Ο Σταυρός είναι το σύμβολον του λυτρωτικού έργου του Χριστού. Εις αυτό συγκλίνουν η απειρόσοφος λυτρωτική βουλή του Θεού και ο προαιώνιος «προορισμός» του ανθρώπου, ο σεσιγημένος και απόκρυφος εν τη θεία αγαθότητι και πανσοφία. Επ’ αυτού απλώσας τας αγίας παλάμας του ο Χριστός, «ήνωσε τα το πριν διεστώτα», δηλαδή Θεόν και άνθρωπον, τους οποίους διεχώρισεν η αμαρτία, απέθανε κατά την σάρκα του ο Θεός και δια της υπερτάτης θυσίας του, της αγάπης και της άκρας υπακοής του, εις τα οποία εκορυφώθη το μυστήριον της θείας κενώσεως αυτού ως σαρκωμένου Λόγου, εξιλέωσε τον αμαρτωλόν άνθρωπον ενώπιον του Θεού, εξηγόρασε το πλάσμα του από την κακότητα του πνεύματος της αποστασίας και την σιδηροπαγή αρπαγήν του θανάτου, καταβαλών ως λύτρον το πανάγιον αίμα του, αίμα ουχί «ψιλού» (απλού) ανθρώπου, αλλά το αίμα του Υιού της Παρθένου και του Θεού, και κατήργησε δια του πάθους του, ως πραγματικού μεσίτου μεταξύ Θεού και ανθρώπων, το μεσότοιχον της έχθρας, το διαχωρίζον τον πλάστην από του πλάσματος, αφ’ ότου το τελευταίον δια της αλογιστίας του εξεδιώχθη από τον αρχαίον παράδεισον της Εδέμ. Δια του σταυρικού θανάτου του ο Χριστός κατέλυσε την δύναμιν του διαβόλου, τον οποίον διεπόμπευσεν επί του σωτηρίου ξύλου, εθανάτωσε τον θάνατον («θανάτω θάνατον πατήσας») και ήνοιξε την οδόν την οδηγούσαν εις τα φωτεινά σκηνώματα της θείας βασιλείας.
ΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ
Τη Κυριακή Τετάρτη από του Πάσχα, του ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ μνείαν ποιούμεθα και το εις αυτόν εορτάζομεν θαύμα.
Το θείον τούτο θαύμα της παρά του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού θεραπείας του Παραλύτου εορτάζομεν κατά την παρούσαν Κυριακήν, διότι και ο Χριστός καθ’ ον χρόνον οι Εβραίοι εώρταζον την ιδικήν των Πεντηκοστήν, εις εκείνας τας ημέρας ετέλεσεν αυτό το παράδοξον θαύμα, καθώς το διηγείται ο θείος Ευαγγελιστής Ιωάννης εις το πέμπτον κεφάλαιον του κατ’ αυτόν Ιερού Ευαγγελίου. Εν τω κεφαλαίω τούτω λέγει ο θείος Ιωάννης, ότι ο Κύριος αναβάς εις τα Ιεροσόλυμα κατά τας ημέρας της Πεντηκοστής, ήλθε πλησίον της κολυμβήθρας την οποίαν είχε κτίσει ο Σολομών και ήτις ευρίσκετο προς το μέρος της πύλης της ονομαζομένης προβατικής. Ούτως ωνομάζετο η πύλη εκείνη ή εκ της ονομασίας της κολυμβήθρας ή η κολυμβήθρα εκ της ονομασίας της πύλης, ήτις πιθανόν να απεκλήθη προβατική, διότι εισήγον δι’ αυτής τα πρόβατα τα οποία κατά τον Νόμον προσέφερον εις θυσίαν.
