Η εορτή της Πεντηκοστής.

Η Αγία Τριάδα, ο Πατέρας, ο Υιός και το Άγιο πνεύμα δεν εορτάζουν!!! Βασικό χαρακτηριστικό για να μπορούμε να μιλάμε για εορτή είναι να υπάρχει ο τόπος, ο χρόνος, τα συναισθήματα, οι αισθήσεις, κ.ά. Τίποτα από αυτά δεν έχουν, ούτε εξωτερικά ”κολλάει” σε Αυτούς, ούτε καν συμβαδίζει με την Απρόσιτη Αγία Τριάδα. Η εορτή και η Αγία Τριάδα ΔΕΝ συναντώνται. Ο Θεός Εορτάζεται μόνο στο Πρόσωπο του Χριστού. Κατά την παράδοση και σύμφωνα με τα λειτουργικά βιβλία, αυτή είναι η ημέρα και η εορτή της Πεντηκοστής.

Αλλά θα παρουσιασθεί το ερώτημα. Γιατί τα γράμματα της Εκκλησίας ονομάζουν ή χρησιμοποιούν το όνομα του Αγίου Πνεύματος; Ποιος μπορεί να είναι Αυτός με το όνομα του Αγίου Πνεύματος;

Δεν είναι Αλήθεια ότι τα γράμματα της Δευτέρας, της Πεντηκοστής, μιλάνε για το Άγιο Πνεύμα. Οι πιστοί που προσέχουν τα γράμματα βιώνουν ότι άλλο είναι το πρώτο πρόσωπο στο οποίο αναφέρονται. Αναφέρονται στον Χριστό και στον Θεό.  Ειδικά στις ευχές της γονυκλισίας φαίνεται ότι αναφέρονται στον Χριστό. Ευχόμαστε σε Αυτόν που στέλνει το Άγιο Πνεύμα. Σύμφωνα πάλι με τον διδάσκαλο του γένους, λέγοντας ότι θα στείλει το Άγιο Πνεύμα, ως λΑγιο Πνεύμα αναφέρεται η Ενέργεια του:

 

«ὅτι ἡ ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ εἰς τὰ ἔξω εἶναι κοινὴ καὶ µία, ἡ ὁποία Πνεῦμα Ἅγιον λέγεται. Λοιπὸν ὁ Χριστὸς καθὸ θεὸς μὲ τὴν µίαν καὶ µόνην ἐνέργειαν τῆς θείας φύσεως καὶ κοινὴν, ἐτελείωσε τὸ Μυστήριον· τοῦτο καὶ ἐδίδαξε, καὶ εἰς αὐτὸ ἀποβλέπωντας τὸ χρυσοῦν στόµα τῆς Ἐκκλησίας, εἶπε τοῦτο τὸ ῥῆμα, ἤγουν ἐκείνη ἡ θεία ἐνέργεια, ἐκείνη ἡ θεία παντοδυναµία, ἡ ὁποία μὲ τὸ μέσον τοῦ θεανθρώπου Λόγου καὶ ἐδίδαξε, καὶ ἐτελείωσε τοῦτο τὸ Μυστήριον, ἡ ὁποία Πνεῦμα Ἅγιον λέγεται, αὐτὴ ἡ ἰδία παντοδυναµία, αὐτὸ τὸ Πνεῦμα Ἅγιον, τελειοῖ καὶ τώρα τὸ Μυστήριον, καὶ ὄχι ἡ προσευχἡ τοῦ Ἱερέως, ὄχι ἡ ἁγιότης τοῦ Ἱερέως, ὄχι ἀνθρωπίνη δύναµις. Διὰ τοῦτο καὶ οἱ ᾿Απόστολοι εἰς τὰς Λειτούργίας τους, καὶ οἱ διδάσκαλοι, καὶ Βασίλειος αὐτὸς, και Χρυσὸστομος προσεύχονται, ἢτοι ζητοῦσι, παρακαλοῦσι νὰ ἔλθη τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον νὰ τελειώσῃ τὸ Μυστήριον. Λοιπὸν φανερὰ, φανερὰ φλυαροῦσι, βλασφημοῦσιν οἱ παππολάτραι, καὶ εἰς ᾿Αποστόλους καὶ διδασκάλους, ὅταν λέγωσιν, ὅτι τὰ κυριακὰ ἐκεῖνα λόγια τελειώνουσι τὸ Μυστήριον, καὶ ὄχι ἡ ἐπίκλησις τοῦ Παναγίου Πνεύματος,» (Μακαρίου Πάτμου, σελ. 114-115, εν Αθήναις, Νικολάου Ρουσόπουλου, 1868).

