ΒΛΟΓΗΜΕΝΗ ΕΛΛΑΔΑ -- Του Φώτη Κόντογλου

Περπατώντας σε βουνά και σε λαγκάδια

Περπατούμε ανάμεσα σε βουνά και σε μικρά καμποβούνια. Περνούμε μέσα από κλεισούρες. Δρόμο παίρνουμε, δρόμο αφήνουμε. Είναι πρωί. Ο ήλιος βρίσκεται ως τρία μπόγια ψηλά. Πέρα φαίνονται τα βουνά, το’να πίσω απ’ τ’ άλλο. Από πίσω μας αφήσαμε άλλα βουνά. Τι είναι αυτά τα ελληνικά βουνά! Δεν είναι βράχοι και χώματα σωριασμένα, όπως σε άλλα μέρη· είναι ζωντανά· είναι ψυχές. Θαρρείς πως σε κοιτάζουνε. Κάποια απ’ αυτά θαρρείς πως κάθονται συλλογισμένα όπως οι άνθρωποι. Και τα σχέδιά τους είναι πολύ έμορφα και πολύ παράξενα. Άλλο στέκεται με όρθιο κεφάλι, παλληκαρόβουνο, κι αγναντεύει τον κάμπο, άλλο έχει γυρτή στο πλάγι την κεφαλή του, σαν να’ ναι παραπονεμένο, άλλο έχει ξαπλωμένο το κορμί του σαν τον άνθρωπο που ξεκουράζεται, άλλο θαρρείς πως τεντώνει τον λαιμό του για να κοιτάξει πίσω από τ’ άλλα που βρίσκονται πιο μπροστά, κι από πίσω απ’ αυτό προβάλλει το κεφάλι του άλλο, και πιο μακριά άλλα, πολλά βουνά. Τα πιο έμορφα είναι όσα είναι ξεμοναχιασμένα, αποτραβηγμένα από τ’ άλλα, κι αυτά είναι τις περισσότερες φορές στρογγυλά και μυτερά στην κορφή και στέκουνται μέσα στον αγέρα σαν να’ναι από κρούσταλλο. Σχεδόν όλα είναι σπάνια και σταχτιά, χωρίς δέντρα.

Οι λατινόφρονες «ἀρχιερεῖς», ἐκτός ἀπό Οὐνῖται, εἶναι πλέον καί ἰουδαΐζοντες «χριστιανοί». --- Γράφει ο κ. Δημήτριος Χατζηνικολάου, Ἀν. Καθηγητής Οἰκονομικῶν τοῦ Παν/μίου Ἰωαννίνων

Ὁ κ. Ράτσιγκερ εἰς τό βιβλίον του μέ τίτλον "The Jewish People and Their Sacred Scriptures in the Christian Bible," τό ὁποῖον ἐξεδόθη τό 2001 ὑπό τῆς «Ποντιφικῆς Βιβλικῆς Ἐπιτροπῆς» ἔγραψεν ὅτι «ἡ προσδοκία τῶν Ἑβραίων διά τόν Μεσσίαν δέν εἶναι ματαία»∙ καί δέν πρέπει νά νομίζωμεν ὅτι ὑπάρχει ἀσυνέχεια μεταξύ τῆς Παλαιᾶς καί τῆς Καινῆς Διαθήκης (Κ.Δ.), δηλαδή ὅτι ἡ Κ.Δ. ὁδηγει εἰς «μονόπλευρον πνευματικότητα» (Τμῆμα ΙΙ, Α:5)∙ ἀλλ’ «οἱ Χριστιανοί μποροῦν καί ὀφείλουν νά παραδεχθοῦν ὅτι εἶναι πιθανόν οἱ Ἑβραιοι νά κατανοοῦν ὀρθῶς τήν Βίβλον»! (ΙΙ, Α:7.)

