«ΚΡΑΤΕΙΤΕ ΤΑΣ ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ!» -- του αειμνήστου Στεργίου Σάκκου, Ομ. Καθηγητού Α.Π.Θ.

Μήνυμα από τον προφήτην Αγγαίον

Δεν είναι ίσως γνωστό σε όλους το όνομα και ασφαλώς ούτε το βιβλίο του προφήτη Αγγαίου. Το όνομά του σημαίνει Εόρτιος (πρβλ. το λατινικό Φήστος ή το αρχαιοελληνικό Ιλαρίων) και η μνήμη του εορτάζεται στις 16 Δεκεμβρίου. Εμφανίζεται στην προφητική σκηνή το 520 π.Χ. και ανοίγει πρώτος την αυλαία της δράσεως των μετά τη βαβυλώνειο αιχμαλωσία προφητών. Η διδασκαλία του Αγγαίου είναι απλή και σαφής. Παροτρύνει τους επαναπατρισθέντες Ιουδαίους να ανοικοδομήσουν τον οίκο του Κυρίου και να τον κάνουν όσο μπορούν καλύτερο και ωραιότερο. Τους βεβαιώνει μάλιστα ότι ο Κύριος ετοιμάζει γι΄ αυτόν το ναό μία δόξα ανυπέρβλητη και μοναδική· θα τον καταστήσει κέντρο προσκυνήματος όλων των εθνών και πηγή ειρήνης. Αναγγέλλει έτσι τον ερχομό του Μεσσία, ο οποίος θα ενώσει όλα τα έθνη σε μία πίστη.  

Ἅγιον Πνεῦμα καί Χριστιανική ἑνότης -- Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Γεωργίου Δ. Μεταλληνοῦ, Ὁμ. Καθηγητοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν

1. Ὁ Θεὸς τῶν Χριστιανῶν

Ἕνα εὔκολο –καὶ πρόχειρο– ἐπιχείρημα, γιὰ νὰ ὑποστηριχθεῖ ἡ συγγένεια τῶν Μεγάλων Θρησκειῶν (Θρησκευμάτων ὀρθότερα), εἶναι ἡ ἀναφορὰ σὲ ἕνα Θεό, πού ἀπὸ κοινοῦ ἀποδέχονται. Καὶ βέβαια ὁ Θεὸς εἶναι ἕνας.

Ὁ ἕνας ὅμως Θεὸς θεωρεῖται ἀπὸ τὰ διάφορα θρησκεύματα μέσα ἀπὸ εἰδικὴ προοπτική, ὥστε τελικὰ νὰ διαφέρει ὁ Θεὸς ἀπὸ θρησκεία σὲ θρησκεία, καὶ τελικὰ νὰ ἀποδεικνύεται, ὅτι δὲν εἶναι ὁ ἴδιος Θεός, στὸν ὁποῖο ἀναφέρονται, ἀκόμη καὶ οἱ λεγόμενες μονοθεϊστικὲς θρησκεῖες, ἀλλὰ καὶ οἱ χριστιανικὲς «Ὁμολογίες».

Ὁ Θεὸς τῶν χριστιανῶν εἶναι μὲν ἕνας, ἀλλὰ διακρίνεται σὲ Τρία Θεῖα Πρόσωπα, κάθε ἕνα ἀπὸ τὰ Ὁποῖα ἔχει τὸ πλήρωμα τῆς θεότητας, χωρὶς ὅμως νὰ γίνεται λόγος γιὰ «τρεῖς θεούς», ἀλλὰ γιὰ Ἕνα, ὅπως ὁμολογοῦμε καὶ στὸ «σύμβολο τῆς πίστεως, («Πιστεύω εἰς ΕΝΑ Θεόν…»). Αὐτὸ σημαίνει, ὅτι «ὁ Θεὸς ποὺ ἀποκαλύπτεται στὴν ἱστορία, δὲν εἶναι μία μοναχικὴ ὕπαρξη, αὐτόνομη Μονάδα ἢ ἀτομικὴ Οὐσία. Εἶναι Τριάδα ὑποστάσεων, τρία Πρόσωπα μὲ ἀπόλυτη ὑπαρκτικὴ ἑτερότητα, ἀλλὰ καὶ κοινότητα Οὐσίας, Θέλησης καὶ Ἐνέργειας»1.

