Ἀπό τήν ἁγιοπατερική παράδοση στήν «μεταπατερική ἀσυνέχεια» -- π. Γεωργίου Δ. Μεταλληνοῦ, ὁμοτίμου καθηγητοῦ Πανεπιστημίου Αθηνών.

Παράδοση στήν γλῶσσα τῆς Ὀρθοδοξίας σημαίνει τήν ἀδιάκοπη συνέχεια τοῦ ὀρθοδόξου τρόπου ὑπάρξεως, πού κλείνει μέσα του τήν ἀληθινή πίστη, ὡς φρόνημα καί στάση ζωῆς σέ ὅλες τίς πτυχές της.

1. Ἡ Θεολογία καί Ποιμαντική Πράξη τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μέχρι τήν ἅλωση τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἀπό τούς Ὀθωμανούς (1453) εἶχε ὡς κύριο στόχο της τήν διαφύλαξη τῆς Ὀρθοδοξίας, ὡς τῆς« ἅπαξ τοῖς ἁγίοις παραδοθείσης πίστεως» (Ἰούδ. 3), γιά τήν συνέχεια τῆς ὁμολογίας καί παραδόσεως τῶν Ἀποστόλων καί τῶν ἁγίων Πατέρων. Αὐτό ὅμως ἀπαιτοῦσε καί τήν λόγῳ καί ἔργῳ ἀπόκρουση τῶν αἱρέσεων γιά τήν προστασία τοῦ Ποιμνίου καί τήν διασφάλιση τῆς δυνατότητας σωτηρίας, δηλαδή θεώσεως.
Ἔτσι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἀπό τόν 15ο ὥς τά τέλη τοῦ 19ου αἰῶνα παρέμεινε ἀμετακίνητη στή στάση της ἀπέναντι στόν δυτικό χριστιανισμό, τόν παπισμό καί τόν προτεσταντισμό (λουθηρανισμό, καλβινισμό, κ.λπ.) καί τόν ἀγγλικανισμό, πού χαρακτηρίζονται σαφῶς ὡς αἱρετικές ἐκπτώσεις ἀπό τή Μία Ἐκκλησία.

Statement of the Holy Synod of the Russian Orthodox Church concerning the uncanonical intervention of the Patriarchate of Constantinople in the canonical territory of the Russian Orthodox Church

The Statement was adopted at an extraordinary session of the Holy Synod of the Russian Orthodox Church on 14 September 2018 (Minutes No. 69).

With profound regret and sorrow the Holy Synod the Russian Orthodox Church learned about the statement made by the Holy Synod of the Orthodox Church of Constantinople concerning the appointment of its two “exarchs” to Kiev. This decision was taken without an agreement with the Primate of the Russian Orthodox Church and His Beatitude Metropolitan Onufry of Kiev and All Ukraine – the only canonical head of the Orthodox Church in Ukraine. It constitutes a flagrant violation of the ecclesiastical law and an intervention of one Local Church in the territory of the other. Moreover, the Patriarchate of Constantinople presents the appointment of the “exarchs” as a stage in the implementation of a plan aimed at granting “autocephaly” to Ukraine. This process, according to the statements of the Patriarchate of Constantinople, is irreversible and will be carried through.

O Συναξαριστής της ημέρας.

Κυριακή, 16 Σεπτεμβρίου 2018

Τη ΙΣΤ΄ (16η) του αυτού μηνός Σεπτεμβρίου,  μνήμη της Αγίας Μεγαλομάρτυρος και πανευφήμου ΕΥΦΗΜΙΑΣ.                                                                                                                   
Ευφημία η πανεύφημος του Χριστού Μεγαλομάρτυς ήκμαζε κατά τους χρόνους του αυτοκράτορος των Ρωμαίων Διοκλητιανού βασιλεύσαντος κατά τα έτησπδ΄ - τε΄ (284 – 305), είναι δε αύτη, ήτις θαυμασίως εκράτυνε τον όρον της εν Χαλκηδόνι συνελθούσης Αγίας Τετάρτης Οικουμενικής Συνόδου, ρμη΄ (148) έτη περίπου από του μαρτυρίου αυτής ήτοι εν έτει υνα΄ (451). Αύτη ήτο από την Χαλκηδόνα και ο μεν πατήρ της ωνομάζετο Φιλόφρων και ήτο περιφανής και πλούσιος, συγκλητικός το αξίωμα, η δε μήτηρ της εκαλείτο Θεοδοσιανή, ήτο δε γυνή ευσεβής και συμπαθεστάτη εις τους πτωχούς. Από τοιαύτην όθεν ρίζαν αγαθήν εκβλαστήσασα η καλλίνικος Ευφημία δεν ήργησε να καταστή ονομαστή και πανεύφημος δια την προς Χριστόν πίστιν και ευσέβειαν.

