Τεράστιο ἦταν τὸ µέγεθος τῆς καταστροφῆς, τὴν ὁποία προεκάλεσε ἡ θητεία τοῦ Ἀθηναγόρου στὸν Πατριαρχικὸ Θρόνο (1948-1972).

Οὐδεὶς ἄλλος συνέβαλε έως τότε, στὴν διαδικασία τῆς σταδιακῆς διαβρώσεως τῆς Ὀρθοδόξου Ὁµολογίας καὶ ἐκκλησιολογικῆς αὐτοσυνειδησίας τῶν ἐπισήµων τοπικῶν ἐκκλησιῶν, ὅσον ὁ Ἀθηναγόρας, ὁ ὁποῖος εἶχε φθάσει καὶ µέχρι τῆς ἐσχάτης ὕβρεως νὰ ὁµιλῆ γιὰ τὴν ἐπανίδρυσι τῆς Mιᾶς, Ἁγίας καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας διὰ µέσου τῆς ἑνώσεως τῆς Ὀρθοδοξίας µὲ τὸν πολυ-αιρετικὸ Παπισµό: «Εἰς τὴν κίνησιν πρὸς τὴν Ἕνωσιν, δὲν πρόκειται ἡ µία Ἐκκλησία νὰ βαδίση πρὸς τὴν ἄλλην, ἀλλ᾿ ὅλαι ὁµοῦ νὰ ἐπανιδρύσωµεν τὴν Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικὴν καὶ Ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν, ἐν συνυπάρξει εἰς τὴν Ἀνατολὴν καὶ τὴν Δύσιν, ὅπως ἐζῶµεν µέχρι τοῦ 1054, παρὰ καὶ τὰς τότε ὑφισταµένας θεολογικὰς διαφοράς»

 Ἀρχιµανδρίτου Ἀθανασίου Ἰ. Βασιλοπούλου,

 Ἀπὸ τὴν Πορεία τῆς Ἀγάπης,

Ἀθῆναι 1968, σελ. 87,

ἐκ τοῦ Μηνύµατος ἐπὶ τῇ Ἑορτῇ τῶν Χριστουγέννων 1967 τοῦ πατριάρχου Ἀθηναγόρου.