Η «ΜΥΣΤΙΚΗ ΣΥΣΚΕΨΗ» ΤΗΣ ΒΟΣΤΙΤΣΑΣ ΕΠΑΛΗΘΕΥΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗΣ --- Τοῦ π. Γεωργίου Δ. Μεταλληνοῦ

(1ον)

Η ΔΙΕΡΕΥΝΗΣΗ τῶν συμβάντων στὴν Βοστίτσα στὸ τετραήμερο 26 – 29 Ἰανουαρίου 1821, ποὺ συστηματικότερα αὐτὴ τὴ φορὰ ἐπεχείρησα, μὲ ἔπεισε ὅτι πρόκειται γιὰ πλήρωση τῶν κανόνων τῆς ἑλληνικῆς διαλεκτικῆς καὶ ἐπαλήθευσή της. Ἡ ἑλληνικὴ διαλεκτική, ὡς ἀντιπαραβολὴ τῶν ἀντιθέσεων, μὲ τὴν ἀνάπτυξη τοῦ διαλόγου, ἀπὸ τὴν ἀρχαιότητα ὁδηγεῖ, κατὰ κανόνα, στὴν σύνθεση τῶν ἀντιθέτων (compositio oppositorum) καὶ ἐπίτευξη, μέσω αὐτῆς τῆς ἁρμονίας ὡς ὕψιστης πραγματικότητας. Μέσα ἀπὸ αὐτὸ τὸ πρίσμα θὰ προσεγγίσουμε τὸ τιμώμενο σήμερα γεγονός.

 1. Τὸ φθινόπωρο τοῦ 1820 ἔφθασαν ἐπιστολὲς τῆς Ἀρχῆς τῆς Φιλικῆς Ἑταιρείας πρὸς τὴν Ἐφορεία τῶν Φιλικῶν τῆς Πελοποννήσου, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ διορισθοῦν τὰ ἀκόλουθα Μέλη της: Παλαιῶν Πατρῶν Γερμανός, Μονεμβασίας Χρύσανθος, Χριστιανουπόλεως Γερμανός, Ἀσημάκης Ζαΐμης, Σωτήριος Χαραλάμπης, Θεοχαράκης Τρέντης, μὲ ταμίες τοὺς Ἰωάννη Παπαδιαμαντόπουλο καὶ Παναγιώτη Ἀρβάλη. Ἡ κανονικὴ συνέλευση τῆς Ἐφορείας ὁρίσθηκε γιὰ τὸν Φεβρουάριο τοῦ 1821 στὸ Μ. Σπήλαιο. Τὸ κλίμα ἦταν πρόσφορο μετὰ τὴν ἀπομάκρυνση τοῦ πρώην Μεγάλου Βεζύρη τοῦ Μοριᾶ Βαλεσῆ Χουρσὴτ Πασᾶ γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση τῆς ἐξέγερσης τοῦ Ἀλῆ Πασᾶ. Νέα τροπὴ ὅμως τῶν πραγμάτων ἐπρόκειτο νὰ δώσει ἡ ἄφιξη στὸ Μοριὰ τοῦ Ἀρχιμανδρίτη Γρηγορίου Δικαίου–Παπαφλέσσα, τὸν Δεκέμβριο τοῦ 1820 καὶ τοῦ Θεόδωρου Κολοκοτρώνη στὶς 6 Ἰανουαρίου 1821 στὴν Καρδαμύλη. Ἡ ἐμφάνιση στὸ προσκήνιο τοῦ Παπαφλέσσα, γνωστοῦ γιὰ τὸν ἄστατο χαρακτήρα του, προκάλεσε τὴν ἐπίσπευση τῆς συνέλευσης καὶ τὴν ἀλλαγὴ τοῦ τόπου.

ΑΝΑΓΚΗ ΕΛΕΓΧΟΥ -- του αειμνήστου Στεργίου Σάκκου Ομ. Καθηγητού Α.Π.Θ.

Ένα από τα πιο φυσιολογικά γνωρίσματα του ανθρώπου είναι το ενδιαφέρον του για την ζωή και την υγεία του. Όλοι προσέχουμε τον εαυτό μας· αγωνιζόμαστε για τη συντήρησή του, αγωνιούμε για τη διατήρησή του, φροντίζουμε για την καλύτερη κατάστασή του. Οι προσπάθειές μας οι καθημερινές – από την πιο απλή ασχολία ως και την ίδια μας την εργασία – οι επιστήμες όλες – από την ιατρική ως και την αστρονομία – ο πολιτισμός που καλλιεργούμε, με μια λέξη τα πάντα αποβλέπουν στον έλεγχο και στην φροντίδα της φυσικής μας ζωής. Και είναι πράγματι σωστό αυτό το ενδιαφέρον, αφού ο ίδιος ο Πλάστης μας φύτεψε μέσα μας ισχυρό το ένστικτο της αυτοσυντηρήσεως και είναι ευλογημένο, όταν δεν γίνεται αυτοσκοπός και δεν καταντά θεότητα για τον άνθρωπο. Αλλά εμείς, όσοι έχουμε βαπτισθεί στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, υποτίθεται ότι ζούμε εκτός από την φυσική ζωή και την πνευματική ζωή της πίστεως.