«ΙΔΟΥ ΓΑΡ ΑΠΟ ΤΟΥ ΝΥΝ ΜΑΚΑΡΙΟΥΣΙ ΜΕ ΠΑΣΑΙ ΑΙ ΓΕΝΕΑΙ»

H ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ αὐτὴ τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου ἐξεπληρώθη κατὰ γράμμα διὰ μέσου τῶν αἰώνων. Αἱ γενεαὶ τῶν Ὀρθοδόξων ὕμνησαν καὶ ἐμεγάλυναν τὴν Θεοτόκον ὅσον ἦτο δυνατὸν εἰς τοὺς ἀνθρώπους. Πόσαι ἑορταὶ καὶ πανηγύρεις, ὕμνοι καὶ λόγοι διὰ τὴν Θεοτόκον, τὴν Παναγίαν μας; Βεβαίως δὲν ὑπάρχει γλῶσσα ἀνθρώπου, μήτε ὑπερκόσμιος ἀγγελικὸς νοῦς, λέγει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, ποὺ νὰ μπορῆ ἐπάξια νὰ Τὴν ὑμνήση. Τὴν Μητέρα τοῦ Θεοῦ, τὴν ὕμνησαν μὲ εὐγνωμοσύνη οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ μὲ πόθον καὶ φόβον. Αὐτὴν ποὺ εὐεργέτησεν ὅλην τὴν πλάσιν. Τὴν ἐμακάρισαν τὴν Παναγίαν μας, αἱ γενεαὶ τῶν Ὀρθοδόξων, διότι Ἐκεῖνον, ποὺ δὲν χωροῦσε ὅλη ἡ κτίσις, Τὸν ἐχώρεσε τὸ ἰδικόν Της σῶμα. Τὴν Παναγίαν ὁ Πατὴρ προώρισε, οἱ Προφῆται φωτισμένοι ἀπὸ Πνεῦμα Ἅγιον Τὴν προανήγγειλαν, ἡ ἁγιαστικὴ δύναμις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος Τὴν ἐκαθάρισε καὶ ἁγίασε. Καὶ ἐγεννήθη ἐκ τῶν πανάγνων, παναχράντων καὶ παναμώμων αἱμάτων τῆς ἁγίας Παρθένου ὁ Χριστός, τέλειος Θεὸς καὶ τέλειος ἄνθρωπος.

Τη ΙΕ΄ (15ην) του μηνός Σεπτεμβρίου, μνήμη του Αγίου Νεομάρτυρος ΙΩΑΝΝΟΥ του Κρητός του μαρτυρήσαντος εν τη Νέα Εφέσω εν έτει αωια΄ (1811).

Ιωάννης ο νέος Μάρτυς του Χριστού ήτο από την περίφημον νήσον Κρήτην, ευρίσκετο δε εις την Νέαν Έφεσον, την τουρκιστί λαλουμένην Κουσαντάσι· ήτο γεωργός το επάγγελμα, νέος την ηλικίαν, άγαμος έτι, και μόνον αρραβωμισμένος με μίαν κόρην, επηνείτο δε ως κόσμιος και σώφρων και δια πολλών αρετών εστολισμένος· το δε μαρτυρικόν τέλος του εβεβαίωσε και τα άλλα του προτερήματα. Ούτος λοιπόν εκάλεσέ ποτε δύο συμπατριώτας του Κρητικούς από τα Σφακιά, και επήγαν να συνευθυμήσουν έξω από την πόλιν ταύτην μακράν, ένθα εγίνετο εορτή και πανήγυρις της Αποτομής του Τιμίου Προδρόμου, κατά την εικοστήν ενάτην του Αυγούστου μηνός· και συνήγοντο εκεί κατά παλαιάν συνήθειαν πολλοί, και επανηγύριζον, περισσότερον με φαγοπότια και μέθας, παρά με χριστιανικήν ευλάβειαν και τιμήν εις τον Τίμιον Ιωάννην τον Πρόδρομον.

Τη ΙΕ΄ (15ην) του μηνός Σεπτεμβρίου, ο Όσιος ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ο κτίτωρ της Ιεράς Μονής της Αγίας Τριάδος της επονομαζομένης Σουρβίας, εν ειρήνη τελειούται.

