H MANA: ΕΛΠΙΔΑ ΚΑΙ ΘΕΜΕΛΙΟ ΤΟΥ ΓΕΝΟΥΣ! -- τοῦ κ. Δημητρίου Νατσιοῦ, Δασκάλου

Δημοσιεύουμε τό θαυμάσιο αὐτό ἄρθρο τοῦ δασκάλου Δημητρίου Νατσιοῦ, ἑνώνοντας καί ἐμεῖς τή φωνή μας μέ ὅσους ἀγωνίζονται ὑπέρ τῆς παραδοσιακῆς οἰκογένειας (ἄνδρας, γυναίκα, παιδιά). Πρέπει νά κάνουμε ὅ,τι μποροῦμε γιά νά μήν περάσει ὁ καταστροφικός γιά τήν οἰκογένεια καί τήν κοινωνία νόμος, πού θά ἐπιτρέπει τήν υἱοθεσία παιδιῶν ἀπό ὁμοφυλόφιλους καί λεσβίες.

 

Ἀπ’ οὗλα τὰ λαλούμενα  καλοχτυπᾶ ἡ καμπάνα Κι ἀπ’ οὗλα τὰ γλυκύτερα,  γλυκύτερ’ εἶν’ ἡ μάνα (δημοτικὸ)

Στὴν ἀρχὴ τῶν Ἀπομνημονευμάτων του, ὁ στρατηγὸς Μακρυγιάννης, διηγεῖται τὸ πῶς σώθηκε ὁ ἴδιος καὶ ἡ φαμελιά του ἀπὸ τοὺς Τούρκους τοῦ Ἀλήπασα. «Γκιζεροῦσαν δεκαοχτὼ ἡμέρες εἰς τὰ δάση κι ἔτρωγαν ἀγριοβέλανα καὶ ἐγὼ βύζαινα», γράφει. Θέλησαν νὰ περάσουν ἕνα γεφύρι ποὺ τὸ «φύλαγαν οἱ Τοῦρκοι» καὶ γιὰ νὰ μὴν κλάψει ὁ νεογέννητος Μακρυγιάννης καὶ «χαθοῦνε ὅλοι», τὸν ἄφησαν στὸ δάσος. «Τότε μετανογάει ἡ μητέρα μου καὶ τοὺς λέει: “Ἡ ἁμαρτία τοῦ βρέφους θὰ μᾶς χάση”. Τοὺς εἶπε “περνᾶτε ἐσεῖς καὶ σύρτε εἰς τὸ τάδε μέρος καὶ σταθῆτε… τὸ παίρνω κι ἂν ἔχω τύχη καὶ δὲν κλάψη, διαβαίνουμε”. Νίκησε τὸ ἀνίκητο μητρικὸ ἔνστικτο. Καί, γράφει ὁ πολύπαθος ἀγωνιστής, «ἡ μητέρα μου καὶ ὁ Θεὸς μᾶς ἔσωσε» (ἐκδ. «Ζαχαρόπουλος», σελ. 178). Ἡ ὡραιότατα ἀσύντακτη τελευταία φράση τοῦ ἥρωα ἐξηγεῖ ὅτι τὶς πρῶτες καταβολὲς τῆς στερέμνιας πίστης καὶ θεοσεβείας του τὶς ὀφείλει στὴν μάνα του ἀλλὰ καὶ ἑρμηνεύει περίτεχνα τὸ πῶς διασώθηκε τὸ Γένος μας σὲ τοῦτο τὸ ἁλίκτυπο, γαλάζιο ἀκρωτήρι τῆς Μεσογείου, στὸ διάβα τῶν αἰώνων. Οἱ μάνες καὶ ὁ Χριστὸς «μᾶς ἔσωσε». Γιατί «ἀπὸ τὴ γῆ βγαίνει νερὸ κι ἀπ’ τὴν ἐλιὰ τὸ λάδι, κι ἀπὸ τὴ μάνα τὴν καλὴ βγαίνει τὸ παλληκάρι», πιστοποιεῖ καὶ ὁ ἄφθαστος... καὶ ἄφθιτος δημοτικός μας στίχος.

Πρωτοπρ. Γεώργιος Μεταλληνός --- «Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς καὶ ὁ ὁραματισμὸς του γιὰ τὸ ἑλληνικὸ ἔθνος»

«Ὁ Πατροκοσμᾶς1 εἶναι ἀπό τις γνωστότερες ἐκκλησιαστικές μορφές τῶν προεπαναστατικῶν χρόνων, ἀκόμη καί στό χῶρο τῆς ἐπιστημονικῆς ἔρευνας2, μολονότι ἡ δράση καί προσφορά του δέν ἀνήκουν κυρίως στόν χῶρο τῆς ἐπιστήμης. Αὐτό ἔχει μέ ἔμφαση ὑπογραμμίσει ὁ καθηγητής Gerhard Podskalsky, πού συμπεριέλαβε και τόν Πατροκοσμᾶ σέ καθαρά ἐπιστημονικό ἔργο του, ὡς μοναδική ἐξαίρεση.

