Η ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΗ ΑΙΡΕΣΗ «ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ»

Μια συνοπτική παρουσίαση της νέας βλασφημίας του Αγίου Πνεύματος.

πρωτοπρεσβυτέρου Δημητρίου Αθανασίου (χημικού-βιοχημικού)

Ενώ η  παναίρεση του Οικουμενισμού κάνει θραύση ιδιαίτερα μάλιστα μετά την συνοδική κατοχύρωσή της από την «Σύνοδο» της Κρήτης (Ιούνιος 2016),  παράλληλα κάθε τόσο νέες οικουμενιστικές θεωρίες βγαίνουν στο φως της δημοσιότητας. Οι ΘΙΑΣΩΤΕΣ του Οικουμενισμού, προκειμένου να στηρίξουν τα ανεπίτρεπτα «ανοίγματα» στον διαχριστιανικό και διαθρησκειακό συγκρητισμό, εφεύραν και προωθούν την νεοφανή δοξασία «Οικονομία του Αγίου Πνεύματος». Σύμφωνα με αυτή, το Άγιο Πνεύμα σώζει και εκτός της Εκκλησίας, και στις αιρέσεις και θρησκείες του κόσμου.

 Η νέα αίρεση γεννήθηκε στην Νάπολη από τον Καλαβρέζο μοναχό Ιωακείμ τής Φλόρας (1145-1202). Ο αββάς αυτός ο ερημίτης, δέχθηκε ανάμεσα στο 1190 και το 1195 μία έμπνευση, που του φανέρωσε μέσα στις Γραφές ένα κρυφό νόημα μεγάλης προγνωστικής αξίας.

          Η άποψη ότι οι Γραφές περιέχουν ένα κρυφό νόημα ήταν παλαιά και οι εξηγήσεις και οι αλληγορικές ερμηνείες συνιστούσαν την παράδοση της Δύσεως. Το νέο στοιχείο ήταν ότι οι εξηγήσεις αυτές μπορούσαν να εφαρμοστούν όχι μόνο για ηθικό δίδαγμα ή για δογματικούς σκοπούς, αλλά σαν μέσον για να κατανοήσουμε και να προβλέψουμε την εξέλιξη της ιστορίας. Ο Ιωακείμ ήταν πεπεισμένος πώς είχε βρει ένα κλειδί, το οποίο εάν εφαρμοζόταν στα γεγονότα και τα πρόσωπα της παλαιάς και της Καινής Διαθήκης, ιδίως δε στην Αποκάλυψη, θα του έδινε την δυνατότητα να αντιληφθεί στην ιστορία ένα πρότυπο και ένα νόημα και να προφητεύσει με λεπτομέρειες τα μελλοντικά της στάδια. Η ερμηνεία την οποία επεξεργάστηκε βάσει των Γραφών, στηριζόταν στην άνοδο μέσα στην ιστορία και την κυριαρχία τριών διαδοχικών εποχών, που στην καθεμία από αυτές δέσποζε ένα από τα πρόσωπα της Αγίας Τριάδος.

          Η πρώτη εποχή ήταν η εποχή του Πατρός ή του Νόμου, η δεύτερη εποχή ήταν η Εποχή του Υιού ή του Ευαγγελίου, και η τρίτη Εποχή θα ήταν η εποχή του πνεύματος και αυτή θα ήταν σε σχέση με τις προηγούμενες ό,τι το μεσημεριάτικο φως σε σύγκριση με το φως των άστρων και την χαραυγή, ότι το κατακαλόκαιρο σε σύγκριση με τον χειμώνα και την άνοιξη. Αν η πρώτη εποχή ήταν μία εποχή φόβου και δουλείας και η δεύτερη μία εποχή πίστης και υιικής υπακοής, η τρίτη θα ήταν μία εποχή αγάπης, χαράς και ελευθερίας, όταν η γνώση του Θεού θα φανερωνόταν άμεσα στις καρδιές όλων των ανθρώπων.    

 

Πριν λίγο καιρό δημοσιεύτηκε  άρθρο ενός «Ορθοδόξου» Επισκόπου του Πατριαρχείου της Αντιόχειας, του George Khodr, με τίτλο: «Ο Χριστιανισμός σε έναν πλουραλιστικό κόσμο: Η Οικονομία του αγίου Πνεύματος» σε μετάφραση και σχόλια του θεολόγου κ. Γεωργίου Μπόρα. Στο άρθρο αυτό ο Επίσκοπος αναπαράγει  με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο την  κακόδοξη οικουμενιστική θεωρία, την λεγόμενη «Οικονομία του Πνεύματος». (Στην ορθόδοξη θεολογική γλώσσα  η Θεία Οικονομία είναι το σχέδιο του Θεού να αποκαταστήσει την πεσμένη και διχασμένη ανθρώπινη φύση και να την σώσει από την φθορά και τον θάνατο).

