Η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, η τουρκική στην Κύπρο και η αφόρητη όλων υποκρισία…

 Σάββας Ιακωβίδης

Η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία ξαναδίνει μερικά πικρά μαθήματα στον Ελληνισμό: Το δίκαιο είναι η δύναμη κάθε κράτους να υπερασπίζεται την ελευθερία, την ανεξαρτησία, την εθνική κυριαρχία και την εδαφική ακεραιότητά του, που στηρίζονται μόνο σε ισχυρές ένοπλες δυνάμεις και αμυντικές συνεργασίες. Την κρίσιμη στιγμή κάθε κράτος είναι μόνο του. Στις διακρατικές και διεθνείς σχέσεις δεν υπάρχουν φίλοι, παρά μόνο συμφέροντα. Αν θέλουμε ειρήνη, οφείλουμε να προετοιμαζόμαστε για πόλεμο.

Ο Πούτιν εισέβαλε, τελικά, στην Ουκρανία. Παρά τις περί του αντιθέτου εκτιμήσεις, προσδοκίες και ελπίδες ότι θα επικρατούσε η διπλωματία, ο Ρώσος Πρόεδρος εξαπάτησε τους πάντες. Για μέρες πολλές, με τον Υπουργό Εξωτερικών, Λαβρόφ, διαβεβαίωνε ότι δεν πρόκειται να εισβάλει στην Ουκρανία και ότι οι Δυτικοί διασπείρουν ψεύδη και οπτασιάζονται ή και υποκινούν πόλεμο. Ο Πούτιν είπε ψέματα επειδή ασκείται επιτυχώς σε αυτό που ισχύει από την εποχή του Ομήρου και του Δούρειου Ίππου: Η εξαπάτηση του εχθρού. Στα ρωσικά, αυτή αναφέρεται ως “maskirovka“, δηλαδή καμουφλάζ, συγκάλυψη, και είναι διαχρονική επιτυχής ρωσική πρακτική.

Ο Πούτιν επικαλείται διάφορους ιστορικούς και πολιτικούς λόγους για την εισβολή στην Ουκρανία. Κατηγορεί την ασυνέπεια και την αναξιοπιστία των Δυτικών. Καταγγέλλει περικύκλωσή του από το ΝΑΤΟ, κατ’ εξαπάτηση της Ρωσίας από τους Αμερικανούς. Όμως, μια εισβολή δεν είναι ποτέ μια… ειρηνευτική επιχείρηση. Δεν είναι σεβασμός του Διεθνούς Δικαίου. Δεν είναι εφαρμογή των αρχών του ΟΗΕ. Είναι πόλεμος, κατάκτηση, καταστροφή, θάνατος. Ο Πούτιν ενήργησε ακριβώς όπως η Τουρκία, άλλοτε η Γερμανία και, φυσικά, όπως οι Δυτικοί ενήργησαν στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, στην πρώην Γιουγκοσλαβία, στη Λιβύη, στη Συρία, στην Κύπρο.

Η ρωσική εισβολή, που ξεκίνησε την περ. Πέμπτη, 24/2/2022, επιβεβαιώνει ξανά την αισχρή, διαχρονική πολιτική δύο μέτρων και δύο σταθμών των μεγάλων, και όχι μόνο, δυνάμεων. Ταυτόχρονα ξεσκεπάζει την αφόρητη υποκρισία τους έναντι αρχών που όφειλαν να σέβονται και να προασπίζονται. Αίφνης, Δυτικοί και Ρώσοι ανακάλυψαν (!) εξ αντιθέτου την αξία της εθνικής κυριαρχίας, της εδαφικής ακεραιότητας, της ανεξαρτησίας, του Διεθνούς Δικαίου, της ισχύος Συνθηκών, του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της καταδίκης γενοκτονίας.

Δυτικές καγκελαρίες και ΜΜΕ ωρύονται κυριολεκτικά εναντίον του Πούτιν και της Ρωσίας. Τον χαρακτηρίζουν ως δικτάτορα και τύραννο. Ανακοίνωσαν σκληρές κυρώσεις και προαναγγέλλουν ακόμα πιο επώδυνες. Καταγγέλλουν τον Ρώσο Πρόεδρο ότι παραβίασε την ανεξαρτησία, την εδαφική ακεραιότητα και την εθνική κυριαρχία της Ουκρανίας. Ειδικά οι Αμερικανοί, οι Εγγλέζοι, ο ανεκδιήγητος ΓΓ του ΝΑΤΟ, Στόλτενμπεργκ, ο εξίσου σπιθαμιαίος ΓΓ του ΟΗΕ, Γκουτέρες, που εξεμάνη κυριολεκτικά και φώναζε:

«Όταν στρατεύματα μιας χώρας εισέρχονται στην επικράτεια άλλης χώρας, χωρίς τη συναίνεσή της, δεν πρόκειται για αμερόληπτη ειρηνευτική δύναμη, δεν πρόκειται διόλου για ειρηνευτική δύναμη. Οι αρχές του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ δεν είναι μενού α λα καρτ και η Ρωσία όφειλε να συμμορφωθεί πλήρως προς αυτές σε ό,τι αφορά την Ουκρανία, δεν μπορεί να τις εφαρμόζει επιλεκτικά». Ακόμα και ο Ερντογάν κάλεσε τον Πούτιν να δώσει τόπο στη διπλωματία και χαρακτήρισε τη «ρωσική στρατιωτική επιχείρηση (!) απαράδεκτη, επειδή παραβιάζει το Διεθνές Δίκαιο»!

