Ἐπί τῆς αἱρέσεως καί τῶν διαστροφῶν τῆς ὁμάδος τοῦ π. Εὐθυμίου Τρικαμηνᾶ διά τό ἡμερολογιακόν ζήτημα -- Τοῦ Δημητρίου Χατζηνικολάου

Συμφώνως πρός ἕν θεμελιῶδες θεώρημα τῆς Οἰκονομικῆς Ἐπιστήμης, ὁ ὀρθολογικός ἄνθρωπος προβαίνει εἰς μίαν ἐνέργειαν μόνον ἐάν τό ἀναμενόμενον ἐξ αὐτῆς ὄφελος ὑπερβαίνῃ τό ἀναμενόμενον κόστος τῆς ὑλοποιήσεώς της. Ὡς ἐκ τούτου, εἶχα ἀποφασίσει νά μήν ἀσχοληθῶ πλέον μέ τήν ὁμάδα τοῦ π. Εὐθυμίου Τρικαμηνᾶ (τοῦ λοιποῦ Ε.Τ.), διότι ἔχει περιτράνως ἀποδειχθῆ μέχρι τώρα ὅτι τό μέν κόστος (εἰς ὅρους χρόνου) εἶναι σημαντικόν τό δέ ὄφελος μεδενικόν! Εἰς τό τελευταῖον κείμενόν μου πρός τήν ἐν λόγῳ ὁμάδα (https://orthodox-voice.blogspot.com/2019/08/blog-post_82.html), ἐξήγησα τούς λόγους διά τούς ὁποίους θεωρῶ τόν διάλογον μετ’ αὐτῆς «σπατάλην χρόνου». Ἐξ ἄλλου, τό αὐτό ἐκτιμᾶ καί ἡ ὁμάς διά τόν διάλογον μετ’ ἐμοῦ, ἐφόσον τήν 29-7-2018, ὅταν ἀπέρριψεν ἕν σχόλιόν μου πού ὑπέβαλον πρός δημοσίευσιν εἰς μίαν ἀνάρτησιν τοῦ ἱστολογίου της (https://paterikiparadosi.blogspot.com/2018/07/blog-post_909.html#comment-form), μοῦ ἔγραψε τά ἑξῆς:

κ. Δ.Χ. Έχουμε δηλώσει ότι δεν θα δίνουμε βήμα για να περάσουν τις ιδέες τους οι Π.Η., οι οποίοι (αυτοί και οι φίλοι τους) μας υβρίζουν ως σχισματοαιρετικούς και στις πολυχρόνιες συζητήσεις μαζί τους, λέγουν "άλλα αντ' άλλων". Αυτό που αμφισβητείτε, το έχουμε καταδείξει πολλάκις, αλλά δεν το δέχεσθε, γιατί θεωρείτε ότι έχετε καταδείξει το αντίθετο. Ας μείνει λοιπόν καθένας στις θέσεις του.

Συνεπῶς, ἀμφότεραι αἱ πλευραί δέν ἐπιθυμοῦν τόν διάλογον, ἄρα ἡ συνέχειά του εἶναι ἀνόητος. Ἡ ἐκτίμησις τοῦ π. Ε.Τ., ὅτι ἡ ὡς ἄνω ἀπόφασίς μου εἶναι δῆθεν «στρατιωτικῆς» ἤ «δικτατορικῆς» νοοτροπίας, εἶναι ἐσφαλμένη, ὅπως εἶναι καί τά ὑπόλοιπα πού γράφει εἰς τό νέον του ἄρθρον (https://paterikiparadosi.blogspot.com/2019/08/blog-post_88.html#more) τῆς 20-8-2019.

