Ο ΑΓΙΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΥΛΟΣ -- Αθωνικά άνθη

«Τα κατά πόλιν δεσμά και τας θλίψεις σου, τις διηγήσεται ένδοξε Απόστολε Παύλε; Τους κόπους, τους μόχθους, τας αγρυπνίας, τας εν λιμώ και δίψει κακοπαθείας, τας εν ψύχει και γυμνότητι, την σαργάνην, τους ραβδισμούς, τους λιθασμούς, την περίοδον, τον βυθόν, τα ναυάγια;…». Εκκλ. Υμνογραφία.

Η κατανυκτική κατ’ έτος εορτή του Αποστόλου των Εθνών, φέρει εγγύτερον προς ημάς την θείαν εικόνα της προσωπικότητός του. και η αγάπη μας και η ευλάβειά μας προς τον μέγαν Παύλον αναπαριστώσι πληρέστερον και ουσιωδέστερον την πολυσχιδή και πολύμοχθον αποστολικήν διδασκαλίαν του. Ο Απόστολος Παύλος είναι ένα εκπληκτικόν θαύμα εν τη ιστορία του κόσμου. Ένα θαύμα, προ του οποίου, η μεν αρνητική κριτική παραμένει άφωνος και εκστατική, η δε ευσεβής χριστιανική σκέψις μετουσιούται, επί είκοσιν ήδη αιώνας εις στροφάς λατρείας, εις αισθήματα αγάπης, εις αίνους και ωδάς πνευματικάς. Ολόκληροι τόμοι εγράφησαν από των αποστολικών εισέτι χρόνων, δια τον θεόληπτον Ταρσέα, και μοναδικά εγκώμια επλάκησαν εις την αγίαν και εκτάκτως μεγαλοφυά μορφήν του, εις το «σκεύος της εκλογής» του Χριστού.  Οι Πατέρες της Εκκλησίας και διδάσκαλοι της οικουμένης, ενείδον εν τω θείω Αποστόλω μίαν πρωτοφανή και παγκόσμιον δύναμιν, συμπυκνούσαν σπανιώτατα και όλως έκτατα πνευματικά στοιχεία, η οποία ανέστρεψε προς τον ουρανόν και τον ταλαίπωρον ρουν της δυστήνου ανθρωπίνης ιστορίας. Δεν ήτο κοινός άνθρωπος ο Παύλος, με τας μετρίας εκ της φύσεως ιδιότητας, ούτε η ελληνική του παιδεία μετά της ιουδαϊκής, ην εξέμαθε «παρά τους πόδας του Γαμαλιήλ» ήσαν ευκαταφρόνητοι δια την εποχήν του.

Προσδοκία αναγέννησις εκ της στάχτης μας! --- Χαράλαμπος Β. Κατσιβαρδάς Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω

Η πατρίς βαίνει εις κρημνόν και ημείς καθεύδουμε τον νήδυμο ύπνο, σχετικώς προς την συνδρομή έχοντες ήδη απεμπολήσει οιαδήποτε πληροφορία δυνάμεθα να συλλέξουμε διαρκούντος του χειμώνος, κατά τον οποίο είχαμε αδίκως εγκλειστεί, εξαιτίας και συνεπεία της οιονεί επαράτου πανδημίας.

Η κατάσταση δεν επιδέχεται διεξοδικών αναλύσεων ένεκεν του κατεπείγοντος της φύσεως της, αλλά άμεσης εφαρμογής δραστικών κινήσεων, πλην όμως, οφείλουμε αρχικώς να συνειδητοποιήσουμε με ενάργεια το ποιος είναι ο εχθρός.

Τη ΚΗ΄ (28η) Ιουνίου, η εύρεσις των τιμίων λειψάνων των Αγίων Μαρτύρων Αναργύρων ΚΥΡΟΥ και ΙΩΑΝΝΟΥ.