Τζόρτζιο Ἀγκάμπεν (Giorgio Agamben):
«Αὐτὸ ποὺ ἡ ἐπιδημία δείχνει ξεκάθαρα εἶναι ὅτι ἡ κατάσταση ἐξαίρεσης, στὴν ὁποία οἱ κυβερνήσεις γιὰ πολὺ καιρὸ μᾶς ἔχουν συνηθίσει, ἔχει γίνει ἡ κανονικὴ συνθήκη. Οἱ ἄνθρωποι ἔχουν τόσο πολὺ ἐξοικειωθεῖ νὰ ζοῦν σὲ μία κατάσταση μόνιμης κρίσης ποὺ δὲν φαίνεται νὰ ἀντιλαμβάνονται ὅτι ἡ ζωή τους ἔχει μειωθεῖ στὸ ἐπίπεδο μιᾶς καθαρὰ βιολογικῆς συνθήκης, καὶ ὅτι ἔχει χάσει ὄχι μόνο τὴν πολιτική της διάσταση, ἀλλὰ καὶ ὁποιαδήποτε ἀνθρώπινη διάσταση. Μία κοινωνία ἡ ὁποία ζεῖ σὲ μία μόνιμη κατάσταση ἔκτακτης ἀνάγκης δὲν μπορεῖ νὰ ἀποτελεῖ μία ἐλεύθερη κοινωνία. Ζοῦμε σὲ μία κοινωνία, ἡ ὁποία ἔχει θυσιάσει τὴν ἐλευθερία της ὑπὲρ τῶν ὑποτιθέμενων “λόγων ἀσφαλείας”, καὶ ἔτσι καταδικάζεται νὰ ζεῖ ἀδιάκοπα μέσα σὲ μία κατάσταση φόβου καὶ ἀνασφάλειας».
Τη ΚΒ΄ (22α) Μαϊου, μνήμη του εν Αγίοις ενδόξου και καλλινίκου νέου Οσιομάρτυρος ΠΑΥΛΟΥ του Πελοποννησίου αθλήσαντος κατά το έτος αωιη΄ (1818).
Παύλος ο νεολαμπής του Χριστού Οσιομάρτυς, πατρίδα είχε την περιφανή Πελοπόννησον, γεννηθείς εις το χωρίον Σοπωτόν της επαρχίας Καλαβρύτων, εις το οποίον και ανετράφη εκ γονέων Χριστιανών Ορθοδόξων, πτωχών μεν, αλλ’ εναρέτων, κληθείς κατά το άγιον Βάπτισμα Παναγιώτης. Δια να γνωρίσητε όμως εν πάση αληθεία πως ο εκ τοιαύτης αγαθής ρίζης ευθαλέστατος βλαστός περιέπεσεν εις το πτώμα της αρνήσεως και πως μετά ταύτα ανανήψας ανεδείχθη Όσιος και Μάρτυς του Χριστού ακούσατε την κατά πλάτος ιστορίαν αυτού, όπως έγραψεταύτην ο αείμνηστος Ιερομόναχος Ιάκωβος ο Αγιορείτης και την οποίαν ενταύθα παραθέτομεν. Υπερδεδοξασμένος ει Χριστέ ο Θεός ημών, ο αναδεικνύων νέους Μάρτυρας, νέους φωστήρας εν τω στερεώματι της Ανατολικής Ορθοδόξου Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, εις τους εσχάτους τούτους καιρούς, ότε η ευσέβεια, μωρία αποκαλείται παρά των αθέων ασεβών και βλασφήμων αθλίων αιρετικών. Προς τούτοις δε, εις τους καθ’ ημάς καιρούς, ονειδίζεται η Αγία ημών Εκκλησία υπό των ελεεινώς αποσπασθέντων κακοδόξων αιρετικών Λατίνων, οίτινες πλην των άλλων δυσφήμων κατηγοριών, τας οποίας εξήμεσαν κατά της Αγίας Ορθοδόξου ημών Ανατολικής Εκκλησίας, προσέθηκαν έτι και τούτο, φλυαρούντες και λέγοντες, ότι δήθεν νέον Άγιον δεν ανέδειξεν αύτη από τον καιρόν του χωρισμού των Εκκλησιών, ενώ αυτοί οι πανάθλιοι, μη έχοντες να παρουσιάσουν νέους Αγίους, κατασκευάζουν γλυπτούς λεγομένους Αγίους, εκ λίθων, ξύλων και μετάλλων. Αλλ’ ας αισχυνθούν αισχύνην αιώνιον και ας εντραπούν, βλέποντες την Αγίαν ημών Εκκλησίαν, την άμωμον νύμφην του Σωτήρος Χριστού, κεκοσμημένην και εστεφανωμένην, ως δια πολυτίμων λίθων και μαργαριτών, δια νέων Μαρτύρων, Οσίων, Ιεραρχών και Ασκητών, ων την αγιότητα επιβεβαιοί η αφθαρσία, η άρρητος ευωδία η εκπεμπομένη εκ των αγίων αυτών Λειψάνων και τα άπειρα θαύματα, τα οποία τελούσιν.
