Ο Σταυρός είναι το σύμβολον του λυτρωτικού έργου του Χριστού. Εις αυτό συγκλίνουν η απειρόσοφος λυτρωτική βουλή του Θεού και ο προαιώνιος «προορισμός» του ανθρώπου, ο σεσιγημένος και απόκρυφος εν τη θεία αγαθότητι και πανσοφία. Επ’ αυτού απλώσας τας αγίας παλάμας του ο Χριστός, «ήνωσε τα το πριν διεστώτα», δηλαδή Θεόν και άνθρωπον, τους οποίους διεχώρισεν η αμαρτία, απέθανε κατά την σάρκα του ο Θεός και δια της υπερτάτης θυσίας του, της αγάπης και της άκρας υπακοής του, εις τα οποία εκορυφώθη το μυστήριον της θείας κενώσεως αυτού ως σαρκωμένου Λόγου, εξιλέωσε τον αμαρτωλόν άνθρωπον ενώπιον του Θεού, εξηγόρασε το πλάσμα του από την κακότητα του πνεύματος της αποστασίας και την σιδηροπαγή αρπαγήν του θανάτου, καταβαλών ως λύτρον το πανάγιον αίμα του, αίμα ουχί «ψιλού» (απλού) ανθρώπου, αλλά το αίμα του Υιού της Παρθένου και του Θεού, και κατήργησε δια του πάθους του, ως πραγματικού μεσίτου μεταξύ Θεού και ανθρώπων, το μεσότοιχον της έχθρας, το διαχωρίζον τον πλάστην από του πλάσματος, αφ’ ότου το τελευταίον δια της αλογιστίας του εξεδιώχθη από τον αρχαίον παράδεισον της Εδέμ.
An Exact Exposition of the Orthodox Faith by St John Damascene
BOOK I CHAPTER I
That the Deity is incomprehensible, and that we ought not to pry into and meddle
with tire things which have not been delivered to us by the holy Prophets, and
Apostles, and Evangelists.
No one hath seen God at any time; the Only-begotten Son, which is in the bosom of the Father, He hath declared Him. The Deity, therefore, is ineffable and incomprehensible. For no one knoweth the Father, save the Son, nor the Son, save the Father. And the Holy Spirit, too, so knows the things of God as the spirit of the man knows the things that are in him. Moreover, after the first and blessed nature no one, not of men only, but even of supramundane powers, and the Cherubim, I say, and Seraphim themselves, has ever known God, save he to whom He revealed Himself.
Παληό και Νέο ημερολόγιο -- Του αειμνήστου Αθανασίου Σακαρέλλου, Θεολόγου
3. Δεν έπρεπε να αποκηρύξουν ολόκληρη Εκκλησία
1. Εντύπωση προκαλεί η
κατηγορία αυτή των Νεοημερολογιτών. Λένε ότι έπρεπε να παραμείνουν ενωμένοι με
τουςΝεοημερολογίτες, επειδή οι άλλες Ορθόδοξες Εκκλησίες είχαν και έχουν
«κοινωνία» με την Εκκλησία του Νέου. Για να στηρίξουν την κατηγορία τους αυτή,
επικαλούνται τον ισχυρισμό, ότι η Εκκλησία της Ρώμης, μολονότι δίδασκε
κακοδοξίες, ήταν ζωντανή Εκκλησία, μέχρι το 1054, που αποσχίστηκε! Ισχυρίζονται
ακόμα ορισμένοι ότι μια τοπική Εκκλησία είναι ζωντανή Εκκλησία, ακόμη κι’
αν διδάσκει αιρέσεις. Αρκεί μόνο να έχει «κοινωνία» με τις άλλες τοπικές
Εκκλησίες! Τι έχει να παρατηρήσει κάποιος στους πιοπάνω ισχυρισμούς ;
2. Όσοι υποστηρίζουν τα παραπάνω ξεκινούν από εσφαλμένες βάσεις. Έτσι, καταλήγουν σε επικίνδυνα συμπεράσματα, ικανά να τινάξουν στον αέρα το οικοδόμημα της Ορθοδοξίας! Οι εσφαλμένες βάσεις είναι δύο. Πρώτον, η Εκκλησία της Ρώμης δεν αποσχίστηκε το 1054, όπως ανιστόρητα υποστηρίζουν πολλοί. Και, δεύτερον, δεν δίδασκε ποτέ κακοδοξίες, μέχρι που αποσχίστηκε. Όλα αυτά τα εξετάσαμε ήδη. Επομένως, καταρρέει από μόνη της η κατηγορία αυτή. Και θα μπορούσαμε εδώ, να κλείσουμε τη συζήτησή της.
