Τὸ Οἰκουμενιστικὸν Θέατρο τῆς Ρώμης -- Τοῦ αειμνήστου Ανδρέου Θεοδώρου, Καθηγητοῦ Πανεπιστημίου Αθηνών

ΣΤΙΣ 6 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 1987 παίχθηκε στὴ Ρώμη ἕνα πρώτου μεγέθους οἰκουμενιστικὸ θέατρο. Πρωταγωνιστές του ἦσαν οἱ προκαθήμενοι τῶν δύο μεγάλων ᾿Εκκλησιῶν, τῆς Παπικῆς καὶ τῆς ᾿Ορθοδόξου Καθολικῆς, ποὺ μετεῖχαν σ᾿ ἕνα παράδοξο ≪συλλείτουργο≫, σκηνή του δὲ ἡ ἐπιβλητικὴ Βασιλικὴ τοῦ ῾Αγίου Πέτρου καὶ θεατὲς εὐρὺ ἐκκλησίασμα λατίνων πιστῶν, μεταξὺ τῶν ὁποίων πολλοὶ ἐπίσημοι, καὶ λίγοι —ὡς πιστεύουμε—᾿Ορθόδοξοι μὲ ἐπὶ κεφαλῆς τοὺς ἀνωτέρους κληρικοὺς τῆς συνοδείας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου. ῞Ωρα τῆς παραστάσεως ἦταν ἡ τέλεση τῆς λατινικῆς θείας λειτουργίας, μὲ φόντο τὸ διάλογο τῆς ἀγάπης καὶ τὴν προσδοκωμένη ἕνωση τῶν ᾿Εκκλησιῶν. ῾Ως ἦταν ἑπόμενο, δὲν ἔλειπαν ἀπὸ τὴν παράσταση οἱ ἐναγκαλισμοὶ καὶ οἱ συγκινήσεις, οἱ προσφωνήσεις καὶ οἱ ἀντιφωνήσεις καὶ ἄλλα παρόμοια, τὰ ὁποῖα ἀποσποῦσαν τὰ χειροκροτήματα τῶν παρισταμένων. Επειδὴ δὲ τὸ θέμα εἶναι πολὺ σοβαρὸ καὶ εἶναι πιθανὸν νὰ δημιουργήσει ἐσφαλμένες ἐντυπώσεις καὶ βλαπτικὲς παρεκδοχές, ἂς μοῦ ἐπιτραπεῖ νὰ ἐπισημάνω κατωτέρω ὡρισμένα στοιχεῖα, θέτοντάς τα κάτω ἀπὸ τὴν ὀρθόδοξη κριτική.

Οικουμενισμός: Το βδέλυγμα της ερημώσεως εστώς εν τόπω αγίω!

ΕΙΣ ΕΝΟΤΗΤΑ ΠΑΝΤΑΣ ΕΚΑΛΕΣΕ -- Αθωνικά άνθη

Το πνεύμα της ενότητος διήκει δι’  όλης της αγίας Γραφής. Και θεμέλιον αρραγές της Εκκλησίας αποτελεί η ενότης. Κάτι που δεν ενούται εις την Εκκλησίαν, είναι απόβλητον, είναι εκτός. Κάτι που διασπά την Εκκλησίαν, εξοβελίζεται. Ό,τι δεν εναρμονίζεται με την Εκκλησίαν, «εκκόπτεται και εις πυρ βάλλεται»…        

Αλλ’  αυτή η αγία ενότης εις την εποχήν μας υπόκειται εις πολλάς ερμηνείας. Και επιδιώκεται άνευ όρων. Επιζητείται ως αγάπη, εν ονόματι της αγάπης. Και φθάνει να προβάλλεται, ως ελατήριον και ως σκοπός, η αγάπη, δια να θεωρήται η ενότης ως το ύψιστον των αγαθών. Εν τούτοις η αγιωτάτη Εκκλησία μας την ενότητα ουδέποτε εννόησεν άνευ όρων. Η ζωή της Εκκλησίας, η Παράδοσις, αι Οικουμενικαί Σύνοδοι, οι άγιοι Πατέρες εδίδαξαν την ενότητα όχι άνευ όρων, όχι υπό όρους, αλλ’  υπό τον ένα απαράβατον όρον: της αληθείας…

ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΣ ΚΑΝΩΝ ΣΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΓΟΡΓΟΫΠΗΚΟΟΥ

Τη ΙΘ΄ (19η) Ιουνίου, μνήμη του Αγίου Αποστόλου ΙΟΥΔΑ.