Πρόκειται για μια από τις πλέον αντίχριστες και απόλυτα βλάσφημες θεωρίες, η οποία δίνει το πράσινο φως στην Ορθοδοξία, για  το «άνοιγμά» της στις  θρησκείες του κόσμου, αλλά και την εκκλησιολογική νομιμοποίησή τους. Σύμφωνα με την θεωρία αυτή, το σχέδιο της σωτηρίας χωρίζεται σε «τρεις Οικονομίες». Η πρώτη είναι η «Οικονομία του Πατρός», η οποία πραγματοποιήθηκε στην προχριστιανική εποχή.

Η δεύτερη η «Οικονομία του Υιού», η οποία πραγματοποιήθηκε με την σάρκωση του Λόγου μέχρι και την Ανάληψή Του. Και η τρίτη η «Οικονομία του Πνεύματος», η οποία άρχισε με την Πεντηκοστή και εκτείνεται μέχρι τα έσχατα. Με την «Οικονομία του Πατρός» προετοιμάστηκαν τα έθνη να δεχτούν την εν Χριστώ απολύτρωση. Με την «Οικονομία του Υιού» πραγματοποιείται η σωτηρία εθνικών και ιουδαίων με προϋπόθεση την πίστη στον Χριστό και την είσοδό τους στην Εκκλησία διά του αγίου βαπτίσματος. Τέλος με την «Οικονομία του Πνεύματος» πραγματοποιείται η σωτηρία των εκτός της Εκκλησίας ανθρώπων, που ανήκουν σε διάφορες θρησκείες, χωρίς την προϋπόθεση της πίστεως στον Χριστό και την είσοδό τους στην Εκκλησία με το άγιο βάπτισμα. Και η μεν «Οικονομία του Πατρός» απευθύνθηκε στον «Παλαιό Ισραήλ», η «Οικονομία του Υιού» στον «Νέο Ισραήλ» της Χάριτος, στα μέλη της Εκκλησίας, ενώ η «Οικονομία του Πνεύματος» απευθύνεται πέρα από τον Παλαιό και τον Νέο Ισραήλ, την Εκκλησία, στην αιρετική και αλλόθρησκη ανθρωπότητα! Το άγιο Πνεύμα δηλαδή δρα τρόπον τινά ως «πρόοδος» και εξέλιξη των δύο προηγουμένων «Οικονομιών».

Γράφει ο επίσκοπος Georges Khodr:

Ο Θεός λέει, «Αυτό θα συμβεί τις τελευταίες ημέρες. Θα ρίξω σε όλους ένα μέρος του πνεύματός μου» (Πράξεις 2:17). Αυτό πρέπει να θεωρηθεί ότι σημαίνει μια Πεντηκοστή η οποία θα είναι πιο καθολική από την πρώτη. Στην πραγματικότητα, διαβάζουμε επίσης στις Πράξεις των Αποστόλων ότι «το δώρο του Αγίου Πνεύματος» είχε «χυθεί ακόμα και στους Εθνικούς» (10:45). Το Πνεύμα είναι παρόν παντού και γεμίζει τα πάντα χάρη σε μια οικονομία διαφορετική από αυτή του Υιού. Ο Ειρηναίος αποκαλεί το Λόγο και το Πνεύμα «τα δύο χέρια του Πατέρα». Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να επιβεβαιώσουμε όχι μόνο την υποστατική ανεξαρτησία τους αλλά και ότι η έλευση του Αγίου Πνεύματος στον κόσμο δεν εξαρτάται από τον Υιό, δεν είναι απλά μια λειτουργία του Λόγου. Η «Πεντηκοστή», λέει ο Λόσκυ, «δεν είναι ‘συνέχεια’ της ενσάρκωσης, είναι η συνέχιση της, η συνέπεια της ... η δημιουργία έχει γίνει ικανή να δεχθεί το Άγιο Πνεύμα» (ΣτΜ: οποία βλασφημία προς την Υπεραγία ) (Βλαντιμίρ Λόσκυ, Θεολογία Mystique de l' Eglise d' Orient Παρίσι: Aubier, 1944, σ. 156). Μεταξύ των δύο οικονομιών υπάρχει αμοιβαιότητα και αμοιβαία εξυπηρέτηση.Το Πνεύμα είναι ένας άλλος Παράκλητος. Είναι αυτός ο οποίος χτίζει τον Χριστό μέσα μας. Και, μετά από την Πεντηκοστή, είναι αυτός που κάνει τον Χριστό παρόν

Είναι αυτός που κάνει τον Χριστό μια εσωτερική πραγματικότητα εδώ και τώρα: όπως λέει ο Ειρηναίος: "Όπου είναι το Πνεύμα, υπάρχει και η Εκκλησία". Το Πνεύμα λειτουργεί και εφαρμόζει τις ενέργειές του σύμφωνα με τη δική του οικονομία και θα μπορούσαμε από αυτήν την άποψη να θεωρήσουμε τις μη χριστιανικές θρησκείες ως σημεία όπου η έμπνευση του εργάζεται.