Τη Γ΄ (3η) Μαϊου, μνήμη των Αγίων ενδόξων Μαρτύρων ΤΙΜΟΘΕΟΥ και ΜΑΥΡΑΣ.
Τιμόθεος και Μαύρα το αγιώτατον ζεύγος, η ξυνωρίς των Μαρτύρων η ένθεος, κατήγοντο εκ της Θηβαϊδος της Αιγύπτου, ήθλησαν δε επί της βασιλείας Διοκλητιανού του βασιλεύσαντος κατά τα έτη σπδ΄ - τε΄ (284 – 305) και Αρριανού ηγεμονεύοντος της εν Αιγύπτω Θηβαϊδος. Τούτων των πανενδόξων Αγίων Μαρτύρων το υπέρ του αληθινού Θεού και Κυρίου ημών Ιησού Χριστού πανευφρόσυνον Μαρτύριον παραθέτομεν σήμερον εις την αγάπην σας. Μεγάλην πράγματι πρόνοιαν και ανεκδιήγητον κηδεμονίαν, αγαπητοί μου ακροαταί, έδειξεν ο μεγαλόδωρος Κύριος προς ημάς τους ανθρώπους, οίτινες ευρισκόμεθα υπό τον ήλιον ως και καθ’ ημέραν δεικνύει, καθώς ημπορούμεν να εννοήσωμεν και εξ αυτής της συνθέσεως των ουρανίων σωμάτων, εκ της απαθούς ουσίας και από της ακαταπαύστου κυκλικής κινήσεως.
Λόγος πανηγυρικός εις την Ζωηφόρον Ανάστασιν του Χριστού.
«Αύτη η ημέρα, ην εποίησεν ο Κύριος, αγαλλιασώμεθα και ευφρανθώμεν εν αυτή» (Ψαλμ. ριζ: 24).
Θαρσείτε, θαρσείτε πλέον σεις οι πεφοβισμένοι και λυπημένοι Χριστιανοί· θαρσείτε και μη φοβείσθε· διότι, αν σεις την προχθές αληθώς εχύνετε θερμότατα δάκρυα, βλέποντες να καρφώνεται επάνω εις ένα Σταυρόν από τους παρανόμους κριτάς ο των απάντων Θεός και κριτής, αλλά σήμερον εξεγήγερται από τον Άδην ως τροπαιούχος νικητής. Ενίκησε τον Άδην, ο καθαιρέτης του Άδου και ηφάνισε την αυτού βασιλείαν και δύναμιν. Αγάλλεσθε οι Χριστιανοί και λυπείσθε οι Ιουδαίοι. Ευφραίνεσθε οι Ορθόδοξοι και δακρύζετε οι θεοκτόνοι. Αύτη η ημέρα ην εποίησεν ο Κύριος· έπαυσαν πλέον αι κρίσεις σας και αι συμβουλαί σας κατά του αναστάντος Χριστού. Δεν χωρούσι πλέον οι στρατιώται μετά της κουστωδίας, φυλάσσοντες το μνημείον. Εις μάτην αι προφυλάξεις σας, ω Ιουδαίοι· εις μάτην αι αγρυπνίαι σας.
