ΔΕΝ ΞΕΡΩ πόσοι ἄνθρωποι ἀξιοποιοῦν πνευματικά το καλοκαίρι. Πόσοι καταφεύγουν σέ τόπους ἱερούς για να γνωρίσουν πρόσωπα και να ἀποκομίσουν ὠφέλεια. Πόσοι ἀποφεύγουν τον πειρασμό τῆς χαλάρωσης και ὀκνηρίας. Πόσοι ἐπιλέγουν την ἡσυχία, το στοχασμό, την προσευχή, την ἀναγωγή ἀπό τίς ὡραιότητες τῆς φύσης στο Δημιουργό, την εὐχαριστία τοῦ Θεοῦ και την ἔμπρακτη ἀγάπη προς τούς ἀδελφούς. Ἀπευθύνομαι πάντα στους συνειδητούς χριστιανούς και ὄχι στους κατ᾽ ὄνομα, οἱ ὁποῖοι περιμένουν τίς διακοπές για να ταξιδέψουν, να φᾶνε περισσότερο, να διασκεδάσουν χωρίς μέτρο καί να ἀπολαύσουν τίς σαρκικές ἡδονές. Δυστυχῶς, οἱ παραθεριστές λησμονοῦν παντελῶς το Θεό. Και το ἀνησυχητικό εἶναι ὅτι ἐπηρεάζουν ἐκεῖ πού πηγαίνουν και τούς μόνιμους κατοίκους. Ἰδιαίτερα στους παραθαλάσσιους τουριστικούς τόπους, ὅπου χάνεται ἡ ντροπή και ἡ γύμνια εἶναι το χαρακτηριστικό γνώρισμα ὅλων. Συχνά ἐκφράζουμε τη λύπη μας, γιατί ἡ ἐπαρχία ἔχει ἐρημώσει καί οἱ κάτοικοι εἶναι λίγοι και ὑπερήλικες. Ὅλοι μοιρολογοῦμε γι᾽ αὐτό το φαινόμενο. Ὡστόσο, για τά ὅσα συμβαίνουν στην ἐπαρχία κατά την περίοδο τοῦ καλοκαιριοῦ με πρωταγωνιστές τούς τουρίστες καί παραθεριστές, δεν λυπούμαστε. Ἀνεχόμαστε καταστάσεις ἀπερίγραπτες.
Επιστήμη και ηθική σε περιόδους κρίσης -- Τοῦ πρωτοπρ. π. Γεωργίου Δ. Μεταλληνοῦ, Ὁμοτ. Καθηγητοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν
α) Ἡ κρίση
Στὴν
πορεία του ὁ κόσμος ἔχει γνωρίσει πολλὲς κρίσεις. Ἡ κρίση στὴν οὐσία της εἶναι
ἡ ἀνατροπὴ τῶν κανονικοτήτων τῆς ἱστορικῆς συνέχειας, μὲ ἀνωμαλίες καὶ
δυσχέρειες, συχνὰ ἀδυσώπητες, καὶ πολυειδεῖς κινδύνους.
Ἡ κρίση
γίνεται περισσότερο αἰσθητή, ὅταν σχετίζεται μὲ οἰκονομικὰ προβλήματα. Δὲν
εἶναι ὅμως μόνο οἰκονομική, διότι μὲ αὐτὴν διασαλεύεται ὅλη ἡ κοινωνικὴ τάξη,
σὲ ἄμεση συνάρτηση μὲ τὴν ἠθικὴ σφαῖρα, ποὺ διέπει τὶς δομὲς μίας κοινωνίας.
Ἡ σημερινὴ κρίση, ποὺ διερχόμεθα ὡς Ἕλληνες, ἔχει κύριο αἴτιο κατὰ γενικὴ ὁμολογία τὴ χρεωκοπία τῆς ἡγεσίας, κυρίως τῆς πολιτικῆς, ποὺ ὑπηρετεῖ τὰ συμφέροντα τῆς νέας παγκόσμιας τάξης, στὸ ὄνομα τῆς ὁποίας ἀσκεῖ τὴν ἐξουσία της εἰς βάρος τῆς εὐστάθειας τῆς Χώρας. Γενικὴ εἶναι ἡ συναίσθηση, ὅτι ζοῦμε σὲ ἕνα κόσμο «τραγικὰ παράλογο καὶ παράλογα τραγικό», ποὺ ἀποκαλύπτει τὴν βαναυσότητα τῆς μετανεωτερικότητας, παρόλη τὴ μεγαλαυχία καὶ μεγαλοστομία της. Ὁ πολιτισμὸς τῆς μετανεωτερικῆς κοινωνίας κυριαρχεῖται ἀπὸ τὸν ἄκρατο ὠφελιμισμό, τὴν ἀπληστία καὶ κατὰ συνέπεια τὴν ἀδικία, τὴν εἰδωλολατρία δηλαδὴ τῆς φιλαργυρίας (πρβλ. Α´ Τιμ. 6,10), καὶ γι᾽ αὐτὸ καταντᾶ «πολιτισμὸς » ἀφιλάνθρωπος.