Συνεπής πρός τήν ὡς ἄνω ἀπόφασίν μου, δέν θ’ ἀπήντων εἰς τό νέον αὐτό ἄρθρον τοῦ π. Ε.Τ. ἄν αὐτός δέν ἐπεβεβαίωνε τήν αἵρεσιν πού διετύπωσεν ἡ ὁμάς του πρό ἡμερῶν (https://paterikiparadosi.blogspot.com/2019/08/blog-post_8.html). Ἐσκέφθην ὅτι, ἐφόσον τό ἄρθρον ἀπευθύνεται προσωπικῶς πρός ἐμέ, ἔχω χρέος ἔναντι τῆς Ἀληθείας ν’ ἀντικρούσω τήν νέαν αὐτήν αἵρεσιν, τήν ὁποίαν συγκεκαλυμμένως μέν κηρύσσουν ἐδῶ καί πολλά χρόνια, ἀλλά, ἐξ ὅσων γνωρίζω, διά πρώτην φοράν τήν διατυπώνουν ἀπροκαλύπτως καί πεπαρησιασμένως, ἤτοι «γυμνῇ τὴ κεφαλῇ». Ἰδού ἡ αἵρεσις:

«Το Ημερολόγιο (κι όχι το εορτολόγιο, όπως παραπλανητικά λέτε) δεν είναι ούτε Αγιογραφική Εντολή, ούτε απόφαση ΟΥΔΕΜΙΑΣ Οικουμενικής Συνόδου, άρα δεν συνδέεται με το ανύπαρκτο δόγμα της ενότητος, όπως κακόδοξα επινοήσατε και γράφετε οι Γ.Ο.Χ.!» (ἡ ἔμφασις ὑπάρχει εἰς τό πρωτότυπον).

Ἡ ἐκ μέρους τοῦ π. Ε.Τ. ἐπιβεβαίωσις -- διά τήν ἀκρίβειαν, ἡ ἐν μέρει μόνον διόρθωσις ἀντί πλήρους ἀναιρέσεως -- τοῦ αἱρετικοῦ αὐτοῦ κειμένου τῆς ὁμάδος ἔχει ὡς ἑξῆς:

«Ἐδῶ πρέπει νὰ σημειώσουμε, κ. Χατζηνικολάου, ὅτι μᾶς προσάπτετε κατηγορίες βλέποντας ὄνειρα. Ἐμεῖς πάντοτε ὁμιλήσαμε ὅτι δὲν ὑπῆρχε δόγμα ἑορτολογικῆς ἑνότητας κι ὄχι δόγμα γενικὰ ἑνότητος» (ἡ ἔμφασις ὑπάρχει εἰς τό πρωτότυπον).

Κατ’ ἀρχάς, τά ὡς ἄνω παρατεθέντα ἀποσπάσματα τῶν δύο κειμένων τῆς ὁμάδος ἀποδεικνύουν ὅτι αἱ ἐνστάσεις μου δέν βασίζονται εἰς ἰδικά μου «ὄνειρα», ὅπως μέ εἰρωνεύεται ὁ π. Ε.Τ., ἀλλ’ εἰς τάς αἱρετικάς θέσεις των. Τώρα, προκειμένου νά καταγγελθῇ μέ μεγαλυτέραν σαφήνειαν καί ν’ ἀποκρουσθῇ ἡ ὡς ἄνω αἵρεσις, ἄς τήν ἐπαναλάβωμεν: ὁ π. Ε.Τ. καί ἡ ὁμάς του ἰσχυρίζονται ὅτι ὑπάρχει μέν τό δόγμα τῆς ἑνότητος τῶν Ὀρθοδόξων, ἀλλά δέν ὑπάρχει δόγμα ἑορτολογικῆς ἑνότητος! Ὁμιλοῦν δέ γενικῶς περί «ἑνότητος», χωρίς νά διευκρινίζουν ποῖα εἶναι τά στοιχεῖα της. Εἶναι μόνον ἡ κοινή (ὀρθόδοξος) πίστις ἤ καί ἡ κοινή λατρεία καί ἡ κοινή διοίκησις; Ἐάν, ὅμως, τά δύο τελευταῖα στοιχεῖα δέν ἀποτελοῦν στοιχεῖα ἑνότητος, τότε αὐτή εἶναι κενή περιεχομένου! Διότι ποίαν μαρτυρίαν πίστεως δίδουν εἰς τήν κοινωνίαν οἱ πιστοί πού ἑορτάζουν εἰς διαφορετικάς ἡμερομηνίας ἀπ’ ὅ,τι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, πού ἐκκλησιάζονται εἰς διαφορετικούς ναούς καί πού ἔχουν ἰδικούς των ἐπισκόπους καί λειτουργούς;  Ἀλλ’ ἄς ἀρχίσωμεν ἀπό τά στοιχειώδη.

