Η μετάνοια είναι η πιο μεγάλη παραχώρηση του Θεού στον αμαρτωλό άνθρωπο, αλλά και η πιο γενναία και ηρωϊκή ανθρώπινη πράξη. Είναι ένα άλμα, το οποίο επιτελεί ο αμαρτωλός με τη βοήθεια της πίστεως, για να μπει έτσι στη σφαίρα της χάριτος, όπου όλα είναι τέλεια και άγια, διότι η αγάπη του Θεού γνωρίζει να λαμπρύνει και να αξιοποιεί θετικά και τα πιο μελανά και αρνητικά στοιχεία του ανθρώπου. Αυτό το γενναίο άλμα της μετανοίας, με τις ασύλληπτες συνέπειές του, μπορούμε να μελετήσουμε απλά, αλλά και πολύ καθαρά στην αγιασμένη μορφή του ευαγγελιστού Ματθαίου, του τελώνη, που έγινε απόστολος του Χριστού.
ΜΑΘΗΜΑ «ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗΣ ΑΓΩΓΗΣ»: ΟΛΕΘΡΙΑ ΜΥΗΣΗ ΣΕ ΑΩΡΟ ΕΡΩΤΙΣΜΟ
Ένα από τα πλέον κυρίαρχα γνωρίσματα της εποχής μας είναι χωρίς αμφιβολία ο άκρατος ηδονισμός, η σαρκολατρία, ο πανσεξουαλισμός. Η ταραγμένη εσχατολογική εποχή μας, εποχή μιάς άνευ προηγουμένου πνευματικής και ηθικής αποστασίας, ανήγαγε ως υπέρτατο αγαθό και πρώτιστο ζητούμενο το κυνήγι της ηδονής. Αυτό βεβαίως είναι τραγικό επακόλουθο και φυσική συνέπεια της υλιστικής θεωρήσεως του κόσμου των τελευταίων αιώνων, σύμφωνα με την οποία τα πάντα είναι ύλη και μόνον ύλη, δεν υπάρχει τίποτε πέραν του τάφου και επομένως το νόημα της παρούσης ζωής δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο από την απόλαυση των ηδονών του κόσμου. Ιδίως μετά την εμφάνιση του ιδεολογικού ρεύματος του άθεου «Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού», (από τον 17ον αιώνα και εντεύθεν), η χριστιανική πίστη περιφρονήθηκε και συκοφαντήθηκε ως ξεπερασμένη και σκοταδιστική. Την θέση της κατέλαβαν δύο νέα κυρίαρχα ιδεολογικά συστήματα γνήσια τέκνα του «Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού», ο Καπιταλιστικός και ο Μαρξιστικός Υλισμός.
ΘΕΟΤΟΚΑΡΙΟΝ -- Orthodox Hymns
Η πάντιμος των Ορθοδόξων Παράδοση, μας διδάσκει, ότι η Αειπάρθενος Κόρη ευρέθη η μόνη καθαρά και άμωμος, ώστε να σαρκωθή εξ Αυτής ο πάσης επέκεινα καθαρότητος Υιός και Λόγος του Θεού. Είναι Ναός του Υψίστου υγιασμένος πρώτα με την προσωπικήν Της αγιότητα και αρετήν και ύστερα με την επιφοίτησιν της αγιαστικής δυνάμεως του Αγίου Πνεύματος. Κάθε άλλη υπερτίμηση ή υποτίμηση της Ορθοδόξου αυτής θεωρήσεως αποτελεί ασέβεια και βλασφημία στο πρόσωπό Της και οδηγεί σε αίρεση και πλάνη.
Τη ΙΑ΄ (11η) Φεβρουαρίου άθλησις του Αγίου Ιερομάρτυρος ΒΛΑΣΙΟΥ Επισκόπου γενομένου Σεβαστείας και της εν Χριστώ συνοδείας αυτού.
