Μέ τήν «ὁμολογίαν τοῦ 1935», οἱ τρεῖς Ἀρχιερεῖς ἐσφετερίσθησαν ἁρμοδιότητας Πανορθοδόξου Συνόδου! -- Του κ. Δημητρίου Χατζηνικολάου, Ἀν. Καθηγητού Οἰκονομικῶν τοῦ Παν/μίου Ἰωαννίνων

Τά ὀλίγα θεολογικά γράμματα πού γνωρίζω τά ἐδιδάχθην ἀπό Θεολόγους, ὄχι ἀπό τσαρλατάνους. Ἐν προκειμένῳ, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησιολογία διδάσκει ὅτι μετά ἀπό τήν εἰσαγωγήν μίας καινοτομίας εἶναι ἀνάγκη νά συγκαλῆται Σύνοδος γιά νά τήν καταδικάσῃ καί νά καθαιρέσῃ τούς καινοτόμους. Ὅπως γράφει ὁ Ἅγιος Νικόδημος Ἁγιορείτης, ἐάν δέν συμβῇ αὐτό, οἱ καινοτόμοι παραμένουν μή καθῃρημένοι, ἀλλά ὑπόδικοι ἐνώπιον Συνόδου (βλ. β' ὑποσημ. εἰς τόν 3ον Ἀποστολικόν κανόνα). Δέν ἀρκεῖ τό γεγονός ὅτι μία παρόμοια καινοτομία (τό Γρηγοριανόν Ἡμερολόγιον) εἶχεν ἤδη καταδικασθῆ, προκειμένου νά χαθῇ αὐτομάτως ἡ ἱερωσύνη τῶν καινοτόμων, ὅπως θά συνέβαινε π.χ. σέ κάποιον κληρικόν πού δηλώνει ὅτι φεύγει ἀπό τήν Ὀρθοδοξίαν καί συνάσσεται μέ τόν Παπισμόν. Ἡ μέν ἀποτείχισις τῶν 3 Ἀρχιερέων τό 1935 ἦτο μία ἐπιβεβλημένη καί Ἁγία ἐνέργεια, ἀλλ' ἡ περίφημος «ὁμολογία τοῦ 1935» περί «ἀπωλείας ἁγιαστικῆς χάριτος» εἰς τό ν.ἑ., πού ἐδημοσιοποιήθη ἀμέσως μετά τήν ἀποτείχισιν μέσῳ μιᾶς ἐγκυκλίου, ἦτο μία ἐσφαλμένη ἐνέργεια, τήν ὁποίαν ὁ Ἀντίδικος ἐχρησιμοποίησεν δεόντως μέσῳ τοῦ ὀργάνου του Ματθαίου Καρπαθάκη, μέ ἀποτέλεσμα τήν πλήρη διάλυσιν καί πτῶσιν τῶν ἀρχιερέων τοῦ π.ἑ. μετά ἀπό μερικές δεκαετίες. Διότι μέ τήν «ὁμολογίαν τοῦ 1935», οἱ τρεῖς Ἀρχιερεῖς ἐσφετερίσθησαν ἁρμοδιότητας Πανορθοδόξου Συνόδου! Τό σφάλμα αὐτό κατενόησε ὀλίγον ἀργότερον καί προσεπάθησε νά διορθώσῃ (τό 1937) ὁ Ἅγιος πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος, ἀλλ' ὁ προαναφερθείς τσαρλατᾶνος προχώρησε εἰς σχίσμα, προδούς τόν ἱερόν ἀγῶνα. Αὐτά θά ἔπρεπε νά μᾶς διδάσκουν, ἀλλ' ἐξ ὅσων γνωρίζω, οἱ Ματθαιϊσταί συνεχίζουν νά κατηγοροῦν τόν Ἅγιον πρ. Φλωρίνης πού υἱοθέτησε τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησιολογίαν καί ἐδίδασκεν ὅτι «οἱ Π/Ηται δέν ἀποτελοῦν ἰδιαιτέραν Ἐκκλησίαν ἐν Ἑλλάδι, ἀλλ' εἶναι ἡ φρουρά πού θ' ἀγωνισθῇ διά νά ἐπαναφέρῃ τήν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος εἰς τόν θριγγόν τῶν ἱερῶν κανόνων ἀπ' ὅπου ἐξέκλινε» (ἀπό μνήμης τό ἔγραψα, ἴσως διαφέρῃ ἡ διατύπωσις τοῦ Ἁγίου). Δυστυχῶς, τό 1950 ὁ Ἅγιος, κατόπιν πιέσεων πού ἐδέχθη καί τῆς ἐξαπατήσεώς του, ὅτι δῆθεν οἱ Ματθαιϊσταί θά ἡνώνοντο πάραυτα μέ αὐτόν, ἐπανέλαβε τό σφάλμα τῆς Ἐγκυκλίου τοῦ 1935 μέ τήν κατ' οἰκονομίαν (λόγῳ διωγμῶν καί ἐγκαταλείψεως) ὑπογραφήν τῆς περιφήμου Ἐγκυκλίου τοῦ 1950, ἄν καί λέγεται ὅτι κατά τήν στιγμήν τῆς ὑπογραφῆς εἶπεν ὅτι δέν πιστεύει εἰς τό περιεχόμενον τῆς Ἐγκυκλίου! Καί πάλιν, ὁ Σατανᾶς ἐξεμεταλλεύθη δεόντως τό νέον σφάλμα. Κατόπιν τούτων, εἶναι νομίζω ἀφροσύνη νά συνεχίζεται ἀμετανοήτως ἡ ἐπανάληψις τοῦ αὐτοῦ σφάλματος.