Τη Κ΄ (20η) Νοεμβρίου, μνήμη του εν Αγίοις πατρός ημών ΠΡΟΚΛΟΥ Αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως, ος εχρημάτισε μαθητής του μακαρίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου.

Πρόκλος ο εν Αγίοις Πατήρ ημών ήκμαζε κατά τους χρόνους του Θεοδοσίου του Μικρού του εν έτει υη΄ (408) βασιλεύσαντος, καθό δε ευλαβής και ενάρετος εχειροτονήθη Επίσκοπος Κυζίκου από τον Άγιον Σισίνιον Πατριάρχην Κωνσταντινουπόλεως. Μεταβάς δε εις την Κύζικον δεν εγένετο δεκτός υπό των Κληρικών της επαρχίας του, διότι είχον χειροτονήσει έτερον, Δαλμάτιον ονόματι· όθεν επέστρεψεν εις την Κωνσταντινούπολιν μένων άνευ επαρχίας. Αφ’ ου δε απέθανεν ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Μαξιμιανός, ο εορταζόμενος κατά την εικοστήν πρώτην Απριλίου, και εν ω ακόμη ευρίσκετο το λείψανόν του εις το ιερατείον της μεγάλης Εκκλησίας, προχειρίζεται ούτος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, και αναβαίνει εις τον θρόνον κατ’ αυτήν την ημέραν του Σωτηρίου Πάθους του Κυρίου, ήτοι κατά την Μεγάλην Πέμπτην. Καλώς δε πολιτευσάμενος και πατριαρχεύσας δώδεκα έτη και μήνας τρεις, εν ειρήνη προς Κύριον εξεδήμησεν. 

Άγιος Ησύχιος «Προς Θεόδουλο»

Ο Κύριος, θέλοντας να δείξει ότι κάθε εντολή την εκτελούμε από χρέος, ενώ η υιοθεσία που προσφέρει, συντελείται στους ανθρώπους με το αίμα Του, λέει: « Όταν κάνετε όσα έχετε διαταχθεί, να πείτε ότι είμαστε αχρείοι δούλοι και κάναμε αυτό που οφείλαμε». Γι αυτό δεν είναι μισθός έργων η Βασιλεία των Ουρανών, αλλά χάρη και δωρεά του Κυρίου που έχει ετοιμάσει για τους πιστούς δούλους Του. Δεν απαιτεί ο δούλος την ελευθερία ως μισθό, αλλά ευχαριστεί ως οφειλέτης και την περιμένει ως δωρεά.

ΠΕΡΙ ΥΠΑΚΟΗΣ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗΣ

Ἐπειδή τήν θεμελιώδη γιά τή σωτηρία μας διδασκαλία τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας περί ὑπακοῆς καί ἀγάπης, θέλουν, ὅπως φαίνεται, κάποιοι –κυρίως ἐκκλησιαστικοί– νά τήν χρησιμοποιήσουν ὡς δεκανίκι γιά νά περάσουν τά νεοταξικά δικτατορικά μέτρα, πού ἔχουν ἐπιβληθεῖ στό πλαίσιο τῆς ἐργαλειοποίησης τοῦ κορωνοϊοῦ-παρανοϊοῦ, πρέπει νά θυμήσουμε μερικά βασικά πράγματα: 1. Περί ὑπακοῆς Καθοδηγητικό ἐν προκειμένῳ εἶναι τό κλασσικό χωρίο τῆς Πρός Ἑβραίους ἐπιστολῆς τοῦ Ἀποστόλου Παύλου «Πείθεσθε τοῖς ἡγουμένοις ὑμῶν καί ὑπείκετε» (Ἑβρ. 13, 17), τό ὁποῖο συμπληρώνεται μέ τό «αὐτοί γάρ ἀγρυπνοῦσιν ὑπέρ τῶν ψυχῶν ὑμῶν ὡς λόγον ἀποδώσοντες». Τό ὁποῖον σημαίνει ὅτι ἡ Χριστομίμητος ὑπακοή δέν εἶναι ἄνευ προϋποθέσεων.