Τη ΚΖ (27η) Ιανουαρίου, η ανακομιδή του λειψάνου του εν Αγίοις πατρός ημών ΙΩΑΝΝΟΥ Αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως του ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ.

Πάλιν λαμπρά και χαρμόσυνος πανήγυρις και πολύφωτος εορτή κατέλαβε την Εκκλησίαν μας, τον χειμώνα της αθυμίας και το ψύχος της αμαρτίας αφανίζουσα, η μνήμη, λέγω, του διδασκάλου και χρυσοστόμου Πατρός, του οποίου ο φθόγγος, ως και των μακαρίων Αποστόλων, εξήλθεν όντως εις όλα της οικουμένης τα πέρατα και ενεπλήσθη πάσα πόλις και πάσα χώρα από τα χρυσά και λαμπρότατα ρήματα αυτού. Ιδού ήλθεν η χελιδών η πολύφωνος και καλλίφωνος, το μέγα μυστήριον της κοινής Αναστάσεως ως θείον έαρ λαμπρώς εγκαινίζουσα και με την προς ολίγον σιγήν και κατάπαυσιν της πίστεως εμφανίζουσα τον απέραντον ανακαινισμόν της κατά Χριστόν ηλικίας και πνευματικής νεότητος. Παρέστι το χρυσούν στόμα και μετά σιγήν ου σιγών αλλά μάλλον λαλούν ως αληθώς γλυκυτέρους λόγους κηρίου και μέλιτος και ποθεινοτέρους και τιμιωτέρους ατιμήτων λίθων και χρησιμοτέρους χρυσίου κατά αλήθειαν.

Η ΔΙΑΚΟΠΗ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΥ

Η ἐπίσκεψις τοῦ Πάπα εἰς τό Φανάριον καί ἡ ἀντίστοιχος τοῦ ᾿Αρχιεπισκόπου τῶν Νεοημερολογιτῶν εἰς τό Βατικανόν μέ τάς συμπροσευχάς καί τούς λόγους, οἱ ὁποῖοι ἀντηλλάγησαν, ἀποδεικνύει ὅτι ἡ οἰκουμενιστική πορεία τῶν ἡγετῶν τοῦ νεοημερολογιτισμοῦ ἐπιταχύνεται. Οἱ ῞Αγιοι Πατέρες μᾶς διδάσκουν ὅτι ὁ μόνος τρόπος ἀντιδράσεως πρέπει νά εἶναι ἡ διακοπή τοῦ μνημοσύνου τοῦ ὀνόματός των καί ἡ ἐκκλησιαστική κοινωνία μετ᾿ αὐτῶν. Μόνον μέ αὐτόν τόν τρόπο ἐνδέχεται να συνετισθοῦν καί νά ἀλλάξουν πορείαν. Ο Καθηγητής κ. Παναγιώτης ῾Ηλιόπουλος εἰς πρόσφατον ὁμιλίαν του ἀνέφερε σχετικά παραδείγματα ἀπό τήν ἱστορίαν τῆς ᾿Εκκλησίας. Ὅταν οἱ ῞Αγιοι Πατέρες συναντοῦσαν κληρικό πού δέν ὀρθοτομοῦσε τόν λόγο τῆς ἀληθείας, ἦταν δηλαδή αἱρετικός, δέν συμπροσεύχονταν καί δέν συλλειτουργοῦσαν μαζί του, ἔπαυαν δέ νά ἀναφέρουν το ὄνομά του στίς ἱερές ἀκολουθίες (διακοπή μνημοσύνου) ἄν ἦταν ποιμένας τους. Στή συνέχεια θά ἀναφέρω ἀπό τήν ἱστορία τῆς ᾿Εκκλησίας μερικά περιστατικά διακοπῆς μνημοσύνου, Πατριαρχῶν Κων/πόλεως κυρίως, ἀπό κορυφαίους πατέρες τῆς ἐκκλησίας, πού ἔκαναν μάλιστα πρό Συνοδικῆς ἀποφάσεως, μερικές δέ φορές μετά ἀπό αἱρετικές ψευδοσυνόδους. Μέ ἀπόφαση τῆς ἐν ᾿Αντιοχείᾳ Συνόδου 379, ἐστάλη στήν Κων/πολη, πρός ἐνίσχυση τῶν ἐκεῖ Ορθοδόξων, ὁ ῞Αγιος Γρηγόριος ὁ Ναζιανζινός. ῞Οταν ἔφτασε στή Βασιλεύουσα ὁ ῞Αγιος Γρηγόριος δεν μνημόνευε τόν Πατριάρχη Δημόφιλο, καθότι ἀρειανός. ῞Οταν μετά δύο χρόνια συνῆλθε ἡ Β´ Οἰκουμενική Σύνοδος (381), ὄχι μόνο δέν ἐτιμώρησε τόν ῞Αγιο Γρηγόριο, ἀλλά καί τόν ἐξέλεξε πρόεδρο τῆς Συνόδου.  

