Οφείλουμε στις ψυχές εκείνων που χάθηκαν να αναζητήσουμε ως έθνος τον δολοφόνο
Από τονΜανώλη Κοττάκη
Πολλά μικρά λάθη μπορούν να οδηγήσουν σε ένα μεγάλο. Και αυτό μπορεί να προκαλέσει εθνική τραγωδία αντίστοιχη με της Ραφήνας. Τώρα, λοιπόν, που θάβουμε τους νεκρούς μας, μαζεύουμε τα κομμάτια μας και προβάλλει η αναγκαιότητα να βρούμε τι πήγε λάθος και χάσαμε περί τους 100 συμπολίτες μας μέσα σε δύο ώρες, πρέπει να συμφωνήσουμε απαρχής τι θα αναζητήσουμε.
Η άποψή μου είναι συγκεκριμένη και τη θέτω υπό την κρίση σας. Πρώτον, πρέπει να διερωτηθούμε και οι Αρχές να ανακαλύψουν ποιος έβαλε τη φωτιά. Διότι τη φωτιά, αυτή την ημέρα που συνωμοτούσαν όλες οι δυνάμεις του σύμπαντος για την πρόκληση καταστροφής λόγω των κακών καιρικών συνθηκών, κάποιος την έβαλε. Δεν «φύτρωσε» από μόνη της. Και αυτός που την έβαλε, είτε από δόλο είτε από αμέλεια, είτε είναι άθεος ή ορθόδοξος, τζιχαντιστής ή καθολικός, γνώριζε πως από τη στιγμή που άναψε το φιτίλι σκότωνε, δολοφονούσε δεκάδες Ελληνες.
Αυτό το ερώτημα δεν πρέπει να το προσπεράσουμε επειδή αυτή τη στιγμή είτε δεν υπάρχουν στοιχεία είτε τα στοιχεία που τυχόν υπάρχουν δεν μαρτυρούν τον δράστη. Το οφείλουμε στις ψυχές εκείνων που χάθηκαν να αναζητήσουμε ως έθνος τον δολοφόνο. Το δεύτερο που πρέπει να κάνουμε είναι απροκατάληπτη κριτική σε δύο επίπεδα: Κεντρικής εξουσίας και Τοπικής Αυτοδιοίκησης.
Είναι προφανές ότι η απουσία εντολής εκκένωσης, σε συνδυασμό με την εγκληματική χωροταξία της περιοχής, οδήγησε δεκάδες ανθρώπους να βρουν βασανιστικό θάνατο. Η συρροή των λαθών που σας έλεγα. Κακά τα ψέματα, όμως: Δεν είναι αυτή η απαίτηση του κόσμου για κριτική. Ο κόσμος κατάλαβε πως φωτιά με ταχύτητα 80 χιλιομέτρων την ώρα δεν πολεμάται, δεν νικάται. Είχε, όμως, απαίτηση από την κυβέρνηση, την Περιφέρεια, τους δημάρχους να δώσουν το 200% της θέλησής τους να μειώσουν την έκταση των απωλειών σε ανθρώπινο και υλικό επίπεδο και ας ήξερε κατά βάθος πως επρόκειτο για άνιση μάχη.
Αν προσπαθήσεις πολύ, και να αποτύχεις ακόμη, ο κόσμος αναγνωρίζει την προσπάθεια. Σ' το πιστώνει. Δεν είναι αχάριστος. Αν όμως σε συλλάβει απόντα, απροετοίμαστο, ανοργάνωτο, μακριά του, αν νιώσει ότι εξελέγης δήμαρχος στο Γκστάαντ και όχι στον Μαραθώνα, τότε μιλά πολύ σκληρά για σένα στην τηλεόραση.
Οπως μια καθωσπρέπει νεαρά που προσέφυγε στη λέξη «ρεμάλια» χθες επειδή έχασε τον πατέρα της ή όπως μια κυρία που μπροστά στο καμένο σπίτι της είπε το συγκλονιστικό «έχω μπει στη δεκαετία του θανάτου και μου μιλάτε για νέα ζωή; Εδώ είχα όλες τις αναμνήσεις μου».
Σ την πραγματικότητα ο ΣΥΡΙΖΑ αυτό το καλοκαίρι υπέστη διπλή ζημιά: Με τις παραχωρήσεις για το Μακεδονικό ο κόσμος θυμήθηκε και τις παραχωρήσεις (έναντι υποσχέσεων) για το Μνημόνιο. Μνημόνιο και Μακεδονικό ταυτίζονται στη μέση συνείδηση πλέον με το ρήμα «πουλάω». Με τη Μάνδρα και τη Ραφήνα η Αριστερά ταυτίστηκε στη μέση συνείδηση με τη φράση «δεν δύναμαι».
Συγκεκριμένα, «δεν δύναμαι να σε προστατέψω». Δεν τα καταφέρνω με τη διαχείριση. Το μόνο που τη σώζει -στη δική της αντίληψη βεβαίως- είναι η απάντηση στο κορυφαίο ερώτημα «ποιος έβαλε τη φωτιά». Διότι η απάντηση στο «ποιος το έκανε» σκεπάζει το ερώτημα για το «τι έγινε».
