστός ορθόδοξος χριστιανός, έχοντας την γεύση της σύγχυσης που επικρατεί γύρω από το μυστήριο της Δημιουργίας, οδηγεί τον αναγνώστη μέσα στον παράδεισο της αγίας Γραφής και των Πατέρων για να μπορέσει να δει το φως της αρμονίας που υπάρχει ανάμεσα στον Λόγο του Θεού και στα έργα Του.

Χριστοφ.Αμβραζίδης

 

Ο Παράδεισος και οι απέναντι (Αλ.Καλόμοιρος-Ιατρού)

 

 Που βρίσκεται ο Παράδεισος; Τι έγινε, τέλος πάντων, έκείνος ο Παράδεισος όπου έζησε ο Αδάμ και η Εύα και όπου περπατούσε ο Θεός; Τι σχέση έχει ο παλιός εκείνος Παράδεισος με αυτόν που περιμένουμε στον Μέλλοντα Αώνα της Καινής Γής; Τι σχέση έχει με τη νέα Ιερουσαλήμ;

Παράδεισος είναι ό,τι και όποιος δέχεται την άκτιστη θεία Ενέργεια του Αγίου Πνεύματος. Κάθε άγιος είναι Παράδεισος. Η εκκλησία του Χριστού είναι Παράδεισος. Στη ζωή πολλών αγίων βλέπουμε τον κόσμο γύρω τους να μεταμορφώνεται σε μια γωνιά του αρχαίου Παραδείσου, κυρίως τον κόσμο των άλογων όντων. Τα ζώα και τα φυτά συμπεριφέρονται σαν κι αυτά που βρίσκονταν στον Παράδεισο. Το ίδιο συμβαίνει και στους ανθρώπους με καλή προαίρεση. Ακόμη και η φύση αποκτά παραδείσιες ιδιότητες. Η φωτιά δεν τους καίει, περπατούν πάνω στα νερά, πετούν στον αέρα, τα δηλητήρια δεν τους πειράζουν, οι αρρώστιες θεραπεύονται, το κρύο δεν τους ενοχλεί. Η Χάρις του αγίου Πνεύματος ακτινοβολεί γύρω τους και ευεργετεί τη γύρω τους κτίση.

Ο αρχαίος Παράδεισος ήταν ένας συγκεκριμένος, καλά καθορισμένος και σαφώς περιγραμμένος τόπος σε ορισμένο γεωγραφικό χώρο. «Και εφύτευσεν ο Θεός παράδεισον εν Εδέμ κατά ανατολάς». Η υπόλοιπη γή ήταν στην κατάσταση που την ξέρουμε. Ο Παράδεισος ήταν μία νησίδα της Χάρης του Θεού πάνω στη γή. Έξω από τον Παράδεισο τα ζώα συνέχιζαν να τρώνε το ένα το άλλο, τα φυτά να μαραίνονται και να αποσυντίθενται, η ζωή ήταν όπως πάντα και όπως θά συνεχίσει να είναι μέχρι τη Δευτέρα Παρουσία. Αυτό που ίσως ξενίσει την αντίληψή μας και μας φανεί πρωτάκουστο είναι ότι έξω από τον Παράδεισο δεν ζούσαν μόνο ζώα και φυτά, αλλά και άνθρωποι, πλήθη ανθρώπων. Εν τούτοις, η Αγία Γραφή μας αφήνει σαφώς να εννοήσουμε την πραγματικότητα αυτή, αρκεί να προσέξουμε λίγο μελετώντας την:

 Όταν ο Θεός, μετά την παρακοή, «εξέβαλε τον Αδάμ και κατώκησεν αυτόν απέναντι του παραδείσου της τρυφής», ο Αδάμ και η Εύα απέκτησαν δύο παιδιά, τον Κάιν και τον Άβελ. Στη συνομιλία του Κάιν με το Θεό, μετά την αδελφοκτονία, ακούμε τον Κάιν να λέγει στό Χριστό:

 «Ει εκβάλεις με σήμερον από προσώπου της γής και από προσώπου σου κρυβήσομαι, και έσομαι στένων και τρέμων επί της γής, και έσται πάς ο ευρίσκων με, αποκτενεί με. Και είπεν αυτώ Κύριος ο Θεός^ ουχ ούτως, πάς ο αποκτείνας Κάιν επτά εκδικούμενα παραλύσει. Και έθετο Κύριος ο Θεός σημείον τω Κάιν του μη ανελείν αυτόν πάντα τον ευρίσκοντα αυτόν». Ο Χριστός δίνει στον Κάιν «σημείον», ώστε όποιος τον βρεί να μήν τον σκοτώσει (Γεν. δ΄ 14-15).