Οπτασία ΚΟΣΜΑ Μοναχού φοβερά και ωφέλιμος.
Κοσμάς ο Μοναχός και Ηγούμενος, ο αξιωθείς να ίδη την παρούσαν οπτασίαν, έζη εν Κωνσταντινουπόλει κατά τον δέκατον τρίτον χρόνον της βασιλείας Ρωμανού του Λεκαπηνού, ήτοι εν έτει 932. Ούτος υπήρξε ποτέ οικειότερος των υπηρετών, των υπηρετησάντων εις τον βασιλικόν κοιτώνα του Αλεξάνδρου, του βασιλεύσαντος ολίγου προ του Ρωμανού, ήτοι του υιού μεν Βασιλείου του Μακεδόνος, αδελφού δε Λέοντος του Σοφού. Ούτος λοιπόν ο του Θεού άνθρωπος, αφήσας τον κόσμον και τα εν κόσμω, ηγάπησε την μοναχικήν πολιτείαν και μετονομασθείς Κοσμάς δια του αγγελικού Σχήματος, κατεστάθη ύστερον και Ηγούμενος του σεβασμίου Μοναστηρίου του ευρισκομένου παρά τον ποταμόν Σάγγαριν.
Μεταμοσχεύσεις καί η έσχατος συναλλαγή --- Του ιατρού κ. Κυπριανού Χριστοδουλίδη
(Δημοσιεύθηκε τό
2009 στόν «Ορθόδοξο Τύπο»)
Τη Ε΄ (5η) του αυτού μηνός Οκτωβρίου, της Αγίας Μάρτυρος ΧΑΡΙΤΙΝΗΣ.
Χαριτίνη η Αγία Μάρτυς ήτο κατά τους χρόνους του βασιλέως Διοκλητιανού και Δομετίου κόμητος εν έτει 290, δούλη Κλαυδίου τινός. Ακούσας δε ο κόμης Δομέτιος περί αυτής, ότι είναι Χριστιανή και ότι και άλλους πολλούς επιστρέφει εις την πίστιν της, τους δε λοιπούς Χριστιανούς στερεώνει περισσότερον εις αυτήν, γράφει εις τον αυθέντην αυτής Κλαύδιον να αποστείλη την Χαριτίνην εις αυτόν δια να την εξετάση. Λαβών ο Κλαύδιος τα γράμματα ελυπήθη και ενδυθείς σάκκον, ήτοι τρίχινον φόρεμα, εθρήνει. Η δε Χαριτίνη, παρηγορούσα αυτόν, έλεγε· «Μη λυπού, αυθέντα μου, αλλά χαίρε, επειδή έχω να λογισθώ εις τον Θεόν ευπρόσδεκτος θυσία δια τας ιδικάς μου και ιδικάς σου αμαρτίας». Λέγει τότε ο Κλαύδιος:
Το ευλογημένο φραγγέλιο
Αν κοιτάξουμε βαθύτερα τα γεγονότα, θα δούμε ότι η αντίδραση των χριστιανών εναντίον του Οικουμενισμού, είναι ό,τι ωραιότερο, ζωντανό, ορθόδοξο, παραδοσιακό, αν θέλετε ό,τι έχει μείνει όρθιο μέσα εις την Εκκλησία. Είναι η γλυκειά ελπίδα δια το ξεκαθάρισμα των γνησίων από των νόθων, των λειτουργών από των επαγγελματιών, των χριστοφόρων από των χριστεμπόρων, των φιλοθέων από των φιλοδόξων, των ποιμένων από των λυκοποιμένων. Είναι η φωνή του Θεού, δια την οποία δεν ιδρώνει το αυτί των Οικουμενιστών. Είναι το ευλογημένο φραγγέλιο με το οποίο η Εκκλησία απεμάκρυνε πάντοτε ό,τι νόθο υπήρχε μέσα Της.
Πολύ-οργανική ανεπάρκεια -- Χαράλαμπος Β. Κατσιβαρδάς, Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω
Ο θαυμαστός μας κόσμος, μεταβάλλεται άρδην και ράγδην, ήδη βαίνουμε προς την συμπλήρωση περίπου δύο ετών, όπου σήμανε παγκόσμιος συναγερμός μετά την έκρηξη της πανδημίας, παγκοσμίως, ένας οικουμενικά ανεξιχνίαστος ιατρικώς, ιός ο οποίος πλήττει εκ βάθρων το ανθρώπινο είδος.
Η εξέλιξη αυτή, ή δια του προσχήματος της πανδημίας, ή άλλως με όχημα αυτή, επέφερε δομικές αλλαγές εις τον παραδοσιακό τρόπον τινά τρόπο της ζωής μας, ως προς την άσκηση των θεμελιωδών δικαιωμάτων και ελευθεριών μας.
