Η ΣΕΡΒΙΚΗ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΝ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ -- Του Επισκόπου Ράσκας και Πριζρένης κ. Αρτεμίου (Πατριαρχείου Σερβίας)

Γένεσις του Παγκοσμίου Συμβουλίου των Εκκλησιών             

1. Απλώς, ο τίτλος «Παγκόσμιον Συμβούλιον των Εκκλησιών» ήδη εκφράζει την αίρεσιν του ψευδο-εκκλησιαστικού αυτού οργανισμού. Μεταξύ των διδασκαλιών της Χριστιανικής πίστεως υπάρχουν αλήθειαι αι οποίαι έλαβον εις τους δογματικούς ορισμούς των Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας εις τας Οικουμενικάς Συνόδους μίαν ακριβή και οριστικήν διατύπωσιν, η οποία δεν επιτρέπει διαφόρους ερμηνείας. Ούτως, οι άγιοι Πατέρες της Β΄ Οικουμενικής Συνόδου ώρισαν το δόγμα της πίστεως εις Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν και όχι εις «πολλάς», εκ των οποίων κάποιον είδος «συμβουλίου» ή «ενώσεως» ή κάποιον είδος «υπερ-εκκλησίας» θα ηδύνατο να προέλθη. Η Εκκλησία είναι μία και καθολική και εις αυτήν είναι συγκεντρωμέναι ομού όλη η αλήθεια, όλη η χάρις, όλα όσα ο Κύριος έφερε μετ’ Αυτού εις την γην και παρέδωσεν εις τους ανθρώπους και άφησε δια την σωτηρίαν των. Είναι μία και καθολική, επειδή συγκεντρώνει όλους όσους θέλουν την σωτηρίαν, εις μίαν εσωτερικήν ενότητα, εις το Σώμα του Θεανθρώπου Χριστού. Ούτως, αυτή αύτη η ιδεα ενός «συμβουλίου» ή «ενώσεως» των Εκκλησιών είναι αδύνατος, ανεπίτρεπτος και απαράδεκτος δια την συνείδησιν εκάστου Ορθοδόξου.  

''ΘΕΟΤΟΚΑΡΙΟΝ''

Η λειτουργική ζωή της Εκκλησίας, αρχίζει και τελειώνει με την επίκλησιν «Της τιμιωτέρας των Χερουβίμ…», και πάντες οι άγιοι της Εκκλησίας θεωρούν την Θεοτόκον Μαρίαν ως «μετά Θεόν, τα δευτερεία της Τριάδος έχουσαν…». Ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός γράφει: «εμνήσθην της Θεοτόκου και εσώθη η ψυχή μου». Ο Γεώργιος Νικομηδείας λέγει, ότι ο Χριστός λογίζεται δόξαν ιδικήν Tου, την δόξαν της Μητρός Aυτού. «Την Σην γαρ δόξαν ο Κτίστης, ιδίαν οιόμενος, εκπληροί τας αιτήσεις». «Ελπίδα μου, καταφυγή μου, Μητέρα μου, γράφει ο Μηνιάτης, ένα νεύμα να κάνης δι’ εμέ, εγώ είμαι σεσωσμένος. Κυρία Θεοτόκε Μαρία, όποιος εις Σε ελπίζει είναι αδύνατον να χαθή».

Τη ΚΕ΄ (25η) Ιουνίου, μνήμη της Αγίας Οσιομάρτυρος ΦΕΒΡΩΝΙΑΣ.

Φεβρωνία η Αγία του Χριστού Μάρτυς ήθλησεν επί του αυτοκράτορος Διοκλητιανού, ότε μέγας διωγμός ηγέρθη υπό τούτου κατά των Χριστιανών. Κατά τους χρόνους δηλαδή του βασιλέως αυτού, έζη εις την Ρώμην έπαρχος τις, ονόματι Άνθιμος, όστις είχεν υιόν καλούμενον Λυσίμαχον, τον οποίον είχεν αρραβωνιασμένον με την θυγατέρα ενός συγκλητικού, Προσφόρου ονόματι. Ούτος ο έπαρχος ησθένησε βαρύτατα, και προσκαλεσάμενος τον αδελφόν του, Σελήνον καλούμενον, είπεν αυτώ: «Εις τας χείρας σου παραδίδω τον υιόν μου Λυσίμαχον, τον οποίον έχε ως υιόν σου, και αυτός σε ως πατέρα του. και εάν αποθάνω, τελείωσον ως πρέπει χαρμοσύνως τους γάμους του». Ταύτα ειπών ο Άνθιμος, μετά τρεις ημέρας απέθανεν. Ο δε βασιλεύς προσεκάλεσε τον Λυσίμαχον, και του λέγει έμπροσθεν του θείου του:

Ιωάννης Καποδίστριας – Νέο βιβλίο για την δράση του

 

ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΔΙΑΦΘΟΡΑ -- Τοῦ κ. Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου

Σ’ ὅλες τίς ἐποχές —ἄλλοτε ἐντονότερα καί ἄλλοτε ἠπιότερα— παρατηρεῖται ἔξαρση τῆς κοινωνικῆς διαφθορᾶς καί ἠθική ἔκταση τοῦ κακοῦ. Καί βέβαια, τό κακό αὐτό, ὁ ξεπεσμός τῶν ἀνθρώπων, ἔχει πολλές μορφές. Στίς μέρες μας γίνεται λόγος γιά δωροδοκίες, παράνομους χρηματισμούς, ξέπλυμα μαύρου χρήματος, ἐμπόριο ναρκωτικῶν, ἐμπόριο λευκῆς σάρκας, τοκογλυφίες, καζίνα, ἀλκοολισμό, πορνεία, ὁμοφυλοφιλία, ἀναρχία, κλοπές, ληστεῖες, ἀδικίες, δουλεμπόριο ἀνθρώπων, ἐμπόριο μικρῶν παιδιῶν, διαστροφές, παιδεραστίες, πατροκτονίες, μητροκτονίες, ἐκτρώσεις, πορνοθεάματα, ἐμπρησμοὶ Τραπεζῶν, Σχολείων, Πανεπιστημίων, Ἀστυνομικῶν Σταθμῶν.... Ἕνας κατακλυσμός τοῦ κακοῦ καί τῆς παρανομίας. Μιά διάλυση τῆς κοινωνικῆς συνοχῆς καί μιά ἐξαφάνιση τοῦ ἀνθρώπινου ἤθους. Ἄν αὐτά ὅλα τά συνοψίζαμε σέ ἑφτά κοινωνικές ἁμαρτίες, ὅπως θά τίς ἤθελε ὁ Γκάντι, τότε αὐτές θά ἦσαν οἱ ἑξῆς: 1. Πολιτική χωρίς ἀρχές. 2. Πλοῦτος χωρίς ἐργασία. 3. Ἀπολαύσεις χωρίς συνείδηση. 4. Παιδεία χωρίς χαρακτῆρα. 5. Ἐμπόριο χωρίς ἠθική. 6. Λατρεία χωρίς θυσία. 7. Ἐπιστήμη χωρίς ἀνθρωπιά. Μ’ ἕνα γενικό χαρακτηρισμό, ἡ κοινωνία μας εἶναι «ἀήθης». Χωρίς ἦθος.

Γράμμα από τη Μόροβα

Ο Τάσος Ρηγόπουλος, στρατευμένος στην Αλβανία το 1940, έστειλε από το μέτωπο το παρακάτω γράμμα στον αδελφό του: 

