«… ούτω γινόμεθα
ναός Θεού, όταν μη φροντίσι γηϊναις το συνεχές της μνήμης διακόπτηται… αλλά
πάντα αποφυγών ο φιλόθεος επί τον Θεόν αναχωρή» Μ. Βασίλειος.
Η Ησυχία δεν
αποτελεί διακοσμητικόν τι πλαίσιον της προσευχής. Είναι το αναγκαίον περιβάλλον
της. Εν τοις θορύβοις «το μοναδικόν του νου, καθ’ ο συνίσταται ο εντός και
όντως Μοναχός, δυαδικόν, έστι δ’ ότε και πολυσχιδές, καθίσταται». Η διάσπασις
του ενιαίου της ψυχής καθιστά αδύνατον την αληθή προσευχήν. Διασπάται το
«μοναδικόν» του νου εις «δυαδικόν» ή και «πολυσχιδές» εκ των συνομιλιών και από
αυτής της θέας των ανθρώπων. Εν αναλύσει, και αυτή η προσδοκία ελεύσεώς τινος
προκαλεί σύγχυσιν. Αλλά και γράφων ο Ησυχαστής προς τινα, έστω και πνευματικά,
πάλιν δεν δύναται ν’ αποφύγη την περισπώσαν τον νουν μέριμναν. Και αν μεν
πρόκειται περί προκοψάντων εις τας αρετάς και δια της αγάπης ενωθέντων μετά του
Θεού, η ζημιά είναι μικρά, διότι αίρεται μόνον η άμεσος και ειλικρινής μυστική
ένωσις. Δια τους ασθενεστέρους όμως νόας και τας ψυχάς, αίτινες «πολλοίς
περιπίπτουσι νοσήμασιν», η εκ του γράφειν βλάβη είναι μεγίστη.