Όλοι, όσους επισκέπτεται το Πνεύμα, είναι ο λαός του Θεού. Η Εκκλησία αντιπροσωπεύει τους πρώτους καρπούς ολόκληρης της ανθρωπότητας που καλείται στη σωτηρία. «Στο Χριστό όλοι θα ζωντανέψουν» (1 Κορινθίους 15:22) εξαιτίας αυτής της κοινωνίας που είναι η Εκκλησία. Αυτή τη στιγμή η Εκκλησία είναι το μυστήριο αυτής της μελλοντικής ενότητας, της ενότητας τόσο "εκείνων που η Εκκλησία θα έχει βαφτίσει όσο και εκείνων που θα βαπτίσει ο Νυμφίος της Εκκλησίας", για να χρησιμοποιήσουμε την θαυμάσια έκφραση του Νικολάου Καβάσιλα. Και όταν τώρα επικοινωνούμε στο σώμα του Χριστού, είμαστε ενωμένοι με όλους εκείνους τους οποίους ο Κύριος αγκαλιάζει με τη ζωοδότρα αγάπη του. Όλοι βρίσκονται μέσα στο Ευχαριστιακό ποτήριο, περιμένοντας την ώρα της παρουσίας όταν θα αποτελέσουν το μοναδικό και ένδοξο σώμα του Σωτήρα και όταν όλα τα σημάδια εξαφανιστούν μπροστά στον «θρόνο του Θεού και του Αρνίου» (Αποκ. 22:3) (Μετάφραση: Γεώργιος Η. Μπόρας)

Σύντομος σχολιασμός.  Ο επίσκοπος Georges Khodr ανακοινώνει μια νέα Πεντηκοστή ; Δεν ήταν πλήρης η πρώτη; Το Ευαγγέλιο λέει ότι σκέπασε το Πνεύμα το Άγιο όσους άκουσαν τον Λόγο τού Πέτρου! Πώς σού ξεφεύγουν μερικές λεπτομέρειες, θαυμάζουμε! 

Προφανώς η νέα Πεντηκοστή  θα είναι η πεντηκοστή που θα καταργήσει την εκκλησία του κλήρου-παπικού και ορθοδόξου. Αφού ήδη έχει καταργηθεί ως τέτοια μιας και δεν είναι του Κυρίου. Η καθολικότητα της νέας πεντηκοστής, της πεντηκοστής των εσχάτων, θα οφείλει την καθολικότητά της στην αναγνώριση και αναβάθμιση των πνευμάτων. Όλα τα πνεύματα θα αναφέρονται στο ένα πνεύμα που αόριστα θα καλείται άγιο. Πέραν όλων των προϋποθέσεων. Η αγιότητα θα γνωρίσει την σύνθεση της με την άρνηση, όπως ήδη συμβαίνει. Αυτή η σύγχυση θα έχει τον πατέρα της. Κι ενώ έχουμε την Πεντηκοστή ένεκεν του Κυρίου, θα μας προκύψει και η νέα πεντηκοστή ένεκεν της αμετανοησίας μας, που την βαφτίζουμε, καταλλαγή, συνάντηση και εν τέλει αγάπη άνευ του Κυρίου.

Οι Αγιοί μας είναι δούλοι Κυρίου. Τα Άγιο Πνεύμα είναι δούλος και βοηθός ανθρώπων; Τότε τί ομολογούμε. «Καί εις τό Πνεύμα τό Αγιον τό Κύριον τό ζωοποιόν;» Πώς ερμηνεύεις τό ζωοποιόν χωρίς τήν Κυριότητα

Και συνεχίζει ο επίσκοπος:

«Το Ισραήλ -ως τόπος της αποκάλυψης του Λόγου και ως o λαός που αναδεικνύεται από την υπακοή του στον Λόγο- είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με όλους τους άλλους λαούς που έχουν δεχθεί την επίσκεψη του Θεού "σε διαφορετικές περιόδους και με ποικίλους τρόπους" και με τους πατέρες και τους προφήτες στους οποίους ο Θεός μίλησε, και που θεωρούνται από τους Πατέρες της εκκλησίας ως άγιοι και από τους λαούς των Εθνικών δίκαιοι. Αυτό που έχει σημασία εδώ είναι ότι οι ιστορίες του Αβραάμ, του Μωυσή και του Δαβίδ ήταν πλούσιες με τη θεία παρουσία. Η αλληλουχία των γεγονότων δεν έχει μεγάλη σημασία. Οι συγγραφείς της Παλαιάς Διαθήκης, όπως και ο Ματθαίος στη γενεαλογία του, ανησυχούσαν μόνο για τα πνευματικά σημαντικά γεγονότα που σχετίζονταν με την μεσσιανική ελπίδα ή την μεσσιανική πραγματικότητα.

. Αυτή η σημαντική σχέση με τον Χριστό ισχύει και εκτός του Ισραήλ, καθώς τα άλλα έθνη έχουν τους δικούς τους τύπους της πραγματικότητας του Χριστού, είτε υπό μορφή προσώπων είτε διδασκαλίας .Δεν έχει σημασία αν η εν λόγω θρησκεία ήταν ιστορικού χαρακτήρα ή όχι. Δεν έχει σημασία αν θεωρεί την πίστη της ασυμβίβαστη με το ευαγγέλιο .Ο Χριστός είναι κρυμμένος παντού στο μυστήριο της ταπεινότητας του. Κάθε ανάγνωση των θρησκειών είναι μια ανάγνωση του Χριστού. O Χριστός είναι που λαμβάνεται ως φως όταν η χάρη επισκέπτεται έναν Βραχμάνο, έναν Βουδιστή ή έναν Μωαμεθανό διαβάζοντας τις δικές του γραφές (ΣτΜ: Εδώ καταργεί πλέον και το ευαγγέλιο.)Κάθε μάρτυρας της αλήθειας, κάθε άτομο που διώκεται για αυτό που πιστεύει ότι έχει δίκιο, πεθαίνει σε κοινωνία με τον Χριστό. Οι μυστικιστές των ισλαμικών χωρών με την μαρτυρία τους, τη μαρτυρική αγάπη, έζησαν την αυθεντική αγάπη του Ιωάννη .Γιατί αν το δέντρο είναι γνωστό από τους καρπούς του, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι φτωχοί και ταπεινοί λαοί που ζουν και επιθυμούν τον Θεό σε όλα τα έθνη, δέχονται ήδη την ειρήνη που δίνει ο Κύριος σε όλους όσους αγαπά (Λουκάς 2:14).

Αυτό το έργο της σωτηρίας έξω από το Ισραήλ  και για αυτούς που ζούνε "σύμφωνα με τη σάρκα" και έξω από την ιστορική Εκκλησία είναι το αποτέλεσμα της ανάστασης που γεμίζει τα πάντα με την πληρότητα του Χριστού. Ο ερχομός του Χριστού, στον οποίο «τα πάντα συγκρατούνται εις την ύπαρξη και κυβερνώνται από αυτόν» (Κο. 1:17) έχει οδηγήσει ολόκληρη την ανθρωπότητα στην πραγματική της ύπαρξη και φέρνει πνευματικές ανανεώσεις, οικονομίες ,που μπορούν να αναλάβουν τις ανθρώπινες ψυχές μέχρι να έρθει. Ο μεσολαβητικός ρόλος της Εκκλησίας παραμένει αμείωτος. Αλλά η ελευθερία του Θεού είναι τέτοια που μπορεί να εγείρει προφήτες έξω από τα κοινωνιολογικά όρια του Νέου Ισραήλ, ακριβώς όπως είχε εγείρει προφήτες εκτός των ορίων του Παλαιού Ισραήλ. Αλλά αυτές οι κλήσεις στην προφητεία και τη σοφία έξω από το ιερά όρια, έχουν έναν μυστικό δεσμό με τη δύναμη του Αναστημένου και σε καμία περίπτωση δεν έρχονται σε σύγκρουση με τη μοναδικότητα της οικονομίας του Χριστού. Η πληρότητα του Χριστού μπορεί να καλύπτεται στην ιστορία από την ανθρώπινη αμαρτία. Οι άνθρωποι μπορεί να αποτύχουν να δουν την Εκκλησία ως φορέα της εξουσίας και της δόξας του Κυρίου της. Αυτό που είναι ορατό είναι πολύ συχνά δύσκολο να αντιληφθούμε ότι είναι ένας δείκτης για τη Βασιλεία του Θεού. Αλλά ο Θεός μπορεί, αν το επιθυμεί, να στείλει μάρτυρες σε όσους δεν κατάφεραν να δουν την εντυπωσιακή εκδήλωση του Χριστού στο πρόσωπο που έχουμε καταστήσει αιματηρό με τις αμαρτίες μας ή στον άραφο χιτώνα που έχουμε σχίσει με τις διαιρέσεις μας. Μέσω αυτών των μαρτύρων ο Θεός μπορεί να απελευθερώσει μια δύναμη πολύ μεγαλύτερη από αυτή που τα πρόσθετα βιβλικά μηνύματα περιμένουμε να μας δείξουν. Η αληθινή πληρότητα, όμως, ζει στη Δεύτερη Έλευση. Η οικονομία της σωτηρίας επιτυγχάνει την πλήρη πραγματικότητά της ως το Τέλος, ως η τελική έννοια όλων των πραγμάτων. Η οικονομία του Χριστού είναι ακατανόητη χωρίς την οικονομία του Πνεύματος.