Δέν μιλᾶς καλά! -- Μανώλης Κοττάκης (Εφημερίς ΕΣΤΙΑ)

 ΤΟ ΠΡΩΤΟ σόκ τό νοιώσαμε προσφάτως…

… ὅταν παρουσιαστής ἰδιωτικοῦ τηλεοπτικοῦ σταθμοῦ διέκοψε «ἐτσιθελικῶς» στόν ἀέρα τήν μετάδοση διαγγέλματος ἐκλεγμένου Προέδρου τῶν ΗΠΑ ἐπειδή διαφωνοῦσε μέ τά λεγόμενά του! Ἀκολούθησαν οἱ ἀντιδημοκρατικές ἀποφάσεις τοῦ twitter καί τοῦ facebook νά «κατεβάσουν» τούς λογαριασμούς τοῦ τέως πλανητάρχη καί τῶν ἑκατομμυρίων ὀπαδῶν του ἐπειδή οἱ «ἀξίες» τους δέν συμβάδιζαν μέ τό «Σύνταγμά» τους. Καί ἔπειτα τό ὅλον πρᾶγμα ἄρχισε σιγά-σιγά νά ξεφεύγει. Ἑστιατόρια, ἀεροπορικές ἑταιρεῖες, χορηγοί, πάσης φύσεως ἐπιχειρήσεις ξεκίνησαν ἕνα πογκρόμ «μακαρθικῶν» διώξεων ἐναντίον μελῶν τοῦ ρεπουμπλικανικοῦ κόμματος τῶν ὁποίων οἱ ἀπόψεις ἐκρίθησαν ἐπικίνδυνες ἀπό… λαϊκά δικαστήρια.

Τούς ἀπαγόρευσαν νά δειπνοῦν στό ἀγαπημένο τους ρεστωράν, νά πετοῦν μέ συγκεκριμένη ἀεροπορική ἑταιρεία, νά ἔχουν συναλλαγές μέ συγκεκριμένη τράπεζα κ.ο.κ. Τό Σοβιέτ στά καλύτερά του. Θά τούς βλέπει ὁ Στάλιν ἀπό ἐκεῖ ψηλά πού εἶναι καί θά μειδιᾶ. Εἴτε ὅμως συμφωνεῖ κανείς μέ τίς ἀκραῖες ἀπόψεις εἴτε διαφωνεῖ, μιά δημοκρατία πού ἔχει ἐμπιστοσύνη στόν ἑαυτό της δίνει χῶρο στόν διάλογο καί στήν ἀντιπαράθεση. Ὅσο ὀξεῖα καί ἄν εἶναι αὐτή. Μόνον οἱ ἄρρωστες καί οἱ σάπιες δημοκρατίες φοβοῦνται τήν πειθώ τῶν ἐπιχειρημάτων ἀνερμάτιστων ἀνθρώπων. Πάει νά πεῖ πώς δέν στέκονται καλά στά πόδια τους, πώς δέν εἶναι ὑγιεῖς, πώς δέν ἔχουν ἐμπιστοσύνη στόν ἑαυτό τους.

Toυ Μητρ. Ηλείας κ. Γερμανού : Τι συμβαίνει; τα τελευταία 30 χρόνια έχουν αγιοποιηθή τόσα πρόσωπα, όσα δεν αγιοποιήθηκαν αιώνες!

Δια τούτο διερωτάται κανείς· Τι συμβαίνει; Είναι μεγάλη η αγιότητα σήμερα  και τόσοι πολλοί στην εποχή μας ευηρέστησαν τω Θεώ, ώστε Εκείνος τους εθαυμάστωσε και αποδεδειγμένως δημοσίως τους ενεφάνισε ή εμείς έχομε χάσει τα αγιοπνευματικά κριτήρια αναγνωρίσεως ενός αγίου; Μήπως στην σημερινή απιστία και την αδιαφορία των ανθρώπων, ούτοι ζητούν «σημεία», ως ζητούσαν οι Ιουδαίοι και οι Έλληνες των χρόνων του Ιησού (Ίδε σχετικά περιστατικά: Ματθαίου ιβ΄ 38 – 45 , ιστ΄ 1 – 4, κζ΄ 42 – 44, Λουκά δ΄ 23 – 30, ια΄ 29, Ιωάννου στ΄ 30 – 41, Α΄ Κορινθίους 22 – 26), και η Εκκλησία, αντιθέτως απ΄ ό,τι έπραξεν ο Κύριος, προσπαθή να ικανοποιήση το αίτημα με την αγιοποίησι νέων προσώπων;       

