Διαθήκη των Αγίων και ενδόξων του Χριστού Τεσσαράκοντα Μαρτύρων των εν Σεβαστεία τελειωθέντων.
Μελέτιος και Αέτιος και Ευτύχιος οι δέσμιοι του Χριστού τοις κατά πάσαν πόλιν και χώραν αγίοις Επισκόποις τε και Πρεσβυτέροις, Διακόνοις τε και Ομολογηταίς και τοις λοιποίς άπασιν εκκλησιαστικοίς εν Χριστώ χαίρειν.
α΄) Επειδάν τη του Θεού χάριτι και ταις κοιναίς των πάντων ευχαίς τον προκείμενον ημίν αγώνα τελέσωμεν και επί τα βραβεία της άνω κλήσεως φθάσωμεν, τότε και ταύτην ημών την γνώμην κυρίαν είναι βουλόμεθα επί το τα λείψανα ημών ανακομίζεσθαι τοις περί τον πρεσβύτερον και πατέρα ημών Πρόϊδον και τους αδελφούς ημών Κρισπίνον και Γόρδιον συν σπουδάζοντι λαώ, Κύριλλόν τε και Μάρκον και Σαπρίκιον τον του Αμμωνίου, εις το κατατεθήναι τα λείψανα ημών υπό την πόλιν Ζήλων εν τω χωρίω Σαρείμ. Ει γαρ και εκ διαφόρων χωρίων τυγχάνομεν πάντες, αλλά γε μίαν και την αυτήν της καταπαύσεως ειλόμεθα κατάθεσιν· επειδή γαρ κοινόν εθέμεθα τον του άθλου αγώνα, κοινήν συνεθέμεθα και την κατάπαυσιν ποιήσασθαι εν τω προειρημένω χωρίω. Ταύτα ουν και τω αγίω Πνεύματι έδοξε, και ημίν ήρεσεν.
Νεοπαγής Ολοκληρωτισμός -- Χαράλαμπος Β. Κατσιβαρδάς Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω
Η Ελλάς, καίτοι συμπληρώνονται 200 χρόνια εκ της εθνικής μας παλιγγενεσίας υπό του Τουρκικού ζυγού, η οποία επετεύχθη δια της ανιδιοτελούς θυσιαστικής αυταπάρνησης των προγόνων μας, υπέρ Πίστεως και Πατρίδας, σήμερον πνέει τα λοίσθια, αφενός καρκινοβατώντας εις την θεμελίωση συμπαγών κρατικών δομών και την εγκαθίδρυση στέρεων θεσμών αλλά και αφετέρου εις την ακέραιη διάσωση της εθνικής μας ταυτότητας, η οποία πλήττεται υπό των, ένδον εμμίσθων ανθελληνικών «δούρειων ίππων», υπό την καθοδήγηση των ιθυνόντων εξω-εθνικών νοών της αλλοδαπής.
Η Ελλάς Εάλω, καθότι διοικείται από ανθρώπους οι οποίοι καταδήλως, δεν αγαπούν την Ελλάδα και είναι διατεθειμένοι να εκχωρήσουν την εθνική κυριαρχία ή να εκποιήσουν τον Ελληνικό πολιτισμό, εν ριπή οφθαλμού, όντες απροκάλυπτα λάτρεις της μη εθνικής ανεξαρτησίας, φίλα προσκείμενοι προς την Οθωμανική τυραννία, αρκεί να διατηρούν προς ιδίον όφελος, τα προνόμια τους.
Τη Θ΄ (9η) Μαρτίου, μνήμη των Αγίων ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΝΤΑ Μεγάλων Μαρτύρων, των εν Σεβαστεία τη πόλει μαρτυρησάντων.