Τί εἶναι τά δόγματα; Κατά τόν Καθηγητήν τῆς Δογματικῆς Χρῆστον Ἀνδροῦτσον, τά δόγματα εἶναι διαταγαί, ψηφίσματα ἤ νόμοι πού ἔχουν καθιερωθῆ μέ βάσιν τήν Ἁγίαν Γραφήν καί τήν Ἱεράν Παράδοσιν, προκειμένου νά κανονισθοῦν σημαίνουσαι διατάξεις ἤ ἀλήθειαι εἰς τόν Χριστιανικόν βίον. Ἐν ὀλίγοις, «τά δόγματα εἶνε ἡ ἔκφρασις τοῦ περιεχομένου τῆς πίστεως, τοῦτο δ’ ἀποτελεῖ τό πρῶτον καί οὐσιῶδες αὐτῶν γνώρισμα» (Δογματική τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας, 4^η  Ἔκδοσις, σελ. 1-3). Προφανῶς, τόν ὁρισμόν αὐτόν τοῦ δόγματος πληροῖ τό τοῦ Ἀποστόλου Παύλου: «Παρακαλῶ δὲ ὑμᾶς, ἀδελφοί, διὰ τοῦ ὀνὸματος τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἵνα τὸ αὐτὸ λέγητε πάντες, καὶ μὴ ᾖ ἐν ὑμῖν σχίσματα, ἦτε δὲ κατηρτισμένοι ἐν τῷ αὐτῷ νοΐ καὶ ἐν τῇ αὐτῇ γνώμῃ (Α' Κορ. 1:10). Ἀλλ’ ὅταν οἱ μέν πιστοί τοῦ νέου ἑορτολογίου (ν.ἑ.) συρρέουν εἰς τούς ναούς των διά νά ἑορτάσουν τά Χριστούγεννα, οἱ δέ πιστοί τοῦ πατρίου ἑορτολογίου (π.ἑ.) πηγαίνουν εἰς ἰδικούς των ναούς διά νά ἑορτάσουν τόν Ἅγιον Σπυρίδωνα, μνημονεύοντες ἄλλους ἐπισκόπους, δύναταί τις νά ἰσχυρισθῇ σοβαρῶς ὅτι καί αἱ δύο αὐταί παρατάξεις «λέγουν τό αὐτό» καί εἶναι «κατηρτισμένοι ἐν τῷ αὐτῷ νοΐ καὶ ἐν τῇ αὐτῇ γνώμῃ»; Ἀσφαλῶς, ὄχι! Συνεπῶς, ἡ κοινή πίστις δέν ἀρκεῖ διά νά ὁμιλῶμεν σοβαρῶς δι’ ἑνότητα, ἀλλ’ ἀπαιτεῖται καί ἡ κοινή λατρεία καί ἡ κοινή διοίκησις. Διότι, ὅπως ἐπισημαίνει καί πάλιν ὁ Χ. Ἀνδροῦτσος, «καθόσον δ' ἐν γένει ἡ λατρεία εἶναι ἡ ἔκφρασις ἅμα καί ἡ βεβαίωσις τῆς πίστεως, εἶνε προφανές ὅτι καί ἡ τήρησις τῆς αὐτῆς λατρείας, ἐφ' ὅσον αὕτη στηρίζεται ἐπί δογματικῶν βάσεων, εἶναι ἕτερον γνώρισμα ἅμα καί στοιχεῖον τῆς ἑνότητος τῆς πίστεως» (ἔ.ἀ., σελ. 274, ἡμετέρα ἡ ἔμφασις).

Ὡσαύτως, τόν ὡς ἄνω ὁρισμόν τοῦ δόγματος πληροῖ καί ἡ διά τοῦ 56^ου Κανόνος διαπιστωθεῖσα Παράδοσις τῆς ἐπικρατήσεως μιᾶς τάξεως ἐπιτελέσεως τῆς νηστείας εἰς ὁλόκληρον τήν ἀνά τήν Οἰκουμένην Ἐκκλησίαν: «Ἔδοξε τοίνυν καί τοῦτο, ὥστε τήν κατά πᾶσαν τήν οἰκουμένην τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησίαν, μιᾷ κατακολουθοῦσαν τάξει, τήν νηστείαν ἐπιτελεῖν» (ἡ ἔμφασις εἶναι τοῦ γράφοντος). Ἑπομένως, πῶς δέν ὑπάρχει δόγμα ἑορτολογικῆς ἑνότητος καί πῶς ἡ διάσπασίς της τό 1924 δέν ἀποτελεῖ δογματικήν παράβασιν;