Όλοι αυτοί οι άθλιοι υποκριτές και όψιμοι Ηρακλείς του Διεθνούς Δικαίου ας μην προκαλούν τόσο βάναυσα τη νοημοσύνη των πολιτών του κόσμου και ειδικά ημών των Ελλήνων της Κύπρου. Ο Πούτιν μιμήθηκε τον Ετζεβίτ και τον Χίτλερ όπως και Δυτικούς κατηγόρους του και εφάρμοσε την ίδια μέθοδο και πρακτική, με την ίδια ορολογία, την ίδια φρασεολογία και τα ίδια κωμικά επιχειρήματα, για να δικαιολογήσει την εισβολή στην Ουκρανία.

Ο Χίτλερ, με τη συναίνεση των Αγγλογάλλων, προσάρτησε τη Σουδητία, κατά πλειοψηφία γερμανόφωνη. Ο εισβολέας της Κύπρου, Ετζεβίτ, αποκάλεσε την εισβολή του Αττίλα «ειρηνευτική επιχείρηση» επειδή, τάχα, κινδύνευαν οι «φτωχοί Τ/κύπριοι» με σφαγή από τους Ε/κύπριους. Επιδίωκε, είπε, ως εγγυήτρια δύναμη, να αποκαταστήσει τη συνταγματική τάξη. Με τα ίδια επιχειρήματα και ορολογία ακριβώς ο Πούτιν χαρακτηρίζει την εισβολή στην Ουκρανία ως «ειρηνευτική επιχείρηση», επειδή δεν είναι εισβολή, λέγει ο Λαβρόφ, διότι ο ρωσικός στρατός προσκλήθηκε από τις λαϊκές «δημοκρατίες» του Ντoνέτσκ και του Λουγκάνσκ, που απειλούνταν με «γενοκτονία».

Κατά τους πολέμους στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, στη Γιουγκοσλαβία, στη Συρία, στη Λιβύη, στην Κύπρο, στη Γεωργία, στο Ναγκόρνο Καραμπάχ, όλοι επικαλέστηκαν το Διεθνές Δίκαιο και τη Χάρτα του ΟΗΕ. Όπως ακριβώς η Ρωσία επικαλείται το καθημερινά βιαζόμενο και εξευτελιζόμενο απ’ όλους, Διεθνές Δίκαιο. Η κρίση και η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία δεν σχεδιάστηκαν σήμερα. Μεθοδεύτηκαν από τη δεκαετία του ’90, για να επαληθευτεί ξανά ο Μαρξ: «Η ιστορία επαναλαμβάνεται, την πρώτη φορά σαν τραγωδία και τη δεύτερη σαν φάρσα».

Στην περίπτωση της Ουκρανίας επαναλαμβάνεται σαν τραγωδία που στοιχειοθετήθηκε μετά την κατάρρευση του κομμουνισμού και τις κατ’ ισχυρισμόν Γκορμπατσόφ αμερικανικές και ΝΑΤΟϊκές διαβεβαιώσεις ότι η Ατλαντική Συμμαχία δεν θα επεκτεινόταν προς Ανατολάς. Ο Πούτιν κατ’ επανάληψιν κατήγγειλε ότι η Ρωσία εξαπατήθηκε από τους Δυτικούς και ότι επέκταση του ΝΑΤΟ θεωρείται ως εχθρική περικύκλωσή της που απειλεί την ασφάλειά της.

Η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία ξαναδίνει μερικά πικρά μαθήματα στον Ελληνισμό: Το δίκαιο είναι η δύναμη κάθε κράτους να υπερασπίζεται την ελευθερία, την ανεξαρτησία, την εθνική κυριαρχία και την εδαφική ακεραιότητά του, που στηρίζονται μόνο σε ισχυρές ένοπλες δυνάμεις και αμυντικές συνεργασίες. Την κρίσιμη στιγμή κάθε κράτος είναι μόνο του. Στις διακρατικές και διεθνείς σχέσεις δεν υπάρχουν φίλοι, παρά μόνο συμφέροντα. Αν θέλουμε ειρήνη, οφείλουμε να προετοιμαζόμαστε για πόλεμο.

simerini.sigmalive.com      /     "O.T."