Φώτης Κόντογλου - Ἡ Μοναδικότητα τῆς Παραδόσεως τῆς Ὀρθοδοξίας

Ὑπάρχει φανερὴ ὑπερηφάνεια, ὑπάρχει καὶ κρυφὴ ὑπερηφάνεια.

Τὴν κρυφὴ ὑπερηφάνεια ἐννοεῖ ὁ ἅγιος Ἐφραὶμ ὁ Σῦρος, λέγοντας: «Ἡ ὑπερηφάνεια ἀναγκάζει ἐπινοεῖν καινοτομίας μὴ ἀνεχομένη τὸ ἀρχαῖον».

Αὐτὴ τὴν ὑποχθόνια ὑπερηφάνεια, ποὖναι κρυμμένη κάτω ἀπὸ τὴν ταπεινολογία καὶ τὴν ταπεινοφάνεια, ἔχουνε ὅσοι δὲν σέβουνται τὴν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας στὴ λατρεία καὶ στὶς ἐκκλησιαστικὲς τέχνες, καὶ θέλουνε νὰ εἰσάξουνε σ᾿ αὐτὴ κάποιους νέους τρόπους ποὺ εἶναι ὁλότελα ξένοι πρὸς τὴν οὐσία τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως. Ὄχι μοναχὰ ξένοι πρὸς τὸν πνευματικὸν χαρακτήρα τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀλλὰ ὁλότελα ἀντιορθόδοξοι.

Εἶδες τί λέγει ὁ ὅσιος Ἐφραὶμ γιὰ τὴν ὑπερηφάνεια ποὺ εἶναι ἡ αἰτία τῶν νεωτερισμῶν; Δὲν λέγει ἁπλῶς «κινεῖ» ἀλλὰ «ἀναγκάζει», βιάζει αὐτὸν ποὺ τὴν ἔχει τὴν ὑπερηφάνεια. Καὶ ἔπειτα λέγει «ἐπινοεῖν», νὰ ἐφεύρει, νὰ φτιάξει κάποια ψεύτικα πράγματα. Τὸ «ἐπινοεῖν» ἔχει μέσα του τὴν πονηρία. Καὶ παρακάτω λέγει ὁ ἅγιος:

Ερμηνεία εις την προς Εβραίους Επιστολήν του Aπ. Παύλου

την αναγινωσκομένην τη πρώτη Κυριακή εν η και η εορτή των Αγίων Πάντων.

 (Νικηφόρου του Θεοτόκη)                                                                             

Λαμπρά και ένδοξος πανήγυρις σήμερον, αδελφοί, πλήρης ευλογίας και χάριτος Θεού· όχι ενός, αλλά Πάντων των εν ουρανοίς απογεγραμμένων Αγίων, ήτοι των προ νόμου Δικαίων, των εν νόμω Προφητών και των μετά την ευαγγελικήν χάριν Αποστόλων, Μαρτύρων, Ομολογητών, Ιεραρχών, Οσίων και πάντων των απ’ αρχής κόσμου μέχρι της σήμερον ευαρεστησάντων τον Θεόν ανδρών τε και γυναικών, γνωστών και αγνώστων. Πάντων τούτων των Αγίων ομού την μνήμην σήμερον ευσεβώς πανηγυρίζοντες, λαμβάνομεν δια της πρεσβείας αυτών την χάριν και ευλογίαν του Θεού.

π. Γεώργιος Αγγελακάκης: γιατί γέροντα Παϊσιε, γιατί Σωτηρόπουλε, γιατί Αυγουστίνε; Γιατί Πορφύριε; ΠΟΤΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΠΑΤΕΡΕΣ ΘΑ ΠΕΙΤΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ?

ΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ

Τη αυτή ημέρα, Κυριακή μετά την Πεντηκοστήν, την των απανταχού της οικουμένης εν Ασία, Λιβύη και Ευρώπη, Βορρά τε και Νότω, ΑΓΙΩΝ  ΠΑΝΤΩΝ εορτήν εορτάζομεν.                                                                         

Κατά την Κυριακήν ταύτην, ήτις ακολουθεί αμέσως μετά την Αγίαν Πεντηκοστήν, εθέσπισαν οι θείοι Πατέρες να επιτελώμεν την πανσέβαστον μνήμην όλων των Αγίων, οίτινες υπήρξαν εις όλον τον κόσμον. Και κατ’ αρχάς μεν οι αρχαιότατοι Πατέρες εποίουν την εορτήν μόνον των Μαρτύρων, των εν όλω τω κόσμω μαρτυρησάντων, καθώς μαρτυρεί και ο εγκωμιαστικός Λόγος του θείου Χρυσοστόμου, εις τον οποίον μόνους τους Μάρτυρας κοινώς όλου του κόσμου επαινεί.

ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ "ΤΩΝ ΕΝ ΟΛΩ ΤΩ ΚΟΣΜΩ ΜΑΡΤΥΡΩΝ ΣΟΥ"

Τη ΙΔ΄ (14η) μνήμη του Αγίου ενδόξου Προφήτου ΕΛΙΣΣΑΙΟΥ.

Ελισσαίος ο Άγιος του Θεού Προφήτης ήτο υιός Σαφάτ από Αελμούθ εκ της γης του Πατριάρχου Ρουβίμ· συνέβη δε εις τον Προφήτην τούτον εν παράδοξον θαύμα· διότι ότε αυτός εγεννήθη εις τα Γάλγαλα, η χρυσή δάμαλις, η εκεί προσκυνουμένη, εβόησε με τόσον μεγάλην φωνήν, ώστε ηκούσθη εις την Ιερουσαλήμ. Ο δε Αρχιερεύς θεωρήσας εις τας δύο πέτρας τας εν τω στήθει αυτού κρεμαμένας, από τας οποίας η μία ωνομάζετο Δήλωσις και η άλλη Αλήθεια, είπε τον λόγον τούτον. «Σήμερον εγεννήθη προφήτης εις την Ιερουσαλήμ, ο οποίος θέλει κρημνίσει τα γλυπτά και θέλει συντρίψει τα χωνευτά είδωλα».

ΤΟ ΟΜΟΛΟΓΙΑΚΟ, ΘΕΑΡΕΣΤΟ ΚΑΙ ΑΓΙΑΣΜΕΝΟ “ΧΑΣΤΟΥΚΙ!” -- Του αδελφού μας Νικολάου Πανταζή, θεολόγου

Ο Άγιος Νικόλαος είναι πράγματι πολύ μεγάλος Άγιος, πολυαγαπημένος, πολυχαρισματούχος, πολυθαυματουργός! Είναι ο προστάτης των ορφανών και των χηρών. Ο τροφέας των πεινώντων και πλουτιστής των πτωχών. Είναι ο άριστος ρύστης των αιχμαλώτων. O άμεσος σωτήρας των πλεόντων και των εν θαλάσση κινδυνευόντων.

Κάθε λιμάνι και κάποιο πλοίο, πλοιάριο, καϊκι και βαρκούλα, αφιερωμένο στο όνομά του θα βρεθεί. Κάθε σχεδόν οικογένεια κι’ ένας Νικόλαος. Στην Υμνολογία της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους, κάθε Πέμπτη της κάθε εβδομάδος, κάθε μήνα, εορτάζεται ο Άγιος Νικόλαος!

Το λιγότερο που θα μπορούσε κανείς στη μνήμη και στη χάρι του του να κάνει, είναι να διαβάσει το ξέχωρο και πάρα πολύ εντυπωσιακό βίο του και θα έχει πάρα πολλά διδάγματα να αποκομίσει. Ένας στείρος από συνήθεια, τυπικός εκκλησιασμός δεν είναι αρκετός για να τιμήσουμε τον Μέγα αυτό Άγιο. “Πρέσβυς ων εν γη μέγας, και γης αποστὰς εις το πρεσβεύειν ζέει!”