Τεσσαράκοντα οι του Χριστού πανευκλεείς και πανυπέρλαμπροι ούτοι Άγιοι Μάρτυρες, οι κατά την σήμερον εορταζόμενοι, ηξιώθησαν των μαρτυρικών στεφάνων εν τη πόλει της Σεβαστείας της Μικράς Ασίας κατά τας ημέρας της βασιλείας του μισοχρίστου τυράννου της Ανατολής Λικινίου του βασιλεύσαντος κατά τα έτη τη΄ - τκγ΄ (308 – 323). Ήσαν δε ούτοι στρατιώται εκλεκτοί, ενάρετοι και γενναίοι, υπηρετούντες εις τον στρατόν του Λικινίου, διακρινόμενοι και τιμώμενοι από όλους τους άλλους στρατιώτας δι’ αυτάς ακριβώς τας ψυχικάς και σωματικάς αρετάς των, αι οποίαι τους έκαμαν ονομαστούς εις όλον το στράτευμα. Διότι τοιαύτας τιμάς εξασφαλίζουν εις τους εργάτας αυτών αι θεοφιλείς και θεάρεστοι αρεταί. Είναι δε αι αρεταί άλλαι μεν της ψυχής, άλλαι δε του σώματος. Και της μεν ψυχής αρεταί είναι η αγάπη προς πάντας τους ανθρώπους, όχι μόνον προς τους φίλους, αλλά και προς τους εχθρούς, εχθρούς δε, όχι εκείνους οίτινες εχθρεύονται την ψυχήν μας, διότι τους τοιούτους, εάν τους μισώμεν, έχομεν έπαινον εκ Θεού, καθώς ο θείος Προφητάναξ Δαβίδ λέγει· «Ουχί τους μισούντας σε, Κύριε, εμίσησα και επί τους εχθρούς σου εξετηκόμην;
Ένα αδέσποτο μουλάρι
Ο Ν. Ντραμουντιανός διηγείται μια θαυμαστή εμπειρία του από τον πόλεμο του ʽ 40:
« Ο λόχος μας πήρε διαταγή
να καταλάβει ένα προχωρημένο ύψωμα για προγεφύρωμα. Στήσαμε ταμπούρι μέσα στα
βράχια. Μόλις τακτοποιηθήκαμε, άρχισε να πέφτει πυκνό χιόνι. Έπεφτε αδιάκοπα
δύο μερόνυχτα κι έφτασε σε πολλά μέρη τα δύο μέτρα. Αποκλειστήκαμε από την
επιμελητεία. Καθένας είχε τροφές στο σακίδιό του για μία ημέρα. Από την πείνα
και το κρύο δεν λάβαμε πρόνοια « δια την αύριον » και τις καταβροχθίσαμε.
Από κει και πέρα άρχισε το
μαρτύριο. Τη δίψα μας τη σβήναμε με το χιόνι, αλλά η πείνα μας θέριζε. Περάσαμε
έτσι πέντε μερόνυχτα. Σκελετωθήκαμε. Το ηθικό μας το διατηρούσαμε ακμαίο, αλλά
η φύση έχει και τα όριά της. Μερικοί υπέκυψαν. Το ίδιο τέλος περιμέναμε όλοι
«υπέρ πίστεως και πατρίδος ».
Τότε μία έμπνευση του
λοχαγού μας έκανε το θαύμα! Έβγαλε από τον κόρφο του μία χάρτινη εικόνα της
Παναγίας, την έστησε στο ψήλωμα και μας κάλεσε γύρω του:
- Παλληκάρια μου! Είπε.
Στην κρίσιμη αυτή περίσταση ένα θαύμα μόνο μπορεί να μας σώσει. Γονατίστε,
παρακαλέστε την Παναγία, τη μητέρα του Θεανθρώπου, να μας βοηθήσει!
Πέσαμε στα γόνατα, υψώσαμε
τα χέρια, παρακαλέσαμε θερμά. Δεν προλάβαμε να σηκωθούμε κι ακούσαμε κουδούνια.
Παραξενευτήκαμε και πιάσαμε τα όπλα. Πήραμε θέση «επί σκοπόν».
Δεν πέρασε ένα λεπτό και
βλέπουμε ένα πελώριο μουλάρι να πλησιάζει κατάφορτο. Ανασκιρτήσαμε! Ζώο χωρίς
οδηγό να περνά το βουνό, με ένα μέτρο χιόνι- το λιγώτερο- ήταν εντελώς αφύσικο.
Καταλάβαμε : Το οδηγούσε η Κυρία Θεοτόκος. Την ευχαριστήσαμε όλοι μαζί ψάλλοντας
σιγανά, μα ολόκαρδα, το «Τη υπερμάχω» και άλλους ύμνους Tης. Το ζώο είχε
πάνω του μια ολόκληρη επιμελητεία από τρόφιμα: κουραμάνες, τυριά, κονσέρβες,
κονιάκ και άλλα.
Πολλές κι απίστευτες
κακουχίες πέρασα στον πόλεμο. Αλλά αυτή μου έμεινε αξέχαστη, γιατί δεν είχε
διέξοδο. Την έδωσε όμως η Παναγία».
