Απαιτούμε την άρση του μέτρου για υποχρεωτικό εμβολιασμό των Ελλήνων άνω των 60 ετών
Απευθυνόμαστε στον Πρωθυπουργό της Ελλάδος, κύριο Κυριάκο Μητσοτάκη.
Απαιτούμε την άρση του μέτρου που αφορά τον υποχρεωτικό εμβολιασμό όλων των πολιτών άνω των 60 χρόνων. Αυτό το μέτρο παραβιάζει όχι μόνο το Σύνταγμα της Ελλάδας αλλά και τις διεθνείς συμβάσεις οι οποίες έχουν υπερσυνταγματικό χαρακτήρα.
Πιο συγκεκριμένα:
1. Διδασκαλία της Ορθόδοξης Εκκλησίας.
Η αγιότητα είναι βασική ιδιότητα της ενέργειας και της φύσεως του Θεού. Σημαίνει απουσία από την πανακήρατη φύση κάθε ίχνους κακίας, στην οποιαδήποτε μορφή της. Ο Θεός είναι οντολογικά άγιος, διότι η ουσία του είναι φύσει αγαθή. Η κακία αφ’ έτερου είναι οντολογικά ανύπαρκτη. Δεν ανήκει στην κλίμακα των υπαρκτών όντων, αλλά είναι επιφαινόμενο. Φαίνεται, δεν είναι, λαμβάνουσα την υπόσταση της εκεί, όπου τα λογικά όντα απομακρύνονται ελεύθερα από το Θεό. Όπου απουσιάζει το αγαθό, εκεί εμφανίζεται, ως συμβεβηκός περί τη φύση η αμαρτία, η όποια εξαφανίζεται, όταν εμφανιστεί πάλιν εκείνο (το αγαθό). Έτσι και το φως, όταν αναχωρεί, παραχωρεί τη θέση του στο σκοτάδι, το οποίο με τη σειρά του αφανίζεται, όταν επανεμφανιστεί εκείνο.
Στο στάδιο της θείας οικονομίας, η αγιότητα του Θεού είναι η θεία του ενέργεια στην πολλαπλή σχέση της προς τις ελεύθερες πράξεις των λογικών κτισμάτων. Από τη θεία ενέργεια απορρέει και προς αυτήν αναφέρεται κάθε ιδέα κτιστής αγιότητος. Ο Θεός, ως δημιουργός, έθεσε στα όντα την ηθική τάξη και τους ηθικούς νόμους του την τήρηση των οποίων απαιτεί, τιμωρώντας τις οποίες παραβάσεις τους. Από την άποψη αύτη ο Θεός είναι δίκαιος, και κατ’ επέκτασιν κριτής των ηθικών ενεργειών των πλασμάτων του.
Πατάπιος ο Όσιος Πατήρ ημών εγεννήθη εις τας Θήβας της Αιγύπτου, από γονείς ευσεβείς, και βαπτισθείς ανετράφη και επαιδεύθη επιμελώς τα ιερά γράμματα· και όσον ηύξανεν εις την σωματικήν ηλικίαν και εμάνθανε την φιλοσοφίαν, τοσούτω μάλλον προέκοπτεν εις την αρετήν και εγίνετο εις την ψυχήν φιλοσοφώτερος, γνωρίζων των προσκαίρων πραγμάτων το άστατον. Όθεν πανσόφως απαρνησάμενος πατρίδα, πλούτον και συγγενείς και πάσαν σαρκός ηδυπάθειαν και κοσμικήν ματαιότητα, κατώκησεν εις την έρημον· και τόσον προέκοψεν εις την ησυχίαν, ώστε έλαμψεν εις τας αρετάς ως φωστήρ διαυγέστατος. Και επειδή δεν ήτο πρέπον ο λύχνος να κρύπτεται υπό τον μόδιον, αλλά να τεθή επί την λυχνίαν, καθώς είπεν ο Κύριος, δια τούτο όσον ο Όσιος έφευγε τον ανθρώπινον έπαινον, τόσον ο Θεός τον εδόξαζε και τον έκαμνε πανταχού περιβόητον και συνηθροίζοντο από τας χώρας και πόλεις πολλοί εις αυτόν χάριν ωφελείας και βλέποντες την άσκησιν αυτού, τα άνθεα κατορθώματα και τα εξαίσια θαυμάσια, εθαύμαζον.
