ΤΟ ΟΜΟΛΟΓΙΑΚΟ, ΘΕΑΡΕΣΤΟ ΚΑΙ ΑΓΙΑΣΜΕΝΟ “ΧΑΣΤΟΥΚΙ!” -- Του αδελφού μας Νικολάου Πανταζή, θεολόγου

Ο Άγιος Νικόλαος είναι πράγματι πολύ μεγάλος Άγιος, πολυαγαπημένος, πολυχαρισματούχος, πολυθαυματουργός! Είναι ο προστάτης των ορφανών και των χηρών. Ο τροφέας των πεινώντων και πλουτιστής των πτωχών. Είναι ο άριστος ρύστης των αιχμαλώτων. O άμεσος σωτήρας των πλεόντων και των εν θαλάσση κινδυνευόντων.

Κάθε λιμάνι και κάποιο πλοίο, πλοιάριο, καϊκι και βαρκούλα, αφιερωμένο στο όνομά του θα βρεθεί. Κάθε σχεδόν οικογένεια κι’ ένας Νικόλαος. Στην Υμνολογία της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους, κάθε Πέμπτη της κάθε εβδομάδος, κάθε μήνα, εορτάζεται ο Άγιος Νικόλαος!

Το λιγότερο που θα μπορούσε κανείς στη μνήμη και στη χάρι του του να κάνει, είναι να διαβάσει το ξέχωρο και πάρα πολύ εντυπωσιακό βίο του και θα έχει πάρα πολλά διδάγματα να αποκομίσει. Ένας στείρος από συνήθεια, τυπικός εκκλησιασμός δεν είναι αρκετός για να τιμήσουμε τον Μέγα αυτό Άγιο. “Πρέσβυς ων εν γη μέγας, και γης αποστὰς εις το πρεσβεύειν ζέει!”

Η Ορθόδοξη Θεολογία απερίφραστα το απαιτεί και το διασαφηνίζει: “Τιμή Αγίου – μίμηση Αγίου!” Τους έχουμε για να τους τιμούμε και τους τιμούμε με το να τους μιμηθούμε. Το λέγει ξεκάθαρα ο Απόστολος Παύλος:  “Μιμηταί μου γίνεσθε, καθώς καγώ Χριστού!” (Α’ Κορινθ. 11, 1).
-----------------------------
Δημήτριος Χατζηνικολάου είπε...

Ἐξαίσιον κείμενον! Συμφωνῶ μέ αὐτό μέχρι καί στήν τελευταίαν κεραίαν καί κόμμα του! Ἄν καί εἶναι γνωστά ὅλα ὅσα γράφει ὁ ἀγαπητός ἐν Χριστῷ ἀδελφός Νικόλαος, ἐν τούτοις ξεχωρίζω ἕν σημαντικόν σημεῖον πού χρειάζεται ἰδιαίτερον τονισμόν: «άλλο πράγμα η Λατρευτική Προσκύνηση και άλλο η τιμητική προσκύνηση!» Λέγω ὅτι εἶναι πολύ σημαντικόν αὐτό τό σημεῖον, καθότι ἔχω διαβάσει σέ κείμενα ν' ἀποκαλοῦν ἐπιπολαίως τούς εἰκονοφίλους «εἰκονολάτρας», δίδοντες ἔτσι λαβήν εἰς τούς εἰκονομάχους προτεστάντας νά μᾶς κατηγοροῦν ὡς εἰδωλολάτρας! Διά μίαν ἀκόμη φοράν εὐχαριστοῦμε τόν ἀδελφόν Νικόλαον γιά τόν κόπον του, γιά τόν ὁποῖον βεβαίως θά λάβῃ πολύν μισθόν παρά Θεοῦ.

Οι Απόστολοι και οι Πατέρες, οι Άγιοι Πάντες μιμήθηκαν το Χριστό. Αγάπησαν υπερβολικά το Χριστό και θυσίασαν τα πάντα και τη ζωή τους ακόμη για την αγάπη και τη δόξα Του. Έκαναν μεγάλες νηστείες, αγρυπνίες, προσευχές και έλαβαν έτσι τα μέγιστα, ουράνια, υπερφυσικά χαρίσματα από το Τριαδικό Θεό. Δόξασαν το Χριστό και ο Χριστός τους αντιδόξασε: “Τους δοξάσαντάς Με δοξάσω!” (Α’ Σαμουήλ 2, 30). “Δόξη και τιμή εστεφάνωσας αυτόν!” (Ψαλμ. 8, 6). Αποδίδουμε δόξα και τιμή δικαιωματική. Σχετική.
Πολύ κακώς λοιπόν οι ετερόδοξοι αιρετικοί μας κατηγορούν ότι “λατρεύουμε ανθρώπους”. Είναι κακοήθης συκοφαντία αυτό και αποτελεί οργανωμένο πόλεμο εις βάρος της Ορθοδόξου Αληθείας. Το Λεξικό το υπογραμμίζει: “Λατρεύω σημαίνει θεωρώ κάτι ή κάποιον για Θεό και απόδίδω σε αυτό την κατάλληλη λατρεία”.

Εμείς οι Ορθόδοξοι ΔΕΝ λατρεύουμε τους Αγίους για “Θεούς!” Ας πάψουν πια να μας ρίχνουν λάσπη οι αθεόφοβοι. Ο Μόνος καθαρός και Άγιος είναι ο Χριστός, ο Οποίος είναι κατ’ ουσίαν η Πηγή και ο δοτήρας κάθε αγιότητος. Ο Χριστός είναι ο Ήλιος της Δικαιοσύνης, της Αγιοσύνης, το Φως το Αληθινό. Είναι Αυτόφωτος Ήλιος. Οι Άγιοι είναι αστέρες πολύφωτοι του νοητού στερεώματος οι οποίοι αντανακλούν αυτό το Φως, ως Φώτα ετερόφωτα.

Επαναλαμβάνω, και πρέπει να επιμένουμε με αυστηρότητα και ακρίβεια σε αυτό το σημείο: ΔΕΝ λατρεύουμε τους Αγίους ΟΥΤΕ τις Αγίες τους Εικόνες. Απλώς τους ΤΙΜΟΥΜΕ και φιλούμε τις Εικόνες τιμητικά. Η τιμή αυτή “επί το πρωτότυπον διαβαίνει” όπως καθόρισε και ξεκαθάρισε οριστικά η Ζ’ Αγία Οικουμενική Σύνοδος, φράζοντας παραδειγματικά το στόμα των Εικονομάχων.

Οι ανίδεοι, αγράμματοι και κακοήθεις άπιστοι δεν γνωρίζουν, ενώ πρέπει να γνωρίζουν, ότι άλλο πράγμα η Λατρευτική Προσκύνηση και άλλο η τιμητική προσκύνηση! Δεν πρέπει να συγχέουμε τις έννοιες και τις καταστάσεις. Η ημιμάθεια είναι χειρότερη της αμαθείας. Τα ξέρουν μισά, τα ξέρουν στρεβλά.

Και πάλι το Λεξικό τους “βουλώνει τα στόματα”: “Προσκύνηση είναι η κλίση ή αλλαγή στάσης του σώματος προς τα εμπρός προς ένδειξη σεβασμού, είναι ο ευλαβικός ασπασμός, για να τιμηθεί ή ακόμη και να λατρευτεί κάποιος ή κάτι!” Δηλαδή, το “εμπρός – κινώ”, το “σκύβω μπροστά και χαμηλά” δύναται να δηλώνει δύο πράγματα: Τιμή και σεβασμό, και σε άλλες περιπώσεις (όπως στο Θεό τον Ίδιο) Λατρεία!

Ας επανέλθουμε όμως στον τιμώμενο, πάντιμο και πανέντιμο Άγιο. Πολλοί μιλούν για τη μεγαλοσύνη του Αγίου Νικολάου, εξαίρουν την αγιοσύνη του και “θεολογούν” τρανώτατα για την πολυδιάστατη θαυματουργία του και τις Αγιοπνευματικές, Αρχιερατικές αρετές του. Εστιάζουν τη προσοχή τους στο ηθικολογικό μόνο στοιχείο. Καλά όλα αυτά, δείγματα κανονικά, του Κανόνα της Πίστεώς μας.

Εκεί όμως που χωλαίνουν και σιωπούν, εκεί που δειλιάζουν και αποφεύγουν να μαρτυρούν, οι αθεόφοβοι, είναι η απολύτως αναγκαία, “σπουδαία και τελεία” Ομολογιακή του Πράξη, όχι με λόγια, χαρτοπόλεμο, δηλώσεις και υπογραφές, αλλά ΠΡΑΞΗ και έργο Θεαρχικό, ΡΑΠΙΣΜΑ ευλογημένο και επιτακτικό, Χαστούκι Άγιο, και Ομολογιακό, ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ!

Αποφεύγουν συστηματικά να μιλούν για Ράπισμα Ιερό, για “Μπινελίκι” Παταγοφόρο και “Μπουρλότο” Σεισμοποιό, για Ασφαλή και Άσφαλτη Ιστορική “Σφαλιάρα!” Σφάλλουν συνειδητά διότι η διδαχή της Ενθέου Επιθετικότητος θα αποκαλύψει τη δική τους φοβία και δειλία.

Δε ντρέπονται, οι διάφοροι Εκκλησιαστικοί “Αλήτες”, (με την πρωταρχική έννοια του Λεξικού: “Αλήτης εστί ο περιφερόμενος από τόπον εις τόπον”) που περιφέρονται από κανάλι σε κανάλι, και ιστολόγιο σε ιστοσελίδα να κάνουν άχαρο και αμίμητο καθωσπρεπίστικο κήρυγμα αλλά να αποκρύπτουν το αδιάσειστο και αξιοσημείωτο αυτό γεγονός ότι ο Άγιος Νικόλαος (όπως οι πλείστοι Άγιοι) ήταν ένθερμος οπαδός της Αληθείας και διαπρύσιος, πυρίπνοος Λέων της Ομολογίας. Δεν ανεχόταν την πλάνη, την διαβολή, τη διαστρέβλωση, την αίρεση. Δεν “δεχόταν μύγα στο σπαθί του!”

Δεν ήταν “αγαπολόγος”, γυρολόγος και γλυκομίλητος γόης. Είχε φωτιά θεϊκή μέσα του, φλόγα αδάμαστη και γινόταν “πυρ και μανία”, όπως όλοι οι Άγιοι Πατέρες, “λέοντες πυρ πνέοντες” το Ζέον το Αγιοπνευματικό, λαλούντες και δηλούντες, διασαφηνίζοντες και υπερασπίζοντες το Πνεύμα της Αληθείας.

Στην Α’ Οικουμενική Σύνοδο, όταν ο Άγιος Νικόλαος άκουσε τον Άρειο να υβρίζει τον Θεάνθρωπο Χριστό μας σαν “κτίσμα” και “άνθρωπο απλό”, όταν είδε πως ο Άρειος δεν καταλάβαινε από τα θεία λόγια και και υπεραρκετά, δεινά επιχειρήματα των Αγίων Πατέρων, κατέβηκε εξ’ οργής αγίας ορμώμενος και “του’ ριξε” ένα τόσο άγριο, τόσο δυνατό χαστούκι, “του σβούριξε” μία τρανταχτή “σφαλιάρα” που βούηξε ολόκληρος ο τόπος!

Ο ταλαίπωρος Άρειος “δεν ήξερε τί τον χτύπησε και από που του ήρθε…” Διπλωματικώς, “το έπαιξε θύμα” και διαμαρτυρήθηκε έντονα στον προεδρεύοντα Βασιλέα Μέγα Κωνσταντίνος, ο οποίος τοις νόμοις επόμενος αναγκάστηκε να αφαιρέσει τα Δεσποτικά Άμφια από τον Άγιο Νικόλαο και να τον κλείσει στη φυλακή των Ανακτόρων.

Εκεί όμως, τη νύχτα, του εμφανίστηκαν ο Χριστός και η Παναγία Του Μητέρα και τον ρώτησαν επιτακτικά γιατί είναι φυλακισμένος. Ο Άγιος απάντησε: “Για την αγάπη και τη δόξα τη δική σας!” Αξιοσημείωτο πάντως είναι πως αναφαίρεται και στους δύο, ενεργούμενος και διακινούμενος από την αγάπη και των δύο. Δεν μπορείς να λες πως αγαπάς το Χριστό, και να μην αγαπάς την Θεοτόκο!

Ο Χριστός του εξήγησε πως ευαρεστήθηκε πολύ με αυτή την Αγία και Ιερή Αγανάκτηση του Αγίου Νικολάου… Αμέσως, θαυματουργικώς, τον έντησαν με τα Αρχιερατικά του Άμφια και του χάρισαν Ολόχρυσο Ευαγγέλιο, αφού τον ελευθέρωσαν θαυματουργικώς από τη φυλακή εκείνη.

Ο Αυτοκράτορας και οι λοιποί Άγιοι Πατέρες, όταν τον είδαν το τεράστιο και συναρπαστικό θαύμα, του ζήτησαν ικετευτικά πολλά και ειλικρινά συγγνώμη, αφού βεβαίως αντιλήφθηκαν πως πολύ κακώς τον τιμώρησαν για αυτή του την ΘΕΑΡΕΣΤΗ και ΑΓΙΑ πράξη.

Πολύ κακώς λοιπόν, κάποιοι, τολμούν και μιλούν για ανεπίτρεπτο “λάθος”, “αντι-ευαγγελική βία” και “αμαρτία” του Αγίου, διότι έτσι γίνονται Θεομάχοι. Όχι πως ο Θεός θέλει να μετερχόμαστε παντού τη βία και να σκορπούμε χαστούκια εδώ και εκεί, αλλά… υπάρχει και το ηχηρό ράπισμα της Αληθείας, το χαστούκισμα του Λόγου, ο θυμός ο δικαιότατος, ο Αγιοπατερικός. Υπάρχει και η ιερή αγανάκτιση και εάν τελικά κάποιος δεν καταλαβαίνει με λόγια, δεν σέβεται τίποτα και βλασφημεί με αισχρό τρόπο τα Θεία Πρόσωπα, τότε υπάρχει και το “Θεϊκό Ξύλο” το οποίο “βγήκε απ’ τον Παράδεισο!” Υπάρχουν οι Νόμοι και οι ενδεχόμενες μηνύσεις.

Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος απερίφραστα και απροκάλυπτα μας προτρέπει:

“ΡΑΠΙΣΟΝ βλασφημούντα ίνα η χείρ σου αγιάση!”

Πολύ καλό και δυνατό, ηχηρό και τρανταχτό, ουσιαστικό πλήγμα και αποτελεσματικό, άριστο και θεάρεστο ράπισμα σήμερα, σε αυτούς τους Αρχιερείς και Πατριάρχες που βλασφημούν την Εκκλησία του Χριστού με την Παναίρεση του Οικουμενισμού, είναι η Αγιοπατερική και Ομολογιακή Αποτείχιση των Θεοσεβών Ιερέων και των ευσεβών Λαικών. Η Διακοπή της Μνημονεύσεως και να η άμεση Απομάκρυνση από αυτούς με διακοπή κάθε μυστηριακής κοινωνίας και άλλης επαφής με αυτούς!

Αυτήν την Απομάκρυνση από τους αιρετικούς εντέλλεται ολόκληρη η Παλαιά και η Καινή Διαθήκη! Αυτό μας προτρέπουν και μας υποδεικνύουν οι Άγιοι Πατέρες της ΠρωτοΔευτέρας Αποστολικής Συνόδου διά του ΙΕ’ Ιερού Κανόνος και άλλων συσχετιζομένων Κανόνων! Αυτό εφήρμοσαν οι Άγιοι Πατέρες.

Εμείς, οι γνωστικοί και “Μεταπατέρες”, ας μην προφασιζόμαστε “δυνητικότητες” και επιλεκτικές δυνατότητες προκειμένου να καλύψουμε τη δική μας αδυναμία και εφάμαρτη, επιλήψιμη και Αντι-Κανονική Κοινωνία με Ακοινωνήτους! Ας μην γινόμαστε διά βίου “Αχρικαιρίτες”, ακρίτες της ακαρπίας, πράκτορες της απραξίας και παθητικοί θεατές προσμένοντες την άφιξη κάποιας “μελλούσης συνόδου” από το υπερπέραν.

Περαστικοί, πάροικοι και παρεπίδημοι και μεις. Καιρός έργων εστί και ουχί θεωριών. Καιρός ευπρόσδεκτος Αποτειχίσεως και ουχί στείρας συλλογής υπογραφών. Καιρός πια να πράξουμε συλλογικώς το “ΔΙ’ΕΥΧΩΝ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΗΜΩΝ!”

http://www.wallingoff.com/