Λόγος εις την Λαμπροφόρον Ημέρα του Αγίου Πάσχα.
Αύτη η ημέρα ην εποίησεν ο Κύριος, αγαλλιασώμεθα και ευφρανθώμεν εν αυτή (Ψαλμ. ριζ:24).
Τις έχει πρόσωπον να το είπη; Τις λόγους να το αποδείξη; Ότι δεν είναι διαφορετική η ημέρα της νυκτός; Δεν έχει τα πρωτεία; Δεν υπερέχει ασυγκρίτως; Φθάνει να ακούσης φως και σκότος, εικόνα Παραδείσου και σκιάν του θανάτου, και παρευθύς εγνώρισες πόσην διαφοράν έχει η ημέρα από την νύκτα. Και ανίσως απλώς κάθε ημέρα είναι διαφορετική συγκρινομένη με το σκότος της νυκτός, πολλώ μάλλον τούτη η λαμπροφόρος ημέρα υπερβαίνει και νικά κάθε άλλην πανήγυριν. Επειδή ανίσως άλλη χαρμόσυνος ημέρα μας φέρει ενός Μυστηρίου καθ’ υπόθεσιν χαράν, τούτη ευαγγελίζεται εις ημάς των Μυστηρίων απάντων την τελείωσιν. Ποία άλλη ημέρα έχει να μετρά με τόσα Μυστήρια το διάστημά της, ωσάν τούτη, της οποίας τα χαρμόσυνα έργα είναι περισσότερα παρά αι στιγμαί όπου έχει;
Του Επισκόπου Κερνίκης και Καλαβρύτων ΗΛΙΟΥ ΜΗΝΙΑΤΗ -- Διδαχή εις την Κυριακή της Αναστάσεως
Εχάρησαν ουν οι μαθηταί, ιδόντες τον Κύριον (Ιωάν. κ: 20).
Συγχαίρω και εγώ μαζί σας, ω θείοι Μαθηταί του αναστάντος Δεσπότου· μάλιστα συγχαίρουσι μαζί σας όλοι οι χριστοφόροι λαοί, όπου είδασι τέλος πάντων το αγλαόν φως της λαμπροφόρου Κυριακής της Αναστάσεως. Χαίρει άνωθεν η τρισόλβιος πόλις, και περιτριγυρίζοντες τον Θρόνον του Βασιλέως των Δυνάμεων ψάλλουσι τον επινίκιον ύμνον οι Άγγελοι της ειρήνης. Χαίρει κάτωθεν ο ίδιος ο Άδης, και όλος αστράπτει εις την λαμπράν παρουσίαν του ανατείλαντος Ηλίου της δόξης, όπου φέρει ανέσπερον ημέραν ζωής προς τους λυπημένους Προπάτορας. Χαίρει λαμπροφορούσα η νύμφη του Χριστού Εκκλησία, και τον εκ Τάφου ως εκ παστάδος προελθόντα θείον Νυμφίον ευφραινομένη ασπάζεται.
"Christ is Risen" in the City Mall of Beirut, Lebanon
---------------------------------
Προς προβληματισμό στους κατά φαντασίαν χριστιανούς, αναφορικά με τα προστατευτικά μέτρα.
Εγινε η ανάσταση στις 9 με χιλιάδες κόσμο.
Ερώτηση
Αν γινόταν στις 12 θα κόλλαγαν κορονοιό;;;;
Ενω το άγιο Φώς το υποδέχτηκαν ΧΩΡΙΣ τιμές αρχηγού κράτους, μόλις με 3 άτομα σε ενα ΑΔΕΙΟ αεροδρόμιο στις 6 το απόγευμα δλδ την ώρα που ΔΕΝ κολλάει ο κορονοιός... ;
Εντάξει δόκιμε Γεωμέτρη;;; Γκέγκε;;
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ
π. Γρηγόριος
--------------------------
Αληθώς Ανέστη ο Κύριος!