Η Παναγία η Προυσιώτισσα τους έσωσε από τη θανατηφόρο γρίππη

 

Κατὰ τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 1918, ἡ ἰσπανικὴ γρίππη θέριζε ὅλη τὴν εὐρωπαϊκὴ ἤπειρο. Στὴν περιοχὴ τοῦ Ἀγρινίου, οἱ περισσότεροι οἰκισμοὶ θρηνοῦσαν καθημερινὰ ἀρκετοὺς νεκρούς. Στὴν πόλη τοῦ Ἀγρινίου, ποὺ τὴν ἐποχὴ ἐκείνη ἀριθμοῦσε περίπου 15.000 πληθυσμό, οἱ θάνατοι πλησίαζαν ἢ ἔφταναν τοὺς πενήντα, κάθε μέρα. Μάλιστα, ἀπὸ τὸν φόβο τῆς μετάδοσης τῆς ἀσθένειας, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὸ πλῆθος τους, συχνὰ οἱ νεκροὶ μεταφέρονταν μὲ κάρα καὶ θάπτονταν ἀκόμα καὶ χωρὶς παρουσία ἱερέως…

Μιὰς καὶ ἡ ἐπιστήμη ἦταν ἀδύναμη νὰ προσφέρει, κατὰ τὴν συγκεκριμμένη στιγμή, σωτηρία, ὁ νοῦς τῶν Αἰτωλῶν πῆγε στὴν θαυματουργὸ Εἰκόνα τῆς Παναγίας τῆς Προυσιώτισσας. Ἄλλως τε, ὅλη ἡ περιοχὴ τῆς Εὐρυτανίας καὶ τῆς Αἰτωλοακαρνανίας, τὴν Εἰκόνα αὐτὴ εἶχε σὰν ἀποκούμπι σωτηρίας, τόσο σὲ ἀσθένειες, ὅσο καὶ σὲ ἐπιδρομὴ ἀκρίδας. Κοντὰ ἦταν τὸ 1854, τότε ποὺ ἡ περιοχὴ τοῦ Ἀγρινίου εἶχε ἀποδεκατιστεῖ ἀπὸ τὴν χολέρα καὶ εἶχε σωθεῖ ἀπὸ τὴν ἐπίσκεψη τοῦ θαυματουργοῦ Εἰκονίσματος. Ἔτσι, ὁ νοῦς τῶν ἀνθρώπων στράφηκε πάλι πρὸς τὴν Θεοτόκο.

-------------------------------

Ο/Η Ανώνυμος είπε...

Η πίστη τότε και τώρα....οποιαδήποτε σύγκρισης απογοητευτική.... Σήμερα ο οικουμενισμός έχει αλώσει κάθε ναό και κάθε ενορία...
Σήμερα εν τω μεταξύ έπεσε και το "κάστρο" του Ιερωνύμου..... Ζητούσαμε όλοι τότε να αντισταθεί στην Κολυμπάρια ψευδοσύνοδο αλλά και να μην συναντηθεί με τον πάπα..... τώρα πλέον είναι στα χέρια του Δεσπότη....
Ας προσευχηθούμε ώστε μέσα από την δοκιμασία του αυτή να μετανοήσει και για το Κολυμπάρι, και για την Λέσβο και για όλα και αν ο Θεός του επιτρέψει να ζήσει να προσευχηθούμε να τον φωτίσει ώστε να αλλάξει και η φλόγα της πίστεως στην αλήθεια του Χριστού να ανάψει μέσα του...