Γεράσιμος ο μέγας πατήρ ημών ο κτίτωρ της Ιεράς Μονής της Αγίας Τριάδος Σουρβίας, πατρίδα είχε την Πελοπόννησον καταγόμενος από χωρίον Λεοντάρι καλούμενον. Ούτος, αφού απεγαλακτίσθη και έγινεν οκτώ ετών, τον έβαλον οι γονείς του εις διδάσκαλον, δια να μάθη τα ιερά γράμματα, τα οποία με δεξιότητα φύσεως και με επιμέλειαν, εις ολίγου καιρού διάστημα, τα έμαθε και τα μετεχειρίσθη ως ένα διδάσκαλον άριστον, εις το να απολαύση εκείνα τα οποία διδάσκουν τα ιερά αυτά γράμματα, ήτοι την ουράνιον βασιλείαν.

Ἕνας ἀδελφὸς ἐρώτησε τὸν Ἀββᾶ Ποιμένα, λέγοντας:

“ Ἔκανα μεγάλη ἁμαρτία καὶ θέλω νὰ μείνω σὲ μετάνοια ἐπὶ τρία χρόνια”. 
Τοῦ λέγει ὁ Γέρων “Πολὺ εἶναι”. 
Τὸτε οἱ παριστάμενοι στὸν διάλογον εἶπαν: 
“Μήπως σαράντα ἡμέρες;”. 
Καὶ ξανάπε ὁ Γέροντας: “Πολὺ εἶναι. Ἐγὼ λέγω, ὅτι ἂν μὲ ὅλη του τὴν καρδιὰ μετανοήση κανεὶς καὶ δὲ συνεχίση νὰ ἁμαρτάνη, ἀκόμα καὶ σὲ τρεῖς ἡμέρες τὸν δέχεται ὁ Θεός”».

Τη ΙΕ΄ (15ην) του μηνός Σεπτεμβρίου, μνήμη του Οσίου πατρός ημών ΦΙΛΟΘΕΟΥ Πρεσβυτέρου του θαυματουργού.

Φιλόθεος ο Όσιος πατήρ ημών ήτο από εν χωρίον καλούμενον Μύρμηξ, ευρισκόμενον κατά το θέμα του Οψικίου· είχε δε όνομα όμοιον και σύστοιχον με το της μητρός του· διότι καθώς αυτός ωνομάζετο Φιλόθεος, ούτω και η μήτηρ του ωνομάζετο Θεοφίλη· λαβών δε γυναίκα και γεννήσας παιδία με αυτήν, ως ευλαβής και σώφρων εχειροτονήθη Ιερεύς. Από τότε λοιπόν σχολάζων πάντοτε ο αοίδιμος εις νηστείας και προσευχάς, ηξιώθη να λάβη παρά Θεού των θαυμάτων την χάριν.

Του μακαριστού γέροντα Χρυσοστόμου Σπύρου

…Ποία υπήρξεν η στάσις των Ορθοδόξων έναντι της παναιρέσεως του Οικουμενισμού; Ενταύθα η έκπληξις ανακόπτει τον λόγον και η λύπη επιβραδύνει την σκέψιν. Τα γενόμενα είναι άξια θρήνου μάλλον ή διηγήσεως. Τα γνωρίζετε κάλλιον παντός άλλου! Είναι αναντίρρητον ότι, και μία μόνον απλή σύγκρισις της συγχρόνου εκκλησιαστικής καταστάσεως και της του παρελθόντος τοιαύτης, δημιουργεί βαρυτάτην κατάθλιψιν εις τον αληθή εραστήν της Ορθοδοξίας. Το πάλαι, δια την παράβασιν ενός και μόνον ιερού κανόνος, έστω απλής ηθικής τάξεως και ευταξίας, εξεγείρετο πλήθος κληρικών και λαϊκών, αγωνιζομένων άχρι δεσμών και φυλακής, εξοριών και αυτού του θανάτου, μη υποστελλόντων όμως ουδέ μέχρι κεραίας την ευθαρσή ομολογίαν των!

Τη ΙΕ΄ (15ην) του μηνός Σεπτεμβρίου, μνήμη των εν Αγίοις Πατέρων ημών ΒΗΣΣΑΡΙΩΝΟΣ του Α΄ και ΒΗΣΣΑΡΙΩΝΟΣ του Β΄ διατελεσάντων αμφοτέρων Αρχιεπισκόπων Λαρίσης μεταξύ των ετών 1490 – 1541 και εν ειρήνη τελειωθέντων.