            

 

Ήδη προαναφέρθηκε και προετοιμάστηκε σε προηγούμενες μελέτες και ειδικά στην τελευταία ( https://orthodox-voice.blogspot.com/2023/05/blog-post_65.html ) το πως γίνονται ορθόδοξα αποδεκτά τα ονόματα του Θεού. Φάνηκε ότι δεν έχει ο Θεός ατομικά ονόματα. Αναφέρθηκε ότι για λόγους της θείας οικονομίας, ο Θεός και η Θεότητα ονομάστηκε στην Π.Δ. Πατέρας, στο έργο του Χριστού ο Θεός ονομάστηκε Υιός και στη συνέχεια και κυρίως με αρχή του εμφυσήματος στους αποστόλους και με την Πεντηκοστή, ο Θεός και η Θεότητα ονομάζονται με το όνομα του Αγίου Πνεύματος. Είναι τρομερό που κάποιοι αγνοούν τα πάντα και μιλούν αυθαίρετα για γιορτή του Αγίου Πνεύματος!!! Μόνο επισκέπτες στην εκκλησία μπορούν να μιλήσουν για ατομική εορτή του Προσώπου του Αγίου Πνεύματος!!! Αλήθεια όταν εορτάζει το Άγιο πνεύμα, τα άλλα δύο πρόσωπα που είναι;;; Είναι παράμερα και περιμένουν την δική τους εορτή;;; Επιτέλους η Τριθεΐα δεν άφησε τίποτα όρθιο από την πίστη μας...

 

 

 

Η φοβερά αίρεση που αριθμεί ή λαμβάνει ατομικά πρόσωπα ή ατομικά ονόματα ή σχίζει στα τρία τον Αδιαίρετο Θεό.

 

 

 

Ο Κύριος μόνο γνωρίζει την Θεία φύση. Αυτός μας δίδαξε ότι ο Θεός έχει τρία Πρόσωπα κατά τα Υποστατικά Ιδιώματα, αλλά είναι Ένας και Αδιαίρετος, κατά το Θεός και τη Θεότητα. Δια Αυτού τα ΠΑΝΤΑ και μάλιστα, δια Αυτού Όλη η Θεολογία.

 

Οι πατέρες της Εκκλησίας ερμηνεύουν ότι ο Χριστός είναι ο ΜΟΝΟΣ Θεός που φάνηκε στην Παλαιά Διαθήκη. Αυτός έχει όλη την Θεότητα, και είναι Μεσίτης προς τις τρεις ασύγχυτες Υποστάσεις. Εντούτοις αυτό δεν είναι όλη η Αλήθεια. Ο Κύριος δε περιορίστηκε μόνο λεκτικά σε αυτό. Επιπλέον ο Κύριος έχει όλη την μορφή του Θεού, έχει όλο το “στόμα”, τον “λόγο” και τα “αυτιά” του Θεού, έχει την βούληση του Θεού και έχει όλο το έργο Του. Δια Αυτού τα ΠΑΝΤΑ. «πάντα δι᾿ αὐτοῦ ἐγένετο, καὶ χωρὶς αὐτοῦ ἐγένετο οὐδὲ ἓν ὃ γέγονεν». (Ιω. 1,3).