Δηλαδή, κατά τόν πρώην «πάπαν» κ. Ράτσιγκερ, ὁ Ἰησοῦς Χριστός ἴσως καί νά μήν ῆτο ὁ Μεσσίας! Ἔτσι, ὁ κ. Ράτσιγκερ εἶναι ἕνας φανερός ἀντίχριστος, κατά τό Ἀποστολικόν «τίς ἐστιν ὁ ψεύστης εἰ μή ὁ ἀρνούμενος ὅτι Ἰησοῦς οὐκ ἔστιν ὁ Χριστός; οὗτος ἐστίν ὁ ἀντίχριστος»! (Α' Ἰω. 2:22). Κι ἐνῷ ὁ Κύριος μᾶς βεβαιώνει ὅτι ἐγκατέλειψε τούς Ἑβραίους καί κατήργησε τήν συμφωνίαν πού ἔκαμε μέ τούς πατέρας των, ἐπειδή ἐκεῖνοι δέν τήν ἐτήρησαν (Ἑβρ. 8:8-13), ὁ κ. Ράτσιγκερ, ὡς γνήσιος ἀντίχριστος, προσπαθεῖ νά Τόν διαψεύσῃ! Καί ἐπειδή δέν ἔχει ποτέ ἀνακαλέσει αὐτές τίς θέσεις του, προφανῶς αὐτές ἀποτελοῦν ἐν δυνάμει νέα δόγματα τοῦ Παπισμοῦ, τά ὁποῖα ἀνατρέπουν ὁλόκληρον τήν Ἁγίαν Γραφήν καί τήν Ἱεράν Παράδοσιν. Οἱ συνέπειες τῆς νέας αὐτῆς ἀποστασίας τῶν παπιστῶν διά τούς «ὀρθοδόξους» πού κοινωνοῦν μέ τούς λατινόφρονας «ἀρχιερεῖς», οἱ ὁποῖοι δίδουν «κοινήν μαρτυρίαν πίστεως» μέ τόν «πάπαν», τελοῦν κοινά συλλείτουργα μετ’ αὐτοῦ κ.λπ. εἶναι σοβαρές, διότι, ἐκτός ἀπό Οὐνῖται (ἀπό 7-12-1965), εἶναι πλέον καί ἰουδαΐζοντες «χριστιανοί».

ΘΕΟΤΟΚΕ ΠΑΡΘΕΝΕ

 

Τη Λ΄ (30η) Οκτωβρίου, μνήμη των Αγίων Αποστόλων εκ των Εβδομήκοντα ΤΕΡΤΙΟΥ, ΜΑΡΚΟΥ, ΙΟΥΣΤΟΥ του και ΙΗΣΟΥ λεγομένου και ΑΡΤΕΜΑ.

Τέρτιος, Μάρκος, Ιούστος και Αρτεμάς οι ένδοξοι του Χριστού Απόστολοι είναι από τους Εβδομήκοντα, πεφωτισμένοι με την προς Θεόν πίστιν. Και ο μεν Τέρτιος έγινεν Επίσκοπος δεύτερος Ικονίου μετά τον Σωσίπατρον, του οποίου την έλλειψιν ούτος ανεπλήρωσε και τους υπό Σωσιπάτρου υπολειφθέντας απίστους ο Άγιος ούτος Τέρτιος ανεκαίνισε με το άγιον Βάπτισμα και θαυματουργός εξαίσιος έγινεν. Έγραψε δε και την προς Ρωμαίους του Αποστόλου Παύλου επιστολήν, καθώς το μαρτυρεί μόνος εις αυτήν λέγων· «Ασπάζομαι υμάς εγώ ο Τέρτιος, ο γράψας την επιστολην, εν Κυρίω» (Ρωμ. ιστ: 22).   

Παπουλάκος (Χριστοφόρος): Δεν ωφελούν σε τίποτα οι κλάψες. Χρειάζεται καινούργιος ξεσηκωμός, καινούργια Άγια Λαύρα.