Βησσαρίων Β΄ ο αοίδιμος πατήρ ημών, ο του Πατρός των φώτων υιός· ο κατά τους Προφήτας τη αληθεία άνθρωπος του Θεού· ο κατά τον Μωϋσήν, πιστός θεράπων εν τω οίκω του Θεού· ο κατά τον Δανιήλ, ανήρ επιθυμιών των του Πνεύματος· και ο κατά Απόστολον, οικονόμος και υπηρέτης των του Χριστού μυστηρίων, πατρίδα είχε την εν Θετταλία ευρισκομένην και παρά πάντων κοινώς ονομαζομένην Μεγάλην Πόρταν· διότι τα εκείσε δύο βουνά πλησιάζοντα το εν εις το άλλο και στενεύοντα τον τόπον, σχηματίζουσιν από μακρόθεν ως μίαν μεγάλην θύραν. Αύτη ούτε πολλά μεγάλη και περιφανής ήτο ούτε πάλιν μικρά και ευτελής, αλλά μετρία εις το όνομα και εις τον πλουτισμόν, υπερβαίνουσαν όμως τας άλλας πόλεις της Θεσσαλίας τόσον δια το πλήθος των υδάτων, τα οποία αυτήν πλημμυρούσιν, όσον και δια τον εν αυτή περίφημον και θαυμαστόν Ναόν της Υπεραγίας Δεσποίνης ημών Θεοτόκου, όστις είναι οικοδομή παλαιά και βασιλική.

Η ΣΥΚΟΦΑΝΤΙΑ, κ. ΤΣΙΠΡΑ, ΕΙΝΑΙ ΠΟΙΝΙΚΟ ΑΔΙΚΗΜΑ


Τελευταία γραμμή άμυνας, ένα συλλαλητήριο 1.000.000  ατόμων στο Σύνταγμα την ημέρα της ψηφοφορίας κύρωσης της Συμφωνίας των Πρεσπών

Του Σάββα Καλεντερίδη

Ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος, επιστρέφοντας από την εξορία στις Σεϊχέλες, όπου είχε παραμείνει επί τρία χρόνια τιμωρούμενος για τον ένδοξο και ηρωικό αγώνα της ΕΟΚΑ (1955-1959) στην Κύπρο, την 1η Μαρτίου 1959, και αφού είχε υπογράψει τις εκ του αποτελέσματος αποδειχθείσες προδοτικές Συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνου, ανεφώνησε στο πλήθος που τον επευφημούσε το «Νενικήκαμεν», με το οποίο ο Φειδιππίδης ανήγγειλε στους Αθηναίους τη νίκη του Μαραθώνα.

Στην υποδοχή δεν μετείχε επίσημα η ΕΟΚΑ, αφού ο αρχηγός της Γεώργιος Γρίβας - Διγενής βρισκόταν σε κατάσταση απόγνωσης, λόγω των συμφωνιών που είχαν υπογραφεί, για τις οποίες είχε γράψει: «Η πικρία διά τους όρους της συναφθείσης συμφωνίας ήτο τοιαύτη, ώστε ψυχικώς η οργάνωσις δεν συμμετέσχεν εις την υποδοχήν ταύτην. Είμαι βέβαιος ότι και ο λαός εώρταζε απλώς την επάνοδον του εξορίστου εθνάρχου, χωρίς αι εκδηλώσεις αύται να έχουν καμμίαν σχέσιν με τας Συμφωνίας, τας οποίας κατ’ ουσίαν εδέχθη με κατήφειαν, χωρίς να γνωρίζη καλώς το περιεχόμενό των».Οσο για τον πρωθυπουργό της Ελλάδος Κ. Καραμανλή, είχε δηλώσει ότι η ημέρα υπογραφής των συμφωνιών «είναι η ευτυχέστερη μέρα της ζωής μου».

Τότε, ο πρέσβης της Ελλάδας στο Λονδίνο Γιώργος Σεφέρης είχε αντιταχθεί εγκαίρως στην υπογραφή των συμφωνιών αυτών, λέγοντας ότι «με αυτές θα φέρουμε τους Τούρκους στην Κύπρο». Δεκαπέντε χρόνια μετά, οι ίδιοι κύκλοι που έπεισαν Μακάριο και Καραμανλή να δεχτούν εκείνες τις προδοτικές συμφωνίες έπεισαν τον δικτάτορα Δ. Ιωαννίδη να οργανώσει το προδοτικό πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 1974, με αποτέλεσμα οι Τούρκοι να βρεθούν στην Κύπρο, προκαλώντας χιλιάδες θύματα, νεκρούς, αγνοουμένους, τραυματίες, βιασθείσες γυναίκες και παιδιά, και 200.000 πρόσφυγες.

Οι ίδιοι κύκλοι προσπαθούσαν επί χρόνια, από το 1991, να πείσουν τις ελληνικές κυβερνήσεις να αναγνωρίσουν κράτος με το όνομα «Μακεδονία», του οποίου οι κάτοικοι θα ονομάζονται «Μακεδόνες» και θα μιλούν τη «μακεδονική γλώσσα», και όλα αυτά με την υπογραφή της Ελλάδας.