Ἀρκοῦν δέ πρός διακρίβωση τῆς σημασίας του γιά το ὑπόδουλο Γένος, ὅσα ἐγκωμιαστικά λέγει γι’ αὐτόν ὁ ἴδιος ὁ γερμανός ἐρευνητής: «Ἐξαιρετικά δημοφιλής ἱεραπόστολος καί ἐθνοδιδάσκαλος». Χαρακτηριστικό παράδειγμα λαϊκοῦ ἱεροκήρυκα, πού «διέθετε μιά θρησκευτική εὐσέβεια ξένη πρός τήν ἀκαδημαϊκή θεολογία»--«Τά κηρύγματά του συγκλόνισαν τό Λαό τόσο ἀπό ἐθνική, ὅσο καί ἀπό θρησκευτική ἄποψη»--γι’ αὐτό ἐθεωροῦντο «ἀπό κοινωνικοπολιτική ἄποψη ἀνατρεπτικά»3. Καί εἶναι γεγονός, ὅτι στό στόμα τοῦ Λαοῦ καί τῶν Τραγουδιῶν του σώθηκε ὁ ἀπόηχος τῶν κηρυγμάτων αὐτοῦ τοῦ μεγάλου διδάχου τοῦ Γένους.

Οι Ευρωπαίοι κάνουν τους ανθρωπιστές με τις πλάτες της Ελλάδας

Ως «χώρα διαλογής» χαρακτήρισε την Ελλάδα ο συγγραφέας και πολιτικός αναλυτής Αναστάσιος Λαυρέντζος, μιλώντας στον Focus Fm 103,6, σχολιάζοντας τις επιπτώσεις του μεταναστευτικού στην Ελληνική κοινωνία.

Απαντώντας στις ερωτήσεις του δημοσιογράφου Στέφανου Δαμιανίδη υπογράμμισε ότι είναι σαν να έχουμε βάλει εκρηκτικά στη βάση της Ελλάδας!

Τέλος, έκανε λόγω για παρουσία εξτρεμιστικών στοιχείων στα καμπ ανά την Ελλάδα, ενώ δεν απέκλεισε το ενδεχόμενο να έχουν παρεισφρήσει στην ενδοχώρα άντρες των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών!

"O.T."


 

Τη ΚΣΤ΄ (26η) Νοεμβρίου, ο Όσιος Πατήρ ημών ΝΙΚΩΝ, ο Μετανοείτε, εν ειρήνη τελειούται.

Νίκων ο Όσιος Πατήρ ημών κατήγετο από τον Πολεμωνιακόν Πόντον, υιός μεγιστάνος τινός. Ακούσας δε την θείαν φωνήν του Κυρίου, την λέγουσαν· «Πας ος αφήκεν οικίας ή αδελφούς ή αδελφάς ή πατέρα ή μητέρα …. Εκατονταπλασίονα λήψεται και ζωήν αιώνιον κληρονομήσει» (Ματθ. ιθ: 29), αφήκεν όλα δια τον Χριστόν και επήγεν εις Μοναστήριον, εις το οποίον μετήλθε πάσαν άσκησιν αρετής ο αοίδιμος και υπερέβαλεν όλους τους άλλους Μοναχούς με την άκραν σκληραγωγίαν.

Εκκλησία, Πολιτεία καί ο πλησίον ... κορονοϊός -- Toυ ιατρού κ. Κυπριανού Χριστοδουλίδη

Η αφορμή αυτής τής δημοσίευσης παρέχεται στό τέλος. Από ιστοσελίδα (τοίχο) φέησμπουκ

Εν Κλήσει Ζην 

«Οι λειτουργοί της πολιτείας δεν είναι πλέον διάκονοι του Θεού στο αγαθό.» (Ηρακλής Ρεράκης). Γράψατε, καί πέραν από αυτά, που ορθώς αναφέρατε στό άρθρο σας, οι λειτουργοί τής πολιτείας καπηλεύονται καί παραχαράσσουν ... 

(εκτός από τό «27 ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν· ἀγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς διανοίας σου, ...», Λκ. ι΄ καί Δευτερονόμιον ς΄) 

... τό « καὶ τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν·». 