-----------------------------

Ο/Η Κυπριανός Χριστοδουλίδης είπε...

Περί «απωλείας τής αγιαστικής χάριτος τών Μυστηρίων»

Διαβάζω : «Ἡ μέν ἀποτείχισις τῶν 3 Ἀρχιερέων τό 1935 ἦτο μία ἐπιβεβλημένη καί Ἁγία ἐνέργεια, ἀλλ' ἡ περίφημος «ὁμολογία τοῦ 1935» περί «ἀπωλείας ἁγιαστικῆς χάριτος» εἰς τό ν.ἑ., πού ἐδημοσιοποιήθη ἀμέσως μετά τήν ἀποτείχισιν μέσῳ μιᾶς ἐγκυκλίου, ἦτο μία ἐσφαλμένη ἐνέργεια, τήν ὁποίαν ὁ Ἀντίδικος ἐχρησιμοποίησεν δεόντως μέσῳ τοῦ ὀργάνου του Ματθαίου Καρπαθάκη, μέ ἀποτέλεσμα τήν πλήρη διάλυσιν καί πτῶσιν τῶν ἀρχιερέων τοῦ π.ἑ. μετά ἀπό μερικές δεκαετίες.»

Άν ήταν λάθος αυτό, τότε τίθεται τό ερώτημα : Μετά τήν εν Κολυμπαρίω ψευδοσύνοδον καί τήν μετέπειτα αναγνώριση τού Ουκρανικού σχίσματος - προηγήθηκαν πλείστα όσα άλλα -, η «αγιαστική χάρις» εξακολουθεί υφισταμένη ; Εάν όχι, τότε θά πρέπει νά συμφωνήσουμε ότι αυτό που ελέχθη τό 1935, ήταν πρόρρησις διορατική, όπως ακριβώς ήταν τό «μάς φράγκεψαν». Μήπως αμφιβάλλει κανείς ότι «φραγκέψαμε» ;

----------------------

Ο/Η ΧΑΡΙΛΑΟΣ είπε...