« Αδελφέ μου Νίκο, 
Σου γράφω από μια αετοφωλιά, τετρακόσια μέτρα ψηλότερη από την κορυφή της Πάρνηθας. Η φύση τριγύρω είναι πάλλευκη. Σκοπός μου όμως δεν είναι να σου περιγράψω τα θέλγητρα μιας χιονισμένης Μόροβας με όλο το άγριο μεγαλείο της. Σκοπός μου είναι να σου μεταδώσω αυτό που έζησα, που το είδα με τα μάτια μου και που φοβάμαι μήπως, ακούγοντάς το από άλλους, δεν το πιστέψεις. 
Λίγες στιγμές πριν ορμήσουμε για τα οχυρά της Μόροβας, είδαμε σε απόσταση καμμιά δεκαριά μέτρων μια ψηλή μαυροφόρα να στέκεται ακίνητη. 
- Τις ει; 
Μιλιά. 
Ο σκοπός θυμωμένος ξαναφώναξε: 
- Τις ει; 
Τότε, σαν να μας πέρασε όλους ηλεκτρικό ρεύμα, ψιθυρίσαμε: Η ΠΑΝΑΓΙΑ! 
Εκείνη όρμησε εμπρός σαν να είχε φτερά αετού. Εμείς από πίσω της. Συνεχώς την αισθανόμασταν να μας μεταγγίζει αντρειοσύνη. Ολόκληρη εβδομάδα παλαίψαμε σκληρά, για να καταλάβουμε τα οχυρά Ιβάν- Μόροβας. 
Υπογραμμίζω πως η επίθεσή μας πέτυχε τους Ιταλούς στην αλλαγή των μονάδων τους. Τα παλιά τμήματα είχαν τραβηχθεί πίσω και τα καινούργια … κοιμόνταν! Το τι έπαθαν δεν περιγράφεται. Εκείνη ορμούσε πάντα μπροστά. Κι όταν πια νικητές ροβολούσαμε προς την ανυπεράσπιστη Κορυτσά, τότε η Υπέρμαχος έγινε ατμός, νέφος απαλό και χάθηκε».

Λόγος τρίτος εις τον Τίμιον Πρόδρομον (εκ της Αποστολικής Σαγήνης).

Πεφοβισμένα και λελυπημένα ευρίσκονται όχι μόνον τα λογικά, αλλά και αυτά τα άλογα ζώα, και σχεδόν και τα αναίσθητα αυτά κτίσματα, όταν είναι περικυκλωμένα από το βαθύτατον της νυκτός σκότος· αλλ’ αφού ανατείλη από την Ανατολήν ο πρωϊνός και λαμπρός Εωσφόρος, ο ακτινοειδής, λέγω, εκείνος αυγερινός, και προμηνύση τοις πάσι τον έκλαμπρον του ηλίου και ολόφωτον ερχομόν, τότε δη τότε το σκότος παρευθύς διαλύεται, ο φόβος εκείνος αφανίζεται και η λύπη εις χαράν μετατρέπεται, και χαίρονται ομού άνθρωποι και ζώα, πάσα κινουμένη πνοή. Πεφοβισμένον και λελυπημένον ευρίσκετο εξ αρχής βέβαια και το γένος ημών των ανθρώπων, με το να ήτο κεκυριευμένον από ένα αφεγγές σκότος μιας βαθυτάτης νυκτός, το οποίον η προπατορική επροξένει αμαρτία· αλλά σήμερον με το να ανατέλλη από μήτρας στειρωτικής, ως άλλος τις πρωϊνός και λαμπρότατος Εωσφόρος, των Προφητών απάντων το αγλαοπυρσόμορφον άγαλμα, ο εν τοις γεννητοίς γυναικών μείζων, ο υπέρτιμος και πανένδοξος Ιωάννης, του νοητού Ηλίου προμηνύων τον υπέρφωτον και υπέρλαμπρον ερχομόν, το σκότος της ασεβείας διαλύεται, ο φόβος αφανίζεται, και άρχεται να λάμπη της ευσεβείας το μέγα και γλυκύτατον φως (ο λαός, φησίν, ο καθήμενος εν σκότει είδε φως μέγα) και η λύπη των ανθρώπων να μετατρέπεται εις χαράν, και εις πνευματικήν ευφροσύνην και αγαλλίασιν.

Nativity of the Forerunner John the Baptist

He that was greater than all who are born of women, the Prophet who received God's testimony that he surpassed all the Prophets, was born of the aged and barren Elizabeth (Luke 1: 7) and filled all his kinsmen, and those that lived round about, with gladness and wonder. But even more wondrous was that which followed on the eighth day when he was circumcised, that is, the day on which a male child receives his name. Those present called him Zacharias, the name of his father. But the mother said, "Not so, but he shall be called John." Since the child's father was unable to speak, he was asked, by means of a sign, to indicate the child's name. He then asked for a tablet and wrote, "His name is John."