Μάς είπαν, όλα τά μέτρα αποβλέπουν στήν προστασία τού (πλησίον ή άλλως) κοινωνικού συνόλου. Τούς ενδιαφέρει η υγεία μας, φροντίζουν γι΄ αυτή, μάς αγαπούν ! Καί σφράγισαν τίς εκκλησιές, διότι οι συναθροίσεις εντός τών Ναών δέν διαφέρουν από τίς όμοιες τών καφενείων, τών γηπέδων, τών θεάτρων κλπ. 

Δέν σκέφθηκαν όμως οι "λειτουργοί" ότι οι μετέχοντες τής θείας Λατρείας, ακουσίως ή εν επιγνώσει, άλλην αιτίαν έχουν ως πρός τό "εν κλήσει ζην". Σέ παρένθεση, η λέξη "εκκλησία" προέρχεται εκ τού ρήματος "εκκλησιάζω" καί όχι εκ τού "συνάγω", τό δέ "εκκλησιάζω" ετυμολογούμενον, προέρχεται από τό "εν-κλήσει-ζώ". Άν κάμνω λάθος διορθώστε με, δέν είμαι Φιλόλογος. 

Στήν εκκλησία δέν "συναγόμαστε", δέν μαζευόμαστε, δέν συναθροιζόμαστε. Μάς απευθύνει κλήση ο πλησίον μας Κύριος. Άν, τώρα, πεί κανείς "καί αυτό τί σημαίνει ;", τού απαντώ μέ αυτό που γράφει ο Προφήτης Ιερεμίας, Κεφ. 23, «23 Θεὸς ἐγγίζων ἐγώ εἰμι, λέγει Κύριος, καὶ οὐχὶ Θεὸς πόρρωθεν.». Στήν Εκκλησία μάς εγγίζει ο άγιος Τριαδικός Θεός καί γι΄ αυτό Του τό άγγιγμα, τό νοητό συνάμα δέ καί υπαρκτό-βιωματικό, συναθροιζόμαστε καί μετέχουμε, ανεξαρτήτως κορονοϊού, κάθε Κυριακή στό Μυστήριο τής Θείας Λατρείας, τής Θείας Ευχαριστίας. 

Καί τέλος, παρεμπιπτόντως, ο ερωτών νομικός τόν Κύριο ημών "ποιός είναι ο πλησίον ;", όπως φαίνεται, άν καί νομκός - "θεολόγος τής εποχής" θά λέγαμε -, δέν ήξερε ποιός, πρωτίστως καί κυρίως, είναι ο πλησίον, ο εγγίζων ! Ήταν δίπλα του, αυτός όμως άλλον ζητούσε. Ήθελε νά αυτοδικαιωθεί. Γι΄ αυτό ο Κύριος τού απάντησε μέ λόγον παραβολικό, τό νόημα τού οποίου φανερώνει η πίστη στόν ενανθρωπήσαντα Θεόν καί Άνθρωπο. Σέ άλλο Κεφάλαιο τής Καινής Διαθήκης, σχετικό μέ απορία τών Μαθητών ( : γιατί απαντά στούς Φαρισαίους μέ παραβολικόν λόγο) ο Κύριος τούς έλυσε τήν απορία

Η αφορμή 

.https://www.facebook.com/iraklis.rerakis/posts/3537255169726777



ΕΙΜΑΣΤΕ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ; -- Του αειμνήστου Στεργίου Ν. Σάκκου, Ομ. Καθηγητού Α.Π.Θ.

Είμαστε χριστιανοί; Ξενίζει το ερώτημα. Κι είναι πράγματι κάπως αναπάντεχο, τουλάχιστον για το περιβάλλον και την εποχή μας. Χρειάζεται ερώτημα; Και βέβαια είμαστε χριστιανοί! Έτσι γεννηθήκαμε. Μ’ αυτό το φρόνημα ανατραφήκαμε, αυτό δηλώνει η ταυτότητά μας. Κι όμως είναι χρήσιμο και αναγκαίο κάποιες φορές να προβληματίζεται κανείς ακόμη και για τα αυτονόητα. Λοιπόν, είμαστε χριστιανοί; Τι μας λέει η συνείδησή μας, τι απαντά η καρδιά μας; Τι αποδεικνύει η ζωή μας; Δεν είναι εύκολο να πεις πως είσαι χριστιανός, όταν αναλογισθείς ότι αυτή η ιδιότητα σε συνιστά ως γνήσιο αντίγραφο του Ιησού Χριστού, ως ένα μικρό μικρό Χριστό. Ο άγιος Ιγνάτιος ο θεοφόρος, του οποίου την καρδιά πύρωνε η αγάπη του Χριστού, ομολογεί ότι «μεγέθους εστίν ο χριστιανισμός», είναι μεγάλο πράγμα ο χριστιανισμός.