Τι να απαντήσει κανείς στα φαιδρά και υβριστικά του κ. Χατζηνικολάου; Περί κατεγνωσμένων αιρέσεων των νεοημερολογιτών, περί του προδότου Φλωρίνης, περί των Πανορθοδόξων Συνόδων του 16ου αιώνος; ότι εάν έχουν θεία χάρη οι νεοημερολογίτες, τότε ο Φλωρίνης είναι καθηρημένος;
Την απάντηση την δίνει η υπαγωγή του θρησκευτικού μορφώματός, στο οποίο ανήκει, στον 
4301/2014 νόμο.

------------------------

Ο/Η Ανώνυμος είπε...

Χαιρετίζω την διάκριση την πίστη και την πνευματική κατάρτηση του κυρίου καθηγητή Χατζηνικολάου. Εχω ακριβώς την ίδια πίστη με αυτόν. Καλη δύναμη και καλή υπομονή.

 

Αποκαθήλωση εικόνων στο Νοσοκομείο Σερρών!

Καταγγελία-σοκ εργαζόμενης για «εικονομαχία επειδή ενοχλούνται οι μουσουλμάνοι λαθρομετανάστες»

Μια φοβερή καταγγελία για το Νοσοκομείο Σερρών έκανε η πρόεδρος της Επιτροπής Υγιεινής και Ασφάλειας του νοσοκομείου Κική Μιχαηλίδου, σχετικά με απόφαση που ανακοινώθηκε στους εργαζομένους για τις θρησκευτικές εικόνες στους θαλάμους του.
Η κυρία Μιχαηλίδου είπε ότι «υπάρχει απαίτηση να κατεβούν όλες οι εικόνες από τα δωμάτια του νοσοκομείου, υπάρχει υπουργική εντολή, που την κρύβουν»,
 τη στιγμή που η διαμαρτυρία των ανεμβολίαστων εργαζομένων του νοσοκομείου συνεχίζεται κανονικά και δρομολογούνται κινητοποιήσεις για σήμερα.

Όσον αφορά το θέμα του «ξηλώματος» των εικόνων μέσα από τα δωμάτια, έγινε γνωστό ότι θέλησαν να προχωρήσουν σε αυτή την κίνηση έπειτα από διαμαρτυρίες κάποιων μουσουλμάνων λαθρομεταναστών που νοσηλεύονται στο Γενικό Νοσοκομείο Σερρών! Η πλήρης δήλωση της κυρίας Μιχαηλίδου είναι η εξής:

Εντείνεται η Τζιχαντιστική Γενοκτονία των Χριστιανών στη Νιγηρία

του Raymond Ibrahim

Αυτό που αρκετοί διεθνείς παρατηρητές χαρακτηρίζουν εδώ και χρόνια ως «καθαρή γενοκτονία» των Χριστιανών στη Νιγηρία έχει φτάσει σε νέα επίπεδα. “Δεν έχουμε δει ποτέ μια τόσο κακή κυβέρνηση σε αυτή τη χώρα όπως η σημερινή. Η κυβέρνηση υποστηρίζει πλήρως την αιματοχυσία στη Νιγηρία. Σκοτωνόμαστε μόνο επειδή δεν είμαστε μουσουλμάνοι. Αυτοί οι κακοί τζιχαντιστές Fulani με υποστήριξη του από την κυβέρνηση σκοτώνουν ανθρώπους, καταστρέφουν τα σπίτια και τα χωράφια τους, αλλά όταν προσπαθούμε να αμυνθούμε, η κυβέρνηση προχωρά στη σύλληψη των ανθρώπων μας. Τι είδους δικαιοσύνη είναι αυτή; ” – Σεβ. Jacob Kwashi, Αγγλικανός επίσκοπος, κατά τη διάρκεια κηδείας για 17 δολοφονημένους Χριστιανούς, Morning Star News, 30 Αυγούστου 2021.