Κύρος και Ιωάννης, οι Άγιοι του Χριστού Μάρτυρες και θαυματουργοί Ανάργυροι και ιατροί, ήσαν κατά τους χρόνους του βασιλέως Διοκλητιανού, εν έτει 292, και ο μεν Άγιος Κύρος κατήγετο εκ της Αλεξανδρείας, ο δε Ιωάννης εκ της πόλεως Εδέσσης. Ούτοι λοιπόν ενωθέντες δια της ομοιότητος της γνώμης των περιήρχοντο και ιάτρευον πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν. Επειδή δε παρεκίνουν πολλούς να μαρτυρήσωσι, προσήχθησαν εις τον κατά τόπον άρχοντα, εις τον οποίον παραστάντες και ομολογήσαντες τον Χριστόν, υπεβλήθησαν εις διαφόρους τιμωρίας, έπειτα δε απεκεφαλίσθησαν και έλαβον τους στεφάνους του Μαρτυρίου.

Άγιος Νέος Οσιομάρτυς Παύλος εξ Αροάνιας Καλαβρύτων

Ὁ Ἅγ. Παῦλος ὁ ἐξ Ἀροανίας εἶναι εἷς ἐκ τῶν ἑκατομμυρίων Νεομαρτύρων. Χάρις εἰς τὸν ἡρωισμὸ καὶ τὴν αὐτοθυσία τῶν ἐνδόξων αὐτῶν προγόνων μας, προετοιμάσθη ἐπιτυχῶς ἡ Ἐθνικὴ Παλιγγενεσία, γιὰ νὰ ἐκκινήσῃ ἡ Ἐπανάστασις, μέσα Μαρτίου 1821 στὰ Καλαβρυτοχώρια καὶ τὴν Ἁγία Λαύρα.

Καταγόμενος ἐκ τῆς Ἀροανίας (Σωποτό) Καλαβρύτων, τῆς ὁποίας δεσπόζει σήμερα ὁ καλλιτεχνικὸς Ἱ. Ναός του μετὰ τῶν ἄρτια ἐξωπλισμένων προσκτισμάτων του, προσφορὰ τοῦ Ἱδρύματος Προασπίσεως Ἠθικῶν καὶ Πνευματικῶν Ἀξιῶν, ἐμαρτύρησε τὴν 22 Μαΐου 1818, «σφάζοντάς» τον ὁ ἴδιος ὁ πασᾶς Τριπόλεως στὴν Τρίπολι, τῆς ὁποίας εἶναι Πολιοῦχος. Εἶναι ὁ μοναδικὸς Ἱ.Ναὸς τῆς ὑφηλίου ὅπου κυριαρχοῦν Νεομάρτυρες ἐξ ὅλης τῆς Οἰκουμένης.

Ἡ ὀρθόδοξος ἐκκλησιολογία τοῦ ἁγίου Κυπριανοῦ καί αἱ καινοτομίαι τοῦ Πόρτο Ἀλέγκρε καί τοῦ Πουσάν