Διαβάζω και φρίττω:

…Όταν την 11η Ιουλίου 1993 αναχωρούσε(σ.σ. : ο γέροντας Σωφρόνιος της Μικτής Μονής του Έσσεξ Αγγλίας), πλήρης ημερών – 97 χρόνων – για την Άνω Ιερουσαλήμ, άφηνε στα πνευματικά του παιδιά στο Μοναστήρι τού Τιμίου Προδρόμου στο Έσσεξ τη ζώσα παράδοση της ορθόδοξης διδασκαλίας και ζωής, ώστε και αυτοί να γίνονται όπως ο Γέροντάς τους: σημείο Θεού ζώντος.

«ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ αρ. 91»


----------------------

Η μικτή μονή του Έσσεξ Αγγλίας του “Γέροντα” Σωφρονίου!
 Όταν ο Μέγας Αρσένιος είπε εις την Ρωμαία συγκλητική που του ζήτησε να προσεύχεται γι αυτήν: «είθε ο Θεός να εξαλείψει το μνημόσυνό σου από την σκέψι μου» και αυτό ο Αρχιεπίσκοπος Αλεξανδρείας Θεόφιλος το ανέλυσεν ότι δεν εννοούσε ο Άγιος κάτι το κακό αλλά δεν ήθελε να την φέρνη εις την σκέψιν, καθ’ ότι ο διάβολος, είπε, πολεμεί τους μοναχούς δια των γυναικών. Τώρα εάν οι μοναχοί της ωραίας Αγγλίας είναι ανώτεροι του Μεγάλου Αρσενίου και δεν πολεμούνται πλέον διά των γυναικών, τότε είναι άξιοι προσκυνήσεως. Αλλά κι άξιοι προσκυνήσεως εάν είναι, το ότι το παράδειγμα των αγίων αυτών δημιουργεί προηγούμενον εις την Εκκλησίαν, αυτό και μόνον νομίζω είναι ένας λόγος να τους παρακαλέσωμεν να διορθώσουν τα του οίκου των.

 

 

«Μήτε ἐν ἀνδρώω Μοναστηρίω γυνή, μήτε ἐν γυναικείω ἀνήρ, καθευδέτω. Παντὸς γὰρ προσκόμματος καὶ σκανδάλου ἔξω εἶναι δεῖ τοὺς πιστοὺς καὶ πρὸς τὸ εὔσχημον καὶ εὐπρόσεδρον τῷ Κυρίῳ, τὸν ἑαυτῶν εὐθετίζειν βίον. εἰ δὲ τις τοῦτο πράξοι, εἴτε Κληρικός εἴη, εἴτε λαϊκός, ἀφοριζέσθω.
(ΜΖʼ Ἱεροῦ Κανόνος Στʼ Οἰκουμενικῆς Συνόδου).

«Ἀπό τοῦ παρόντος ὁρίζομεν μὴ γίνεσθαι διπλοῦν Μοναστήριον, ὅτι σκάνδαλον καὶ πρόσκομμα τοῖς πολλοῖς γίνεται τοῦτο... Μὴ διαιτάσθωσαν ἐν ἑνί Μοναστηρίω. Μοναχοί καί Μοναχαί. μοιχεία γὰρ μεσολαβεῖ τὴν συνδιαίτησιν. Μὴ εχέτω Μοναχός παρρησίαν πρὸς Μονάστριαν ἤ Μονάστρια πρὸς Μοναχόν, ἰδία προσομιλεῖν. Μὴ κοιταζέσθω Μοναχός ἐν γυναικίω Μοναστηρίω, μηδέ συνεσθιέτω Μονάστρια κατὰ μόνας...»
(Κ΄ Ἱεροῦ Κανόνος Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου).

Η  Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος κατεδίκασε το 1987 διὰ συνοδικοῦ δικαστηρίου εἰς τὴν ἐσχάτην ποινήν τῆς καθαιρέσεως τὸν ἱερομόναχον Ἄγγελον Ἀναστασίου, μὲ πρωτίστην κατηγορίαν «τὴν σύμπηξιν μικτῆς μοναστικῆς ἀδελφότητος» ἐν Ἀθήναις .....

 

«Απόστρεψον οφθαλμόν από γυναικός ευμόρφου, και μη καταμάνθανε κάλλος αλλότριον· εν κάλλει γυναικός πολλοί επλανήθησαν» (Σειρ. θ:8).

 

Ιδιαιτέρως ηνοχλείτο ο Όσιος Σεραφείμ του Σαρώφ από τας επισκέψεις γυναικών. Δια τούτο παρεκάλεσε τον Ηγούμενον Ησαϊαν να απαγορεύση να έρχονται γυναίκες εις τον λόφον του, τον οποίον είχεν ονομάσει Άθω. (ιδ: 485).