Μαζί με αυτά λέμε επιπλέον ότι Αυτός είναι ΟΛΗ η Θεολογία. Ο Κύριος είναι ο Μόνος Θεολόγος και η πηγή της Θεολογίας που γνωρίζει τον Θεό. ΜΟΝΟ Δια Αυτού γνωρίσαμε τον Θεό. Ούτε την Αγία Τριάδα, ούτε το Άγιο Πνεύμα δεν προσεγγίζουμε, αφού είναι Απρόσιτος ο Θεός. ΜΟΝΟ με την Μεσιτεία του Χριστού αναφερόμαστε στο Θεό. Αυτός ΜΟΝΟ “βλέπει” τον Απρόσιτο Θεό του ουρανού, τον “ακούει”, “μιλάει” και “συζητάει” μαζί Του, “κοινωνεί” με τον Πατέρα, γνωρίζει το Άγιο Πνεύμα, “κάθεται” μαζί Του, πηγαίνει “κοντά” Του, “ανεβαίνει” στον ουρανό, Τον έχει μέσα του, συνδοξάζεται μαζί Του …

Ωστόσο αυτά που λέμε για τον Τριαδικό Θεό, τα λέμε, αλλά και τα αρνούμαστε. Αυτά είναι και ταυτόχρονα λέμε ότι δεν είναι σωστές εκφράσεις. Επιπλέον λέμε ότι δόθηκε και δεν δόθηκε η δυνατότητα εμπειρίας του Θεού. Με αυτό το σχήμα λόγου δεν κοροϊδεύουμε, αλλά τονίζουμε ότι όλα αυτά είναι λέξεις και εκφράσεις από τον σαρκικό κόσμο και ο Θεός δεν έχει καμία σχέση με αυτά. Δεν ξέρουμε τι είναι Τριαδική Μονάδα, τι σημαίνει Θεός Αεί Γεννάει Θεό και Θεός Αεί Εκπορεύει Θεό. Ωστόσο μας δόθηκαν και τα λέμε. Εντούτοις επιπλέον λέμε ότι ο Θεός, ο Πατήρ, ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα είναι Απερίγραπτος, Απρόσιτος, Απερινόητος κ.ά.

Αυτό δεν είναι, ούτε δικαιολογεί την αυθαιρεσία των ανθρώπων, ούτε προς την μία πλευρά ούτε προς την άλλη. Ο Κύριος δεν θέλησε να στεκόμαστε μουγκοί και να μην μπορούμε να διδάξουμε ή να υπερασπιστούμε τον Θεό μας. Κατ οικονομία μας δόθηκαν κάποιοι τύποι και σχήματα, που με σαρκικές εκφράσεις ανεβάζουν τον νου ψηλά. ΠΡΟΣΟΧΗ. Αυτό δεν συμπεριλαμβάνει σαρκικές μορφές που κρατάνε το νου χαμηλά.

Υπάρχει λοιπόν και μια ξεχωριστή Θεολογία, που παραμένει σε λεκτικό επίπεδο και είναι ζωντανή κατά την πίστη μας. Η διαφορά ανάμεσα στα δύο είναι προφανής. Ο Θεός είναι πνεύμα και ως πνεύμα δεν επιδέχεται μορφές και λόγια, αλλά ΜΟΝΟ τον λεπτό λόγο, δηλαδή τις υψηλές έννοιες του Θεού. Οι ορθόδοξοι αντιτάχθηκαν σε όλους τους αιρετικούς που έδιναν, ή “κολλούσαν” ή συμβόλιζαν με κτιστό χαρακτήρα τον Θεό. Έδωσε μεγάλο αγώνα, ο άγιος και κήρυκας της Χάριτος Γρηγόριος, όταν ο Βαρλαάμ, ο Ακίνδυνος και οι ομόφρονες τους έλεγαν κτιστό το φως της Μεταμόρφωσης.

