«Πλατειὰ τοῦ ὀνείρου μας ἡ γῆ καὶ ἀπόμακρη. Καὶ γέρνεις ἐκεῖ καὶ σβεῖς γοργά...».
Ἑκατὸν ἑπτὰ ὁλόκληρα χρόνια συμπληρώνονται ἐφέτος ἀπ᾽ τὸ θάνατο τοῦ ΠΑΥΛΟΥ ΜΕΛΑ (1870 - 1904) στὴ Σιάτιστα τῆς Καστοριᾶς, θρυλικοῦ ἥρωα καὶ πρωτομάρτυρα τοῦ Μακεδονικοῦ Ἀγώνα(1904-1908). Ἡ ἐπέτειος τῆς θυσίας του γιὰ τὴ σωτηρία τῆς Μακεδονίας παρέχει τὴν εὐκαιρία νὰ προσφέρουμε φόρο τιμῆς, σεβασμοῦ καὶ θαυμασμοῦ στὸν Πατριδολάτρη καὶ Ἐθνικὸ Γίγαντα γιὰ τὴν ὕψιστη προσφορά του. Σὲ μιὰ κρίσιμη κατάσταση, ποὺ γίνεται κρισιμότερη, ὕστερα ἀπ᾽ τὴν πικρὴ δοκιμασία καὶ τὴν ἐθνικὴ συμφορὰ τοῦ 1897, ὁ φλογερὸς Ἀνθυπολοχαγὸς τῆς Ἀθήνας, θρεμμένος μὲ τὰ τραγούδια τοῦ Ρήγα καὶ τὶς ὁλοζώντανες παραδόσεις τοῦ ἐθνικοῦ μαρτυρολογίου, εὐαίσθητος καὶ ἄμεσος δέκτης τοῦ συνολινοῦ πατριωτικοῦ παλμοῦ, συνειδητὸς ἀγωνιστής, ἀποδύεται, κυριολεκτικά, στὸν ἱερὸ Μακεδονικὸ Ἀγώνα. Μέσα στὴν ψυχή του δουλεύουν ἄγρυπνες καὶ μυστικὲς δυνάμεις, ποὺ φανερώνονται στὶς μεγάλες ὧρες. Εἶναι ἡ ἀποτίμηση τῆς ζωῆς καὶ ὁ ἀγώνας γιὰ τὴν ἐλευθερία τῆς Μακεδονίας. Ἡ σπίθα της γίνεται μέσα στὰ ἡρωϊκὰ στήθη του χείμαρρος πύρινος, πυρκαϊὰ καθαρτήρια καὶ βρίσκει τὸ εὔφλεκτο ὑλικό της, ποὺ παράγεται ἀπ᾽ τὴ συμπύκνωση τῶν ἀρετῶν του καὶ τὶς ὑπέρτατες θυσίες τῶν ἰδανικῶν μιᾶς Φυλῆς περίφανης καὶ μεγάλης, ποὺ στάθηκε καί δικαιωματικά θέλει νὰ στέκει ὁ φωτεινὸς κήρυκας τῶν μεγάλων πεπρωμένων τοῦ ἀνθρώπου.