Βλάσιος ο ένδοξος Ιερομάρτυς του Χριστού ήκμασε κατά τους χρόνους Λικινίου του βασιλέως του κατά τα έτη τη΄ - τκγ΄(308-323) βασιλεύσαντος, ήτο δε Επίσκοπος της εν Αρμενία Σεβαστείας. Αλλά και πριν να μαρτυρήση και πριν ακόμη γίνη ούτος Επίσκοπος του Χριστού είχε πολιτείαν θαυμαστήν και αξιέπαινον, διότι ήτο και αυτός ως ο μέγας Ιώβ, άκακος, άμεμπτος, αληθινός και θεοσεβής, απεχόμενος από παντός πονηρού πράγματος. Επειδή λοιπόν το καλόν και η αρετή επαινείται και από όλους τιμάται, εψήφισαν αυτόν Επίσκοπον της Σεβαστείας· εκείνος δε αγαπών την ησυχίαν και το να σχολάζη κατά μόνας εις τον Θεόν, επήγεν εις όρος τι, Άργαιον λεγόμενον, και εγκλεισθείς εις σπήλαιον εκεί ευρισκόμενον προσέφερεν εις τον Θεόν καθαράς και αθορύβους τας ευχάς και τοσούτον τον ηγάπων και ηυλαβούντο, όχι μόνον οι άνθρωποι, αλλά και αυτά τα θηρία δια την πολλήν του αρετήν, ώστε ήρχοντο προς αυτόν και δεν ήθελον να αναχωρήσωσιν, εάν δεν έβαλε την χείρα του επάνω εις αυτά να τα ευλογήση.
Ο ΜΕΓΑΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΚΑΙ Ο ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ...
Την μακροχρόνια ξενιτεία του από τον κόσμο διέκοψε δύο φορές, προκειμένου να αγωνισθεί και να συμβάλει στη διάσωση της Ορθοδοξίας, που όπως τώρα, έτσι και τότε, κινδύνευε από εξωτερικούς και πιο πολύ από εσωτερικούς εχθρούς. Ο Χριστιανισμός δεν παρουσιάσθηκε συνδιαλεγόμενος και συναλλασόμενος «επί ίσοις όροις» με τις άλλες θρησκείες, διεκδικώντας μέρος της αλήθειας, που υπάρχει δήθεν σε όλες τις θρησκείες, όπως βλάσφημα ισχυρίζονται σημερινοί δήθεν χριστιανοί ηγέτες των διαθρησκειακών συναντήσεων του Αντιχρίστου, αλλά ως μοναδική αλήθεια, η μοναδική οδός σωτηρίας, ως το αληθινό φως που αντικατέστησε όχι ισχνότερα φώτα, αλλά το σκότος της αγνωσίας του Θεού και της πλάνης: «Ο λαός ο καθήμενος εν σκότει είδε φως μέγα, και τοις καθημένοις εν χώρα και σκιά θανάτου φως ανέτειλεν αυτοίς». Δεν είπε ο Χριστός ότι εγώ είμαι ένας δρόμος, μία αλήθεια, ένα φως ανάμεσα σε άλλους δρόμους, σε άλλες αλήθειες, σε άλλα φώτα, αλλά εγώ είμαι η μοναδική αλήθεια, ο μοναδικός δρόμος, το μοναδικό φως: «Εγώ ειμί η οδός και η αλήθεια και η ζωή». «Εγώ ειμί το φως του κόσμου, ο ακολουθών εμοί ου μη περιπατήση εν τη σκοτία, αλλ΄έξει το φως της ζωής».
«Χριστός ημάς ουδέν ωφελήσει»!
Η παταγώδης αύτη κατάπτωσις της εκκλησιαστικής ημών Ηγεσίας, δέον να σημειωθή ότι ουδέν άλλο διαδηλοί, ειμή σαφεστάτην αθέτησιν του θεμελιώδους Δόγματος της απολυτρωτικής μοναδικότητος της ορθοδόξου υποστάσεως της αγίας ημών Εκκλησίας και Πίστεως. Κατ΄ ακολουθείαν είναι ανάγκη, όπως γίνη επίσης αντιληπτόν και καταστή συνείδησις εκάστου πιστού και ιδίως των Επισκόπων και των Αγιορειτών, ότι η διακηρυχθείσα αίρεσις του οικουμενισμού, τους υιοθετούντας ή τους κατά διάφορον τρόπον κοινωνούντας προς αυτήν, ως π.χ. δια της διαμνημονεύσεως του διακηρύξαντος ταύτην και των μετ΄ αυτού κοινωνούντων, καθιστά τούτους «συναπολλυμένους» τη ούτω κοινωνούση αιρέσει, ότε πλέον, «Χριστός ημάς ουδέν ωφελήσει»!