ΣΧΟΛΙΟ. 1.Εδώ ανοίγει ένας κύκλος που μας οδηγεί, πλέον ολοφάνερα στην Οικονομία του πνεύματος, όπου ως πνεύμα πλέον εννοείται το οποιοδήποτε πνεύμα, ουσιαστικά απόλυτα ξένο προς το Άγιο Πνεύμα, αλλά και περιέχον το Άγιο Πνεύμα. Τα  Άγιο Πνεύμα υφίσταται, με τη σειρά του, αυτήν την σατανική μείωση. Ο χωροχρόνος της δημιουργίας πληρούται από πλειάδα πνευμάτων. ΕΝΑ ΑΠΟ ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΤΟ ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ. Έτσι επιτυγχάνεται ένας εμπλουτισμός και μια προσπάθεια, για συνεύρεση των πολλών, είναι θεμιτή. Η πλειάδα των πνευμάτων συζητά στο ΠΣΕ. Και ο Khodr, σύμπασα και η οικουμενιστική διονυσιακή παρόλα, βλέπει παντού το ίδιο πνεύμα. Εν κατακλείδι οδηγούμαστε στις οικονομίες διαφόρων πνευμάτων.

2.Η Πατερική Εκκλησιαστική παράδοση δεν κατέστησε την περί σπερματικού λόγου διδασκαλία κεντρική της διδασκαλία. Αυτό όχι επειδή είχε κάτι εναντίον της απολογητικής του αγίου Ιουστίνου, τον οποίο τίμησε για την γενναία του στάση υπέρ των Χριστιανών, αλλά διότι ενώ ο ήλιος φωτίζει πάντα άνθρωπο ερχόμενων εις τον κόσμο, εν τούτοις το φως το αληθινό αφορά τους δοκιμασμένους και άξιους και όχι τους τα φαύλα πράττοντας. Κατά τον Μέγα Βασίλειο αυτός που αποφασίζει να εφαρμόσει τις εντολές, και φυσικά μιλάμε για τους βαπτισμένους και δεν αφορά σε όλους τους ανθρώπους : 1.να ρίξει το σπέρμα στην αγαθή γη της καρδιάς του, μακριά από τριβόλια και ζιζάνια, 2. να  φροντίζει τον αγρό της καρδιάς με υπομονή , ιδρώτα και επιμέλεια, 3. να εκτρέφει αυτό που φύεται από το σπέρμα—λόγο, με επιστήμη, δηλαδή με πνευματική τροφή, με μυστική άρδευση ή με τα δάκρυα του, 4. και τέλος αν οι καρποί φανούν εύκρατοι,να φέρει εις τελείωση το σπέρμα, τουτέστιν σε καρπογονία, δηλαδή στην προς Θεόν αγάπη εξ όλης της διανοίας. Τίποτε δεν εννοείται εκτός της Εκκλησίας ως σώματος Χριστού. Έτσι και η διδασκαλία του αγίου Ιουστίνου δεν νοείται εκτός της Πατερικής παράδοσης. Σε κάθε περίπτωση τίθεται το ερώτημα για ποια αλήθεια μας μιλά ο Κύριος αν η αλήθεια είναι ήδη εδώ, με τη σπερματική μορφή της. Από πού μας ελευθερώνει ο Κύριος; Εμείς συντασσόμαστε με την άποψη του κ. Σιάσου περί έκτακτης διατύπωσης. Πράγμα που μαρτυρεί και η μετέπειτα στάση των Πατέρων, αλλά και η ενανθρώπηση του Κυρίου πρωτίστως. Εδώ έρχεται και η άποψη του αμέθυστου περί παναίρεσης και παναλήθειας. Δηλαδή ο Κύριος ήρθε να ενώσει τα ψήγματα της αλήθειας; Και άρα ο Κύριος είναι η παναλήθεια; ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ; Είναι δυνατόν το ΠΣΕ να είναι η δεύτερη ενανθρώπηση του Κυρίου, μιας και ανέλαβε το έργο της σύμπτυξης της  αλήθειας που ο Κύριος αποκάλυψε αλλά δεν πρόλαβε να την περισυλλέξει και να τη δώσει ενωμένη; Είναι σαφές ότι ο Georges Khodr μας εισάγει στη θεολογική ζώνη της γνωστικής πανσπερμίας των ερμηνειών.Περισσότερα στο Λ. Χρ. Σιάσου στό Θεολογία 84, 4 (2013), σ. 295-309.