Μήπως η Εκκλησία μας επηρεασμένη από την μόδα του συγχρονισμού ή της νέας εποχής, αναζητεί να προβάλη στους χριστιανούς μας νέα άγια πρότυπα, εγκαταλείποντας τα υπάρχοντα σπουδαία και μεγάλα τοιαύτα; Μήπως είναι τούτο κάτι «που πουλάει» κατά την σημερινήν ορολογίαν, και κάποια μέλη της δεν θέλουν να στερηθούν των ωφελημάτων του; Πάντως ό,τι και αν συμβαίνη, έχω την αίσθησιν ότι ευρισκόμεθα εις λάθος δρόμο.

-------------------------------

Ο/Η Δημήτριος Χατζηνικολάου είπε...

@ 26 Ιανουαρίου 2021 - 6:03 μ.μ.

Οἱ ἐπί «πατριάρχου» Βέκκου ἀγωνισθέντες καί θεαρέστως μαρτυρήσαντες Ἁγιορεῖται Πατέρες, εἰς τήν γνωστήν ἐπιστολήν, τήν ὁποίαν ἔγραψαν πρός τόν Βασιλέα Μιχαήλ Παλαιολόγον, ἀναφέρουν καί τά ἑξῆς: «Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία θεωρεῖ τήν ἀναφοράν τοῦ ὀνόματος τοῦ ἀρχιερέως ἐνώπιον τῶν ἀδύτων μυστηρίων ὡς τελείαν συγκοινωνίαν. Εἰς τήν ἑρμηνείαν τῆς θείας λειτουργίας ἔχει γραφῇ ὅτι ὁ ἱερουργῶν ἀναφέρει τό ὄνομα τοῦ ἀρχιερέως, διά νά δείξῃ ὅτι ὑποτάσσεται εἰς αὐτόν καί ὅτι εἶναι κοινωνός τῆς πίστεώς του... Καί ὁ μέγας πατήρ ἡμῶν καί ὁμολογητής Θεόδωρος ὁ Στουδίτης ταῦτα λέγει: μολυσμόν ἔχει ἡ κοινωνία ἐκ μόνου τοῦ ἀναφέρειν τόν αἱρετικόν, ἀκόμη καί ὅταν ὁ ἀναφέρων εἶναι ὀρθόδοξος ... Ἡ κοινωνία μετ’ αὐτῶν εἶναι προφανής ἔκπτωσις καί ἀνατροπή τῆς Ὀρθοδοξίας. Διότι ὁ αἱρετικόν δεχόμενος τοῖς αὐτοῦ ἐγκλήμασιν ὑπόκειται καί ὁ ἀκοινωνήτοις κοινωνῶν ἀκοινώνητός ἐστιν, ὡς συγχέων τόν κανόνα τῆς Ἐκκλησίας» (V. Laurent καί J. Darrouzes, Dossier Grec de L´Union de Lyon (1273-1277), Institut Francais D´Etudes Byzantines, Paris 1976, σελ. 397-399).

Αποστασία συνειδήσεως -- Χαράλαμπος Β. Κατσιβαρδάς Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω.

Το ζητούμενο, πάντοτε μετά το πέρας των εορτών είναι να μην υφίσταται το συναίσθημα της απαγοήτευσης, το οποίο πηγάζει, ιδίως εφέτος από ένα αίσθημα μελαγχολίας, όχι επειδή βιώνουμε ιδιαζόντως πρωτόγνωρες εποχές, εξαιτίας και συνεπεία της συγχρόνου μάστιγας του ιού, αλλά ακριβώς επειδή, προφανώς αφήσαμε το πέρας των Χριστουγέννων να παρέλθει ανεπιστρεπτί, άνευ ουδεμίας, πνευματικής ανάνηψης εκδεχόμενοι το ζήτημα των «μαγικών εορτών», ως μία καταναλωτική ανακωχή καθώς και ως μία φαντασμαγορική καταναλωτική εορτή, αφιονισμένοι εκόντες άκοντες εις την πλάνη του τηλεοπτικού καταναλωτισμού.

Η πνευματική μας ανάνηψη, καθίσταται το ζητούμενο, τούτο όμως απαιτεί, πίστη και μετωπική ρήξη με την εαυτό μας, αναζητώντας δια των Μυστηρίων της Εκκλησίας και την αρωγής της Θείας Χάρις να ανακαινιστούμε , προεχόντως και κυρίως ένδον.