Ο Χριστοφόρος (o Παπουλάκος) βουβός σιγόκλαιγε και πότιζε με δάκρυα τα σανίδια του κελιού και το ράσο του.                                

–Δεν φτάνει να πονούμε και να κλαίμε, Χριστοφόρε, φώναξε ο Κοσμάς. Η καινούργια επιδρομή είναι χειρότερη από του Ιμπραήμ. Κείνος σκότωνε κορμιά κι αφάνιζε το βιος μας, αλλά αυτοί σκοτώνουν τις ψυχές μας. Ό,τι ιερό φυλάξαμε τετρακόσια χρόνια σκλαβιάς ποδοπατιέται, ό,τι μας κράτησε όρθιους, σαν ασάλευτο αντιστήλι, γκρεμίζεται. Σε τέτοιο γιουρούσι του σατανά, κάθε υποταγή είναι άρνηση του Χριστού, άρνηση της Πίστης και παράδοση στο διάβολο. Προδίνουμε τον αγώνα του εικοσιένα, το αίμα που χύθηκε στο Μεσολόγγι, στ΄ Αρκάδι, στην Τριπολιτσά, στα Δερβενάκια στα Ψαρά… Ιούδες γινόμαστε Χριστοφόρε και το κακό δε σταματά ως εδώ…                                                                           

--Κύριε ημών Ιησού Χριστέ, έχει κι άλλο; Ψιθύρισε με πνιγμένο λυγμό ο Χριστοφόρος.                                                        

–Έχει πολλά και φριχτά, αποκρίθη ξαναμμένος  ο Κοσμάς. Είναι ότι οι γραμματισμένοι του Έθνους, σκλαβωμένοι στους μασόνους της Φραγκιάς, έχουν ολότελα στραβωθεί, κι αντίς να βλέπουν σ΄ όλα τούτα το μελλοντικό αφανισμό του έθνους, τα λογαριάζουν σωστικά. Οι άντρες που μας κυβερνούν χάσανε το φως τους και δεν ξέρουν να ξεχωρίσουν ποια η διαφορά ανάμεσα σκοτάδι και φως...... 

Προφητική φωνή του Αλεξάνδρου Παπαδιαμάντη. (Αφιερωμένη σε όσους συγχέουν την Εκκλησία με την Ιεραρχία)

Ούτε εκ του υπουργείου ούτε εκ της Συνόδου αναμένομεν γενναίον τι  δια την Εκκλησίαν. Η τελευταία μάλιστα απεδείχθη ανίκανος όλως, αφ΄ ης ημέρας ιδρύθη εν Ελλάδι, να διαπράξη αγαθόν τι υπέρ της Εκκλησίας. Τουναντίον μάλιστα και έβλαψε ταύτην καιρίως παραγνωρίσασα όλως τον αληθή αυτής προορισμόν και θεωρήσασα εαυτήν μέχρι τούδε απλούν εργαστήριον δεσποτάδων και  παπάδων, ους στρατολογούσα συνήθως εκ της κοινωνικής υποστάθμης, άνευ ελέγχου παιδείας και ηθικής, εξαποστέλλει αυτούς ουχί ως ποιμένας, αλλ΄ ως λύκους βαρείς, μη φειδομένους του ποιμνίου του Κυρίου. Παρά τοιούτου σωματείου επαναλαμβάνομεν και πάλιν, ότι ουδέν απολύτως αγαθόν  έχομεν να προσδοκώμεν. Πάσας τας ελπίδας ημών αναθέτομεν εις την ιδιωτικήν πρωτοβουλίαν εκείνων, οίτινες ακμαίον έτι διασώζοντες αυτοί το θρησκευτικόν αίσθημα και κηδόμενοι της τιμής και αξιοπρεπείας της Εκκλησίας και της  θρησκευτικής διαπαιδαγωγήσεως του Έθνους ημών θέλουσι και δύνανται να συντελέσωσιν εις ανύψωσιν του εκκλησιαστικού γοήτρου και εις αναρρίπισιν του θρησκευτικού παρ΄ ημίν αισθήματος.