Έτσι, μας δόθηκαν αυτές οι έννοιες και αναφερόμαστε κατ οικονομία σε αυτές, (που είναι πάνω από την λογική) και για έναν επιπλέον λόγο. Αυτά είναι αντιρρητικά εφόδια και εργαλεία για να στερεώσουν την πίστη και να την προφυλάξουν από τις επιθέσεις και τις πλάνες του εχθρού. Πάντα εμφανίζονται οι πλάνες και οι στρεβλώσεις για να χαθεί η Αλήθεια. Ο Αντίδικος πάντα ζητάει να παρασύρει τους ανθρώπους μακριά από την Αλήθεια, και να τους οδηγήσει στην απώλεια. Αν δεν υπήρχε το Δόγμα τότε θα υπήρχε σύγχυση.

Όμως αυτά δεν πρέπει να ενθαρρύνουν όσους αυθαιρετούν. Αυτά που αναφέρονται στα Πρόσωπα του Θεού είναι η πίστη μας και ποτέ δεν έγιναν ούτε θα γίνουν βίωμα μας. Υπάρχει αγεφύρωτη απόσταση ανάμεσα στα δύο. Μπορούμε να ομολογήσουμε και να αναφερόμαστε στον Πατέρα στον Υιό και το Άγιο Πνεύμα. Ωστόσο δεν έχουμε κανένα δικαίωμα και εξουσία να αποκαλούμε ατομικά τα Πρόσωπα του Θεού, να τα διακρίνουμε και να σχίζουμε το Αδιαίρετο τους. Δεν μπορούμε να τα μιλήσουμε ή να τα Προσκυνήσουμε. Ποτέ τα Πρόσωπα του Θεού δεν φανερώθηκαν χωριστά, δεν τα ακούσαμε, δεν κοινωνούμε ατομικά, δεν δοξολογούμε το καθένα, δεν διακρίνουμε την τιμή και δεν έχουμε τρεις προσκυνήσεις. Φυσικά η διάκριση αυτή δεν γίνεται ούτε μέσα από είδωλα του Θεού. Δεν επιτρέπεται οποιαδήποτε “βιωματική” πράξη που διακρίνει τα Πρόσωπα του Θεού.

Καμία προσέγγιση δεν πραγματοποιήθηκε στο “είναι” του Θεού, άπαγε της βλασφημίας. Δεν λέμε τίποτα για την φύση του Θεού. Ο Χριστός ήρθε στη γη για να μπορούν οι άξιοι του, τα καθαρά μέλη της Εκκλησίας, να πάνε κοντά στο περιβάλλον Του, να βιώσουμε την Χάρη Του. Μέσα από την Θεία Οικονομία, ο Μεσίτης Χριστός έδωσε την δυνατότητα στους άξιους Του, να γευθούν την Ενέργεια του Θεού, δηλαδή να δεχτούν τη καλή αλλοίωση, να φθάσουν και να βιώσουν την κατάσταση της Θέωσης. Ο Χριστός  είναι ο Μεσίτης ανάμεσα στο Θεό και τα κτίσματα. Αυτός είναι η Εικόνα του Θεού, η Οδός που πηγαίνει στον ουρανό, η Αλήθεια, ο Σωτήρας του κόσμου… Αυτός μας δίδαξε ως πηγή της γνώσης, οι προφήτες και οι απόστολοι μας τα μεταφέρανε και μας τα εξήγησαν. Εμείς τα ομολογούμε και το διδάσκουμε στους άλλους. Μιλάμε για τρία ασύγχυτα και χωριστά Πρόσωπα.