Ὅλ’ αὐτά τά ἐπεσήμανα, βεβαίως, καί εἰς τό προηγούμενον ἄρθρον μου, ἐπικαλούμενος τά κείμενα τοῦ Ἁγίου πρ. Φλωρίνης Χρυσοστόμου, ὅπου κατέληξα εἰς τό ἑξῆς συμπέρασμα: 

Θά πρέπῃ, βεβαίως, νά τονισθῇ ὅτι ἀκόμη καί ἄν ὄντως δέν ὑφίστατο θέμα Οἰκουμενισμοῦ τό 1924, πάλιν ἡ ἀποτείχισις ἐπεβάλλετο νά γίνῃ, καθότι ἡ εἰσαγωγή τοῦ ν.ἑ. χωρίς νά ὑφίστανται ποιμαντικοί λόγοι καί χωρίς Πανορθόδοξον συμφωνίαν, καθ’ ἥν μάλιστα στιγμήν τό ν.ἑ. εἶχε κατακριθῆ Συνοδικῶς τόν 16^ον αἰῶνα, ἦτο βέβαιον ὅτι θά ἔφερεν ἀκαταστασίαν εἰς τήν Ἐκκλησίαν, ἐφόσον κατήργει τόν αἰωνόβιον θεσμόν τοῦ ἑορτασμοῦ τῶν ἑορτῶν ἀπό ὅλους ταυτοχρόνως τούς Ὀρθοδόξους, κατά τό πνεῦμα τοῦ 56^ου Κανόνος τῆς ΣΤ' Οἰκ. Συνόδου (ἡ ἔμφασις προσετέθη).

Παρέθεσα αὐτούσιον αὐτό τό κείμενόν μου, διά ν’ ἀποδείξω ὅτι ὁ ἰσχυρισμός τοῦ π. Ε.Τ., ὅτι προσπαθῶ δῆθεν «ἐναγωνίως» ν’ ἀποδείξω ὅτι ὑπῆρχε θέμα Οἰκουμενισμοῦ τό 1924, διότι δῆθεν μόνον τότε θά ἐπεβάλλετο ἡ ἀποτείχείσις, εἶναι ψευδής.

Ὡστόσον, εἰς τό νέον αὐτό ἄρθρον του, ὁ π. Ε.Τ. δέν περιορίζεται εἰς τήν ἐπιβεβαίωσιν τῆς ὡς ἄνω αἱρέσεως, οὔτε εἰς τόν ὡς ἄνω ψευδῆ ἰσχυρισμόν, ἀλλά προβαίνει καί εἰς πολλούς ἀκόμη, μέ στόχον ν’ ἀποδομήσῃ ὅσους τόν ἐλέγχομεν διά τήν σχισματοαιρετικήν πορείαν του. Μᾶς κατηγορεῖ, λοιπόν, ὅτι δῆθεν λέγομεν «ἄλλα ἀντ’ ἄλλων», ὅτι δῆθεν «ψαλιδίζομεν» τά αὐθεντικά κείμενα, προκειμένου νά καταλήξωμεν εἰς συμπεράσματα πού μᾶς συμφέρουν, καί ἄλλα παρόμοια. Ἐπισημαίνω μερικούς ἀκόμη ἀπό τούς γελοίους ἰσχυρισμούς του.

1. Θεωρῶν ὅτι «ἔπιασε λαυράκι», κατά τό δή λεγόμενον, ὁ π. Ε.Τ. παρουσιάζει ὁλόκληρον τήν σελίδα ἀπό τό βιβλίον τοῦ Δοσιθέου, διά ν’ «ἀποδείξῃ» ὅτι δῆθεν «ἐψαλίδισα» τό κείμενον τοῦ Δοσιθέου καί ἄρα δέν εἶμαι ἀντικειμενικός ἐρευνητής, ἀλλ’ ἀναξιόπιστος. Παραθέτει, λοιπόν, ὁλόκληρον τήν πρότασιν τοῦ Δοσιθέου:

Δέκατον καὶ τελευταῖον (ἀπαριθμεῖ ὁ Δοσίθεος τὶς ἀποφάσεις τῆς Συνόδου), ἵνα τὸ πάσχα γίνηται καθὼς τὸ ἐδιώρισεν ἡ πρώτη σύνοδος καὶ τὸ νέον καλαντάριον τὸ ἐπινοηθὲν παρὰ τῶν Λατίνων νὰ ἀναθεματίζεται (ἡ ἔμφασις εἶναι τοῦ π. Ε.Τ.).