«ΕΦΗΜΕΡΙΣ»  7-4-1888.

Έμπρακτη απόσχιση της Επισήμου Εκκλησίας από τον λαό -- Χαράλαμπος Β. Κατσιβαρδάς, Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω

Η αθόρυβη παρουσία του Τριαδικού Θεού εν τω βίω μας, συνιστά μία ισχυρά βοήθεια, προκειμένου ο άνθρωπος να νιώθει ανακούφιση αλλά και να ενθαρρύνεται να προχωράει ή να αγωνίζεται παντί τρόπω εις την ζωή ή να δύναται με αμβλυμμένο άγχος να ανταπεξέρχεται ή να διευθετεί τελεσφόρως τα δυσβάστακτα αναφυόμενα προβλήματα της ζωής.

Ο απλός κλήρος, αγωνίζεται και επιδιώκει αφενός με να μεταλαμπαδεύσει με αγνότητα τον Λόγο του Κυρίου μας εις την Κοινωνία, και εξ ετέρου, να διαδώσει τον Χριστιανισμό αλλά και τα εξ αυτού οντολογικά ωφελήματα για τα μέλη της κοινωνίας, καθώς επίσης και να στέρξει δια τα καθημερινά προβλήματα των πολίτων, προκειμένου δια της προσευχής και πάντοτε με την εξ ουρανή αρωγή να εξευρεθεί η προσήκουσα λύση, ούτως ώστε, οι πολίτες να δύνανται απρόσκοπτα να προχωρούν εις την ζωή τους και να μην παραμένουν καθηλωμένοι ή πάσχοντες από κατάθλιψη, εν τη οικεία τους, απλώς αδρανείς.

--------------------------

Ο/Η Δημήτριος Χατζηνικολάου είπε...

Χ. Κατσιβαρδᾶς: «Η Ελλαδική λοιπόν, εκκλησία έχει αποσχισθεί από τον πυρήνα της κοινωνίας».

Δυστυχῶς, ἡ διοικοῦσα ἱεραρχία (καί ὄχι ἡ Ἐκκλησία!) ἔχει ἐν δυνάμει ἀποσχισθῆ ἀπό τήν καθόλου Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, λόγῳ τῶν αἱρέσεων τίς ὁποῖες διδάσκει, καθώς καί λόγῳ τῶν σχισμάτων στά ὁποῖα ἐμπλέκεται.

Δέσποινα, ὑπεραγία Θεοτόκε -- Ἀγίου Ἐφραίμ τοῦ Σύρου

Δέσποινα, ὑπεραγία μου Θεοτόκε, κεχαριτωμένη Θεογεννήτρια, ὑπερευλογημένη Θεοχαρίτωτε Θεομῆτορ, δοχεῖον τῆς ἀστέκτου Θεότητος τοῦ μονογενοῦς Υἱοῦ τοῦ ἀθανάτου καὶ ἀοράτου Πατρός, θρόνε πυρίμορφε, τῶν τετραμόρφων ὑπερενδοξοτέρα, πάναγνε, πανάχραντε, πανάσπιλε, παναμόλυντε, παναμώμητε, πανύμνητε, πανάφθορε, παμμακάριστε, πανακήρατε, πάνσεπτε, πάντιμε, παντευλόγητε, παντομνημόνευτε, παμπόθητε, παρθένε τῇ ψυχῇ καὶ τῷ σώματι καὶ τῷ νοΐ, καθέδρα Βασιλέως τοῦ ἐπὶ τῶν Χερουβείμ, κλίμαξ ἐπουράνιε, δι’ ἧς οἱ ἐπὶ γῆς εἰς οὐρανοὺς ἀνατρέχομεν, νύμφη Θεοῦ, δι’ ἧς αὐτῷ κατηλλάγημεν·

