Δημοσιεύουμε τό θαυμάσιο αὐτό ἄρθρο τοῦ δασκάλου Δημητρίου Νατσιοῦ, ἑνώνοντας καί ἐμεῖς τή φωνή μας μέ ὅσους ἀγωνίζονται ὑπέρ τῆς παραδοσιακῆς οἰκογένειας (ἄνδρας, γυναίκα, παιδιά). Πρέπει νά κάνουμε ὅ,τι μποροῦμε γιά νά μήν περάσει ὁ καταστροφικός γιά τήν οἰκογένεια καί τήν κοινωνία νόμος, πού θά ἐπιτρέπει τήν υἱοθεσία παιδιῶν ἀπό ὁμοφυλόφιλους καί λεσβίες.
Ἀπ’ οὗλα τὰ λαλούμενα καλοχτυπᾶ ἡ καμπάνα
Κι ἀπ’ οὗλα τὰ γλυκύτερα, γλυκύτερ’ εἶν’ ἡ μάνα (δημοτικὸ)
Στὴν ἀρχὴ τῶν Ἀπομνημονευμάτων του, ὁ στρατηγὸς Μακρυγιάννης, διηγεῖται τὸ πῶς σώθηκε ὁ ἴδιος καὶ ἡ φαμελιά του ἀπὸ τοὺς Τούρκους τοῦ Ἀλήπασα. «Γκιζεροῦσαν δεκαοχτὼ ἡμέρες εἰς τὰ δάση κι ἔτρωγαν ἀγριοβέλανα καὶ ἐγὼ βύζαινα», γράφει. Θέλησαν νὰ περάσουν ἕνα γεφύρι ποὺ τὸ «φύλαγαν οἱ Τοῦρκοι» καὶ γιὰ νὰ μὴν κλάψει ὁ νεογέννητος Μακρυγιάννης καὶ «χαθοῦνε ὅλοι», τὸν ἄφησαν στὸ δάσος. «Τότε μετανογάει ἡ μητέρα μου καὶ τοὺς λέει: “Ἡ ἁμαρτία τοῦ βρέφους θὰ μᾶς χάση”. Τοὺς εἶπε “περνᾶτε ἐσεῖς καὶ σύρτε εἰς τὸ τάδε μέρος καὶ σταθῆτε… τὸ παίρνω κι ἂν ἔχω τύχη καὶ δὲν κλάψη, διαβαίνουμε”. Νίκησε τὸ ἀνίκητο μητρικὸ ἔνστικτο. Καί, γράφει ὁ πολύπαθος ἀγωνιστής, «ἡ μητέρα μου καὶ ὁ Θεὸς μᾶς ἔσωσε» (ἐκδ. «Ζαχαρόπουλος», σελ. 178). Ἡ ὡραιότατα ἀσύντακτη τελευταία φράση τοῦ ἥρωα ἐξηγεῖ ὅτι τὶς πρῶτες καταβολὲς τῆς στερέμνιας πίστης καὶ θεοσεβείας του τὶς ὀφείλει στὴν μάνα του ἀλλὰ καὶ ἑρμηνεύει περίτεχνα τὸ πῶς διασώθηκε τὸ Γένος μας σὲ τοῦτο τὸ ἁλίκτυπο, γαλάζιο ἀκρωτήρι τῆς Μεσογείου, στὸ διάβα τῶν αἰώνων. Οἱ μάνες καὶ ὁ Χριστὸς «μᾶς ἔσωσε». Γιατί «ἀπὸ τὴ γῆ βγαίνει νερὸ κι ἀπ’ τὴν ἐλιὰ τὸ λάδι, κι ἀπὸ τὴ μάνα τὴν καλὴ βγαίνει τὸ παλληκάρι», πιστοποιεῖ καὶ ὁ ἄφθαστος... καὶ ἄφθιτος δημοτικός μας στίχος.