Η Ορθόδοξη Θεολογία απερίφραστα το απαιτεί και το διασαφηνίζει: “Τιμή Αγίου – μίμηση Αγίου!” Τους έχουμε για να τους τιμούμε και τους τιμούμε με το να τους μιμηθούμε. Το λέγει ξεκάθαρα ο Απόστολος Παύλος:  “Μιμηταί μου γίνεσθε, καθώς καγώ Χριστού!” (Α’ Κορινθ. 11, 1).
-----------------------------
Δημήτριος Χατζηνικολάου είπε...

Ἐξαίσιον κείμενον! Συμφωνῶ μέ αὐτό μέχρι καί στήν τελευταίαν κεραίαν καί κόμμα του! Ἄν καί εἶναι γνωστά ὅλα ὅσα γράφει ὁ ἀγαπητός ἐν Χριστῷ ἀδελφός Νικόλαος, ἐν τούτοις ξεχωρίζω ἕν σημαντικόν σημεῖον πού χρειάζεται ἰδιαίτερον τονισμόν: «άλλο πράγμα η Λατρευτική Προσκύνηση και άλλο η τιμητική προσκύνηση!» Λέγω ὅτι εἶναι πολύ σημαντικόν αὐτό τό σημεῖον, καθότι ἔχω διαβάσει σέ κείμενα ν' ἀποκαλοῦν ἐπιπολαίως τούς εἰκονοφίλους «εἰκονολάτρας», δίδοντες ἔτσι λαβήν εἰς τούς εἰκονομάχους προτεστάντας νά μᾶς κατηγοροῦν ὡς εἰδωλολάτρας! Διά μίαν ἀκόμη φοράν εὐχαριστοῦμε τόν ἀδελφόν Νικόλαον γιά τόν κόπον του, γιά τόν ὁποῖον βεβαίως θά λάβῃ πολύν μισθόν παρά Θεοῦ.

Εις τα ζητήματα της πίστεως δεν χωρούν ανθρώπινοι συναισθηματισμοί

Αείποτε η Εκκλησία του Χριστού «δια τους λόγους των χειλέων Του εφύλαξεν οδούς σκληράς». Μέσος όρος δεν υπάρχει. Ή πιστεύομεν ή δεν πιστεύομεν. Ή ο από δέκα αιώνων Καθολικισμός περιέπεσεν εις αιρέσεις, οπότε πρέπει να τας αποβάλη και κατόπιν να έλθη προς ένωσιν Δογματικήν και Εκκλησιαστικήν ή δεν έχει αιρέσεις οπότε η Εκκλησία μας πλανάται επί δέκα αιώνας. Και όχι μόνον δέκα αιώνας, αλλά πλανάται μεθ' όλων των Οικουμενικών Συνόδων και των αγίων Πατέρων, και τα πάντα γίνονται άνω κάτω. Και κατά συνέπειαν πρέπει να διορθώσωμεν Ιερούς Κανόνας, να συμπληρώσωμεν το Σύμβολον της Πίστεως, να διασκευάσωμεν τα λειτουργικά μας βιβλία, να χρίσωμεν με ασβέστη τους τοιχογραφημένους αγίους Πατέρας μας και να καύσωμεν τας φορητάς εικόνας των, αφού επλανήθησαν και πλανούν και ημάς τόσους αιώνας.   

Άγιος Ιωάννης ο Σιναϊτης στον Λόγον ΚΑ´ της «Κλίμακος»:

«Ο κενόδοξος είναι ειδωλολάτρης και ας δείχνη ότι είναι πιστός. Σέβεται τον Θεόν φαινομενικά, αλλά επιζητεί πραγματικά να αρέση στους ανθρώπους και όχι στον Θεόν. Και είναι κενόδοξος κάθε επιδεικτικός άνθρωπος. Του κενόδοξου η νηστεία είναι χωρίς μισθόν και η προσευχή του άκαιρη και άστοχη, γιατί και τα δυο τα κάνει για τον ανθρώπινον έπαινο…». 

ΜΙΑ ΑΚΟΜΗ ΠΡΟΚΛΗΣΙΣ -- Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση

ΣΤΙΣ 17 Όκτωβρίου τρ. ἔτ. ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος ἐπισκέφτηκε τὸ Βατικανὸ καὶ συμμετεῖχε στὴ σύνοδο τῶν παπικῶν ἐπισκόπων. Εἶναι χαρακτηριστικὸ ἕνα ἀπόσπασμα τῆς ὁμιλίας του πρὸς τοὺς αἱρετικοὺς παπικούς: «Εἶναι ἡ πρώτη φορὰ στὴν ἱστορία ποὺ σὲ μιὰ Οἰκουμενικὴ Ἐκκλησία προσφέρεται ἡ εὐκαιρία νὰ ἀπευθύνει λόγο σὲ μιὰ Σύνοδο Ἐπισκόπων τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας καὶ ἄρα νὰ γίνει ἕνα μέρος ἔτσι τῆς ζωῆς τῆς ἀδελφῆς Ἐκκλησίας σὲ τόσο ὑψηλὸ ἐπίπεδο. Θεωροῦμε αὐτὸ σὰν φανέρωμα τοῦ ἔργου τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ποὺ ὁδηγεῖ τὶς ἐκκλησίες μας σὲ μιὰ στενότερη καὶ βαθύτερη σχέση μεταξύ τους, ἕνα σημαντικὸ βῆμα πρὸς τὴν ἐπανεγκαθίδρυση τῆς πλήρους κοινωνίας». Γιὰ τὸν Οἰκ. Πατριάρχη οἱ παπικοὶ ἀποτελοῦν Ἐκκλησία! Δὲν εἶναι αἱρετικοί, ὅπως τονίζουν οἱ Πατέρες καὶ οἱ Ἅγιοι τῆς Ὀρθοδοξίας.

ΑΘΕΪΑ, Η ΣΙΩΠΗ ΔΙΑ ΤΗΝ ΠΙΣΤΙΝ -- Τοῦ αειμνήστου Στεργίου Σάκκου, Ὁμοτ. Καθηγητοῦ Α.Π.Θ.

Εἶναι γεγονός ὅτι ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος δέν πολυενδιαφέρεται γιά τά πνευματικά καί μάλιστα γιά τά δογματικά θέματα, πού ἀποτελοῦν τό θεμέλιο καί τήν πηγή τῆς πνευματικῆς ζωῆς καί τῆς σωτηρίας. Ἡ σημερινή κουλτούρα καί γενικότερα ἡ περιρρέουσα ἀτμόσφαιρα ὄχι μόνο εὐνοεῖ μιά τέτοια νοοτροπία ἀλλά καί ἐξωθεῖ σʼ αὐτήν. Ἄλλωστε τό στίγμα τοῦ «φονταμενταλισμοῦ» καί ἡ μομφή τῆς μισαλλοδοξίας συνοδεύουν ἀνεξέλεγκτα κάθε προσπάθεια γιά τήν διατήρηση τῶν παραδεδομένων ἀξιῶν, πού ἀποτελοῦν τά θεμέλια τοῦ πολιτισμοῦ καί τῆς πνευματικῆς μας οἰκοδομῆς. Κάτω ἀπό ὅλες αὐτές τίς ἔμμεσες πιέσεις ὁ σημερινός ὀρθόδοξος χριστιανός ἀβασάνιστα ἀποδέχεται τά δελεαστικά κηρύγματα Οἰκουμενισμοῦ, αὐτοῦ τοῦ ὁδοστρωτήρα καί ἰσοπεδωτῆ τῶν δογμάτων, καί περνᾶ στά «ψιλά γράμματα» τίς δογματικές διαφορές. Ὡστόσο, εἶναι λάθος καί παράπτωμα πνευματικό νά ἀδιαφοροῦμε γιά τά δόγματα· νά τά  θεωροῦμε σχολαστική ἐνασχόληση τῶν θεολόγων, ἀνούσιο καί ἐνοχλητικό πονοκέφαλο γιά μᾶς τους «ἁπλούς χριστιανούς».