Η επανέναρξις της μυστηριακής κοινωνίας των «Ορθοδόξων» με την Παπική παρασυναγωγή
Τό πρωτότυπο γαλλικό κείμενο τῆς συμφωνίας τοῦ 1965 ἀναφέρει ὅτι:
Ὁ Πάπας
Παῦλος ὁ ΣΤ´ καί ὁ Πατριάρχης Ἀθηναγόρας αἴρουν τήν «ἀκοινωνησία» μεταξύ τῶν
δύο Ἐκκλησιῶν. Συγκεκριμένα ἡ σωστή μετάφραση τῆς παραγράφου 4, ἐδάφιο β´, τῆς
συμφωνίας λέγει τά ἑξῆς: «ἀποδοκιμάζουσιν ὡσαύτως καί αἴρουσιν ἀπό τῆς μνήμης
καί ἐκ μέσου τῆς Ἐκκλησίας τάς ἀποφάσεις ἀκοινωνησίας (=lessentences d’ excommunication), ὧν ἡ ἀνάμνησις ἐπενεργεῖ μέχρι σήμερον ὡς
κώλυμα εἰς τήν ἐν ἀγάπῃ προσέγγισιν, παραδίδουσι δέ αὐτάς τῇ λήθῃ»! Ὁ ἀείμνηστος
καθηγητής π. Ἰωάννης Ρωμανίδης ἐπισημαίνει ὅτι «οἱ New York Times μετέδωσαν τήν ἀπό
κοινοῦ ἀγγελίαν τοῦ Βατικανοῦ καί τοῦ Φαναρίου τῆς 7ης Δεκεμβρίου 1965 διά τήν ἄρσιν
τοῦ excommunicatio (τῆς ἀκοινωνησίας τοῦ Λατινικοῦ κειμένου) εἰς
τήν πρώτην σελίδα, ὡς τό τέλος τοῦ σχίσματος τοῦ 1054 καί ὡς τήν ἐπανέναρξιν τῆς
μυστηριακῆς κοινωνίας, πού εἶχε τότε δῆθεν διακοπεῖ. Φαίνεται πλέον σαφῶς, ὅτι
τό ἑλληνικόν κείμενον, πού ἀναγγέλλει τήν «ἄρσιν τῶν ἀναθεμάτων», ἦτο
τεχνηέντως παραπλανητικόν. Φαίνεται εἶχε σκοπόν νά ἀμβλύνη ἐνδεχομένας ἀρνητικάς
ἀντιδράσεις τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν». Ἀπό τά παραπάνω συμπεραίνουμε ὅτι, τοὐλάχιστον
γιά τό Φανάρι, (ἀπό Ὀρθοδόξου πλευρᾶς), ὅπως καί γιά τό Βατικανό, «ἀκοινωνησία»,
«σχίσμα», πλέον δέν ὑφίσταται καί ἡ ἕνωση τῶν «Ἐκκλησιῶν» ἤδη ἔγινε.
Μακρυγιάννης:
Καί ἐπῆγα πάλιν εἰς τούς φίλους μου τούς Ἁγίους. Ἄναψα τά καντήλια καί ἐλιβάνισα λιβάνιν καλόν ἁγιορείτικον. Καί σκουπίζοντας τά δάκρυά μου τούς εἶπα: "Δέν βλέπετε ποῦ θέλουν νά κάνουν τήν Ἑλλάδα παλιοψάθα; Βοηθεῖστε, διότι μᾶς παίρνουν, αὐτοί οἱ μισοέλληνες καί ἄθρησκοι, ὅ,τι πολύτιμον τζιβαϊρικόν ἔχομεν….
Κυπριακό, πρόβλημα εισβολής και κατοχής --- του Στέλιου Παπαθεμελή, Προέδρου Δημοκρατικής Αναγέννησης
Το Κυπριακό, περιττό να το επαναλάβουμε, είναι πρόβλημα εισβολής και κατοχής. Τελεία και παύλα. Δεν είναι διακοινοτικό πρόβλημα. Είναι αδιανόητη η κατάργηση της Κυπριακής Δημοκρατίας και η υποκατάστασή της από μία διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία με υποτιθέμενη πολιτική ισότητα. Παρόμοια εκδοχή θα καθιστούσε την Τουρκία αμετακλήτως επικυρίαρχο ολόκληρης της Κύπρου.
Η δήθεν «λύση» που προωθεί η Άγκυρα και οι δυνάμεις που την στηρίζουν αποτελεί ιδεολογική αυθυποβολή. Η εξίσωση τού 80%, τις πλειοψηφίας με την μειοψηφία τού 18% οδηγεί σε τερατογένεση.
----------------------------------
Παπαθεμελῆς: «Έχει προκαλέσει κατάπληξη στους σκεπτόμενους συμπολίτες μας η είδηση ότι Κύπρος και Ελλάδα συμφωνούν και επισπεύδουν μια νέα Πενταμερή Διάσκεψη».
Ἔ, ὄχι καί κατάπληξιν, ἀγαπητέ μου κ. Πρόεδρε! Μέ θαυμαστήν συνέπειαν, οἱ γαλάζιοι καί οἱ κόκκινοι Τσίπρες καταστρέφουν Ἑλληνισμόν καί Ὀρθοδοξίαν! Ἄρα γιατί νά ἐκπλήσσεται κάποιος μέ τό ἐπικείμενον ξεπούλημα τῆς Κύπρου, τοῦ Αἰγαίου κ.λπ.;