St. Gregory Palamas and the Tradition of the Fathers -- by Fr. George Florovsky
Following the Fathers...
"Following THE HOLY FATHERS" ... It
was usual in the Ancient Church to introduce doctrinal statements by phrases
like this. The Decree of Chalcedon opens precisely with these very words. The
Seventh Ecumenical Council introduces its decision concerning the Holy Icons in
a more elaborate way: "Following the Divinely inspired teaching of
the Holy Fathers and the Tradition of the Catholic Church." The didaskalia of
the Fathers is the formal and normative term of reference.
Now, this was much more than just an "appeal to antiquity." Indeed, the Church always stresses the permanence of her faith through the ages, from the very beginning. This identity, since the Apostolic times, is the most conspicuous sign and token of right faith-always the same. Yet, "antiquity" by itself is not an adequate proof of the true faith. Moreover, the Christian message was obviously a striking novelty" for the "ancient world," and, indeed, a call to radical "renovation."
Του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου
Λόγος κατηχητικός εις την Αγίαν και Λαμπροφόρον ημέραν της Ενδόξου και Σωτηριώδους Χριστού του Θεού ημών Αναστάσεως.
Ευλόγησον Δέσποτα.
Ει τις ευσεβής και φιλόθεος, απολαυέτω της καλής ταύτης και λαμπράς πανηγύρεως. Ει τις δούλος ευγνώμων, εισελθέτω χαίρων εις την χαράν του Κυρίου αυτού. Ει τις έκαμε νηστεύων, απολαυέτω νυν το δηνάριον. Ει τις από της πρώτης ώρας ειργάσατο, δεχέσθω σήμερον το δίκαιον όφλημα. Ει τις μετά την τρίτην ήλθεν, ευχαρίστως εορτασάτω. Ει τις μετά την έκτην έφθασε, μηδέν αμφιβαλλέτω· και γαρ ουδέν ζημιούται. Ει τις υστέρησεν εις την ενάτην, προσελθέτω, μηδέν ενδοιάζων. Ει τις εις μόνην έφθασε την ενδεκάτην, μη φοβηθή την βραδύτητα· φιλότιμος γαρ ων ο Δεσπότης, δέχεται τον έσχατον, καθάπερ και τον πρώτον. Αναπαύει τον της ενδεκάτης, ως τον εργασάμενον από της πρώτης.
Το πρόβλημα των πολλών αγιοκατατάξεων. Γιατί; -- πρεσβύτερος Γεώργιος Αγγελακάκης Τρίλοφος Θεσσαλονίκης
Αδελφοί εν Χριστώ Ιησού του Κυρίου μας. Στώμεν καλώς. Στώμεν μετά φόβου Θεού. Διαπιστώνουμε καθημερινώς πράγματα αδιανόητα για άλλες εποχές. Τόσο στον πολιτικό τομέα όσο και στον εκκλησιαστικό. Ακούγονται και γράφονται και τα βλέπουμε να τα ομολογούν χείλη που κατέχουν τα Ύψιστα αξιώματα.
Και το ερώτημα, τι κάνουν οι φύλακες πολιτείας και Εκκλησίας; Και τέλος τι κάνει ο κατ' εξοχήν φύλακας, δηλαδή ο λαός του Θεού;
Holy Pascha
Mary Magdalene, and the other women who were present at the burial of our Saviour on Friday evening, returned from Golgotha to the city and prepared fragrant spices and myrrh, so that they might anoint the body of Jesus. On the morrow, because of the law which forbids work on the day of the Sabbath, they rested for the whole day. But at early dawn on the Sunday that followed, almost thirty-six hours since the death of the Life-giving Redeemer, they came to the sepulchre with the spices to anoint His body. While they were considering the difficulty of rolling away the stone from the door of the sepulchre, there was a fearful earthquake; and an Angel, whose countenance shone like lightning and whose garment was white as snow, rolled away the stone and sat upon it.