Πως o Ρωμαίος φιλόσοφος Σενέκας περιγράφει ... την εποχή μας !
O αρχαίος ειδωλολάτρης φιλόσοφος Σενέκας, περιγράφοντας την εποχή του νομίζει κανείς ότι περιγράφει την δική μας εποχή. Γράφει: Ο κόσμος είναι γεμάτος βία, εγκλήματα και πάθη. Οι άνθρωποι συκοφαντούν ο ένας τον άλλον για να κερδίζουν θέσεις και αξιώματα. Κάθε μέρα η ακολασία αυξάνεται τρομακτικά και η ντροπή εξαφανίζεται. Ποδοπατείται ό,τι είναι καλό και ιερό. Περιφρονείται και χλευάζεται η αρετή και η αλήθεια, ενώ η ανηθικότητα διαδίδεται παντού και με κάθε ελευθερία, (δηλαδή όπως θα λέγαμε σήμερα, με όλα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, τηλεοράσεις, Internet, ραδιόφωνα, ρόζ τηλέφωνα, εφημερίδες, περιοδικά, αισχρές βιντεοταινίες και λοιπά). Όλες δε οι κακίες και οι αισχρότητες συνεχίζει ο Σενέκας, δεν αποφεύγουν πλέον το φως, το επιδιώκουν, διότι τα πάντα γίνονται δημοσίως. Τόσο δε απροκάλυπτη κατήντησε η φαυλότητα, και τόσο ξεδιάντροπα διαφημίζεται, ώστε η αγνότητα είναι τόσο σπανία, που όχι μόνον δεν μπορείς να την βρεις, αλλ’ ούτε και το όνομά της το ακούεις ποτέ. Γι’ αυτό τα αίσχη και οι βρωμερότητες όλων των μελών της οικογενειακής ζωής των ειδωλολατρών, έχουν φτάσει στο κατακόρυφο.
Αυτή η μικρή περιγραφή αδελφοί μου, η τόσο παραστατική, από τον ειδωλολάτρη
φιλόσοφο Σενέκα, που έζησε στις αρχές του πρώτου αιώνος και αυτοκτόνησε επί Νέρωνος
του αιμοσταγούς, είναι η πιο αληθινή περιγραφή της εποχής μας. Το μόνο πράγμα
που παραλείπεται είναι το μέγεθος της βλασφημίας των θείων, που στην πατρίδα
μας, την Ορθόδοξη Ελλάδα μας, έχει πάρει και αυτή τρομακτικές διαστάσεις. Οι
πάντες βρίζουν, μικροί και μεγάλοι, άνδρες και γυναίκες, ακόμα και μικρά
παιδιά.