«Εν τω ονόματι του Ιησού…» -- του αειμνήστου Ιωάννου Κορναράκη, Καθηγητού Παν. Αθηνών

Eίναι αλήθεια ότι ή πρώτη σύλληψη, από το λογοκρατούμενο πνεύμα μας, της λειτουργίας της επικλήσεως του ονόματος του Ιησού είναι συνήθως μια διαφάνεια νοησιαρχική. Τη διαδικασία της επικλήσεως συλλαμβάνουμε ως καθαρή νοητική λειτουργία. Αλλά αν βιώνουμε έναν ορισμένο βαθμό αγιοπνευματικής εμπειρίας, το πνεύμα μας, καθώς ανοίγει τις πύλες του για να δεχθεί την εικόνα της λειτουργίας της επικλήσεως του ονόματος του Ιησού, δεν υποδέχεται μια παράσταση της διανοίας αλλά μια άγιοπνευματική «Θεία Λειτουργία», στην οποία εκφράζεται συνοπτικά όλη η δυναμική λυτρωτική παρουσία της ζωής του Κυρίου. Η επίκληση του ονόματος του Ιησού δεν είναι μια τυπική (μηχανική – ψυχολογική) επανάληψη προβολής νοητικών διαφανειών στην οθόνη του πνεύματός μας. Είναι αναμφιβόλως η έκχυση της συνολικής δυναμικής του σωτηριολογικού Του έργου στην καθολική μας ύπαρξη.

Τη ΙΓ΄ (13η) του μηνός Οκτωβρίου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων ΚΑΡΠΟΥ, ΠΑΠΥΛΟΥ, ΑΓΑΘΟΔΩΡΟΥ και ΑΓΑΘΟΜΙΚΗΣ.

Κάρπος, Πάπυλος, Αγαθόδωρος και Αγαθονίκη οι ένδοξοι Άγιοι Μάρτυρες, οι στεροί στύλοι της Εκκλησίας και θεμέλιοι άσειστοι, ήσαν από την περιφανή Πέργαμον, ακμάσαντες κατά τους χρόνους Δεκίου μεν του βασιλέως, ανθυπάτου δε της Ανατολής Βαλεριανού, εν έτει σν΄ (250). Εκ τούτων οι Άγιοι Κάρπος και Πάπυλος ήσαν ιατροί κατά την τέχνην, η Αγία Αγαθονίκη ήτο αδελφή του Αγίου Παπύλου και ο Άγιος Αγαθόδωρος ήτο υποτακτικός των Αγίων Κάρπου και Παπύλου. Και ο μεν Άγιος Κάρπος ήτο Επίσκοπος Θυατείρων, ο δε Πάπυλος ήτο Διάκονος, χειροτονηθείς από τον ίδιον αυτόν Κάρπον. Συλληφθέντες λοιπόν οι Άγιοι Κάρπος και Πάπυλος από τον άρχοντα των Θυατείρων και ερωτηθέντες, ωμολόγησαν ενώπιον πάντων το όνομα του Χριστού και με πολλήν παρρησίαν απεκρίθησαν προς αυτόν· «Μεγάλη σας αισχύνη είναι, και αγνωμοσύνη, να γνωρίζη, κατά τον Ησαϊαν, τον κύριον αυτού ο βους και ο όνος (Ησ. α: 3), υμείς δε να γίνεσθε αναισθητότεροι και αλογώτεροι των αλόγων ζώων και να αφήνετε τον Δεσπότην και Σωτήρα σας, δια να προσκυνήτε αναίσθητα είδωλα».

Όποιος πέσει στα μικρά, αναμφίβολα θα πέσει και στα μεγάλα.

Σύμφωνα με τους Αγίους Πατέρες, όποιος πέσει στα μικρά, αναμφίβολα θα πέσει και στα μεγάλα. Και ενώ τότε, η ημερολογιακή αλλαγή της Εγκυκλίου του 1920, φαινόταν ως κάτι μικρό και ασήμαντο (δεδομένου ότι η Εγκύκλιος δεν είχε γνωστοποιηθεί ακόμα στον κόσμο), οδήγησε σιγά-σιγά σε ολοένα και μεγαλύτερες προδοσίες, σε σημείο που να μπορούμε να πούμε ότι η Εγκύκλιος (η οποία, κατά τους σύγχρονους Πατέρες, θεωρείται και ως ο καταστατικός χάρτης του Οικουμενισμού) έχει εφαρμοστεί πλήρως από όλα τα Ορθόδοξα Πατριαρχεία. Αυτό σημαίνει ότι ο Οικουμενισμός και η Εγκύκλιός του, έχει επικρατήσει παντού.