 Ὁ ἅγιος Κυπριανός, τονίζει ἤδη τόν 3ον αἰῶνα, τήν ἑνότητα περί τόν Ἐπίσκοπον, περί τήν εὐχαριστίαν καί ἐν τῇ ὀρθοδοξίᾳ· γράφει ὁ ἅγιος Πατήρ: «Ὁ Θεός ἐστιν εἷς, καί ὁ Χριστός εἷς, καί μία ἡ Ἐκκλησία Aὐτοῦ, καί ἡ πίστις μία, καί ἡ ποίμνη μία ἡνωμένη διά τῆς κόλλας τῆς ὁμοφωνίας εἰς τήν στερεάν ἑνότητα τοῦ Σώματος». Ἀλλ’ ἡ  Ὀρθοδοξία διά τόν ἅγιον Κυπριανόν δέν ἀποτελεῖ Πίστιν ἀποφασιζομένην ἑκάστοτε κοινῇ συναινέσει ὑπό τῶν  Ἐπισκόπων, ἀλλά τήν ἀπ΄ ἀρχῆς παραδοθεῖσαν ὑπό τῶν Ἀποστόλων  τοιαύτην. Χάριν αὐτῆς ὁ ἅγιος Κυπριανός, δέν ἐσεβάσθη τήν δικαιοδοσίαν ἤ τήν ἄποψιν τοῦ Ἐπισκόπου Ρώμης Στεφάνου, ἀλλά συνίστα τήν ἀνυπακοήν πρός αὐτόν, διότι ὁ Στέφανος ἐνήργει κατά παράβασιν τῆς ἀποστολικῆς Πίστεως (Epistola LXXIV, Ad Pompeium contra Epistolam Stephani) !  Ἡ αὐστηρά ἐκκλησιολογική διδασκαλία τοῦ ἁγίου Κυπριανοῦ περί μή σωτηρίας ἐκτός Ἐκκλησίας (“extra Ecclesiam nulla salus”) εἶναι, κατά τόν Καθηγητήν Βλάσιον Φειδᾶν, ἡ κατ΄ ἐξοχήν και κατά παράδοσιν ὀρθόδοξος. Ἀντιθέτως, ἡ αὐγουστίνειος ἐκκλησιολογία, ἡ ὁποία ἀποδέχεται στοιχεῖα ἐκκλησιαστικότητος ἐκτός τῆς Ἐκκλησίας καί ἀποτελεῖ οὕτω τήν βάσιν τοῦ κειμένου τῆς Ραβέννας καί τῶν  τελευταίων κειμένων τοῦ Π.Σ.Ε. (Πόρτο Ἀλέγκρε καί Πουσάν) συνιστᾷ καινοτομίαν, καί ὡς γνωστόν, πᾶσα ἐπίμονος καί ἀμετανόητος δογματική καινοτομία ἀποτελεῖ διά τήν Ὀρθοδοξίαν αἵρεσιν!

-------------------------

Ο/Η Δημήτριος Χατζηνικολάου είπε...

Ἄς μοῦ ἐπιτραπῇ νά γράψω διά πολλοστήν φοράν τήν θέσιν τοῦ Ἁγίου πρ. Φλωρίνης Χρυσοστόμου, πού εἶναι ἡ μόνη Ὀρθόδοξος θέσις, ὅτι δηλαδή οἱ Π/Ηται δέν ἀποτελοῦν ξεχωριστήν Ἐκκλησίαν εἰς τόν Ἑλλαδικόν χῶρον, ἀλλ' εἶναι ἡ φρουρά πού ἀγωνίζεται διά τήν ἐπιστροφήν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος εἰς τόν θριγγόν τῶν Ἱερῶν Κανόνων ἀπ' ὅπου ἐξέκλινε. Ἄν οἱ τοῦ π.ἑ. ἠκολούθουν τήν Ὀρθόδοξον αὐτήν θέσιν, τό π.ἑ. θά εἶχε τήν παρά Θεοῦ βοήθειαν καί θά ἐπεκράτει. Δυστυχῶς, ὅμως, ἐπεκράτησαν οἱ τσαρλατάνοι τύπου Ματθαίου Καρπαθάκη, οἱ ὁποῖοι δέν εἶδαν τό π.ἑ. ὡς κίνημα ἀποτειχισμένων ἀπό τούς καινοτόμους ἀρχιερεῖς, ἀλλ' αὐτο-ανεκηρύχθησαν ὡς ξεχωριστή ἐκκλησία (!!!), φωνασκοῦντες ὅτι ὅλοι οἱ ἄλλοι εἶναι δῆθεν «ἐκτός Ἐκκλησίας»! Αὐτή ἡ «γοχική πλάνη» (κατά τόν ἀείμνηστον π. Θεοδώρητον) εὐθύνεται διά τήν διάλυσιν τοῦ ἀρχικῶς εὐλογημένου κινήματος τοῦ π.ἑ.! Εἶναι σχισματική θέσις μέ τούς γνωστούς πικρούς καρπούς. Ἐπειδή εἶναι χιλιοειπωμένα ὅλ' αὐτά, δέν πρόκειται νά ἐμπλακῶ εἰς κανένα «διάλογον». Ὁ μόνος λόγος πού γράφω τό παρόν σχόλιον εἶναι γιά ἡ ὀρθή ἐνημέρωσις τυχόν νέων ἀναγνωστῶν τοῦ εὐλογημένου αὐτοῦ ἱστολογίου.