 

Που βασίζουν την θεωρία αυτή οι Οικουμενιστές

Ο ως άνω «επίσκοπος» για να θεμελιώσει βιβλικά τους ισχυρισμούς του επικαλείται κάποια χωρία από την Καινή Διαθήκη, τα οποία όμως παρερμηνεύει. Ας δούμε μερικά από αυτά:  

Α) Το γνωστό χωρίο από το κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο: «το πνεύμα όπου θέλει πνει» (Ιωάν.3,8). Σύμφωνα με τους ισχυρισμούς του, αφού το Πνεύμα το άγιο πνέει, ενεργεί όπου θέλει, χωρίς να εμποδίζεται από τίποτε και από κανέναν, άρα ενεργεί και στους εκτός της Εκκλησίας, και απεργάζεται την σωτηρία τους, χωρίς να είναι ανάγκη να γίνονται μέλη της.

ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ.Η ορθή ερμηνεία του χωρίου είναι η εξής: Επειδή ο Νικόδημος δεν κατάλαβε τα λόγια του Χριστού: «το γεγεννημένον εκ της σαρκός σαρξ εστι...» γι’ αυτό του φέρνει το παράδειγμα του ανέμου.  Όταν ο Χριστός λέγει ότι ο άνεμος πνέει όπου θέλει, δεν εννοεί ότι έχει λογική θέληση, αλλά για να δηλώσει την ανεμπόδιστη φυσική ορμή και κίνησή του,  που κανένας δεν μπορεί να σταματήσει. Αν λοιπόν στον άνεμο, που είναι υλικό σώμα, που αισθάνεται ο άνθρωπος την παρουσία του, τη βοή του, δεν μπορεί να καταλάβει, από που ξεκίνησε και που θα καταλήξει, πως μπορεί να μάθει κανείς τον τρόπο με τον οποίο ενεργεί το άγιο Πνεύμα στην ανάπλαση του ανθρώπου; Επομένως το άγιο Πνεύμα ενεργεί μεν και στους εκτός της Εκκλησίας, με σκοπό όμως να τους οδηγήσει μέσα στην Εκκλησία και όχι  για να τους αφήσει εκτός. Αυτό φαίνεται από όσα προσθέτει παρά κάτω ο Κύριος, όπου ομιλεί για την «άνωθεν γέννηση», η οποία πραγματοποιείται «εξ ύδατος και Πνεύματος», δηλαδή με το άγιο βάπτισμα.  

Β) Τη γνωστή διήγηση του Λουκά στο 10ο κεφάλαιο των Πράξεων, όπου γίνεται λόγος για την μεταστροφή του εθνικού Κορνηλίου, χάρις στο κήρυγμα του αποστόλου Πέτρου, ο οποίος μεταξύ άλλων είπε: «Ανοίξας δε Πέτρος το στόμα αυτού είπεν. Επ’ ἀληθείας καταλαμβάνομαι ότι ουκ έστι προσωπολήπτης ο Θεός, αλλ’ εν παντί έθνει ο φοβούμενος αυτόν και εργαζόμενος δικαιοσύνην δεκτός αυτώ εστι» (Πραξ.10,34-35). Σύμφωνα με τους ισχυρισμούς του Khodr, αφού κάθε άνθρωπος, (σ’ όποια θρησκεία και αν ανήκει), που έχει φόβο Θεού και εργάζεται το καλό και την αρετή,  γίνεται δεκτός από τον Θεό, άρα σώζεται χωρίς να είναι ανάγκη να βαπτισθεί.

ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Ο Θεός έστειλε τον άγγελό του στον Κορνήλιο, για να του δώσει την εντολή, να στείλει και να καλέσει τον απόστολο Πέτρο. Ο Πέτρος πράγματι ήρθε στο σπίτι του, κήρυξε στον Κορνήλιο τον Χριστό και την ανάσταση και τον κάλεσε να πιστεύσει σ’ Αυτόν. Και αφού ο Κορνήλιος επίστευσε, τότε ήρθε το Πνεύμα το άγιο, οπότε στη συνέχεια επακολούθησε και το βάπτισμά του στο όνομα της αγίας Τριάδος. Άρα λοιπόν και από το παράδειγμα του Κορνηλίου συμπεραίνουμε, αυτό που τονίσαμε προηγουμένως. Ότι δηλαδή το Πνεύμα το άγιο ενεργεί μεν και στους εκτός της Εκκλησίας, αλλά ενεργεί κατά τέτοιο τρόπο, ώστε να τους προσελκύσει εντός της Εκκλησίας και να τους καταστήσει μέλη της διά του αγίου βαπτίσματος.

Γ) Τον λόγο του αποστόλου Παύλου προς τους Αθηναίους ενώπιον του Αρείου Πάγου: «διερχόμενος γαρ και αναθεωρών τα σεβάσματα υμών εύρον και βωμόν εν ω επεγέγραπτο, Αγνώστω θεώ. ο ουν αγνοούντες ευσεβείτε, τούτο εγώ καταγγέλλω υμίν», (Πραξ.17,23). Σύμφωνα με τους ισχυρισμούς του Khodr: «η άποψη του Αποστόλου, όπως εκφράζεται στην ομιλία του στον Άρειο Πάγο, είναι ότι οι Αθηναίοι λατρεύουν τον αληθινό Θεό, χωρίς να τον αναγνωρίζουν ως τον Δημιουργό. Το πρόσωπό του δεν τους είχε αποκαλυφθεί. Με άλλα λόγια, ήταν Χριστιανοί χωρίς να το γνωρίζουν. Ο Παύλος έδωσε στο Θεό ένα όνομα…Το όνομα, μαζί με τα χαρακτηριστικά του, είναι η αποκάλυψη του Θεού». Στη συνέχεια με αφετηρία αυτές τις εσφαλμένες παραδοχές, προχωρεί και σε άλλα πεπλανημένα συμπεράσματα: «Αυτή η σημαντική σχέση με τον Χριστό ισχύει και εκτός του Ισραήλ, καθώς τα άλλα έθνη έχουν τους δικούς τους τύπους της πραγματικότητας του Χριστού, είτε υπό μορφή προσώπων είτε διδασκαλίας. Δεν έχει σημασία αν η εν λόγω θρησκεία ήταν ιστορικού χαρακτήρα ή όχι. Δεν έχει σημασία αν θεωρεί την πίστη της ασυμβίβαστη με το ευαγγέλιο. Ο Χριστός είναι κρυμμένος παντού στο μυστήριο της ταπεινότητας του. Κάθε ανάγνωση των θρησκειών είναι μια ανάγνωση του Χριστού. O Χριστός είναι που λαμβάνεται ως φως όταν η χάρη επισκέπτεται έναν Βραχμάνο, έναν Βουδιστή ή έναν Μωαμεθανό διαβάζοντας τις δικές του γραφές. Κάθε μάρτυρας της αλήθειας, κάθε άτομο που διώκεται για αυτό που πιστεύει ότι έχει δίκιο, πεθαίνει σε κοινωνία με τον Χριστό. Οι μυστικιστές των ισλαμικών χωρών με την μαρτυρία τους, τη μαρτυρική αγάπη, έζησαν την αυθεντική αγάπη του Ιωάννη!».
ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Το πρώτο που πρέπει να σημειώσουμε εδώ είναι ότι ο «άγνωστος θεός» των Αθηναίων σε καμιά περίπτωση δεν ταυτίζεται με τον αληθινό Θεό, τον Ιησού Χριστό, που κηρύττει ο Παύλος. Απλώς εδώ ο Παύλος παίρνει αφορμή  από τον «άγνωστο Θεό», για να αποκαλύψει τον αληθινό Θεό. Επομένως σε καμιά περίπτωση δεν μπορούμε να βγάλουμε το συμπέρασμα, ότι οι Αθηναίοι ήταν χριστιανοί, χωρίς να το γνωρίζουν, ή ότι το μόνο που αποκάλυψε ο Παύλος στους Αθηναίους ήταν το όνομά Του μαζί με τα χαρακτηριστικά Του, ή ότι θα επετύγχαναν την σωτηρία τους λατρεύοντας τον Χριστό στο βωμό του «αγνώστου Θεού», χωρίς να είναι ανάγκη να κατηχηθούν, να βαπτιστούν και να γίνουν μέλη της Εκκλησίας. Τέτοιου είδους συμπεράσματα είναι αυθαίρετα και δεν έχουν καμιά πατερική θεμελίωση. Αν για τον Παύλο ήταν αρκετή για τη σωτηρία των Αθηναίων μόνο η αποκάλυψη του ονόματος του «αγνώστου Θεού», τότε το περιεχόμενο του κηρύγματός του στον Άρειο Πάγο θα ήταν τελείως διαφορετικό. Θα τους δίδασκε ότι μπορούν να συνεχίσουν να λατρεύουν του Ιησού Χριστό στο βωμό του «αγνώστου Θεού» με θυσίες ζώων, χωρίς να προσθέσει τίποτε άλλο από την ευαγγελική διδασκαλία. Από την συνέχεια όμως της ομιλίας του Παύλου, βλέπουμε ότι αφού τους ομίλησε εισαγωγικά για τον «άγνωστο Θεό», κατόπιν έρχεται να τους αναπτύξει όλο το περιεχόμενο της ευαγγελικής διδασκαλίας και της ενσάρκου θείας Οικονομίας και να τους καλέσει σε μετάνοια και πίστη στον αναστημένο Χριστό.