Ωστόσο αυτά δεν είναι, ούτε παίρνουν θέση εμπειρίας. ΠΟΤΕ δεν υπήρξε παράλληλη ή αυτόνομη προσέγγιση του Πατέρα, του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. ΠΟΤΕ, δεν υπήρξαν εκτός του Χριστού ή έξω από τον Χριστό σύμβολα του Θεού. Ο Χριστός είναι η πολύτιμη πίστη μας. Δια Αυτού λεκτικά ομολογούμε τα όσα Αυτός λεκτικά μας δίδαξε, για την Αγία Τριάδα. Επιπλέον Αυτών ΜΟΝΟ στους άξιους, υπήρξε η Εμπειρία της Ενέργειας Του. Η Ενέργεια είναι ΜΙΑ και για τα Τρία Πρόσωπα του Θεού και δεν διακρίνεται σε κάθε Υπόσταση.

Από αυτά που προαναφέρθηκαν, φαίνεται ότι έχουμε δύο μορφές προσέγγισης του Αδιαίρετου Τριαδικού Θεού. Έχουμε την Μονάδα Του, όταν έρχεται η σειρά για να μιλήσουμε με εκφράσεις της εμπειρικής προσέγγισης του Θεού, (κοινωνία, όραση, δοξολογία, προσκύνηση κ.ά.). Αυτή λαμβάνεται στη Μονάδα Του, επειδή η προσέγγιση γίνεται μόνο κατά Χάρη του Θεού, δηλαδή στην υπέρ αίσθηση του Ακτίστου Φωτός. Μία είναι η Ενέργεια (η Χάρη) του Θεού. Ακόμα Ένας είναι ο Μεσίτης και Αυτός είναι ο Χριστός. Ωστόσο ομολογούμε και αναφερόμαστε και αποσιωπούμε την Τριάδα. Η αναφορά στα Τρία Πρόσωπα του Θεού είναι λεκτική Ομολογία στα τρία ασύγχυτα Πρόσωπα Του. Έτσι λοιπόν έχουμε τις δύο προσεγγίσεις, την Μονάδα και την Τριάδα που δεν χωρίζονται, αλλά λαμβάνονται ταυτόχρονα μαζί και μιλάμε για Αδιαίρετη Τριάδα ή για Τριαδική Μονάδα.

 

Μία είναι η Θεία Οικονομία,  μία η Σάρκωση, ένας ο σταυρός, μία η Ανάσταση, μία η Ανάληψη, αυτά έδωσαν την μία Πεντηκοστή και όλα αναφέρονται και έχουν μία πηγή τους τον Χριστό. Εμείς μέσα από την μονάδα τους και συγκεκριμένα από την Μονάδα του Μεσίτη Χριστού, μάθαμε και Ομολογούμε την Τριαδικότητα του Θεού. Γνωρίσαμε την μονάδα και πιστεύουμε στα όσα διδαχθήκαμε για την Τριάδα. Αυτά λοιπόν και ολόκληρο το έργο του Χριστού έφεραν την Πεντηκοστή. Η Εκκλησία είναι το σώμα και ο Χριστός η Κεφαλή της. Αυτό μας το λέει και το Απολυτίκιο της εορτής:

 

«Εὐλογητὸς εἶ Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, ὁ πανσόφους τοὺς ἁλιεῖς ἀναδείξας, καταπέμψας αὐτοῖς τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, καὶ δι' αὐτῶν τὴν οἰκουμένην σαγηνεύσας, Φιλάνθρωπε, δόξα σοι». (Ἀπολυτίκιον, Ἦχος πλ. δ')

 

Την Κυριακή της ορθοδοξίας γιορτάζουμε αυτήν την μία αλήθεια. Εορτάζουμε μία νίκη, μία αποκατάσταση, ένα Πρόσωπο. Η σύνοδος και το απολυτίκιο μας λένε ότι εορτάζουμε τον Χριστό. Έφυγε η αίρεση και ήρθε η ορθοδοξία, επειδή απλά αποκαταστάθηκε το όνομα Του. Διότι Αυτός είναι ο μόνος Θεός που γνωρίσαμε. Όμως σαν συνέχεια αυτού, με πίστη και λεκτικά λέμε ότι κατά την Θεότητα του, είναι Ομοούσιος, Ομόδοξος και Ομότιμος με τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα. Την Κυριακή της Ορθοδοξίας στον συνοδικό κανόνα διαβάζουμε:

                                                                                       

«Τοῦ Κυρίου τήν μορφήν, ἀπολαβοῦσα ἡ Ἐκκλησία, χαίρει καί σκιρτᾷ, σύν τοῖς τέκνοις αὐτῆς, ὡς νίκης βραβεῖα, δεξαμένη παρ’ αὐτοῦ, Ὀρθοδοξίας σύμβολα».

 

«Αἰσχύνθητε ἄνομοι, ἐρεσχελοῦντες κατά Κυρίου˙ ἐσαρκώθη καί ἐφάνη γάρ, ἐν εἰκόνι˙ ἥν περ σχετικῶς ἀσπαζόμεθα».

 

«Ὁ Χριστός νενίκηκε, σκιρτάτω ἡ γῆ˙ πέπαυται θόρυβος, πέπαυται καί ὁ κλαυθμός, τῶν τοῦ Κυρίου δούλων˙ ἡ πίστις δε πανταχοῦ, τῷ Κόσμῳ ἐφηπλώθη. (Δίς)».

 

«Ἵνα τί τρισάθλιε μεμίσηκας, μόρφωσιν ἄχραντον, τῆς σαρκώσεως Χριστοῦ, καί τῶν Ἁγίων πάντων; μή γάρ εἰδώλοις κωφοῖς, οἱ πιστοί προσκυνοῦμεν;».

 

«Ἐκκλησίαι ἅπασαι βοήσουσι , κράζουσαι ἅπασαι στερηθεῖσαι ὑπό σοῦ, τῆς μορφῆς τοῦ Κυρίου, καί τῶν Ἁγίων αὐτοῦ, τῶν ἱερῶν Εἰκόνων».

 

«Ἑόρταζε, πανηγύριζε, ὁ χριστώνυμος λαός Κυρίου, βλέπων τήν Ἐκκλησίαν καί πάλιν, διαλάμπουσαν τό κάλλος τῆς θείας μορφῆς˙ ἥν Θεός ὤν ἐφόρεσεν, ὡς ἄνθρωπος, διά τό σῶσαι ἡμᾶς».

 

«Ἐπτώχευσε, καί ἐπείνασε, καί ἐδίψησε σαρκί ὁ Λόγος, ταῦτα τῆς ἀνθρωπίνης οὐσίας, ἰδιώματα, δι’ ὧν περιγράφεται˙ οὗτος δέ τῇ Θεότητι, ἁπλοῦς ἐστι, καί ἀπερίγραπτος». (Συνοδικός  κανόνας, Κυριακή της Ορθοδοξίας).

 

«Τοῖς ἐπιμένουσι τῇ εἰκονομάχῳ αἱρέσει, μᾶλλον δὲ τῇ χριστομάχῳ ἀποστασίᾳ, ...  Ἀνάθεμα (γ΄)».

 

«Τὴν ἄχραντον Εἰκόνα σου προσκυνοῦμεν Ἀγαθέ, αἰτούμενοι συγχώρησιν τῶν πταισμάτων ἡμῶν, Χριστὲ ὁ Θεός, βουλήσει γὰρ ηὐδόκησας σαρκὶ ἀνελθεῖν ἐν τῷ Σταυρῷ, ἵνα ῥύσῃ οὓς ἔπλασας ἐκ τῆς δουλείας τοῦ ἐχθροῦ, ὅθεν εὐχαρίστως βοῶμέν σοι, Χαρᾶς ἐπλήρωσας τὰ πάντα, ὁ Σωτὴρ ἡμῶν, παραγενόμενος εἰς τὸ σῶσαι τὸν Κόσμον». (Απολυτίκιο της αναστήλωσης των εικόνων).