Ιούδας, ο του Κυρίου Απόστολος, ήτο εκ των δώδεκα Αποστόλων, και εν μεν τω κατά Λουκάν Ευαγγελίω (κεφ. στ:16) ομοίως και εν ταις Πράξεσι (κεφ. α:13) ονομάζεται Ιούδας Ιακώβου, δηλαδή αδελφός Ιακώβου του αδελφοθέου, εν δε τω κατά Ματθαίον Ευαγγελίω ονομάζεται Θαδδαίος και Λεββαίος (κεφ. ι:3), ο οποίος έγραψε και την Καθολικήν επιστολήν, την φωτιστικήν εκείνην και δογματικήν, εις πάντας τους πιστεύσαντας Χριστιανούς.

Ομιλία περί του ότι έκαστος έχει προκείμενον ίδιον αγώνα, και περί του πως δύναται να διανύση τούτον αξιοπρεπώς.

Καθώς αναρίθμητον είναι το πλήθος των αμαρτημάτων, ούτως αμέτρητος είναι και των αρετών ο αριθμός· όστις φύγη πάσαν αμαρτίαν, κατορθώση δε πάσαν αρετήν, εκείνος είναι ο αληθινός αγωνιστής και άξιος κληρονόμος της επουρανίου Βασιλείας. Πάσης δε αμαρτίας η φυγή, καθώς και πάσης αρετής η κατόρθωσις, έχει ίδιον κόπον και δυσκολίαν και αγώνα. Άλλον κόπον δοκιμάζεις δια να φύγης την κοιλιοδουλίαν, και άλλον δια να αποστραφής την ασέλγειαν· άλλην δυσκολίαν δια να καταργήσης του νοός σου την υπερηφάνειαν, και άλλην δια να εκριζώσης το μίσος εκ της καρδίας σου. Ομοίως άλλος αγών πρόκειται εις σε, δια να κατασταθής πράος και ανεξίκακος, και άλλος δια να αναδειχθής νήστις και σώφρων· άλλος αγών δια να στερεωθής εις την αρετήν της αγάπης, και άλλος δια να καταφρονήσης πάσαν του κόσμου την ματαιότητα. Εκ τούτου φανερόν τυγχάνει, ότι πολλοί, μάλλον δε άμετροι είναι οι υπέρ της σωτηρίας ημών αγώνες.

Κἀγὼ ἐπὶ Σοὶ θαρρῶ!