Τα όσα προσθέτει παρά κάτω, ότι δήθεν «κάθε ανάγνωση των θρησκειών είναι μια ανάγνωση του Χριστού…» κλπ. μόλις είναι ανάγκη να τονίσουμε, ότι όχι μόνον δεν έχουν καμιά σχέση με την Ορθόδοξη χριστιανική πίστη, αλλά ότι αποτελούν διδασκαλίες των θεοσοφιστών, των τεκτόνων και των θεωρητικών της «Νέας Εποχής»!

Και συνεχίζει το κακόδοξο παραλήρημά του: «η ελευθερία του Θεού είναι τέτοια που μπορεί να εγείρει προφήτες έξω από τα κοινωνιολογικά όρια του Νέου Ισραήλ, ακριβώς όπως είχε εγείρει προφήτες εκτός των ορίων του Παλαιού Ισραήλ. Αλλά αυτές οι κλήσεις στην προφητεία και τη σοφία έξω από το ιερά όρια, έχουν έναν μυστικό δεσμό με τη δύναμη του Αναστημένου και σε καμία περίπτωση δεν έρχονται σε σύγκρουση με τη μοναδικότητα της οικονομίας του Χριστού»! Δεν μας συγκεκριμενοποιεί, ποιοι εξέφρασαν και εκφράζουν αυτή την «προφητεία» εκτός της Εκκλησίας. Μήπως ο Άρειος, ο Μακεδόνιος, ο Νεστόριος, ο Ευτυχής, ο πάπας, οι πολυάριθμοι προτεστάντες «προφήτες» πάστορες, ο Κάρολος Ρώσελ, ο Βούδας, ο Κομφούκιος, ο Μωάμεθ, η Μπλαβάτσκυ, κ.α. Ποιοι τέλος πάντων απ’ αυτούς, ή όλοι αυτοί μαζί;

 

Ο άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς έγραψε τα εξής για την καινοφανή αυτή αίρεση: «Στον Οικουμενισμό, όλες οι αδυναμίες, οι αποκλίσεις, τα λάθη, προέρχονται από την κατάχρηση του Αγίου Πνεύματος. Στην περίπτωση αυτή απαιτούνται οι αυστηρότατοι περιορισμοί και η διορατικότητα των Πατέρων: το Άγιο Πνεύμα δίδεται μονάχα στην Εκκλησία του Θεανθρώπου, ως ανταμοιβή της πίστεως στον Θεάνθρωπο. Απόδειξη αυτού είναι η Πεντηκοστή. Δεν δίδεται εκτός Εκκλησίας, εκτός Θεανθρώπου. Όλες οι αποκλίσεις δεν είναι παρά ανθρωπιστικές πλάνες. Αυτή είναι η αποστολική παράδοση και κληρονομιά. Εξάλλου, έτσι δικαιολογούνται όλες οι δυτικές «εκκλησίες» και αιρέσεις, τα φορτώνουν όλα στο Πνεύμα το Άγιο. Πορεύονται «κατ’ άνθρωπον» με τον ακόλουθο τρόπο: αντί της μεθόδου του Σωτήρος -της αναγεννήσεως του έσω ανθρώπου- οδεύουν την οδό του ευρωπαικού ουμανισμού πασχίζοντας να μεταμορφώσουν το πρόσωπο, διά της κοινωνίας και όχι διά της οδού του Σωτήρος η οποία συνίσταται στη σωτηρία του ανθρώπου, διά του Θεού και όχι διά της κοινωνίας»! Η πνευματική αποστασία σε όλο το βάθος και το εύρος της!

 

....................................................................................................................................................

(απόσπασμα σχετικής μελέτης)

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

1.