Η ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΩΝ ΠΟΝΗΡΩΝ ΛΟΓΙΣΜΩΝ. Ὁ Ἅγιος Ἡσύχιος ὁ Πρεσβύτερος μᾶς συμβουλεύει:

«Ὅταν συμβαίνη νὰ πληθύνωνται στὸν νοῦ μας οἱ πονηροὶ λογισμοί, νὰ βάζουμε ἀνάμεσά τους τὴν ἐπίκληση τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ (τὴν νοερὰ προσευχή) καὶ ἀμέσως θὰ τοὺς δοῦμε νὰ διαλύωνται σὰν καπνὸς στὸν ἀέρα, ὅπως μᾶς δίδαξε ἡ πεῖρα. Καὶ τότε, ἀφοῦ μένει μόνος του ὁ νοῦς, χωρὶς τοὺς πονηροὺς λογισμούς, ἄς ἀρχίσουμε πάλι τὴν συνεχῆ προσοχὴ καὶ ἐπίκληση (νήψη καὶ προσευχή), καὶ ὅσες φορὲς τὸ παθαίνουμε αὐτὸ ἀπὸ πειρασμό, ἔτσι νὰ ἐνεργοῦμε».

Ἀρχαιοταξίτες… -- τοῦ Νεκτάριου Δαπέργολα, Διδάκτορος Βυζαντινῆς Ἱστορίας

Δικῆς μου ἐμπνεύσεως ὁ ὅρος (κατά τό…νεοταξίτες) καί εἰλικρινά εὔχομαι νά μή χρειαστεῖ ἄλλη ἐφεξῆς χρήση του. Ἄν καί οἱ εἰκόνες βεβαίως πού εἴδαμε πρόσφατα στήν Ἀλεξανδρούπολη, δέν ἐμπνέουν δυστυχῶς καί τόση αἰσιοδοξία. Καί ἐννοῶ τίς τραγικές εἰκόνες μέ τόν ἱερέα νά μεταδίδει τά Ἄχραντα Μυστήρια μέ τή μορφή ἐμβαπτισμένου Ἄρτου, οἱ ὁποῖες ἐπιβεβαιώνουν μία ὅλο καί πιό διευρυμένη πρακτική, πού τή βλέπουμε σέ ἀρκετές μητροπόλεις τῆς χώρας. Μία πρακτική ἡ ὁποία ὑποτίθεται ὅτι παραπέμπει στήν «ἀρχαία τάξη» τῆς Ἐκκλησίας καί συνδέεται μέ τή λεγόμενη Θεία Λειτουργία τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου.