Ἡ ἀληθινὴ Δύναμις «ΜΗ ΥΨΟΥΤΕ ΚΕΡΑΣ» -- Τοῦ κ. Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου

Ὁ θεόπνευστος προφήτης, μέγας ποιητής τῶν αἰώνων, ἔξοχος βασιλιάς καί μοναδικός μουσικομελουργός Δαβίδ, στόν ψαλμό 74, 5 – 6, γράφει: «Εἶπα τοῖς παρανομοῦσι, μή παρανομεῖτε, καί τοῖς ἁμαρτάνουσι, μή ὑψοῦτε κέρας. Μη ἐπαίρετε εἰς ὕψος τό κέρας ὑμῶν καί μή λαλεῖτε κατά τοῦ Θεοῦ ἀδικίαν». Ὁ Παναγιώτης Τρεμπέλας σημειώνει: «Ἀντί ἀπό τήν μακροθυμίαν τοῦ Θεοῦ νά παρακινοῦνται εἰς μετάνοιαν οἱ ἀπό συστήματος παρανομοῦντες καί ἁμαρτάνοντες, ἀποθρασύνονται καί σκληρύνονται περισσότερο. Γιαυτό καί τούς λέγει, “μή ὑψοῦτε κέρας. Μή ἐπαίρετε εἰς ὕψος τό κέρας ὑμῶν”. Μή λέτε λόγους ἄδικους, βλάσφημους καί ἀσεβεῖς κατά τοῦ Θεοῦ». Ὁ δέ νέος ἑρμηνευτής, πρωτοπρεσβύτερος π. Στυλιανός Ἀνανιάδης, στό πεντάτομο ἔργο του, σημειώνει: «Τό “κέρας” εἶναι σύμβολο τῆς δυνάμεως καί ἐκφράζει ἐδῶ τήν ἐγωϊστική δύναμη τοῦ ἁμαρτωλοῦ, τήν ἀλαζονεία κατά τοῦ Θεοῦ. Διότι οἱ ἁμαρτάνοντες καυχῶνται καί ὑπερηφανεύονται γιά τίς ἁμαρτίες τους, ὡσάν νά πρόκειται γιά μεγάλα κατορθώματα, ὅμως εἶναι δεῖγμα ἐσχάτης ἀνοησίας» (Ἅγ. Νικόδημος).

Paradise and Hell according to Orthodox tradition -- By Protopresbyter George Metallinos Dean of the Athens University School of Theology

On the Last Sunday of Lent “we commemorate the Second and Incorruptible Coming of our Lord Jesus Christ”.  The expression “we commemorate” of the Book of Saints confirms that our Church, as the Body of Christ, re-enacts in its worship the Second Coming of Christ as an “event” and not just something that is historically expected. The reason is, that through the Divine Eucharist, we are transported to the celestial kingdom, to meta-history. It is in this orthodox perspective, that the subject of paradise and hell is approached.

In the Gospels (Matthew, ch.5), mention is made of “kingdom” and “eternal fire”. In this excerpt, which is cited during the Liturgy of this Sunday, the “kingdom” is the divine destination of mankind. The “fire” is “prepared” for the devil and his angels (demons), not because God desired it, but because they are impenitent.  The “kingdom” is “prepared” for those who remain faithful to the will of God. “Kingdom” (the uncreated glory) is Paradise. “Fire” (eternal) is hell (eternal hell, v.46). At the beginning of history, God invites man into paradise, into a communion with His uncreated Grace.  At the end of history, man has to face paradise and hell. What this means, we shall see, further down.  We do however stress that it is one of the central subjects of our faith – it is Orthodox Christianity’s philosopher’s stone.

Reading from the Synaxarion:

Anastasia the Martyr of Rome

Saint Anastasia, who was young in age and lived in a convent, was seized by the impious. Confessing Christ openly and with boldness and enduring manifold torments, she was beheaded in the year 256, during the reign of Valerian.