Η λοιμική τών χοίρων --- του ιατρού κ. Κυπριανού Χριστοδουλίδη
Η επιδημία της γρίπης των χοίρων ακολουθεί κι αυτή την ίδια πορεία, που είχε η "ερωτική πανδημία" με το AIDS. Τώρα όμως ο κίνδυνος δεν προέρχεται σαν αποτέλεσμα έκφυλων ερωτικών σχέσεων και πράξεων. Ο κίνδυνος είναι διάσπαρτος, παντού, στον αέρα, σε ό,τι αγγίζουμε και με ακάθαρτα χέρια βάζουμε κάτι στο στόμα.
Το ίδιο, μας λέει η επιστήμη, μπορεί να γίνει
και με τη λήψη της Θείας Κοινωνίας. Γι ́αυτό, ας πάρουμε τα μέτρα μάς, συνιστά
η βλάσφημη θρησκεία της επιστήμης. Το μόνο που δεν μας λέει είναι, πώς στην
ευχή μας βρήκε κι αυτό το κακό, όπως δεν μας είπε και "πώς" μας βρήκε
αυτό με το έητζ.
Ας ασχοληθούμε, όμως, με τη γρίπη των χοίρων και ας αφήσουμε το AIDS. Θα φανεί παρακάτω, γιατί αυτά τα δυο μοιάζουν.
Η μόνη λύσις εκλογής Ποιμένων
Έχομεν την βεβαιότητα, οι τοπικές Ορθόδοξες Εκκλησίες θα υιοθετήσουν επί τέλους την σωστήν διαδικασίαν εκλογής Ποιμένων. Δι’ όσους εκ των κληρικών και λαϊκών, τυχόν και δεν την γνωρίζουν, τήν αντιγράφομεν από τον Συναξαριστήν της Ορθοδόξου Εκκλησίας ημών, τόμος ΙΒ σελ.521. Ιδού λοιπόν ο μόνος τρόπος εκλογής Ποιμένων:
Απολιπών τον βίον ο Αρχιερεύς των Ιεροσολύμων Ζαχαρίας (609-632), συνηθροίσθη όλον το πλήθος εις την Εκκλησίαν και κλείσαντες τάς πύλας του Ναού και σφραγίσαντες επιμελώς, ανέμενον έξωθεν, ίνα ίδωσι ποίον Αρχιερέα και Ποιμένα θέλει τους εξαποστείλει ο Θεός, διότι τοιαύτην καλήν συνήθειαν είχον οι άνθρωποι εκείνοι. Οπόταν δηλαδή ήθελον να εκλέξουν νέον Αρχιερέα, έκλειον καλώς τας θύρας του Ναού και όστις ήθελε δυνηθή να ανοίξη αυτάς διά προσευχής, εκείνον ευθύς ως άξιον εχειροτονούσαν. Τότε λοιπόν, ως υπό θείας Χάριτος οδηγηθείς ο ιερός Μόδεστος, έφθασεν εις τάς πύλας του Ναού και ευθύς διά της προσευχής του αι θύραι ηνοίχθησαν και ο θείος Μόδεστος Αρχιερεύς του Θεού αποκατεστάθη, διά την απλότητα, την καθαρότητα και την αγάπην την οποίαν είχεν εις τον Θεόν. Χειροτονηθείς δε Αρχιερεύς ο Άγιος και αγωνιζόμενος καθ΄ εκάστην έτι περισσότερον, του εδόθη τοιαύτη Χάρις εκ Θεού και τοιαύτη πλουσιωτάτη δύναμις, ώστε εκτός από τα άλλα θαύματα και τας ιατρείας, τας οποίας έκαμεν εις τους ανθρώπους, εθεράπευε και τα ζώα.
Κατοπτρίσθητε Πατέρες, των Ορθοδόξων τοπικών Εκκλησιών, πού ως λύκοι
ωρυόμενοι, με διαπλοκάς και μηχανορραφείας, προσπαθείτε να αλώσετε την
Ορθοδοξία μας. Μετρήθητε διά του θείου αυτού τρόπου αναδείξεως Ποιμένων.
Ζυγίσθητε επί του απαιτουμένου βάρους καθαρότητος των Ποιμένων. Πόσον ελλιπείς
θα ευρεθήτε! Ναι! Θα ευρεθήτε τρομακτικώς ελλιπείς και μυστηριώδης τις χείρ θα
γράψη και δι’ υμάς « επί το κονίαμα του τοίχου του οίκου» υμών ό,τι
έγραψε διά τον βασιλέα της Βαβυλώνος Βαλτάσαρ: « Μανή, θεκέλ, φάρες»!
Hierotheus, Bishop of Athens
According to some, Hierotheus, like Saint Dionysius, was a member of the court of Mars Hill. Having first been instructed in the Faith of Christ by Paul, he became Bishop of Athens. He, in turn, initiated the divine Dionysius more perfectly into the mysteries of Christ; the latter, on his part, elaborated more clearly and distinctly Hierotheus' concise and summary teachings concerning the Faith.