Ἡ πρότασις αὐτή ἀποτελεῖται ἀπό δύο μέρη. Τό πρῶτον εἶναι «ἵνα τὸ πάσχα γίνηται καθὼς τὸ ἐδιώρισεν ἡ πρώτη σύνοδος» καί τό δεύτερον «τό νέον καλαντάριον τό ἐπινοηθέν παρά τῶν Λατίνων νά ἀναθεματίζεται». Τά δύο αὐτά μέρη συνδέονται μέ τόν συμπλεκτικόν σύνδεσμον «καί». Ἀπό τήν πρότασιν αὐτήν, ἐγώ παρέθεσα μόνον τό δεύτερον μέρος, τό ὁποῖον δέν ταυτίζεται μέ τό πρῶτον μέρος, ὅπως ἐσφαλμένως νομίζει ὁ π. Ε.Τ., ἀλλά τό περικλείει καί τό συμπληρώνει. Ἐφόσον παρέθεσα τό ὅλον, ποία χρεία ὑπῆρχε νά παραθέσω καί τό ἐπί μέρους; «Ψαλίδισμα» σημαίνει «ἀφαίρεσις» καί θά ὑπῆρχε ἐάν παρέθετα μόνον τό ἐπί μέρους, ἀλλ’ ὄχι καί τό ὅλον.

Ἐπιπλέον, πρίν ἀπό αὐτό τό χωρίον, παρέθεσα τήν ἀπόφασιν τῆς Πανορθοδόξου Συνόδου τοῦ 1583, ἡ ὁποία εἶναι κατακεχωρημένη ὡς ἑξῆς εἰς τήν Ἐκκλησιαστικήν Ἱστορίαν τοῦ Μελετίου, Μητροπολίτου Ἀθηνῶν (Γ’ Τόμος, Βιέννη 1784, σελ. 402, http://invenio.lib.auth.gr/record/125916): «Πατριαρχεύοντος τότε τοῦ Ἱερεμίου σύνοδος Μητροπολιτῶν συνήχθη ἐν Κωνσταντινουπόλει τῷ αφπγ’. [σ.σ. 1583] ἐπιδημήσαντος καί Σιλβέστρου τοῦ Ἀλεξανδρείας, ἥτις κατακρίνασα τό καινοτομηθέν ὑπό Γρηγορίου τοῦ Ρώμης Καλενδάριον, δέν τό ἐδέχθη, κατά τήν αἴτησιν τῶν Λατίνων». Κατόπιν δέ ἐξήγησα ὅτι, συμφώνως μέ τό Νέον Ὀρθογραφικόν Ἑρμηνευτικόν Λεξικόν τοῦ Δ.Β. Δημητράκου (Γ’ Ἔκδοσις, 1970, Ἐκδ. Χρ. Γιοβάνη, σελ. 730), «Καλανδάριον»  σημαίνει «ἡμερολόγιον», «ἡμεροδείκτης». Ὑπενθύμισα δέ ὅτι:

Εἰς τό προαναφερθέν ἄρθρον μου μέ τίτλον «Ἡ δογματική διάστασις τοῦ νέου ἑορτολογίου», παραθέτω πολλάς μαρτυρίας (ὅπως αὐτήν τοῦ Καθηγητοῦ τῆς Θεολογίας τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν Γρηγορίου Παπαμιχαήλ), συμφώνως πρός τάς ὁποίας ἡ Ὀρθοδοξία ἀντέκειτο ὄχι μόνον εἰς τήν εἰσαγωγήν του Γρηγοριανοῦ Ἡμερολογίου (τό ὁποῖον περιλαμβάνει καί τήν ἀλλαγήν τοῦ Πασχαλίου), ἀλλά καί εἰς τήν εἰσαγωγήν οἱουδήποτε διωρθωμένου  ἡμερολογίου, καθότι αὐτή θά ἐσήμαινε ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία ἀκολουθεῖ τόν Παπισμόν.