Ψηλὰ ἡ σημαία -- Τοῦ αειμνήστου Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου
Στίς "Παροιμίες" τοῦ Σολομῶντος μέ μία μόνο λέξη, ἀνακαλύπτουμε καί ἀναγνωρίζουμε καί θαυμάζουμε τό μεγαλεῖο τοῦ ἀνθρώπου. Καί ποιά εἶναι αὐτή ἡ λέξη; "ΜΕΓΑ"! "Μέγα Ἄνθρωπος" (Κ΄ 6). Ἕνας χαρακτηρισμός τοῦ ἀνθρώπου ὑπέροχος καί μοναδικός.Ὄχι μονάχα ὡς δημιούργημα τοῦ Θεοῦ "κατ᾽ εἰκόνα καί καθ' ὁμοίωσιν" αὐτοῦ - ἄγνωστη στήν παγκόσμια ἱστορία καί τή φιλοσοφία - ἀλλά καί ψυχοσωματική ὕπαρξη, μέ ἀνατάσεις καί ἐφέσεις καί ἀναβάσεις ὑπερβατικές καί μεταφυσικές. "Μέγα ἄνθρωπος"! Ὦ, Κύριε Παντοκράτωρ, δημιουργέ τῶν ἁπάντων! "Ὡς θαυμαστόν τό ὄνομά Σου ἐν πάσῃ τῇ γῇ! Ὅτι ἐπήρθη ἡ μεγαλοπρέπειά Σου ὑπεράνω τῶν οὐρανῶν" (Ψαλμ. Η´ 8). Ὁ ἄνθρωπος, ὁ μετά τόν Κυβερνήτη, κυβερνήτης. Μετά τόν Δημιουργό, δημιουργός. Μετά τόν Καλλιτέχνη, καλλιτέχνης. Μετά τόν Παντογνώστη, γνώστης. (Διότι, κατά τή γνωστή ρήση: "Γηράσκω ἀεί διδασκόμενος"). "Μέγα ἄνθρωπος". Μέ ἀρχές καί ἰδανικά καί ἅγια ψηλοφτερουγίσματα. Οἱ ἐφέσεις τῆς ψυχῆς του διαπερνοῦν τά οὐράνια καί γεύονται θεῖα μυστήρια. Κατά τόν ἅγιο Γρηγόριο τόν Θεολόγο, "ὁ Θεός διψᾶ νά διψᾶται". Κι ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἐκεῖνος μονάχα πού διψᾶ τόν Θεό. Κι ὅσο διψᾶ τόν Θεό, τόσο περισσότερο Τόν ἀναζητᾶ. Κι ὅσο Τόν ἀναζητᾶ, τόσο καί δέ χορταίνει νά Τόν ἀπολαμβάνει. "Ἐγώ δέ τερφθήσομαι ἐν τῷ ὀφθῆναι με τήν δόξαν σου", κραυγάζει ὁ ποιητής τῶν Ψαλμῶν, πλήρης ἀπό θεῖο ἔρωτα.
Του εν Αγίοις Πατρός ημών Μαξίμου, προς Αναστάσιον Μονάζοντα:
Χθες εις τας δεκαοκτώ του μηνός, όπου ήτο η αγία Πεντηκοστή, ο Πατριάρχης εδήλωσε μοι λέγων:
--Ποίας Εκκλησίας είσαι; Βυζαντίου; Ρώμης; Αντιοχείας;
Αλεξανδρείας; Ιεροσολύμων;
Ιδού
πάσαι ηνώθησαν μετά των υπ΄ αυτής επαρχιών. Εάν λοιπόν είσαι της καθολικής
Εκκλησίας, ενώθητι, μήπως εισάγων αλλότρια φρονήματα εις την ζωήν της, πάθης
αυτό ακριβώς το οποίον δεν προσδοκάς.
Προς
τους οποίους απήντησα:
--Καθολικήν
Εκκλησίαν εφανέρωσεν ο των όλων Θεός, ότι είναι η ορθή και σωτήριος ομολογία,
της εις Αυτόν πίστεως.
P.G. Migne 131-133.
--------------------------------
@22 Μαΐου 2021 - 3:13 μ.μ.