Σὲ τῆς ἡμῶν σωτηρίας ἐπίκουρον κεκτήμεθα, Σὲ τῆς ἡμῶν βοηθείας ὑπέρμαχον ἔχομεν, Σὲ τῆς ἡμῶν ἀπολογίας προβαλλόμεθα στόμα, Σὲ τῆς ἡμῶν ἐλπίδος περιφέρομεν καύχημα, Σὲ Χριστιανῶν ἡ πληθὺς ὀχυρώτατον τεῖχος κέκτηται. Σὺ τὰ τοῦ παραδείσου κλεῖθρα διήνοιξας, Σὺ τὸ βαίνειν πρὸς οὐρανοὺς παρεσκεύασας, Σὺ τῷ Υἱῷ σου καὶ Θεῷ ἡμᾶς προσῳκείωσας. Διὰ Σοῦ πᾶσα δόξα, τιμὴ καὶ ἁγιωσύνη, ἀπ’ αὐτοῦ τοῦ πρώτου Ἀδὰμ καὶ ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος, Ἀποστόλοις, Προφήταις, Μάρτυσι, δικαίοις καὶ ταπεινοῖς τῇ καρδίᾳ, μόνη Πανάχραντε, καὶ ἐγένετο καὶ γίνεται καὶ γενήσεται· καὶ ἐπὶ Σοὶ χαίρει, Κεχαριτωμένη, πᾶσα ἡ κτίσις· κἀγὼ ἐπὶ Σοὶ θαρρῶ, διὰ Σοῦ τῆς κυρίως τεκούσης κατὰ σάρκα Θεὸν ἀληθινόν, Ω πρέπει πᾶσα δόξα, τιμὴ καὶ προσκύνησις, σὺν τῷ ἀνάρχῳ Πατρὶ καὶ τῷ παναγίῳ καὶ ἀγαθῷ καὶ ζωοποιῷ αὐτοῦ Πνεύματι, νῦν καὶ ἀεί, καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Ἀγίου Ἐφραίμ τοῦ Σύρου

Του αειμνήστου Ιωάννου Κορναράκη Καθηγητού Πανεπ. Αθηνών: Δεν έχομεν θέσιν εις το Π.Σ.Ε.

…Έχουμε δεχθεί νομικώς το δικαίωμα του Παγκοσμίου Συμβουλίου ¨Εκκλησιών¨ να εκδίδει κατά πλειοψηφία, αποφάσεις σε δογματικά θέματα, οι οποίες αντίκεινται στην Εκκλησιολογία και τους Ιερείς Κανόνες της Ορθοδόξου Εκκλησίας.                                                                      

Με την ανοχή μας και εφόσον νομίζουμε (παραμένοντες εταίροι του Π.Σ.Ε.), ότι μπορούμε να έχουμε «ενότητα» (γρ. αδελφότητα) με αιρέσεις, με ουσιαστική διαφοροποίηση από την Ορθόδοξη αγιοπνευματική μας παράδοση, επικυρώνουμε την αδιαφορία μας για την μοναδική αλήθεια, τη Μία Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, γεγονός, που εγγίζει, είτε το θέλουμε είτε όχι, την προδοσία της Αλήθειας της Εκκλησίας μας!!!  

Παναγία η Νιαμονίτισσα

Η μυροβόλος Χίος, η « παιπαλόεσσα », κατά τον Όμηρο, για το βραχώδες και ορεινό έδαφός της, εθεωρείτο από τους αρχαίους « ως μία των Μακάρων νήσων » για τα φυσικά της πλεονεκτήματα. 

Αυτή η ονομασία θα της ταίριαζε μεταφορικά και για την ευλάβεια των κατοίκων της. Στην αρχαιότητα ήταν γεμάτη αγάλματα και ειδωλολατρικούς ναούς. Αλλά και στη χριστιανική εποχή το πλήθος των ιερών ναών της κινεί την περιέργεια του κάθε επισκέπτου. « Η χιακή κοινωνία σημειώνει ο Μ. Ιουστινιάνης το 1606, είναι ευλαβέστατη, ενώ ο κλήρος της πολύ πιο αξιόλογος από άλλων περιοχών ». Έχει επίσης να επιδείξει πολλούς αγίους και πολλά μοναστήρια. 

Δεν έμεινε τίποτε όρθιο;