...Τότε ένας ησυχαστής μου υπενθύμισε την περίπτωση του ασκητού πού, μετά την άλωση τής Κωνσταντινουπόλεως, είδε επάνω στήν αγία Πρόθεση ερειπωμένου Ναού, μία γουρούνα με τα νεογνά της και άρχισε να κλαίει και νά οδύρεται. Τότε ενεφανίσθη Άγγελος Κυρίου και του λέγει· Αββά, τί κλαίεις; Γνωρίζεις ότι, αυτό πού είδες, είναι πιο ευάρεστον στόν Κύριον από την αναξιότητα τών ιερέων, πού λειτουργούσαν; Και ο Άγγελος εγένετο άφαντος.
Πρός Πρωτοπρεσβύτερο π. Στυλιανό Καρπαθίου
Ὅταν πρὶν ἑνάμισυ χρόνο (Μάρτιος τοῦ 2020) βλέπαμε τὴν στάση, τὸν λόγο, τὴν σταθερὴ πνευματικὴ καὶ ἰατρικὴ τοποθέτηση καὶ παρουσία τοῦ π. Στυλιανοῦ Καρπαθίου ἀπέναντι στὸν τεράστιο διωγμὸ κατὰ τῆς Ὀρθοδοξίας, ποὺ μόλις ξεκινοῦσε στὴν Ἑλλάδα μὲ ἀφορμὴ τὰ μέτρα κλεισίματος τῶν Ναῶν καὶ στὴν οὐσία πλήρους ἀπαγορεύσεως τῆς Θείας Μεταλήψεως, σκεφτόμασταν πότε θὰ τοῦ ἐπιτεθεῖ κυρίως ἡ πολιτικὴ ἢ καὶ ἡ δικαστικὴ ἐξουσία, γιὰ νὰ τὸν φιμώσει, νὰ τὸν ἐξουδετερώσει γιὰ τὴν ζημιὰ ποὺ τοὺς δημιουργοῦσε.
Κ’ εγώ δεν κατάλαβα πώς βρέθηκα μακρυά από τή ζάλη της πολιτείας. Έβγαλα ένα «άχ!» από τό στήθος μου, σάν τόν άνθρωπο πού ξανάρχεται στή ζωή ύστερ’ από λιποθυμιά. Δεν πέρασε πολλή ώρα, κ’ ένοιωσα τόν εαυτό μου πολύ ευτυχισμένον, ήσυχον καί βλογημένον, όπως ήμουνα άλλη φορά, πρίν πέσω στά δόντια αυτηνής της λυσσασμένης Σκύλλας, της πολιτείας. Έδώ, σ' αυτόν τόν ξερότοπο πού ήρθα, πού δεν έχεις τίποτα απ ’ όσα φχαριστούνε τούς σημερινούς ανθρώπους, καταλαβαίνω πώς είμαι λεύτερος, ύστερ’ από τη σκλαβιά, υστερ’ από τίς χίλιες σκλαβιές, γιά νά μιλήσω καλύτερα, πού σηκώνουμε απάνω στήν καμπούρα μας όσοι ζούμε μέσα στήν αμαρτωλή τή Βαβυλώνα, πού όλο γιά λευτεριές, λογής-λογής λευτεριές μιλά, πράσινες, κόκκινες, πνευματικές, υλικές, μοντέρνες, υπαρξιστικές, αθεϊστικές λευτεριές, λευτεριά πού αποχτιέται μέ τήν άπιστία, μέ τά λεφτά, μέ την άποχτήνωση, μέ τήν άναισθησία, λευτεριά μέ τίς ψευτιές της φιλοσοφίας, λευτεριά με τό σκλάβωμα στίς μηχανές, κι άλλες τέτοιες λευτεριές...
Ambrose, Bishop of Milan
This Saint was born in Gaul in 340, and was a member of the Roman Senate. After the death of Auxentius, the Arian Bishop of Milan, a violent dispute arose among the Orthodox and Arians about who would succeed him. Ambrose, desiring as Governor of the province to restore the peace, attempted to mediate between them. As he spoke to the people, eloquently persuading them to elect a new bishop without tumult and disorder, a young child, inspired from on high, suddenly cried out "Ambrose, bishop!" To his astonishment and dismay, the people immediately took up this cry themselves, and over his many protests, he was raised to the episcopal throne of Milan on December 7, 374. A great Father of the Church, he wrote many works in Latin, and was both an unwearying opponent of Arianism, and a fearless accuser of emperors when they transgressed the law of God. Having lived fifty-seven years, he reposed on April 4, on the eve of Pascha, in the year 397.