Σημείον στην πίστη μας είναι ένα και μοναδικό: ο Σταυρός. Σφράγισε, δηλαδή, ο Θεός τον Κάιν με το σημείο του σταυρού, που προστατεύει από κάθε κακό. Η αντωνυμία «πάς» χρησιμοποιείται αποκλειστικά γιά πρόσωπα, δηλαδή γιά ανθρώπους, ουδέποτε γιά ζώα. Επομένως, ο Κάιν κινδύνευε από άλλους ανθρώπους. Δεν υπήρχαν πάνω στη γή μόνον αυτός και οι γονείς του, αλλά και άλλοι άνθρωποι. Άλλο θέμα είναι η γυναίκα του Κάιν. Ποιά ήταν αυτή; Αυτοί που ισχυρίζονται ότι ο Κάιν παντρεύτηκε κάποια αδελφή του ξεχνούν ότι ο Αδάμ και η Εύα δεν απέκτησαν άλλα παιδιά μετά τ ό θάνατο του Άβελ, παρά μόνον αφού πέρασαν διακόσια τριάντα χρόνια. «Έγνω δε Αδάμ Εύαν την γυναίκα αυτού, και συλλαβούσα έτεκεν υιόν, και επωνόμαστε το όνομα αυτού Σήθ, λέγουσα^ εξανέστησε γάρ μοι ο Θεός σπέρμα έτερον αντί Άβελ όν απέκτεινε Κάιν... έζησε δε Αδάμ τριάκοντα και διακόσια έτη, και εγένησε κατά την ιδέαν αυτού και κατά την εικόνα αυτού και επωνώμασε το όνομα αυτού Σήθ. Εγένοντο δε αι ημέραι του Αδάμ, άς έζησε μετά το γεννήσαι αυτόν τον Σήθ, έτη επτακόσια, και εγέννησεν υιούς και θυγατέρας» (Γεν. δ΄ 25 25, ε΄ 3). Οι θυγατέρες λοιπόν του Αδάμ και της Εύας αναφέρονται μόνο μετά τη γέννηση του Σήθ. Δεν περίμενε, βέβαια, ο Κάιν διακόσια τριάντα χρόνια γιά να παντρευτεί. Εξ’ άλλου η Γένεση αναφέρει τη γυναίκα του Κάιν αμέσως μετά τη συνομιλία που είχε ο Κάιν με το Χριστό και το σφράγισμά του με το σημείο του σταυρού (Γεν. δ΄ 17). Άς αφήσουμε ότι αυτοί που ισχυρίζονται ότι ο Κάιν παντρεύτηκε κάποια αδελφή του αποδέχονται σαν κάτι φυσικό την αιμομιξία. Αμέσως μετά τη γέννηση του πρώτου του παιδιού ο Κάιν οικοδόμησε μια ολόκληρη πόλη. «Και έγνω Κάιν την γυναίκα αυτού, και συλλαβούσα έτεκε τον Ενώχ. Και ήν οικοδομών πόλιν και επωνόμασε την πόλιν επί τω ονόματι του υιού αυτού, Ενώχ» (Γεν. δ΄ 17). Γιά ποιούς κατασκευάζει ο Κάιν μια ολόκληρη πόλη; Γιά την τριμελή οικογένειά του; Ποιά ήταν η γυναίκα του Ενώχ; Ο Κάιν ήταν γεωργός και ο Άβελ ποιμήν προβάτων. Στους άμεσους απογόνους του Κάιν βρίσκουμε κτηνοτρόφους, τον εφευρέτη του ψαλτηρίου και της κιθάρας, σιδηρουργούς, όπως ο Θόβελ, που «ήν σφυροκόπος χαλκεύς χαλκού και σιδήρου» (Γεν. δ΄ 22). Όλα αυτά πρίν αποκτήσουν ο Αδάμ και η Εύα τον τρίτο τους γυιό, τον Σήθ. Είμαστε, δηλαδή, στη σχετικά πρόσφατη γιά την ανθρωπότητα εποχή του σιδήρου, ενώ ακόμη ο Αδάμ και η Εύα ζούν. Αν υπολογίσουμε τα χρόνια της ζωής του Αδάμ και των απογόνων του βρίσκουμε ότι ο Αδάμ πρέπει να έχει ζήσει πολύ πρόσφατα, δηλαδή περίπου 5500 χρόνια πρό Χριστού. Αυτή είναι πάρα πολύ πρόσφατη περίοδος στην ανθρώπινη ιστορία. Υπήρχαν, επομένως, έξω από τον Παράδεισο όχι απλώς άνθρωποι, αλλά πάρα πολλοί άνθρωποι.

(ΠΗΓΗ.ΟΙ ΕΞΙ ΑΥΓΕΣ σελ.30-31)

Επιμέλεια κειμένου: Χριστόφορ.Αμβραζίδης