Στήν Θ΄ Γε­νι­κή Συ­νέ­λευ­ση τοῦ ΠΣΕ στό Porto Alegre τῆς Βρα­ζι­λί­ας οἱ ὀρ­θό­δο­ξοι ἀν­τι­πρό­σω­ποι (καί τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας τῆς Ἑλ­λά­δος) ἀ­πο­δέ­χθη­καν τήν και­νο­φα­νῆ καί παν­τε­λῶς ἀ­πα­ρά­δε­κτη θε­ο­λο­γι­κά ἄ­πο­ψη ὅ­τι «Κά­θε ἐκ­κλη­σί­α (σημ. πού συμ­με­τέ­χει στό Π.Σ.Ε.) εἶ­ναι ἡ κα­θο­λι­κὴ Ἐκ­κλη­σί­α καὶ ὄ­χι ἁ­πλὰ ἕ­να μέ­ρος της. Κά­θε ἐκ­κλη­σί­α εἶ­ναι ἡ Ἐκ­κλη­σί­α κα­θο­λι­κή, ἀλ­λὰ ὄ­χι στὴν ὁ­λό­τη­τά της. Κά­θε ἐκ­κλη­σί­α ἐκ­πλη­ρώ­νει τὴν κα­θο­λι­κό­τη­τά της ὅ­ταν εἶ­ναι σὲ κοι­νω­νί­α μὲ τὶς ἄλ­λες ἐκ­κλη­σί­ες»­(­!­) 

(P­o­r­to A­l­e­g­re, Φε­βρουά­ριος 2006).

π. Θεόδωρος Ζήσης:

Ἡ Ἐκκλησία πάντοτε, ἀπὸ τῆς ἐποχῆς τοῦ Κυρίου καὶ τῶν Ἀποστόλων, ἤθελε οἱ πιστοὶ νὰ εἶναι ἑνωμένοι στὴν πίστη, νὰ φρονοῦν τὰ αὐτά, διότι «εἷς Κύριος μία πίστις, ἓν βάπτισμα»· γι᾽ αὐτὸ καὶ ὅσους δὲν συμφωνοῦσαν στὴν μία καὶ ἑνιαία πίστη καὶ διετύπωναν δικές τους διδασκαλίες τοὺς ἀναθεμάτιζε καὶ τοὺς καταδίκαζε ὡς αἱρετικούς.

“O.T” αρ. φύλ. 2000

Ἐν ψυχρῷ δολοφονία» - Η ΠΑΙΔΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΕΚΤΡΩΣΕΩΝ -- Τοῦ αειμνήστου Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου

Οἱ οὐρανοί δίχως ἀγγέλους θα ἦταν κόλαση· καί ἡ γῆ δίχως παιδιά θά ἦταν ἐρημιά καί σκοτεινιά. Ἐάν στόν οὐρανό βασιλεύει ἡ χαρά τῶν ἀγγέλων, στη γῆ, εὐτυχῶς, ἀπόμεινε τό χαμόγελο τῶν παιδιῶν. Μέσα στα παιδικά μάτια καθρεφτίζεται ὁ παράδεισος.  Ἄγγελοι καί παιδιά ζοῦνε σ’ ἕνα ἰδανικό καί τρισχαρούμενο κόσμο. Τίποτε σέ τοῦτο τόν κόσμο δε μπορεῖ νά συγκριθεῖ μ’ ἕνα παιδί. Τί λέω! Τίποτε δέ μπορεῖ να συγκριθεῖ μ’ ἕνα παιδικό χαμόγελο. Ὅταν χαμογελάει τό παιδάκι, λές καί χαμογελοῦν οἱ οὐρανοί. Ναί! Οὔτε τά πανέμορφα λουλούδια, οὔτε τά ψηλοφτέρουγα πουλιά, οὔτε τῶν δασῶν τ’ ἄγρια θεριά, οὔτε τῆς θάλασσας τά ὡραιοπλούμιστα ψάρια… Τίποτε! Τίποτε δέ συγκρίνεται μέ τοῦ λογικοῦ – ἀλλά τόσο ἀθώου παιδικοῦ χαμόγελου. Ὡστόσο, αὐτό τό ἐν ἐξελίξει καί ἀγέννητο, ἀκόμα, ἀγγελούδι, ἡ μάνα του –πού γι᾽ αὐτό πλάστηκε ἀπ’ τό Θεό– δέν τό θέλει. Δέν τό ἀνέχεται. Τό σκοτώνει καί τό πετάει, ὅπως πετάει ὁ ἄνθρωπος τά σκουπίδια.