Ενημέρωση:

 

Οἱ σχισματικοὶ τῶν Σκοπίων προκαλοῦν

Γράφει ὁ κ. Ἀντώνιος Χαραλάμπης

Καμία εὐαισθησία δὲν διακατέχει τὰ ΜΜΕ σχετικῶς μὲ τὸ ἐθνικόν μας ζήτημα. Ἡ Κυβέρνησις ἔχει φροντίσει νὰ τὰ κρατῆ ὑπὸ τὴν κυριότητά της μὲ τὰ ἑκατομμύρια ποὺ συνεχῶς διοχετεύει μὲ ἐπίφασιν τὸν κορωνοϊόν. Παρά, λοιπόν, τὸ γεγονὸς ὅτι εἰς ἱστοσελίδας καὶ εἰς ἄλλα μὴ συστημικὰ μικρὰ μέσα ἐνημερώσεως δημοσιεύονται εἰδήσεις σχετικῶς μὲ τὴν παράνομον χρῆσιν τῆς ὀνομασίας «μακεδονικὸς» π.χ. εἰς προϊόντα, ποὺ παραβιάζει ἀκόμη καὶ αὐτὴν ταύτην τὴν μειοδοτικὴν λεγομένην συνθήκην τῶν «Πρεσπῶν», ὅλοι σιωποῦν.

Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος συναινεῖ;

Διήγησις Συνεσίου Επισκόπου Κυρήνης περί Ευαγρίου τινός φιλοσόφου και χρυσίου λιτρών τριακοσίων.

Κατά τας ημέρας του Πατριάρχου Αλεξανδρείας Θεοφίλου, εν έτει υια΄ (411), έγινεν Επίσκοπος Κυρήνης Συνέσιος ο φιλόσοφος, όστις ελθών εις την επαρχίαν του εύρεν εκεί φιλόσοφον τινά, Ευάγριον ονόματι, ο οποίος ήτο φίλος του προσφιλέστατος αφ’ ότου εσπούδαζεν εις τα σχολεία, έχοντα όμως μεγάλην δεισιδαιμονίαν και αφοσίωσιν εις την ειδωλολατρείαν. Όθεν ο Συνέσιος, ποθών να μεταστρέψη τον φίλον του από της πλάνης των ειδώλων και να τον κάμη Χριστιανόν, είχε μέγαν αγώνα και πρόνοιαν, εζήτει δε παντοιοτρόπως πως να τον οδηγήση εις την ευσέβειαν· καίτι δε εκείνος δεν έστεργε παντελώς ουδέ εδέχετο τους λόγους του, όμως ο Συνέσιος, ελκόμενος υπό της πολλής αμοιβαίας αυτών φιλίας, δεν έπαυε νουθετών αυτόν καθ’ εκάστην και παρακινών να έλθη εις επίγνωσιν της αληθείας και της ευσεβούς πίστεως. Ημέραν τινά, αφού του είπε πολλά ο Συνέσιος, απεκρίθη προς αυτόν ο Ευάγριος:

The Sunday of All Saints

Honouring the friends of God with much reverence, the Prophet-King David says, "But to me, exceedingly honourable are Thy friends, O Lord" (Ps. 138:16). And the divine Apostle, recounting the achievements of the Saints, and setting forth their memorial as an example that we might turn away from earthly things and from sin, and emulate their patience and courage in the struggles for virtue, says, "Wherefore seeing we also are compassed about with so great a cloud of witnesses, let us lay aside every burden, and the sin which doth so easily beset us, and let us run with patience the race that is set before us" (Heb. 12:1).