Ἀγαπητέ μου Κωνσταντῖνε, ὅπως ἔχω πεῖ καί ἄλλοτε, στά 43 μου κι ἐγώ ὑπῆρξα ὀπαδός τῶν «Δύο Ἄκρων» γιά μερικούς μῆνες, ὥσπου μία εὐλογημένη ψυχή μοῦ πρότεινε νά διαβάσω τά ἀντίδοτα εἰς τό ἐν λόγῳ πνευματικόν δηλητήριον, ἤτοι τά βιβλία τοῦ ἀειμνήστου π. Θεοδωρήτου, «Τό Ἀντίδοτον», «Διάλογοι τῆς Ἐρήμου περί Οἰκουμενισμοῦ» κ.λπ. Μετά ἀπό τήν ἀνάγνωσιν αὐτῶν τῶν πνευματικῶν θησαυρῶν, ἀντελήφθην τήν φοβεράν πλάνην τῶν «Δύο Ἄκρων».
Οι οικουμενιστές σαν τερμίτες αλλοιώνουν την δογματική διδασκαλία της Εκκλησίας
Tελικά έχουμε γίνει όλοι ουνίτες χωρίς να το έχουμε πάρει χαμπάρι. Απολαμβάνουμε τον βαρούχιο ύπνο, με πίστη στη λανθασμένη διδασκαλία των πνευματικών πατέρων μας, ότι οι ταγοί έρχονται και παρέρχονται, “υπομονή άχρι καιρού»…. αλλά το πουλάκι έχει πετάξει, όπως έχει πετάξει και για το λαό της παπικής εκκλησίας.
Έτσι έλεγαν στους
παπικούς οι “πνευματικοί πατέρες" των : δεν πειράζει ας λέει ο
πάπας τα δικά του, μην κάνετε αποτείχιση από τους ποιμένες σας. Οι πάπες
έρχονται και παρέρχονται αλλά η Εκκλησία εδώ θα είναι.....
Η "Εκκλησία" εκεί είναι, αλλά το Πνεύμα το Άγιο δεν είναι εκεί, να
καθαγιάζει τον άρτον και τον οίνο σε Σώμα και Αίμα Χριστού: «Ο τρώγων μου την
σάρκα και πίνων μου το αίμα έχει ζωήν αιώνιον, και εγώ αναστήσω αυτόν εν τη
εσχάτη ημέρα».
Ελπίζω, αντιλαμβάνεσαι σεβαστέ επισκέπτη αυτής της
ιστοσελίδας, όταν λέμε Εκκλησία, δεν εννοούμε τα οικοδομήματα...
Ιωάννης Μάζης: Η σιωπηρή άλωση ΗΠΑ & Ευρώπης από μυστικά ισλαμιστικά τάγματα.
Ιωάννης Μάζης, καθηγητής Οικονομικής Γεωγραφίας και Γεωπολιτικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, στην εκπομπή "ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ" 17-05-2021.
Constantine and Helen, Equal-to-the Apostles
This great and renowned sovereign of the Christians was the son of Constantius Chlorus (the ruler of the westernmost parts of the Roman empire), and of the blessed Helen. He was born in 272, in (according to some authorities) Naissus of Dardania, a city on the Hellespont. In 306, when his father died, he was proclaimed successor to his throne. In 312, on learning that Maxentius and Maximinus had joined forces against him, he marched into Italy, where, while at the head of his troops, he saw in the sky after midday, beneath the sun, a radiant pillar in the form of a cross with the words: "By this shalt thou conquer." The following night, our Lord Jesus Christ appeared to him in a dream and declared to him the power of the Cross and its significance. When he arose in the morning, he immediately ordered that a labarum be made (which is a banner or standard of victory over the enemy) in the form of a cross, and he inscribed on it the Name of Jesus Christ. On the 28th Of October, he attacked and mightily conquered Maxentius, who drowned in the Tiber River while fleeing.