       Καί λέμε «ὑποτίθεται», ἐπειδή κατ’ ἀρχάς ὀφείλουμε νά ξεκαθαρίσουμε ὅτι σέ κάποιες περιπτώσεις αὐτές οἱ Θεῖες Λειτουργίες, οὔτε μέ τήν ἡμέρα μνήμης τοῦ Ἀγίου ἔχουν σχέση, οὔτε καί μέ τό συγκεκριμένο τελετουργικό, ἀλλά ἀποτελοῦν Λειτουργίες τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου (ἴσως μέ κάποιες τροποποιήσεις) καί τό βασικό στό ὁποῖο ἐστιάζουν εἶναι ὁ ἰδιάζων τρόπος μετάδοσης τῆς Θείας Εὐχαριστίας. Αὐτή εἶναι ἡ στόχευση – καί ἄν σκεφτοῦμε καί σέ τί εἴδους μητροπόλεις κυρίως ἐμφανίζεται αὐτή ἡ νέα μόδα (μητροπόλεις στίς ὁποῖες προΐστανται οἰκουμενιστές ἐπίσκοποι) καί ἐν μέσω ποιᾶς περιόδου δείχνει να ἐντείνεται (ἐποχῆς ὅπου μέ πρόσχημα τόν κορωνοιό ἔχει ξεκάθαρα ἀρχίσει νά τίθεται θέμα Θείας Κοινωνίας), ὅλα αὐτά μόνο ὑποψίες μποροῦν νά ἐγείρουν. Κάποιοι ἐξάλλου ἔχουν ἤδη δώσει τόσα πολλά δικαιώματα, ὥστε (ὅσους καλούς λογισμούς καί ἄν θέλαμε νά κάνουμε) εἶναι τελείως ἀδύνατον νά πιστέψουμε πώς ὅλα αὐτά δέν γίνονται ἐκ τοῦ πονηροῦ.

Βασικὲς ὀρθόδοξες ἐκκλησιολογικὲς ἀρχὲς

Ὁ Οἰκουμενισμός, ἐκκινώντας ἀπὸ προσπάθειες προσεγγίσεως τῶν «χριστιανῶν» σὲ πρακτικὰ θέματα στὶς ἀρχὲς τοῦ 20οῦ αἰ., ἐξελίχθηκε σὲ προσπάθεια ἐξωτερικῆς συγκολλήσεως τῆς Ἐκκλησίας μὲ τὶς λοιπὲς «ὁμολογίες», χωρὶς τὴν ἀποδοχὴ ἀπὸ ἐκεῖνες τῆς μόνης ἀναλλοίωτης καὶ παραδοσιακῆς, τῆς ὀρθόδοξης, διδασκαλίας, ἀλλὰ μέσῳ ἐλαχιστοποιήσεως τῆς σημασίας («μινιμαλισμοῦ»), τῆς ἀποσιωπήσεως καὶ παρερμηνείας τῶν ἱ. δογμάτων ἀπὸ ὅλες τὶς διαλεγόμενες πλευρές. Ἐκκινώντας στὶς ἀρχὲς τοῦ 20οῦ αἰ., ὅταν γιὰ πρώτη φορὰ οἱ αἱρετικοὶ (ἑτερόδοξοι ) ὀνομάστηκαν σὲ ἐπίσημα ὀρθόδοξα ἐκκλησιαστικὰ κείμενα «Ἐκκλησίες» (τὸ 1903 καὶ κυρίως τὸ 1920), ἡ δογματικὴ παρέκκλιση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ μεταξὺ ἄλλων φοβερῶν πτώσεων ὁδήγησε σταδιακῶς στὴν ἀπὸ μέρους ἐπιφανῶν ὀρθοδόξων Κληρικῶν καὶ θεολόγων (α) ἄρση τῆς ἀκοινωνησίας μὲ τοὺς παπικούς («ἄρση τῶν ἀναθεμάτων») τὸ 1965, (β) μερικὴ ἀποδοχὴ τῶν ἑτεροδόξων τελετῶν βαπτίσματος, εὐχαριστίας καὶ ἱερωσύνης («Κείμενον Β.Ε.Μ.», Λίμα τοῦ Περοῦ 1982, (γ) διαπίστωση δῆθεν χριστολογικῆς συμφωνίας μὲ τοὺς μονοφυσίτες-μονοθελῆτες (Β΄Κοινή Δήλωση, Chambésy 1990) - ἡ ὁποία σημαίνει τὴν ἀπόρριψη τῆς συμπαγοῦς ὀρθοδόξου χριστολογίας 15 αἰώνων, Οἰκουμενικῶν Συνόδων καὶ πληθύος Ἁγίων Πατέρων, (ε) διαπίστωση ὅτι ὁ παπισμὸς εἶναι ὄχι αἵρεση, ἀλλὰ «ἀδελφὴ Ἐκκλησία» μὲ ἔγκυρα μυστήρια (Κείμενον Balamand 1993) κ.ἄ.