Ὑπενθύμισα ἐπίσης ὅτι ἡ Πανορθόδοξος Σύνοδος τοῦ 1848 ἀνεθεμάτισε πάντα νεωτερισμόν. Κατόπιν αὐτῶν, διατί ἄραγε «ἔπρεπε» νά παραθέσω καί τό πρῶτον μέρος τῆς προτάσεως τοῦ Δοσιθέου, ἡ ὁποία ἀφορᾶ τό Πάσχα; Μήπως διά νά ἐνισχύσω τήν σύγχυσιν πού ἔχουν προκαλέσει αὐτοί πού δέν κατανοοῦν τά ἱστορικά κείμενα καί ἰσχυρίζονται ἀναληθῶς ὅτι αἱ Πανορθόδοξοι Σύνοδοι τοῦ 16^ου αἰῶνος κατεδίκασαν δῆθεν μόνον τήν ἀλλαγήν τοῦ Πασχαλίου, ἀλλ’ οὐχί τό Γρηγοριανόν Ἡμερολόγιον ἐν τῶ συνόλῳ αὐτοῦ; Ἑρμηνεύων ἐσφαλμένως τήν λέξιν «ἤτοι» πού ὑπάρχει εἰς ἄλλο κείμενον τοῦ Δοσιθέου (βλ. τό προηγούμενον ἄρθρον μου) καί πού ἀναφέρεται εἰς τήν Σύνοδον τοῦ 1593, παραθεωρῶν δέ ὅ,τιδήποτε ἄλλο, ὁ π. Ε.Τ. ταυτίζει ἐσφαλμένως τό «Καλεντάριον» μέ τό «Πασχάλιον»! Αὐτά, βεβαίως, εἶναι αὐτονόητα καί τά ἔχω ἐξηγήσει πολλάκις. Ἐδῶ, ὑπεχρεώθην νά τό πράξω καί πάλιν, προκειμένου ν’ ἀποκρούσω τήν βδελυράν συκοφαντίαν τοῦ π. Ε.Τ., ὅτι δῆθεν «ἐψαλίδισα» τό κείμενον τοῦ Δοσιθέου. Ἄς ἀναλογισθῇ μήπως ὁ ἴδιος, ὄχι ἁπλῶς «ψαλιδίζει», ἀλλ’ ἀποσιωπᾶ ὁλοκλήρους ἀποφάσεις Πανορθοδόξων Συνόδων!

2. Ὁ π. Ε.Τ. ἰσχυρίζεται ὅτι τό 1924 δέν ὑπῆρχε καμμία κατεγνωσμένη αἵρεσις, ἀλλ’ ἁπλῶς «ὑποψία» αἱρέσεως, καί ἄρα δέν ἐδικαιολογεῖτο ἡ ἀποτείχισις. Τόν παραπέμπω εἰς τά προηγούμενα κείμενά μου, ὅπου ἀπέδειξα περιτράνως ὅτι ἡ εἰσαγωγή τοῦ ν.ἑ. ἀνεμένετο νά προκαλέσῃ σχίσμα, μέ προφανῆ βλάβην τοῦ δόγματος τῆς ἑνότητος, καί ὅτι ἦτο εὑρέως γνωστόν ὅτι ἐγένετο χάριν τῆς «Ἑνώσεως τῶν Ἐκκλησιῶν», τοὐτέστιν χάριν τῆς ὑποταγῆς τῆς Ὀρθοδοξίας εἰς τόν Παπισμόν, διό καί ἀμέσως μετά οἱ πιστοί ἐκραύγαζον: «μᾶς φράγκεψαν!». Τό γεγονός ὅτι ἡ ὁμάς δέν δέχεται αὐτάς τάς ἀποδείξεις δέν σημαίνει ὅτι αὐταί δέν εἶναι ἰσχυραί, ἀλλ’ ὅτι δέν ἔχει διάθεσιν διά εἰλικρινῆ διάλογον, διό καί τόν σταματῶ μετά τό παρόν ἄρθρον.