Από τονΜανώλη Κοττάκη
Πολλά μικρά λάθη μπορούν να οδηγήσουν σε ένα μεγάλο. Και αυτό μπορεί να προκαλέσει εθνική τραγωδία αντίστοιχη με της Ραφήνας. Τώρα, λοιπόν, που θάβουμε τους νεκρούς μας, μαζεύουμε τα κομμάτια μας και προβάλλει η αναγκαιότητα να βρούμε τι πήγε λάθος και χάσαμε περί τους 100 συμπολίτες μας μέσα σε δύο ώρες, πρέπει να συμφωνήσουμε απαρχής τι θα αναζητήσουμε.
Η άποψή μου είναι συγκεκριμένη και τη θέτω υπό την κρίση σας. Πρώτον, πρέπει να διερωτηθούμε και οι Αρχές να ανακαλύψουν ποιος έβαλε τη φωτιά. Διότι τη φωτιά, αυτή την ημέρα που συνωμοτούσαν όλες οι δυνάμεις του σύμπαντος για την πρόκληση καταστροφής λόγω των κακών καιρικών συνθηκών, κάποιος την έβαλε. Δεν «φύτρωσε» από μόνη της. Και αυτός που την έβαλε, είτε από δόλο είτε από αμέλεια, είτε είναι άθεος ή ορθόδοξος, τζιχαντιστής ή καθολικός, γνώριζε πως από τη στιγμή που άναψε το φιτίλι σκότωνε, δολοφονούσε δεκάδες Ελληνες.
Αυτό το ερώτημα δεν πρέπει να το προσπεράσουμε επειδή αυτή τη στιγμή είτε δεν υπάρχουν στοιχεία είτε τα στοιχεία που τυχόν υπάρχουν δεν μαρτυρούν τον δράστη. Το οφείλουμε στις ψυχές εκείνων που χάθηκαν να αναζητήσουμε ως έθνος τον δολοφόνο. Το δεύτερο που πρέπει να κάνουμε είναι απροκατάληπτη κριτική σε δύο επίπεδα: Κεντρικής εξουσίας και Τοπικής Αυτοδιοίκησης.
Είναι προφανές ότι η απουσία εντολής εκκένωσης, σε συνδυασμό με την εγκληματική χωροταξία της περιοχής, οδήγησε δεκάδες ανθρώπους να βρουν βασανιστικό θάνατο. Η συρροή των λαθών που σας έλεγα. Κακά τα ψέματα, όμως: Δεν είναι αυτή η απαίτηση του κόσμου για κριτική. Ο κόσμος κατάλαβε πως φωτιά με ταχύτητα 80 χιλιομέτρων την ώρα δεν πολεμάται, δεν νικάται. Είχε, όμως, απαίτηση από την κυβέρνηση, την Περιφέρεια, τους δημάρχους να δώσουν το 200% της θέλησής τους να μειώσουν την έκταση των απωλειών σε ανθρώπινο και υλικό επίπεδο και ας ήξερε κατά βάθος πως επρόκειτο για άνιση μάχη.
Αν προσπαθήσεις πολύ, και να αποτύχεις ακόμη, ο κόσμος αναγνωρίζει την προσπάθεια. Σ' το πιστώνει. Δεν είναι αχάριστος. Αν όμως σε συλλάβει απόντα, απροετοίμαστο, ανοργάνωτο, μακριά του, αν νιώσει ότι εξελέγης δήμαρχος στο Γκστάαντ και όχι στον Μαραθώνα, τότε μιλά πολύ σκληρά για σένα στην τηλεόραση.
Οπως μια καθωσπρέπει νεαρά που προσέφυγε στη λέξη «ρεμάλια» χθες επειδή έχασε τον πατέρα της ή όπως μια κυρία που μπροστά στο καμένο σπίτι της είπε το συγκλονιστικό «έχω μπει στη δεκαετία του θανάτου και μου μιλάτε για νέα ζωή; Εδώ είχα όλες τις αναμνήσεις μου».
Σ την πραγματικότητα ο ΣΥΡΙΖΑ αυτό το καλοκαίρι υπέστη διπλή ζημιά: Με τις παραχωρήσεις για το Μακεδονικό ο κόσμος θυμήθηκε και τις παραχωρήσεις (έναντι υποσχέσεων) για το Μνημόνιο. Μνημόνιο και Μακεδονικό ταυτίζονται στη μέση συνείδηση πλέον με το ρήμα «πουλάω». Με τη Μάνδρα και τη Ραφήνα η Αριστερά ταυτίστηκε στη μέση συνείδηση με τη φράση «δεν δύναμαι».
Συγκεκριμένα, «δεν δύναμαι να σε προστατέψω». Δεν τα καταφέρνω με τη διαχείριση. Το μόνο που τη σώζει -στη δική της αντίληψη βεβαίως- είναι η απάντηση στο κορυφαίο ερώτημα «ποιος έβαλε τη φωτιά». Διότι η απάντηση στο «ποιος το έκανε» σκεπάζει το ερώτημα για το «τι έγινε».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου