ΘΕΟΤΟΚΕ ΠΑΡΘΕΝΕ

Λέγει ο μέγας Αθανάσιος: Η Θεοτόκος  ήτον όντως η επτάφωτος λυχνία των επτά χαρισμάτων τού α­γίου Πνεύματος, με τα οποία έλαμπε από τους πρώτους χρόνους της ηλικίας.

Αυτή ήτον η ζωηφόρος τρά­πεζα του άρτου της ζωής. Αυτή το χρυσούν θυμιατήριον όπου εκράτησεν αφλέκτως το πυρ της Θεότητος. Αυτή η στάμνος η χρυσή, οπού εβάσταξε το ουράνιον μάννα. Αυτή η πλάκα, οπού έφερε σωματούμενον τον ενυπόστατον Λόγον. Αυτή η ράβδος, όπου εβλάστησε παραδό­ξως το άνθος της αφθαρσίας. Αυτή η κιβωτός, οπού έσωσεν εκ τού κα­τακλυσμού της αμαρτίας το ανθρώπινον γένος. Αυτή το θείον ιλαστήριον, οπού επεσκίαζεν, όχι τα Χερουβίμ, άλλ' αυτή η δύναμις τού Υψίστου. Αυτή η θεοδόχος γαστήρ, τα όντως άγια των αγίων, οπού άπαξ εισήλθεν ασπόρως και εξήλθεν αφθόρως ο αθάνατος Αρχιερεύς, όταν ο Λόγος σαρξ εγένετο.

---------------------

Δημήτριος Χατζηνικολάου είπε...

Παρά τόν ἔντονον ἀντιαιρετικόν ἀγῶνα, τίς ἀπανωτές ἐξορίες, τίς συκοφαντίες κ.λπ. πού ὑπέστη ὁ Μέγας Ἀθανάσιος, δέν ἐσκλήρυνεν ἡ ψυχή του καί συνέγραφε τόσον ὑπέροχα κείμενα διά τήν Ἁγιωτέραν καί Βασίλισσαν τῶν Οὐρανῶν! Τό αὐτό ἰσχύει καί διά τόν κατασυκοφαντημένον καί διωχθέντα Ἅγιον Νεκτάριον, ὁ ὁποῖος συνέγραψε τόν ὡραιότατον ὕμνον «Ἁγνή Παρθένε Δέσποινα, Ἄχραντε Θεοτόκε ...» Ἔτσι, γλυκαίνεται καί ἡ δική μας ψυχή, πού παλεύει στό ἐκκλησιαστικόν χάος νά βρῇ τήν ἄκρην τοῦ «μίτου τῆς Ἀριάδνης»!