3.  Ὁ π. Ε.Τ. ἰσχυρίζεται ὅτι τό 1935 οἱ τρεῖς ἐπίσκοποι τοῦ π.ἑ. ἐδημιούργησαν νέαν ἐκκλησίαν, κατά τά προτεσταντικά πρότυπα. Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι ἀπετειχίσθησαν ἀπό τήν αἱρετικήν ἱεραρχίαν τοῦ νέου «Λουθήρου» Χ. Παπαδοπούλου, τήν ὁποίαν καί ἀπεκήρυξαν, καί τήν ὁποίαν ὁ π. Ε.Τ. συγχέει μέ τήν Ἐκκλησίαν! Ὁ Ἅγιος πρ. Φλωρίνης ἐξήγησε πολλάκις ὅτι δέν ἀποτελοῦν νέαν Ἐκκλησίαν, ἀλλά τήν φρουράν πού θ’ ἀγωνισθῇ διά νά ἐπαναφέρῃ τήν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος εἰς τόν θριγγόν τῶν ἱερῶν Κανόνων, ἀπ’ ὅπου αὐτή ἐξέκλινε, εἰσαγαγοῦσα καινοτομίας κατά τά προτεσταντικά πρότυπα (βλ. Ἅπαντα πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου, Ἔκδοσις Ἱ.Μ. Ἁγίου Νικοδήμου Ἑλληνικοῦ Γορτυνίας, 1997, Τόμος 1, σελ. 383, Τόμος 2, σελ. 24).  

4.  Ὁ π. Ε.Τ. συνεχίζει «τό βιολί του», κατά τό δή λεγόμενον, διά τήν ἐπιλογήν ἡμερολογίου, ἀναφέρων πλεονεκτήματα καί μειονεκτήματα τῶν διαφόρων ἡμερολογίων. Ἄραγε τί χρειάζεται διά ν’ ἀντιληφθῇ ἐπί τέλους ὅτι εἶναι ἐκτός θέματος; Διότι τό θέμα δέν εἶναι ποῖον ἡμερολόγιον εἶναι καλύτερον τῶν ἄλλων, ἀλλ’ ὅτι ἡ εἰσαγωγή τοῦ ν.ἑ. ἀνεμένετο νά προκαλέσῃ σχίσμα, ὅπως καί προεκάλεσε, χάριν τῆς προωθήσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ!

5. Τέλος, ὁ π. Ε.Τ., προφανῶς μή κατανοῶν τήν ἔννοιαν «θεσμός», ἰσχυρίζεται ἐσφαλμένως ὅτι ἡ κατ’ ἔτος περικοπή τῆς νηστείας τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων πού εἰσήγαγε τό ν.ἑ. δέν εἶναι θεσμική, ἀλλά πρακτική! Τόν παραπέμπω καί πάλιν εἰς τό Λεξικόν τοῦ Δ.Β. Δημητράκου (ἔ.ἀ., σελ. 682), ὅπου βλέπομεν ὅτι «θεσμός» εἶναι «τό τεθειμένον, νόμος, ἰδίως ἔθος, συνήθεια», δηλαδή τό καθιερωθέν πού γίνεται συστηματικῶς πρᾶξις.

Κατόπιν τῶν προεκτεθέντων, καί δή ἐξ αἰτίας τοῦ ἀλλαζονικοῦ καί διαστροφικοῦ πνεύματος τῆς ὁμάδος, τὀ ὁποῖον διώκει τήν ἀγάπην μεταξύ τῶν Χριστιανῶν καί μετατρέπει τόν «διάλογον» εἰς μίαν ἀτέρμονα διαδικασίαν ἐκτοξεύσεως κατηγοριῶν καί ἀναιρέσεως αὐτῶν, δέν προτίθεμαι νά ἐπανέλθω, ἀκόμη καί ἄν ἡ ὁμάς κηρύξῃ καί δευτέραν αἵρεσιν εἰς κείμενον πού θ’ ἀπευθύνηται πρός τόν ὑπογράφοντα. Ἄς ἀναλάβουν ἄλλοι, ἁρμοδιώτεροι καί καταλληλότεροι ἐμοῦ. Τέλος καί δόξα τῷ Θεῷ!