Κατέρρευσε υπό την πίεση των ρίχτερ το εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου, στον Ξηρόκαμπο Σητείας.

Όπως φαίνεται στιη φωτογραφία, το μικρό εκκλησάκι δεν άντεξε τον ισχυρό σεισμό …

https://www.cretalive.gr/

Μόνον ὁ Θεός ΤΟ ΥΨΙΣΤΟΝ ΑΓΑΘΟΝ -- Τοῦ αειμνήστου Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου

Συνηθίζουμε νά μιλᾶμε γιά ἰδιότητες τοῦ Θεοῦ. Κι αὐτό, σέ σχέση μέ τόν κόσμο. Κατά τούς Πατέρες «ἡ οὐσία τοῦ Θεοῦ εἶναι ἄληπτος καί ἀνέκφραστος». Οἱ ἰδιότητες τοῦ Θεοῦ ἀναφέρονται στόν τρόπο ὕπαρξης τοῦ Θεοῦ. Ἰδιαίτερα ἡ ἀγάπη καί ἡ ἀγαθότητα τοῦ Θεοῦ, «προϋποθέτει ἤδη τό προσωπικόν τοῦ Θεοῦ, οὗτινος θεμελιώδης ἰδιότης εἶναι, διότι ἀγάπη ἀπρόσωπος εἶναι τι ἀκατανόητον», διδάσκει ὁ διάσημος θεολόγος Χρῆστος Ἀνδροῦτσος. Κι ὅταν ὁ Ἰωάννης ἀποκαλεῖ τόν Θεό ἀγάπη, δηλώνει τήν οὐσία τοῦ Θεοῦ «ὡς προσώπου καί ὡς ζῶντος». Θά μπορούσαμε λοιπόν, νά ἰσχυριστοῦμε πώς, ὅλες οἱ ἰδιότητες τοῦ Θεοῦ, ἀποτελοῦν προσόντα τῆς ἀγάπης Του. Ἔτσι, συμπεραίνει ὁ Παν. Τρεμπέλας: «Ἡ δύναμίς Του εἶναι δύναμις ἀγάπης· ἡ παγγνωσία Του καί ἡ πανσοφία Του εἶναι γνῶσις καί σοφία χρηστότητος καί οἰκτιρμῶν... ἡ δικαιοσύνη Του εἶναι δικαιοσύνη ἀγάπης, τείνουσα νά ἐπαναγάγη τούς παρεκκλίνοντας εἰς τήν ὁδόν τῆς εὐτυχίας καί τῆς εἰρήνης· ἡ πανταχοῦ παρουσία Του συνέχει καί κυβερνᾶ τά πάντα... Καί ἐν ὀλίγοις, ὁ Θεός εἶναι τό ὕψιστον ἀγαθόν, τό ὁποῖον δέν παραμένει περιωρισμένον εἰς ἑαυτό, ἀλλ’ ὡς ὁ ἥλιος φωτίζει πάντα».

Probus, Andronicus, & Tarachus, Martyrs of Tarsus

The holy Martyrs contested for Christ during the reign of Diocletian, in the year 296 or 304. Tarachus was advanced in years, of Roman birth, and had been a soldier; Probus was from Side in Pamphylia, and Andronicus from Ephesus. They were taken together in Cilicia and subjected to manifold exceedingly cruel tenures. Tarachus was beaten on his cheeks and neck with stones, his hands were burned, he was hanged on a post and smoke was put underneath him to choke him; vinegar was forced down his nostrils; after enduring further tortures, he was carved to pieces. Probus was thrashed with whips, his feet were burned with red hot irons, his back and sides were pierced with heated spits; finally he also was cut up with knives, and received the crown of martyrdom. Andronicus suffered similar tortures, and also finished his course being cut to pieces, commending his soul into the hands of God.